Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 listopada 2018 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w B. B.

przeciwko W. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 26 marca 2018 r. sygn. akt I C 107/18

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach II, III i IV o tyle, że:

1.  w punkcie II zasądza 12.628,78 (dwanaście tysięcy sześćset dwadzieścia osiem 78/100) złotych,

2.  w punkcie IV zasądza 1.925,94 (jeden tysiąc dziewięćset dwadzieścia pięć 94/100) złotych;

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie;

III.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna w B. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego W. K. kwoty 37.483,78 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od 6 września 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W zarzutach od wydanego przez Sąd Rejonowy w Białymstoku w dniu 9 listopada 2017 roku nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym pozwany W. K. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu.

Wyrokiem z 26 marca 2018 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku uchylił nakaz zapłaty z 9.11.2017 r. i zasądził od pozwanego na rzecz powoda 8.612,78 zł (po sprostowaniu) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 25.09.2017 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i zasądził od powoda na rzecz pozwanego 3 656,65 zł tytułem kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 25 maja 2016 roku pomiędzy (...) S.A. w B. B. jako pożyczkodawcą, a W. K. jako pożyczkobiorcą doszło do zawarcia umowy pożyczki gotówkowej nr (...). Cała kwota pożyczki, czyli suma wszystkich środków pieniężnych, które pożyczkodawca udostępnił pożyczkobiorcy na podstawie umowy wynosiła 25.000 złotych. Pożyczka została udzielona na okres 36 miesięcy. Umowa przewidywała, że w związku z udzieleniem pożyczki pożyczkobiorca pobiera: opłatę przygotowawczą w wysokości 129 złotych, wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 22.555 złotych i wynagrodzenie za przyznany na wniosek pożyczkobiorcy „Twój Pakiet” w wysokości 2.300 złotych, których spłata została rozłożona na raty i miała być spłacona przez pożyczkobiorcę wraz z pożyczką. Całkowity koszt pożyczki, czyli wszelkie koszty, które pożyczkobiorca jest zobowiązany ponieść w związku z umową, wynosiły 29.000 złotych. Całkowita kwota do zapłaty przez pożyczkobiorcę tj. suma całkowitego kosztu pożyczki i pożyczki wyniosła 54.000 złotych i miała być spłacona w 36 równych miesięcznych ratach po 1.500 złotych, obejmujących spłatę pożyczki, odsetek, opłat i prowizji, w terminach wskazanych w harmonogramie spłat stanowiącym załącznik nr 1 do umowy. Umowa przewidywała odsetki od zadłużenia przeterminowanego, za każdy dzień opóźnienia, w wysokości rocznej stopy oprocentowania zadłużenia przedterminowego równej stopie odsetek maksymalnych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 § 2 ^{( 1)} k.c. jak też możliwość prowadzenia działań windykacyjnych. Zabezpieczeniem spłaty należności był weksel własny in blanco nie na zlecenie wraz z deklaracją wekslową.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynikało, że pozwany W. K. nie spłacił całości zaciągniętej pożyczki. Poczynając od 4 lipca 2016 roku, zapłacił na rzecz powoda 11 rat na łączną kwotę 16.650 złotych, co stanowi tylko część pożyczonego kapitału. Pismem z 5 lipca 2017 roku powód (...) S.A. wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma zaległości w kwocie 2.850 złotych, a pismem z 6 sierpnia 2017 roku, z uwagi na brak spłaty zobowiązań zgodnie z ustalonym kalendarzem spłat, wypowiedział umowę z zachowaniem terminu 30 dni, zaznaczając, że wszystkie zobowiązania dotyczące umowy stają się wymagalne. Jednocześnie zawiadomił dłużnika o wypełnieniu weksla na kwotę 37.483,78 złotych. Na kwotę tę, dochodzoną pozwem, składa się 37.350 złotych stanowiące sumę rat pozostałych do zapłaty na dzień wypowiedzenia umowy oraz 133,78 zł umownych odsetek dziennych przewidzianych w pkt 4.1 umowy. Wypowiedzenie został doręczone 24 sierpnia 2017 roku. Pozwany nie kwestionował faktu zawarcia umowy i otrzymania kwoty pożyczki, zaprzeczał natomiast zasadności wypowiedzenia umowy, żądania wynagrodzenia prowizyjnego i kosztów usługi „Twój Pakiet”.

