Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z powództwa M. L. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) S.A. w W.

o zadośćuczynienie

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. L. (1) kwotę 100 000,00 zł (sto tysięcy złotych 00/100) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za okres od dnia 25 grudnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz powoda M. L. (1) kwotę 13 680,17 zł (trzynaście tysięcy sześćset osiemdziesiąt złotych 17/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1388/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 17 października 2016 r. powód M. L. (1) domagał się zasądzenia od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 100 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu żądania pozwu wskazał, że w dniu 15 lipca 2014 r. doznał licznych obrażeń ciała w wyniku wypadku komunikacyjnego. Doznane obrażenia spowodowały duży dyskomfort fizyczny i psychiczny, a jego życie stało się znacznie utrudnione. Następstwem doznanych urazów było długotrwałe leczenie, szpecące blizny pooperacyjne, ograniczenia w realizowaniu aktywności fizycznej oraz w wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego. Przed wypadkiem był osobą aktywną, dużo jeździł na rowerze, łowił ryby, pływał, zamierzał podjąć pracę w Policji, z czego musiał zrezygnować. Na skutek wypadku stał się smutny i przygnębiony. Pojazd sprawcy wypadku był ubezpieczony w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Wypłacona dotychczas przez pozwanego kwota zadośćuczynienia w wysokości 30.000 zł jest nieadekwatna do rozmiaru doznanej krzywdy.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, iż wypłacona dotychczas kwota zadośćuczynienia w pełni rekompensuje krzywdę doznaną przez powoda. Ponadto pozwany zakwestionował sposób liczenia odsetek, wskazując, iż należą się one dopiero od dnia wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 lipca 2014 r. o godz. 07:01 w miejscowości R. S. J. kierując samochodem marki P. (...) o nr rej. (...), nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podjął manewr zmiany kierunku jazdy bez zachowania szczególnej ostrożności i bez upewnienia się czy manewr ten nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czym doprowadził do zderzenia z wyprzedzającym jego pojazd samochodem marki D. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez J. B., w wyniku czego pasażer tego pojazdu M. L. (1) doznał obrażeń ciała w postaci urazu uogólnionego i wielomiejscowego, złamania X i XI żebra po prawej stronie oraz XI i XII po stronie lewej, odmy opłucnowej prawostronnej, stłuczenia obu płuc, krwawienia do jamy brzusznej, uszkodzenia śledziony, pęknięcia torebki lewego płata wątroby, rany szarpanej kończyny górnej lewej, stłuczenia lewego ramienia, które realnie zagrażały jego życiu.

/dowód: ustalenia wynikającego z prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Bełchatowie k 258-258 odwrót akt sprawy II K 1213/14/

Powód M. L. (1) w chwili wypadku przebywał na tylnym siedzeniu pojazdu i miał zapięte pasy bezpieczeństwa.

/dowód: zeznania powoda: adnotacje 00:03:32-00:05:00, płyta k.230/

Z miejsca wypadku powód został przewieziony do Szpitala Wojewódzkiego im. (...) II w B., gdzie rozpoznano u niego:

-

uraz wielomiejscowy,

-

złamanie żeber X i XI po stronie prawej oraz XI i XII po stronie lewej,

-

odmę płucną prawostronną, stłuczenie obu płuc,

-

krwawienie do jamy otrzewnej - uszkodzenie śledziony, pęknięcie torebki lewego płata wątroby,

-

ranę szarpaną lewej kończyny górnej

-

stoczenie lewego ramienia,

-

podejrzenie astmy oskrzelowej.

Powód został zoperowany w trybie pilnym. U powoda wykonano zabieg drenażu prawej opłucnej, laparotomii, usunięcia śledziony, toalety jamy otrzewnej, drenażu loży po śledzionie. Powód został wypisany ze szpitala w dniu 22 lipca 2014 r. w stanie ogólnym dobrym z zaleceniami dalszej ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, zakazu dźwigania powyżej 10 kg przez trzy miesiące, noszenia pasa przepuklinowego brzusznego przez trzy miesiące, kontroli i dalszego leczenia w Poradni Pulmonologicznej, stosowania farmakoterapii.

