Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 października 2018r.

Sąd Rejonowy w Rybniku III Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Kucal

Protokolant: st.sekr.sądowy Stanisława Bosek

po rozpoznaniu dnia 14 listopada 2017r., 23 listopada 2017r., 01 marca 2018r., 10 lipca 2018r., 2 października 2018r. sprawy :

A. U. (U.)

s. S. i B.

ur. (...) w O.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 kwietnia 2016 roku w lokalu o nazwie P. (...) J. H. mieszczącym się w R. przy ulicy (...) będąc Prezesem Zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. przy ul. (...), uprawnionym do jej reprezentowania, urządzał w celach komercyjnych, na urządzeniu elektronicznym do gier o nazwie H. (...) o numerze 12, gry o charakterze losowym, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz.U. 201 z 2009 roku poz. 1540 z późn. zmianami), eksploatując powyższy automat do gry poza kasynem gry z naruszeniem art. 14 ust. 1 w/w ustawy oraz bez rejestracji automatu do gry, o której mowa w art. 23a ust. 1, ww. ustawy

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks

  1. uznaje oskarżonego A. U. za winnego popełnienia wyżej opisanego czynu wyczerpującego znamiona ustawowe przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i za to na mocy art. 107 § 1 kks wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł (stu) złotych;

  2. na mocy art. 30 § 5 kks orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego, a to automatu do gier o nazwie H. (...) o numerze 12 przechowywanego w magazynie depozytowym Urzędu Celnego w R. pod pozycją D/ (...);

  3. na podstawie art. 113 § 1 kks w zw. z art. 627 kpk i art. 3 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 500 zł (pięciuset złotych) oraz wydatki postępowania w wysokości 918,08 zł (dziewięciuset osiemnastu złotych ośmiu groszy).

Sędzia

Sygn. akt III K 628/17

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2016r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w R., a to W. C., M. D. i M. T. przeprowadzili kontrolę w lokalu (...) w R. przy ul. (...). W lokalu tym znajdowało się włączone i gotowe do gry elektroniczne urządzenie do gry o nazwie: H. S. P. nr 12. Pozostałe 11 urządzeń było wyłączonych. Na wszystkich urządzeniach znajdowała się informacja, iż ich właścicielem jest firma (...) sp. z o.o. z siedzibą w B.. Prezesem zarządu tejże spółki był oskarżony A. U..

Kontrolującym nie okazano zezwolenia na urządzanie gier hazardowych, regulaminu gier czy poświadczeń rejestracji automatu.

Przed przystąpieniem do czynności kontrolnych okazano legitymacje służbowe obecnej na miejscu pracownicy J. R., następnie wezwano ją do udostępnienia kluczy do urządzeń, umów najmu, oraz środków pieniężnych do przeprowadzenia eksperymentu.

Wygląd zewnętrzny urządzeń wskazywał na podobieństwo do automatów hazardowych eksploatowanych w kasynach gry. W związku z tym podjęto decyzję o przeprowadzeniu dalszej kontroli mającej na celu ustalenie czy aktywne urządzenie jest automatem do gier w myśl przepisów ustawy o grach hazardowych.

W lokalu prowadzona była działalności tylko w postaci udostępniania gier na automatach, nie stwierdzono reklamy gier hazardowych.

W trakcie kontroli funkcjonariusz celny W. C. przeprowadził eksperyment procesowy w formie gry kontrolnej na włączonym urządzeniu.

Grę na automacie rozpoczęto poprzez dokonanie wpłaty 10 zł i na liczniku (...) uzyskano 100 punktów. Dla potrzeb eksperymentu wybrano aplikację gry o nazwie U. (...) przedstawiającą trzy stylizowane bębny z symbolami owoców i różnych przedmiotów. Za pomocą przycisku CZERWONA STAWKA istniała możliwość wyboru stawki w zakresie od 5 do 100 pkt. za jedną grę. Grę rozpoczęto przy stawce 10 pkt. i stanie liczniki (...) 100 pkt. Jednokrotne naciśnięcie przycisku START spowodowało uruchomienie bębnów i ich samoczynne zatrzymanie oraz odjęcie 10 punków z licznika (...). Po zakończeniu każdej gry (jednokrotnym obrocie bębnów) na ekranie wyświetlał się napis (...) O. – koniec gry. Przy stanie licznika (...) 50 pkt. bębny ustawiły się w konfiguracji dającej wygraną w postaci 10 pkt. Punkty te zasiliły licznik (...). Grę kontynuowano przy stanie licznika (...) 60 pkt. i stawce 10 pkt. Przy stanie licznika (...) 40 bębny ustawiły się w konfiguracji dającej wygraną w postaci 10 pkt. Punkty te zasiliły licznik (...). Grę kontynuowano przy stanie licznika 50 pkt. i stawce 10 pkt. Podczas dalszej gry nie uzyskano żadnej wygranej punktowej. Grę przeprowadzono do zgrania wszystkich punktów. Każda gra prowadzona była za punkty z licznika (...) była grą o charakterze losowym, gdyż grający po uruchomieniu gry nie był w stanie w żaden sposób wpłynąć na wynik gry czy przewidzieć rezultat gry czyli końcowy układ symboli uzyskany na zatrzymanych bębnach. Każdorazowo decydował o tym program komputerowy. Na urządzenie nałożono plomby naklejki Urzędu Celnego w R. o numerach (...), (...).

