Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z 28 marca 2019 r.

Powód A. W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w pozwie z 31 lipca 2018 r. domagał się zasądzenia od (...) S.A. w W., następujących kwot: 4200 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3.01.2018 r. do dnia zapłaty oraz 548,19 zł. tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Powód zażądał także zasądzenia od pozwanej kosztów procesu. (k. 2-9).

W uzasadnieniu powód wskazał, że 16 sierpnia 2017 r. w N. doszło do kolizji drogowej z jego udziałem, w wyniku której doznał obrażeń ciała w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, a ubezpieczyciel, po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, wypłacił mu zadośćuczynienie w wysokości 800 zł, odszkodowanie za utracone zarobki w wysokości 806,87 zł, jak również kwotę 50 zł tytułem ryczałtu za koszty leczenia, odmawiając tym samym wypłaty ponad przyznane kwoty.

Pozwana (...) S.A. z siedzibą w W., w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. (k.69-71)

W uzasadnieniu wskazała, że wypłacona w postępowaniu likwidacyjnym łączna kwota zadośćuczynienia oraz odszkodowania w całości kompensuje skutki zdarzenia z 16 sierpnia 2017 r. Na podstawie analizy materiału zgromadzonego w aktach szkody w trakcie postępowania likwidacyjnego ustalono, że zdarzenie to nie spowodowało u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu. Domaganie się przez powoda kosztów leczenia i dojazdów na wizyty uznano za niezasadne i nieudowodnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 sierpnia 2017 r. doszło do zdarzenia drogowego, w trakcie którego kierujący samochodem marki P. (...) o nr rej. (...) J. S. nie zachował szczególnej ostrożności i odległości od poprzedzającego pojazdu i uderzył w tył skręcającego z głównej drogi samochodu marki V. (...) o nr rej, (...) prowadzonego przez powoda A. W.. J. S. przyjął na siebie odpowiedzialność za zaistniałe zdarzenie.

Dowód: oświadczenie sprawcy kolizji drogowej z 16.08.2017 r. – k. 14

Bezpośrednio po zdarzeniu A. W. udał się do pracy. Następnego dnia rano powód obudził się z bólem kręgosłupa i ciężko było mu wstać, udał się więc do szpitala. Podczas konsultacji na (...) w N. stwierdzono, że doszło u powoda do skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa. A. W. został tego samego dnia wypisany do domu z zaleceniem noszenia kołnierza ortopedycznego, zażywania przepisanych leków oraz dalszego leczenia w poradni specjalistycznej. Koszt kołnierza ortopedycznego wyniósł 25 zł.

Dowód: 1. dokumentacja medyczna z (...) wraz z receptami– k. 15-20

2. paragon fiskalny za kołnierz – k. 47

2. zeznania powoda na rozprawie w dniu 6.12.2018 r. – k. 96v.

Powód kontynuował leczenie u lekarza rodzinnego oraz w Poradni Urazowo – Ortopedycznej. W okresie od dnia 13 września 2017 r. do dnia 26 września 2017 r., od dnia 16 października 2017 r. do dnia 27 października 2017 r. odbył kilka serii zabiegów rehabilitacyjnych, z czego koszt jednej serii zabiegów wynoszący 90 zł pokrył sam, zaś pozostałe odbył w ramach świadczeń NFZ.

Dowód: 1. historia leczenia ortopedycznego – k. 21-25,

2. historia leczenia w poradni lekarza rodzinnego – k. 27-31,

3. skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne i karty z poradni rehabilitacyjnej – k.32-38 i 40,

4. rachunek nr (...) za zabiegi – k. 39

Na rehabilitację powód A. W. dojeżdżał swoim samochodem marki V., który jest wyposażony w silnik diesel i pali 6-7 litrów/100 km. Koszt benzyny w związku z tymi dojazdami wyniósł 458,19 zł.

Dowód: 1. zeznania powoda na rozprawie w dniu 6.12.2018 r.- nagranie 00:13;17 – k. 96v.

