Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Iwona Tchórzewska (spr.)

Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Łuchtaj

Sędzia Sądu Okręgowego Anna Ścioch-Kozak

Protokolant protokolant sądowy Katarzyna Szumiło

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2013 roku w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. H.

przeciwko J. Ł.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 20 maja 2013 roku, sygn. akt I C 292/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego J. Ł. na rzecz powódki B. H. kwotę 60 złotych (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ca 686/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 maja 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie:

I. nakazał pozwanemu J. Ł. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w budynku przy ul. (...) w L. wraz ze wszystkimi jego rzeczami i wydanie wyżej wymienionego lokalu we władanie powódce B. H.;

II. orzekł o braku uprawnienia pozwanego do otrzymania lokalu socjalnego;

III. zasądził od pozwanego J. L. na rzecz powódki B. H. kwotę 137 zł tytułem kosztów procesu;

IV. nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie od pozwanego J. L. kwotę 200 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy wskazał na następujące ustalenia i motywy swego rozstrzygnięcia.

Powód J. L. w dniu 11 grudnia 1993 roku zawarł związek małżeński z M. G., której przysługiwało własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w L. o powierzchni użytkowej 37,75 m ², składającego się z 2 pokoi, kuchni, łazienki i przedpokoju. Po ślubie małżonkowie zamieszkali wspólnie w tym mieszkaniu. Żona pozwanego zmarła w dniu 12 lipca 2006 roku.

W dniu 8 listopada 1990 roku M. G. sporządziła testament, którym do całego spadku powołała wnuczkę brata swego męża - B. H., o czym nie poinformowała J. Ł. po zawarciu związku małżeńskiego. Na skutek wniosku J. Ł. postanowieniem z dnia 23 stycznia 2007 roku zapadłym w sprawie o sygn. akt II Ns 1935/06 Sąd Rejonowy w Lublinie stwierdził, że spadek po M. Ł. na podstawie ustawy nabył w całości mąż J. L.. Postanowieniem z dnia 18 czerwca 2007 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II Ns 41/07 Sąd Rejonowy w Lublinie zmienił postanowienie z dnia 23 stycznia 2007 roku wydane w sprawie II Ns 1935/06 i stwierdził, że spadek po M. L. na podstawie testamentu notarialnego z dnia 8 listopada 1990 roku nabyła B. H..

Powódka została ujawniona w księdze wieczystej nr (...) prowadzonej dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w L. jako uprawniona do wskazanego prawa. Pomimo to pozwany nadal zajmował lokal, ponosząc wszystkie opłaty eksploatacyjne.

W dniu 31 stycznia 2008 roku pozwany darował: całą nieruchomość stanowiącą zabudowaną działkę gruntu rolnego nr (...)o powierzchni 233 m ^{( 2)} położoną w L. przy ulicy (...), objętą księgą wieczystą nr (...), cały przysługujący mu udział w wysokości 1/3 części we współwłasności nieruchomości stanowiącej niezabudowaną działkę gruntu rolnego nr (...) o powierzchni 3223 m ^{( 2)} położoną w L. przy ulicy (...), objętą księgą wieczystą nr (...) oraz cały przysługujący mu udział wynoszący 1/6 części we współwłasności nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę gruntu rolnego nr (...) o powierzchni 910 m ^{( 2)} położoną w L. przy ulicy (...), objętą księgą wieczystą nr (...) - na współwłasność w częściach równych swoim córkom: L. Ł. i B. O..

Pozwany w dniu l grudnia 2009 roku wniósł przeciwko B. H. powództwo o zachowek. W toku procesu powódka wystąpiła z propozycją zawarcia ugody, mocą której miała ustanowić na rzecz pozwanego osobistą służebność korzystania z lokalu, zobowiązując jednocześnie pozwanego do obowiązku uiszczania czynszu, utrzymywania lokalu w stanie niepogorszonym, ponoszenia nakładów na lokal. W zamian pozwany miał zrzec się przysługującego mu względem powódki roszczenia o zachowek. Pozwany nie wyraził zgody na zawarcie ugody.

Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I C 71/10 Sąd Okręgowy w Lublinie zasądził od B. H. na rzecz J. L. tytułem zachowku kwotę 110.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 sierpnia 2011 roku. Po uprawomocnieniu się wyroku pozwany złożył wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko B. H.. Pismem z dnia 4 lutego 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie powiadomił powódkę o wszczęciu egzekucji i wezwał powódkę do zapłaty należności głównej – 110.000 zł oraz odsetek w kwocie 21.273,70 zł.

Począwszy od połowy marca 2012 roku powódka kierowała do pozwanego wezwania do dobrowolnego opuszczenia lokalu. Wskazywane w wezwaniach terminy upływały jednak bezskutecznie.

B. H. ma 46 lat. Z wykształcenia jest pedagogiem. Pracuje w ośrodku szkolno-wychowawczym na etacie woźnej uzyskując wynagrodzenie w kwocie 1.163 zł netto miesięcznie. Powódka samotnie wychowuje 24 letniego syna, który z uwagi na niepełnosprawność jest trwale niezdolny do pracy i wymaga stałej opieki. Powódki nigdy nie było stać na zakup nowego mieszkania, w którym ona i jej syn mogliby mieć oddzielne pokoje, a syn mógłby być poddawany rehabilitacji. Nawet obecnie powódka mieszka u swojej matki w niespełna 50 metrowym mieszkaniu. Powódka nie ma środków finansowych, aby spłacić pozwanego z należnego mu zachowku.

J. L. ma 88 lat. Z tytułu emerytury uzyskuje miesięcznie ponad 3.000 zł. Pozwany był właścicielem i współwłaścicielem nieruchomości, które w 2008 roku darował swoim córkom. Pozwany cierpi na zakrzepicę prawej żyły odpiszczelowej, nadciśnienie tętnicze, rozedmę płuc, żylaki kończyn dolnych i głuchotę.

W ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego za zasadne. Sąd podkreślił, że pozwany uznał powództwo co do zasady, a stosownie do art. 213 § 2 k.p.c. sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Wymienione okoliczności nie mają zaś w sprawie miejsca. Roszczenie powódki uzasadnia treść art. 222 § l k.c. w zw. z art. 251 k.c. Jako uprawniona z tytułu własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu powódka może żądać jego opróżnienia przez pozwanego, któremu do lokalu tego nie przysługują żadne prawa ani rzeczowe, ani obligacyjne.

W odniesieniu do wniosku pozwanego o przyznanie uprawnienia do lokalu socjalnego Sąd wskazał w pierwszym rzędzie, że pozwanemu przysługiwał status lokatora w rozumieniu art. 2 ust. l pkt l ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tj. Dz. U. z 2005 r., Nr 31 poz. 266 ze zm.). Pozwany zamieszkał w lokalu należącym do zmarłej żony za jej zgodą, jako członek rodziny, dlatego przysługiwał mu status lokatora oparty na stosunku rodzinnym, który jednakże z uwagi na śmierć żony wygasł.

Mając na względzie treść art. 14 ust. 7 w związku z art. 14 ust. 4 pkt 4 ustawy o ochronie praw lokatorów Sąd zważył, że przepisu art. 14 ust. 7 nie stosuje się do umów o używanie lokali mieszkalnych, zawartych przed dniem l stycznia 2005 roku, stosownie do art. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 281, poz. 2783). Sąd stwierdził, że pozwanemu nie przysługuje obligatoryjnie prawo do lokalu socjalnego, skoro nie był uprawniony do lokalu wchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego ani też nie był uprawniony do używania lokalu na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z towarzystwem budownictwa społecznego. Nie dotyczy go też wyłączenie stosowania przepisu art. 14 ust. 4, bowiem zamieszkał w lokalu przy ul. (...) na podstawie stosunku prawno-rodzinnego, a nie z mocy umowy o używanie lokalu zawartej przed l stycznia 2005 roku.

