Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewelina Puchalska

Protokolant: sekr. D. S.

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2019 roku w Wieluniu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. P.

przeciwko TUZ Towarzystwu (...) w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

1.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...)
w W. na rzecz powódki S. P. kwoty:

a)  5 000 zł (pięć tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 17 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

b)  9 000 zł (dziewięć tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 września 2017 roku do dnia zapłaty,

c)  20 000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 czerwca 2018 roku do dnia zapłaty,

d)  980 zł (dziewięćset osiemdziesiąt złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 19 września 2017 roku do dnia zapłaty,

e)  411,44 zł (czterysta jedenaście złotych czterdzieści cztery grosze)
z odsetkami ustawowymi od dnia 17 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty,

2.  ustala odpowiedzialność pozwanego TUZ Towarzystwa (...) w W. za szkody mogące wystąpić u powódki S. P. w przyszłości w związku z wypadkiem z dnia 17 lipca 2015 roku,

3.  oddala powództwo w pozostałej części,

4.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...)
w W. na rzecz powódki S. P. kwotę 3 654 zł (trzy tysiące sześćset pięćdziesiąt cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu,

5.  nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego na rzecz powódki S. P. w pkt. 1 wyroku na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w W. kwotę 958,81 zł (dziewięćset pięćdziesiąt osiem złotych osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych,

6.  nakazuje pobrać od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Wieluniu kwotę 5 430 zł (pięć tysięcy czterysta trzydzieści złotych) tytułem reszty nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 33/17

UZASADNIENIE

Powódka S. P. wystąpiła z pozwem o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwoty 5 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, kwoty 411,44 zł tytułem odszkodowania z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, ustalenie odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, a także zasądzenie kosztów procesu na rzecz powódki, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej.

Pismem z dnia 09 sierpnia 2017 r. powódka rozszerzyła powództwo, wnosząc
o zasądzenie łącznie z kwotą dochodzoną pozwem 14 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, kwoty 1 260 zł tytułem odszkodowania związanego z kosztami opieki oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 9 600 zł. k. 228

Kolejnym pismem z dnia 04 czerwca 2018 r. powódka rozszerzyła powództwo, wnosząc o zasądzenie łącznie z kwotą dochodzoną pozwem 40 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty, kwoty 1 260 zł tytułem odszkodowania związanego
z kosztami opieki oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego
w kwocie 9 600 zł. k. 295

Na rozprawie w dniu 22 stycznia 2019 r. pełnomocnik powódki wniósł
o zasądzenie kosztów zastępstwa prawnego w kwocie 4 800 zł, 85 zł tytułem opłat skarbowych i kwoty 682 zł kosztów dojazdu pełnomocnika do sądu.

Pozwany TUZ Towarzystwo (...) w W. nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie kosztów procesu.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 17 lipca 2015 r. w miejscowości J. doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym kierujący samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...) naruszając przepisy ruchu drogowego stracił panowanie nad pojazdem i potrącił zbierającą na poboczu drogi jagody, S. P.. Sprawca wypadku był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 09 listopada 2015 r. uznany został winnym spowodowania wypadku, w którym powódka doznała złamania kości strzałkowej lewej oraz stłuczenia goleni stopy lewej trwających powyżej 7 dni. (bezsporne, wyrok SR w Wieluniu sygn. akt II K 697/15)

Wskutek doznanych obrażeń powódka przewieziona została do szpitala
w W., gdzie wykonano badania, unieruchomiono kończynę i wypisano do domu z zaleceniem zakazu obciążania kończyny, chodzenia o kulach i wizyty kontrolnej za
2 tygodnie. Ponieważ powódka mieszka sama postanowiła wyjechać do córki do Ś., by tam kontynuować leczenie i mieć zapewnioną opiekę córki. Powódka po wypadku przyjmowała leki przeciwbólowe i nadal je przyjmuje gdy występuje ból lewej nogi. Wcześniej powódka nie miała problemów z nogami, nie leczyła się na nie. Przyjmowała leki na ciśnienie, cholesterol, tarczycę oraz leki przepisane przez psychiatrę, u którego leczy się od 19 lat. Powódka po wypadku ma trudności w poruszaniu się, wchodzeniu po schodach. (dowód: zeznania powódki na rozprawie w dniu 22.01.2019 r. płyta k. 339 min. 00:03:24-00:08:55 w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami powódki na rozprawie w dniu 07.02.2017 r. płyta k. 127 min. 00:03:39-00:15)