Sąd Rejonowy zawartą przez strony umowę zakwalifikował, jako umowę o kredyt konsumencki, do której mają zastosowanie przepisy ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. z 2011 roku, nr 126, poz. 715 z późn. zm.). W ocenie tego Sądu, w ustalonym stanie faktycznym ziściły się przesłanki wypowiedzenia umowy, przy czym z uwagi na fakt, że pismo zawierające wypowiedzenie pozwany odebrał w dniu 24 sierpnia 2017 roku, 30-dniowy termin wypowiedzenia upłynął w dniu 24 września 2017 roku. Z tym dniem całe niespłacone roszczenie zostało postawione w stan natychmiastowej wykonalności. Wobec powyższego roszczenie w zakresie kapitału pożyczki jest zasadne, a w związku z bezspornym faktem niespłacenia przez pozwanego kapitału na uwzględnienie zasługiwało też roszczenie w zakresie skapitalizowanych odsetek umownych od zadłużenia przeterminowanego w kwocie 133,78 złotych. Dokonane przez powoda obliczenie kwoty odsetek Sąd uznał za prawidłowe tak w świetle postanowień łączącej strony umowy jak i przepisów ustawowych.

Odnosząc się do spornej w sprawie opłaty przygotowawczej w wysokości 129 złotych Sąd Rejonowy wskazał, że została ona przewidziana w tej wysokości w umowie stron, zgodnie z którą pożyczkobiorca zobowiązał się do jej zapłaty na raty wraz z pożyczką. Udzielenie pozwanemu pożyczki wymagało, w ocenie Sądu, podjęcia przez pożyczkodawcę czynności przygotowawczych w postaci sporządzenia dokumentu umowy, sprawdzenia zdolności kredytowej pożyczkobiorcy itp. Powód z tego tytułu poniósł koszty, które winny być zrekompensowane, dlatego też powództwo w zakresie kwoty 129,00 złotych zasługiwało na uwzględnienie.

Za nieuzasadnione uznał natomiast Sąd I instancji żądanie wynagrodzenia prowizyjnego w kwocie 22.555 oraz kwoty 2.300 złotych z tytułu przyznania „Twojego Pakietu”. Dokonał kontroli postanowień umowy stron w tym zakresie w świetle art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 385 ^{( 1)} § 1 i 385 ^{( 3)} kc. Wskazał, że specyfika sposobu zawarcia umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 24 maja 2016 roku wskazuje na brak rzeczywistego wpływu konsumenta (pozwanego) na treść umowy pożyczki, zwłaszcza w zakresie dodatkowych opłat ustalonych w umowie. Powód posłużył się opracowanym komputerowo wzorcem, pogrubionym drukiem nanosząc na komputerze do treści umowy zapisy w zakresie danych osobowych pozwanej, kwoty pożyczki, terminu jej spłaty, wysokości rat i terminów ich spłaty oraz związanych z nią kosztów. Pozostałe postanowienia zawartej umowy nie zostały z pozwanym uzgodnione indywidualnie. Pozwany nie miał zatem wpływu na treść postanowienia zobowiązującego do poniesienia kosztów wynagrodzenia prowizyjnego i kosztów usługi „Twój Pakiet” i nie były one z nim uzgadniane. Przedmiotowe postanowienia nie dotyczą głównych świadczeń stron, gdyż należą do nich tylko takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia (essentialia negotii).

