Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2018 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa K. N.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda K. N. kwotę 1605,15 zł (tysiąc sześćset pięć złotych piętnaście groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08 marca 2016 roku do dnia zapłaty;

II zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 998 zł (dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 982/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 26 listopada 2018 roku

Pozwem z dnia 14 grudnia 2017 roku powód K. N. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 1605,15 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 marca 2016 roku oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że w dniu 15 stycznia 2016 roku w wyniku kolizji drogowej uległ uszkodzeniu pojazd marki A. (...), stanowiący własność P. S.. Pozwany jako ubezpieczyciel sprawcy zdarzenia zakwalifikował ją jako całkowitą. Poszkodowany najął od powoda pojazd zastępczy odpowiadający standardowi samochodu uszkodzonego. Ustalono stawkę dobową czynszu najmu pojazdu w wysokości 100 zł netto. Poszkodowany korzystał z auta zastępczego przez okres 21 dni, tj. od 15 stycznia 2016 roku do 5 lutego 2016 roku. Powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT, obejmującą również koszt parkowania pojazdu (420 zł netto) i holowania uszkodzonego pojazdu (350 zł netto). Powód nadmienił, że poszkodowany scedował na niego wierzytelność przysługującą mu z tytułu OC sprawcy szkody. Pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 1328,40 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego, kwotę 153,75 zł z tytułu holowania i 442,80 zł z tytułu opłaty za parking, ograniczając uzasadniony okres najmu do 18 dni oraz stawkę dobową czynszu do kwoty 60 zł netto. Powód podkreślił, iż ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej w pojeździe w dniu 11 lutego 2016 roku, zaś poszkodowany już w dniu 5 lutego 2016 roku zwrócił powodowi najęte auto. W ocenie powoda pozwany bezpodstawnie ograniczył stawkę dobową czynszu najmu, stawki za holowanie pojazdu i parkingu, redukując refundowany okres do 18 dni. Dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę między kwotą wskazaną na fakturze za usługę najmu pojazdu zastępczego, a wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem (1254,60 zł), jak również zawiera się w niej kwota 73,80 zł opłaty parkingowej oraz kwota 276,75 zł z tytułu kosztów holowania. (k. 2-6)

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu w dniu 25 stycznia 2018 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodny z żądaniem pozwu, nadto zobowiązał pozwanego do zapłaty na rzecz powoda kwoty 637,25 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. (k. 25)

Pozwany w ustawowym terminie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, żądając oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu sprzeciwu podkreślił, że wypłacił odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1328,40 zł, przyjmując za zasadny okres najmu wynoszący 18 dni oraz stawkę dobową czynszu najmu w wysokości 73,80 zł brutto. Nadto zakwestionował zastosowaną przez powoda dobową stawkę i okres najmu pojazdu zastępczego, jak również konieczność poniesienia wydatku na koszty holowania i parkowania pojazdu. Pozwany wskazał, że szkoda miała miejsce w dniu 15 stycznia 2016 roku, a jej zgłoszenie nastąpiło dopiero w dniu 18 stycznia 2018 roku, w związku z czym zasadny okres najmu nie powinien obejmować okresu poprzedzającego zgłoszenie szkody. Pozwany podkreślił również, że powód zastosował zawyżoną – w stosunku do średnich stawek – stawkę dobową najmu. W ocenie pozwanego nie zostało również udowodnione roszczenie w zakresie kosztów usługi parkowania pojazdu. (k. 20-22)

Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2018 roku Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego Ł. W. (1) na okoliczność ustalenia średnich stawek najmu pojazdu tej klasy co wynajmowany (segment A), obowiązujących w T. w dacie zawarcia umowy, oraz czy określona w umowie najmu dobowa stawka 123 zł jest wyższa od stawek obowiązujących dla tej klasy co wynajmowany. (k. 53)

Biegły sądowy przedłożył sporządzoną przez siebie opinię w dniu 27 września 2018 roku. (k. 57-59). Żadna ze stron nie wniosła do niej zastrzeżeń.

Postanowieniem z dnia 14 listopada 2018 roku przyznano biegłemu sądowemu Ł. W. (2) kwotę 809,75 zł tytułem wynagrodzenia za sporządzoną opinię. (k. 68)

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 15 stycznia 2016 roku w T. w wyniku kolizji drogowej doszło do uszkodzenia pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność P. S.. Sprawca zdarzenia posiadał zawartą z (...) S.A. z siedzibą W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pojazd był niezdatny do jazdy, w związku z czym został odholowany na parking należący do powoda. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi w dniu 18 stycznia 2016 roku.

