Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Włodzimierz Czechowicz (spr.)

Sędziowie: SO Renata Gąsior

SO Zbigniew Szczuka

Protokolant: Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2018 r. w Warszawie

sprawy M. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji wniesionej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie
VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 12 grudnia 2017 roku
sygn. akt VI U 316/16

oddala apelację.

SSO Renata Gąsior SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Zbigniew Szczuka

Sygn. akt VII Ua 20/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 grudnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w pkt. 1 zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 7 lipca 2016 roku, znak: (...), w ten sposób, że przyznał odwołującej się M. C. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy począwszy od dnia 6 lutego 2016 roku, w pkt. 2 zasądził od Zakłądu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołującej M. C. kwotę 38zł tytułem zwrotu kosztów procesu/

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego:

Odwołująca się, z zawodu nauczycielka, od wielu lat leczy się z powodu nasilonych zmian zwyrodnieniowych i dolegliwości bólowych stawów kolanowych i kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego. Największe dolegliwości bólowe dotyczą lewego stawu kolanowego. Skarżąca pozostaje pod opieką Poradni Ortopedycznej.

Odwołująca się w dniu 5 lutego 2016 roku wyczerpała 182-dniowy okres zasiłku chorobowego.

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem nr (...) z dnia 11 maja 2016 roku orzekła, iż odwołująca się nie jest niezdolna do pracy i brak jest okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Decyzją z dnia 7 lipca 2016 roku, znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił odwołującej się prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu wskazał, iż Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 11 maja 2016 roku orzekła, iż stan zdrowia odwołującej się nie uzasadnia przyznania jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, gdyż nie jest niezdolna do pracy. W związku z powyższym odwołująca się nie ma prawa do tego świadczenia.

W dniu 28 lipca 2016 roku (data prezentaty) odwołująca się M. C. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia 7 lipca 2016 roku, (...). W uzasadnieniu odwołująca wskazała, iż jej stan zdrowia nie pozwala na określenie jej jako zdolnej do pracy. Dotychczas przeprowadzona rehabilitacja daje rezultat, ale nadal występują bóle kolan. Zwyrodnienie kolan w szczególności utrudnia poruszanie się po schodach.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o powołane dokumenty zgromadzone w aktach sądowych oraz aktach rentowych. Sąd I instancji zważył, że na żadnym etapie rozpoznawania sprawy strony postępowania nie zakwestionowały jakiegokolwiek dowodu, nie podniosły jego nieautentyczności lub niezgodności ze stanem rzeczywistym. Były one zatem nie tylko spójne wewnętrznie, ale i korespondowały ze sobą, tworząc logiczną całość, dlatego też stanowiły podstawę ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

Sąd I instancji oparł się także na opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy-traumatologa M. G.. Sąd wskazał, że opinie ww biegłego zawierają wnikliwą i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia odwołującej oraz przedstawiają szczegółowo skutki ewentualnego podjęcia przez nią dalszej rehabilitacji i leczenia. W ocenie Sądu Rejonowego przedmiotowe opinie były logiczne, spójne oraz nie budziły wątpliwości z punktu widzenia metodologii, poprawności, rzetelności i prawidłowości rozumowania.

