Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Krajewski

Protokolant: st. sekr. sąd. Tomasz Lewandowski

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2018 r. w Aleksandrowie Kujawskim

na rozprawie sprawy z powództwa H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w K.

przeciwko P. D.

o zapłatę

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Powód H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny z siedzibą w K. wniósł w dniu 3 stycznia 2017 r. do Sądu Rejonowego w Aleksandrowie Kujawskim pozew przeciwko P. D. o zapłatę kwoty 9.900 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym opłaty od pozwu w wysokości 300 zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17 zł i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż dochodzona wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z Bankiem (...) S.A. w dniu 20 października 2011 r. umowy nr (...). Z powodu braku wpłat na poczet zobowiązania umowa została wypowiedziana z dniem 27 maja 2013 r. Następnie pierwotny wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, któremu Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim nadał w dniu 27 października 2013 r. w sprawie o sygn. I Co 824/13 klauzulę wykonalności. Postępowanie egzekucyjne toczyło się przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w Aleksandrowie Kujawskim Ł. B. pod sygn. Km 729/14 i ostatecznie zostało umorzone. W dniu 28 października 2015 pierwotny wierzyciel dokonał przelewu przysługującej mu wierzytelności wobec pozwanego na rzecz H. I Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego z siedzibą w K.. Wskazał, iż zobowiązanie strony pozwanej na dzień wniesienia pozwu wynosi 83.561,71 zł, na co składa się kwota 56.847,13 zł tytułem kapitału, 3.294,20 zł tytułem odsetek ustawowych, kwota 18.504,64 zł tytułem odsetek karnych, 4.790,73 zł tytułem odsetek ustawowych oraz 125 zł tytułem kosztów i prowizji. Powód wyjaśnił, iż w niniejszym postępowaniu dochodzi roszczenia w kwocie 9.900 zł tytułem części pozostałego do spłaty kapitału, albowiem dotychczasowe działania zmierzające do polubownego załatwienia sprawy dają podstawę do wniosku, iż sytuacja majątkowa pozwanego nie pozwoli na wyegzekwowanie całej należności.

Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim w dniu 12 września 2017 r. wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc wskutek sprzeciwu wniesionego przez pozwanego P. D..

Pozwany P. D. wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości. Podniósł zarzut stanu rzeczy osądzonej, wniósł o umorzenie postępowania lub ewentualnie oddalenie powództwa, a także zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przyznał, iż w dniu 20 października 2011 r. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w K. umowę kredytową na kwotę 62.980,73 zł z przeznaczeniem na częściową spłatę innego zobowiązania i opłacenie prowizji od zaciągniętego kredytu. Z uwagi na obiektywny fakt niemożności spłaty kredytu ze względu na przewlekłą chorobę pozwany podjął mediację z bankiem celem odroczenia terminu spłaty i nienaliczania odsetek. Wskazał, iż zawarł z Bankiem ustne porozumienie, które miało mu zostać przedstawione przez Bank do podpisu, co jednak nie nastąpiło. Pomimo, iż zgodnie z zawartym porozumieniem pozwany spłacał po 200 zł miesięcznie, Bank wszczął wobec niego egzekucję, która zakończyła się umorzeniem. Pozwany wielokrotnie próbował skontaktować się z pracownikami Banku, tym niemniej bezskutecznie. Wskazał również, iż bank nie powiadomił go o cesji wierzytelności, ani nie wezwał do zapłaty. W takiej sytuacji pozwany uznał, iż jego zobowiązanie wobec banku zostało umorzone. Pozwany zakwestionował legitymację czynną powoda, a także wskazał, iż sprawa została już wcześniej osądzona w postępowaniu klauzulowym I Co 824/13, zatem postępowanie podlega umorzeniu.

Powód w odpowiedzi na sprzeciw podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w pozwie. Zauważył, iż wydanie wyroku w niniejszej sprawie nie spowoduje istnienia dwóch tytułów wykonawczych, albowiem na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego dochodzić roszczenia może jedynie bank, a powód aby otrzymać tytuł egzekucyjny na swoją rzecz musi wystąpić na drogę sądową. Z kolei legitymacja czynna powoda wynika z przedłożonej umowy cesji wierzytelności.

Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2018 r. Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim oddalił wniosek pozwanego o odrzucenie pozwu oraz wniosek o umorzenie postępowania.

W toku postępowania P. D. podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w sprzeciwie – wskazał, iż częściowo spłacił swoje zobowiązanie. Płacił po 200 zł Bankowi, a następnie Komornikowi, który prowadził egzekucję. Następnie przestał płacić, ponieważ nie miał z czego. Wtedy najpierw bank, a potem Komornik umorzyli sprawę.