W wyniku przeprowadzonej gry kontrolnej stwierdzono, że oferowane gry są realizowane na urządzeniu komputerowym, gry organizowane są w celach komercyjnych – wymagają opłat za gry. Nie stwierdzono możliwości uzyskania wygranych pieniężnych, lecz istnieje możliwość osiągnięcia wygranej rzeczowej w postaci wygranych punktów powodujących przedłużenie czasu gry. Oferowane przez urządzenie gry mają charakter losowy, gdyż wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku. Grający nie ma żadnego wpływu na wynik końcowy gry, nie jest w stanie przewidzieć rezultatu gry, nie ma żadnego wpływu na ustawienie się poszczególnych symboli na kręcących się bębnach, gdyż bębny zatrzymują się samoczynnie w dowolnie wybranej konfiguracji, zależnie od przypadku.

Automat do gier został poddany badaniu przez biegłego z zakresu mechaniki technicznej, ogólnej budowy i eksploatacji maszyn, teorii maszyn i mechanizmów oraz techniki komputerowej. W trakcie badania stwierdzono, że automat jest urządzeniem komputerowym, bez możliwości realizacji bezpośrednich wypłat wygranych pieniężnych. Grę na każdym automacie umożliwia dokonanie wpłaty przeliczanej na punkty wyświetlane na liczniku (...). O możliwości gry na każdym automacie decyduje tylko stan licznika (...). Jeśli na liczniku (...) wyczerpią się punkty to na automacie nie jest możliwa dalsza gra. Celem gier jest zdobywanie punktów wyświetlanych na liczniku (...). Gra polega na wpłacie przeliczonej na punkty (...), ustawieniu możliwej stawki w grze, naciskaniu przycisku START, które uruchamia grę wideo pobierając stawkę z licznika (...). Po uruchomieniu gry, po około 0,5 sekundy następuje samoczynne, stopniowe zatrzymywanie się bębnów od kolejno lewej strony, trwające około 0,5 sekundy. Grający na wynik pojedynczej gry nie ma żadnego wpływu, wynik każdej gry jest zależny od programu gry i dla grającego jest nieprzewidywalny. Wynik gry zależy od przypadku.

W zależności od układu symboli uzyskanych w grze stan licznika (...) może się zwiększyć (jeśli uzyskane symbole w zrealizowanej pojedynczej grze wideo stanowić będą układ wygrywający). Automat oferuje gry będące komputerowymi emulacjami typowych gier hazardowych o charakterze losowym, gier bębnowych typu (...) oraz pokera.

Koniec gry na automacie ma miejsce wtedy jeżeli grający przegra wszystkie wykupione i wygrane punkty, przy niezerowym stanie (...) zostanie użyty klucz serwisowy (...) do uwierzytelniania kasowania stanu (...) i uwierzytelniania wypłaty poza automatem. Następuje wtedy skasowanie stanu licznika (...), po użyciu klucza (...) wypłata wygranej poza automatem przez obsługę.

Gry zawierają element losowości, są realizowane na podstawie algorytmu gier, programu komputerowego zapisanego w pamięci jednostki logicznej automatu. Program gier jest programem wykorzystującym do działania elementy losowości. Dla grającego każda gra jest grą o charakterze losowym, ponieważ grający – po uruchomieniu gry – nie jest w stanie w żaden sposób wpłynąć na wynik gry czy przewidzieć jaki będzie końcowy układ symboli uzyskany na zatrzymanych bębnach. Automaty umożliwiają przeprowadzenie rozliczeń finansowych gier (gracz – osobą nadzorująca pracę automatu – właściciel automatu) w oparciu o stany liczników.

Kontrolowany podmiot nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry.

(zeznania świadków: W. C. k. 63v, k. 443v-444, k. 540, J. R. k. 444, k. 540, M. D. k. 539, M. T. k. 539-540, protokół z przeprowadzonych czynności kontrolnych k. 2-5, protokół kontroli k. 58-62, odpis KRS k. 74-76, opinia biegłego k. 549-556)

Oskarżony był wielokrotnie karany za przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 kks.

(karta karna k. 595-608) , odpisy orzeczeń k. 458-459, 470, 471-477, 494,495, 496-503, 504-510, 514, 515-519, 580, 581, uzasadnienia k. 460-466)

Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa skarbowego. Na rozprawie głównej w dniu 14 listopada 2017r. wyjaśnił (k. 537-538), że był przekonany o legalności prowadzonej przez siebie działalności wobec wcześniejszych orzeczeń sądów jakie zapadły względem niego. Podkreślił, że zapoznał się dodatkowo z opiniami biegłych dotyczących technicznego charakteru ustawy o grach hazardowych, w szczególności art. 2, 6 i 14 oraz błędnym procesie notyfikacji art. 14 jak i stosowaniu art. 4 ustawy nowelizującej. Nadto zaznaczył że jego spółka była wielokrotnie kontrolowana, a kontrole te nie wykazały nieprawidłowości w związku z prowadzoną działalnością. Nadto sam podatek dochodowy odprowadzany był prawidłowo, a mógł być pobierany tylko od podmiotów działających legalnie. Tym samym był przekonany, że jego spółka działa legalnie.

Zdaniem Sądu, fakt nie przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa skarbowego uznać należy jedynie za przyjętą przez niego linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej. Jako osoba prowadząca działalność ściśle związaną z automatami do gier powinien bardziej niż zwykły obywatel być świadomy regulacji prawnych jakie związane są z wykonywaniem takiej działalności. Wniosek taki jest uprawniony w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w zeznaniach funkcjonariusza przeprowadzającego eksperyment procesowy oraz w opinii biegłego.

