Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2019r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2019 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa G. Ł. i A. Ł.

przeciwko Gminie M. A.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej Gminy M. A. od wyroku Sądu Rejonowego w Augustowie z dnia 14 grudnia 2018r. sygn. akt I C 626/17

1.  Prostuje błędne oznaczenie strony pozwanej w komparycji i sentencji wyroku w ten sposób, że w miejsce pozwanego oznaczonego jako „Burmistrz Miasta A.” wpisuje (...).

2.  Oddala apelację .

3.  Zasądza od pozwanej Gminy M. A. na rzecz powodów G. Ł. i A. Ł. kwotę 1800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego przed sądem II-giej instancji.

SSO Cezary Olszewski SSO Alicja Wiśniewska SSO Mirosław Krzysztof Derda

Sygn. akt: I Ca 70/19

UZASADNIENIE

Powodowie A. Ł. i G. Ł. wystąpili przeciwko Burmistrzowi Miasta A. z pozwem o zapłatę. W wystosowanym powództwie pierwotnie domagali się zapłaty solidarnie kwot: 3 000 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 sierpnia 2017 roku do dnia zapłaty oraz 1500 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 12 września 2017 roku do dnia zapłaty. Równocześnie wnosili o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego stosownie do norm przepisanych.

Uzasadniając powództwo podnosili, iż postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt I Co 1/16 Sąd Rejonowy w Augustowie przysądził (z uwzględnieniem wspólności majątkowej) na ich rzecz własność nieruchomości w postaci spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego położonego w A. przy ul. (...), dla którego to lokalu Sąd Rejonowy w Augustowie IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi KW nr (...) za cenę nabycia w wysokości 136 315 zł, w oparciu o przetarg z dnia 09 czerwca 2016 roku.

Równocześnie powodowie wskazywali, że w dniu 12 kwietnia 2017 roku wystosowali do M. i I. D., którzy zajmują bezumownie wraz ze swoją małoletnią córką K. D. w/w nieruchomość, wezwanie do opuszczenia, opróżnienia i wydania przedmiotowego lokalu oraz zapłatę odszkodowania za bezumowne korzystanie z tegoż lokalu. Pomimo wystąpienia z przedmiotowymi roszczeniami dłużnicy M. D. i I. D. nie opróżnili lokalu i nie zapłacili dochodzonego odszkodowania. Z uwagi na brak zastosowania się w/w do wezwania w dniu 09 maja 2017 roku powodowie skierowali do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Augustowie wniosek o wszczęcie egzekucji w sprawie wydania nieruchomości. Pismem z dnia 31 lipca 2017 roku Komornik przy Sądzie Rejonowym w Augustowie S. P. zawiadomił powodów, że z powodu niewskazania przez pozwaną Gminę ani powodów lokalu tymczasowego dla M. i I. D., zmuszony jest wstrzymać się przed podejmowaniem dalszych czynności, do czasu wskazania przez Gminę stosownego lokalu (na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy).

W następstwie zaistniałych okoliczności, opierając się na regulacji przewidzianej w art. 18 ust 5 w zw. z art. 25 e ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, powodowie wystosowali do Burmistrza Miasta A. wezwanie do zapłaty kwoty 1500 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 12 września 2017 roku do dnia zapłaty, w terminie 7 dni od doręczenia przedmiotowego wezwania. W zakreślonym terminie wezwany Burmistrz Miasta A. nie uiścił w/w kwoty, co skutkowało wystąpieniem przez powodów z pozwem o zapłatę odszkodowania w kwocie 4500 zł. Kwota ta stanowi ekwiwalent za 3 miesiące, kiedy to gmina nie była w stanie dostarczyć lokalu zastępczego dla dłużników. W trakcie rozprawy w dniu 20 czerwca 2018 roku pełnomocnik powodów rozszerzył powództwo do kwoty 18 000 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za kolejne miesiące tj. od dnia 12 czerwca 2017 oku do dnia 07 grudnia 2018 roku.