Sąd Rejonowy nie oparł się natomiast na opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego biegłego ortopedy-traumatologa K. K. (1) oraz opinii biegłej sądowej neurochirurg A. M.. W swoich opiniach biegły K. K. (1) nie uznał odwołującej się za niezdolną do pracy po dniu 5 lutego 2016 roku. Zdaniem biegłego choroba zwyrodnieniowa stawów kolanowych byłaby powodem niezdolności do pracy u osób ciężko pracujących fizycznie, do których nie zalicza się ubezpieczona. W ocenie Sądu I Instancji opinia biegłego K. K. (1) została sporządzona w oparciu o błędne założenie, że zawód nauczyciela nie wymaga ciężkiej pracy fizycznej. Zdaniem Sądu I Instancji takie rozumowanie jest sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego, które wskazuje, że zawód nauczyciela wymaga podejmowania różnego rodzaju aktywności fizycznych, a co za tym idzie forsowania stawów kolanowych. Dodatkowo wskazuje, że biegły K. K. (1) przy sporządzaniu opinii dysponował węższą dokumentacją medyczną niż biegły M. G., który miał do dyspozycji dodatkowo badanie MR stawu kolanowego lewego z dnia 27 lutego 2017 roku. Z kolei opinię biegłej sądowej neurochirurga A. M. Sąd I Instancji ocenił jako prawidłową i zawierającą trafne wnioski, co do braku podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy odwołującej się z przyczyn neurologicznych. Jednocześnie Sąd I instancji podkreślił, że wypływające z niej wnioski nie stanowią przeszkód do ustalenia niezdolności do pracy odwołującej się po dniu 5 lutego 2016 roku z powodu schorzeń innych niż neurochirurgiczne.

Sąd Rejonowy oddalił przy tym wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy-traumatologa, zgłoszony w piśmie z dnia 11 października 2017 roku oraz wniosek o dopuszczenie dowodu z łącznej opinii biegłych sądowych M. G. i K. K. (1), zgłoszony w piśmie z dnia 30 listopada 2017 roku. Sąd I instancji uznał, iż są to wnioski, które w istocie zmierzają do przedłużenia postępowania i nie wnoszą nic nowego do sprawy poza tym, że organ rentowy się nie zgadza z opinią biegłego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że Sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych ( vide wyrok SA w Warszawie z 12 lutego 2013 r., I ACa 980/12). Samo niezadowolenie strony z treści opinii nie uzasadnia przeprowadzenia kolejnego takiego dowodu. Także żądanie uzupełnienia dowodu z opinii jest bezpodstawne, jeżeli sprawa została dostatecznie wyjaśniona. Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinią biegłego zostały przekonane również strony; wystarczy że opinia jest przekonująca dla Sądu, który też wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę ( vide wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2000 r. , II UKN 483/99). W niniejszej sprawie Sąd uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną (biegły M. G. odniósł się również w swojej opinii do sporządzonej wcześniej w sprawie opinii biegłego K. K. (1)), dlatego zdaniem Sądu I instancji wnioski ZUS podlegały oddaleniu.

Biorąc pod uwagę opinie i opinię uzupełniającą biegłego ortopedy-traumatologa M. G., Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że zgromadzone w sprawie dowody pozwalają uznać, iż odwołująca się po dniu 5 lutego 2016 roku pozostawała nadal niezdolna do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokowały odzyskanie zdolności do pracy w ciągu 12 miesięcy od dnia 6 lutego 2016 roku. Wobec powyższego, Sąd I instancji zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego, przyznając ubezpieczonej prawo do wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy, począwszy od dnia 6 lutego 2016 roku.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł zgodnie z ogólną regułą odpowiedzialności za wynik sprawy, na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście zalicza się w szczególności poniesione przez nią koszty przejazdów do sądu (§ 2 ww. art.). Sąd zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującej się kwotę 38 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu na rozprawę w dniu 30 listopada 2017 roku w związku ze stawiennictwem odwołującej się i przedłożonym wnioskiem o zwrot koszów podróży (k. 169). Zgodnie z art. 91 Ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w wypadku gdy obowiązujące przepisy przewidują przyznanie stronie należności w związku z jej udziałem w postępowaniu sądowym, należności te przyznaje się stronie w wysokości przewidzianej dla świadków. Świadkowi zaś przysługuje zwrot kosztów podróży - z miejsca jego zamieszkania do miejsca wykonywania czynności sądowej na wezwanie sądu - w wysokości rzeczywiście poniesionych, racjonalnych i celowych kosztów przejazdu własnym samochodem lub innym odpowiednim środkiem transportu art. 85 ust. 1 u.k.s.c.). Górną granicę należności, o których mowa powyżej, stanowi wysokość kosztów przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (ust. 2 ww. art.). Zgodnie z § 3 ust. 1, 2 i 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., nr 167 ze zm.), środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca. Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje. Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. Natomiast zgodnie z § 3 ust. 4 ww. rozporządzenia w przypadkach, o których mowa w ust. 3 pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2017 roku, poz. 2200 ze zm.). Stosownie do § 2 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2002 r., nr 27, poz. 271 ze zm.), koszt używania samochodu osobowego według stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu, wynosi dla samochodów osobowych o pojemności skokowej silnika do 900 cm ³ – 0,5214 zł, zaś dla samochodów o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm ³ – 0,8358 zł. Odległość dzieląca miejsce zamieszkania odwołującej się (ul. (...) L.) i tut. Sąd (ul. (...), W.) to około 23 km, co daje w obie strony odległość do pokonania – 46 km (L. – W. – L.). Powyższe uzasadnia przyznanie kwoty 38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na podstawie złożonego wniosku i cytowanych przepisów koszt przejazdu samochodem osobowym to maksymalnie kwota 38,45 zł (46 km x 0,8358 zł).