2. rachunki ze stacji paliw – k. 47-48

3. dowód rejestracyjny pojazdu V. (...) – k. 49-50

4. zestawienie kosztów dojazdów – k. 51

Z powodu wypadku powód przebywał na zwolnieniach lekarskich od dnia 17 sierpnia 2017 r. do 25 sierpnia 2017 r., od dnia 16 sierpnia 2017 r. do 7 września 2017 r., od 19 września 2017 r. do 2 października 2017 r., od 3 października 2017 r. do 15 października 2017 r. i od 19 stycznia 2018 r. do dnia 4 lutego 2018 r.

Dowód: zaświadczenia lekarskie (...) k. 41-46

W wyniku kolizji z dnia 16 sierpnia 2017 r. powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 1%. A. W. odczuwał dolegliwości bólowe uniemożliwiające swobodne schylanie i podnoszenie ciężkich przedmiotów przez ok. 8 tygodni od wypadku. Jednocześnie nie wymagał pomocy osób trzecich przy czynnościach związanych z samoobsługą. Po wypadku powód wymagał rehabilitacji w związku z leczeniem jego następstw.

Dowód: opinia sądowo – lekarska biegłego z zakresu ortopedii i traumatologii – k. 100

Powód A. W. w chwili zdarzenia miał 23 lata, był osobą aktywną – grał w piłkę, jeździł na rowerze, pracował jako magazynier. Wcześniej nie leczył się na schorzenia kręgosłupa. Po kolizji odczuwał ból, miał ograniczoną możliwość skrętu szyją, nosił kołnierz ortopedyczny, przez co nie mógł uprawiać sportu ani pracować przez ok, 2 miesiące. Powód zażywał też leki przeciwbólowe w tym okresie. Odbyta rehabilitacja pomogła mu w złagodzeniu tych dolegliwości. Na skutek kolizji A. W. nabrał obaw w związku z jazdą samochodem; jest teraz bardziej ostrożny, jadąc stara się zachować większy odstęp od samochodu.

Dowód: 1. zeznania powoda na rozprawie w dniu 6.12.2018 r. – k.96v. - 97,

2. zeznania świadka B. B. na rozprawie w dniu 6.12.2018 r.– k. 97

Samochód sprawcy kolizji z dnia 16 sierpnia 2017 r. J. S. był ubezpieczony w (...) S.A. z siedzibą w W..

bezsporne

Powód zgłosił szkodę ubezpieczycielowi pismem z dnia 18 grudnia 2017 r. Decyzją z dnia 3 stycznia 2018 r. ubezpieczyciel przyznał powodowi w związku ze zdarzeniem kwoty 800 zł tytułem zadośćuczynienia, 808,87 zł tytułem utraconych zarobków oraz 50 zł jako ryczałt za koszty leczenia.

Dowód: 1. zgłoszenie szkody- pismo z 18.12.2017 r. – k. 52,

2. decyzja z dnia 3.01.2018 r. – k. 53-55

Ustalając stan faktyczny Sąd posłużył się dokumentami dołączonymi do akt, które zostały powołane w opisie stanu faktycznego, a także zeznaniami powoda oraz jego matki B. B..

Niesporny między stronami był przebieg kolizji z 16 sierpnia 2017 r., a także osoba sprawcy zdarzenia. Sporne były jedynie jego skutki i stopień uszczerbku na zdrowiu powoda i związany z tym rozmiar krzywdy, a także konieczność poniesienia przez powoda kosztów dojazdów na wizyty i rehabilitację.

Sąd w całości podzielił opinię biegłego W. S., którą uznał za rzetelną i przekonującą.. Wynikało z niej, że u powoda występuje trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 1%. Biegły potwierdził, że skutkiem wypadku było skręcenia i naderwanie odcinka szyjnego kręgosłupa, co spowodowało narastanie bólu w ciągu następnych godzin po wypadku, a dolegliwości bólowe utrzymywały się przez ok. 8 tygodni od wypadku stopniowo zmniejszając się. W ocenie biegłego rehabilitacja, której poddał się powód po wypadku była konieczna, a co za tym idzie wydatki poczynione przez powoda na zabiegi i dojazdy na nie były uzasadnione. Biegły potwierdził, że wcześniej u powoda nie występowały schorzenia samoistne kręgosłupa. W opinii stwierdzono, że powód był niezdolny do pracy przez ok. 2 miesiące.