Doznane wskutek wypadku urazy ortopedyczne spowodowały u powódki trwały uszczerbek na zdrowiu tj. złamanie strzałki podudzia lewego 3% uszczerbek, stłuczenie lewego stawu skokowego z wtórnym ograniczeniem ruchomości 5% uszczerbek. Urazy te nie wymagają dalszego leczenia ani rehabilitacji, powodują niewielkie zaburzenia w codziennym poruszaniu się powódki. Powódka wymagała jednak po wypadku, z powodu trudności w poruszaniu się, pomocy osoby trzeciej przez okres od 5 do 6 tygodni po 2-3 godziny dziennie. (dowód: opinia biegłego sądowego lekarza ortopedy-traumatologa S. G. k. 218-220, częściowo opinia biegłego sądowego lekarza chirurga urazowego W. P. k. 310-315)

Dalszą konsekwencją doznanych przez powódkę urazów kończyny lewej było wystąpienie zakrzepicy żył głębokich goleni lewej, co wymaga stałej kontroli specjalistycznej, stosowania leków przeciwzakrzepowych i stosowania tzw. kompresioterapii. Przebyta u powódki zakrzepica została wyleczona, ale pozostawiła uszczerbek w postaci uszkodzenia zastawek żylnych, co powoduje zły odpływ żylny
z kończyny i stanowi zagrożenie ponownego wystąpienia zakrzepicy w tych żyłach. Spowodowane u powódki w wyniku wypadku zmiany w układzie naczyniowym kończyny lewej dolnej skutkują 10% stałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki. (dowód: opinia biegłego sądowego lekarza chirurga naczyniowego A. K. k. 240-243 wraz z opinią uzupełniającą k. 270-271)

Poza zakrzepicą żył doznane u powódki urazy kończyny dolnej lewej skutkowały pozostawieniem blizny na odcinku podudzia lewego, owalnej
o wymiarach 33x28 mm, sino brunatnej, na obwodzie różowej, z centralnym owrzodzeniem troficznym o średnicy 11,5 mm, skutkującej 2% stałym uszczerbkiem na zdrowiu. (dowód: opinia biegłego sądowego lekarza chirurga plastyka C. D. k. 284-287)

Powódka w związku z leczeniem poniosła koszty zakupu leków na łączną kwotę 668,86 zł. (dowód: faktury k. 42-49)

Powódka S. P. ma 72 lata. Od około 19 lat leczy się psychiatrycznie. Powodem rozpoczęcia leczenia była śmierć jej męża, a następnie dochodziły do tego kolejne traumatyczne wydarzenia jak śmierć syna powódki
i śmierć jej siostry. Początkowo o powódki rozpoznawano epizod depresji, następnie zaburzenia depresyjne nawracające, a dalej dystymię. Nastrój powódki jest obniżony, pozostaje apatyczna, zniechęcona. Wypadek jakiemu ulegała powódka także wpłynął na jej stan psychiczny, spowodował reaktywne nasilenie objawów chorobowych, głównie w postaci lęku, niepewności o obaw o kolejne zdarzenia drogowe. Wydarzenie to było silnie stresujące dla powódki, ale nie spowodowało istotnego pogorszenia stanu psychicznego, który już wówczas nie był dobry, występowało szereg objawów z grupy lękowo depresyjnych, jednakże wypadek nie spowodował ich znaczącego nasilenia. (dowód: opinia biegłego sądowego lekarza psychiatry M. G. k. 253-259)

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce 6 000 zł zadośćuczynienia oraz tytułem zwrotu kosztów leczenia kwotę 257,42 zł. (bezsporne)

Ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie dokonano przede wszystkim na podstawie opinii sądowo-lekarskich, uznając je za rzetelne, precyzyjne, wynikające
z fachowej wiedzy, jaką biegli dysponują. W ocenie Sądu biegli prawidłowo, każdy
w zakresie swej specjalizacji, określili wysokość uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznała powódka. Jednakże opinię biegłego sądowego lekarza chirurga urazowego
W. P. Sąd uwzględnił jedynie częściowo, tj. w zakresie oceny uszczerbku związanego ze złamaniem strzałki, która pozostaje tożsama z oceną dokonaną przez biegłego ortopedę-traumatologa S. G.. Nie uwzględnił natomiast dokonanej przez tegoż biegłego oceny związanej ze stłuczeniem stawu skokowego lewego, według której uraz ten nie spowodował trwałych następstw, gdyż podczas badania powódki w szpitalu w R. w dniu 10.08.2015 r. (błędny zapis w opinii (...) r.) nie stwierdzono bolesności, obrzęku i ograniczeń ruchowych
w obrębie lewego stawu skokowego, a jedynie w obrębie strzałki (k. 314 i 315 opinii). Tymczasem dokonana przez biegłego S. G. ocena 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki w zakresie pkt. 162 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania
o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania, dotyczy ograniczenia ruchomości i zniekształcenia w stawach skokowych (w następstwie wykręcenia, zwichnięcia, złamania kości tworzących staw, zranień, ciał obcych, blizn i.t.p.) w zależności od ich stopnia i dolegliwości, bez zniekształceń 1-15% i zdaniem Sądu wydaje się być właściwa, skoro u powódki dokonano rozpoznania stłuczenia lewego stawu skokowego, miała z tego powodu trudności w poruszaniu się i także podczas badania lekarskiego u biegłego W. P. zgłaszała dolegliwości bólowe występujące okresowo w lewym stawie skokowym (k. 313). Jak wynika
z opinii biegłego S. G. u powódki nadal występują niewielkie zaburzenia
w samodzielnym poruszaniu się będące wynikiem przebytych urazów, co zdaniem Sądu uzasadnia przyznanie przez tegoż biegłego 5% stałego uszczerbku na zdrowiu
w związku z ograniczeniem ruchomości w stawie skokowym, bez zniekształceń.

Sąd w całości przypisał walor wiarygodności zeznaniom powódki w zakresie jej kondycji fizycznej, psychicznej, trybu życia przed wypadkiem oraz po nim.

Za wiarygodne Sąd uznał faktury dotyczące zakupu leków i środków medycznych. Znajdujące się na ich pozycje są tożsame z tymi jakie przepisywane były powódce przez lekarzy w trakcie leczenia, co wynika z dokumentacji medycznej załączonej do pozwu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Pozwany TUZ Towarzystwo (...) w W. ponosi odpowiedzialność majątkową za szkodę wyrządzoną powódce przez osobę objętą obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu, stosownie do art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c., art. 34 ust. 1 i art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 473 ze zm.).

Reguły określające obowiązek naprawienia szkody przez pozwanego zawarte są w przepisach art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c., zgodnie z którymi, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty oraz możliwość przyznania poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Odszkodowanie obejmuje nie tylko poniesione koszty leczenia i rehabilitacji, ale także inne wydatki poniesione w tym celu i koszty z tym związane.

Judykatura określa definicyjnie krzywdę, której doznał poszkodowany uznając, iż stanowi ją cierpienie fizyczne (np. ból, dolegliwości) i cierpienie psychiczne (ujemne odczucia związane z cierpieniami fizycznymi). Takie określenia można znaleźć w orzecznictwie m.in. w wyroku SN z dnia 04 lipca 1969 r., I PR 178/69, OSNCP 1970, Nr 4, poz. 71, w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 01 lutego 2005r, III APa 9/04, OSA 2005/12/33, w wyroku SN z dnia 01 kwietnia 2004r., II CK 131/03 L., w wyroku SN z dnia 07 listopada 2003r., V CK 110/03, L.). Zadośćuczynienie ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia – te już doznane i te mogące powstać w przyszłości. Powinno ono być zatem przyznaną jednorazowo rekompensatą za całą krzywdę (por. wyrok SN
z dnia 20 października 2004r., I CK 321/04, L.).

