Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 stycznia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 28 października 2016 r., odmówił T. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 27 grudnia 2016 r. ubezpieczony nie został uznany za niezdolnego do pracy, a zatem nie ma prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/decyzja – k. 19 akt ZUS/

Od powyższej decyzji wnioskodawca T. P. złożył w dniu 13 stycznia 2017 r. odwołanie, wnosząc o przyznanie mu prawa do renty, gdyż jest częściowo niezdolny do pracy – zgodnie z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 5 grudnia 2016 roku.

/odwołanie – k. 2 – 2 odwrót/

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame co w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5-5 odwrót/

Na rozprawie w dniu 26 września 2018 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

/protokół rozprawy – oświadczenia stron– 00:01:44- 00:02:01 płyta CD – k.164/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca T. P. urodził się w dniu (...)

/okoliczności bezsporne/

Wnioskodawca posiada wykształcenie zasadnicze. Z zawodu jest mechanikiem maszyn. Od dnia 21 września 2011 roku jest zatrudniony jako konserwator.

/okoliczności bezsporne; a nadto kopia świadectwa ukończenia szkoły – k.7, zaświadczenie – k.8 akt ZUS/

W dniu 28 września 2016 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k. 1 – 4 akt ZUS/

Lekarz Orzecznik rozpoznał u ubezpieczonego organiczne zaburzenia osobowości i nastroju oraz stan po przebytym zapaleniu opon mózgowo – rdzeniowych. Orzeczeniem z dnia 5 grudnia 2016 roku Lekarz Orzecznik ZUS uznał wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31 grudnia 2019 roku, daty powstania częściowej niezdolności do pracy nie da się ustalić, istniała na pierwszy dzień miesiąca złożenia wniosku

/orzeczenie Lekarza Orzecznika – k. 11 akt ZUS, k. 8-9 dokumentacja medyczna/

Na skutek zgłoszonego zarzutu wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia
5 grudnia 2016 roku sprawa został przekazana do rozpatrzenia komisji lekarskiej ZUS.

/pismo ZUS – k.12/

Komisja lekarska rozpoznała u ubezpieczonego organiczne zaburzenia osobowości i nastroju od dzieciństwa, przebyte zapalenie opon mózgowo – rdzeniowych w dzieciństwie, przebyty uraz stawów kolanowych z leczeniem artroskopowym w 15 roku życia, obecnie bez upośledzenia sprawności. Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27 grudnia 2016 r. nie uznała wnioskodawcy za niezdolnego do pracy.

/orzeczenie Komisji Lekarskiej – k. 13 akt ZUS, opinia lekarska – k. 14-16 dokumentacji medycznej/

W konsekwencji powyższego orzeczenia organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zaskarżoną decyzją z dnia 3 stycznia 2017 r.

/decyzja – k. 19 akt ZUS/

U wnioskodawcy w sądowym badaniu ortopedycznym rozpoznano przebyty uraz kolan – bez upośledzenia funkcji, artroskopowe usunięcie łąkotki kolana prawego w wywiadzie. Z ortopedycznego punktu widzenia wnioskodawca nie jest niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej.

/opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. S. – k. 35-37/

W sądowym badaniu neuropsychologicznym stwierdzono u ubezpieczonego sprawność intelektualną w dolnych granicach normy (poniżej przeciętnej), osłabienie sprawności procesów poznawczych świadczące o zmianach organicznych w ośrodkowym układzie nerwowym będących pierwotną przyczyną obniżenia sprawności intelektualnej, cechy osobowości nieprawidłowej, niedojrzałej emocjonalnie i społecznie z tendencjami do zachowań impulsywnych. Stwierdzone zaburzenia ograniczają możliwości adaptacyjne badanego, ale stopień ich nasilenia nie powoduje braku możliwości wykonywania prostych prac fizycznych. W wywiadzie wskazano, że wieku 5 miesięcy wnioskodawca przeszedł ropne zapalenie opon mózgowych.

/opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu neuropsychologii L. S. – k. 25-26/

U wnioskodawcy w sądowym badaniu psychiatrycznym rozpoznano organiczne zaburzenia nastroju, organiczne zaburzenia zachowania. Z punktu widzenia psychiatry T. P. jest częściowo niezdolny do pracy, niezdolność do pracy trwa od dzieciństwa i ma charakter trwały. Ubezpieczony podjął pracę na otwartym rynku pracy, ale w tej pracy nie utrzymał się ze względu na trudności z panowaniem nad emocjami. Ze względu na zmiany organiczne w (...) T. P. ma zmniejszone możliwości adaptacyjne co w praktyce oznacza, że na sytuacje stresowe będzie reagował podrażnieniem i agresją.

/opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu psychologii K. K. – k. 28-30/

T. P. leczył się psychiatrycznie w 2002 roku, rozpoznano wówczas zaburzenia opozycyjno – buntownicze i zaburzenia emocji oraz obniżoną sprawność intelektualną. W 2006 roku i 2007 roku rozpoznano u niego ponownie zaburzenia emocjonalne oraz obniżoną sprawność intelektualną. Brak jest podstaw do stwierdzenia u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy, gdyż nie rozpoznano u niego upośledzenia umysłowego. Z kolei zachowania opozycyjno – buntownicze, jak i zaburzenia emocjonalne nie powodują niezdolności do pracy. Stwierdzone zaburzenia nastroju i zachowania występują na tle organicznym, tj. uszkodzenia mózgu. Powodują niepanowanie nad emocjami i przez to wnioskodawca ma problemy przystosowawcze. Zapalenie opon mózgowych może skutkować organicznym uszkodzeniem mózgu, które może objawiać się pod postacią zaburzeń nastroju, zaburzeń intelektualnych. Zmiany organiczne mają charakter nieodwracalny. U wnioskodawcy nie doszło do zmian w stanie zdrowia psychicznego od dzieciństwa. Wnioskodawca może wykonywać pracę w warunkach pracy chronionej.

/uzupełniające pisemne opinie lekarza biegłego sądowego z zakresu psychologii K. K. – k. 75, 110, 127; ustna opinia lekarza biegłego sądowego z zakresu psychologii K. K. – e – protokół – 00:02:39 – 00:21:05 – płyta CD k. 164/

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych: ortopedy, neuropsychologa i psychiatry.

Dokonując oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał opinie biegłych za wiarygodne, gdyż są rzetelne i sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot. Opinie zostały sporządzone w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki badania bezpośredniego. Biegli zdiagnozowali schorzenia, ocenili ich wpływ na sprawność organizmu i zdolność wnioskodawcy do wykonywania pracy, odnosząc swą ocenę do jego doświadczenia i kwalifikacji zawodowych. Biegły lekarz ortopeda uznał, że z powodu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zgodnej z poziomem wykształcenia i kwalifikacji zawodowych. Natomiast biegła lekarz psychiatra stwierdziła, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, niezdolność do pracy trwa od dzieciństwa i ma charakter trwały. Opinie są pełne, nie zawierają sprzeczności ani braków, które pozbawiałyby ich mocy dowodowej, zostały przekonująco uzasadnione, a zawarty w nich końcowy wniosek orzeczniczy logicznie wynika z przeprowadzonych badań i analizy dokumentacji medycznej.

Opinie zostały doręczone pełnomocnikom stron. Pełnomocnik wnioskodawcy złożył pisma procesowe zawierające zarzuty do opinii biegłej psychiatry, na skutek, czego Sąd wezwał biegłą do sporządzenia opinii uzupełniających pisemnych oraz uzupełniającej ustnej. W ocenie Sądu sporządzone opinie uzupełniające były rzetelne, a opinie biegłej na tyle wyczerpujące, a wynikające z nich wnioski logiczne, że brak było potrzeby powoływania kolejnych dowodów z opinii biegłych. Wobec powyższego oddalony został wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o powołanie innego biegłego specjalisty z zakresu medycyny pracy, gdyż zmierzałoby to jedynie do opieszałości postępowania.

W ocenie Sądu nie ma podstaw do tego by podważać wiarygodność i moc dowodową opinii biegłej psychiatry, a kwestia zdolności do pracy odwołującej została dostatecznie wyjaśniona.

Dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego
w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą, więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974r. II CR 817/73, niepubl).

Sąd Okręgowy w Łodzi podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym przy ocenie opinii biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie w tej mierze może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywająca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości
w sprawie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 1987 roku, sygn. akt II URN 228/87, publ. (...)).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. z 2018 r., poz. 1270) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku, o którym mowa w przepisie ust. 1 pkt 3 art. 57, nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 w/w ustawy muszą być spełnione łącznie by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W odniesieniu do odwołującego się nie został spełniony warunek określony w art. 57 ust. 1 pkt.3 ustawy, tj. niezdolność do pracy wnioskodawcy nie powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Jak wynika bowiem z opinii biegłego lekarza psychiatry - ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, niezdolność do pracy trwa od dzieciństwa i ma charakter trwały. U wnioskodawcy w sądowym badaniu psychiatrycznym rozpoznano organiczne zaburzenia nastroju, organiczne zaburzenia zachowania.

