Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2017 r., wydanym w sprawie sygn. akt XII GC 577/14, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w punkcie 1 – zasądził od pozwanego A. K. na rzecz powoda J. S.i (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 7.008,05 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 15 marca 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i od tej kwoty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty; w punkcie 2 – zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.267 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego; w punkcie 3 – nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 571,38 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych; w punkcie 4 – nakazał zwrócić na rzecz pozwanego ze Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi kwotę 913,02 zł tytułem zaliczki uiszczonej przez pozwanego.

(wyrok k. 416-416 odwrót, uzasadnienie k. 427-431 tom III akt)

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany A. K. zaskarżając go w całości i wnosząc o:

⚫

zmianę zaskarżonego wyroku przez oddalenie powództwa;

⚫

zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych;

⚫

ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego jako części kosztów procesu.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

1.  niezgodność ustaleń faktycznych sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, polegającą na oparciu rozstrzygnięcia na niedostatecznym materiale dowodowym, w szczególności na niewiarygodnych i nierzetelnych dowodach przedstawionych przez powoda, a zakwestionowanych przez pozwanego oraz na opiniach biegłych, co do których liczne zarzuty zgłaszał pozwany a i Sąd meriti miał co do nich znaczne wątpliwości, skoro przeprowadzał kolejne opinie weryfikujące, aby w końcu bezpodstawnie z nich zrezygnować ;

2.  niezgodność ustaleń faktycznych sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, polegającą na ustaleniu, że zarówno opinia biegłego Bogumiła Duczmalewskiego jak i biegłego Jerzego Krakowieckiego są wiarygodne i mogą być podstawą czynienia ustaleń faktycznych w sprawie, mimo że opinia drugiego biegłego została przez sąd dopuszczona na wniosek pozwanego z uwagi na to, że opinia pierwszego biegłego okazała się niewiarygodna, nierzetelna i nieprawidłowa, w dodatku nieobiektywna, z kolei opinia drugiego biegłego została zakwestionowana przez pozwanego, a sąd ten fakt zaakceptował, skoro na rozprawie 12 maja 2017 r. zobowiązał pozwanego do przygotowania pytań do biegłego, celem sporządzenia przez niego pisemnej opinii uzupełniającej;

3.  niezgodność ustaleń faktycznych sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, polegającą na ustaleniu, że zgłaszane przez pozwanego zarzuty do opinii biegłych są wyłącznie nieuzasadnioną polemiką z ustaleniami i wnioskami tych opinii, mimo że treść zarzutów pozwanego, a także postępowanie sądu polegające na dopuszczeniu drugiej opinii jak i opinii uzupełniających, w tym ostatniej na rozprawie 12 maja 2017 r., wyraźnie temu przeczą;

4.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającą na przyjęciu, że obie opinie biegłych są wiarygodne i stanowią podstawę ustaleń faktycznych sądu, mimo że obie zostały skutecznie zakwestionowane, ponieważ na zarzuty wobec pierwszej opinii sąd dopuścił drugą opinię, a na zarzuty wobec drugiej opinii sąd zobowiązał pozwanego do przygotowania pytań do biegłego celem sporządzenia przez niego opinii uzupełniającej, której ostatecznie sąd nie zlecił i pominął dowód w tym zakresie;

5.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegającą na przyjęciu, że odstąpienie przez biegłego Jerzego Krakowieckiego od oględzin koparki było usprawiedliwione upływem czasu oraz stałą eksploatacja koparki przez pozwanego uniemożliwiającą jej ocenę na dzień wykonania usługi serwisowej przez powoda, mimo że założenie takie jest tylko hipotetyczne, a zlecenie opracowania opinii obejmowało również dokonanie oględzin koparki w celu ustalenia przyczyn jej niesprawności, zasadności dokonywanych napraw, braku ich skuteczności, zasadności i konieczności dokonanej naprawy pompy hydraulicznej oraz prawidłowości jej wykonania;