Na zakończenie postępowania pozwany P. D. podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w sprzeciwie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 października 2011 r. P. D. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w G. umowę kredytu gotówkowego nr (...) na kwotę 62.980,73 zł na okres od 21 października 2011 r. do dnia 21 października 2018 r. Kredyt przeznaczony był częściowo na spłatę innych kredytów, cele konsumpcyjne oraz opłacenie prowizji od udzielanego kredytu. Kredyt był oprocentowany według stałej stopy procentowej w wysokości 16,90% w skali roku. Na całkowity koszt kredytu w wysokości 48.600,41 zł składała się prowizja w wysokości 2.999,08 zł oraz odsetki w wysokości 45.601,33 zł. Łączna kwota do spłaty przez P. D. wynosiła 108.582,06 zł i miała zostać spłacona w 84 miesięcznych ratach w wysokości 1.292,65 zł, płatnych do dnia 21. każdego miesiąca, z zastrzeżeniem, iż pierwsza rata wynosi 1.292,65 zł, a ostatnia 1.292,11 zł.

Okoliczność bezsporna, dowód: umowa kredytu gotówkowego nr (...) k. 18-21, akta I Co 824/13: umowa kredytu gotówkowego nr (...) k. 4-7.

P. D. miał trudności ze spłacaniem zaciągniętego zobowiązania – nie spłacał kredytu w sposób zgodny z umową. W związku z niedotrzymaniem warunków udzielonego kredytu, a zwłaszcza nie spłacaniem rat kredytu i odsetek w ustalonych w umowie terminach Bank (...) S.A. z siedzibą w G. pismem z dnia 17 kwietnia 2013 r. wypowiedział P. D. zawartą umowę kredytu. Termin wypowiedzenia upłynął z dniem 27 maja 2013 r.

W dniu 27 października 2013 r. Bank (...) S.A. z siedzibą w G. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny na łączną kwotę 64.892,24 zł, któremu Sąd Rejonowy w Aleksandrowie Kujawskim postanowieniem z dnia 14 listopada 2013 r. nadał klauzule wykonalności. Na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego wszczęto egzekucję sądową, która następnie została umorzona.

Okoliczność bezsporna, dowód: akta I Co 824/13: wypowiedzenie umowy kredytowej k. 12, bankowy tytuł egzekucyjny k. 3, postanowienie z 14.11.2013 r. k. 17.

W dniu 28 października 2015 r. Bank (...) S.A. z siedzibą w G. zawarł z H. I Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym z siedzibą w K. umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie której sprzedał przysługujące mu wobec konsumentów wierzytelności wynikające z dokonanych czynności bankowych, w tym wierzytelność wobec P. D..

Dowód: umowa sprzedaży wierzytelności k. 22-28 i k. 67-71, oświadczenie k. 72, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 29, wezwanie do zapłaty k. 30, ugodowe wezwanie do zapłaty k. 31.

H. I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny z siedzibą w K. złożył przeciwko P. D. pozew o zapłatę części należności wynikającej z umowy kredytu gotówkowego nr (...) do Sądu Rejonowego w Aleksandrowie Kujawskim w dniu 3 stycznia 2017 r.

Dowód: koperta z datą nadania k. 34.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy przedłożonych przez stronę powodową. Żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności dokumentów przedłożonych do akt sprawy, a zatem Sąd uwzględnił je ustalając przedstawiony powyżej stan faktyczny. W przedmiotowej sprawie nie był sporny fakt zawarcia umowy kredytu gotówkowego pomiędzy pozwanym a pierwotnym wierzycielem Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W.. P. D. przyznał, iż taką umowę zawarł. Przeprowadzenia postępowania dowodowego wymagała natomiast kwestia ustalenia wysokości zobowiązania, albowiem pozwany utrzymywał, iż przez długi czas spłacał swoje zobowiązanie i spłacił znaczną część zaciągniętego kredytu, tym niemniej nie posiada na tę okoliczność dowodów wpłat. W związku z tym na wniosek pozwanego Sąd zwrócił się do Banku (...) S.A. z siedzibą w G. o udzielenie informacji i nadesłanie wyciągu z rachunku bankowego P. D., jednakże uzyskał odpowiedź, iż od 4 listopada 2016 r. Bank nie prowadzi już rachunków bankowych, albowiem doszło do podziału spółki i od tego czasu prowadzenie produktów dla klientów indywidualnych realizowane jest przez A. Bank. Z kolei (...) Bank S.A. z siedziba w W. pomimo wielokrotnego monitowania o nadesłanie żądanych informacji, odpowiedzi nie udzielił.

