Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2019 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku S. G.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o podleganie ubezpieczeniom społecznym rolników

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Rzeszowie

z dnia 29 listopada 2017 r. sygn. akt IV U 437/16

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddala odwołanie,

II. zasądza od S. G. na rzecz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych)

tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Sygn. akt III AUa 201/18

Uzasadnieniu

wyroku z dnia 17 kwietnia 2019 r.

Decyzją z dnia 29 stycznia 2016 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego stwierdził niespełnienie przez S. G. warunków do podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników na wniosek jako rolnika
w okresie od 6 sierpnia 1998 r. do 31 marca 2006 r., a także niespełnienie przez ww. warunków do podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy w zakresie ubezpieczenia emerytalno-rentowego od dnia 1 kwietnia 2006 r. Równocześnie stwierdzona została nieważność czterech decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego:

- z dnia 13 sierpnia 1998 r. w przedmiocie podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników na wniosek S. G. od dnia 6 sierpnia 1998 r.,

- z dnia 3 kwietnia 2006 r. w przedmiocie ustania ubezpieczenia społecznego rolników S. G. na wniosek , od dnia 1 kwietnia 2006 r. ( w związku z przekazaniem gospodarstwa rolnego celem uzyskania renty strukturalnej )
- z dnia 4 kwietnia 2006 r. w przedmiocie podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy w zakresie ubezpieczenia emerytalno- rentowego S. G. od dnia 1 kwietnia 2006 r. ( w związku nabyciem prawa do renty strukturalnej )

- z dnia 29 maja 2015 r. w przedmiocie ustania ubezpieczenia społecznego rolników z mocy ustawy w zakresie ubezpieczenia emerytalno-rentowego S. G. od dnia 13 listopada 2014 r. ( w związku z wpływem w dniu 29 maja 2015 r. decyzji ZUS I Oddziału w O. z dnia 12 listopada 2014 r. o przyznaniu wnioskodawczyni prawa do emerytury o dnia 1 stycznia 2014 r. )

- jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa.
W podstawie prawnej decyzji powołane zostały : art. 36 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 2,
art. 16 ust. 2 pkt 1, art. 3 ust. 2 i ust. 2 a w zw. z art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r. poz. 704 ze zm.) w zw. z art. 83 a ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2015 r., poz. 121 ze zm.), a także art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. w zw. z art. 157 § 1 i § 2 k.p.a., oraz art. 158 § 1 k.p.a.
W uzasadnieniu zaś faktycznym decyzji rolniczy organ rentowy naprowadzał , że jest ona skutkiem powzięcia z urzędu dopiero w 2015 r. wiadomości o przebywaniu przez S. G. i pozostawaniu w zatrudnieniu na podstawie umowy o pracę od dnia 31 sierpnia 1997 r. do dnia 21 grudnia 2013 r. na terytorium Republiki W., który to okres jako okres ubezpieczenia został nadto uwzględniony w decyzji ZUS I Oddziału w Ł. z dnia 12 listopada 2014 r. przyznającej S. G. prawo do świadczenia emerytalnego od dnia 1 stycznia 2014 r. W świetle więc powyższego należało stwierdzić ,że wnioskodawczyni nie spełniała warunków do objęcia jej ubezpieczeniem społecznym rolników na wniosek od dnia 6 sierpnia 1998 r. , jak też z chwilą nabycia przez nią prawa do renty strukturalnej tj. od dnia 1 kwietnia 2006 r. nie było podstaw do objęcia jej ubezpieczeniem z mocy ustawy w zakresie ubezpieczenia emerytalno-rentowego w związku z posiadaniem przez nią innego tytułu ubezpieczenia.

