Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18. stycznia 2016 roku (...) Bank Spółka akcyjna z siedzibą w W. (dalej zwana również N. Bank) – dawniej: (...) Bank (...) Spółka akcyjna z siedzibą w W., wystąpiła przeciwko M. S. i P. D. o solidarną zapłatę kwoty 13.155,87 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 18. stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu od pozwanych według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż łączyła ją z pozwanymi umowa kredytu, która na skutek nie wywiązywania się przez pozwanych z obowiązku spłaty rat kredytu, uległa rozwiązaniu, w związku z czym zostali oni wezwani do spłaty zadłużenia. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się kapitał główny w wysokości 11.000,00 zł, odsetki umowne w kwocie 695,77 zł, kwota 344,88 zł naliczona tytułem opłat i prowizji bankowych oraz odsetki karne w wysokości 102,05 zł (pozew, k. 2-10).

W dniu 5. lutego 2016 r., wydany został w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty, sygn. akt IX GNc 363/16, k. 68). Jego odpis został doręczony stronie pozwanej w dniu 22. lutego 2016 r. (k. 74-75). Nakaz zapłaty uprawomocnił się w stosunku do pozwanego P. D..

W dniu 7. marca 2016 r. pozwany M. S. wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty i zaskarżając go w całości, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana zakwestionowała żądanie dochodzone pozwem co do zasady jak i wysokości. Pozwany zaprzeczył istnieniu roszczenia dochodzonego pozwem. Podniósł również zarzut nieudowodnienia przez powódkę istnienia, wysokości oraz wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem. Strona pozwana podniosła także zarzut nieważności umowy kredytu, a nadto wskazała, iż powódka nie przekazała pozwanym żadnych środków pieniężnych. Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia (sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 76-79).

Pismem procesowym z dnia 27. maja 2016 roku powódka rozszerzyła powództwo o kwotę 12,22 zł, wynikającą z kapitalizacji odsetek na dzień 18. stycznia 2016 r. (pismo procesowe, k. 92-95).

