Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy / Okręgowy w Rybniku V Wydział

Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Sonia Lasota-Zawisza

Sędziowie

Ławnicy:

Protokolant: Tomasz Kałuża-Herok

przy udziale ./.

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2018 roku w Rybniku

sprawy z powództwa W. W.

przeciwko P. M.

o sprostowanie świadectwa pracy

1.  zobowiązuje pozwanego P. M. do sprostowania świadectwa pracy powódki W. W. z 1 sierpnia 2016 roku w ten sposób, że:

a)  w pkt 3 w miejsce słów: „art. 52 § 1 pkt 1 kp – rozwiązanie bez wypowiedzenia przez pracodawcę” wskaże słowa: „art. 30 § 1 pkt 2 kp – rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracownika”;

b)  w pkt 4 ustęp 1 w miejsce słów: „3 dni (tj. 24 godziny)” wpisze słowa: „2 dni (tj. 16 godzin)”;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 120,00 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  nakazuje pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Rybniku) kwoty 30,00 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Sygn. akt V P 317/16

UZASADNIENIE

Powódka W. W. wniosła przeciwko pozwanemu P. M., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) P. M., pozew o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 1 sierpnia 2016 roku w pkt 3 poprzez wskazanie, iż stosunek pracy ustał zgodnie z art. 30 § 1 pkt 2 k.p., tj. na skutek rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracownika, a także w punkcie 4 ust. 1 poprzez wskazanie, iż w okresie zatrudnienia pracownik wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 2 dni (tj. 16 godzin). Powódka wniosła także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podała, iż była zatrudniona w pozwanego na czas nieokreślony od dnia 2 czerwca 2015 roku. W dniu 3 czerwca 2016 roku złożyła wypowiedzenie umowy, które zostało odebrane osobiście przez pracodawcę. Okres wypowiedzenia upływał z dniem 31 lipca 2016 roku. Dnia 18 sierpnia otrzymała świadectwo pracy z dnia 1 sierpnia 2016 roku, w którym wskazano, iż stosunek pracy ustał zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 k.p., tj. na skutek rozwiązania bez wypowiedzenia przez pracodawcę. Podniosła, iż zarówno przed wypowiedzeniem umowy, jak i w okresie wypowiedzenia nie otrzymała zwolnienia w trybie art. 52 k.p. Dodatkowo, w treści świadectwa wskazano, że powódka wykorzystała 3 dni urlopu wypoczynkowego, a przysługujący jej urlop przy uwzględnieniu okresu zatrudnienia, 1/8 etatu i wymiaru 26 dni wynosił 2 dni. Powódka wystąpiła o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie podstawy rozwiązania stosunku pracy oraz wyliczenia wymiaru wykorzystanego urlopu wypoczynkowego. Pozwany odmówił sprostowania świadectwa pracy. (vide k.2-5)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa, a także zasądzenia zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając przyznał okoliczność zatrudnienia powódki oraz złożenia przez nią w dniu 3 czerwca 2016 roku oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Jednakże podniósł, iż w okresie wypowiedzenia powziął wiadomość o podstawach do zwolnienia powódki w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. i pismem z dnia 26 lipca 2016 roku rozwiązał umowę bez zachowania okresu wypowiedzenia z winy pracownika. Pismo było awizowane i zwrócone pozwanemu jako niepodjęte w dniu 18 sierpnia 2016 roku. Jednocześnie, awizowanie przesyłki poleconej zawierającej oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy stwarza domniemanie faktyczne możliwości zapoznania się przez pracownika z jego treścią, tym bardziej, że pozwana odbierała inne przesyłki. Nieodebranie przesyłki nie ma wpływu na skuteczność oświadczenia. Do rozwiązania umowy nie doszło zatem na skutek wypowiedzenia przez powódkę, bowiem pozwany skutecznie rozwiązał umowę bez wypowiedzenia. Powódka nie podjęła właściwych kroków mających na celu podważenie podstawy prawnej rozwiązania stosunku pracy, a kwestionowanie trybu rozwiązania umowy nie może mieć miejsca w drodze sprostowania świadectwa pracy. Brak jest także podstaw do sprostowania świadectwa w zakresie ilości dni wykorzystanego urlopu. Powódka była zatrudniona na 1/8 etatu i przysługiwał jej urlop w wymiarze 26 dni roboczych, tj. 4 dni na rok (= 1/8 etatu x 26 dni = 3,25). Zatrudnienie trwało 7 miesięcy, zatem – po zaokrągleniu powódce przysługiwały 3 dni (= 7/12 x 4 = 2,33). (vide k. 25-30)