Wnioskodawczyni S. G. odwołała się od powyższej decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego do Sądu Okręgowego w Rzeszowie . W odwołaniu z dnia 2 marca 2016 r. wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji w część dotyczącej okresu podlegania przez nią ubezpieczeniu społecznemu rolników na wniosek tj. od 6 sierpnia 1998 r. do 31 marca 2006 r. poprzez potwierdzenie spełnienia przez nią w tym czasie koniecznych ku temu warunków , przy zasądzeniu od pozwanego rolniczego organu rentowego poniesionych kosztów procesu odwołująca się zarzuciła, że jakkolwiek prawdą jest ,że ww. okresie pozostawała w ubezpieczeniu z tytułu zatrudnienia poza granicami kraju to jednak powyższe samo w sobie nie mogło stanowić o wyłączeniu jej z ubezpieczenia społecznego rolników , skoro prowadziła gospodarstwo rolne nie tylko osobiście w czasie przyjazdów do kraju , ale także na odległość zarządzając nim w niezbędnym do jego funkcjonowania zakresie – przy powołaniu się w tym względzie na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2005 r. II UK 16/05, OSNP 2006/17 – 18/278. Równocześnie wnioskodawczyni- jak wskazała z ostrożności procesowej – zauważała, że dopiero z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej tj. z dniem 1 maja 2004 r. można rozważać ewentualny wpływ jej ubezpieczenia na terenie Republiki W. na ubezpieczenie rolnicze w kraju.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 30 maja 2016 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wniósł o oddalenie żądania wnioskodawczyni, przy obciążeniu jej poniesionymi kosztami zastępstwa procesowego ,
z tych samych względów które legły u podstaw zaskarżonej decyzji, podkreślając, że przystępując do ubezpieczenia rolniczego na wniosek S. G. zataiła fakt zatrudnienia poza granicami kraju. Jednocześnie rolniczy organ rentowy szczegółowo podawał jakie okresy ubezpieczenia społecznego wnioskodawczyni we W. zostały ujęte w stosownym formularzu E- 205 w okresie od 31 sierpnia 1997 r. do 21 grudnia 2013 r., akcentując że świadczy to o przeniesieniu centrum życiowego wnioskodawczyni do W., co już samo w sobie czyni wątpliwym zarządzanie przez nią gospodarstwem rolnym w kraju , tym bardziej o tak niewielkim areale, który uzasadniał przystąpienie do ubezpieczenia rolniczego jedynie na wniosek. Niezależnie od tego Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego podkreślał , że wbrew stanowisku odwołującej się w spornym okresie czasu mają do niej zastosowanie przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego państw Unii Europejskiej w tym przypadku Rozporządzenia Rady (EWG ) nr 1408/71
z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie , w tym art. 14 c lit. a przewidujący ,że osoba będąca równocześnie pracownikiem najemnym na terytorium jednego Państwa Członkowskiego i prowadząca działalność na własny rachunek na terytorium innego Państwa Członkowskiego , podlega ubezpieczeniu wyłącznie w Państwie Członkowskim gdzie wykonuje pracę za wynagrodzeniem.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie, po rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 29 listopada 2017 r. (sygn. akt IV U 437/16):

- w pkt I - zmienił częściowo zaskarżoną decyzję Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w ten sposób , że stwierdził iż wnioskodawczyni S. G. spełniła warunki do podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników na wniosek jako rolnik w zakresie ubezpieczenia emerytalno-rentowego, wypadkowego chorobowego i macierzyńskiego w okresie od
6 sierpnia 1998 r. do 31 marca 2006 r.,