6.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającą na oparciu rozstrzygnięcia na dowodach przedstawionych przez powoda a zakwestionowanych przez pozwanego, w żaden sposób przez sąd i biegłych nie zweryfikowanych, zwłaszcza na wynikach badań, dokumentacji technicznej w tym fotograficznej, udostępnionych bezpośrednio przez powoda z pominięciem pozwanego ;

7.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającą na przyjęciu, że na pozwanym spoczywał ciężar zabezpieczenia dowodów wskazujących na wiarygodność jego twierdzeń, mimo że taki sam obowiązek obciążał powoda, który również nie zadbał o zabezpieczenie dowodów w sposób obiektywny, bo te które przedstawił w procesie i na których oparł się sąd i biegli, są niewiarygodne i zostały przez pozwanego zakwestionowane a także na przyjęciu, że to pozwany nie wykazał, iż powód wykonał zlecenie nienależycie, mimo że to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, że usługę serwisową wykonał w sposób uzasadniający zapłatę;

8.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, polegającą na przyjęciu, w oparciu o przeprowadzone dostępowanie dowodowe, zwłaszcza opinie biegłych, że powód wykonał zleconą usługę serwisową należycie, w tym dokonał naprawy pompy, mimo że koparka nadal nie działała a i sama naprawa pompy budzi wątpliwości i nigdy nie została obiektywnie zweryfikowana;

9.  naruszenie przepisu art. 217 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c., art. 240 k.p.c., art. 278 k.p.c., art. 286 k.p.c. przez nieuzasadnione uchylenie postanowienia w przedmiocie dopuszczenia dowodu z pisemnej opinii uzupełniającej biegłego Jerzego Krakowieckiego tylko na tej podstawie, że biegły ze względu na stan zdrowia, nie jest w stanie w chwili obecnej wykonać opinii uzupełniającej, jak też przez niedopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

(apelacja k. 433-438 tom III)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację k. 446-448 tom III)

Na rozprawie apelacyjnej Sąd Okręgowy postanowił kontynuować postępowanie z udziałem (...) spółki z ograniczona odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. jako powodem w miejsce J. S. na podstawie art. 192 pkt 3 k.p.c.

(protokół rozprawy apelacyjnej k. 459-460 tom III)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku, która jednak nie spowodowała zmiany sytuacji strony pozwanej.

Generalnie zarzuty Sąd Okręgowy uznał za nieuzasadnione i pozwany nadal jest stroną zobowiązaną do zapłaty.

Zmian zaskarżonego wyroku wynikała natomiast z naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 192 pkt 3 k.p.c.

W toku postępowania przed Sądem I instancji doszło do przekształcenia podmiotowego po stronie powodowej, a w konsekwencji do sukcesji procesowej na warunkach określonych w art. 192 pkt 3 k.p.c., czego Sąd Rejonowy nie uwzględnił. W myśl powyższego przepisu, z chwilą doręczenia pozwu nabywca rzeczy lub prawa w toku sprawy, objętych sporem, może wejść za zgodą strony przeciwnej na miejsce zbywcy prawa lub rzeczy – zbycie prawa lub rzeczy nie ma wpływu na dalszy tok postępowania.

Zgodnie z art. 551 § 5 k.s.h. przedsiębiorca będący osobą fizyczną wykonującą we własnym imieniu działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.) - (przedsiębiorca przekształcany) może przekształcić formę prowadzonej działalności w jednoosobową spółkę kapitałową (spółkę przekształconą - przekształcenie przedsiębiorcy w spółkę kapitałową).

W uzasadnieniu postanowienia z dnia 29 stycznia 2016 r. (sygn. akt II CZ 94/15) Sąd Najwyższy uznał, że skutkiem przekształcenia przedsiębiorcy jednoosobowego w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością przekształceniu ulega nie sam podmiot lecz przedmiot jego działalności, to jest prowadzone przez niego przedsiębiorstwo. Po przekształceniu przestaje istnieć jedynie jako przedsiębiorca, lecz istnieje nadal jako podmiot prawa. Nie staje się też nowym - przekształconym podmiotem, lecz jest jedynym wspólnikiem spółki. Nie mamy tu więc do czynienia z sukcesją generalną, czy pełną kontynuacją podmiotu przekształcanego w inną postać prawną, które sytuowałyby spółkę przekształconą w sytuacji następcy prawnego jednoosobowego przedsiębiorcy. Ograniczony zakres kontynuacji wynikający z art. 584 ² § 1 k.s.h. oznacza wstąpienie utworzonej spółki w prawa i obowiązki związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez jednoosobowego przedsiębiorcę, które nie skutkuje następstwem prawnym o charakterze ogólnym, a ma jedynie charakter successio singularis w rozumieniu art. 192 pkt 3 k.p.c.