W ocenie Sądu Okręgowego istotnym jest, czy u ubezpieczonego nastąpiło istotne pogorszenie stanu zdrowia w składkowym okresie ubezpieczenia w stopniu samodzielnie kreującym jego trwałą niezdolność do pracy.

W uchwale Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 1984 r., (III UZP 24/84, OSNCP 1985 z. 1, poz. 6, która zachowuje aktualność również w obowiązującym stanie prawnym, oczywiście przy uwzględnieniu zmian dotyczących pojęcia i zasad ustalania niezdolności do pracy) stwierdzono między innymi, że spełnia warunki z art. 32 pkt 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin pracownik, który podjął zatrudnienie jako inwalida trzeciej grupy, jeżeli w okresach wymienionych w tym przepisie nastąpiło u niego istotne pogorszenie stanu zdrowia w ramach tej samej grupy inwalidów, uniemożliwiające kontynuowanie dotychczasowego zatrudnienia. Ta linia orzecznicza została podtrzymana przez Sąd Najwyższy w kolejnych orzeczeniach, między innymi w wyroku z dnia 23 sierpnia 2000 r., II UKN 675/99 (OSNP 2002 nr 5, poz. 119), a także (co szczególnie istotne) w wyrokach opartych na przepisach nowej ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (por. między innymi wyrok z dnia 17 stycznia 2002 r., II UKN 709/00, OSNP 2003 nr 20, poz. 497).

Podzielając te poglądy oraz odnosząc je do sposobu rozumienia pojęcia niezdolności do pracy, o którym mowa w przepisach aktualnie obowiązującej ustawy o emeryturach i rentach, należy zwrócić uwagę na pozorne tylko podobieństwo ujęcia niezdolności do pracy do poprzedniego uregulowania ryzyka inwalidztwa i w związku z tym należy podkreślić istotne różnice pomiędzy tymi pojęciami. Obecna ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nawiązuje bowiem do niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej, a nie - jak poprzednio - dotychczasowego zatrudnienia, do zdolności do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji oraz na akcentowaniu utraty zdolności pod względem tych kwalifikacji. Zgodnie z obowiązującą ustawą niezdolność do pracy jest kategorią prawną, a jej definicja zawarta w art. 12 ustawy o emeryturach i rentach stanowi, że niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu. Niezdolność do pracy uznaje się za całkowitą lub częściową w ramach pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji oraz trwałą lub okresową, w zależności od rokowania odzyskania zdolności do pracy na podstawie wiedzy medycznej. Jako nowość wprowadzono rokowanie odzyskania zdolności do pracy nie tylko z medycznego punktu widzenia, lecz w powiązaniu z możliwością przekwalifikowania (art. 13 ustawy o emeryturach i rentach).

Należy więc podkreślić, że definiowana w art. 12 „niezdolność do pracy”, która zastąpiła pojęcie „inwalidztwa”, tylko w niewielkim stopniu nawiązuje do poprzedniego ujęcia tego ryzyka ubezpieczenia rentowego. Czynnikiem decydującym o przyznaniu statusu osoby niezdolnej do pracy jest wprawdzie - także obecnie - nie tylko biologiczny element naruszenia sprawności organizmu oraz ekonomiczne kryterium w postaci niezdolności do zatrudnienia, lecz w definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy. Tym samym nie nawiązał do wcześniejszego określenia inwalidztwa jako niezdolności do wykonywania dotychczasowego zatrudnienia, lecz zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności zawodowej. Odpowiada to wcześniej postulowanej potrzebie uwzględnienia elementu społecznego, odnoszącego się do zakresu zawodów i prac, których wykonywania można by jeszcze wymagać od danego pracownika, zamiast przyznania mu renty (J. P., Zabezpieczenie, s. 138; J. P., Główne, s. 180 i n.; I. J., Prawo, s. 47; K. S., Ogólne, s. 12).