- w pkt II zaś- zasądził od pozwanego rolniczego organu rentowego na rzecz wnioskodawczyni kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Okręgowy
w R. ustalił , że S. G. od 1987 r. była właścicielem gospodarstwa rolnego powierzchni 6 , 80 ha fizycznego położonego w miejscowości C., przy czym znaczną jego część stanowiły tereny zalesione i łąki tak, że gospodarstwo to liczyło 0,84 ha przeliczeniowego . Wnioskodawczyni do 1993 r. pozostawała
w pracowniczym zatrudnieniu. Jej ostatnim miejscem pracy było (...) R. . W dniu 6 czerwca 1998 r. S. G. wystąpiła do KRUS z wnioskiem o objęcie jej dobrowolnym ubezpieczeniem rolniczym , co skutkowało stosowną
w tym względzie decyzją Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
z dnia 13 sierpnia 1998 r. obejmującą wnioskodawczynię tym ubezpieczeniem
w pełnym zakresie od dnia 6 sierpnia 1998 r. Decyzją z dnia 4 kwietnia 2006 r. rolniczy organ rentowy stwierdził ustanie tego ubezpieczenia z powodu zaprzestania prowadzenia działalności rolniczej – przekazania gospodarstwa rolnego w związku
z ubieganiem się przez S. G. o rentę strukturalną, a kolejną decyzją z tej samej daty stwierdził podleganie przez wnioskodawczynię z mocy ustawy ubezpieczeniu społecznemu rolników w zakresie ubezpieczenia emerytalno-rentowego od dnia 1 kwietnia 2006 r. w związku z przyznaniem jej prawa do renty strukturalnej od tej daty. W dniu 29 maja 2015 r. do KRUS wpłynęła decyzja z dnia 12 listopada 2014 r. wydana przez ZUS I Oddział w Ł. przyznająca S. G. od dnia 1 stycznia 2014 r. emeryturę. Ustalono wówczas , że wnioskodawczyni już od dnia 31 sierpnia 1997 r. do dnia 21 grudnia 2013 r. podlegała okresowo ubezpieczeniu pracowniczemu na terenie Republiki W. ( z przerwami zaledwie kilkudniowymi , największa nie przekraczająca miesiąca ) . W oparciu zaś o powyższe w dniu
29 stycznia 2016 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wydał – zaskarżoną częściowo w niniejszym postępowaniu – decyzję . O. się następnie na zeznaniach wnioskodawczyni jak również jej męża , słuchanego w charakterze świadka , sąd pierwszej instancji ustalił , że po ustaniu zatrudnienia w Polsce wnioskodawczyni z powodu trudnej sytuacji finansowo -rodzinnej (czwórka małoletnich dzieci i przebywający na rencie mąż ) wielokrotnie wyjeżdżała do pracy do W.. Niemniej jednak w okresach spiętrzenia prac polowych tj. np. przy sadzeniu ziemniaków czy sianokosach co najmniej dwukrotnie w ciągu roku przyjeżdżała do Polski wykonując w tym czasie wszystkie niezbędne w gospodarstwie rolnym prace. W czasie zaś nieobecności w kraju zlecała wykonywanie prac polowych innym osobom, decydowała o rodzaju zasiewów i produkcji , przesyłała pieniądze na zakup niezbędnych środków. W świetle zaś powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Rzeszowie , dokonując oceny prawnej sprawy, uznał żądanie odwołania za w pełni zasadne, a zaskarżoną część decyzji rolniczego organu rentowego za naruszającą prawo. Stwierdzając bowiem w pierwszym rzędzie , że fakt posiadania przez wnioskodawczynię innego tytułu ubezpieczenia związanego z jej pracą najemną poza granicami kraju nie może sam w sobie stać się podstawą do wyłączenia z ubezpieczenia społecznego rolników , przy wskazaniu na zawartą w art. 6 pkt 12 ustawy o u. s. r. definicję innego ubezpieczenia społecznego jako odnoszącego się wyłącznie do działalności na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, przy dodatkowym powołaniu się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 października 2015 r. III UK 21/15, Lex nr 1918829, sąd pierwszej instancji jednocześnie przyjąć,, że odwołująca się w spornym okresie czasu prowadziła działalność rolniczą w kraju tak osobiście jak i w przeważającym zakresie poprzez zarządzanie gospodarstwem na odległość ,co było dostateczne do jego funkcjonowania, zważywszy choćby na niewielki jego areał .W tym zaś zakresie Sąd Okręgowy w Rzeszowie powoływał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące wykładni pojęcia prowadzenia gospodarstwa rolnego, w tym uchwałę siedmiu sędziów z dnia 30 maja 1988 r. III UZP 8/88 , OSNC 1988/12/166, czy wyrok Sądu Najwyższego z 6 grudnia 2007 r., I UK 139/07, OSNP 2009/1 -2/24 . W tym stanie rzeczy sąd pierwszej instancji konkludował , że wbrew stanowisku rolniczego organu rentowego w okresie od 6 sierpnia 1998 r. do 31 marca 2006 r. S. G. spełniła wszystkie ustawowe przesłanki do objęcia jej ubezpieczeniem społecznym rolników na wniosek w pełnym zakresie . W podstawie prawnej wyroku powołany został także art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. , zaś w zakresie przyjętego rozstrzygnięcia kosztach procesu art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz.1800 ze zm.).