Na podstawie zeznań powoda i zeznań świadka B. B. Sąd ustalił rozmiar cierpień psychicznych powoda, a także przebieg procesu leczenia i rekonwalescencji po kolizji. Zeznania te wzajemnie się nie wykluczały i były zbieżne z materiałem dowodowym w postaci historii leczenia powoda, zwolnień lekarskich i opinii biegłego ortopedy i traumatologa. Sąd obdarzył wiarą zeznania powoda także w tym zakresie, w jakim powołał się na poniesione wydatki na benzynę, a które objęto oświadczeniem załączonym do pozwu i wykazano rachunkami. Zeznania w tym zakresie korespondowały z dowodami w postaci skierowań na rehabilitację wraz z podpisaną listą odbytych zabiegów rehabilitacyjnych, historii leczenia z przychodni oraz opinią biegłego, który potwierdził konieczność rehabilitacji po urazie odcinka szyjnego kręgosłupa. Z tych samych powodów Sąd uwzględnił w ocenie stanu faktycznego rachunek za prywatne zabiegi fizjoterapeutyczne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie zarówno w zakresie zgłoszonego żądania o zadośćuczynienie, jak i w części dotyczącej odszkodowania,

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. za 2003 roku, nr 124, poz. 1152), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, lub rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 tej ustawy, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu umowy ubezpieczenia obowiązkowego na podstawie uznania roszczenia uprawnionego z umowy ubezpieczenia w wyniku ustaleń, zawartej z nim ugody lub prawomocnego orzeczenia sądu.

W myśl art. 415 k.c. w zw. Z art. 436 § 2 k.c. W razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych – w tym przypadku w oparciu o zasadę winy. Wedle art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe stąd koszty. Art. 445 § 1 k.c. stanowi natomiast, że w takim przypadku sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W niniejszej sprawie bezsporny był przebieg kolizji oraz fakt, że osobą, z której winy doszło do zderzenia był J. S. ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Pozwana ponosi zatem co do zasady odpowiedzialność za zaistniałą szkodę i krzywdę pozostające w adekwatnym związku przyczynowym z kolizją.

Jak wynika z postępowania dowodowego powód A. W. wskutek kolizji drogowej doznał uszkodzenia ciała w postaci naderwania i skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, zatem doszło u niego do uszkodzenia ciała. Biegły oszacował wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu na 1%. Powód wykazał także, że poniósł koszt zabiegów rehabilitacyjnych – 90 zł, a także zakupu benzyny celem dojazdu do różnych poradni w trakcie leczenia skutków kolizji – 458,19 zł. Wykazano także celowość poniesienia tych wydatków i związek z procesem leczenia. Pozwana natomiast na etapie postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi jedynie 50 zł jako ryczałt za koszty leczenia, jednakże uznać należy, że kwota ta pokryła co najwyżej koszt kołnierza ortopedycznego (25 zł) oraz leków.

Wobec tego, na podstawie art. 444 § 1 k.c., Sąd zasądził od pozwanego 548,19 zł tytułem zwrotu tych kosztów.

Odnosząc się z kolei do wysokości żądanego zadośćuczynienia należy wskazać, że zakres art. 445 k.c. w zw. z art. 444 k.c. obejmuje krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci na przykład niemożności wykonywania zawodu, wyłączenia z normalnego życia). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień, zarówno już doznanych, jak i tych, które nastąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Sąd przy określaniu wysokości zadośćuczynienia ma obowiązek w każdym przypadku dokonywać oceny konkretnego stanu faktycznego i brać pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Okoliczności te to przede wszystkim rozmiar doznanych cierpień fizycznych, a więc ból, długotrwałość leczenia i inne dolegliwości, a także cierpienia psychiczne, czyli negatywne uczucia przeżywane w związku z doznanymi cierpieniami fizycznymi. Nie bez znaczenia przy dokonywaniu tej oceny jest także wiek poszkodowanego i skutki uszkodzenia ciała w zakresie ogólnej zdolności do normalnego funkcjonowania. Jednocześnie niedopuszczalne jest stosowanie jakichkolwiek mechanizmów przy wyliczaniu wysokości zadośćuczynienia (vide wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 29 marca 2012r. sygn. I ACa 228/12, wyrok SN z dnia 9 listopada 2007r., V CSK 245/07).