Zwrócić należy uwagę, iż powód w uzasadnieniu pozwu wskazywał na prowadzenie egzekucji sądowej na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, a następnie jej umorzenie. Nie przedłożył jednak żadnych dokumentów, które mogłyby stanowić podstawę ustalenia dat tych czynności. W rubryce 10.4.1 pozwu zgłosił co prawda dowód określony jako „wniosek o wszczęcie oraz postanowienie o umorzeniu egzekucji z akt komorniczych o sygn. Km 729/14” tym niemniej wskazanych dowodów nie przedłożył, choć reprezentowany był przez fachowego pełnomocnika w osobie radcy prawnego. Nie wnosił również o przeprowadzenie dowodu z tych akt przez Sąd. Wobec potwierdzenia przez pozwanego, iż postępowanie egzekucyjne względem niego rzeczywiście się toczyło, Sąd uznał tę okoliczność za przyznaną, tym niemniej wobec braku potrzebnych dokumentów, nie sposób było ustalić daty zakończenia się postępowania egzekucyjnego. Nie miało to jednak ostatecznie znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Ponadto w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu bank może wypowiedzieć umowę kredytową (art. 75 ust. 1 prawa bankowego). W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pozwany P. D. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w G. umowę kredytową, która została mu wypowiedziana ze skutkiem na dzień 27 maja 2013 r. z uwagi na niewywiązywanie się przez pozwanego z obowiązku terminowej spłaty zobowiązania. Następnie na podstawie umowy z dnia 28 października 2015 r. wierzytelność z tytułu przedmiotowej umowy została sprzedana na rzecz powoda, albowiem zgodnie z art. 509 §1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 §2 k.c.). Wobec powyższego uznać należy, iż powodowi przysługuje legitymacja czynna do występowania w niniejszej sprawie, albowiem nabył od pierwotnego kredytodawcy wierzytelność o zwrot kwoty kredytu.

Mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy należało rozważyć kwestię przedawnienia roszczenia. Zgodnie bowiem z art. 117 §1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Oznacza to, że co do zasady po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia, przy czym zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (art. 117 §2 k.c.). Zasada ta doznała z dniem 9 lipca 2018 roku istotnej dla niniejszej sprawy modyfikacji. Zgodnie z obowiązującym od tego dnia art. 117 §2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Przepis ten został wprowadzony art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw i w myśl art. 5 ust. 4 tej ustawy, roszczenia przedawnione przysługujące przeciwko konsumentowi, co do których do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy nie podniesiono zarzutu przedawnienia, podlegają z tym dniem skutkom przedawnienia określonym w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Oznacza to, iż również w niniejszej sprawie Sąd zobowiązany był z urzędu rozważyć upływ terminu przedawnienia.

Termin przedawnienia roszczeń uregulowany został przez ustawodawcę w art. 118 k.c. W brzmieniu mającym w sprawie zastosowanie wskazywał on, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Dla zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia ustawa wprowadza wymaganie, aby określone roszczenie, które przysługuje podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą, pozostawało "w związku z działalnością gospodarczą". Zaznaczyć należy, iż na gruncie art. 118 k.c. nie jest konieczne, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością. Wobec powyższego, termin przedawnienia roszczenia banku – który niewątpliwie jest przedsiębiorcą, do którego zakresu działania należy m.in. udzielanie kredytów – wynosi trzy lata (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2007 r., IV CSK 356/06, LEX nr 276223; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2008 r., III CSK 302/07, Legalis nr 127052).