W wypadku częściowej niezdolności do pracy domniemywa się częściowe zachowanie zdolności do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami (dotychczasowej lub innej), w zakresie niższym niż znaczny. Pojęcie częściowej niezdolności do pracy sprowadzono do oceny rodzaju i charakteru pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, poziomem wykształcenia, wiekiem i predyspozycjami psychofizycznymi, lecz niekoniecznie dotychczas wykonywanej. Do poziomu kwalifikacji ustawodawca nie odwołuje się tylko, gdy chodzi o całkowitą niezdolność do pracy. Ma to tę konsekwencję, że ocena zdolności do pracy łączy się z wymaganiem podejmowania i wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami. Przy obecnym ujęciu niezdolności do pracy ograniczoną aktualność zachował wyrażony w dawnym stanie prawnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1979 r., II URN 26/79, Nowe Prawo 1981 Nr 6) pogląd, że dla oceny, czy dana osoba jest inwalidą, niezbędne jest ustalenie charakteru i warunków jej zatrudnienia na stanowisku najdłużej zajmowanym albo najwyżej kwalifikowanym, gdyż uwzględnieniu podlega praca, którą ubezpieczony wykonywał ostatnio w okresie swojej nieobniżonej zdolności zarobkowej; nie chodzi o przypadkowe ostatnie zajęcie, lecz o istotną aktywność zawodową w jego życiu (por. J. Pasternak, Pojęcie, s. 19); Przedstawiony sposób rozumienia „niezdolności do pracy” nie może bowiem zmienić faktu, że dotychczasowa praca jest również źródłem kwalifikacji i w tym sensie niemożność jej wykonywania pozostaje jednym z czynników decydujących o tej niezdolności.

W odniesieniu do poczynionych wyżej uwag wypada stwierdzić, zgodnie z ustalonym w rozpoznawanej sprawie stanem faktycznym, wnioskodawca jest trwale częściowo niezdolny do pracy, ale z równoczesnym zaznaczeniem, iż owa niezdolność do pracy powstała w dzieciństwie, a więc jeszcze przed podjęciem przez niego jakiejkolwiek działalności stanowiącej tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym.

U ubezpieczonego nie doszło do pogorszenia stanu zdrowia od dzieciństwa, co jest istotne, gdyż stosownie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2014 roku, w sprawie II UK 513/13 (OSNAPiUS 2016 nr 1, poz. 10) ubezpieczony uznany za częściowo niezdolnego do pracy od dzieciństwa, spełnia warunki z art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli w okresach wymienionych w tym przepisie nastąpiło u niego istotne pogorszenie stanu zdrowia w ramach tego samego stopnia niezdolności do pracy, powodujące samodzielnie utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji uzyskanych w wyniku przekwalifikowania zawodowego w czasie prowadzenia działalności stanowiącej tytuł podlegania ubezpieczeniom społecznym.

T. P. leczył się natomiast psychiatrycznie już w 2002 roku, wówczas rozpoznano u niego zaburzenia opozycyjno – buntownicze i zaburzenia emocji oraz obniżoną sprawność intelektualną. W 2006 roku i 2007 roku kolejny raz rozpoznano u niego zaburzenia emocjonalne oraz obniżoną sprawność intelektualną. Stwierdzone zaburzenia nastroju i zachowania występują na tle organicznym, tj. uszkodzenia mózgu. Powodują niepanowanie nad emocjami i przez to wnioskodawca ma problemy przystosowawcze. U wnioskodawcy nie doszło do zmian w stanie zdrowia psychicznego od dzieciństwa.

Sąd Okręgowy podzielił opinie biegłych specjalistów, uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Wskazać należy, że biegli sądowi w sposób nie budzący wątpliwości wyjaśnili wszelkie okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego. Wnioski z powyższych opinii sprowadzały się do stwierdzenia, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zarobkowej ze względów ortopedycznych, natomiast ze względów psychiatrycznych ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy, niezdolność do pracy trwa od dzieciństwa i ma charakter trwały.

Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winna dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy. W konsekwencji w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii.

Reasumując w ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczone w postępowaniu rozpoznawczym dowody w postaci opinii biegłych – pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonego, nie pozwalał na przyjęcie całkowitej niezdolności do pracy.

Uznając natomiast, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy ze względów psychiatrycznych, niezdolność do pracy trwa od dzieciństwa - bez pogorszenia stanu zdrowia i ma charakter trwały, wyłącza prawo ubezpieczonego do spornego świadczenia – wobec nie spełnienia warunku określonego w art.57 ust. 1 pkt. 3 ustawy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

29.10.2018r.