Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

25 stycznia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Sędzia Sądu Rejonowego Remigiusz Drzewiecki
Protokolant:	protokolant sądowy Katarzyna Kozłowska

po rozpoznaniu 18 stycznia 2019 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa B. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powódki B. P. 25 000 zł (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od powódki B. P. na rzecz strony pozwanej (...) S.A. w W. 957,23 zł (dziewięćset pięćdziesiąt siedem złotych dwadzieścia trzy grosze) tytułem zwrotu części poniesionych kosztów procesu,

IV.  nakazuje ściągnąć od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie 134,12 zł (sto trzydzieści cztery złote dwanaście groszy) tytułem zwrotu wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłych,

V.  nakazuje ściągnąć od powódki B. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie 272,32 zł (dwieście siedemdziesiąt dwa złote trzydzieści dwa grosze) tytułem zwrotu wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłych.

VI.  UZASADNIENIE

VII.  W pozwie złożonym w tutejszym Sądzie 14 września 2016 r. (data nadania przesyłki w placówce pocztowej) powódka B. P. domagała się zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. 75 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w wyniku śmierci męża w wypadku komunikacyjnym z 6 czerwca 2002 r. oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego w kwocie 14 400 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł.

VIII.  Uzasadniając swoje żądanie powódka wskazała, że 6 czerwca 2002 r. w na trasie pomiędzy miejscowościami H. - N. kierujący samochodem osobowym marki P. o nr rej. (...) R. K. naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności w czasie wyprzedzania, zjechał na lewy pas ruchu, gdzie doprowadził do czołowego zderzenia z samochodem marki D. (...) o nr rej. (...), którego kierowcą był R. P. (1). Na skutek wypadku kierujący pojazdem marki D. (...) o nr rej. (...) R. P. (1) doznał rozległych obrażeń ciała, w wyniku których poniósł śmierć na miejscu zdarzenia. Powódka zgłosiła pozwanej roszczenie o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych w związku z utratą osoby najbliższej pismem z 25 kwietnia 2016 r. przesłanym za pośrednictwem poczty e-mail. Strona pozwana po zapoznaniu się z dokumentacja zgromadzoną w sprawie przyznała na rzecz powódki 25 000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych w związku ze śmiercią R. P. (1). W ocenie powódki przyznana kwota jest nieadekwatna w stosunku do doznanej przez powódkę krzywdy w związku ze śmiercią męża oraz charakteru więzi łączącej ją ze zmarłym.

IX.  W odpowiedzi na pozew z 12 grudnia 2016 r. (k. 70-71) strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

X.  W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew strona pozwana nadmieniła, że powódka otrzymała od pozwanej uprzednio 25 000 zł tytułem odszkodowania za pogorszenie się jej sytuacji życiowej, a nadto powódka pobiera rentę alimentacyjną w wysokości 700 zł miesięcznie. Pozwana zakwestionowała roszczenie powódki co do wysokości . W ocenie pozwanej roszczenie powódki w zakresie przyznania dalszego zadośćuczynienia w kwocie 75 000 zł za krzywdę doznaną przez powódkę w wyniku śmierci jej męża R. P. (1), będącej następstwem wypadku komunikacyjnego z 6 czerwca 2002 r., nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na to, że krzywda powódki wynikła ze wskazanego zdarzenia została w całości zrekompensowana zadośćuczynieniem przyznanym w postępowaniu likwidacyjnym w wysokości 25 000 zł.

XI.  Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

XIII.  Powódka B. P. i R. P. (1) byli małżeństwem od 6 czerwca 1992 roku.

XV.  Dowód: akt małżeństwa k. 18.

XVI. 

XVII.  R. P. (1) zmarł 6 czerwca 2002 r. w N., na skutek obrażeń ciała jakich doznał na skutek wypadku drogowego z 6 czerwca 2002 r.

XIX.  Dowód: akt zgonu R. P. (1) k. 15.

XX. 

XXI.  Do przedmiotowego wypadku doszło 6 czerwca 2002 r. w na trasie N. - H., pow. N., woj. (...). Tego dnia R. K. kierujący samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zachował szczególnej ostrożności w czasie wyprzedzania samochodu osobowego marki (...) zjechał na lewy pas ruchu, gdzie czołowo zderzył się z jadącym z przeciwnego kierunku samochodem marki (...) o nr rej. (...), którego kierowcą był R. P. (1). Na skutek wypadku kierujący pojazdem marki D. (...) o nr rej. (...) R. P. (1) doznał rozległych obrażeń ciała, w wyniku których poniósł śmierć na miejscu zdarzenia.

XXII.  R. K. został uznany za winnego powyższego czynu tj. przestępstwa z art. 177 § 1 i 2 k. k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Nysie z 21 listopada 2002 r. wydanym w sprawie (...). Wyrok ten jest prawomocny.

XXIII. 

XXIV.  Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Nysie sygn. akt (...) z dnia 21.11.2002 r. k. 16.

XXV. 

XXVI.  W dniu zdarzenia sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A .z siedzibą w W..

XXVII. 