Funkcjonariusz W. C. w logiczny i spójny sposób opisał przebieg kontroli z dnia 4 kwietnia 2016r. oraz przebieg przeprowadzonej przez niego osobiście gry kontrolnej na przedmiotowym urządzeniu. Zaznaczył, że wprawione w ruch bębny zatrzymywały się samoczynnie w dowolnie wybranej konfiguracji bez udziału gracza. Gracz nie miał wpływu podczas gry na sposób ustawienia się poszczególnych symboli na bębnach, ani na wybór symboli tak, aby ułożyły się w układ skutkujący wygraną. Podkreślił przy tym, że wynik pojedynczej gry jest zależny od przypadku i gracz ponosi opłatę za korzystanie z urządzeń. To świadczy o charakterze losowym i komercyjnym skontrolowanego urządzenia.

Jego zeznania znajdują potwierdzenie w opinii biegłego sądowego A. C.. Wnioski w niej zawarte Sąd podzielił w całości uznając je za jasne, spójne, wewnętrznie niesprzeczne, znajdujące potwierdzenie w zasadach doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Biegły wyczerpująco opisał czynności wykonywane w trakcie ekspertyzy oraz poszczególne etapy badania urządzeń. Opinia biegłego zdaniem Sądu odpowiada wymaganiom stawianym tego typu dowodom.

Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować zeznania M. D. oraz M. T., którzy wykonywali swoje obowiązki służbowe jako funkcjonariusze celni.

Z zeznań J. R. , pracownicy lokalu mieszczącego się w R. przy ul. (...) wynikało, że nigdy nie spotkała się ze swoim pracodawcą czyli oskarżonym, nigdy go nie widziała. Przy zatrudnianiu powiedziano jej, że jak przyjdzie Urząd Celny to będą przesłuchiwani w obecności mecenasa. Przekazano jej również aby nie składała zeznań w trakcie pracy. Zaznaczyła, że nie znała zasad funkcjonowania automatów. Przez chwilę była w posiadaniu pilota do wyłączania prądu, nie pamiętała w jakich okolicznościach prąd był wyłączany. Otrzymała polecenie aby wypłacać wygrane klientom, dlatego też przekazano jej kluczyk do kasowania kredytów.

Sąd nie znalazł podstaw by kwestionować zeznania tegoż świadka i uznał jej relację za obiektywną. Świadek podała szczerze to co zapamiętała. W tym kontekście dziwi zatem, że skoro oskarżony był przeświadczony o legalności prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i miał czyste intencje, wydawał dyspozycje aby pracownica nie składała zeznań w trakcie pracy, wyposażono ją również w urządzenie do zdalnego wyłączania prądu. Mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego wyłączenie prądu miało na celu uniknięcie przeprowadzenia kontroli nielegalnych automatów do gier.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, które zostały sporządzone w zakresie kompetencji osób uprawnionych do ich wystawiania.

Mając na uwadze powyższe rozważania, zdaniem Sądu, zachowanie oskarżonego A. U. wyczerpało ustawowe znamiona przestępstwa skarbowego stypizowanego w art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks. W dniu 4 kwietnia 2016 roku w lokalu o nazwie P. (...) J. H. mieszczącym się w R. przy ulicy (...) będąc prezesem zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. przy ul. (...) uprawnionym do jej reprezentowania, urządzał w celach komercyjnych, na urządzeniu elektronicznym do gier o nazwie H. (...) o numerze 12, gry o charakterze losowym, wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 201 z 2009 roku poz. 1540 z późń. zmianami), eksploatując powyższy automat do gry poza kasynem gry z naruszeniem art. 14 ust. 1 ustawy oraz bez rejestracji automatu do gry, o której mowa w art. 23a ust. 1, ww. ustawy.

Przepis art. 107 § 1 k.k.s. stanowi, że kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządza lub prowadzi grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. Przepis odsyła do przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009r. (dalej u.g.h.) Przepisy tej ustawy definiują pojęcie gier hazardowych, dopuszczalność organizowania i prowadzenia działalności w tym zakresie oraz wymagania, jakie muszą być pełnione, by działalność taka mogła być prowadzona. Zatem przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. może polegać między innymi na naruszeniu art. 6 ust. 1 u.g.h., tj. na urządzaniu gier na automatach bez posiadanej koncesji na prowadzenie kasyna.

Oskarżony nie posiadał koncesji, a prowadzona przez niego działalność stała w sprzeczności z art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. u.g.h., zgodnie z którym działalność m.in. w zakresie gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Oskarżony, wstawiając do lokalu niezarejestrowany automat, celowo i świadomie eksploatował go, co oznacza, że prowadząc działalność gospodarczą, bezpośrednio urządzał gry na automatach nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna gry.

Oskarżony wstawiając jako prezes zarządu w imieniu spółki (...) sp. z o.o. do lokalu (...) w R. przy ul. (...) sprawne i gotowe do użytku urządzenie elektroniczne do gry o nazwie H. (...) o numerze 12 miał pełną świadomość o jego losowym charakterze, a tym samym o konieczności stosowania do gier urządzanych na tym urządzeniu odpowiednio przepisów ustawy o grach hazardowych. Brak jest podstaw aby twierdzić, że oskarżony mógł być rzeczywiście przekonanym, że prowadzona przez niego działalność, ewidentnie sprzeczna z uregulowaniami ustawy o grach hazardowych, jest legalna. Oskarżony jedynie pod „parasolem” niejednoznaczności odnośnie skutków braku notyfikacji chciał dla zysku postępować wbrew obowiązującemu prawu, względnie z takim stanem rzeczy się godził.