Sąd ustalił, co następuje:

Z dniem 2 czerwca 2015 roku powódka W. W. została zatrudniona u pozwanego P. M. na stanowisku głównej księgowej na czas nieokreślony, w wymiarze 1/8 etatu. Norma czasu pracy wynosiła dla powódki 1 godzinę na dobę. Powódka w 2016 roku wykorzystała urlop wypoczynkowy w dniach: 26 stycznia 2016 roku (urlop za 2015 rok), 2, 23, 27, 30 i 31 maja oraz 8 i 14 czerwca.

Dowód: umowa o pracę – akta osobowe powódki k.B2 oraz akta sądowe k.10, informacja dla pracownika – akta osobowe powódki k. B7, wnioski urlopowe powódki k. 368-374 oraz okoliczności bezsporne

W dniu 3 czerwca 2016 roku powódka złożyła pozwanemu pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, którego koniec upływał z dniem 31 lipca 2016 roku. Oświadczenie zostało odebrane osobiście przez pozwanego.

Dowód: wypowiedzenie umowy – akta osobowe powódki k.C1 oraz akta sądowe k.9, przesłuchanie powódki k. 333, przesłuchanie pozwanego k. 362

Dnia 26 lipca 2016 roku pozwany nadał do powódki pisemne oświadczenie, iż z dniem doręczenia oświadczenia rozwiązuje umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 kp. Pismo zostało zwrócone pozwanemu w dniu 12 sierpnia 2016 roku (wpłynęło 18 sierpnia 2016 roku), wobec awizacji w dniu 28 lipca 2016 roku i niepodjęcia w terminie przez adresata. Pozwany wcześniej nie złożył powódce oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy zgodnie z art. 52 § 1 pkt 1 kp.

Dowód: rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia wraz z kopertą oraz potwierdzeniem odbioru – akta osobowe powódki cześć C, przesłuchanie powódki k. 333, przesłuchanie pozwanego k. 363

1 sierpnia 2016 roku pozwany wystawił powódce świadectwo pracy, w którym wskazał: w pkt 1, że powódka była zatrudniona u pozwanego do 31 lipca 2016 r.; w pkt 3 iż stosunek pracy ustał w wyniku art. 52 § 1 pkt 1 k.p. – rozwiązanie bez wypowiedzenia przez pracodawcę; w pkt 4 ust. 1 iż pracownik wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 3 dni (tj. 24:00 godz.). Świadectwo pracy zostało odebrane przez powódkę dnia 18 sierpnia 2016 roku.

Dowód: świadectwo pracy z 1 sierpnia 2016 roku k.13; potwierdzenie odbioru – akta osobowe powódki cześć C

Pismem z dnia 23 sierpnia 2016 roku powódka zwróciła się do pozwanego o sprostowanie świadectwa pracy: w pkt 3 poprzez wskazanie, iż stosunek pracy ustał w wyniku art. 30 § 1 pkt 2 k.p. – rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem przez pracownika; w pkt 4 ust. 1 poprzez wskazanie, iż w okresie zatrudnienia pracownik wykorzystał urlop wypoczynkowy w wymiarze 2 dni tj. 16 godz.