Prezentując ostateczne stanowisko na rozprawie w dniu 07 grudnia 2018 roku, pełnomocnik powodów rozszerzył powództwo do kwoty 23 685 zł tytułem odszkodowania za korzystnie przez dłużników z w/w lokalu w okresie od dnia 12 czerwca 2017 oku do dnia 12 czerwca 2018 roku, wskazując jako kwotę miesięcznego czynszu stawkę 1390 zł. Równocześnie podkreślał, iż powodowie uiszczają od przedmiotowego lokalu opłaty na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej w postaci czynszu i opłat za media, podatku od nieruchomości oraz opłat za sprzątanie klatek. W okresie od 12.06.2017 r. do końca roku 2017 wysokość miesięcznych opat wyniosła kwotę 2.844 zł, zaś do 12.06.2018 r. kwotę 2.814 zł. Nadto powodowie uiszczają opłaty za wodę, które w okresie od dnia 12.06.2017 r. do dnia 12.06.2018 r. wyniosły 1.347 zł. Na dochodzoną kwotę złożyły się zatem: wysokość czynszu w łącznej kwocie 16.680 zł, opłaty na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej za 2017 rok w kwocie 2.844 zł, za rok 2018 w kwocie 2.814 zł oraz opłaty za wodę za cały ten okres w kwocie 1.347 zł.

W konsekwencji ostatecznie precyzując roszczenie pełnomocnik powodów wniósł o zasądzenie kwoty 4.500 zł, w tym od kwot: 3.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26.08.2017 roku do dnia zapłaty, 1.500 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12.09.2017 roku do dnia zapłaty; kwoty 13.500 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20.06.2018 roku do dnia zapłaty i kwoty 5.685 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07.12.2018 roku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na wystosowane powództwo pozwany - Burmistrz Miasta A. wniósł o oddalenie roszczenia z uwagi na niewykazanie przez powodów istnienia po ich stronie szkody. Podkreślał, iż powodowie nie wskazali podstawy, w oparciu o którą dokonali wyliczeń wartości dochodzonego odszkodowania. W prezentowanym przez siebie stanowisku pozwany wskazywał na brak podstaw do rozszerzenia powództwa po dacie 31 stycznia 2018 roku, gdyż 31 lipca 2017 roku prowadzący postępowanie egzekucyjne Komornik wstrzymał się z podejmowaniem dalszych czynności. Powołując się na regulację prawną z art. 1046 k.p.c. pozwany argumentował, iż Komornik winien był przeprowadzić eksmisję zajmujących lokal powodów wierzycieli do noclegowni bądź innego miejsca, zaś gmina nie może odpowiadać za niewykonanie przez Komornika ciążących na nim obowiązków.

Mając na względzie powyższe okoliczności wyrokiem z dnia 14 grudnia 2018 roku w sprawie o sygn. akt I C 626/17 Sąd Rejonowy w Augustowie I Wydział Cywilny (w pkt. I) zasądził od pozwanego Burmistrza Miasta A. na rzecz powodów G. Ł. i A. Ł. solidarnie kwotę 23 685 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty. W pkt. II zasądził o pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 5.298,61 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 3.617 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W pkt. III nakazał zaś pobrać od pozwanego Burmistrza Miasta A. na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Rejonowego w Augustowie) kwotę 960 zł tytułem nieuiszczonej opłaty sądowej.

Uzasadniając przedmiotowe orzeczenie Sąd Rejonowy wskazywał, iż dopuścił dowód z opinii biegłej z zakresu (...) na okoliczność ustalenia rynkowej wysokości czynszu możliwego do uzyskania z należącego do powodów lokalu. Z przedmiotowej opinii wynikało, iż wartość miesięczna czynszu możliwego do uzyskania z w/w nieruchomości kształtuje się w kwocie 1200 zł. Z uwagi na fakt kwestionowania przez powodów wniosków płynących z pierwszej opinii, dopuszczono dowód z opinii biegłej z zakresu szacowania nieruchomości E. E.. W opinii tej biegła wskazała, iż wartość czynszu za najem przedmiotowego lokalu mieści się w granicach kwoty 1280 zł, zaś w opinii uzupełniającej została przez biegłą ostatecznie określona na 1390 zł miesięcznie.