Podnieść należy, że z uwagi na ocenny charakter kryteriów, ustalenie jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest "odpowiednia" tytułem zadośćuczynienia, należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, co oczywiście nie może oznaczać dowolności (por. postanowienie SN z 27 lipca 2005 roku II KK 54/05, publ. LEX nr 152495).

Jak ustalono w toku postępowania powód na skutek zdarzenia z dnia 5.08.2016 r. doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 1%. Po wypadku odczuwał przez ok. 8 tygodni ból, co utrudniało mu normalne funkcjonowanie. W tym czasie nosił kołnierz ortopedyczny i pozostawał na zwolnieniu lekarskim. Powód zmuszony był poświęcać swój czas na wizyty lekarskie, a także rehabilitację. Był ograniczony w możliwości uprawiania sportu, tj. jazdy na rowerze oraz grania w piłkę, co chętnie robił wcześniej.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że kwotą adekwatną do zrekompensowania krzywdy (ponad wypłaconą przez pozwaną na etapie postępowania likwidacyjnego) poniesionej przez powoda w związku z kolizją jest kwota 4200 zł żądana w pozwie. Suma ta wraz z wypłaconą wcześniej kwotą 800 zł wynosi 5000 zł i jako bliska kwocie brutto średniego miesięcznego wynagrodzenia stanowi w ocenie Sąd wymierną, ale nie wygórowaną – biorąc pod uwagę przeciętną stopę życia społeczeństwa - wartość, a taką ma przedstawiać zadośćuczynienie.

Rozstrzygnięcie o odsetkach Sąd oparł na dyspozycji art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód w postępowaniu likwidacyjnym określił wysokość swojego roszczenia i nie było przeszkód, aby pozwana dokonała na jej rzecz wypłaty zadośćuczynienia w terminie określonym w powołanych przepisach. Sąd w tym zakresie podziela pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16.12.2011 r., że: „jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu.” (wyrok SN z dnia 16.12.2011 r., V CSK 38/11, Lex nr 1129170). Skoro zatem pozwana, dysponując pełną dokumentacją medyczną powoda, pismem z dnia 3 stycznia.2018 r. zawiadomiła o ostatecznie zajętym stanowisku w sprawie, to odsetki od sumy zasądzonego zadośćuczynienia – 4200 zł należą się powodowi od dnia następnego, tj. 4 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty.

Z kolei co do kwoty odszkodowania w wysokości 548,19 zł powód żądał zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, natomiast według Sądu odsetki te należą się na podstawie art. 455 k.c. od dnia doręczenia pozwu pozwanej, ponieważ wtedy dowiedziała się o żądaniu powoda w tym zakresie, a zatem od tego momentu można od niej wymagać spełnienia świadczenia.

Wobec powyższego Sąd orzekł jak w pkt. I i II wyroku.

O kosztach (punkt III wyroku) orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. W niniejszej sprawie powództwo został uwzględnione w całości, zatem pozwana jest zobowiązana do zwrotu wszystkich kosztów przeciwnikowi. Powód korzystał z pomocy profesjonalnego pełnomocnika z wyboru, któremu służyło wynagrodzenie w kwocie 900 zł stosownie do § 2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015, poz. 1800 ze zm.). Na niezbędne koszty procesu złożyła się także opłata od pełnomocnictwa - 17 zł i opłata sądowa od pozwu w wysokości 238 zł Niezbędne koszty procesu wyniosły zatem 1155 zł i tyle zasądzono od pozwanej na rzecz powoda.

W punkcie IV wyroku, na podstawie art. 113 ust.1 ustawy z 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz.U. 2016 poz. 623 ) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., Sąd nieopłaconymi kosztami sądowymi (wydatkami uiszczonymi tymczasowo przez Skarb Państwa na opinię biegłego w wysokości 323,90 zł) obciążył pozwaną jako stronę przegrywającą.

SSR Agnieszka Poręba

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)

SSR Agnieszka Poręba