Dowód: wniosek o sprostowanie świadectwa pracy wraz z kopertą – akta osobowe powódki część C oraz akta sądowe k.12

Pismem z dnia 30 sierpnia 2016 roku, doręczonym powódce 6 września 2016 roku, pozwany odmówił powódce sprostowania świadectwa pracy.

Dowód: pismo z 30 sierpnia 2016 roku wraz z potwierdzeniem odbioru – akta osobowe powódki cześć C oraz akta sądowe k. 8

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci ww. dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne, wzajemnie ze sobą korelujące i rzeczowe oraz tworzące spójny i logiczny obraz sprawy. Sąd dał również wiarę zeznaniom świadka A. B. odnośnie okoliczności doręczania korespondencji na adres powódki w K. oraz przesłuchaniu stron na okoliczność terminów oraz treści składanych oświadczeń woli dotyczących rozwiązania umowy o pracę.

Mimo formalnego dopuszczenia dowodów podstawą ustalenia stanu faktycznego nie stały się w ostateczności dokumenty takie jak: umowa o zachowaniu poufności, pisma do powódki z 16 czerwca i 6 lipca 2016 roku, wiadomość mailowa z 6 lipca 2016 roku, pisma do US z potwierdzeniem nadania i potwierdzeniem odbioru, rachunek zysku i strat za rok 2015, wprowadzenie oraz informacja do sprawozdania finansowego za rok 2015, bilans za rok obrotowy zakończony, wprowadzenie oraz informacja dodatkowa do sprawozdania finansowego z notatkami z 23 lipca 2016 roku, oświadczenie z 26 października 2016 roku, polecenia księgowania (k. 75-80), bilans (k. 81-83), wiadomość mailowa z 21 lipca 2016 roku oraz 5 sierpnia 2016 roku, wiadomości smsowe z k. 153-157, wiadomości mailowe (k. 176, 181, 182, 261-278), wydruki czasu pracy powódki za okres od stycznia do czerwca 2016 roku, umowa o pracę z 29 maja 2015 roku, wydruki wiadomości sms (k. 189-238) i bilans (k. 258-260). Podobnie podstawą ustaleń faktycznych nie stały się ostatecznie dowody z zeznań świadków: R. N., A. K., E. J., K. S., A. W., J. B. i E. D.. Dowody te były powoływane przez strony w celu ustalenia ewentualnych okoliczności ciężkiego naruszenia przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych będących podstawą do rozwiązania umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jednakże okoliczności te nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 kpc). Przedmiotem postępowania nie było bowiem badanie zgodności z prawem złożonego przez pozwanego oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym, lecz badanie, czy świadectwo pracy wydane powódce w sposób prawidłowy stwierdzało rzeczywistą podstawę rozwiązania stosunku pracy. Z tych samych powodów podstawą ustaleń Sądu nie stało się przesłuchanie stron w zakresie dotyczącym zasadności przyczyn rozwiązania umowy w trybie dyscyplinarnym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Na podstawie art. 97 kp w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy (§ 1). W świadectwie pracy należy podać informacje dotyczące okresu i rodzaju wykonywanej pracy, zajmowanych stanowisk, trybu rozwiązania albo okoliczności wygaśnięcia stosunku pracy, a także inne informacje niezbędne do ustalenia uprawnień pracowniczych i uprawnień z ubezpieczenia społecznego. Ponadto w świadectwie pracy zamieszcza się wzmiankę o zajęciu wynagrodzenia za pracę w myśl przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. Na żądanie pracownika w świadectwie pracy należy podać także informację o wysokości i składnikach wynagrodzenia oraz o uzyskanych kwalifikacjach (§ 2).

Nadto, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz.U. z 1996 r. Nr 60, poz. 282 ze zm.) w świadectwie pracy, oprócz informacji określonych w art. 97 § 2 k.p., zamieszcza się informacje niezbędne do ustalenia uprawnień ze stosunku pracy i uprawnień z ubezpieczenia społecznego, dotyczące także m.in. podstawy prawnej rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy.