Oskarżony podejmując się zarządzania spółką, której przedmiotem działalności jest urządzanie gier na automatach, winien co najmniej urzędowo zapoznać się ze wymogami jakie wprowadziła ustawa z 19 listopada 2009r., a następnie ze zmianami wynikającymi z dalszych ustaw ją nowelizujących. Podejmując się prowadzenia działalności gospodarczej winien nie tylko liczyć się z konsekwencjami natury finansowej, ale także prawnej, jako podmiot profesjonalnie działający na rynku krajowym. N. jest bowiem, że przedstawiciele branży hazardowej kontynuując działalność zakazaną w nowej ustawie różnymi sposobami starali się wykazywać, że pozostają w prawie. Najpierw dlatego, że posiadane automaty do gier służyły do legalnego urządzania gier zręcznościowych, a z czasem, iż nienotyfikowane Komisji Europejskiej przepisy ustawy o grach hazardowych nie mogą być stosowane jako sprzeczne z prawem Unii Europejskiej. Jako prezes zarządu spółki, której działalność polegała na wstawianiu do lokali niebędących kasynami gry automatów do gier hazardowych, oskarżony czerpał z tego procederu korzyści majątkowe w sytuacji, gdy na tego rodzaju aktywność nie posiadał w ogóle koncesji na prowadzenie kasyna gry ani zezwolenia na urządzanie gier hazardowych. Podkreślenia wymaga, że oskarżony nie jest przeciętnym obywatelem, który jednorazowo zetknął się z takim specyficznym automatem do gry i posiadana przez niego dokumentacja nie mogła utwierdzić go w przekonaniu, że prowadzona przez niego działalność jest legalna.

Zaznaczyć przy tym wypada, że w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11 i C 217/11 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej (...)) wypowiedział się jedynie o art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych. Niemniej, brak nadal jednolitego stanowiska czy w wyroku z dnia 19 lipca 2012r. Trybunał przesądził, iż przepis tego rodzaju jak art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, zgodnie z którym urządzanie gier na automatach dozwolone jest jedynie w kasynach gry, należy uznać za przepis techniczny w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE. Jakkolwiek tego rodzaju stwierdzenie zawarł w pkt 25 uzasadnienia swego orzeczenia. Wskazać należy, że wyrażany jest również pogląd, zgodnie z którym stanowisko (...) wyrażone w sentencji (w niej jest mowa o potencjalnie technicznym charakterze) i uzasadnieniu przywołanego wyroku nie wydaje się jasne i konsekwentne.

Podobnie w sprawie C-65/05 (...) uznał jedynie, że ustawowe przepisy krajowe zakazujące korzystania z wszelkich gier elektrycznych, elektromechanicznych i elektronicznych, w tym wszelkich gier komputerowych, we wszelkich miejscach publicznych i prywatnych, z wyjątkiem kasyn, jak również korzystania z gier na komputerach znajdujących się w przedsiębiorstwach świadczących usługi internetowe, oraz poddające prowadzenie tych przedsiębiorstw obowiązkowi uzyskania specjalnego pozwolenia, należy uznać za przepisy techniczne w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, zmienionej dyrektywą 98/48. Zatem kwestia uzyskania specjalnego pozwolenia odnoszona była wyłącznie do przedsiębiorstw świadczących usługi internetowe umożliwiających korzystanie z gier na zlokalizowanych w ich siedzibach komputerach, nie zaś ogólnie do koncesjonowania wszelkiej działalności w zakresie hazardu, w tym w zakresie gier na automatach.

Jednakże o charakterze art. 6 ust. 1 ugh w myśl powołanej dyrektywy (...) wypowiedział się po raz pierwszy dopiero w sprawie C-303/15. Trybunał miał w niej odpowiedzieć na następujące pytanie prejudycjalne skierowane przez Sąd Okręgowy w Łodzi: „czy przepis art. 8 ustęp 1 Dyrektywy nr 98/34/WE z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. U. UE L 98.204.37 z późn. zm.) może być interpretowany w ten sposób, że brak notyfikacji przepisów uznanych za mające charakter techniczny dopuszcza możliwość zróżnicowania skutków, tj. dla przepisów dotyczących swobód nie podlegających ograniczeniom przewidzianym w art. 36 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej [...] brak notyfikacji skutkować powinien tym, że nie mogą być one stosowane w konkretnej sprawie będącej przedmiotem rozstrzygnięcia, zaś dla przepisów odnoszących się do swobód podlegających ograniczeniom z art. 36 Traktatu dopuszczalna jest ich ocena przez sąd krajowy, będący jednocześnie sądem unijnym, czy mimo nie notyfikacji są one zgodne z wymogami art. 36 Traktatu i nie podlegają sankcji braku możliwości ich stosowania”. Tak sformułowane pytanie prejudycjalne zmierzało zatem do ustalenia, czy w każdym wypadku nienotyfikowania przepisów technicznych Komisji Europejskiej niedopuszczalne jest ich stosowanie przeciwko jednostce, czy też ta swoista sankcja nie musi być stosowana w sytuacji, gdy przepisy techniczne dotyczą swobód traktatowych mogących podlegać ograniczeniom na podstawie art. 36 (...). Tymczasem w wyroku z dnia 13 października 2016r. (...) stwierdził, że przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego. (...) obszernie przy tym uzasadnił zajęte stanowisko, w dużej mierze podzielając również zapatrywanie wyrażone w wydanej na potrzeby sprawy opinii Rzecznika Generalnego. Argumenty tam przywołane odwołujące się również do wcześniejszego orzecznictwa sądu luksemburskiego, nie stanowiące zatem wyrazu odstępstwa od dotychczasowej linii orzeczniczej, w pełni przekonują.