Wskazując na treść regulacji z art. 4 ust 2a ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego Sąd Rejonowy podkreślał, że w przypadku wykonywania przez komornika obowiązku opróżnienia lokalu, o którym mowa w art. 1046 § 4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2018 r. poz. 155, z późn. zm.), gmina wskazuje tymczasowe pomieszczenie, chyba że pomieszczenie odpowiadające wymogom tymczasowego pomieszczenia wskazał wierzyciel lub dłużnik albo osoba trzecia. Treść art. 18 ust 5 w/w ustawy stanowi zaś, że jeżeli osobie uprawnionej do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu na mocy wyroku gmina nie dostarczyła lokalu, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. z 2018 r. poz. 1025). Odszkodowanie, to odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu (art. 18 ust 2).

Powołując się zaś na stanowisko prezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego - Sąd I instancji wskazywał, iż roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) w zw. z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie za szkody w pełnej wysokości (post SN z dnia 25 czerwca 2008 roku, sygn. akt III CZP 46/08, LEX nr 437195). Odszkodowanie przysługujące właścicielowi lokalu na podstawie art. 18 ust. 5 u.o.p.l. może obejmować opłaty związane z korzystaniem z lokalu (uchwała SN z dnia 16 maja 2012 roku sygn. akt III CZP 12/12). Ponadto w uchwale składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2011 roku sygn. akt III CZP 48/11 wskazano, iż gmina ponosi wobec właściciela lokalu mieszkalnego odpowiedzialność na podstawie art. 417 § 1 k.c. za szkodę powstałą w okresie obowiązywania art. 1046 § 4 k.p.c. w brzmieniu nadanym ustawą z 2.7.2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 172, poz. 1804) na skutek zaniechania wskazania, na wezwanie komornika, tymczasowego pomieszczenia dla dłużnika mającego obowiązek opuszczenia, opróżnienia i wydania tego lokalu. W stanie prawnym obowiązującym po wydaniu noweli z 2011 roku, prawny obowiązek gminy dotyczy wskazania tymczasowego pomieszczenia bądź miejsca w noclegowni, schronisku lub innej placówce zapewniającej tego typu miejsca noclegowe. Możność wstrzymania się przez komornika z prowadzeniem egzekucji na okres nieprzekraczający sześciu miesięcy (art. 1046 § 4 zd. 1 in fine k.p.c.) jest korelatem czasowego obowiązku gmin wskazania tymczasowego pomieszczenia lub miejsca w noclegowni (schronisku, innej placówce).

Mając na względzie powyższe regulacje ustawowe, stanowisko prezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz okoliczności zaistniałe w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy uznał roszczenie powodów za zasadne w całości. Równocześnie podkreślał, iż na skutek nie wskazania przez Gminę pomieszczenia tymczasowego, do którego dłużnicy mogliby być przeniesieni, powodowie ponieśli szkodę w wysokości odpowiadającej dochodzonej pozwem kwocie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany Burmistrz Miasta A. zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucał naruszenie prawa materialnego w postaci:

a)  art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego w zw. z art. 417 k.c. w zw. z art. 2 ust. 2 oraz art. 1 la ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym poprzez przyjęcie iż zobowiązanym do zapłaty odszkodowania jest Burmistrz Miasta A. w sytuacji gdy tą zobowiązaną może być ewentualnie Gmina M. A., której to gminy Burmistrz Miasta A. jest jedynie organem,

a)  art. 1046 § 4 k.p.c. w zw. z art. 18 ust. 5 i 25e ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez przyjęcie, iż zasadnym jest rozciągnięcie odpowiedzialności odszkodowawczej gminy na okres, w którym istniała możliwość eksmisji do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe.

Naruszenie przepisów postępowania, tj.: zasady swobodnej oceny dowodów - poprzez oparcie wyroku o ustalenia biegłej E. E., w sytuacji gdy prawidłową podstawą rozstrzygnięcia winna być opinia biegłej T. T., ustalenie zbyt długiego okresu za jaki odszkodowanie jest należne oraz zaliczenia do odszkodowania innych składników niż wysokość czynszu, co spowodowało bezpodstawne zawyżenie orzeczonego odszkodowania.