XXVIII.  Dowód: odpowiedź Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z dnia 09.02.2016 r. k. 17.

XXX.  Zmarły R. P. (1) i powódka B. P. tworzyli zgodne i kochające się małżeństwo. Powódka i zmarły nie mieli wspólnych dzieci, stąd też całą uwagę skupiali wyłącznie na sobie, a ich więzi i wzajemne relacje były bardzo zażyłe. Powódka odprowadzała codziennie męża do pracy, a po południu czekała na niego z obiadem. R. P. (1) troszczył się o powódkę, dbał o nią, pomagał w pracach domowych, zapewniał finansowe utrzymanie, opiekował się powódką i jeździł z nią do lekarzy. Zmarły był spokojny, rodzinny i troskliwy. R. P. (1) darzył powódkę uczuciem, co jej okazywał.

XXXI.  W dniu wypadku zmarły R. P. (1) i powódka B. P. mieli obchodzić 10 rocznicę ślubu. Powódka o wypadku dowiedziała się od sąsiadów, którzy zawieźli ją na miejsce zdarzenia, gdzie dowiedziała się o śmierci męża. B. P. na wieść o tragicznych skutkach wypadku zemdlała, więc karetką pogotowia została przewieziona do szpitala, gdzie podano jej leki uspokajające, które zażywała jeszcze przez jakiś czas po powrocie do domu.

XXXII.  W dniu pogrzebu R. P. (1) powódka była w bardzo złym stanie psychicznym, nie wiedziała co się z nią dzieje.

XXXIII.  Powódka bardzo przeżyła tragiczną śmierć męża. Powódka straciła radość i sens życia. Stała się wycofana. Straciła chęć do życia. W tym samym roku. W którym nastąpiła śmierć R. P. (1) powódka podjęła dwie nieudane próby samobójcze. Powódka schudła 30 kg.

XXXIV.  Po śmierci męża powódka odwiedzała jego grób codziennie.

XXXV.  Do dnia dzisiejszego powódka nie pogodziła się ze śmiercią męża. Obecnie powódka zażywa leki psychotropowe oraz cierpi na bezsenność.

XXXVI.  Powódka w 2014 roku ponownie wyszła za mąż i zamieszkała w B., jednak do dnia dzisiejszego powódka przechowuje pamiątki po R. P. (1) i często go wspomina.

XXXVII. 

XXXVIII.  Dowód: zeznanie świadka K. D. k. 87-88, k. 90; przesłuchanie powódki B. P. k. 88-89, k. 90.

XLI.  W 2002 r. powódka B. P. rozpoczęła leczenie psychiatryczne i psychologiczne. U powódki rozpoznano depresję reaktywną znacznego stopnia, objawy depresyjno – lękowe, apatię, anhedonię.

XLIII.  Dowód: historia choroby poradni zdrowia psychicznego z (...) s.c. G. K. i K. L. w N. k. 27-30, k. 205-206; zaświadczenie lekarskie z dnia 11.04.2003 r. k. 31; zaświadczenie lekarskie z dnia 18.01.2006 r. k. 33,

XLIV. 

XLV.  W okresie od 23 maja 2005 r. do 22 czerwca 2005 r. powódka B. P. była hospitalizowana w Wojewódzkim (...) w O.. U powódki rozpoznano dystymię. Przy przyjęciu powódka była płaczliwa, skarżyła się na brak napędu, męczliwość, brak celu w życiu, ograniczenie kontaktów z ludźmi, myśli samobójcze. Powódka uczestniczyła w psychoterapii, socjoterapii, rehabilitacji, terapii grupowej i w warsztatach arteterapii. Została wypisana z poprawą funkcjonowania, niewielką poprawą nastroju, napędu.

XLVII.  Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 22.06.2005r. k. 32; historia choroby ze szpitala psychiatrycznego k. 101-105.

XLVIII. 

XLIX.  Reakcja powódki B. P. na stratę męża była skrajna: próby samobójcze, całkowite wycofanie się, apatia, możliwa silna dysocjacja. Prawdopodobnie powódka prezentuje obraz szerszych i strasznych niż strata dysfunkcji poznawczo – emocjonalnych, jej styl reagowania jest skrajnie nieadaptacyjny.

LI.  Dowód: formularz opinii psychologicznej o powódce k. 50-53; opinia psychologiczna k. 54-55.

LII. 

LIII.  W okresie od 23 listopada 2006 r. do 21 grudnia 2006 r. z powodu reemisji epizodu depresyjnego powódka B. P. była hospitalizowana w Centrum (...).

LV.  Dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 21.12.2006 r. k. 34-35; dokumentacja medyczna k. 183.

LVI. 

LVII.  Powódka B. P. od 16 maja 2011 r. do 21 września 2011 r. pozostawała pod stałą opieką (...) Przychodni (...) w N.. Powódka uczestniczyła w cyklu sesji terapeutycznych. Podczas sesji lekarz psychiatra zaobserwował u powódki silną więź łączącą powódkę z mężem oraz możliwe tendencje wchodzenia w zależność wobec osób bliskich i trudności w samodzielnym funkcjonowaniu mogły utrudnić powódce przeżywanie nagłej straty i przeżycie żałoby. U powódki rozpoznano zaburzenia lękowo – depresyjne i osobowość zależną.

LIX.  Dowód: historia choroby w (...) ZOZ w N. k. 36-44; historia choroby poradni zdrowia psychicznego k. 45-49; historia zdrowia i choroby pacjenta (...) ZOZ w N. k. 152-161.

LX. 

LXI.  Powódka B. P. od stycznia 2000 roku do 2014 roku pozostawała pod stałą opieką Przychodni (...) w N..

LXII. 

LXIII.  Dowód: dokumentacja medyczna (...) Przychodni (...) w N. k.165-180.

LXIV. 