/dowód: dokumentacja medyczna: szpitalna karta informacyjna k.30-31, historia leczenia k. 32 -34, historia choroby k. 35 -40, protokół przebiegu przetoczenia składników krwi k. 57, ocena ryzyka k. 58, indywidualny plan opieki k. 59, historia pielęgnowania k. 60 -64, badanie płuc k. 65/

W dniu 29 lipca 2014 r. powód rozpoczął leczenie w Poradni (...) Ogólnej, które trwało do 22 października 2014 r. Natomiast w okresie od 13 sierpnia 2014 r. do 6.10.2014 r. leczył się (...). Zgłaszał bóle lewego ramienia. Powód leczył się również w Poradni Ogólnej oraz w Poradni Pulmonologicznej.

/dowód: dokumentacja medyczna: historia choroby - (...) Ogólnej k.41-46, historia choroby - (...) Chirurgiczna k.47-50, historia choroby - (...) Ogólna k.51-56, zeznania świadka Z. L.: adnotacje 00:11:27-00:54:40, płyta k.146, zeznania powoda: adnotacje 00:02:44- 00:26:07, płyta k.230 /

Orzeczeniem z 18 lutego 2015 r. powód został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na okres od 8 stycznia 2015 r. do 31 stycznia 2017 r.

/dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 73 -73 odwrót/

W następstwie wypadku powód doznał następujących chirurgicznych obrażeń ciała: złamania obustronnego żeber, stłuczenia miąższu obu płuc i odmy opłucnowej prawostronnej, rany szarpanej ramienia lewego, urazu brzucha z pęknięciem śledziony, skutkującym koniecznością jej usunięcia, podtorebkowego pęknięcia wątroby z krwiakiem podtorebkowym. Ponadto u powoda występują blizny pooperacyjne: w okolicy linii pachowej przedniej prawej na wysokości sutka - blizna o długości 3,5 cm, w linii pośrodkowej brzucha - szpecąca blizna pooperacyjna długości 22 cm, przy czym, w jej górnej części nad pępkiem utworzyły się dwa bliznowce koloru brązowego o długości 7 cm i 3 cm, po lewej stronie - okrągła blizna o średnicy 1 cm. Podczas prób czynnościowych w pozycji leżącej – unoszenie górnej części tułowia lub unoszenie obu kończyn dolnych – blizna w obrębie większego bliznowca uwypukla się. Nie jest to przepuklina brzuszna, ale mogą to być jej zaczątki. Na przedniej powierzchni ramienia lewego występują trzy blizny o długościach 1 cm, 1 cm i 3 cm po ranie szarpanej.

Powód po wypisaniu ze szpitala wymagał pomocy i opieki osób trzecich w zakresie toalety, przy wstawaniu i ubieraniu się, przygotowywaniu posiłków, sprzątaniu po nich przez około sześć tygodni. Okresowo i doraźnie wymagał stosowania leków przeciwbólowych lub rozkurczowych. Po około pół roku po wypadku powód powrócił do pracy.

Z przyczyn chirurgicznych powód doznał uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 27 %, w tym w zakresie szpecących i ściągających blizn skórnych na prawej stronie klatki piersiowej, na ramieniu lewym oraz brzuchu - w wysokości 7 % ustalonego przez analogię na podstawie punktów 56 i 65 przez analogię tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r., w zakresie utraty śledziony bez istotnych zmian w obrazie morfologii krwi – w wysokości 15 % według punktu 71a tabeli, w zakresie przebytego podtorebkowego pęknięcia i krwiaka wątroby bez zaburzeń czynności tego narządu – w wysokości 5% według punktu 72a tabeli.

Zakres cierpień psychofizycznych powoda był duży. Silne dolegliwości bólowe uszkodzonych urazowo bądź operacyjnie miejsc powód mógł odczuwać przez pierwsze 2 tygodnie po wypadku. Średnio nasilone bóle mogły zdarzać się przez dalsze 4 tygodnie, a mierne, okresowo zaostrzające się dolegliwości i osłabienie powód mógł odczuwać przez okres rekonwalescencji, czyli przez kilka miesięcy. Powód przywiązuje wagę do wyglądu zewnętrznego i uważa się za osobę oszpeconą bliznami. Czuje się osobą mniej wartościową i sprawną.

