Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan-Karasińska

Protokolant: sekr. sądowy Aneta Rapacka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 stycznia 2019 r. w Warszawie

sprawy L. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania L. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 23 sierpnia 2017 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 sierpnia 2017 r. znak: (...) w ten sposób, że przyznaje odwołującemu L. M. prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 20 sierpnia 2017 roku (tj. od daty ukończenia 60 roku życia).

UZASADNIENIE

W dniu 15 września 2017 r. L. M. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 sierpnia 2017 r.
znak: (...) na podstawie której odmówiono mu prawa do wcześniejszej emerytury. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wyjaśnił, że nie zaliczono mu 10 lat pracy w warunkach szczególnych. Wskazał przy tym, że w okresie od 21 marca 1974 r.
do 11 stycznia 1975 r. pracował na stanowisku betoniarz w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w L. oraz w okresie od 30 stycznia 1975 r. do 4 września 1984 r. pracował na stanowisku betoniarz-zbrojarz w Przedsiębiorstwie (...). Zaznaczył również, że nie jest możliwe przedłożenie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, gdyż wymienione zakłady pracy już nie istnieją (odwołanie k. 2-9 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 5 października 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy powołał się na treść
art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wskazując, że odwołujący nie wykazał posiadania 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Wyjaśnił również, że na podstawie zgromadzonych dokumentów ZUS uwzględnił jako udowodniony okres wynoszący 14 lat, 2 miesiące i 15 dni, natomiast wskazane w odwołaniu okresy pracy nie zostały uwzględnione, ponieważ odwołujący nie przedłożył świadectw pracy w szczególnych warunkach, a ze złożonych świadectw pracy taka informacja nie wynika (odwołanie
k. 10-11 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się L. M. urodził się w dniu (...) (bezsporne – akta rentowe).

W okresie od 21 marca 1974 r. do 11 stycznia 1975 r. odwołujący był zatrudniony
w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w L. (dalej jako (...)
w L.) . Następnie w okresie od 30 stycznia 1975 r. do 4 września 1984 r. odwołujący był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w O. (dalej jako (...)). W ramach zatrudnienia w wymienionych wyżej zakładach pracy L. M. pracował
na stanowisku betoniarz-zbrojarz. Odwołujący zajmował się zajmował się betonowaniem
i zbrojeniem przy różnych pracach budowlanych, robił szamba, wykonywał też takie czynności jak wykopy, rozrabianie i wożenie betonu, rozładunek cementu i wapna. Czynności były wykonywane ręcznie. Praca odbywała się w brygadach liczących 12 osób. Odwołujący pracował po 8 godzin dziennie, czasem dłużej, nie był delegowany do wykonywania innej pracy (legitymacja ubezpieczeniowa odwołującego k. 24 a.s.; zeznania świadków W. S. i E. S. k. 28 a.s., pisemne zeznania ww. świadków
k. 4 i 8 a.s., zeznania odwołującego k. 27 i 29 a.s.; świadectwo pracy k. 5 a.r. tom I;
akta osobowe odwołującego z (...): podanie o przyjęcie do pracy
k. 3 a.o., umowa o pracę k. 10 a.o., karty obiegowe zmiany, świadectwo pracy k. 31 a.o.).

Prace związane ze zbrojeniem i betonowaniem miały charakter sezonowy, od grudnia do kwietnia nie były planowane do wykonywania. Zgodnie z technologią produkcji betonu określoną Polskimi Normami obowiązującymi przed 1993 rokiem w okresie zimowym praca betoniarzy odbywała się wtedy, gdy warunki pogodowe na to pozwalały, tylko
w przypadkach awarii i z zastosowaniem metod ogrzewania wylewek. Wykonywanie tych prac nie mogło odbywać się w temperaturach niższych niż +5 stopni Celsjusza. Podobnie tworzenie wykopów oraz inne czynności związane z betonowaniem i zbrojeniem nie mogły być wykonywane w warunkach silnych opadów deszczu, śniegu, mrozu ze względu
na technologię i ze względu na bezpieczeństwo realizacji takich prac (zeznania odwołującego k. 27 i 29 a.s., opinia bieglej sądowej z zakresu BHP k. 57-64 a.s.).