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8. sierpnia 2012 r. (...) Bank Spółka akcyjna z siedzibą w W. (Bank) zawarł z M. S. i P. D., prowadzącymi działalność gospodarczą pod nazwą (...) Spółka cywilna P. D., M. S. w P. (Kredytobiorca) umowę o PM Kredyt Odnawialny nr (...) na kwotę 11.000,00 zł, na warunkach określonych w Umowie i Regulaminie kredytowania działalności gospodarczej (Regulamin). Umowa została zawarta na okres od dnia podpisania umowy do dnia 31. lipca 2013 r. Prowizje i opłaty miały być pobierane były zgodnie ze stawkami i trybem opisanym w Tabeli Prowizji i opłat bankowych. Uruchomienie kredytu miało nastąpić przez postawienie limitu Kredytu do dyspozycji Kredytobiorcy na rachunku rozliczeniowym, w terminie do pięciu dni roboczych, po spełnieniu wskazanych w umowie warunków. Bank nie postawiłby limitu Kredytu do dyspozycji Kredytobiorcy w razie zajęcia wierzytelności na rachunku bankowym Kredytobiorcy w trybie egzekucji sądowej lub administracyjnej. Spłata kredytu miała następować z wpływów na rachunek rozliczeniowy Kredytobiorcy. Każdy wpływ środków zmniejszał wysokość zadłużenia, bez konieczności składania odrębnej dyspozycji Kredytobiorcy. Odsetki miały być płatne w ostatnim dniu miesiąca w formie kapitalizacji na rachunku rozliczeniowym Kredytobiorcy. Kredyt miał charakter odnawialny, co oznaczało, że w okresie kredytowania spłacona kwota Kredytu może być ponownie wykorzystana przez Kredytobiorcę. Kredyt stawał się w całości wymagalny w następnym dniu po upływie okresu na jaki został udzielony, jeżeli umowa nie zostanie przedłużona na kolejne 12 miesięcy. W przypadku, gdy w terminie wymagalności kredytu występował brak środków na rachunku Kredytobiorcy, Bank - od dnia, w którym miała nastąpić spłata, stosuje do niespłaconej w terminie kwoty zobowiązania oprocentowanie określone w Tabeli oprocentowania środków dla przedsiębiorców w (...) Bank S.A. w wysokości obowiązującej dla zadłużenia przeterminowanego. Na dzień zawarcia umowy wysokość oprocentowania dla zadłużenia przeterminowanego wynosiła 25% w skali roku. Tabela Prowizji i opłat bankowych oraz Tabela oprocentowania środków dla przedsiębiorców w (...) Bank S.A. stanowiły integralną część umowy. W przypadku niedotrzymania przez Kredytobiorcę warunków umowy w postaci przeprowadzenia w okresie kredytowania przez rachunek bieżący miesięcznych obrotów w wysokości nie niższej niż 2.200,00 zł, Bank zastrzegł sobie prawo wypowiedzenia umowy lub podwyższenia oprocentowania kredytu/marży, jednak nie więcej niż o 3 p.p., o czym Bank miał zawiadomić Kredytobiorcę w osobnej korespondencji. Kredytobiorca wyraził zgodę na dokonywanie przez Bank wszelkich rozliczeń z tytułu zobowiązań wynikających z udzielonego kredytu od dnia ich wymagalności w drodze obciążenia należnymi kwotami rachunku kredytobiorcy wskazanego w umowie. W zakresie nieuregulowanym umową miały zastosowanie postanowienia obowiązującego regulaminu, stanowiącego integralną część umowy oraz przepisy prawa polskiego. Kredytobiorca potwierdził otrzymanie Regulaminu, Tabeli Prowizji i opłat bankowych oraz Tabeli oprocentowania środków dla przedsiębiorców w (...) Bank S.A. oraz zapoznał się z ich postanowieniami i zaakceptował ich treść. Umowa mogła zostać wypowiedziana na warunkach i w trybie określonym w Regulaminie. W przypadku niedotrzymania przez Kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez Kredytobiorcę zdolności kredytowej Bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, a w przypadku zagrożenia w opinii Banku upadłością klienta terminu 7-dniowego. Za niedotrzymanie warunków udzielenia kredytu uznawane było w szczególności m. in. opóźnienie w spłacie należności z tytułu Kredytu. W przypadku wypowiedzenia umowy Kredytobiorca jest zobowiązany do spłaty całego niespłaconego Kredytu wraz z odsetkami i innymi kosztami wynikającymi z umowy, najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia umowy (regulamin kredytowania działalności gospodarczej, k. 33-36, tabela prowizji i opłat bankowych pobieranych od przedsiębiorców, k. 37-41, tabela oprocentowania, k. 42-42v., umowa wraz z załącznikiem, k. 43-45, pełnomocnictwo, k. 100).

W dniu 8. sierpnia 2012 r. nastąpiło przekazanie kwoty 11.000,00 zł na rachunek rozliczeniowy Kredytobiorcy (przeksięgowanie zbiorcze, k. 97).

M. S. oraz P. D. przystąpili do spłaty rat kredytu (wydruk zestawienia należności i spłat, k. 170-177).

W dniu 28. grudnia 2015 r. (...) Bank (...) wystawiła wyciąg z ksiąg banku nr (...), w którym określono zadłużenie P. D. i M. S. na dzień 28. grudnia 2015 r. na kwotę 13.106,44 zł, na którą to kwotę składały się: kapitał główny w wysokości 11.000,00 zł, odsetki umowne za okres od dnia 8. sierpnia 2012 r. do dnia 29. kwietnia 2013 r. w kwocie 457,68 zł, kwota 224,85 zł naliczona tytułem opłat i prowizji oraz odsetki za zwłokę w wysokości 1.423,91 zł za okres od dnia 9. sierpnia 2012 r. do dnia 28. grudnia 2015 r. oraz dalsze odsetki od należności głównej, tj. od kwoty 11.000,00 zł od dnia 29. grudnia 2015 r. aż do dnia całkowitego zaspokojenia wierzytelności Banku, których stopa procentowa w stosunku rocznym równa jest czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego NBP – na dzień wystawienia wyciągu wysokość tych odsetek wynosiła 10% (wyciąg z ksiąg banku, k. 60, historia odsetek, k. 167-169).

Pismem z dnia 29. grudnia 2015 r. (...) Bank (...) wezwała M. S. do zapłaty należności z tytułu wypowiedzianej umowy kredytu nr (...)/1209398z dnia 8. sierpnia 2012 r., której wysokość określono na kwotę 13.106,98 zł, w terminie 7 dni od dnia doręczenia pisma (wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 61-62).