Z mocy art. 97 § 2 ¹ kp pracownik może w ciągu 7 dni od otrzymania świadectwa pracy wystąpić z wnioskiem do pracodawcy o sprostowanie świadectwa. W razie nieuwzględnienia wniosku pracownikowi przysługuje, w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy, prawo wystąpienia z żądaniem jego sprostowania do sądu pracy.

Art. 30 § 1 kp stanowi, iż umowa o pracę rozwiązuje się:

1)  na mocy porozumienia stron;

2)  przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem);

3)  przez oświadczenie jednej ze stron bez zachowania okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia);

4)  z upływem czasu, na który była zawarta.

Rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia jest możliwe m.in. na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 kp, zgodnie z którym pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd podziela co do zasady stanowisko przedstawione przez pozwanego, iż pracownik nie może skutecznie dochodzić sprostowania świadectwa pracy w części dotyczącej stwierdzenia, że stosunek pracy został rozwiązany przez pracodawcę bez wypowiedzenia z winy pracownika, kwestionując zgodność z prawem tego rozwiązania, bez wystąpienia z powództwem o roszczenia z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 56 kp (zob. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2009 r., I PZP 4/09, OSNAPiUS 2010 nr 13-14, poz. 154, str. 532, Biul. SN 2009 nr 11, MoPr 2010 nr 10, str. 532, Legalis Numer 175311). Nie dotyczy to jednakże sytuacji gdy doszło do złożenia więcej niż jednego oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy, wówczas należy ustalić które z oświadczeń wywołało skutek w postaci rozwiązania umowy. Powódka nie kwestionowała bowiem w pozwie oświadczenia o rozwiązaniu umowy w trybie art. 52 § 1 kp lecz domagała się sprostowania świadectwa pracy zgodnie ze stanem faktycznym.

Zasadne jest również wskazanie przez pozwanego, iż złożenie oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 61 kc w zw. z art. 300 kp) ma miejsce także wtedy, gdy pracownik mając realną możliwość zapoznania się z jego treścią, z własnej woli nie podejmuje przesyłki pocztowej zawierającej te oświadczenie. W myśl bowiem art. 61 kc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła się zapoznać z jego treścią. Z przepisu tego wynika, iż decydujące jest ustalenie istnienia możliwości zapoznania się przez daną osobę z treścią złożonego jej oświadczenia woli, a nie to, czy do takiego zapoznania się w istocie w danym przypadku dochodzi (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 1996 r., I PKN 36/96, OSNAPiUS 1997 nr 14, poz. 251, Legalis Numer 30440). Dwukrotne awizowanie przesyłki poleconej zawierającej oświadczenie pracodawcy o rozwiązaniu stosunku pracy stwarza domniemanie faktyczne możliwości zapoznania się przez pracownika z jego treścią, co oznacza przerzucenie na niego ciężaru dowodu braku możliwości zapoznania się z treścią oświadczenia pracodawcy (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 5 października 2005 r., I PK 37/05, OSNAPiUS 2006 nr 17-18, poz. 263, str. 717, MoPr 2006 nr 4, str. 210, MoP 2006 nr 11, str. 605, GP, Legalis Numer 73332).

Jednakże, w niniejszej sprawie ww. okoliczności nie zachodzą. Na uwadze mieć bowiem należy daty, w jakich strony postępowania miały możliwość zapoznania się z wzajemnymi oświadczeniami o rozwiązaniu stosunku pracy.

Oświadczenie powódki o rozwiązaniu umowy za wypowiedzeniem zostało złożone pozwanemu w dniu 3 czerwca 2016 roku. Natomiast oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy bez zachowania okresu wypowiedzenia uznać należy za skutecznie złożone z dniem 11 sierpnia 2016 roku. Pozwany wcześniej, pomimo takiej możliwości, w żadnej innej formie nie złożył powódce oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp. Tym samym w chwili gdy dotarło do powódki oświadczenie o rozwiązaniu umowy w trybie natychmiastowym strony nie wiązał już stosunek pracy, w konsekwencji oświadczenie to nie mogło wywołać skutków prawnych.