W trakcie zatrudnienia w (...), w okresie od 26 października 1979 r. do 21 sierpnia 1981 r., L. M. odbywał czynną służbę wojskową.
Po jej zakończeniu odwołujący kontynuował zatrudnienie w ww. zakładzie pracy (zaświadczenie z (...) N. k. 9 a.r. tom I).

W dniu 18 lipca 2017 r. L. M. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku odwołujący załączył kwestionariusz zawierający informację dotyczące okresów składkowych i nieskładkowych oraz dokumenty na ich potwierdzenie. Po rozpoznaniu powyższego wniosku ZUS (...) Oddział w W. w dniu 23 sierpnia 2017 r. decyzję znak: (...) na podstawie której odmówił przyznania odwołującemu prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na treść art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wskazując, że odwołujący nie wykazał posiadania 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Wskazał również, że do okresów zatrudnienia, jako pracę w szczególnych warunkach, organ rentowy uwzględnił okresy od 6 września 1984 r. do 31 stycznia 1995 r.,
od 1 lutego 1995 r. do 31 stycznia 1996 r. oraz od 1 lutego 1996 r. do 31 grudnia 1998 r.,
z wyłączeniem okresów zasiłkowych, łącznie 14 lat, 2 miesiące i 15 dni (wniosek
z 18.07.2017 r. z załącznikami k. 1-21 a.r., skarżona decyzja ZUS z 23.08.2017 r. k. 27 a.r. – tom II).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wymienione wyżej dowody, w zakresie w jakim wynikały z nich przywołane okoliczności, nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W ramach dowodów z dokumentów Sąd oparł się na dokumentacji załączonej do akt rentowych (a.r. tom I i II) w zakresie postępowania przed ZUS oraz potwierdzających fakt zatrudnienia w (...) w L. oraz (...). Ponadto Sąd uwzględnił dokumentację wchodzącą w skład udostępnionych na rzecz niniejszej sprawy akt osobowych odwołującego z okresu jego zatrudnienia w drugim z wymienionych wyżej zakładów pracy.

Sąd dał wiarę zeznaniom przesłuchanych w sprawie świadków W. S. i E. S. na okoliczność zatrudnienia odwołującego
i charakteru wykonywanych przez niego obowiązków. Świadkowie pracowali z odwołującym w tych samych zakładach pracy, co znajduje potwierdzenie w ich świadectwach pracy załączonych do odwołania oraz ich oryginałach okazanych na rozprawie w dniu 11 grudnia 2017 r. (k. 26-29 a.s.). Z kolei zeznania odwołującego Sąd uznał za wiarygodne w takim zakresie, w jakim były zgodne z informacjami płynącymi z pozostałych dowodów.

Sąd oparł się także na opinii biegłej sądowej z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy M. M.. W szczególności Sąd zwrócił uwagę na wskazania biegłej co do technologicznych aspektów pracy betoniarzy i zbrojarzy wynikających z regulacji zawartych w obowiązujących przed rokiem 1993 Polskich Normach, z których wynikał sezonowy charakter tego rodzaju prac. Sąd miał również na względzie częściową zgodność między wnioskami biegłej w tym zakresie, a zeznaniami odwołującego, który wskazał, że wykonywał pracę betoniarzy w okresie zimowym wtedy, gdy warunki na to pozwalały. W ocenie Sądu opinia biegłej była rzetelna i została sporządzona w sposób fachowy, a ponadto strony nie wnosiły do niej żadnych zastrzeżeń, wobec czego zawarte w niej wnioski należało w całości podzielić.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było zasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył możliwości przyznania odwołującemu prawa
do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Warunki przyznania tego świadczenia zostały określone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 r.).
Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 tej ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia
1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku
65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Jako przykłady takiej pracy można wymienić: pracę w narażeniu na hałas przekraczający dozwolone normy, w zapyleniu, w oparach chemicznych, w wysokich temperaturach lub zmiennych warunkach atmosferycznych.
Prace te ściśle i jasno określone są w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia). Dodatkowo, zgodnie z treścią powołanego rozporządzenia, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1)  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi
i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2)  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3)  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) oraz