Z punktu widzenia chirurgicznego rokowania na przyszłość są dość dobre, aczkolwiek okresowe i nawracające dolegliwości w okolicach doznanych urazów i brzucha powód może odczuwać do końca życia. Brak śledziony może ujawniać się zmianami w obrazie krwi i zwiększoną podatnością na infekcje. Istnieje możliwość pogorszenia się chirurgicznego stanu powoda, gdyby powstała przepuklina w bliźnie poperacyjnej brzusznej albo gdyby zrosty otrzewnowe wciągnęły któryś odcinek jelita i wywołały niedrożność przewodu pokarmowego. Powstałych blizn nie da się usunąć.

Z punktu widzenia chirurgicznego u powoda występują ograniczenia, w wykonywaniu czynności życia codziennego. Powód nie może się normalnie schylać, dźwigać i podnosić czegoś z podłoża, nie może mocno zrotować tułowia, nie może wykonywać czynności wymagających znacznego uruchomienia tłoczni brzusznej. Powód nie powinien wykonywać ciężkiej pracy połączonej z dźwiganiem, uprawiać siłowych sportów itp.

/dowód: opinia biegłego w dziedzinie chirurgii R. K. k.205-209, zdjęcia blizn k. 66 -72/

W obrębie narządu ruchu powód w wyniku wypadku doznał stłuczenia ramienia lewego z raną cięto-szarpaną oraz uszkodzeniem mięśnia dwugłowego ramienia lewego. Nadal zgłasza bóle ramienia lewego.

Cierpienia fizyczne spowodowane stłuczeniem okolicy barku i lewego ramienia były nieznacznego stopnia i trwały do sześciu tygodni.

W zakresie ortopedii i traumatologii narządu ruchu powód doznał długotrwałego uszczerbku zdrowiu na poziomie 5% z tendencją do zmniejszenia do 2% uszczerbku trwałego zgodnie z pozycją 114 tabeli stanowiącej załącznik rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r.

Rokowania co do powrotu do stanu zdrowia sprzed wypadku są stabilne. W obrębie narządu ruchu nie ma ubytków ruchowych i istotnego zniekształceń lub naruszenia sprawności narządu ruchu poza ubytkiem części tkanek miękkich, ale obecnie u powoda nie stwierdza się ubytków ruchowych i zaburzeń funkcji kończyny górnej lewej.

/dowód: opinia biegłego ortopedy R. E. k.163-164/

Powód w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 15 lipca 2014 r doznał złamania X i XI żebra po stronie prawej oraz XI i XII żebra po stronie lewej, odmy opłucnowej prawostronnej oraz stłuczenia obu płuc. Aktualnie zgłasza bóle w klatce piersiowej po wysiłku, zadyszkę przy wchodzeniu na III piętro, częściej zapada na infekcje dróg oddechowych. Obecnie jest leczony lekami wziewnymi z powodu astmy oskrzelowej. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu powoda spowodowany tymi urazami wyniósł 20 %, w tym złamaniem żeber - w wysokości 10 % na podstawie pkt 58a tabeli stanowiącej załącznik rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 18 grudnia 2002 r., a odmą opłucnową prawostronną i stłuczeniem obu płuc bez niewydolności oddechowej - w wysokości 10%. Powód nie był leczony z powodu niewydolności oddechowej w czasie pobytu w szpitalu, a także po leczeniu szpitalnym. Na stan wydolności oddechowej powoda nakłada się stan po urazie klatki piersiowej, a także astma oskrzelowa, na którą choruje powód. Rokowania co do wyleczenia skutków wypadku są dobre. Powód wymaga leczenia ze względu na astmę oskrzelową. Aktualnie powód nie wymaga rehabilitacji pulmonologicznej.