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci odpisów dokumentów załączonych do pozwu oraz dalszego pisma procesowego powoda, uwierzytelnionych przez pełnomocnika powoda w trybie przewidzianym w przepisie art. 129 § 2 k.p.c. Powołane przez strony odpisy dokumentów prywatnych zasługują na wiarę. W toku postępowania strona pozwana zakwestionowała autentyczność przedłożonych przez stronę powodową wraz z pismem z dnia 30. maja 2016 r. dokumentów, jednakże prawdziwość tych dokumentów została wykazana przez powoda.

Zgodnie z art. 245 k.p.c. dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokumenty prywatne korzystają z domniemania autentyczności (prawdziwości). Domniemanie to oznacza, że z samego faktu przedłożenia dokumentu należy wywieść wniosek o jego pochodzeniu od osoby, który na dokumencie figuruje jako jego wystawca. Dokumenty prywatne nie korzystają z domniemania prawdziwości zawartych w nich oświadczeń, a więc każda osoba mająca w tym interes prawny może stwierdzić i dowodzić, że treść złożonych oświadczeń nie odpowiada stanowi rzeczywistemu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28. lutego 2007r., V CSK 441/06; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15. kwietnia 1982r., III CRN 65/82). Podpis złożony na dokumencie prywatnym powinien być własnoręczny, nosić cechy indywidualne o charakterze powtarzalnym, które utrudniają jego podrobienie, ale jednocześnie pozwalają odróżnić dany podpis od innych. Za ważny podpis uważa się nie tylko podpis imieniem i nazwiskiem lub podpis samym nazwiskiem, lecz także skrót podpisu ("podpis nieczytelny"), którego wystawca zwykle używa przy podpisywaniu dokumentów i który jest "godłem" jego podpisu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 28. kwietnia 1973r., III CZP 78/72, OSNCPiUS 1973, Nr 12, poz. 207). Domniemanie autentyczności może zostać obalone przez skuteczne przeprowadzenie dowodu przeciwieństwa (dowodu przeciwko wnioskowi domniemania), przy czym ciężar tego dowodu spoczywa na stronie zaprzeczającej (art. 253 zd. 1 k.p.c.). Strona ta, chcąc zadośćuczynić spoczywającemu na niej ciężarowi dowodu, powinna zatem wykazać, że przedłożony sądowi dokument prywatny jest nieprawdziwy. Powyższa reguła znajduje zastosowanie jedynie wówczas, gdy dokument ten pochodzi od strony zaprzeczającej jego prawdziwości. Jeżeli spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, a więc od strony przeciwnej lub od osoby trzeciej, prawdziwość dokumentu powinna udowodnić strona, która chce z niego skorzystać (art. 253 zd. 2 k.p.c.).

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie, nie zostało obalone domniemanie autentyczności przedłożonych przez stronę powodową dokumentów. Strona powodowa bowiem, wobec dokonania zaprzeczenia przez pozwanego autentyczności przedłożonych przez powódkę dokumentów, złożyła do akt sprawy kopie podpisanych dokumentów w postaci zestawień odsetek oraz należności i spłat kredytu, które zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego. Poświadczając odpisy dokumentów za zgodność z oryginałem, radca prawny oraz adwokat działają jako osoby zaufania publicznego. Dokonane poświadczenia korzystają z domniemania prawdziwości (autentyczności) stanowiąc dowód tego, że odpis dokumentu jest zgodny z jego oryginałem. Tym samym powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu także o te dokumenty, które zostały uwierzytelnione przez pełnomocnika powoda w trybie przewidzianym w przepisie art. 129 § 2 k.p.c.