W ocenie Sądu Rejonowego postanowienia dotyczące wynagrodzenia prowizyjnego ustalonego na kwotę 22.555 złotych są niezgodne z dobrymi obyczajami i naruszają interes konsumenta, jako słabszej strony umowy. Umowa pożyczki nie precyzuje, koszt jakich czynności obejmuje wynagrodzenie prowizyjne. Sąd wskazał, że z całą pewnością pozwany nie miał wpływu na ustalenie wysokości tej prowizji, a powód nawet nie starał się wykazać, co obejmuje to, tak wysokie w stosunku do udzielonej pożyczki wynagrodzenie, czy i jakie czynności wymagające wynagrodzenia podejmował po udzieleniu pożyczki. Twierdzenie, że jest ono należne powód uzasadniał jedynie tym, że jego wysokość mieści się w ustalonym w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim limicie maksymalnych kosztów pozaodsetkowych pożyczki. W ocenie Sądu pobieranie dodatkowych, niemałych wynagrodzeń dodatkowych, bez wykazania, jakie podjęte czynności wygenerowały owe koszty kłóci się z poczuciem sprawiedliwości, narusza równowagę stron kontraktu, a nadto prowadzi do nieuzasadnionego podwyższania kosztów udzielania pożyczki. Pożyczkodawca, choć uprawniony do pobierania opłat dodatkowych (co wynika z treści ustawy o kredycie konsumenckim), nie może czynić tego w sposób dowolny, dbając jedynie o to, by opłaty te nie przewyższyły opłat określonych w art. 36a powołanej ustawy o kredycie konsumenckim. Samo ustalenie limitu ustawą nie przyznaje prawa do pobierania opłat dodatkowych w maksymalnej wysokości. Winno to zostać powiązane z jednej strony z kwotą udzielanej pożyczki, czasem na jaki jest ona udzielana, a co za tym idzie, czynnościami generującymi koszty, a związanymi z obsługą owego zadłużenia. Powód nie wykazał, by opłata nazwana w umowie „wynagrodzeniem prowizyjnym” wiązała się z ponoszeniem określonych kosztów uzasadniających jego pobranie, nawet przy założeniu, że firma udzielająca pożyczki ma prawo „zarobić” na jej udzieleniu. Owym podstawowymi „zarobkiem” w przypadku umów pożyczki winny być pobierane odsetki umowne, które nota bene ustalono w tym przypadku na maksymalnym poziomie.

Jeśli chodzi o kwotę 2.300 złotych tytułem wynagrodzenia z tytułu przyznania „Twojego Pakietu” (za czasowe prolongowanie terminu spłaty) Sąd I instancji wskazał, że co prawda jest to fakultatywny element umowy pożyczki uzgadniany z klientem, jednakże uznanie go za klauzulę niedozwoloną jest uzasadnione rażąco wygórowaną ceną pakietu, jak również tym, że zestawienie tej ceny z tym co pakiet wskazuje, iż są od siebie oderwane i nieprzejrzyste.

Zdaniem Sądu Rejonowego na uwzględnienie nie zasługiwało również roszczenie w części obejmującej odsetki z tytułu oprocentowania pożyczki w kwocie 4.016 złotych. Powód nie wykazał sposobu ich naliczenia, a wobec wyeliminowania kwoty wynagrodzenia prowizyjnego i ceny „Twojego Pakietu”, przedstawione przez niego wyliczenie odsetek straciło aktualność. Ponadto, z uwagi na brak dokumentu zawierającego szczegółowe wyliczenie odsetek, Sąd nie miał możliwości ich weryfikacji.