/dowód: opinia biegłego pulmonologa T. B. k.187-192/

Powód w chwili wypadku miał 33 lata. Był aktywny fizycznie, ćwiczył na siłowni, dbał o kondycję fizyczną, grał na gitarze w zespole muzycznym. Pracował jako spawacz oraz służył w Ochotniczej Straży Pożarnej. Ubiegał się o przyjęcie do służby w Policji, ale na skutek obrażeń ciała doznanych w wypadku, nie mógł przystąpić do testu wiedzy ogólnej i oceny sprawności fizycznej, w związku z czym Komendant Wojewódzki Policji w Ł. odstąpił od dalszego prowadzenia postępowania kwalifikacyjnego. Po wypadku powód był niezdolny do pracy przez sześć miesięcy, a po powrocie do pracy wykonywał tylko lekkie prace porządkowe, co było dla niego źródłem dyskomfortu psychicznego. Zamieszkał z rodzicami, ze względu na konieczność opieki i pomocy. Miał problemy z samodzielnym wykonywaniem codziennych czynności, przebywał na specjalnej diecie. Przez rok odczuwał dolegliwości bólowe narządów wewnętrznych oraz blizn. Miał duszności, zapadał częściej na infekcje górnych dróg oddechowych. Często budził się w nocy, krzyczał, miał koszmary senne. Na skutek wypadku stał się zamknięty w sobie oraz obniżyła się jego samoocena. Przestał ćwiczyć na siłowni, przybrał na wadze. Ponadto czuł się oszpecony przez blizny, mył się przy zgaszonym świetle, zakrywał części ciała oszpecone bliznami. Odczuwał lęk przed jazdą samochodem. Poddał się zabiegowi plastyki estetycznej w obrębie ramienia, ale nie przyniósł on efektów. Powód zażywał leki uspokajające, a także otrzymywał wsparcie od rodziców i siostry, która jest psychologiem. Po roku od wypadku rozpadł się jego związek z dziewczyną, który trwał od kilku lat.

/dowód: zeznania świadka Z. L.: adnotacje 00:11:27-00:54:40, płyta k.146, zeznania świadka M. L. (2): adnotacje: 00:54:40-01:15:20, płyta k.146, orzeczenie o niepełnosprawności k.73, pismo KWP w Ł. z informacją o terminie egzaminu k.74, pismo KWP w Ł. o odstępowaniu od dalszego postępowania kwalifikacyjnego k.75, oświadczenie powoda o niemożności przystąpienia do egzaminu k.76, zeznania powoda: adnotacje 00:02:44- 00:26:07, płyta k.230/

Powód do chwili obecnej mieszka z rodzicami. W październiku 2014 r. rozpoczął studia informatyczne. 26 maja 2018 r. będzie miał obronę pracy inżynieryjnej. Od 2016 roku pracuje jako informatyk w (...) w B.. Powód obecnie jeździ samochodem. Posiada prawo jazdy. Od półtora roku jest w nowym związku. Nadal odczuwa skutki wypadku w postaci dolegliwości bólowych blizn na ramieniu i brzuchu, duszności po wysiłku, zmniejszonej siły kończyny górnej lewej. Zdarza się, że wybudza się w nocy i musi stabilizować oddech. Ponadto zdarza się, że ma torsje po spożyciu posiłków. Obecnie pozostaje pod opieką pulmonologa. Powód może ćwiczyć na siłowni, ale nie w takim zakresie jak poprzednio.

/dowód: zeznania świadka Z. L.: adnotacje 00:11:27-00:54:40, płyta k.146, zeznania powoda: adnotacje 00:02:44- 00:26:07, płyta k.230/

Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. W dniu 18 lipca 2014 r. strona pozwana została zawiadomiona o szkodzie doznanej przez powoda.

/okoliczności przyznane/

Pismem nadanym w urzędzie pocztowym w dnia 3 grudnia 2014 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 220 000 zł terminie 14 dni. Decyzją z dnia 12 maja 2016 r. pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodowi kwotę 30 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

/dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania k.77-79 odwrót, decyzja ubezpieczyciela k.80-80 odwrót/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest w przeważającej części zasadne.