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych
i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (wyrok SN z dnia 09 listopada 2007r., V CSK 245/07, Biuletyn SN 2008/4).

Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż żądanie powódki zasądzenia na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 34 000 zł, przy uwzględnieniu wypłaconej już z tego tytułu kwoty 6 000 zł nie jest wygórowane.
Zdaniem Sądu, rozmiar uszkodzeń ciała i rozstroju zdrowia, uszczerbków na zdrowiu w łącznej wysokości 20% jakie powódka doznała wskutek wypadku komunikacyjnego, cierpień fizycznych bezpośrednio po wypadku i do chwili obecnej uzasadniają ustalenie łącznej wysokości należnego powódce zadośćuczynienia za skutki wypadku, jakiemu uległa na kwotę 40 000 zł. Na tę wysokość zadośćuczynienia wpływają także skutki wypadku i doznanych ograniczeń
w dziedzinie życia osobistego powódki. Powódka jest osobą w podeszłym wieku, której wypadek spowodował znaczne pogorszenie stanu zdrowia i ograniczył jej aktywność życiową. Powódka przez okres około 6 tygodni po wypadku wymagała pomocy osób trzecich. Przed wypadkiem mieszkała sama i była samodzielna. Dorabiała sezonowo zbierając i sprzedając jagody, obecnie nie może już tego czynić ze względu na chorobę lewej kończyny. Traumatyczne przeżycia związane
z wypadkiem są kolejnymi w życiu powódki, po wcześniejszej stracie bliskich jej osób.

Trzeba mieć na uwadze, że proces leczenia układu naczyniowego lewej kończyny dolnej powódki po wypadku nadal trwa. Przebyta zakrzepica żylna pomimo wyleczenia pozostawiła uszczerbek w postaci uszkodzenia zastawek żylnych, co powoduje zły odpływ żylny z kończyny. Powódka nadal wymaga stałej kontroli specjalistycznej, stosowania leków i terapii. Niewłaściwy odpływ krwi żylnej poza gorszym ukrwieniem kończyny stanowi zagrożenie ponownego wystąpienia zakrzepicy w zmienionych żyłach kończyny. Z tego też względu Sąd uwzględnił roszczenie powódki o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości. Sąd uznał, iż w związku z doznanymi przez powódkę urazami
zmiany w układzie naczyniowym lewej kończyny dolnej nadal mogą stanowić zagrożenie dla jej życia i zdrowia. Dlatego też można stwierdzić, że ewentualne komplikacje zdrowotne powódki w przyszłości na tym tle będą się łączyły przyczynowo ze skutkami wypadku. Z tej przyczyny na podstawie art. 189 k.p.c. orzeczono jak w pkt. 2 wyroku.

Mając na uwadze powyższe Sąd, po uwzględnieniu wypłaconej
w postępowaniu likwidacyjnym tytułem zadośćuczynienia kwoty 6 000 zł, zasądził
w pkt. 1 a), b), c) wyroku pozostałą część ustalonego na łączną kwotę 34 000 zł zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 k.c. Żądanie zapłaty odsetek od kwoty
5 000 zł od dnia 17 grudnia 2015 r. jest uzasadnione na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz art. 481 § 1
i 2 ¹ k.c. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 09 października 2015 r.
o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1830) w zw. art. 455 k.c. oraz art. 14 ust. 1-3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zważywszy iż w dniu 16 grudnia 2015 r. pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie.

Sąd uwzględnił ponadto żądanie powódki zwrotu kosztów leczenia i opieki osób trzecich, mając na względzie treść art. 444 § 1 k.c. zgodnie z którym naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Z ustalonych w sprawie okoliczności wynika, że powódka korzystała z pomocy córki po wypadku,
a uzasadniony wymiar tej opieki to od 5 do 6 tygodni po 2 do 3 godzin dziennie. Wskazana przez powódkę stawka za opiekę w kwocie 10 zł za 1 godzinę jest niższa od średniej stawki usług opiekuńczych organizowanej przez ośrodki pomocy społecznej na terenie kraju i lokalnie (dane internetowe). Zatem przyjmując średnią z tych danych (5x7x2x10=700zł 6x7x2x10=1260zł, 700zł+1260zł/2=980zł) należne powódce odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów opieki ustalić należy na kwotę 980 zł, przy zastosowaniu art. 322 k.p.c.