Przepisy § 34 oraz 37 Rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 29 kwietnia 2013 r. w sprawie warunków wykonywania usług powszechnych przez operatora wyznaczonego (Dz.U. z 2013 r. poz. 545) wskazują, iż jeżeli w chwili doręczania przesyłki rejestrowanej stwierdzono nieobecność adresata lub innych osób uprawnionych do jej odbioru, pozostawia się ją w oddawczej skrzynce pocztowej adresata zawiadomienie o próbie doręczenia przesyłki rejestrowanej (awizo) wraz z informacją o terminie jej odbioru i adresie placówki oddawczej, w której przesyłka ta jest przechowywana. Przesyłki awizowane operator pocztowy wydaje adresatowi w placówce oddawczej w terminie 14 dni od dnia następnego po dniu doręczenia zawiadomienia. Przesyłka pocztowa nieodebrana w terminie odbioru jest zwracana nadawcy.

Powódka była uprawniona do odbioru nadanej do niej przesyłki zawierającej oświadczenie pozwanej w terminie 14 dni licząc od dnia awizacji przesyłki, tj. w terminie 14 dni licząc od dnia 28 lipca 2016 roku. Termin na odebranie tej przesyłki upływał z dniem 11 sierpnia 2016 roku i dopiero z tym dniem możliwe jest uznanie złożenia przez pozwaną oświadczenia o rozwiązaniu umowy w trybie dyscyplinarnym za skuteczne. Skoro przepisy prawa umożliwiają adresatowi odbiór przesyłki w danym przedziale czasowym, dopiero upływ określonego terminu może spowodować ustanowienie domniemania faktycznego uznania doręczenia za skuteczne. Nie można bowiem ustanowić domniemania ziszczenia się pewnego zdarzenia bez upływu okresu, w jakim zdarzenie to może mieć miejsce. Przyjęcie skuteczności doręczenia w dacie przypadającej przed końcem tego okresu wymagałoby wyraźnego upoważnienia w przepisach prawa.

W konsekwencji, w dniu, w którym za skuteczne uznać należało dojście do powódki oświadczenia pozwanego o rozwiązaniu umowy strony nie były już związane stosunkiem pracy. Stosunek pracy rozwiązany został z dniem 31 lipca 2016 roku, tj. z końcem okresu wypowiedzenia w wyniku oświadczenia złożonego przez powódkę. Podkreślić należy, iż sam pozwany w wystawionym świadectwie wskazał właśnie tę datę (tj. 31 lipca 2016 r.) jako datę zakończenia stosunku pracy z powódką.

Ponadto należy wskazać, iż powódka przebywając na zwolnieniu lekarskim w okresie wypowiedzenia nie miała wbrew twierdzeniom pozwanego powodu aby oczekiwać na oświadczenie o zwolnieniu dyscyplinarnym. Nadto, gdyby pozwany składając takie oświadczenie na piśmie zaledwie na kilka dni przez zakończeniem okresu wypowiedzenia chciał mieć pewność, że dotrze ono do adresata przed końcem lipca 2016r. to złożyłby je dodatkowo w innej formie np. w rozmowie telefonicznej, osobistej, wiadomości mailowej czy sms-owej. Strony jak wynika chociażby z przedłożonych widomości sms pozostawały w stałym kontakcie. Z zeznań powódki oraz świadka A. B. wynika jednoznacznie, iż budynek, w którym mieszkała w tamtym czasie powódka w K. miał jedną wspólną skrzynkę pocztową na zewnątrz i w niej listonosz zostawiał wspólną korespondencję w tym awiza. Listonosz nie miał możliwości zawiadomić adresata o przesyłce, gdyż w kamienicy nie było domofonu. Korespondencję tę zabierał dla powódki jej brat gdyż nie miała swojego klucza do skrzynki. Świadek wskazał również na problemy z doręczeniami, gdyż zdarza się, że tego samego dnia w skrzynce są składane dwa awiza pierwsze i powtórne dla tej samej przesyłki. Z jednej strony nie sposób zatem uczynić zarzutu powódce, iż celowo nie odbierała korespondencji od pozwanego tym bardziej, iż na awizie brak jest informacji o nadawcy. Z drugiej strony, pozwany nie wykazał pomimo twierdzeń w tym zakresie, iż powódka w tym czasie (tj. do końca lipca 2016r.) odebrała inną korespondencję od niego.