Strona powodowa nie zdołała natomiast udowodnić autentyczności wydruku zawierającego szczegółowe wyliczenie odsetek dokonane przez powódkę z zestawieniem kwot dochodzonych tytułem opłat i prowizji. Przedłożony przez powódkę wydruk nie został podpisany, w związku z czym nie można ustalić przez kogo i na podstawie jakich danych został on sporządzony. W tym miejscu wymaga zaznaczenia, że niepodpisane wydruki komputerowe nie stanowią dokumentu w rozumieniu art. 244 i 245 k.p.c., a tym samym nie korzystają z ustanowionego w kodeksie postępowania cywilnego domniemania autentyczności. Tym samym wobec dokonanego zaprzeczenia przez stronę pozwaną wydruk ten nie mógł być podstawą dokonanych ustaleń. Ubocznie wyłącznie wskazać należy, iż w Kodeksie postępowania cywilnego nie zawarto zamkniętego katalogu środków dowodowych i dopuszczalne jest skorzystanie z każdego źródła informacji o faktach istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, jeśli tylko nie jest to sprzeczne z przepisami prawa. W rachubę wchodziłaby zatem ewentualność zastosowania przepisu art. 309 k.p.c. Przepis ten odnosi się bowiem do innych niż wyraźnie wymienionych w kodeksie środków dowodowych i tym samym może mieć zastosowanie także do wydruków komputerowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5. listopada 2008 r., I CSK 138/08). Powyższy wydruk nie stanowił jednakże dowodu na powołane przez powódkę okoliczności. W związku z tym, iż jest to wydruk z wewnętrznego sytemu strony powodowej, nie sposób ustalić z jego treści, na podstawie jakich danych został on sporządzony oraz, czy odpowiadają one prawdzie.

Postanowieniem na rozprawie w dniu 12. czerwca 2018 r. Sąd pominął dowód z przesłuchania stron, wobec ich nieusprawiedliwionego niestawiennictwa.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód dochodził w niniejszym postępowaniu zapłaty należności z tytułu umowy kredytu, obejmującej kapitał kredytu, odsetki umowne, odsetki ustawowe za opóźnienie oraz opłaty z uwagi na dokonanie skutecznego wypowiedzenia łączącej strony umowy.

W niniejszej sprawie znajdą zatem zastosowanie przepisy ustawy z dnia 29. sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. 2016, poz. 1988 j.t.). Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie zaś do treści art. 75 ustawy Prawo bankowe, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej.

Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przepisu art. 6 k.c. oraz stanowiącego jego odpowiednik procesowy art. 232 k.p.c., powód winien udowodnić okoliczności związane z zawarciem umowy kredytu, skutecznością wypowiedzenia tej umowy oraz wysokością dochodzonego roszczenia. W ocenie Sądu powód nie sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi.

W ocenie Sądu powód wykazał okoliczność zawarcia z pozwanymi umowy o kredyt odnawialny. Strona pozwana podniosła zarzut nieważności umowy z uwagi na jej podpisanie, w imieniu powoda, przez osoby nie mającego do tego upoważnienia. Wbrew jednak twierdzeniom strony pozwanej, osoby zawierające umowę z pozwanymi – M. M. i M. C., posiadały uprawnienie do działania w imieniu strony powodowej. Strona powodowa, wobec kwestionowania powyższej okoliczności przez pozwanego, podjęła dodatkową inicjatywę dowodową i przedłożyła wraz z pismem procesowym z dnia 27. maja 2016 r. pełnomocnictwa dla M. M., udzielone w dniu 2. lutego 2010 r., oraz dla M. C. z dnia 30. listopada 2011 r., z których treści wynikało uprawnienie tych osób m. in. do zawierania i zmiany w imieniu Banku umów kredytu zawieranych z klientami Banku. Wbrew twierdzeniom strony pozwanej, pełnomocnictwa zostały udzielone przez członków zarządu powodowej spółki, co wynika z przedłożonego przez powoda wraz z pozwem odpisu pełnego KRS z Rejestru Przedsiębiorców powodowej spółki, a więc osoby umocowane do reprezentowania powoda, stąd też podnoszony przez pozwanego zarzut nieważności umowy z powodu niewłaściwej reprezentacji powoda przy zawarciu umowy okazał się niezasadny.

W ocenie Sądu także twierdzenia pozwanego, iż nie otrzymał on środków z tytułu udzielonego kredytu, okazały się gołosłowne. Powód złożył bowiem dokument przeksięgowania zbiorczego, z którego wynika, że pozwanym wypłacono umówioną kwotę kredytu. Ponadto już sam fakt, że pozwani przystąpili do spłaty zaciągniętego zobowiązania potwierdza, iż otrzymali oni środki z tytułu udzielonego kredytu. Jest bowiem rzeczą oczywistą, że gdyby pozwani nie otrzymali środków finansowych od powoda, to nie dokonywaliby spłaty rat kredytu.

W związku z powyższym, w ocenie Sądu, strona powodowa wykazała okoliczność zawarcia umowy z pozwanymi i przekazania pozwanym na podstawie łączącej strony umowy środków kredytowych.