Dla właściwego określenia momentu przedawnienia roszczeń związanych z umową kredytu udzielonego przez bank, należało odnieść się do kwestii terminu wymagalności świadczeń wynikających z umowy kredytu. Zgodnie z art. 120 §1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. W niniejszej sprawie datą wymagalności roszczenia był dzień 27 maja 2013 r., kiedy to upłynął termin wypowiedzenia umowy kredytu i całe roszczenie stało się wymagalne. Oznacza to, że termin przedawnienia dochodzonego w sprawie roszczenia upłynął 27 maja 2016 roku. Wprawdzie zgodnie z art. 123 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia jak też przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje, niemniej w niniejszej sprawie do przerwania biegu przedawnienia nie doszło. W orzecznictwie utrwalone jest już zapatrywanie, że taką czynnością może być m.in. złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikowi czy wytoczenie powództwa. Natomiast nie przerywa biegu przedawnienia samo wystawienie bankowego tytułu egzekucyjnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2012 r., I CSK 90/12, LEX nr 1250551; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2012 r., II CSK 203/11, LEX nr 1125087; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2003 r., II CK 113/02, LEX nr 106951; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 lipca 2003 r. II CKN 363/01, LEX nr 82280; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 listopada 2015 r., I ACa 664/15, LEX nr 1950332). W niniejszej sprawie bieg terminu przedawnienia został przerwany wobec kredytodawcy na skutek nadania bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Aleksandrowie Kujawskim z dnia 14 listopada 2013 r., a także późniejszym wszczęciem postępowania egzekucyjnego. Mimo to powód, jako nabywca wierzytelności niebędący bankiem, nie może się powołać na powyższe okoliczności. Sąd podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, iż nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną nadaniem klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu i wszczęciem postępowania egzekucyjnego na jego podstawie. Zauważa się bowiem, że uprawnienie do wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych przysługiwało wyłącznie bankom, oraz że tylko na ich rzecz mogła być nadawana tym tytułom klauzula wykonalności. Cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, a więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł się powołać na bankowy tytuł egzekucyjny oraz przejście uprawnień i uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 k.p.c. musiał uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16, OSNC 2017/5/55; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC 2005, Nr 6, poz. 98, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 129/05, OSNC 2007, Nr 1, poz. 4; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015, III CZP 103/14, OSNC 2015 r., Nr 12, poz. 137). Powyższe prowadzi do wniosku, że przerwanie biegu przedawnienia na skutek wszczęcia postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności jest związane tylko z podmiotami uczestniczącymi w tym postępowaniu i na podstawie tego tytułu, w granicach ukształtowanych klauzulą wykonalności. Powód, jako nabywca wierzytelności niebędący bankiem, nabył wprawdzie wierzytelność tożsamą z wierzytelnością Banku (...) S.A. z siedzibą w G., lecz nie wszedł w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwaniem biegu przedawnienia i jego rozpoczęciem na nowo (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2016 r., III CZP 52/16, OSNC 2017/7-8/83; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2016, III CZP 60/16, LEX nr 2152395). Oznacza to, iż powód będący funduszem sekurytyzacyjnym nie może powołać się na przerwanie biegu przedawnienia wywołanego nadaniem klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu ani wszczęciem na jego podstawie postępowania egzekucyjnego.

Konkludując trzeba stwierdzić, że trzyletni termin przedawnienia dochodzonego roszczenia upłynął z dniem 27 maja 2016 r., albowiem roszczenie z tytułu umowy kredytu stało się wymagalne z dniem 27 maja 2013 r. i wobec niemożności powołania się przez powoda na przerwę biegu przedawnienia, od tej daty należy liczyć trzyletni termin przedawnienia. Jedynie celem doprecyzowania wskazać należy, iż w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania zdanie drugie art. 118 k.c. w brzmieniu obecnym (obowiązującym od 9 lipca 2018 r.), które stanowi, iż koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 ustawy z 13 kwietnia 2018 o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (tj. kodeksu cywilnego), w brzmieniu nadanym ustawą z 13 kwietnia 2018 stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy tylko do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych. Ponieważ termin przedawnienia roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie upłynął z dniem 27 maja 2016 r., a więc przed dniem wejścia w życie omawianej nowelizacji (9 lipca 2018 r.) nie miało zastosowania liczenia terminu w sposób przewidziany w art. 118 zdanie drugie k.c.

Mając na uwadze poczynione powyżej rozważania należało uznać, iż termin przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda w niniejszej sprawie upłynął z dniem 27 maja 2016 r. Ponieważ powództwo zostało wniesione w dniu 3 stycznia 2017 r. na podstawie art. 117 §2 ¹ k.c. mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, należało z urzędu uwzględnić przedawnienie roszczenia dochodzonego przez powoda i oddalić powództwo w całości.

Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania art. 117 ¹ §1 k.c., zgodnie z którym w wyjątkowych przypadkach Sąd może, po rozważeniu interesów stron, nie uwzględnić upływu terminu przedawnienia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, jeżeli wymagają tego względy słuszności. W niniejszej sprawie powód nabył wierzytelność w październiku 2015, gdy nie była jeszcze przedawniona, i zwlekał z niewiadomych powodów ponad rok z wytoczeniem powództwa. Nie było przeszkód, by wystąpić z pozwem w czasie, gdy do przedawniania nie doszło. Takie postępowanie powoda nie mogło być w ocenie Sądu uznane za prawidłowe i słuszne, generowało jedynie naliczanie odsetek, więc nie było podstaw do zastosowania wskazanego na wstępie niniejszego akapitu przepisu.