LXV.  Następnie powódka B. P. po przeprowadzce do B. od 2014 roku pozostaje pod stałą opieką lekarza rodzinnego.

LXVI. 

LXVII.  Dowód: dokumentacja medyczna Przychodni (...) w B. k. 188-202.

LXVIII. 

LXIX.  W okresie od 1 stycznia 2004 r. do 2 marca 2017 r. powódka korzystała ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej prze Narodowy Fundusz Zdrowia.

LXX. 

LXXI.  Dowód: dokumentacja nadesłana przez Narodowy Fundusz Zdrowia k. 108-124, k. 128-132.

LXXII. 

LXXIII.  Na podstawie badania psychiatrycznego, badania psychologicznego i danych z dokumentacji lekarskiej u powódki rozpoznano zaburzenia depresyjne nawracające.

LXXIV.  Do chwili tragicznej śmierci męża, B. i R. P. (2) byli szczęśliwym, kochającym się małżeństwem. B. P. miała oparcie w mężu we wszystkich aspektach życia.

LXXV.  Po śmierci męża, przez dziesięć lat utrzymywały się zaburzenia depresyjne o znacznym nasileniu, były próby samobójcze, konieczność korzystania z pomocy specjalistycznej.

LXXVI.  Obecne nadal utrzymuje się niestabilność emocjonalna, powracanie myślami do traumatycznego wydarzenia, złe przystosowanie społeczne, niepokój wewnętrzny, zaburzenia snu, lęk, brak chęci do życia, obniżona aktywność, brak planów na przyszłość. Obecny stan psychiczny powódki pozostaje w związku z tragiczną śmiercią męża. Wcześniej nie korzystała z pomocy psychiatry czy psychologa, nie było wcześniej innych traumatycznych wydarzeń, mogących wyzwolić objawy występujące w powódki.

LXXVII.  Negatywne konsekwencje śmierci R. P. (1) to dla powódki przekonanie, że wszystko byłoby inaczej, gdyby mąż żył, niemożność realizacji wspólnych planów, marzeń, utrata chęci życia. Obecne pożycie małżeńskie ocenia jako zgodne lecz pozostawanie w związku małżeńskim nie spowodowało istotnej poprawy stanu psychicznego powódki.

LXXVIII.  Powódka B. P. doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym w związku ze śmiercią męża R. P. (1). Z uwagi na długotrwałe leczenie psychiatryczne wysokość uszczerbku wynosi 10% (Tabela uszczerbku na zdrowiu 10 B pkt.l).

LXXX.  Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii G. C. z dnia 12.07.2017 r. k. 209-211; opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu psychiatrii G. C. z dnia 4.02.2018 r. k. 349.

LXXXI. 

LXXXII.  Na podstawie wyników badania psychologicznego B. P. stwierdzono u niej zaburzenia o charakterze neurotycznym (nerwicowo-depresyjno-lękowe) oraz tendencję rozwojową innych zaburzeń psychopatologicznych zwłaszcza adaptacyjnych oraz funkcjonowania emocjonalnego.

LXXXIII.  Sygnalizowane aktualnie u powódki objawy wskazują na przewlekłe zaburzenia stresu pourazowego.

LXXXIV.  Według obowiązującej klasyfikacji psychiatrycznej (...)10 zespół ten cechuje się między innymi współzależnością w czasowym wystąpieniu wyjątkowo silnego czynnika stresogennego (śmierć osoby bliskiej spełnia to kryterium) i objawów psychopatologicznych takich jak lęki, represyjność, nadmierna czujność, reminiscencje urazowe w snach, nieustające uczucie pustki lub beznadziejności, wyobcowanie, wycofanie społeczne, izolacja, co przez pierwszych kilka lat występowało u powódki w znacznym nasileniu. Aktualnie siła dolegliwości jest mniejsza z powodu uaktywnienia się mechanizmów obronnych i upływu czasu, ale objawy cały czas są obecne, a w sytuacjach trudnych lub stresowych nasilają się.

LXXXV.  Uzyskane dane kliniczne wskazują w dalszym ciągu na obecność symptomów przewlekłego stresu pourazowego pod postacią niestabilności i nadwrażliwości emocjonalnej, negatywistycznego nacechowanego niepokojem przeżywania sytuacji powrotu do traumatycznego wydarzenia z przeszłości, braku plastyczności i złego przystosowania społecznego.

LXXXVI.  Powyższe cechy funkcjonowania psychologicznego powódki B. P. stanowią względnie trwałe zmiany osobowości po przeżyciu traumy związanej ze śmiercią R. P. (1). Aktualny poziom nasilenia zaburzeń może w zależności od okoliczności ulegać pogłębieniu.

LXXXVII.  Stan psychiczny oraz wiek powódki predysponują ją do poddania się terapii psychologicznej, w celu poznania nowych strategii radzenia sobie z przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Psychoterapia pomoże również odbudować zasoby psychologiczne w celu umożliwienia lepszego radzenia sobie z trudnościami dnia codziennego oraz lepszego funkcjonowania emocjonalnego i społecznego.

LXXXVIII.  Wyniki badania psychiatryczno-psychologicznego powódki B. P. wskazały na przeżywane przez nią w okresie post traumatycznym zaburzeń stresowych pourazowych F.43.1 oraz zaburzenia adaptacyjne F. 43.2.