Wyrok Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 29 listopada 2017 r. zaskarżony został przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego,który w apelacji z dnia 19 stycznia 2018 r. zarzucając zarówno naruszenie przepisów prawa procesowego tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i tym samym nieuzasadnione przyjęcie , że S. G. prowadziła działalność rolniczą podczas swojego pobytu we W. w latach 1997– 2006, jak też naruszenie prawa materialnego przez w niewłaściwe zastosowanie
art. 6, art. 7 i art. 16 ustawy z 20 grudnia 1990 r. ubezpieczeniu społecznym rolników
( t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2336 ) przez przyjęcie ,że wnioskodawczyni spełniła przesłanki do objęcia jej ubezpieczeniem społecznym rolników w pełnym zakresie na wniosek w okresie od 6 sierpnia 1998 r. do 31 marca 2006 r. jak też niezastosowanie przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r.
w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie , wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania S. G. ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji. W uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego skarżąca organ rentowy w szczególności podnosił , że ustalenie sądu pierwszej instancji o tym ,iż wnioskodawczyni przyjeżdżała do kraju w okresie wzmożonych prac polowych, oparte na jej twierdzeniach jak i męża, stoi w sprzeczności z dokumentacją urzędową wystawioną przez włoską instytucję ubezpieczeniową. Niezależnie od tego apelujący zakwestionował stanowisko sądu pierwszej instancji, iż dyrektywa innego ubezpieczenia wskazanego w art. 6 pkt 12 ustawy o u. s. r. nie obejmuje innego ubezpieczenia społecznego poza granicami kraju, wskazując w tym względzie na przepisy rozporządzenia Rady EWG nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. , które jego zdaniem winny być brane pod uwagę z urzędów w świetle art. 91 Konstytucji RP .

W odpowiedzi na apelacją z dnia 17 kwietnia 2018 r. wnioskodawczyni S. G. wniosła o jej oddalenie jako bezzasadnej ,przy zasądzeniu od skarżącego organu rentowego na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym wg norm przepisanych, podkreślając prawidłowość zarówno ustaleń faktycznych jak i oceny prawnej sprawy sądu pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie , rozpoznając apelację Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego , zważył co następuje;

Wniesiony przez pozwany rolniczy organ rentowy środek odwoławczy skutkować musi wydaniem przez tutejszy sąd orzeczenia reformatoryjnego.

Zgodzić się bowiem ze skarżącym przyjdzie, że wyrok Sądu Okręgowego
w R. z dnia 29 listopada 2017 r. wydany został zarówno z naruszeniem prawa procesowego jak i w konsekwencji prawa materialnego ,prowadząc do nieuzasadnionego wniosku o spełnieniu przez S. G. w okresie od 6 sierpnia 1998 r. do 31 marca 2006 r. warunków do objęcia jej ubezpieczeniem społecznym rolników w pełnym zakresie .