Tym samym, świadectwo pracy wystawione przez pozwanego jest błędne w zakresie wskazania trybu oraz podstawy prawnej rozwiązania stosunku pracy powódki.

W myśl art. 154 § 1 pkt 2 kodeksu pracy wymiar urlopu wynosi 26 dni - jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat. Zgodnie z § 2 wymiar urlopu dla pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy tego pracownika, biorąc za podstawę wymiar urlopu określony w § 1; niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia.

W roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy z pracownikiem uprawnionym do kolejnego urlopu, pracownikowi przysługuje urlop u dotychczasowego pracodawcy - w wymiarze proporcjonalnym do okresu przepracowanego u tego pracodawcy w roku ustania stosunku pracy, chyba że przed ustaniem tego stosunku pracownik wykorzystał urlop w przysługującym mu lub w wyższym wymiarze (art. 155 ¹ § 1 pkt 1 kp).

Przy ustalaniu wymiaru urlopu na podstawie art. 155 ¹ i 155 ² niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia (art. 155 ³ § 1 kp), kalendarzowy miesiąc pracy odpowiada 1/12 wymiaru urlopu przysługującego pracownikowi zgodnie z art. 154 § 1 i 2 a niepełny kalendarzowy miesiąc pracy zaokrągla się w górę do pełnego miesiąca (art. 155 ^2a § 1 i 2 kp).

Bezsporny między stronami był fakt, że strony pozostawały w stosunku pracy w okresie od 2 czerwca 2015 roku do 31 lipca 2016 roku, a także, iż wymiar czasu pracy wynosił 1/8 a wymiar urlopu dla powódki wynosił 26 dni. Wnioskując, powódka za 2016 rok nabyła prawo do 2 dni urlopu (= 26 dni x 1/8 : 12 miesięcy x 7 miesięcy). Sprostowanie świadectwa w tym zakresie jest więc zasadne.

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd zobowiązał pozwanego do sprostowania świadectwa pracy z dnia 1 sierpnia 2016 roku poprzez wskazanie w pkt 3, iż stosunek pracy ustał w wyniku art. 30 § 1 pkt 2 kp – rozwiązanie umowy za wypowiedzeniem przez pracownika a także poprzez wskazanie w pkt 4 ust. 1, iż powódka wykorzystała urlop wypoczynkowy w wymiarze 2 dni (tj. 16 godzin).

Na marginesie należy wskazać, iż w tożsamym stanie faktycznym dotyczącym drugiego pracodawcy powódki tj. (...) Sp. z o.o. w R. w sprawie toczącej się przed tut. Sądem pod sygn. V P 311/16 powódka złożyła tożsame powództwo o sportowanie świadectwa pracy w pkt 3. Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2017 r. uwzględnił powództwo. Wyrokiem z dnia 10 sierpnia 2017r. (sygn. IX Pa 45/17) Sąd Okręgowy w Gliwicach oddalił apelację pozwanej.

O kosztach zastępstwa procesowego stron orzeczono na mocy art. 98 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy i na podstawie § 9 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania. Pozwany przegrał spór, wobec czego winien zwrócić na rzecz powódki kwotę 120 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku w zw. z art. 98 kpc, Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa od pozwanego kwotę 30 zł tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miał obowiązku uiścić.