(okoliczności bezsporne, nadto dowody: zeznania świadka P. S., k. 47-47v; zgłoszenie szkody, k. 23-27)

Poszkodowany w dniu zdarzenia drogowego zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) nr rej. (...). Dobowa stawka najmu wynosiła 100 zł netto (123 zł brutto). Poszkodowany użytkował samochód zastępczy do dnia 5 lutego 2016 roku, kiedy to zwrócił go powodowi. Powód w dniu 8 lutego 2016 roku wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 2870 zł netto (3530,10 zł brutto) z tytułu najmu pojazdu zastępczego marki S. (...) w okresie od 15 stycznia 2016 roku do dnia 5 lutego 2016 roku (21 00 zł netto, 2583 zł brutto), holowania auta – 350 zł netto (430,50 zł brutto) oraz usługi parkowania auta z jego zabezpieczeniem w okresie od 15 stycznia 2016 roku do dnia 5 lutego 2016 roku – 420 zł netto (516,60 zł brutto). P. S. oświadczył, że uszkodzony pojazd służył mu do celów prywatnych i służbowych oraz że nie posiadał wolnych środków finansowych na zakup innego auta przed wypłatą odszkodowania.

(okoliczności bezsporne, nadto dowody: zeznania świadka P. S., k. 47v; faktura VAT – k. 14; oświadczenie, k. 156)

(...) S.A. w W. pismem z dnia 25 stycznia 2016 roku poinformował poszkodowanego, że na podstawie oględzin uszkodzonego pojazdu oraz wyliczenia kosztów jego naprawy ustalił, że przywrócenie pojazdu do stanu sprzed kolizji jest ekonomicznie nieuzasadnione. Wskazał również, że odszkodowanie z tytułu szkody w pojeździe wynosi 2 200 zł brutto. Pismem z dnia 8 lutego 2016 roku powód poinformował pozwanego, że nabył od poszkodowanego wierzytelność w postaci prawa do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Wezwał ubezpieczyciela do zapłaty kwoty 2583 zł brutto. Następnie pozwany pismem z dnia 10 lutego 2016 roku przyznał odszkodowanie w kwocie 2200 zł z tytułu szkody całkowitej, kwotę 153,65 zł – z tytułu kosztów holowania, kwotę 442,80 zł – kosztów parkingu oraz kwotę 1328,40 zł tytułem kosztów pojazdu zastępczego. Poinformował również, że w zakresie kosztów holowania przyjęto stawkę 125 zł netto za pierwsze 25 km. Natomiast co do kosztów związanych z parkowaniem pojazdu wskazał, że zweryfikował liczbę zasadny okres świadczenia tej usługi przez powoda do 18 dni.

(dowody: pismo (...) S.A. w W. z dnia 25 stycznia 2016 roku, k. 16; pismo (...) S.A. w W. z dnia 10 lutego 2016 roku, k. 17; pismo powoda z dnia 8 lutego 2016 roku, k. 12-13)

Pozwany ubezpieczyciel wypłacił poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu szkody w całkowitej w pojeździe w dniu 11 lutego 2016 roku.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 14 października 2016 roku poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności względem (...) S.A. z siedzibą w W. z tytułu pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego, kosztów holowania oraz kosztów parkingu, na mocy której przelał na powoda wierzytelność w łącznej kwocie 1605,15 zł.

(dowody: umowa cesji wierzytelności – k. 22)

Wysokość stawek czynszu najmu pojazdu zastępczego o klasie odpowiadającej pojazdu wynajmowanemu (klasa A), występujących na rynku (...) w styczniu 2016 roku zawierała się w przedziale od 61,50 zł brutto do 123 zł brutto.

(dowody: opinia biegłego sądowego, k. 57-59; zeznania biegłego sądowego, k. 69)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do pozwu oraz dalszych pism procesowych, których autentyczność nie była kwestionowana, nadto w oparciu o zeznania świadka P. S., pisemną opinię biegłego sądowego Ł. W. (1) oraz jego uzupełniające zeznania. Dowody te są wzajemnie niesprzeczne i kreują spójną wersję wydarzeń, wobec czego brak było podstaw ku temu, by odmówić im wiarygodności.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadka P. S., uznając je za wiarygodne, szczere, logiczne i spójne zarówno wewnętrznie, jak z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek w całości potwierdził wszystkie istotne dla niniejszej sprawy okoliczności, w szczególności wskazał, że szkoda została zakwalifikowana jako całkowita oraz że konieczne było najęcie przez niego pojazdu zastępczego już w dniu kolizji drogowej.