Podsumowując, Sąd Rejonowy uznał, że na pozwanym ciążył obowiązek zwrotu pożyczkodawcy: kwoty 25.000 złotych kapitału pożyczki, opłaty przygotowawczej w kwocie 129 złotych oraz odsetek za opóźnienie w kwocie 133,78 złotych. Łączne zobowiązanie pozwanego wynosiło zatem 25.262,78 złotych, z czego pozwany zapłacił łącznie 16.650 złotych, do zapłaty pozostało zatem 8.612,78 złotych . Wobec powyższego Sąd ten uchylił wydany w dniu 9 listopada 2017 roku nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym w całości i zasądził od pozwanego na rzecz powoda ww. kwotę, oddalając powództwo w pozostałym zakresie. O odsetkach od uwzględnionej części roszczenia Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. przyjmując, że roszczenie stało się wymagalne z dniem 24 września 2017 roku, a o kosztach procesu na podstawie art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia.

Postanowieniem z 24 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy sprostował oczywistą omyłkę rachunkową w sentencji swojego wyroku z dnia 26 marca zastępując zasądzoną pierwotnie od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.612,78 zł kwotą 8 612,78 zł.

Apelację od powyższego wyroku w części oddalającej powództwo i co do rozstrzygnięcia o kosztach procesu wywiódł powód zarzucając w niej naruszenie:

- art. 385 ¹ § 1 kc w zw. z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim przez przyjęcie, że wysokość prowizji oraz wynagrodzenia za „Twój Pakiet” zawarte w umowie pożyczki (...) są niedopuszczalne, podczas gdy kwoty te nie przekraczają limitu kosztów pozaodsetkowych zawartych w ustawie o kredycie konsumenckim,

- art. 359 § 1 k.c. w zw. z pkt 1.2 umowy pożyczki oraz art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim przez przyjęcie, że odsetki umowne nie należą się powodowi ponieważ nie wykazał, w jaki sposób zostały one wyliczone, podczas gdy wynikają one z czynności prawnej, tj. zawartej umowy pożyczki (pkt 1.2).

W oparciu o takie zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie na jego rzecz od pozwanego dodatkowo kwoty 28 871 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 6 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu za obie instancje, ewentualnie uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja jest częściowo uzasadniona.

Ponieważ Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, nie zmienił ustaleń faktycznych Sądu Rejonowego zaś apelacja nie zawierała zarzutów dotyczących tych ustaleń, uzasadnienie rozstrzygnięcia zostanie ograniczone do wyjaśnienia jego podstawy prawnej (art. 387 § 2 ¹ k.p.c.).

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że przedłożony przez pozwanego weksel niezupełny in blanco (tzw. gwarancyjny) nie ma charakteru abstrakcyjnego, jest bowiem ściśle powiązany z zawartą przez strony umową pożyczki, co wynika z dodatkowego porozumienia stron zawartego w deklaracji wekslowej z dnia 25 maja 2016 r., wskazującej, jak weksel może być wypełniony. W konsekwencji strony mogą powoływać się na podstawy faktyczne i prawne wynikające z łączącego je stosunku umownego, będącego źródłem dochodzonego przez powoda roszczenia cywilnoprawnego, ciężar udowodnienia twierdzenia, że weksel został wypełniony nieprawidłowo, spoczywa zaś na wekslowo zobowiązanym.

Pozwany w zarzutach od nakazu zapłaty zakwestionował nie tylko prawidłowość wypełnienia weksla, twierdząc, że nastąpiło to niezgodnie z porozumieniem wekslowym, ale zaprzeczył także istnieniu zobowiązania ze stosunku podstawowego, tj. z zawartej przez strony umowy pożyczki. Podniósł, m.in., że w umowa ta, zawarta z wykorzystaniem wzorca opracowanego przez powoda, będącego profesjonalistą zawierała klauzule niedozwolone, zastrzegające na rzecz powoda nieuzgodnione z pozwanym indywidualnie nienależne i rażąco wygórowane opłaty, niedotyczące głównych świadczeń stron, sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszające interes konsumenta.