LXXXIX.  Badanie powódki wskazało, że przeżyła traumatyczne zdarzenie związane ze skrajnie silnymi, negatywnymi emocjami, a następnie doświadczała trudności, czasami niemożliwości uwolnienia się od myśli, emocji i obrazów związanych ze zdarzeniem urazowym. Śmierć męża - według obiektywnych kryteriów - jest jedną z najbardziej dotkliwych i najmocniej odczuwalnych, z uwagi na rodzaj i siłę, szczególnych, niepowtarzalnych więzów.

XC.  Żadne następne małżeństwo i kolejny mąż nie zastąpi zmarłego, podobnie jak po śmierci dziecka, urodzenie kolejnego nie zmniejszy bólu i tęsknoty za nieżyjącym

XCI. 

XCII.  Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii B. R. z 29.06.2017 r. k. 212-215; opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu psychologii B. R. z 30.04.2018 r. k. 350-351

XCIII. 

XCIV.  Powódka zaprzestała leczenia psychiatrycznego w chwili ponownego wyjścia za mąż i zmiany miejsca zamieszkania. Ponadto leczenie opierało się głównie na farmakoterapii, którą powódka była zmuszona ograniczyć z uwagi na pogarszający się stan zdrowia somatycznego i konieczność przyjmowania leków wykluczających stosowanych w psychiatrii.

XCV.  Powódka zdecydowała się powtórnie wyjść za mąż ponieważ, jak każdy człowiek boi się samotności, a ponadto w pogarszającym się stanie zdrowia potrzebuje wsparcia i opieki. Relacje z aktualnym mężem są bardzo dobre. Funkcjonowanie powódki odbywa się przy ograniczonej aktywności społecznej z jej strony, ze względu na utrzymujące się zaburzenia lękowe. Powódka na co dzień zajmuje się domem, żyje z dnia na dzień, nie snuje dalekosiężnych planów. Codzienne funkcjonowanie powódki w dużej mierze uzależnione jest od samopoczucia oraz terminów kolejnych badań, konsultacji i terapii - w kolejkach do specjalistów.

XCVI.  W psychologicznym opiniowaniu sądowym wybór zastosowanych metod badawczych zależy od złożoności sprawy, specyfiki problemu którego dotyczy i możliwości percepcyjnych osoby powódki. Wybrane metody muszą spełniać warunki naukowo zweryfikowanych standaryzowanych technik diagnostycznych z listy najczęściej stosowanych narzędzi w psychologicznej diagnostyce sądowej.

XCVII.  Według definicji kryterium diagnostycznego (...), (...) diagnozuje się gdy: „osoba przeżyła dramatyczną sytuację lub była jej świadkiem, zetknęła się ze śmiercią, bezpośrednim zagrożeniem życia, swojego lub osób trzecich, śmiercią lub poważnym okaleczeniem osób trzecich albo doświadczyła zagrożenia własnej integralności fizycznej lub fizycznej integralności osób trzecich, jednocześnie jej reakcją był silny strach, poczucie bezradności i przerażenie. Jest to jedyne diagnozowane zaburzenie, do wystąpienia którego niezbędne jest konkretne wydarzenie wyzwalające”.

XCVIII.  Wobec powyższego nie ma znaczenia na jaki rodzaj depresji leczyła się powódka po śmierci męża, istotny jest fakt, iż wszystkie dolegliwości i choroby na które zapadła (załamanie linii zdrowia) miały swój początek po przeżyciu tragicznej śmierci R. P. (1), jako sytuacji wyzwalającej.

XCIX.  Z akt sprawy, badania psychiatryczno - psychologicznego i zeznań świadków wynika, że do chwili śmierci R. P. (1), powódka była zdrową, pogodną, prawidłowo funkcjonującą we wszystkich obszarach życia osobą.

C.  Metody i narzędzia służące do rozpoznawania i diagnozowania stresu pourazowego zawarte w Podręczniku Diagnozowania Zaburzeń Psychicznych (...), oraz stosowane przez Światową Organizację Zdrowia zawarte w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (...) — 10, są metodami znanymi i powszechnie stosowanymi przez psychiatrów, psychologów, psychoterapeutów, służby medyczne i ratownicze, służby socjalne oraz wszystkich, którzy pracują w obszarze zdrowia, przede wszystkim psychicznego.

CI.  Typowe objawy (...) ujawniają się z opóźnieniem w stosunku do zdarzenia urazogennego. Opóźnienie to w każdym przypadku może mieć różną długość - od tygodnia do nawet 30 lat. U osób które przeżyły traumę, około 30 % wraca do normy, u 40 % utrzymują się łagodne objawy, w 20 % utrzymują się objawy o umiarkowanym nasileniu zaś u 10 % objawy nie łagodnieją lub nasilają się z czasem.

CII.  W związku z powyższym diagnozować (...) można przez wiele lat, nawet do końca życia. Aktualnie, zdarzają się przypadki diagnozowania (...) wśród uczestników Powstania (...), kombatantów, więźniów obozów koncentracyjnych, represjonowanych, uczestników misji zbrojnych, weteranów wojen, ofiar katastrof i żywiołów, ofiar przemocy itd.

CIII.  W zależności od ilości objawów, nasilenia i czasu ich trwania, klasyfikacja medyczna (...)4 i (...)10 wyodrębnia wiele grup zaburzeń afektywnych, nazywanych depresjami: duże, nawracające, przewlekłe, nazywane dystymiami, jedno i dwubiegunowe, subdepresje, epizody depresyjne, zaburzenia depresyjno - lękowe, zaburzenia depresyjno- nerwicowe itd.