Ponadto podnosił, iż Sąd I instancji naruszył regulację z art. 64 k.p.c. i 199 § 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 2 ust. 2 oraz art. 11 a ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez nie odrzucenie pozwu i skierowanie wyroku do strony nie mającej zdolności sądowej, co skutkuje nieważnością postępowania zgodnie z art. 379 pkt. 2 k.p.c.

Wskazując na powyższe okoliczności pozwany domagał się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez odrzucenie powództwa w całości bądź poprzez jego oddalenie. Wskazując jako roszczenie ewentualne, pozwany wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Równocześnie żądał zasądzenie od powodów na swoją rzecz kosztów postępowania (w tym kosztów postępowania apelacyjnego) z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację powodowie wnosili o oddalenia jej w całości oraz zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych. Ponadto wystąpili z wnioskiem o sprostowanie oznaczenia strony pozwanej na podstawie art. 350 k.p.c., poprzez oznaczenie jej jako Gmina M. A..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej Gminy M. A. jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Odnosząc się do meritum podnoszonych przez stronę pozwaną zarzutów w zakresie naruszenia przez Sąd I instancji art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (dalej jako u.o.p.l.) w zw. z art. 417 k.c. w zw. z art. 2 ust. 2 oraz art. 1 la ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym poprzez przyjęcie, iż zobowiązanym do zapłaty odszkodowania jest Burmistrz Miasta A. wskazać należy, iż błędne oznaczenie strony pozwanej w niniejszej sprawie stanowiło jedynie oczywistą omyłkę, podlegającą sprostowaniu na zasadzie art. 350 k.p.c. Stosownie bowiem do treści art. 31 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku (tj. z dnia 22 lutego 2019 r. Dz.U. z 2019 r. poz. 506) gminę reprezentuje na zewnątrz wójt (burmistrz, prezydent miasta). Jak wynika zaś ze stanowiska prezentowanego w orzecznictwie Sądu Najwyższego, niedopuszczalne jest odrzucenie pozwu z powodu braku zdolności sądowej strony pozwanej w sytuacji, w której powód - zamiast spółdzielni, mającej osobowość prawną, a tym samym zdolność sądową - wskazał jako stronę pozwaną organ tej spółdzielni, nieposiadający zdolności sądowej. W takim wypadku wadliwe oznaczenie strony pozwanej podlega sprostowaniu (por. post Sn z dnia 03 listopada 2010 roku, sygn. akt V CSK 126/10, legalis).

W tym miejscu wskazać należy, iż wniosek powodów w przedmiocie sprostowania oznaczenia strony pozwanej jako G. A. zasługiwał na uwzględnienie w całości. Stosownie bowiem do treści art. 350 § 1 k.p.c. Sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Jeżeli zaś sprawa toczy się przed sądem drugiej instancji, sąd ten może z urzędu sprostować wyrok pierwszej instancji (§ 3). W zaistniałych okolicznościach wniosek pozwanej w zakresie zmiany wyroku poprzez odrzucenie powództwa uznać należało za nieuzasadniony.

Również formułowane przez pozwaną zarzuty w zakresie naruszenia art. 1046 § 4 k.p.c. w zw. z art. 18 ust. 5 i 25e u.o.p.l. poprzez przyjęcie, iż zasadnym jest rozciągnięcie odpowiedzialności odszkodowawczej gminy na okres, w którym istniała możliwość eksmisji do noclegowni, schroniska lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe nie zasługiwały w ocenie Sądu Okręgowego na aprobatę.

Źródło szkody powodów (wierzycieli) w trakcie prowadzonego przez komornika postępowania egzekucyjnego (celem opróżnienia należącego do nich lokalu) wynika bowiem z zaniechania Gminy, polegającego na niewywiązaniu się z obowiązku dostarczenia dłużnikom zajmującym lokal należący do A. i G. Ł. pomieszczenia zastępczego (lokalu socjalnego). Odpowiedzialność odszkodowawcza gminy w tym przypadku ma charakter odpowiedzialności deliktowej. Nadrzędną z przesłanek tego rodzaju odpowiedzialności jest bezprawność działania sprawcy szkody. Przesłanka bezprawności działania gminy jest związana z wiedzą o wyniku procesu, w którym zapadł wyrok eksmisyjny stwierdzający istnienie uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Bezprawność polegająca na zaniechaniu wykonania obowiązku ustawowego, stwierdzonego wyrokiem, może być przypisana gminie jedynie pod warunkiem ustalenia, że gmina o takim obowiązku wiedziała (por. z wyrokiem SN z dnia 13 maja 2015 roku, sygn. akt V CA 2/15, legalis).