Na obecnym etapie postępowania poza sporem było, że stroną umowy z powodem był konsument, do jej zawarcia został wykorzystany wzorzec opracowany przez powoda - profesjonalistę, a kwestionowane przez pozwanego postanowienia umowy nie zostały z nim indywidualnie uzgodnione. Sąd Rejonowy uprawniony był zatem do dokonania analizy zawartej umowy w zakresie przewidzianym w art. 385 ¹ § 1 kc.

Zarzucając w apelacji naruszenie tego przepisu powód podnosił, że wzorzec umowy pożyczki zawartej przez strony został opracowany z uwzględnieniem treści art. 36a ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, a suma pozaodsetkowych kosztów udzielonej pozwanemu pożyczki, w tym opłaty przygotowawczej, wynagrodzenia prowizyjnego i wynagrodzenia za „Twój Pakiet” respektuje ograniczenia wprowadzone tym przepisem i mieści się w ustawowym limicie. Zdaniem apelującego, koszty pozaodsetkowe zawartej przez strony umowy pożyczki są więc zgodne z obowiązującym prawem, zaś abuzywność klauzul umownych może być rozpatrywana dopiero po przekroczeniu limitu kosztów zawartego w art. 36a u.k.k., który to przepis stanowi, w relacji do art. 385 ¹ § 1 k.c., lex specialis.

Sąd Okręgowy nie podziela powyższego stanowiska, akceptując w tej kwestii pogląd i argumentację Sądu I instancji. Wbrew przekonaniu skarżącego, art. 36a u.k.k. nie wyłącza ochrony konsumenta, jaką w stosunkach z przedsiębiorcą gwarantuje mu art. 385 ¹ § 1 k.c.. Przepis art. 36 a u.k.k. nie eliminuje więc możliwości kontroli postanowień wzorca umowy, które odnoszą się do określonych w nim kosztów, pod kątem skuteczności ich inkorporacji do stosunku prawnego oraz pod względem ich abuzywności (por. T. Czech w M.Pr. Bank.2016.2.52). Wprowadzenie limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego oznacza więc tylko tyle, że w razie ustalenia tych kosztów przez kredytodawcę w wysokości przekraczającej maksymalne wartości ustalone na podstawie art. 36a § 1 i 2 u.k.k., konsument będzie zobowiązany do zapłaty kwoty odpowiadającej tym maksymalnym wartościom.

Sąd Rejonowy uprawniony był więc do analizy i oceny postanowień łączącej strony umowy w świetle przesłanek z art. 385 ¹ § 1 kc, a wyniki tej oceny, w większości, nie budzą zastrzeżeń.

Spór na etapie apelacji ograniczył się do pozaodsetkowych kosztów kredytu w postaci wynagrodzenia prowizyjnego i wynagrodzenia za „Twój pakiet” oraz odsetek umownych przewidzianych w pkt 1.2 umowy stron.