Powódka udowodniła ponadto poniesienie kosztów związanych z zakupem leków i środków medycznych niezbędnych w procesie leczenia w związku
z wypadkiem na kwotę 668,86 zł, z czego pozwany zwrócił kwotę 257,42 zł. Do dopłaty pozostaje zatem kwota 411,44 zł.

O powyższych orzeczono w pkt. 1 d) i e) wyroku. Żądanie zapłaty odsetek od kwoty 411,44 zł zł od dnia 17 grudnia 2015 r. jest uzasadnione na podstawie art. 481
§ 1 i § 2 k.c. w brzmieniu ustawy obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz art. 481 § 1 i 2 ¹ k.c. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 09 października 2015 r.
o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1830) w zw. art. 455 k.c. oraz art. 14 ust. 1-3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zważywszy iż w dniu 16 grudnia 2015 r. pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie.

Odsetki od kwot 9 000 zł, 20 000 zł i 980 zł zasądzono od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisów pism zawierających rozszerzenie powództwa na podstawie art. 476 k.c.

W pozostałej części, a więc w zakresie żądania zapłaty odsetek od rozszerzanych części powództwa za wskazany w pismach okres powództwo zostało oddalone, bowiem początkowo powódka żądała zapłaty kwoty 5 000 zł i odsetek od tej kwoty. Dalej idące żądania rozszerzała stopniowo, zatem na zapłaty odsetek od tych kwot żądać może dopiero od czasu zgłoszenia żądań co wynika z art. 476 k.c., o czym orzeczono w pkt. 3 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

Pozwanego, który w 85% przegrał sprawę Sąd obciążył częścią kosztów powódki i poniesionych przez Skarb Państwa. Koszty powódki wynosiły łącznie 4 299 zł (3 617 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa oraz 682 zł tytułem dojazdów pełnomocnika do Sądu na 4 rozprawy w stawce 0,8358 zł x 816 km), zatem pozwany powinien zwrócić powódce z jej kosztów 3 654,15 zł. Sąd uznał przy tym, iż nie ma podstaw do przyznania pełnomocnikowi powódki wynagrodzenia w żądanej wysokości 9 600 zł, czy też 4 800 zł albowiem przedmiotowa sprawa nie była zawiła pod względem faktycznym
i prawnym, a podjęte działania pełnomocnika powódki były typowe dla tego rodzaju spraw. Mając powyższe na uwadze Sąd ustalił koszty zastępstwa prawnego pełnomocnika powódki w minimalnej wysokości tj. 3 617 zł, łącznie z kosztami opłaty za jedno pełnomocnictwo, zgodnie z utrwaloną praktyką i orzecznictwem wedle którego w przypadku gdy stronę reprezentuje kilku pełnomocników należne jej koszty nie powinny przekroczyć kosztów działania jednego pełnomocnika.

W przypadku powódki, która przegrała sprawę w 15% Sąd obciążył ją częścią kosztów pozwanego, które wyniosły 6,15 zł tytułem poświadczenia pełnomocnictwa zatem powódka powinna zwrócić pozwanemu 0,9225 zł z tej kwoty.

Kompensując koszty po obu stronach do zapłaty powódce od pozwanego należy się kwota 3 654 zł, o czym orzeczono w pkt. 4 wyroku.

Poniesione przez Skarb Państwa koszty sądowe w związku ze zwolnieniem od nich powódki, wyniosły łącznie 6 388,81 zł, z czego 2 063 zł stanowi opłata sądowa
a 4 325,81 zł wydatki związane z opiniami biegłych i kosztami uzyskiwana dokumentacji medycznej. O kosztach tych orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 i 2 pkt. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 300 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c. dzieląc je stosunkowo w proporcji w jakiej strony przegrały proces – o czym orzeczono w pkt. 5 i 6 wyroku.