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł organ rentowy zaskarżając powyższy wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie:

- przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, w wyniku czego dał wiarę opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedy-traumatologa M. G. i błędne ustalił, że stan zdrowia odwołującej uzasadnia przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy począwszy od dnia 06.02.2016 r. oraz nie dał wiary opiniom biegłego ortopedy-traumatologa K. K. (1) oraz biegłego neurochirurga A. M.;

- art. 217 § 3 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku dowodowego organu rentowego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy-traumatologa oraz wniosku o dopuszczenie dowodu z łącznej opinii biegłych sądowych M. G. i K. K. (2)

2) naruszenie przepisów prawa materialnego w szczególności:

- art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 30.10.2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn. Dz. U. z 2017r., poz. 1368 ze zm.) poprzez przyznanie odwołującej prawa do zasiłku rehabilitacyjnego na okres 12 miesięcy począwszy od dnia 06.02.2016 r.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.

W apelacji organ rentowy podniósł, że Sąd Rejonowy dokonał błędnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie, a konsekwencji błędnie ustalił, że ubezpieczonej po wyczerpaniu okresu zasiłkowego należy się prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. W ocenie organu rentowego, Sąd niezasadnie oparł swoje ustalenia na opinii biegłego sądowego M. G.. Organ rentowy wskazał, że w toku postępowania ZUS podniósł wiele zarzutów merytorycznych do opinii, poddających w wątpliwość jej prawidłowość i uzasadniających dopuszczenie wniosku organu rentowego o dopuszczenie i przeprowadzenie innego biegłego ortopedy-traumatologa lub co najmniej sporządzenie wspólnej opinii przez dotychczasowych biegłych. Z uwagi na powyższe, zdaniem organu rentowego, Sąd bezzasadnie oddalił ww. wniosek dowodowy ( apelacja, k.189-191 a.s.).

W odpowiedzi na apelację z dnia 19 lutego 2018r. M. C. wniosła o oddalenie apelacji w całości. W treści swojego stanowiska podniosła, iż występujące u niej schorzenia uniemożliwiają jej codzienne funkcjonowanie, natomiast poprawę jej zdrowia może zapewnić tylko sukcesywna rehabilitacja ( odpowiedź na apelację, k.203-204 a.s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego, jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Na wstępie wskazać należy, że celem postępowania apelacyjnego jest ponowne rozpoznanie sprawy pod względem faktycznym i prawnym, przy czym ocena zarzutów odnoszących się do naruszenia prawa materialnego może być dokonana jedynie na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy. W pierwszej kolejności należy zatem odnieść się do zarzutów apelacji dotyczących naruszenia przez Sąd Rejonowy zasad postępowania. Trzeba bowiem mieć na względzie, że tylko niewadliwe ustalenia faktyczne mogą być podstawą prawidłowego zastosowania norm prawa materialnego.