Powód domagał się naprawienia szkody niemajątkowej polegającej na doznaniu uszkodzeń ciała w wyniku wypadku komunikacyjnego z dnia 15 lipca 2014 r. Strona pozwana nie kwestionowała zaistnienia wypadku, jak również swojej odpowiedzialności gwarancyjnej za jego skutki. Kwestią bezsporną pomiędzy stronami był również rodzaj i uszkodzeń ciała doznanych przez powoda oraz ich związek z wypadkiem komunikacyjnym. Strona pozwana kwestionowała jedynie wysokość zgłoszonego roszczenia.

Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę poniesioną przez powoda jest umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zawarta z samoistnym posiadaczem pojazdu marki P. nr rej. (...), przez którą zobowiązała się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający oraz art. 13 ust. 2 i art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tj. Dz. U. z 2018 r., poz. 473 z późn. zm.). Pozwany ponosi odpowiedzialność za szkodę poniesioną przez powoda w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy wypadku kierującego pojazdem marki P. nr rej. (...) wynikającej z art. 415 k.c. oraz samoistnego posiadacza tego pojazdu, której źródłem jest przepis art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c.

Podstawą prawną żądania zadośćuczynienia jest art. 445 § 1 k.c. Stosownie do jego treści sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę w wypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

Celem zadośćuczynienia jest zrekompensowanie osobie poszkodowanego krzywdy doznanej wskutek cierpień fizycznych (bólu i innych dolegliwości) oraz cierpień psychicznych (ujemnych uczuć przeżywanych w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazany przez kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim mieć walor kompensacyjny, a więc jego wysokość nie może być symboliczna, lecz musi mieć jakąś wartość ekonomicznie odczuwalną, ale przy uwzględnieniu rozmiaru krzywdy musi wysokość zadośćuczynienia być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, Lex nr 52766). Zadośćuczynienie ponadto powinno być stosowne do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności, w szczególności winne być wzięte pod uwagę takie okoliczności jak nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia (por. wyrok SN z 15 lipca 1977 r., IV CR 266/77). Sąd, oceniając krzywdę, bierze pod uwagę wszelkie ujemne następstwa uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia w sferze cierpień fizycznych jak i psychicznych. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. (por. wyrok SN z dnia 20 marca 2002 r., V CKN 909/00).

Zgodnie z ustalonym stanem faktycznym na skutek wypadku powód doznał urazu uogólnionego i wielomiejscowego, który realnie zagrażał jego życiu. Uszczerbek na zdrowiu powoda, będący następstwem wypadku komunikacyjnego, wynosi od 50 % do 52 %, a zatem jest znaczny.

W niniejszej sprawie przy ocenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze wszystkie okoliczności sprawy, mające wpływ na jego wysokość, a więc nie tylko procentowy rozmiar uszkodzeń ciała, ale również wiek poszkodowanego, nasilenie i długotrwałość cierpień oraz następstwa zdarzenia w sferze życiowej, w tym również zawodowej. Sąd uwzględnił w szczególności młody wiek powoda, czasokres leczenia, w tym pobyt w szpitalu trwający siedem dni oraz przeprowadzone wówczas zabiegi operacyjne, związany z tym dyskomfort fizyczny wywołany dolegliwościami bólowym oraz psychiczny na skutek uzależnienia od pomocy i opieki innych osób, braku możliwości uprawiania aktywności fizycznej i realizowania dotychczasowych planów życiowych, a ponadto cierpienia psychiczne towarzyszące skutkom wypadku takim jak: obniżenie nastroju, zaburzenia snu, koszmary senne, poczucie bycia oszpeconym, zaburzenia w sferze obrazu własnej osoby oraz samooceny.

Istotne znacznie mają również trwałe skutki wypadku w postaci rozległych wielomiejscowych blizn pourazowych i pooperacyjnych skutkujących znacznym oszpeceniem powoda, okresowych bólów w okolicach urazów i blizn, zmniejszonej siły kończyny górnej lewej, duszności po wysiłku, zaburzeń snu, utraty śledziony i związanej z tym zwiększonej podatności na infekcje. Ponadto u powoda utrzymują się ograniczenia, w wykonywaniu czynności życia codziennego. Powód nie może się normalnie schylać, dźwigać i podnosić czegoś z podłoża, nie może mocno zrotować tułowia, nie może wykonywać czynności wymagających znacznego uruchomienia tłoczni brzusznej. Powód nie powinien wykonywać ciężkiej pracy połączonej z dźwiganiem, uprawiać siłowych sportów.