CIV.  Stan somatyczny powódki w wysokim stopniu wpływa na stan psychiczny jak również stan psychiczny odgrywa bardzo dużą rolę, zwłaszcza w zapadalności na choroby, ich przebieg i proces leczenia.

CV.  Trauma jaką przeżyła powódka wyczerpała jej zasoby psychologiczne, dzięki którym człowiek w sytuacjach trudnych znajduje siły do rozwiązywania problemów i stawiania czoła przeciwnościom.

CVI.  Nadwyrężone zasoby sprzyjają w sytuacjach trudnych, zachowaniom lękowym, ucieczkowym, a także sprzyjają powstawaniu zaburzeń nerwicowo- lękowo- depresyjnych, bądź rozwojowi chorób somatycznych, zwłaszcza tych których źródło leży w systemie nerwowym.

CVII.  Analiza aktualnych schorzeń B. P., ich przyczyna, przebieg, nasilenie, leczenie i rokowanie, nie daje odpowiedzi na postawione przez sąd pytania: między innymi „jaki wpływ miała śmierć R. P. (1) na dalsze życie i funkcjonowanie powódki”, stanowi jedynie opis jej stanu zdrowia po 15 latach od tragicznego zdarzenia.

CVIII.  Istotą powyższej analizy jest fakt, że wszystkie dolegliwości i schorzenia B. P., zapoczątkowała trauma jaką przeżyła 15 lat temu, która poprzez „efekt domina” przyczyniła się do załamania linii zdrowia.

CIX.  Na podstawie wyników badań psychologicznych, stwierdzono u B. P. zaburzenia o charakterze neurotycznym (nerwicowo-depresyjno-lękowe) oraz tendencję rozwojową innych zaburzeń psychopatologicznych zwłaszcza adaptacyjnych oraz funkcjonowania emocjonalnego. Sygnalizowane aktualnie u powódki objawy wskazują na przewlekłe zaburzenia stresu pourazowego.

CXI.  Dowód: opinia psychiatryczno – psychologiczna uzupełniająca biegłych sądowych z zakresu psychiatrii G. C. i z zakresu psychologii B. R. z 8.01.2018 r. k. 307-312.

CXII. 

CXIII.  Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z 30 czerwca 2005 r. wydanym w sprawie I(...) zasądził od strony pozwanej (...) S. A. na rzecz powódki B. P. 50 000 zł tytułem odszkodowania za znaczne pogorszenie się jej sytuacji życiowej w związku ze śmiercią męża oraz rentę w kwocie po 1000 zł miesięcznie począwszy od 1 sierpnia 2002 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z 2 lutego 2006 r. wydanym w sprawie sygn. akt (...) zmienił powyższy wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo ponad zasądzoną nim kwotę 25000 zł oraz wysokość zasądzonej renty określił na kwotę po 700 zł poczynając od miesiąca lipca 2005 r.

CXIV. 

CXV.  Dowód: odpis wyroku Sądu Okręgowego w Opolu sygn. akt I (...)z 30.06.2005 r. k. 56; odpis wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu sygn. akt (...)z 2.06.2006 r. k. 56-57.

CXVI. 

CXVII.  25 kwietnia 2016 r. powódka B. P. drogą e-mail zgłosiła u strony pozwanej roszczenie o zadośćuczynienie. Do zgłoszenia powódka przedłożyła komplet załączników. Powódka wniosła o wypłatę kwoty 150 000 zł tytułem zadośćuczynienia za naruszenie dobra osobistego w postaci szczególnej więzi łączącej zmarłego R. P. (1) z żoną, do którego doszło w związku z wypadkiem z 6 czerwca 2002 r. oraz o wypłatę w terminie 30 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie 20 000 zł tytułem bezspornej kwoty zadośćuczynienia za krzywdę w postaci rozstroju zdrowia B. P. wskutek śmierci męża, gdyby ustalenie wysokości zadośćuczynienie okazało się niemożliwe.

CXVIII.  Strona pozwana (...) S.A. Z siedzibą w W. decyzją z 15 czerwca 2016 r., po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną zgromadzoną w toku postępowania likwidacyjnego, przyznała powódce zadośćuczynienie w wysokości 25.000 zł.

CXX.  Dowód: korespondencja e-mail z dnia 25.04.2016 r. k. 19; zgłoszenie szkody z dnia 25.04.2016 r. k. 20-24; decyzja z dnia 15.06.2016 r. k. 25-26; akta szkody na płycie CD nr (...) k. 70

CXXII.  Sąd zważył, co następuje:

CXXIII. 

CXXIV.  Powództwo B. P. zasługiwało na uwzględnienie w części tj. co do kwoty 25 000 zł.

CXXV.  Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie materiału dowodowego szczegółowo opisanego pod poszczególnymi elementami stanu faktycznego. W szczególności na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez obie strony postępowania, w tym akt likwidacji szkody nr (...) strony pozwanej. Sąd uznał dołączone do akt sprawy dokumenty za wiarygodne i nadające się do poczynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych. Co więcej, ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a dodatkowo nie budziły one zastrzeżeń Sądu co do ich wiarygodności.