Podkreślenia wymaga, że Sąd II instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przestawionymi w niej zarzutami, dotyczącymi naruszenia prawa materialnego, wiążą go natomiast zarzuty dotyczące naruszenia prawa procesowego, w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Oznacza to, że Sąd II instancji nie może z urzędu wziąć pod rozwagę uchybień przepisów prawa procesowego nieobjętych zarzutami apelacji. Obowiązkiem tego Sądu jest rozpoznanie podniesionych w apelacji zarzutów odnoszących się do przepisów postępowania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2011 r., I UK 357/10 oraz uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 r., III CZP 49/07).

W treści apelacji skarżący zarzucił naruszenie art. 233 k.p.c. Według jednolitego stanowiska judykatury, możliwość zakwestionowania oceny dowodów w postępowaniu apelacyjnym jest ograniczona i sprowadza się do sytuacji, w których skarżący wykaże, że ocena ta była rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006 r., II CK 372/05, z dnia 7 października 2005 r., IV CK 122/05 i z dnia 27 lipca 2005 r., II CK 793/04). W ocenie Sądu Okręgowego nie ma racji apelujący zarzucając, że Sąd I instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów. Według utrwalonego orzecznictwa sądowego błędna ocena dowodów polega na wyprowadzeniu z dowodów wniosków nie dających się pogodzić z ich treścią oraz na formułowaniu ocen - bez rozważenia całości zebranego w sprawie materiału, a także ocen sprzecznych z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Do naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. dochodzi w związku z powyższym tylko wówczas, gdy strona apelująca wykaże Sądowi I instancji uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Jednocześnie apelujący w zasadzie nie wyjaśnił w czym konkretnie upatruje naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi zaś do wniosku, że Sąd I instancji wszechstronnie rozważył cały materiał dowodowy i wysnuł z niego prawidłowe wnioski, szczegółowo ustalając stan faktyczny sprawy i dokonując dogłębnej analizy zebranego materiału dowodowego, jaki zaoferowały mu strony. Apelujący w wywiedzionej apelacji nie sprecyzował w jakim dokładnie zakresie dowody z opinii i opinii uzupełniającej biegłego ortopedy-traumatologa M. G. zostały dowolnie ocenione, czy też zostały ocenione sprzecznie z innymi dowodami. Zarzuty apelacji zawierają w tym zakresie jedynie uogólnienia, co uniemożliwia Sądowi Okręgowemu bardziej szczegółowe odniesienie się do postawionego zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, że Sąd Okręgowy zaakceptował w całości ustalenia faktyczne Sądu I instancji, traktując je jak własne i nie widząc w związku z tym konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98). Sąd Okręgowy w pełni podziela także ocenę prawną, jakiej dokonał Sąd I instancji, uznając ją za wyczerpującą i nie poddającą się konieczności poczynienia w tym zakresie dalszego wywodu prawnego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2006 r., IV CK 380/05 i z dnia 16 lutego 2005 r., IV CK 526/04).

Zaznaczyć jednak należy, że przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy było prawo ubezpieczonej do świadczenia rehabilitacyjnego za okres 12 miesięcy, począwszy od dnia 6 lutego 2016 roku.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1368 ze zm.) świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Stosownie do ust. 2 ww. artykułu świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Stwierdzenie okoliczności istotnych dla rozpoznania sprawy w zakresie ustalenia, czy ubezpieczona po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolna do pracy i czy dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, wymagało wiadomości specjalnych i musiało znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego sądowego. Z przeprowadzonej w toku postępowania przed Sądem I instancji opinii biegłego sądowego ortopedy-traumatologa M. G. z dnia 6 września 2017 roku, wynika, że odwołująca się była nadal niezdolna do pracy po dniu 5 lutego 2016 roku, czego przyczyną były dolegliwości bólowe kolana. Biegły wskazał, że niezdolność do pracy spowodowana była utrzymującym się stanem zapalnym w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i z dysfunkcją. Zdaniem biegłego odwołująca się rokowała odzyskanie zdolności do pracy w ciągu 12 miesięcy. Biegły wskazał, że odzyskania zdolności do pracy należało się spodziewać w przypadku intensyfikacji rehabilitacji i w przypadku intensyfikacji leczenia farmakologicznego (podanie leków do stawu kolanowego). W opinii uzupełniającej ww. biegły podtrzymał swoje stanowiskowo co do braku zdolności do pracy ubezpieczonej po dniu 5 lutego 2016 roku.

Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił ww. opinie biegłego sądowego za wiarygodne i rzetelne, jako oparte na dokumentacji medycznej, zgromadzonej w aktach sprawy i odpowiadające na zarzuty organu rentowego. Także w ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw do zanegowania takiego stanowiska biegłego. Tym bardziej, że wydane opinie zawierają pełne i jasne uzasadnienie, uwzględniające rozpoznane u odwołującej schorzenia oraz przebieg jej leczenia. Biegły sądowy obowiązany jest zaś orzekać zgodnie z wiedzą medyczną, posiadanymi kwalifikacjami i obowiązującymi przepisami. Zatem jego pole orzekania nie jest ograniczone żadnymi dodatkowymi kryteriami, poza obowiązującymi przepisami. Dlatego też zdaniem Sądu Okręgowego, sporządzonym przez biegłego opiniom, nie można odmówić rzetelności i fachowości, co do medycznej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, w odniesieniu do obowiązujących przepisów. Wydający w sprawie opinie biegły sądowy jest lekarzem niezależnym od stron i nie ma żadnego powodu, aby orzekać na korzyść którejkolwiek z nich. Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zanegowania bezstronności biegłego, jak i jego rzetelności przy wydaniu opinii. Opinia biegłego sądowego podlega ocenie przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c. – na podstawie właściwych dla jej przymiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażanych w niej wniosków.

Sąd Okręgowy nie znalazł także podstaw do zakwestionowania przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny dowodu z opinii i opinii uzupełniającej biegłego sądowego ortopedy – traumatologa K. K. (1). Za słuszne należy również uznać stanowisko Sądu Rejonowego, że opinia biegłego sądowego K. K. (1) została sporządzona w oparciu o błędne założenie, iż zawód nauczyciela nie wymaga ciężkiej pracy fizycznej. W konsekwencji powyższego, opinia ta nie prowadzi do należytego uzasadnienia zawartego w niej wniosku, co do braku niezdolności do pracy ubezpieczonej i nie mogła stać się podstawą ustaleń w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego nie było podstaw do uwzględnienia wniosku organu rentowego o wniosku dowodowego organu rentowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy-traumatologa oraz dowodu z łącznej opinii biegłych sądowych M. G. i K. K. (2). W swoich opiniach biegli szczegółowo i w sposób wyczerpujący wyjaśnili na jakiej podstawie wyciągnęli wnioski co do stanu zdrowia odwołującej po wyczerpaniu okresu zasiłkowego. Ewentualne przeprowadzenie ww. dowodów prowadziłoby jedynie do niepotrzebnego przedłużania postępowania.

W związku z powyższym, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako bezzasadną, o czym orzekł w sentencji wyroku. Sąd miał przy tym na uwadze, że skarżący w apelacji wniósł także o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy. W sprawie nie doszło jednak do nieważności postępowania branej pod uwagę przez Sąd Okręgowy z urzędu (art. 379 k.p.c. w zw. z art. 378 § 1 k.p.c.), a Sąd Rejonowy rozpoznał istotę sprawy (art. 386 § 4 k.p.c. a contrario).

SSO Renata Gąsior SSO Włodzimierz Czechowicz SSO Zbigniew Szczuka

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Zbigniew Szczuka