Ustalenie okoliczności, czy w konkretnej sprawie miało miejsce bezprawne zaniechanie wykonania przez gminę ciążącego na niej obowiązku, winno obejmować każdorazowo rozważenie w zakresie możliwości podjęcia przez zobowiązanego wymaganych czynności już z chwilą uzyskania informacji o treści wyroku eksmisyjnego. W ocenie Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie, bezsprzecznie pozwana Gmina M. A. powzięła z dniem 12 czerwca 2017 roku (data otrzymania przez Gminę pisma komornika w przedmiocie wskazania lokalu zastępczego) informację o ciążący na niej obowiązku wskazania dla dłużników: M., I. i małoletniej K. D. lokalu socjalnego. Niewykonanie zaś przez pozwaną Gminę obowiązku służącego ochronie dłużnika, ze świadomością, że jego wykonanie warunkuje zrealizowanie publicznego prawa podmiotowego wierzyciela, uznać należało za działanie sprzeczne z prawem, skutkujące powstaniem po stronie Gminy M. A. odpowiedzialności odszkodowawczej.

Sąd Okręgowy nie podzielił również podnoszonego w apelacji zarzutu naruszenia przewidzianej w art. 233 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodów nie była bowiem dowolna, sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania czy doświadczenia życiowego, lecz poparta przekonującym wywodem. Dla stwierdzenia, iż w rozpoznawanej sprawie sąd naruszy granice zasady swobodnej oceny dowodów, wymaga się bowiem aby strona, która formułuje ten zarzut wykazała przyczyny dyskwalifikujące ocenę dowodów dokonaną przez sąd. W zakresie tym niezbędnym jest aby strona wskazała okoliczności, które spowodowały, iż Sąd I instancji naruszył zasady logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy dokonujący oceny materiału dowodowego Sąd uchybia logice przy formułowaniu wniosków lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo poza zakres doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. Dopuszczalność swobodnej oceny dowodów nie oznacza jednak dowolności czyli tego, że sąd w sposób dowolny może uznać dany dowód za prawdziwy. Skarżący powinien zatem wskazać, jakie kryteria oceny zostały naruszone przez sąd przy analizie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im taką moc przyznając, a także wskazać, dlaczego w świetle doświadczenia życiowego, wnioski, jakie wywiódł sąd dokonując tej oceny są niewłaściwe ( por. z: postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, legalis, wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2005 r., III CK 3/05, legalis).

Za niewystarczające dla skutecznego podniesienia zarzutu naruszenia normy wynikającej z art. 233 § 1 k.p.c. uznać zatem należy przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów oraz wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd pierwszej instancji, tak jak uczyniła to pozwana w złożonej apelacji.

Marginalnie tylko wskazać należy, iż zarzut co do wydania wyroku na podstawie wniosków płynących ze sporządzonej przez biegłą opinii zakwalifikować należało jako spóźniony. Pozwana nie kwestionowała bowiem przedmiotowej opinii w postępowaniu przed Sądem I instancji, mimo, iż posiadała ku temu sposobność.

Z tych przyczyn oddalono apelację pozwanej jako bezzasadną, w oparciu o normę art. 385 k.p.c.

Rozstrzygnięcie w zakresie kosztów postępowania apelacyjnego oparte zostało na zasadzie przewidzianej w art. 98 k.p.c. tj. zasadzie odpowiedzialności za wynik sprawy. Skoro pozwana przegrała postępowanie odwoławcze w całości, zasadnym było obciążenie jej kosztami postępowania apelacyjnego poniesionymi przez powodów. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1800 zł, stosownie do treści § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku (tj. z dnia 3 stycznia 2018 r. Dz.U. z 2018 r. poz. 265).

SSO Alicja Wiśniewska SSO Cezary Olszewski SSO Mirosław Krzysztof Derda