Sporządzoną w niniejszej sprawie opinię biegłego z dziedziny techniki samochodowej Ł. W. (1) Sąd uznał za rzetelną i fachową. Biegły po dokonaniu analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz po dokonaniu analizy rynku lokalnego wydał jednoznaczną w swych wnioskach i spójną opinię w sprawie. Sąd uznał, że opinia biegłego Ł. W. (1) w sposób wiarygodny określa stawki za dobę wynajmu pojazdu zastępczego klasy A, stosowane w styczniu 2016 roku na terenie T..

W niniejszej sprawie poza sporem pozostawał fakt odpowiedzialności strony pozwanej – co do zasady – jako ubezpieczyciela sprawcy kolizji, a także okoliczności powstania szkody, rozmiar uszkodzeń pojazdu oraz wysokości odszkodowania wypłaconego do tej pory przez pozwanego. Tę samą konkluzję odnieść należy do przebiegu postępowania likwidacyjnego, okresu korzystania przez poszkodowanego z pojazdu zastępczego oraz dokonanej przezeń na rzecz powoda cesji wierzytelności roszczenia z tego tytułu.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należało, iż stan faktyczny niniejszej sprawy był w istocie bezsporny. Spór w przedmiotowym procesie ogniskował wokół kwestii wysokości odszkodowania należnego stronie powodowej z tytułu najęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego, kosztów holowania pojazdu i kosztów związanych z opłatami parkingowymi. Pozwany kwestionował zarówno dobową stawkę czynszu najmu w wysokości 123 zł brutto, jak również uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego (21 dni).

Przechodząc na grunt rozważań natury prawnej podkreślić należy, iż w myśl art.822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 822 § 2 k.c.). Stosownie zaś do treści art. 19 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 ze zm.), poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W art. 34 ust.1 tejże ustawy wskazano zaś, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Z kolei w myśl jej art. 36 ust. 1 odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Poza powyższym ograniczeniem kwotowym, ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stoi na stanowisku, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego, przy czym nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. Nie wszystkie jednak wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, jako że istnieje obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów, wynikający z art. 354 § 2 k.c., art. 362 k.c. i 826 § 1 k.c. Na dłużniku ciąży w związku z tym powinność zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być zatem – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony, za okres między dniem zniszczenia a dniem, w którym poszkodowany może nabyć analogiczny pojazd, nie dłuższy jednak niż do zapłaty odszkodowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 roku, IV CK 672/03; uchwała Składu Siedmiu Sędziów z 17 listopada 2011 roku, III CZP 5/11, L.). Zasadą wynikającą z art. 361 § 1 i 2 k.c. jest bowiem to, że zobowiązany do odszkodowania powinien zwrócić poszkodowanemu całą, wydatkowaną na ten cel kwotę z tym, że w przypadku podatnika podatku VAT - bez uwzględnienia jego wartości (uchwała Sądu Najwyższego z 17 maja 2007 roku, III CZP 150/06, L.).