Kierując się tym poglądem Sąd Okręgowy uznał, że przekształcona (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. mogła wejść w toku sprawy w miejsce przekształconego podmiotu – J. S. prowadzącego działalność gospodarczą (postanowienie KRS k. 369-370 odwrót tom II), ponieważ strona przeciwna wyraziła w postępowaniu przed wydaniem wyroku przez Sąd I instancji w tym zakresie zezwolenie (pismo procesowe pozwanego k. 394-397 tom II).

Powyższe wywody stanowią prawne uzasadnienie dla dokonanej w wyniku złożonej apelacji zmiany wyroku Sądu I instancji polegającej na sprecyzowaniu strony powodowej posiadającej legitymację procesową jako podmiot, odnośnie którego zaskarżony wyrok zawiera rozstrzygniecie o żądaniu, z którym ta strona wystąpiła. Zmiana ta jest bowiem konsekwencją działań podjętych przez powoda J. S. zbywającego w toku procesu swoje prawa w wyniku przekształcenia na (...) spółkę z o.o. z siedzibą w Ł.. Z tego powodu to Sąd Rejonowy winien był rozstrzygnąć kwestię legitymacji procesowej strony powodowej po jej przekształceniu. Nie ma bowiem podstaw prawnych do utrzymywania, jak uczynił to Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, sytuacji, w której po stronie powodowej występują dwa podmioty, to jest J. S. i (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Przepis art. 192 pkt 3 k.p.c. wyraźnie stanowi, że zbycie prawa lub rzeczy nie ma wpływu na dalszy tok postępowania. Takie zastrzeżenie powoduje dopuszczalność - w warunkach rozpoznawanej sprawy - dwóch sytuacji: albo pozostania w procesie J. S. jako powoda sprzed przekształcenia i wówczas wyrok, który rozstrzyga sprawę posiadałby rozszerzoną prawomocność w stosunku do nabywcy prawa, albo za zgodą strony przeciwnej – jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie – w miejsce J. S. jako powoda sprzed przekształcenia winien wstąpić podmiot (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., który te prawa w drodze przekształcenia nabył i stał się powodem w rozpoznawanej sprawie.

Wobec zaniechania ze strony Sądu Rejonowego wydania w tym zakresie odpowiednich rozstrzygnięć, Sąd Okręgowy w punkcie I. dokonał na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmiany zaskarżonego wyroku wskazując jako powoda (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., nie ingerując jednocześnie, z przyczyn poniżej wskazanych, tak w merytoryczną jak i dotyczącą kosztów procesu treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, jednocześnie umarzając na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. prowadzone postępowanie w stosunku do J. S., jako bezprzedmiotowe.

W ocenie Sądu Okręgowego, zarzuty podniesione przez skarżącego nie zasługują na uwzględnienie.

Rozstrzygnięcie Sądu I instancji pozostaje w zgodzie z poczynionymi ustaleniami w zakresie stanu faktycznego sprawy i koresponduje ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, jak również zastosował właściwe przepisy prawa materialnego. W tym zakresie Sąd Okręgowy w pełni podziela argumentację faktyczną i prawną Sądu Rejonowego, a poczynione ustalenia faktyczne przyjmuje za własne.

Nie można zgodzić się ze wszystkimi zarzutami strony pozwanej, w których kwestionowała moc dowodową obu dopuszczonych w sprawie opinii biegłych na okoliczność ustalenia przyczyny niesprawności koparki, zasadności dokonywanych napraw, braku ich skuteczności, w tym stwierdzenia zasadności i skuteczności dokonanej naprawy pompy hydraulicznej i prawidłowości jej wykonania.