Przede wszystkim już na wstępie zauważyć przyjdzie, że sporne ubezpieczenie odwołującej się było ubezpieczeniem dobrowolnym na wniosek , co stosownie do art. 7 ust. 2 , a także art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników ( t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 299 ze zm.) oznaczało , że koniecznym warunkiem objęcia wnioskodawczyni tym rodzajem ubezpieczenia było nie tylko prowadzenie przez nią działalności rolniczej ale także to aby tego rodzaju działalność stanowiła stałe źródło jej utrzymania . Tymczasem w świetle bezspornych okoliczności faktycznych związanych z wyjazdem S. G. do W.
i podjęciem tam zatrudnienia w okresie 31 sierpnia 1997r. do 21 grudnia 2013 r.
z ubezpieczeniem przerywanym jedynie kilkudniowymi okresami ( najdłuższa przerwa nie przenosiła miesiąca) właśnie w celach zarobkowych z uwagi na uprzednią utratę pracowniczego zatrudnienia w kraju i trudną sytuację rodzinną (pozostawania na utrzymaniu czwórki małoletnich dzieci i pobierania przez męża renty z tytułu niezdolności do pracy) trudno przyjąć aby gospodarstwo rolne o areale zaledwie
0, 84 ha przeliczeniowego miało stanowić w tej sytuacji jej stałe źródło utrzymania , bo źródłem tym była niewątpliwie praca zarobkowa we W.. Już więc ta okoliczność winna była skutkować oddalaniem odwołania wnioskodawczyni .