4)  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W niniejszej sprawie było bezsporne, że odwołujący spełnia część z powyższych warunków koniecznych do uzyskania wcześniejszej emerytury. Odwołujący osiągnął wiek emerytalny 60 lat w dniu 20 sierpnia 2017 r., posiada stosowny okres składkowy
i nieskładkowy (25 lat), a ponadto we wniosku o emeryturę złożył wniosek o przekazaniu środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym. Wydając skarżoną decyzję odmowną Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że odwołujący się legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 14 lat, 2 miesiące i 15 dni,
a tym samym nie spełnił warunku posiadania 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący wniósł o zweryfikowanie powyższego stanowiska wskazując,
że w okresie od 21 marca 1974 r. do 11 stycznia 1975 r. oraz od 30 stycznia 1975 r.
do 4 września 1984 r. wykonywał pracę w warunkach szczególnych jako betoniarz-zbrojarz. Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy rozważał, czy odwołujący spełnia kwestionowaną przez ZUS przesłankę konieczną do uzyskania wnioskowanego świadczenia emerytalnego w kontekście ewentualnej kwalifikacji ww. okresów zatrudnienia jako okresów pracy w warunkach szczególnych.

Okresy pracy określone w ust. 1 § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę
w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 r.,
II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00).
W orzecznictwie podkreśla się, że przy ustalaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym złożenie dowodu w postaci świadectwa pracy może być kwestionowane,
co na podstawie art. 6 k.c. pociąga za sobą obarczenie ciężarem dowodu strony,
która zaprzecza okolicznościom wynikającym ze świadectwa pracy. Należy bowiem ustalić, jakie prace ubezpieczony rzeczywiście wykonywał, bowiem ta okoliczność, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r.,
II UK 337/03). Tym samym brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub jego braki formalne nie świadczy o tym, że ubezpieczony faktycznie takiej pracy nie realizował. W postępowaniu przed sądem nie stosuje się bowiem ograniczeń dowodowych, jakie istnieją w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym ze względu na powyższe okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem odwoławczym dopuszczalne jest więc dopuszczenie dowodu z zeznań świadków
na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie w oparciu
o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84;
z 21 września 1984 r., III UZP 48/84; a także wyroki: Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 1999 r., II UKN 619; Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 14 grudnia 2004 r. III AUa 2474/03;
Sądu Okręgowego w Tarnowie z 4 października 2013 r. IV U 1284/13).

Kierując się powyższym Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe
z zebranych w sprawie dokumentów, zeznań świadków, którzy pracowali z odwołującym
w tym samym zakładzie pracy, a także z opinii biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy, który analizował okresy zatrudnienia odwołującego oraz charakter wykonywanej przez niego pracy pod kątem możliwości zaliczenia ich jako pracy w warunkach szczególnych.
Na tej podstawie Sąd ustalił, że sporne okresy zatrudnienia mogły zostać zakwalifikowane jako praca tego rodzaju. Całokształt zebranych w sprawie dowodów potwierdził,
że L. M. był zatrudniony Przedsiębiorstwie Budownictwa (...)
w L. od 21 marca 1974 r. do 11 stycznia 1975 r. i kolejno w Przedsiębiorstwie (...) w O.
od 30 stycznia 1975 r. do 4 września 1984 r. oraz że w tych okresach zatrudnienia stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako betoniarz-zbrojarz. Powyższe znalazło potwierdzenie w dokumentacji osobowej odwołującego z okresu zatrudnienia
w (...), a także w zeznaniach świadków, którzy zgodnie wskazali, że L. M. wykonywał prace przy betonowaniu i zbrojeniu oraz że nie był delegowany do innego rodzaju pracy. Z powyższych dowodów wynika, że odwołujący zajmował się wykonywaniem czynności na placach budowy i przy budowaniu szamb, takich jak wykopy, rozrabianie i wożenie betonu, rozładunek cementu i wapna, jak również innych czynności bezpośrednio związanych z betonowaniem i zbrojeniem.