W pierwszym rzędzie zaznaczyć należy, iż okres w jakim zasadny był najem pojazdu zastępczego używanego przez poszkodowanego wynosił – zgodnie zresztą z depozycjami strony powodowej – 21 dni. Wymaga podkreślenia, iż ubezpieczyciel niewątpliwie potraktował szkodę powstałą w pojeździe poszkodowanego jako całkowitą. W tym stanie rzeczy, podnoszenie przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty faktu, iż najem pojazdu zastępczego mógłby zostać uznany za zasadny jedynie od dnia zgłoszenia szkody, tj. 18 stycznia 2016 roku, nie znajduje racjonalnego uzasadnienia. Kluczowe znaczenia ma fakt, iż podstawą ustalenia okresu wynajmowania pojazdu zastępczego powinien być okres niezbędny do nabycia nowego pojazdu. W przypadku szkody likwidowanej jako tzw. szkoda całkowita, dopiero wypłacone odszkodowanie w założeniu umożliwia poszkodowanemu zakupienie samochodu o takich parametrach, jak samochód posiadany przed wypadkiem (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 roku, III CZP 76/13, L.). Sąd w całości przychylił się do stanowiska powoda w zakresie początkowego dnia okresu zasadnego najmu pojazdu zastępczego, tj. 15 stycznia 2016 roku. Nie ulega wątpliwości, iż poszkodowany został zmuszony do zawarcia umowy najmu w dniu kolizji, bowiem pojazd nie nadawał się do dalszej jazdy, a samochód był P. S. niezbędny z uwagi na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą. Najęcie pojazdu zastępczego już w dniu 15 stycznia 2016 roku było całkowicie uzasadnione okolicznościami sprawy. W ocenie Sądu brak w niniejszym postępowaniu jakichkolwiek przesłanek do uznania, iż poszkodowany był uprawniony do skorzystania z dobrodziejstwa, jakim jest niewątpliwie możliwość najmu pojazdu zastępczego, dopiero od dnia, w którym zgłosił szkodę ubezpieczycielowi. Takie ograniczenie jest w sposób oczywisty sprzeczne z zasadą, zobowiązującą ubezpieczyciela do zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw kolizji drogowej. Z powyższych względów stanowisko pozwanego w zakresie zasadności jedynie 18-dniowego okresu najmu auta zastępczego nie zasługiwało na uwzględnienie. Zważyć również należało, iż pozwany ubezpieczyciel odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej w pojeździe przyznał decyzją z dnia 10 lutego 2016 roku, a ustalona przez pozwanego kwota wpłynęła na rachunek bankowy poszkodowanego w dniu 11 lutego 2016 roku. P. S. zwrócił pojazd zastępczy już w dniu 5 lutego 2016 roku, mimo, iż miał prawo do użytkowania auta zastępczego do dnia wypłaty odszkodowania. Tym samym w ocenie Sądu przyczynił się do ograniczenia rozmiarów szkody. W rezultacie zasadny i uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 21 dni, tj. od dnia 15 stycznia 2016 roku do dnia 5 lutego 2016 roku.

Pozwany kwestionował również zastosowaną przez powoda stawkę dobową najmu pojazdu (100 zł netto), redukując ją do kwoty 60 zł netto. Jak wynika jednakże z ustaleń biegłego sądowego, stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego klasy A na rynku (...) w okresie zawarcia umowy najmu, tj. styczniu 2016 roku ,mieściła się w przedziale od 61,50 zł brutto do 123 zł brutto, a zatem stawka dobowa, w oparciu o którą powód dochodzi roszczeń w niniejszym postępowaniu nie wykraczała poza stosowane na lokalnym rynku opłaty. Trzeba przy tym podkreślić, iż pozwany – mimo doręczenia mu odpisu opinii biegłego sądowego – nie odniósł się w żaden sposób do twierdzeń w niej zawartych i nie wniósł do niej zastrzeżeń, a zatem trzeba przyjąć, iż uznał wnioski w niej zawarte za zgodne z rzeczywistym stanem. W konsekwencji należy uznać za zasadne twierdzenia strony powodowej, iż stawka dobowa czynszu najmu w kwocie 100 zł netto (123 zł brutto) nie była zawyżona. Pozwany ograniczył się jedynie do oświadczenia, że stawka wskazana w umowie najmu pojazdu zastępczego jest niewspółmierna do cen rynkowych, jednak nie przedłożył żadnych dokumentów (choćby wydruku z cenników lokalnych firm zajmujących się najmem pojazdów zastępczych) dla wykazania swoich twierdzeń. W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie ciężar udowodnienia faktu, iż dobowa stawka najmu samochodu zastępczego została zawyżona przez powoda spoczywał na pozwanym. Zgodnie z art. 232 zd. 1 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, iż zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodzenia co do tych okoliczności na niej spoczywał, zaś sąd powinien wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 28 lutego 2013 r., I ACa 613/12, LEX nr 1294695). W niniejszej sprawie pozwany nie przedłożył żadnych dowodów dla wykazania, czy choćby uprawdopodobnienia swoich twierdzeń, iż stawka dzienna za najem pojazdu zastępczego w wysokości 123 zł brutto nie mieści się w granicach cen rynkowych oferowanych przez podmioty profesjonalnie trudniące się najmem pojazdów.