Strona powodowa nie udźwignęła jednakże ciężaru dowodowego w pozostałym zakresie. Jak wynika z §10 ust. 1 pkt 6 Regulaminu, w przypadku niedotrzymania przez Kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez Kredytobiorcę zdolności kredytowej, Bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, a w przypadku zagrożenia w opinii Banku upadłością klienta terminu 7-dniowego. Za niedotrzymanie warunków udzielenia kredytu uznawane było w szczególności m. in. opóźnienie w spłacie należności z tytułu Kredytu (§10 ust. 2 pkt 7 umowy). W przypadku wypowiedzenia umowy Kredytobiorca jest zobowiązany do spłaty całego niespłaconego Kredytu wraz z odsetkami i innymi kosztami wynikającymi z umowy, najpóźniej następnego dnia po upływie okresu wypowiedzenia umowy (§10 ust. 4 umowy). Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu to na powodzie spoczywał ciężar wykazania istnienia podstawy do postawienia całego zobowiązania w stan natychmiastowej wykonalności, tj. faktu niedotrzymania przez Kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu i wypowiedzenia umowy oraz faktu skorzystania przesz powoda z tego uprawnienia. Strona powodowa natomiast okoliczności tych nie wykazała. W szczególności powód nie wykazał, iż doszło do skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu, nie przedstawiając dokumentu inkorporującego takie oświadczenie powoda ani dowodu jego doręczenia pozwanemu. Pozwany zaś te okoliczności zakwestionował. Dowodu na istnienie tych okoliczności nie może stanowić wezwanie do zapłaty z dnia 29. grudnia 2015 r., w którym przecież strona powodowa powołuje się na wcześniejsze wypowiedzenie umowy kredytu. Wskazać należy, że pod wezwaniem do zapłaty podpisał się pełnomocnik powoda – r. pr. B. S.. Z treści pełnomocnictwa przedłożonego przez powoda nie wynika zaś, że osoba, która podpisała się pod tym dokumentem, była uprawniona do składania w imieniu banku oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Samo zaś pismo nie tylko nie zawiera wyraźnego oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy, ale też - z uwagi na odwołanie do rzekomego wcześniejszego wypowiedzenia umowy - nie może być za takie uznane.

Jednym z wymogów skutecznie złożonego oświadczenia woli jest jego jednoznaczność. Wezwanie do zapłaty wraz z odniesieniem się do wypowiedzenia umowy, które jest prawnie doniosłą czynnością prawną skutkującą wygaśnięciem stosunku prawnego między stronami umowy i co za tym idzie, wymagalnością roszczenia Banku, winno być dla odbiorcy kategoryczne i jednoznaczne. Przesłanka ta nie zostaje spełniona, jeżeli oświadczeniu takiemu możliwe jest przypisanie więcej niż jednego znaczenia. Jak podkreśla się w orzecznictwie, wypowiedzenie jest prawem kształtującym, które jest realizowane poprzez oświadczenie złożone drugiej stronie umowy (art. 61 k.c.). Z uwagi na szczególne, skutki jakie ze sobą niesie, a które prowadzą do zerwania pomiędzy stronami węzła obligacyjnego, uznać należy, że zgodnie z art. 60 k.c. zachowanie takie nie powinno pozostawiać żadnych wątpliwości co do prawidłowości jego złożenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 maja 2015 roku, sygn. akt I ACa 16/15). Z treści tego dokumentu wyraźnie natomiast wynika, iż stanowi ono jedynie działanie upominawcze, zmierzające do poinformowania dłużnika o stanie zadłużenia i ewentualnych konsekwencjach niezastosowania się do niego.

W związku z powyższym, wobec niewykazania przez powoda dokonania przez niego skutecznego wypowiedzenia umowy kredytowej, uznać należy, że nie nastąpił skutek w postaci wymagalności kredytu. Należy w tym miejscu wyraźnie podkreślić, że powód łączył wymagalność dochodzonego roszczenia z dokonanym przezeń wypowiedzeniem umowy a nie upływem okresu, na który została zawarta umowa. Wprawdzie umowa została zawarta na okres do dnia 31. lipca 2013 r. (par. 1 pkt 2.3. umowy), to jednak strony przewidziały możliwość jej przedłużenia na kolejne 12-miesięczne okresy (par. 2 pkt 2 umowy). Z materiału dowodowego zaoferowanego przez strony brak możliwości ustalenia, czy strony skorzystały z tej możliwości. Skierowane przez powoda do pozwanego wezwanie do zapłaty pochodzi zaś z grudnia 2015 roku.