Strona pozwana likwidując szkodę zgłoszoną przez powoda wypłaciła mu zadośćuczynienie w wysokości 30 000 zł. W świetle materiału dowodowego zebranego w sprawie uznać należy, że wypłacone przez pozwanego zadośćuczynienie jest zbyt niskie i nieadekwatne do doznanej przez powoda krzywdy. W ocenie Sądu całokształt ustalonych w sprawie okoliczności, obrazujących rozmiar krzywdy doznanej przez powoda, uzasadnia przyznanie mu dalszego zadośćuczynienia w kwocie 100 000 zł. Zadośćuczynienie w łącznej wysokości 130 000 zł odniesione do zakresu krzywdy doznanej przez powoda na skutek czynu niedozwolonego, nie jest wygórowane, a tym samym zachowuje swoją kompensacyjną funkcję. Uwzględniając przy tym przytoczone wyżej okoliczności obrazujące rozmiary krzywdy doznanej przez powoda, jest odpowiednie do wyrządzonej szkody. Przedmiotowa kwota w polskich realiach społeczno –gospodarczych z pewnością stanowi ekonomicznie odczuwalną wartość, umożliwi powodowi podniesienie stopy życiowej i komfortu życiowego. Tym samym powinna wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne związane z uszkodzeniami ciała i ich trwałymi bądź długotrwałymi skutkami oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, dzięki czemu zostanie przywrócona równowaga zachwiana na skutek popełnienia czynu niedozwolonego.

W związku z powyższym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 100 000 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia.

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i art. 125 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o Ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania (art. 14 ust. 2).

Sąd podziela ten nurt orzecznictwa, który przyjmuje, iż zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia po sprecyzowaniu przez wierzyciela co do wysokości i wezwaniu dłużnika do zapłaty, przekształca się w zobowiązanie terminowe. Nie ma przy tym znaczenia, iż przyznanie zadośćuczynienia jest fakultatywne i zależy od uznania sądu oraz poczynionej przez niego oceny konkretnych okoliczności danej sytuacji, poszkodowany bowiem może skierować roszczenie o zadośćuczynienie bezpośrednio do osoby ponoszącej odpowiedzialność deliktową wynikającą ze skutków wypadku komunikacyjnego, a pewna swoboda sądu przy orzekaniu o zadośćuczynieniu nie zakłada dowolności, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma bowiem charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny (por. wyrok SN z 28 czerwca 2005 r., I CK 7/05, LEX nr 153254, wyrok SN z 14 kwietnia 1997 r., II CKN 110/97, LEX nr 550931, wyrok SN z 22 lutego 2007 r., I CSK 433/06, LEX nr 274209, wyrok SN z 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98 OSNC 2000/2/31/52, wyrok SN z 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10, OSNP 2012/5-6/66, wyrok SN z dnia 18 lutego 2011 r., ICSK 243/10, LEX nr 848109, wyrok SA we Wrocławiu z 12 grudnia 2012 r., I ACa 1280/12, LEX nr 1312128, wyrok SA w Gdańsku z 15 maja 2013 r., I ACa 179/13, (...) SA w G.). Pogląd o waloryzacyjnym charakterze odsetek mógł mieć uzasadnienie co najwyżej w sytuacji, gdy następował istotny spadek wartości pieniądza, a stopa odsetek była znacząco wyższa niż stopa inflacji. W ustabilizowanej sytuacji ekonomicznej tego rodzaju argumentacja nie ma dostatecznego wsparcia jurydycznego i prowadzi do tego, że interes dłużnika przemawiał będzie za niewypłacaniem wierzycielowi jakichkolwiek świadczeń, nawet bezspornych, przed lub w toku procesu i za maksymalnym przewlekaniem procesu, aby jak najdłużej korzystać z pieniędzy wierzyciela bez jakiegokolwiek wynagrodzenia (por. Jan Sztombka „Wyrokowanie o odsetkach” Przegląd Sądowy nr 2 z 2001r., wyrok SN z 25 marca 2009r. sygn. akt V CSK 370/08, wyrok SN z 18 lutego 2010 r. II CSK 439/09, Lex 602683, wyrok SA w Łodzi z 17 października 2013 r., I ACa 535/13, Portal Orzeczeń SA w Łodzi, wyrok SA w Łodzi z 6 grudnia 2013 r., I ACa 736/13, Portal Orzeczeń SA w Łodzi, wyrok SA w Łodzi z 18 grudnia 2013 r., I ACa 819/13, Portal Orzeczeń SA w Łodzi, wyrok SA w Łodzi z 28 stycznia 2014 r., I ACa 947/13, Portal Orzeczeń SA w Łodzi). Stanowisku temu nie sprzeciwia się również ustalanie zadośćuczynienia według stosunków istniejących w dacie ustalania odszkodowania na podstawie art. 363 § 2 k.c. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1990 r., II CR 225/90, LEX nr 9030). Wyrażona w tym przepisie, korespondującym z art. 316 § 1 k.p.c., zasada, że rozmiar szeroko rozumianej szkody, a więc zarówno majątkowej, jak i niemajątkowej, ustala się, uwzględniając czas wyrokowania, ma na celu możliwie pełną kompensatę szkody ze względu na jej dynamiczny charakter - nie może więc usprawiedliwiać ograniczenia praw poszkodowanego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 lutego 2000 r., II CKN 725/98, i z dnia 16 kwietnia 2009 r., I CSK 524/08, OSNC-ZD 2009, nr D, poz. 106).