CXXVI.  Ponadto stan faktyczny sprawy został ustalony na podstawie dowodu z zeznań świadka K. D.. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem nie było żadnych obiektywnych podstaw do przyjęcia, że świadek może konfabulować. Zeznania dotyczyły relacji powódki ze zmarłym R. P. (2) i wpływu jego tragicznej śmierci na jej życie. Oczywistym jest natomiast, że tego typu relacje nie mogą pochodzić od osób postronnych, lecz właśnie od osób z najbliższego kręgu rodziny czy też znajomych, gdyż co do zasady nie dzieli się tego typu informacjami z osobami obcymi. Nadto zeznania te wzajemnie się uzupełniały i korespondowały z dowodem z przesłuchania powódki.

CXXVII.  Sąd przeprowadził również dowód z przesłuchania powódki B. P., na podstawie którego ustalił towarzyszące jej odczucia związane z tragiczną śmiercią męża R. P. (1). Trzeba bowiem mieć na względzie, iż tego typu stany emocjonalne odbywające się wewnątrz człowieka są każdorazowo odczuwanie indywidualnie przez konkretną osobę w zależności od jej cech osobowości i charakteru.

CXXVIII.  Dodatkowo Sąd posiłkował się opinią biegłych sądowych z zakresu psychiatrii G. C. i z zakresu psychologii B. R..

CXXIX.  Biegła sądowa z zakresu psychiatrii G. C. ustaliła, że negatywne konsekwencje śmierci R. P. (1) to dla powódki przekonanie, że wszystko byłoby inaczej, gdyby mąż żył, niemożność realizacji wspólnych planów, marzeń, utrata chęci życia. Obecne pożycie małżeńskie powódki ocenia jako zgodne, lecz pozostawanie w związku małżeńskim nie spowodowało istotnej poprawy stanu psychicznego powódki. Biegła ustaliła, że powódka B. P. doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym w związku ze śmiercią męża R. P. (1). Z uwagi na długotrwałe leczenie psychiatrycznego, wysokość uszczerbku wynosi 10 % (Tabela uszczerbku na zdrowiu 10 B pkt.l). Biegła sądowa zakresu psychologii B. R. na podstawie wyników badań psychologicznych, stwierdziła u B. P. zaburzenia o charakterze neurotycznym (depresyjno-lękowe) oraz tendencję rozwojową innych zaburzeń psychopatologicznych zwłaszcza adaptacyjnych oraz funkcjonowania emocjonalnego. Sygnalizowane aktualnie u powódki objawy wskazują na przewlekłe zaburzenia stresu pourazowego. Treść opinii była kwestionowana przez pełnomocników stron, jednak biegłe sądowe w swoich opiniach uzupełniających w sposób rzeczowy odniosły się do zastrzeżeń. Opinie sporządzone zostały przez osoby dysponującą odpowiednią wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym. Po drugie biegłe sporządzające opinie oparły się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego i badaniu powódki B. P.. Po trzecie opinie biegłych były sformułowane w sposób precyzyjny, a konkluzje w nich zawarte zostały logicznie uzasadnione i powiązane z przedstawionym w opinii procesem rozumowania. Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał opinie biegłych za w pełni przekonywujące. Sąd wnioski zawarte w opiniach biegłych sądowych przyjął jako własne.

CXXX.  W związku z powyższym Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie 5 września 2018 r. oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu psychiatrii, albowiem okoliczność na którą miałby być przeprowadzony ten dowód została już dostatecznie wyjaśniona, a przeprowadzenie tego dowodu spowodowałoby przewlekłość postępowania, a nadto biegła psychiatra ustosunkowała się do zarzutów wnoszonych do jej opinii uzupełniającej w sposób wyczerpujący.

CXXXI.  W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. w zakresie zadośćuczynienia opiera się na art. 822 k.c. w związku z art. 436 § 2 k.c., 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

CXXXII.  Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie natomiast z art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

CXXXIII.  Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.

CXXXIV.  W niniejszej sprawie doszło do zderzenia pojazdu, którym podróżował mąż powódki z innym pojazdem.

CXXXV.  Niewątpliwe sprawca zdarzenia (ubezpieczony) naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sposób zawiniony doprowadził do zdarzenia, a tym samym dopuścił się czynu niedozwolonego (art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.). Nie podważała zresztą tego strona pozwana, która nie kwestionowała również, iż sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w okresie, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia.

CXXXVI.  Po myśli zaś z art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

CXXXVII.  Z kolei przepis art. 448 k.c. stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

CXXXVIII.  Roszczenie powódki związane było z czynem niedozwolonym w postaci naruszenia przez sprawcę przepisów o ruchu drogowym. Przepis art. 446 k.c. reguluje roszczenia wynikające ze śmierci najbliższego członka rodziny. W dacie przedmiotowego zdarzenia, które spowodowało śmierć męża powódki przepis ten nie przewidywał możliwości żądania zadośćuczynienia przez osoby bliskie poszkodowanemu za własną szkodę niemajątkową, tj. przed 3 sierpnia 2008 roku.