We wskazanym orzeczeniu (...) przypomniał, że pojęcie „przepisów technicznych” obejmuje cztery kategorie środków, to znaczy, po pierwsze, „specyfikację techniczną” w rozumieniu art. 1 pkt 3 dyrektywy 98/34, po drugie, „inne wymagania” zdefiniowane w art. 1 pkt 4 tej dyrektywy, po trzecie, „zasady dotyczące usług”, o których mowa w art. 1 pkt 5 wskazanej dyrektywy oraz po czwarte, „przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne państw członkowskich zakazujące produkcji, przywozu, wprowadzania do obrotu i stosowania produktu lub zakazujące świadczenia bądź korzystania z usługi lub podejmowania działalności jako dostawca usług” w rozumieniu art. 1 pkt II tej samej dyrektywy. W tym względzie, po pierwsze, przypomniał, że pojęcie „specyfikacji technicznej” zakłada, że krajowy przepis nieuchronnie odnosi się do produktu lub jego opakowania jako takich, a zatem ustala jedną z wymaganych cech produktu. Jeżeli natomiast przepis krajowy ustanawia warunki zakładania przedsiębiorstw, takie jak na przykład przepisy poddające wykonywanie jakiejś działalności zawodowej uprzedniemu uzyskaniu zezwolenia, to warunki te nie stanowią specyfikacji technicznych. Po drugie, wskazał, iż przepisy krajowe, aby można było je uznać za „inne wymagania” w rozumieniu art. 1 pkt 4 dyrektywy 98/34, muszą ustanawiać „warunki” determinujące w sposób istotny skład, właściwości lub sprzedaż analizowanego produktu. Niemniej jednak należy sprawdzić, czy takie przepisy należy uznać za „warunki” dotyczące stosowania danego produktu albo czy chodzi wręcz przeciwnie o przepisy krajowe należące do kategorii przepisów technicznych, o których mowa w art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34. Przynależność przepisów krajowych do jednej albo do drugiej z tych dwóch kategorii przepisów technicznych zależy od zakresu zakazu ustanowionego mocą tych przepisów. Po trzecie, wedle (...) pojęcie „przepisów technicznych”, o którym mowa w art. 1 pkt 5 dyrektywy 98/34 obejmuje jedynie zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego, czyli wszystkich usług świadczonych na odległość drogą elektroniczną i na indywidualne żądanie odbiorcy usług. Mając na względzie powyższe rozważania wstępne, (...) stwierdził, że takie przepisy, które uzależniają prowadzenie działalności m.in. w zakresie gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry, nie stanowią „przepisów technicznych” w rozumieniu art. 1 pkt 3 dyrektywy 98/34, ponieważ nie odnoszą się one do produktu lub do jego opakowania jako takich i nie określają wymaganych cech produktu. Następnie wskazał, iż nie zaliczają się do kategorii „zasad dotyczących usług” społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu art. 1 pkt 5 dyrektywy 98/34, ponieważ nie dotyczą „usług społeczeństwa informacyjnego” w rozumieniu art. 1 pkt 2 tej dyrektywy. Badając natomiast, czy art. 6 ust. 1 ugh mógł mieć istotny wpływ na skład lub rodzaj produktu lub jego sprzedaż automatów do gry, jako „warunki” dotyczące stosowania danego produktu albo czy chodzi o przepisy krajowe należące do kategorii zakazów, o których mowa w art. 1 pkt 11 tej dyrektywy, (...) przypomniał, że to art. 14 ust. 1 ugh zastrzega urządzanie m.in. gier na automatach wyłącznie dla kasyn gry, a przepisy krajowe, które zastrzegają organizację niektórych gier losowych wyłącznie dla kasyn, stanowią „przepisy techniczne” w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34 w zakresie, w jakim mogą mieć istotny wpływ na właściwości lub sprzedaż produktów użytkowanych w tym kontekście i, po drugie, że zakaz użytkowania pewnych produktów poza kasynami może mieć istotny wpływ na sprzedaż tych produktów poprzez zmniejszenie liczby kanałów użytkowania. Nie zgodził się natomiast, że istnieje ścisły związek między dwoma analizowanymi przepisami krajowymi, który z kolei prowadzić miałby do tego, że niemożliwe jest pominięcie art. 14 ust. 1 ugh w kontekście art. 6 ust. 1 tej ustawy. Pełnią bowiem różną funkcję i mają różny zakres zastosowania. Stąd stwierdził, że nie należy uznać art. 6 ust. f ugh za „inne wymagania” w rozumieniu art. 1 pkt 4 dyrektywy 98/34, ponieważ zezwolenie wymagane przez ten przepis krajowy na urządzanie gier hazardowych stanowi warunek nałożony względem prowadzenia działalności w zakresie organizowania takich gier w odróżnieniu od art. 14 ust. 1 tej ustawy, który ustanawia warunki względem danych produktów, zakazując ich użytkowania poza kasynami gry. Powołał się przy tym na utrwalone orzecznictwo, zgodnie z którym przepisy krajowe, które ograniczają się do ustanowienia warunków zakładania przedsiębiorstw lub świadczenia usług przez przedsiębiorstwa, jak na przykład przepisy poddające wykonywanie jakiejś działalności zawodowej uprzedniemu uzyskaniu zezwolenia, nie stanowią przepisów technicznych w rozumieniu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34.

Wynika zatem z orzeczenia (...) w sprawie C-303/15, że prawidłowo przepis art. 6 ust. 1 ugh nie został poddany procedurze notyfikacji Komisji Europejskiej na podstawie art. 8 ust. 1 powołanej dyrektywy, a zatem nie doszło do naruszenia tego obowiązku, który w orzecznictwie (...) sankcjonowany jest niemożnością powoływania się wobec jednostek na nienotyfikowany przepis techniczny.