Sąd Okręgowy podzielił ocenę Sądu pierwszej instancji, że ustalenie przez powoda wynagrodzenia prowizyjnego na poziomie 22.555 zł od udzielonej pożyczki w kwocie 25.000 zł należy uznać za sprzeczne z dobrymi obyczajami i naruszające interes pozwanego, będącego konsumentem i słabszą stroną umowy. Zgodzić się należy, w szczególności, że w świetle treści umowy, ale także w świetle twierdzeń powoda i zaoferowanych w sprawie dowodów, nie sposób ustalić ekwiwalentem jakich kosztów czy działań powoda związanych z danym stosunkiem prawnym miałaby być tak wysoka prowizja. Z pewnością nie uzasadnia jej wysokości samo tylko stwierdzenie, że mieści się w ustalonym zgodnie z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim limicie maksymalnych kosztów pozaodsetkowych pożyczki. Niewątpliwie zatem działanie powoda, który nie wskazał żadnych kryteriów określenia wysokości tej opłaty, nie powiązał jej z konkretnymi czynnościami, wysokością pożyczki czy choćby okresem, na jaki została udzielona, ocenić należy jako dowolne. Również w zestawieniu z wysokością udzielonej pożyczki opłata ta jawi się, jako rażąco wygórowana, niemająca uzasadnienia także w kontekście zysków powoda z prowadzonej działalności gospodarczej. Jak trafnie przy tym zauważył Sąd Rejonowy, podstawowym „zarobkiem” w przypadku umowy pożyczki są z reguły odrębnie pobierane odsetki umowne.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy nie naruszył art. 385 ^{( 1 )}§ 1 kc w zw. z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim uznając za niedozwolone także postanowienie umowy dotyczące wynagrodzenia za „Twój Pakiet” w kwocie 2.300 złotych. W ocenie Sądu drugiej instancji, fakultatywny charakter tego elementu umowy był pozorny ponieważ we wzorcu umowy z góry przewidziano, że pożyczkobiorca wnioskuje o udzielenie pakietu, a nic nie wskazuje, by pozwany został należycie poinformowany o jego istocie i kosztach. Powód nie wskazał też, czym się kierował obliczając tę opłatę, a również w ocenie Sądu Okręgowego jej wysokość w zestawieniu z tym, co powód w zamian oferuje jest rażąco wygórowana. Zasadne wątpliwości, co do rzeczywistego charakteru wynagrodzenia za „Twój Pakiet” budzi ponadto zastrzeżenie (w pkt 15 umowy), że nieskorzystanie z przyznanych w ramach „Twojego Pakietu” uprawnień pozostaje bez jakiegokolwiek wpływu na zobowiązanie pożyczkobiorcy z tytułu jego ceny.

Rację ma natomiast apelujący zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie prawa materialnego - art. 359 § 1 k.c. w zw. z pkt 1.2 umowy pożyczki, skutkujące oddaleniem roszczenia także w części obejmującej odsetki z tytułu oprocentowania pożyczki w kwocie 4.016 złotych. Strony umówiły się, co wynika jednoznacznie z punktu 1.2. umowy z 24.05.2016 r., że pożyczka jest oprocentowana według stałej stopy oprocentowania w wysokości 9,88 % w skali roku. Są to umowne odsetki od kapitału, które należy odróżnić od odsetek od zadłużenia przeterminowanego, a które – również wg Sądu Rejonowego – stanowią „podstawowy zarobek” powoda, a więc zaliczają się do świadczeń głównych, bez których umowa pożyczki zapewne nie zostałaby przez powoda zawarta. Jak wynika z harmonogramu spłat, odsetki te – wbrew stanowisku Sądu pierwszej instancji - obliczone zostały od kwoty kapitału, bez wpływu na ich wysokość pozostaje zatem wyeliminowanie z kwoty zobowiązania pożyczkobiorcy pozaodsetkowych kosztów kredytu, o których powyżej. Podkreślenia ponadto wymaga, że w toku procesu strona pozwana w istocie nie zakwestionowała roszczenia w tej części, ani co do zasady ani co do wysokości. Oddalając powództwo także w tej części Sąd Rejonowy naruszył więc wskazane w apelacji przepisy prawa materialnego - art. 359 § 1 k.c. w zw. z pkt 1.2 umowy pożyczki.

Z powyższych względów, na mocy art. 386 § 1 k.p.c., zaskarżone orzeczenie podlegało korekcie w zakresie wyżej omówionym (pkt I ) oraz, w konsekwencji, co do kosztów postępowania przed Sądem I instancji. Łącznie koszty procesu na tym etapie zamknęły się kwotą 9.109 zł, z czego powód powinien ponieść 66 %, tj.6.011 zł, w takim bowiem stosunku ostatecznie przegrał sprawę. Ponieważ powód faktycznie poniósł koszty w kwocie 4.086 zł, pozwany powinien zwrócić mu 1.925,94 zł.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono mając na uwadze wynik sprawy – na podstawie art. 100 k.p.c.