Niezależnie od tego umknęło także uwadze sądu pierwszej instancji (co czyni zasadnym zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.) że stałym miejscem zamieszkania S. G. , jej męża i dzieci był R., a gospodarstwo rolne -darowane jej wraz z mężem przez teściów położone było w Czarnej , gdzie zamieszkiwali rodzice męża aż do dnia ich śmierci , co – jak wynika z zeznań T. G. - miało miejsce dopiero w 2000 r. w przypadku jego matki M. G. i w 2005 r. w przypadku ojca R. G. . Tak więc niewątpliwe bieżące prace w gospodarstwie ,w tym te związane z chowem inwentarza żywego musiały być w spornym okresie czasu nadal wykonywane przez teściów wnioskodawczyni , przy jedynie doraźnej pomocy odwołującej się czy jej męża. Co więcej mąż wnioskodawczyni w swoich zeznaniach przyznał także , że w okresie jej nieobecności
w kraju pracował w gospodarstwie , zajmując się sianiem zboża czy orką. Tym samym zaledwie dwukrotne w ciągu roku- jak przyjął sąd pierwszej instancji – przyjazdy S. G. do kraju z W. w czasie których pomagać miała w tych pracach, przy pozostałych jedynie telefonicznych kontaktach mających być powiązanymi z decydowaniem o niektórych sprawach dotyczących gospodarstwa rolnego
( nadto w sytuacji gdy jego areał sięgał zaledwie 0,84 ha przeliczeniowego , a w kraju pozostawały jeszcze przynajmniej trzy osoby zajmujące się tym gospodarstwem
tj. mąż wnioskodawczyni i jej teściowie ) nie mogą być, w ocenie Sądu Apelacyjnego, uznane za prowadzenie przez S. G. zawodowej, stałej i osobistej działalności związanej z gospodarstwem rolnym w rozumieniu art.6 pkt 1 ustawy
z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników ( t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 299 ze zm.) – podobnie w postanowieniu Sądu najwyższego z dnia 24 kwietnia 2008 r. II UK 2/08, Lex nr 829126. Tak więc i z tego względu odwołanie wnioskodawczyni nie zasługiwało na uwzględnienie.
W końcu – zdaniem tutejszego sądu- należy absolutnie zanegować stanowisko sądu pierwszej instancji , iż fakt ubezpieczenia wnioskodawczyni z tytułu pracowniczego zatrudnienia w Republice W. nie stał na przeszkodzie w pozostawaniu przez nią w ubezpieczeniu społecznym rolników. Jakkolwiek bowiem prawdą jest, iż art. 6 pkt 12 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników ( t. j. Dz.U. z 2019 r., poz. 299 ze zm.) definiując pojęcie innego ubezpieczenia odsyła wyłącznie do przepisów ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz, że Sąd Najwyższy w powołanym przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie wyroku z dnia
6 października 2015 r. III UK 21/15, Lex nr 1918829 ,opierając się na literalnym brzmieniu tego przepisu wyraził pogląd , że nie dotyczy on sytuacji podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu zatrudnienia w innym kraju niż Polska (aczkolwiek stan faktyczny w sprawie w której wyrokował Sąd Najwyższy dotyczył zatrudnienia ubezpieczonych w USA) to jednak nie można tracić z pola widzenia brzemienia art. 91 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej nakazującego traktowanie jako części krajowego porządku prawnego przepisów prawa międzynarodowego , tym bardziej w aspekcie akcesji Polski z dniem 1 maja 2004 r. do Unii Europejskiej co stanowiło zobowiązanie sądu pierwszej instancji – jak słusznie naprowadza skarżący organ rentowy – do uwzględnienia ( przynajmniej po ww. dacie) obowiązujących
w tym zakresie zasad koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego stanowiących o jednym tylko tytule ubezpieczenia w przypadku pracowników migrujących,
z pierwszeństwem tego związanego z pracą najemną co przewidywał obowiązujący w tym czasie art.14 c lit. a Rozporządzenia Rady (EWG ) nr 1408/71 z dnia
14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie . W tym kontekście nie może być także obojętne to , że wolą ustawodawcy krajowego jest , aby ubezpieczenie społeczne rolników miało jedynie charakter subsydiarny. Skoro więc wnioskodawczyni S. G. podlegała ubezpieczeniom społecznym
z tytułu pracy najemnej w Republice W. od dnia 31 sierpnia 1997 r. do 21 grudnia 2013 r., które to okresy zostały nadto uwzględnione przy nabyciu przez nią prawa do świadczenia emerytalnego ,to niezależnie od tych dwóch wyżej podniesionych przesłanek również ten fakt wykluczał możliwość pozostawania przez nią w ubezpieczeniu rolniczym ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 lipca 2018 r. III AUa 431/18, Lex nr 2546204 ). Na koniec Sąd Apelacyjny chciałby też zauważyć niekonsekwencję samej wnioskodawczyni , która z jednej strony utrzymuje , że pozostawanie przez nią w ubezpieczeniu społecznym we W. nie stoi na przeszkodzie w ustaleniu podlegania przez nią dobrowolnemu ubezpieczeniu rolników
w okresie do 31 marca 2006 r. , a jednocześnie nie kwestionuje zaskarżonej decyzji Prezesa KRUS w części stanowiącej o niespełnieniu przez nią warunków do objęcia ubezpieczeniem emerytalno-rentowym rolników z mocy ustawy od dnia 1 kwietnia 2016 r. ( w związku z nabyciem prawa do renty strukturalnej ) gdzie przesłanką tego stwierdzenia, było właśnie uznanie, że wówczas posiadała ona inny tytuł ubezpieczenia ( wykluczenie sytuacji przewidzianej w art. 16 ust. 3 ustawy o u. s. r . ).

Z tych wszystkich więc wyżej naprowadzonych względów i na podstawie
art. 386 § 1 k.p.c. orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku. Końcowy wynik sprawy,
a także zgłoszone w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji żądanie skarżącego rolniczego organu rentowego przyznania kosztów zastępstwa procesowego , uzasadniało z kolei obciążenie wnioskodawczyni tymi kosztami w kwocie 180 zł ,
o czym orzeczono jak w pkt II sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c.
w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. , przy uwzględnieniu przewidzianej w § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265) minimalnej stawki wynagrodzenia fachowego pełnomocnika KRUS.

ZARZĄDZENIE

1/(...): -(...) A. S.,- KRUS- A. P.,

2/ (...)

3/ (...) - (...) (...) –(...)