Sąd odwoławczy nie może się zgodzić ze stanowiskiem apelującego, że Sąd Rejonowy miał jakiekolwiek wątpliwości co do tego, czy opinia biegłego Bogumiła Duczmalewskiego była opinią właściwą (opinia podstawowa k. 168-223 tom I i II, ustna opinia uzupełniająca k. 265 tom II). Pozwany kwestionując tę opinię w zakresie metodyki doboru dowodów pozyskiwanych przez biegłego celem jej sporządzenia, wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego (pismo procesowe k. 278-280). Sąd Rejonowy pragnąc rozwiać wątpliwości podniesione przez pozwanego co do rzetelności dotychczasowej opinii uwzględnił ten wniosek (k. 340-340 odwrót tom II), dokonując jej weryfikacji z opinią innego biegłego Jerzego Krakowieckiego (k. 343-358 tom II). Z treści jednak obu tych opinii wydanych w zakresie naprawy koparki wykonanej przez powoda (wówczas jeszcze J. S.), wynika jednoznacznie, że są one zbieżne. Obie opinie bowiem zgodnie wskazują, że ta część pracy wykonanej przez powoda była wykonana prawidłowo, natomiast fakt braku prawidłowej pracy maszyny wynikał z wadliwości innej części niż podlegająca naprawie przez powoda. Strona pozwana natomiast części tej nie pozwoliła sprawdzić, uznając, że część, odnośnie której powód jako naprawiający wyraził wątpliwości co do jej sprawności, była już dwukrotnie sprawdzana i w tym kontekście wyłączenie maszyny z ruchu w celu zaoferowanej przez powoda naprawy w jego serwisie kreowałyby po jego stronie nieuzasadnione koszty, na które pozwany nie mógł sobie pozwolić. Tymczasem w obu opiniach biegli stwierdzili, że naprawa właśnie tej części, która wpływała na nieprawidłową pracę koparki, wymagała odstawienia maszyny do serwisu. Takiej naprawy nie można było wykonać w miejscu, w którym koparka się znajdowała.

Zdaniem Sądu Okręgowego dokonana ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego stanowiącego podstawę wydania obu opinii jest prawidłowa, bowiem wynika ona z opinii biegłych, które w tym zakresie są spójne. Biegli nadto, w tym zakresie zgodnie wskazują przyczyny, dla których bezcelowym było dokonanie oględzin koparki, głównie z tej przyczyny, że maszyna ta w okresie dwóch lat po dokonaniu spornej naprawy przez J. S., była i jest cały czas eksploatowana. W związku z tym jej aktualny stan niewątpliwie nie jest takim stanem jak w momencie naprawy, więcej na podstawie oględzin nie można takiego stanu ustalić. Zatem wszelkie zarzuty dotyczące nierzetelności i niezupełności opinii ze względu na zaniechanie przeprowadzenia oględzin koparki przez biegłych, należało uznać za chybione.

Bezzasadnym jest też w tych okolicznościach sprawy przypisywanie przez apelującego stronie powodowej ciężaru dowodu w zakresie prawidłowego wykonania naprawy, a co za tym idzie zabezpieczenia dowodów w tym zakresie. Skoro z zarzutu nieprawidłowej naprawy koparki pozwany wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne w postaci zwolnienia od obowiązku uiszczania zapłaty za tę naprawę, to na nim w myśl art. 6 k.c. spoczywa ciężar udowodnienia okoliczności stanowiących podstawę faktyczną tego zarzutu.

Zważyć należy, że opinia biegłego, pomimo jej specyficznego charakteru, jak każdy inny środek dowodowy podlega ocenie sądu na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. Sąd nie dokonuje jednak oceny wiarygodności opinii lecz ocenia ją pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności, może także pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Oceniając opinię biegłego sąd powinien uwzględniać takie kryteria, jak poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego stanowiska, stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 25.06.2009 r., V ACa 139/09, OSA w Katowicach 2009, nr 4, poz. 8). Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń (wyrok Sądu Najwyższego z 19 grudnia 1990 r., I PR 148/90, OSP 1991, nr 11, poz. 300).