Podkreślenia wymaga, że w orzecznictwie sądów krajowych nie ma zgody w kwestii skutków braku notyfikacji Komisji Europejskiej przepisów technicznych. W tym zakresie zapadały rozbieżne orzeczenia na różnych szczeblach sądownictwa powszechnego, jak i w orzecznictwie administracyjnym i przed Sądem Najwyższym, nie wyłączając nawet Trybunału Konstytucyjnego (patrz połączone sprawy P 4/14 oraz P 6/14 oraz zapadły w niej wyrok wraz ze zdaniem odrębnym sędziego Stanisława Biernata). Wyrok Sądu Najwyższego w sprawie II KK 55/14 wcale nie wyznaczał w tym zakresie linii orzeczniczej najwyższej instancji sądowej, o czym musi również świadczyć wniosek Prokuratora Generalnego z dnia 3 lipca 2015r. inicjujący postępowanie w sprawie I K2P 10/15. Doszło w tym zakresie do rozbieżności w wykładni art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, a konkretnie użytego w nim pojęcia „kolizji”. Mianowicie, czy należy je ograniczać wyłącznie do takich konkurujących norm, które posiadają wspólny zakres zastosowania (hipotezę) i kolidujący zakres normowania (dyspozycję), a zastosowanie reguły kolizyjnej spowoduje zastąpienie treści normatywnych wynikających z normy ustawowej regulacją prawną wynikającą z prawa organizacji międzynarodowych, czy też może obejmuje ono także wypadek konkurencji unijnej normy wyłączającej (także z przyczyn formalnych) zastosowanie normy wynikającej z prawa krajowego.

W kontekście powyższych wywodów nie mogło budzić wątpliwości, że oskarżony był obowiązany przestrzegać zakazu wynikającego z art. 6 ust. 1 ugh sankcjonowanego m.in. w drodze odpowiedzialności karnej na podstawie art. 107 § 1 k.k.s., a organy państwa uprawnione były do jego egzekwowania. Zgodnie z art. 7 Konstytucji RP: „organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa”. Oznacza to, że organy władzy publicznej nie mogą w sposób dowolny odmawiać stosowania prawa, zwłaszcza gdy normy prawne nakładają na nie obowiązek określonego działania. Obowiązek ten dotyczy wszystkich aktów normatywnych, które zgodnie z Rozdziałem III Konstytucji RP stanowią źródła prawa w RP. Jakkolwiek więc polskie sądy rozstrzygają samodzielnie kwestie prawne (zasada samodzielności jurysdykcyjnej z art. 8 k.p.k.) i są niezawisłe, to podlegając Konstytucji oraz ustawom (art. 178 ust. 1 Konstytucji), ciąży na nich konstytucyjny obowiązek poszanowania i przestrzegania ustaw tak długo, dopóki ustawa ta nie utraciła mocy obowiązującej.

Zważyć również trzeba, że czyn objęty niniejszym postępowaniem dotyczy zdarzenia po dniu 2 września 2015r., a więc w czasie obowiązywania ustawy w brzmieniu uwzględniającym nowelizację, która weszła w życie w dniu 3 września 2015r. Także i w tym wypadku dalece wątpliwym jest, co do zgodności z rzeczywistym stanem świadomości oskarżonego i związanych z tym powodów, uznanie za legalną prowadzoną przez siebie działalność.

Projekt ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych (Dz.U. z 2015r., poz. 1201), która weszła w życie z dniem 3 września 2015r., został notyfikowany Komisji Europejskiej w dniu 5 listopada 2014r. pod numerem (...) zgodnie z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597), które wdraża dyrektywę 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, str. 37, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 20, str. 337). W związku z tym, z dniem wejścia w życie przepisów nowelizujących, tj. 3 września 2015r., znajdują zastosowanie przepisy w brzmieniu nadanym w/w ustawą. Zgodnie z art. 4 ustawy nowelizującej, podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust. 1-3 lub w art. 7 ust. 2, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016r. Z kolei w myśl niezmienionego art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Tymczasem to właśnie na naruszeniu art. 6 ust. 1 rzeczonej ustawy opiera się zarzut aktu oskarżenia. Swoim zachowaniem oskarżony naruszył także art. 23a ust. 1 tejże ustawy, wedle którego automaty do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016r. w sprawie o sygn. akt I KZP 1/16 przesądził o zakresie adresatów unormowania przepisu art. 4 ustawy nowelizującej z dnia 12 czerwca 2015r. wskazując, że dotyczy tylko tych podmiotów, które w dniu wejścia w życie tejże ustawy (a więc w dniu 3 września 2015r.) prowadziły legalnie działalność z zakresu gier hazardowych na podstawie uzyskanej koncesji lub zezwolenia. W związku z tym, przepisy zmienione lub wprowadzone ustawą z 12 czerwca 2015r. znajdą także zastosowanie do wszystkich podmiotów krajowych zaczynających działalność po 3 września 2015r., tj. do wszystkich podmiotów krajowych, które uzyskają koncesję lub zezwolenie. Zatem przewidziany w art. 4 ustawy nowelizującej okres do dnia 1 lipca 2016r. nie odnosił się do oskarżonego, skoro nie posiadał on koncesji ani zezwolenia na wykonywaną przez siebie działalność w dniu 4 kwietnia 2016r. w czasie kontroli przeprowadzonej przez funkcjonariuszy Urzędu Celnego.