Nadto pozwany ubezpieczyciel zaniżył przyznane odszkodowanie w zakresie kosztów usługi parkingowej uszkodzonego samochodu. Jak wynika z pisma (...) S.A. z siedzibą w W. z dnia 10 lutego 2016 roku, ustalił on wysokość należnego odszkodowania z tego tytułu na kwotę 442,80 zł brutto (360 zł netto) z uwzględnieniem zasadności usługi parkowania pojazdu w okresie tożsamym z okresem najmu pojazdu zastępczego (18 dni) oraz zastosowanej przez powoda stawki dobowej za usługę parkingową, której wysokość wynika z przedłożonej przez powoda faktury VAT (20 zł netto za dobę). Mając na względzie niezasadność stanowiska pozwanego w zakresie okresu najmu – o czym była mowa powyżej – tożsame wnioski należy odnieść do długości zasadnego okresu korzystania przez poszkodowanego z usługi parkingowej. Jednocześnie podkreślić należy, że pozwany w sprzeciwie zakwestionował samą zasadność korzystania z tej usługi. Mimo tego ostatecznie przyznał odszkodowanie również z tego tytułu, a zatem uznał swoją odpowiedzialność, choć w ograniczonym zakresie. Skoro zatem zaakceptował opłatę za dobę korzystania z parkingu, to winien wypłacić odszkodowanie za okres, w którym uszkodzony pojazd na nim przebywał.

Pozwany ubezpieczyciel z tytułu kosztów holowania uszkodzonego pojazdu wypłacił odszkodowanie w kwocie 153,75 zł brutto, zaś powód dochodzi w związku z tą usługą kwoty 350 zł netto (430,50 zł brutto). Istotne było, iż biegły składając zeznania na rozprawie w dniu 14 listopada 2018 roku wskazał, że usługi dodatkowe w postaci parkowania i holowania pojazdu są zwyczajowo spotykane. Jednocześnie Sąd miał na względzie, iż to na stronie pozwanej spoczywał ciężar wykazania, iż kwota 350 zł netto z tytułu usługi holowania była zawyżona. Mimo tego nie podjął on inicjatywy dowodowej w tym zakresie, bowiem zawnioskowany w sprzeciwie od nakazu zapłaty dowód z opinii biegłego sądowego dotyczył jedynie ustalenia średnich stawek najmu pojazdu zastępczego. Wbrew twierdzeniom ubezpieczyciela, powód wykazał wysokość należnego wynagrodzenia za holowanie pojazdu, przedkładając wystawioną fakturę VAT, zaś twierdzenie pozwanego w tym zakresie należało uznać za gołosłowne.

Reasumując, w realiach niniejszej sprawy uzasadnionym było – najęcie pojazdu zastępczego w okresie 21 dni po stawce 100 zł netto za dobę, skorzystanie z usługi holowania uszkodzonego samochodu (350 zł netto) oraz z usługi parkowania (420 zł netto) W tym stanie rzeczy – przy uwzględnieniu, iż pozwany w ramach zwrotu kosztów pojazdu zastępczego uiścił na rzecz powoda kwotę 1328,40 złotych, z tytułu kosztów holowania – kwotę 153,75 zł, a z tytułu usługi parkowania – kwotę 442,80 zł, winien zapłacić mu nadto kwotę 1065,05 zł, a w tym kwotę 1254,60 zł (najem auta zastępczego), 73,80 zł (usługa parkingowa) i kwotę 276,85 zł (holowanie pojazdu).

Orzeczenie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu o art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. Zgodnie z treścią art. 481 § 1 k.c. wierzyciel może żądać odsetek, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. Z kolei art. 817 § 1 k.c. wskazuje, że jeżeli nie umówiono się inaczej, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W niniejszej sprawie zgłoszenie szkody w zakresie pojazdu zastępczego nastąpiło w dniu 15 stycznia 2016 roku, a powód jako następca prawny poszkodowanego pismem z dnia 8 lutego 2016 roku wezwał pozwanego do zapłaty. Wobec tego termin wypłaty odszkodowania przez pozwanego upływał 7 marca 2016 roku, w związku z czym jego opóźnienie trwa od dnia następnego, tj. 8 marca 2016 roku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., stosując regułę odpowiedzialności za wynik procesu. W niniejszej sprawie powód poniósł koszty w wysokości 998 złotych, na które składały się: opłata od pozwu (81 złotych), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 złotych) oraz wynagrodzenie adwokata (ustalone na kwotę 900 złotych na podstawie §2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.). W rezultacie w punkcie II sentencji zasądzono od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda K. N. kwotę 998 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Ryszard Kołodziejski

ZARZĄDZENIE

1.  Odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego,

3.  Zwrócić pozwanemu część niewykorzystanych zaliczek,

4.  Przedłożyć z wpływem lub za 22 dni.

SSR Ryszard Kołodziejski