CXXXIX.  Odnosząc się do powyższego akapitu należy wskazać, iż nie może budzić sporu fakt, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej niewątpliwie może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego, jakimi są prawo do życia w rodzinie oraz utrzymania więzi emocjonalnych i rodzinnych, i co za tym idzie uzasadniać im przyznanie zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r. w sprawie IV CK 307/2009 oraz z 15 marca 2012 r. w sprawie I CSK 314/11, zob. też uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2010 r., III CZP 76/10, Biul. SN 2010, nr 10, s. 11, OSNC-ZD 2011, nr B, poz. 142). Prawdą jest, że po wprowadzeniu do kodeksu cywilnego art. 446 § 4 k.c. podstawę dochodzenia zadośćuczynienia za krzywdę doznaną stanowi właśnie ten przepis, to jednak zdaniem Sądu nie wyklucza to dochodzenia roszczenia na zasadach ogólnych tj. art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c. Kiedy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 r. wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać najbliższemu członkowi rodziny zmarłego zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę po stwierdzeniu zaistnienia przesłanek z art. 448 w związku z art. 24 § 1 k.c. (por. uzasadnienie uchwały Sadu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie III CZP 32/11 , OSNC 2012/1/10).

CXL.  Jak wskazuje się w doktrynie, przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie, są: istnienie dobra osobistego, zagrożenie lub naruszenie tego dobra oraz bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Przy czym pierwsze dwie przesłanki udowodnić musi powód dochodzący ochrony, natomiast pozwany winien bronić się wykazując, że jego działanie było zgodne z prawem, albowiem obowiązuje domniemanie bezprawności. Przepis art. 24 k.c. nie wymaga dla odpowiedzialności winy sprawcy.

CXLI.  Katalog dóbr osobistych wymieniony w art. 23 k.c. jest katalogiem otwartym i jak wskazano wyżej do jego katalogu zalicza się również prawo do życia w rodzinie, posiadania więzi rodzinnych i emocjonalnych. Poza sporem pozostaje fakt zerwania tej więzi stosunku do powoda w sposób nienaturalny, nagły oraz bezprawność czynu powodującego jej zerwanie. Tym samym wszyscy powódka udowodniła spełnienie przesłanek zasądzenia zadośćuczynienia.

CXLII.  Co do wartości dochodzonego przez powódkę zadośćuczynienia, podkreślenia wymaga przy tym fakt, że z natury rzeczy nie da się precyzyjnie ustalić jego wysokości. Niemniej i w tym wypadku należy wziąć pod uwagę pewne obiektywne mierniki. Na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia (np. nerwicy, depresji), roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 16 października 2012 r. w sprawie I ACa 435/12).

CXLIII.  Powyżej wymienione okoliczności należy odnieść do powódki B. P..

CXLIV.  W ocenie Sądu, kierując się zasadami doświadczenia życiowego można stwierdzić, że dla powódki B. P. utrata męża była wielkim ciosem, wywołała u niej poczucie krzywdy i osamotnienia. Śmierć męża była dla powódki przeżyciem traumatycznym nad którym, pomimo upływu czasu, nie da się przejść do porządku dziennego. Do chwili tragicznej śmierci męża, B. i R. P. (2) byli szczęśliwym, kochającym się małżeństwem. Powódka i zmarły nie mieli wspólnych dzieci, stąd też całą uwagę skupiali wyłącznie na sobie, a ich więzi i wzajemne relacje były bardzo zażyłe. Powódka odprowadzała codziennie męża do pracy, a po południu czekała na niego z obiadem. R. P. (1) troszczył się o powódkę, dbał o nią, pomagał w pracach domowych, zapewniał finansowe utrzymanie, opiekował się powódką i jeździł z nią do lekarzy. Zmarły był spokojny, rodzinny i troskliwy. R. P. (1) darzył powódkę uczuciem, co jej okazywał. B. P. miała oparcie w mężu we wszystkich aspektach życia. Powódka przeżyła tragiczna śmierć męża. Powódka straciła radość i sens życia. Stała się wycofana. B. P. straciła też chęć do życia. W tym samym roku, w którym nastąpiła śmierć R. P. (1) powódka podjęła dwie nieudane próby samobójcze. Powódka schudła 30 kg. Korzystania z pomocy specjalistycznej lekarzy psychiatrów. Obecne nadal utrzymuje się niestabilność emocjonalna, powracanie myślami do traumatycznego wydarzenia, złe przystosowanie społeczne, niepokój wewnętrzny, zaburzenia snu, lęk, brak chęci do życia, obniżona aktywność, brak planów na przyszłość. Po śmierci męża powódka odwiedzała jego grób codziennie. Do dnia dzisiejszego powódka nie pogodziła się ze śmiercią męża. Po śmierci męża, przez dziesięć lat utrzymywały się zaburzenia depresyjne. Obecnie powódka zażywa leki psychotropowe.

CXLV.  Nagła, tragiczna śmierć jednego z małżonków jest niewyobrażalną krzywdą dla drugiego z nich w wielu aspektach życiowych, począwszy od ściśle osobistych uczuć, do odnalezienia się w zmienionej codzienności kończąc. Mając na względzie wiek obu małżonków oraz ich staż małżeński, Sąd uznał, że śmierć R. P. (1) była dla powódki wielkim szokiem. W sposób nieodwracalny przerwała trwającą od kilku lat silną i bardzo bliską relację z mężem. Niewątpliwie bowiem utrata małżonka pozbawiła powódkę poczucia bezpieczeństwa, oparcia, jakie dotychczas miała w mężu.