W powyższym świetle kwestia legalności prowadzonej przez oskarżonego działalności w zakresie gier hazardowych w kwietniu 2016r. w obliczu reakcji branży hazardowej starającej się w dalszym ciągu wszelkimi sposobami obchodzić ograniczenia, jakie konsekwentnie nakładać miało na nią zmieniane prawo krajowe, równie dobrze uprawnia do postawienia poprawnej logicznie konkluzji, że także ewentualne znane rozbieżności, jakie wystąpiły w orzecznictwie sądów powszechnych na tle interpretacji skutków uregulowania zawartego w art. 4 ustawy zmieniającej, postrzegane być winny wyłącznie jako instrument mający jedynie zasłonić „świadomą niesubordynację” względem powszechnie obowiązujących przepisów. Nie każda nieświadomość karalności czynu jest prawnie relewantna według art. 10 § 4 k.k.s., a tylko usprawiedliwiona. Nie można jednak skutecznie powoływać się na niezawinioną nieznajomość prawa, jeżeli sprawca nie tylko nie starał się w sposób należyty zapoznać z obowiązującym uregulowaniem, choć miał obiektywną „możliwość to uczynić u przedstawicieli właściwych organów, ale wręcz w sposób wyraźny z takiej możliwości zrezygnował” (por. wyrok SN z 3 lutego 1997 r., II KKN 124/96, OSNKW 1997/5-6/46). Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika zaś, by oskarżony w jakikolwiek sposób próbował zapoznać się z przepisami obowiązującymi od dnia 3 września 2015r., a mimo to przed dniem 4 kwietnia 2016r. zdecydował kontynuować działalność w zakresie hazardu, polegającą na urządzaniu gier na automatach poza kasynem gry bez posiadania koncesji na prowadzenie kasyna gry oraz koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach. W przypadku rozważania kwestii usprawiedliwienia nieświadomości w ramach prawa karnego skarbowego należy odwołać się do modelu osobowego o podwyższonym standardzie wymagań, który przewidziany jest przecież dla profesjonalisty w obrocie gospodarczym, który dla zarobku zamierza prowadzić działalność ze świadomością jej reglamentowania przez państwo. Takie właśnie wymagania należało postawić oskarżonemu - Prezesowi Zarządu spółki - jako osobie prowadzącej zorganizowaną i ciągłą działalność. Skoro oskarżony kierował się prywatną i nieaktualną opinią prawną, a posiadał wszelkie środki i możliwości, aby zapoznać się z najnowszymi przepisami prawa w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, to nie można mówić o usprawiedliwionej nieświadomości. Opieranie się tylko na materiałach źródłowych dla siebie jak najkorzystniejszych nie zwalnia przecież z konieczności zasięgania wiedzy o aktualnym stanie prawnym.

Zgodnie z dyspozycją art. 3 u.g.h. urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Grami losowymi natomiast, zgodnie z definicją z art. 2 ust. 1 u.g.h. są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których wynik w szczególności zależy od przypadku, a warunki gry określa regulamin. Ponadto grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości (art. 2 ust. 3 u.g.h.), a także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, organizowane w celach komercyjnych, w których nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy (art. 2 ust. 5 u.g.h.). Nadmienić należy, iż wygraną rzeczową w grach na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużania gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze (art. 2 ust. 4 u.g.h.). W ramach wygranej rzeczowej nie mieści się natomiast satysfakcja psychologiczna grającego z udanego wyniku gry, jedynie wystąpienie po stronie grającego korzyści majątkowej wykraczającej wprost ponad to, co daje już z założenia samo uruchomienie gry na danym automacie przy pomocy przewidzianej w tym celu opłaty (wyrok NSA z 26 września 2006 r., (...) 119/06, LEX nr 272205).

W sprawie niniejszej wykazano, że urządzenie H. S. P. o numerze 12 jest automatem do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych. Świadczy o tym opis urządzenia zawarty w protokole z przeprowadzonych czynności kontrolnych. Okoliczność ta również wynika z opinii biegłego. Również element prowadzenia gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe został stwierdzony w sposób jednoznaczny i oczywisty w trakcie przeprowadzonego postępowania. Uruchomienie gry na urządzeniach następowało po zakredytowaniu automatu pewną kwotą, za którą gracz otrzymywał punkty na liczniku. Warunkiem uruchomienia urządzenia jest poniesienie odpowiedniej opłaty. W zależności od kwoty uiszczonej opłaty uzyskuje się określoną ilość punktów. Nie jest możliwa praca urządzenia bez uiszczenia opłaty, lecz jest możliwa dalsza gra za uzyskane punkty w grze poprzedniej. Ostatnim elementem jest charakter losowy gry. Przebieg opisanych gier kontrolnych dowodzi niezbicie, że w prowadzonych grach w żadnym stopniu nie jest wykorzystywana percepcja gracza, czy też jego możliwości psychomotoryczne. Z uwagi na okoliczność, że gracz nie miał żadnego wpływu na wynik końcowy gry, gdyż przebieg oraz wynik wyświetlał się samoczynnie po włączeniu przycisku START, gry miały charakter losowy, niezależny od umiejętności i zręczności grającego. Grający nie był w stanie przewidzieć tego, co ukaże się na ekranie. O tym decydował bowiem program komputerowy w postaci algorytmu matematycznego, na którym oparte są gry, a który decyduje o ewentualnej wygranej. Brak jest jakiejkolwiek możliwości ingerencji gracza w przebieg gry, ponieważ uczestnik nie zna wspomnianego algorytmu.