Wobec powyższego Sąd zbadał czy pozwanemu przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego na mocy mającego charakter fakultatywny art. 14 ust. 3 w zw. z art. 14 ust. l ustawy. Po dokonaniu tej oceny Sąd Rejonowy uznał, że pozwany nie znajduje się w szczególnej sytuacji materialnej i rodzinnej, która jest kumulatywną przesłanką (z przesłanką dotychczasowego sposobu korzystania z lokalu) uprawnienia do lokalu socjalnego. Pozwany jest dobrej kondycji finansowej, otrzymuje świadczenie emerytalne w kwocie ponad 3.000 zł, nadto na jego rzecz zasądzony został zachowek w kwocie 110.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 sierpnia 2011 roku i pozwany wszczął na podstawie tego orzeczenia egzekucję, która została skierowana do przedmiotowego lokalu. Zdaniem Sądu Rejonowego istotnym jest także, że pozwany w 2008 roku dokonał na rzecz córek darowizny posiadanych nieruchomości, w tym dwóch nieruchomości stanowiących grunty orne z zabudowaniami. Na jednej z tych nieruchomości pozwany zamieszkiwał, zanim przeprowadził się do lokalu przy ul. (...). W dacie darowizny pozwany miał świadomość, że nie przysługuje mu tytuł prawny do tego lokalu, ponieważ orzeczono prawomocnie o dziedziczeniu spadku po jego żonie na rzecz powódki. Przy tym pozwany nie wykazał, aby dokonane darowizny były koniecznymi dla zapewnienia mieszkania dorosłym córkom. Jedna z córek pozwanego ma osobne mieszkanie, a druga zajmuje wydzieloną dla niej część domu przy ulicy (...), każda z córek pracuje zawodowo, jest samodzielna finansowo i niezależna od ojca. Pozwany ma z córkami bardzo dobry kontakt. Tymczasem sytuacja materialna i osobista pozwanej jest zła, nie ma ona majątku na zakup innego lokalu czy na spłacenie zachowku dla pozwanego. Zamieszkuje z chorą matką i niepełnosprawnym synem, którym musi się opiekować nie mając żadnego wsparcia. Powódka uzyskuje wynagrodzenie w wysokości 1.163 zł, zaś miesięcznie na leczenie syna wydaje około 300 zł. Nie posiada żadnych oszczędności. Aby zaspokoić podstawowe potrzeby życiowe powódka zmuszona jest zaciągać pożyczki. Środki z jednego z zaciągniętych zobowiązań bankowych przeznaczyła na zakup łóżka specjalistycznego dla chorej matki, matka powódki ma jedno płuco i wymaga specjalistycznej opieki. Mając zaś na uwadze okres oczekiwania na przyznanie lokalu socjalnego, wydanie przedmiotowego lokalu odwlekłoby się w czasie ze szkodą dla powódki. Nadto obarczanie Gminy L. lokalem socjalnym dla pozwanego nie znajduje uzasadnienia, skoro może on w ramach własnych środków finansowych dokonać jego zakupu (co deklarował w sprawie o zachowek), czy wynająć na warunkach wolnorynkowych, ewentualnie skorzystać z pomocy obdarowanych córek. Wskazując na powyższe względy Sąd Rejonowy uznał, że w sprawie nie zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające przyznanie pozwanemu lokalu socjalnego.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany J. Ł., zaskarżając orzeczenie Sądu pierwszej instancji w części, to jest w zakresie objętym punktem II i zarzucając mu:

I. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 14 ust 4 pkt 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, poprzez niezastosowanie powyższej normy prawa materialnego, w sytuacji gdy prawidłowa ocena okoliczności sprawy po stosownym uzupełnieniu dowodów wskazywała za jej zasadnością;

II. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to:

1. art. 217 § 2 k.p.c. i art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego zawartego w piśmie procesowym pełnomocnika pozwanego z dnia 19 kwietnia 2013 roku o zwrócenie się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o nadesłanie pełnej dokumentacji medycznej odzwierciedlającej stan zdrowia pozwanego, jako rzekomo bezzasadnego i zmierzającego do przedłużenia postępowania w sytuacji, gdy informacje te stanowiły niezbędny materiał dowodowy, który w toku postępowania nie został w żaden sposób wyjaśniony, a który ma istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy;

2. art. 233 k.p.c. i 227 k.p.c. polegającą na nierozważeniu w sposób wszechstronny faktów mających istotne znacznie dla prawidłowego wyrokowania w niniejszej sprawie oraz zaniechanie w zakresie materiału dowodowego w części dotyczącej darowizn dokonanych przez pozwanego J. L. na rzecz córek B. O. i L. L., które w ocenie skarżącego nie zabezpieczają potrzeb mieszkaniowych pozwanego, sytuacji rodzinnej pozwanego oraz przekroczeniu przez Sąd granic swobodnej oceny dowodów skutkującą jej dowolnością, nadto jej dokonanie bez uwzględnienia zasad logiki i doświadczenia życiowego.