Jeśli zaś chodzi o wysokość dochodzonego roszczenia, to w ocenie Sądu, okoliczność ta również nie została wykazana przez stronę powodową. Strona powodowa przedłożyła na tę okoliczność wydruki w postaci zestawień należności, spłat kredytu oraz zaległości pozwanego, z których to dokumentów nie wynika jednakże kwota dochodzona pozwem. Strona powodowa przedłożyła ponadto wydruk historii rachunku oraz sporządziła tabelę z zestawieniem kwot dochodzonych opłat i prowizji, jednakże jak wskazano powyżej, wydruki te nie mogły stanowić dowodu na okoliczność wysokości zadłużenia pozwanych. W związku z tym, iż są to wydruki z wewnętrznego sytemu strony powodowej, które nie zostały podpisane, nie sposób ustalić przez kogo zostały sporządzone i na podstawie jakich danych wygenerowane. Powód, celem wykazania powyższej okoliczności, przedłożył także wyciąg z ksiąg banku, w którym określono wysokość zadłużenia pozwanych z tytułu zawartej umowy kredytu. Wymaga jednakże podkreślenia, iż przedłożony przez powoda dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych nie korzysta z mocy dowodowej tożsamej z mocą dowodową dokumentu urzędowego, a to ze względu na wyłączenie zawarte w art. 95 Prawa bankowego. Zgodnie z art. 95 ust. 1 tej ustawy, księgi rachunkowe banków i sporządzone na ich podstawie wyciągi oraz inne oświadczenia podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych oraz ustanowionych na rzecz banku zabezpieczeń i mogą stanowić podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych. Moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym (ust. 1a).

Wobec powyższego, w ocenie Sądu treść oświadczenia z dnia 28. grudnia 2015 roku nie dowodzi faktu istnienia zadłużenia pozwanych oraz jego wysokości. Dokument ten ma w tej sytuacji charakter dokumentu prywatnego, stanowiącego – stosownie do treści art. 245 k.p.c. – dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie w nim zawarte. Złożenie takiego dokumentu nie ogranicza więc obowiązku wskazania przez powoda dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzi skutki prawne, do czego obliguje strony art. 232 k.p.c., w szczególności odnośnie okoliczności przez stronę pozwaną kwestionowanych. Wskazać w tym miejscu należy, że zaprzeczenie podstawy faktycznej przez pozwanego powoduje, że fakty na które powoływał się powód stają się sporne i muszą zostać przez niego udowodnione. Strona powodowa zatem wobec zakwestionowania treści oświadczenia zawartego w wyciągu z ksiąg banku, winna udowodnić tę okoliczność innymi środkami dowodowymi, czego nie uczyniła.

W procesie decyzyjnym Sąd nie może oprzeć swojego rozstrzygnięcia na okolicznościach, które nie zostały udowodnione, a które stanowią podstawę dochodzonego roszczenia. Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialnoprawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej; sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Przeciwko stronie natomiast - co wynika z art. 6 k.c. - skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy; fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych (Pyziak-Szafnicka M. (red.). Kodeks cywilny. Część ogólna. Komentarz. LEX 2009).

Z powyższych względów, wobec nie wykazania przez pozwanego, aby zobowiązanie powoda, na podstawie zawartej umowy kredytu, stało się wymagalne, jak również nie udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia, Sąd oddalił powództwo w całości, jako nieudowodnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz § 2 pkt 5 i §10 ust. 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22. października 2015 r., w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800). Na kwotę zasądzoną od powoda na rzecz pozwanego składa się wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 4.800,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz koszty postępowania przed sądem drugiej instancji, na które składają się koszty postępowania zażaleniowego, tj. opłata od zażalenia w kwocie 132,00 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 1.200,00 zł.

Mając na uwadze wymienione wyżej okoliczności, na podstawie powołanych w uzasadnieniu przepisów Sąd orzekł jak w wyroku.

SSR Aleksandra Zielińska-Ośko

Z. Odpis uzasadnienia wraz z odpisem wyroku doręczyć pełnomocnikom stron.