CXLVI.  W związku z powyższym Sąd uwzględnił powództwo co do kwoty 25 000 zł. Sąd uznał, że zasądzona kwota wraz z kwotą przyznaną przez stronę pozwaną w postępowaniu likwidacyjnym 25 000 zł i częściowo kwotą 25 000 zł zasądzoną wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 2 lutego 2006 r. wydanym w sprawie sygn. akt (...)będzie stanowić zasadną rekompensatę doznanej przez powódkę krzywdy wywołanej śmiercią męża R. P. (1), adekwatną do stopnia i rozmiaru poniesionego uszczerbku niemajątkowego w następstwie jego zgonu. Sąd nie będzie w tym miejscu przytaczał okoliczności szczegółowo przywołanych w stanie faktycznym, które zdaniem Sądu w sposób dobitny wskazują na niezwykle silne, pozytywne relacje powódki z mężem. I choć zasądzona kwota nie przywróci R. P. (1) do życia to zdaniem Sądu choć w minimalnym stopniu złagodzi u powódki cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Zadośćuczynienie wynikające z art. 446 § 4 k.c. ma bowiem stanowić kompensatę majątkową, mającą na celu przezwyciężenie przykrych doznań. Ma służyć nie tylko udzieleniu pokrzywdzonemu należnej satysfakcji moralnej w postaci uznania jego krzywdy wyrokiem sądu, ale także stanowić zobowiązanie do świadczenia pieniężnego, które umożliwi pełniejsze zaspokojenie potrzeb i pragnień pokrzywdzonego. Zadośćuczynienie określone w art. 446 § 4 k.c. jest bowiem odzwierciedleniem w formie pieniężnej, rozmiaru krzywdy, a jego funkcją jest zaspokojenie szkody niematerialnej, jaką jest krzywda..

CXLVII.  Tym samym skoro zadośćuczynienie ma stanowić formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej i ma na celu złagodzenie skutków w postaci doznanej krzywdy, której zakresu, rozmiaru i wielkości nie da się precyzyjnie wyliczyć w pieniądzu, a z drugiej strony ma mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, to w ocenie Sądu, kwota zasądzona na rzecz powódki będzie stanowić zasadne i wyważone zadośćuczynienie za stratę męża i rozerwane w ten sposób więzi uczuciowe i emocjonalne. Kwota ta nie może być poczytywana za kwotę wygórowaną, zwłaszcza gdy odniesiemy jej wysokość do wysokości odszkodowań wypłacanych członkom rodzin ofiar katastrofy smoleńskiej. W ocenie Sądu jest kwotą wyważoną, utrzymaną w rozsądnych granicach, umożliwiających powódce złagodzenie zaistniałych skutków zdarzenia z 2 czerwca 2002 r. poprzez podniesienie standardu materialnego.

CXLVIII.  W niniejszej sprawie Sąd zasądził odsetki od zadośćuczynienia od 16 czerwca 2016 r. zgodnie z żądaniem pozwu. W ocenie Sądu w dacie tej pozwany pozostawał w zwłoce ze spełnieniem świadczenia wobec powódki. Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. 15 czerwca 2016 r. wydała decyzję w przedmiocie przyznania powódce zadośćuczynienia za ból i cierpienie związane ze śmiercią R. P. (1), a zatem od tejże daty, pozostawała ona w opóźnieniu co do spełnienia świadczenia w pozostałej wysokości zgodnie z art. 481 § 1 k.c.

CXLIX.  Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 100 k.p.c. zd. pierwsze zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone.

CL.  Powódka B. P. wygrała sprawę w 33 %, a strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w W. w 67 %

CLI.  Na koszty procesu po stronie powódki B. P. złożyły się: koszty opłaty sądowej od pozwu kwocie 3750 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7200 zł zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2016 r., poz. 1668), 102 zł tytułem zwrotu opłat skarbowych od pełnomocnictw oraz 700 zł tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego. Brak było podstaw do przyznania wynagrodzenia w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, nie uzasadniał tego stopień zawiłości sprawy, ani nakład pracy pełnomocnika. Łącznie koszty procesu po stronie powódki wyniosły 11 752 zł. Powódka wygrała sprawę w 33 %, zatem strona pozwana powinna jej zwrócić 3878,16 zł.

CLII.  Z kolei na koszty procesu po stronie pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. złożyły się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7200 zł zgodnie z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 z późn. zm.) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1667) oraz 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Łącznie koszty procesu po stronie pozwanej wyniosły 7217 zł. Strona pozwana wygrała sprawę w 67 %, zatem powódka powinna jej zwrócić 4835,39 zł.

CLIII.  Sąd dokonał wzajemnego rozliczenia kosztów pomiędzy stronami i w pkt III wyroku zasądził od powódki B. P. na rzecz strony pozwanej (...) S.A. w W. 957,23 zł tytułem zwrotu części poniesionych kosztów procesu.

CLIV.  Koszty wynagrodzenia biegłych pokryte tymczasowo przez Skarb Państwa - Sąd Rejonowy w Nysie wyniosły 406,44 zł. Sąd dokonał również stosunkowego rozliczenia kwot wyłożonych przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Nysie.

CLV.  W związku z tym Sąd w pkt IV wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. 2015 r. poz. 623 z późn. zm.) w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c. nakazał ściągnąć od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie 134,12 zł (406,44 zł x 33 %) tytułem zwrotu wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłych.

CLVI.  Jednocześnie Sąd w pkt V wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 k.p.c. nakazał ściągnąć od powódki B. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Nysie 272,32 zł (406,44 zł x 67 %) tytułem zwrotu wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów opinii biegłych.

CLVII.  Mając powyższe na względzie orzeczono jak w wyroku.

(...)

(...)

(...)

A. S.