Biorąc pod uwagę te ustalenia, zasadnym jest uznanie, że przedmiotowe urządzenie spełnia kryteria określone w art. 2 ust. 3 u.g.h., czyli jest to urządzenie komputerowe, gry organizowane są na nim w celu osiągnięcia wygranych pieniężnych lub rzeczowych i mają charakter losowy. Podkreślenia wymaga, że pojęcie „charakter losowy” jest pojęciem szerszym od „elementu losowości”, które zostało pochłonięte przez ten losowy charakter. Nie sposób bowiem nie stwierdzić, żeby gra musiała posiadać choćby najmniejszy element losowości, by można było wskazać, że posiada losowy charakter. Zasady prawidłowego rozumowania pozwalają bowiem na wyprowadzenie konkluzji, iż bez elementu losowości niemożliwym jest aby gra posiadała losowy charakter, zatem każda gra o losowym charakterze musi posiadać element losowości, a co za tym idzie, każda gra, w której stwierdzono losowy charakter, czyni zadość przesłance elementu losowości z art. 2 ust. 3 u.g.h.

Gry na przedmiotowym automacie były zatem grami na urządzeniu komputerowym, w których grający miał możliwość uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, zawierały również element losowości z przyczyn wyżej wskazanych, zgodnie z art. 2 ust. 3 u.g.h. Pojęcie losowy oznacza zależny od losu - kolei, wydarzeń życia, dotyczący tego losu; oparty na losowaniu lub wybrany przypadkowo. Z kolei „przypadek” definiowany jest jako zdarzenie, zjawisko, których nie da się przewidzieć na podstawie znanych praw naukowych i doświadczenia; zdarzenie niespodziewane, zrządzenie losu, zbieg okoliczności, traf (M. Szymczak, Słownik języka polskiego, t. 2, s. 1000, Warszawa 1996). L. rozumiana jest jako niemożność przewidzenia rezultatu gry (wynik zależy od przypadku) w normalnych warunkach. L. gry determinowana jest zatem zależnością wyniku gry od przypadku, przy czym wystarczającym jest, aby przynajmniej jeden z etapów gry był zależny od przypadku.

Obrońca oskarżonego wniósł o umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 kpk podnosząc, że przed Sądem Rejonowym w Zawierciu w sprawie III K 306/17 toczyło się postępowanie przeciwko A. U. i skazanie nastąpiło w ramach czynu ciągłego popełnionego od lutego 2016r. do 17 stycznia 2017r.

Z dokumentów nadesłanych przez Sąd Rejonowy w Zawierciu (k. 615-635) wynika tymczasem, że w sprawie nie zapadł jeszcze prawomocny wyrok. Postanowienie o wszczęciu dochodzenia w niniejszej sprawie wydano w dniu 5 kwietna 2016r. (k. 54), zaś najwcześniejsze postanowienie o wszczęciu dochodzenia w sprawie Sądu Rejonowego w Zawierciu o sygn. II K 306/17 wydano 9 czerwca 2016r. (k. 615). Brak zatem podstaw do rozważań w oparciu o przepis art. 17 § 1 pkt 7 kpk.

Obrońca oskarżonego powoływał się również na wyrok Sądu Rejonowego Szczecin – P. w S. w sprawie IV K 462/15. Wyrok ten również nie jest jeszcze prawomocny (informacja k. 640).

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu ocenić można jako znaczny. O stopniu tym decyduje rodzaj naruszonego nimi dobra prawnego oraz wagę naruszonych przez oskarżonego obowiązków. Oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu umyślnie z zamiarem bezpośrednim.

Czyn przypisany oskarżonemu jest zawiniony. Można mu przypisać winę w czasie jego popełnienia, bowiem uzasadnionym było w konkretnej sytuacji wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z normą prawną, a nie zachodziły jednocześnie przyczyny, które odmowę takiego zachowania uzasadniałyby. Można oskarżonemu zarzucić zatem, że mając możliwość wyboru postępowania, nie dał posłuchu normie prawnej.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze, aby nie przekraczała ona stopnia winy oraz uwzględniała stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu. Sąd baczył, by orzeczona kara spełniała swe cele wychowawcze i zapobiegawcze wobec oskarżonego, uświadamiając mu naganność jego postępowania oraz wzbudzając przekonanie, ze negatywne skutki popełniana przestępstw przekraczają płynące z tego korzyści. Wpływ na wymiar kary miały też względy prewencji ogólnej poprzez uświadomienie społeczeństwu konieczności respektowania norm prawnych oraz faktu, że brak poszanowania obowiązującego prawa, jego lekceważenie powoduje szereg niekorzystnych konsekwencji.

Sąd uznał zatem, że karą adekwatną, spełniającą swoje funkcje i obejmującą jednocześnie całą karygodność działania sprawcy będzie wymierzona na mocy art. 107 § 1 k.k.s. kara grzywny w wysokości 50 stawek dziennych przy przyjęciu, że wysokość jednej stawki dziennej odpowiada kwocie 100 zł. Wymierzając karę grzywny Sąd ustalił liczbę stawek dziennych z uwzględnieniem stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy oskarżonego. Określając wysokość jednej stawki dziennej Sąd zaś wziął pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe oraz możliwości zarobkowe.

Oskarżony ma 33 lata, posiada wykształcenie wyższe, prowadzi działalność gospodarczą, pełni funkcję prezesa spółki, osiąga miesięczne wynagrodzenie w wysokości około 2500 zł. Posiada na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci.

Na mocy art. 30 § 5 kks orzeczono wobec oskarżonego środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego, a to automatu do gier o nazwie H. (...) o numerze 12 przechowywanego w magazynie depozytowym Urzędu Celnego w R. pod pozycją D/ (...).

Na podstawie art. 113 § 1 kks w zw. z art. 627 kpk i art. 3 w zw. z art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 500 zł oraz wydatki postępowania w wysokości 918,08 zł.

Sędzia