Powód zawiadomił pozwanego o szkodzie w dniu 18 lipca 2014 r. Jak jednak wynika z poczynionych ustaleń sprecyzował roszczenie o zadośćuczynienie dopiero w piśmie nadanym w urzędzie pocztowym w dniu 3 grudnia 2014 r. Data doręczenia tego pisma stronie pozwanej nie jest znana. Uwzględniając normlany tok czynności związanych z jego doręczeniem, przyjąć należało, że strona pozwana mogła zapoznać się z jego treścią co najmniej po siedmiu dniach od dnia nadania. Strona pozwana nie powołała, ani tym bardziej nie wykazała zaistnienia jakichkolwiek przeszkód w wyjaśnieniu okoliczności niezbędnych do ustalenia jej odpowiedzialności albo wysokości zadośćuczynienia. Ponieważ w piśmie precyzującym roszczenie powód zakreślił stronie pozwanej termin wynoszący czternaście dni na spełnienie roszczenia, strona pozwana opóźnia się ze spełnieniem zasądzonego świadczenia od dnia 25 grudnia 2014 r.

Z dniem 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy –Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r., poz. 1830), na mocy której zmieniono przepisy kodeksu cywilnego o odsetkach ustawowych. Zgodnie z art. 359 § 2 w nowym brzmieniu jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych. Przepis art. 481 § 2 w brzemieniu nadanym ustawą stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. W myśl art. 56 ustawy nowelizującej do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Wobec przytoczonej regulacji, która wprowadza dwie różne stopy odsetek ustawowych, w celu uniknięcia wątpliwości interpretacyjnych na etapie realizacji wyroku, Sąd sprecyzował, że za okres od 1 stycznia 2016 r. powodowi przysługują odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie.

W pozostałym zakresie żądanie zasądzenia odsetek podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. Ponieważ powód uległ tylko co do nieznacznej części żądania, należało włożyć na stronę pozwaną obowiązek zwrotu powodowi wszystkich kosztów procesu w łącznej wysokości 13 680,17 zł, która obejmuje opłatę sądową od pozwu w wysokości 5 000 zł, wydatki na koszty opinii biegłych sądowych w łącznej wysokości 1 463,17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w wysokości 7 200 zł odpowiadającej stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) oraz wydatek w kwocie 17 zł na koszty opłaty skarbowej od dokumentu stwierdzającego udzielenie pełnomocnictwa.