Ponadto apelujący wniósł o zażądanie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w L. kompletnej dokumentacji medycznej dotyczącej aktualnego stanu zdrowia pozwanego i przeprowadzenie dowodu z tych dokumentów na okoliczność ciężkiego stanu zdrowia pozwanego skutkującego szeregiem ograniczeń w sferze życia codziennego, a także przeprowadzenia oględzin nieruchomości stanowiących przedmiot darowizn pozwanego na rzecz córek na okoliczność ich aktualnego stanu technicznego, możliwości zamieszkania w nich pozwanego, zważywszy na jego podeszły wiek i stan zdrowia.

Powołując się na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie o uprawnieniu pozwanego do lokalu socjalnego oraz wstrzymania opróżnienia lokalu nr (...) przy ulicy (...) w L. do czasu złożenia przez Gminę L. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, że podlegały oddaleniu wnioski dowodowe zgłoszone w apelacji.

W odniesieniu do wniosku o przeprowadzenie oględzin wymaga podkreślenia, że zgodnie z art. 382 k.p.c. sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Okoliczność, iż sąd odwoławczy jest sądem merytorycznym, uprawnionym do uzupełnienia postępowania dowodowego przeprowadzonego przed sądem pierwszej instancji, nie oznacza jednakże, że zaniechania stron w zakresie zgłaszania dowodów mogą być naprawione w postępowaniu odwoławczym. Z całokształtu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego wynika, iż to na stronach spoczywa obowiązek przedstawienia dowodów dla wykazania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, z których wywodzą określone skutki prawne (art. 3 k.p.c., art. 217 § 1 k.p.c., art. 232 k.p.c.). Sama okoliczność niekorzystnego rozstrzygnięcia sprawy przez sąd pierwszej instancji nie może uzasadniać odstępstwa od zasady koncentracji materiału dowodowego przed tym sądem. Dlatego też zgodnie z art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później.

Jeśli chodzi zaś o ponowiony w postępowaniu odwoławczym wniosek o zażądanie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w L. dokumentacji medycznej dotyczącej aktualnego stanu zdrowia pozwanego trzeba podkreślić, że apelujący nie wskazał konkretnie, jakiego rodzaju okoliczności z zakresu jego stanu zdrowia miałyby zostać w ten sposób ustalone, a szczególności by w stanie zdrowia pozwanego po wydaniu zaskarżonego orzeczenia zaistniała zmiana wymagająca przeprowadzenia tego dowodu na etapie postępowania odwoławczego.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia przepisów art. 217 § 2 k.p.c. i art. 227 k.p.c. wskutek oddalenia przedmiotowego wniosku dowodowego przez Sąd pierwszej instancji, gdyż analiza akt sprawy wskazuje, że wniosek dowodowy był spóźniony. W świetle powołanych wyżej przepisów kodeksu postępowania cywilnego nie znajduje również podstaw stanowisko apelującego, iż wskazany dowód Sąd winien był przeprowadzić z urzędu.

W sprawie nie doszło także do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ramy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 685/98, OSNP 2000/17/655). Do skutecznego zakwestionowania oceny dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji niezbędnym jest więc wytknięcie konkretnych błędów w rozumowaniu sądu przy przeprowadzaniu tej oceny – błędów logicznych, wewnętrznych sprzeczności, uchybień zasadom doświadczenia życiowego, ewentualnie wskazania braków czyniących ocenę niepełną.

Wymienionym ostatnio wymogom nie odpowiada apelacja wniesiona przez pozwanego. Uzasadnienie apelacji nie zawiera żadnych konkretnych argumentów, które czyniłyby zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. skutecznym. Przywołano bowiem jedynie okoliczności wynikające z treści dowodów bez wskazania jakichkolwiek wadliwości w rozumowaniu Sądu pierwszej instancji w zakresie przypisania poszczególnym dowodom waloru wiarygodności.