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na konstatację, że dokonane przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie, jak i ustalenia, prowadzące do wydania zaskarżonego orzeczenia, były prawidłowe. Wbrew bowiem stanowisku skarżącego obie opinie w swojej istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy części dają oparcie dla ferowanego w sprawie wyroku.

W tej sytuacji wszelkie zarzuty dotyczące błędnej oceny dowodów, a w szczególności opinii biegłych w konfrontacji do wskazanych w tych zarzutach okoliczności polegających na oddaleniu przez Sąd Rejonowy wniosku pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego Jerzego Krakowieckiego, w sytuacji gdy w istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy części odzwierciedlała wcześniejszą opinię biegłego Bogumiła Duczmalewskiego, są bezzasadne.

Dodatkowo, zarzuty apelacyjne co do niedopuszczenia przez Sąd I instancji dowodu z opinii innego biegłego są chybione, bowiem na tym etapie postępowania (po wydaniu opinii przez biegłego sądowego Jerzego Krakowieckiego) strona pozwana uznawszy, że przedwczesnym jest wezwanie biegłego do złożenia opinii uzupełniającej (k. 363-365 tom II), ostatecznie wniosek (wprawdzie spóźniony) złożyła tylko w tym zakresie (k. 394 tom II). Dodać jedynie należy, że traktując ten zarzut sformułowany dopiero w apelacji, jako wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego w postępowaniu odwoławczym, zasługiwał on na pominięcie na zasadzie art. 381 k.p.c. Właściwym bowiem czasem do jego wniesienie był wskazany wyżej moment w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy uzasadnionym jest wniosek Sądu Rejonowego zawarty w uzasadnieniu, że kolejne wnioski pozwanego o sporządzenie opinii w sprawie przez innego biegłego sprowadzają się do nieuzasadnionej polemiki ze zgodnymi wnioskami biegłych, które - pomimo nie przyjmowania tego faktu procesowego do wiadomości przez stronę pozwaną - wprawdzie dla tej strony niekorzystnie, ale dostatecznie wyjaśniły sporne okoliczności sprawy. Sąd w tym momencie procesowym zasadnie je pominął, jako że nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony, tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 1997 r., sygn. akt II UK N 45/97). W orzecznictwie przyjmuje się, że nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszego biegłego sama tylko okoliczność, że opinia biegłego nie ma treści odpowiadającej stronie (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2007 r., IV CSK 41/07; dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99; dnia 18 października 2001 r., IV CKN 478/00; dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99 i dnia 5 listopada 1974 r., I CR 562/74).

Sąd Okręgowy uznał, że pozwany nie zdołał podważyć rzetelności opinii biegłych w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.) tak, aby kwestia ta wymagała przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego na tę samą okoliczność. Dowód z przeprowadzonych w sprawie opinii biegłych sądowych daje wystarczającą podstawę do dokonania oceny prawnej faktów, dla których stwierdzenia wymagana była specjalistyczna wiedza biegłego, a w konsekwencji do uznania obowiązku pozwanego dokonania na rzecz powoda zapłaty z tytułu wykonanej usługi naprawy koparki.

Sąd odwoławczy mając na uwadze, że kwestia legitymacji czynnej jest rozważana w ramach badania prawidłowości zastosowania przez sąd I instancji prawa materialnego oraz, że sąd drugiej instancji, rozpoznający sprawę na skutek apelacji, nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2012 r., II CSK 314/11, niepublikowany), na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił więc zaskarżony wyrok prawidłowo redagując punkt 1 i 2 wyroku i zasądzając dochodzoną pozwem kwotę na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł., który wstąpił do procesu i na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie wobec dotychczasowego powoda J. S..

W pozostałej części apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł uwzględniając, że zmiana zaskarżonego wyroku ma charakter formalny, nieobjęty złożoną apelacją i że w jej wyniku pozwany nadal jest stroną przegrywającą to postępowanie, dlatego też kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną w art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 900 zł tytułem zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym, zgodnie z § 2 pkt 4 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).