Sąd miał również na względzie opinię biegłej sądowej z zakresu bezpieczeństwa
i higieny pracy M. M., która wskazała, że praca wykonywana w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych stanowi rodzaj pracy w warunkach szczególnych przewidziany w poz. 4 dziale V (w budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych) Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Zaznaczenia wymaga również, że biegła w sporządzonej opinii wysunęła wnioski – które Sąd podzielił w całości – zgodnie z którymi praca wykonywana przez odwołującego stanowiła pracę o charakterze sezonowym, co wynikało
ze specyfiki aktualnej w spornych okresach zatrudnienia technologii produkcji betonu,
a co za tym idzie, możliwości jego wykorzystania przy pracach budowlanych i zbrojarskich
w sezonie zimowym. Biegła zwróciła uwagę, że zgodnie z obowiązującymi wówczas normami prace z wykorzystaniem betonu (wylewka) nie mogły być prowadzone
w przypadku, gdy temperatura powietrza była niższa niż 5 ^oC. Podobnie inne czynności wykonywane w ramach betonowania i zbrojenia takie jak tworzenie wykopów były niewskazane w warunkach silnych opadów deszczu, śniegu, a także w przypadku wystąpienia mrozów z uwagi na stosowną technologię oraz bezpieczeństwo realizacji takich prac.
Warto w tym miejscu podkreślić, że stosowanie Polskich Norm było obowiązkowe
na podstawie przepisów Dekretu z dnia 4 marca 1953 r. o normach i o Polskim Komitecie Normalizacyjnym ( Dz. U. z 1953 r. nr 15 poz. 61). Przepisy Dekretu przewidywały odpowiedzialność karną za niestosowanie norm państwowych. Obowiązek stosowania Polskich Norm trwał do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o normalizacji ( Dz. U. z 1993 r. nr 55 poz. 251), na mocy której ustawodawca wprowadził dobrowolność stosowania norm, dając jednak upoważnienie ministrom do tworzenia w zakresie swego działania wykazów norm obligatoryjnych. Całkowita dowolność w stosowaniu Polskich Norm została wprowadzona dopiero wraz z wejściem w życie ustawy o normalizacji
z dnia 12 kwietnia 2002 r. (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1483), gdzie zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy wprost stanowi, iż stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne. Wnioski biegłej w tym zakresie nie były kwestionowane przez strony, a ponadto częściowo korespondowały również z zeznaniami samego odwołującego, który wskazywał, że beton wylewano w okresie zimowym „jeżeli były warunki” (k. 29 a.s.), co zdaniem Sądu należy interpretować jako odpowiednie warunki pogodowe takie jak temperatura i wilgotność powietrza oraz podłoża, występowanie i intensywność opadów atmosferycznych itp.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy zważył, iż sporne okresy zatrudnienia odwołującego się w (...) w L. oraz (...) podlegały zaliczeniu jako okresy pracy w warunkach szczególnych, jednakże nie w całości,
a z wyłączeniem okresów przestoju w planowaniu prac budowlanych wynikających
z ograniczeń technologicznych i pogodowych, tj. z wyłączeniem wskazanego przez biegłą okresu od listopada do kwietnia przypadającego na każdy rok zatrudnienia w ramach spornych okresów pracy. Sąd oparł się przy tym na hipotetycznym wyliczeniu organu rentowego, który odniósł się do opinii biegłej sądowej w piśmie procesowym z 20 czerwca 2018 r. (k. 75-76 a.s.) oświadczając, że nie wnosi do niej uwag i przedkładając stanowisko komórki merytorycznej w tym zakresie, zgodnie z którym staż wykonywania pracy
w warunkach szczególnych L. M. – z uwzględnieniem okresów wskazanych przez biegłą jako podlegających zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych oraz
z wyłączeniem przestojów – wynosi łącznie 19 lat, 1 miesiąc i 6 dni. Wskazać przy tym należy, że powyższe wyliczenie nie uwzględniało również okresu odbywania przez odwołującego służby wojskowej od 26 października 1979 r. do 21 sierpnia 1981 r. Okoliczność ta nie była jednak sporna w niniejszej sprawie, a z uwagi na wynik powyższych kalkulacji dotyczących stażu – korzystnych dla odwołującego – Sąd uznał, iż kwestia ta nie wymaga dalszych wyjaśnień.

W konsekwencji powyższego należało zatem stwierdzić, że odwołujący się L. M. legitymuje się stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze przekraczającym minimalny, 15-letni staż określony w § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., a wobec bezsporności pozostałych przesłanek koniecznych
do nabycia prawa do emerytury zasadny jest wniosek, że odwołujący kumulatywnie spełnia wymogi do uzyskania prawa do tego świadczenia prezentowane na wstępie rozważań.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił skarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 23 sierpnia 2017 r. znak: (...) i przyznał L. M. prawo do wcześniejszej emerytury zgodnie z sentencją wyroku.

(...)

(...)