Zdaniem Sądu Okręgowego trafna jest konkluzja Sądu pierwszej instancji, że pozwanemu J. Ł. nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego, aczkolwiek Sąd odwoławczy nie w pełni podziela przedstawioną przez Sąd Rejonowy argumentację prawną.

Z treści art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz. U. z 2005 roku Nr 31 poz. 266 ze zm., dalej powoływanej jako „u.o.p.l.”) wynika, że sąd w pierwszej kolejności powinien brać pod uwagę indywidualną sytuację danej osoby, a więc dotychczasowy sposób korzystania z lokalu i szczególną sytuację materialną oraz rodzinną osób zobowiązanych do jego opróżnienia (art. 14 ust. 3 u.o.p.l.), z tym że nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego w stosunku do osób wymienionych w art. 14 ust. 4 u.o.p.l. Zarazem w art. 14 ust. 7 u.o.p.l. wyłączono stosowanie przepisu ust. 4 tego artykułu w stosunku do osób, które utraciły tytuł prawny do lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, z wyjątkiem osób, które były uprawnione do używania lokalu na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z towarzystwem budownictwa społecznego. Wyłączenie stosowania art. 14 ust. 4 u.o.p.l. w stosunku do osób wymienionych w art. 14 ust. 7 ustawy oznacza, że w stosunku do tych osób sąd może orzec o braku uprawnienia do lokalu socjalnego.

Przy tym stosownie do art. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 281, poz. 2783) przepisu art. 14 ust. 7 u.o.p.l. nie stosuje się do umów o używanie lokali mieszkalnych, zawartych przed dniem l stycznia 2005 roku. W ocenie Sądu Okręgowego wymieniony przepis należy rozumieć szeroko, jako odnoszący się do wszelkich stosunków umownych stanowiących podstawę używania lokali mieszkalnych, także wynikających z więzów prawno-rodzinnych. Przemawia za tym treść art. 2 pkt 1 u.o.p.l., który przewiduje ogólnie, że przez lokatora należy rozumieć, oprócz najemcy lokalu, osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Jednocześnie z treści art. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 roku wynika, że celem tej regulacji było wyłącznie wyznaczenie cezury czasowej niestosowania art. 14 ust. 4 u.o.p.l. w stosunku do osób wymienionych w art. 14 ust. 7.

Mając na względzie powyższe, należało więc uznać, że w stosunku do pozwanego J. Ł. znajdował zastosowanie przepis art. 14 ust. 4 ustawy o ochronie praw lokatorów, przewidujący co do zasady obligatoryjne pozytywne orzeczenie o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Przepis ten jednakże w swej końcowej części zawiera wyjątek, stanowiąc o braku nakazu orzeczenia o uprawnieniu do lokalu socjalnego, jeżeli osoby wymienione w art. 14 ust. 4 ustawy mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany. Po stronie pozwanego J. Ł. zachodzi ostatnio wymieniony wyjątek.

Zdaniem Sądu Okręgowego możność zamieszkania w innym lokalu niż dotychczas używany obejmuje także przypadek, gdy sytuacja majątkowa osoby zobowiązanej pozwala na zaspokojenie jej potrzeb mieszkaniowych w innym lokalu, choćby w chwili orzekania w przedmiocie opróżnienia lokalu uprawnienie do zamieszkiwania w innym lokalu jeszcze tej osobie nie przysługiwało.

Tego rodzaju sytuacja występuje w niniejszej sprawie. Pozwany J. Ł. dysponuje bowiem stałym dochodem z tytułu emerytury w kwocie 3.000 zł i już wysokość tego świadczenia pozwala na poniesienie kosztów wynajmu innego lokalu. Ponadto zaś na rzecz pozwanego zasądzona została tytułem zachowku kwota 110.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 12 sierpnia 2011 roku, których suma przekracza obecnie 20.000 zł. Sytuacja majątkowa pozwanego umożliwia mu więc zamieszkiwanie w innym samodzielnym lokalu, wobec czego w świetle powołanych przepisów nie zachodzą podstawy do pozytywnego orzeczenia o uprawnieniu pozwanego J. Ł. do lokalu socjalnego.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację, orzekając w przedmiocie kosztów postępowania odwoławczego na podstawie art. 98 § 1 i 3 w związku z § 10 pkt l i § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 roku poz. 461).