Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 lutego 2019 r.

w W.

sprawy P. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania P. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 31 stycznia 2018 r. znak: (...)

- oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony P. G. w dniu 16 lutego 2018 r. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 31 stycznia 2018 r. znak: (...)którą organ rentowy odmówił mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołujący wskazał, że decyzja jest dla niego krzywdząca, ponieważ ma sztuczne biodro, usztywniony staw skokowy, jest głuchy lewostronnie, jest astmatykiem oraz choruje na organiczne zaburzenia osobowości dwubiegunowe. Wszystkie te schorzenia powodują, że zaprzestanie leczenia może skutkować pogorszeniem jego stanu zdrowia (odwołanie z dnia 16 lutego 2018 r. k. 3 – 4 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie z dnia 19 marca 2018 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy podniósł, że w dniu 13 grudnia 2017r. ubezpieczony złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, został skierowany na badanie do komisji lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 25 stycznia 2018 r. uznała, że badany nie jest niezdolny do pracy. W związku z powyższym organ rentowy decyzją z dnia 31 stycznia 2018 r. znak: (...) odmówił P. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odpowiedź na odwołanie k. 5 – 5 verte a.s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. G. urodzony w dniu (...) ma wykształcenie podstawowe, od dnia 1 stycznia 2017 r. jest zatrudniony w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. jako ochroniarz – koordynator (informacja o okresach składkowych i nieskładkowych k. 4 - 4 verte tom II akt rentowych, potwierdzenie ubezpieczenia k. 5 tom II akt rentowych).

Ubezpieczony odbył rehabilitację leczniczą w ramach prewencji rentowej ZUS w okresie od 26 czerwca 2016 r. do 14 lipca 2016 r. (informacja o przebytej rehabilitacji leczniczej w ramach prewencji rentowej ZUS z dnia 27 lipca 2016 r. – akta rentowe).

W dniu 13 grudnia 2017 r. odwołujący złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z dnia 13 grudnia 2017 r. k. 1 – 3 tom II akt rentowych).

Lekarz orzecznik ZUS w dniu 9 stycznia 2018 r. przeprowadził badanie ubezpieczonego, na podstawie którego P. G. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do 30 kwietnia 2018 r., ze wskazaniem że niezdolność ta powstała w dniu 9 lipca 2015 r. (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 7 – 7 verte tom II akt rentowych).

W trybie wewnętrznej kontroli wydanego orzeczenia, ubezpieczony w dniu 25 stycznia 2018 r. został zbadany przez komisję lekarską ZUS, która stwierdziła, że nie jest on niezdolny do pracy (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, k. 9 – 9 verte tom II akt rentowych). W oparciu o to orzeczenie organ rentowy w dniu 31 stycznia 2018 r. wydał decyzję znak: (...)odmawiającą P. G. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z dnia 31 stycznia 2018 r. k. 15 tom II akt rentowych).

Od wymienionej decyzji ubezpieczony złożył odwołanie inicjujące niniejsze postępowanie sądowe (odwołanie z dnia 16 lutego 2018 r. k. 3 – 4 a.s.).

Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego na podstawie opinii biegłych sądowych z zakresu chorób wewnętrznych, ortopedii, traumatologii i neurologii oraz w oparciu o zebraną dokumentację medyczną ustalił, że ubezpieczony cierpi na otyłość olbrzymią, astmę oskrzelową, którą leczy farmakologicznie, był hospitalizowany w maju 2013 r. z powodu zaostrzenia objawów astmy w Klinice (...), P. i Alergologii Wojskowego Instytutu Medycznego w W.. Odwołujący ma również rozpoznane zmiany zwyrodnieniowe stawów, okresowy zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego w przebiegu zmian dyskopatycznych bez istotnych powikłań neurologicznych. Ponadto ubezpieczony jest po endoprotezoplastyce totalnej biodra prawego, po artroskopii kolana prawego z powodu zwyrodnienia rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej, po usztywnieniu stawu skokowego dolnego z powodu przebytego złamania wyrostka tylnego kości skokowej. Ubezpieczony leczy się również w Poradni Psychiatrycznej z powodu organicznych zaburzeń osobowości, miał dwie próby samobójcze, był hospitalizowany w D. w 2011 r., obecnie leczy się farmakologicznie. Stwierdzono u niego także przepuklinę wślizgową rozworu przełykowego przepony, chorobę wrzodową żołądka, stłuszenie wątroby, polipowatość jelita grubego leczoną kolonoskopią w 2012 r. (opinia biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych E. R. k. 20 – 21 a.s., opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii B. A. k. 26 – 27 a.s., opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. P. k. 46 – 49 a.s., opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii k. 69 – 71 a.s.).

Biegła z zakresu chorób wewnętrznych stwierdziła, że żadna z chorób, na które cierpi odwołujący nie osiągnęła takiego stopnia zaawansowania, który sprowadzałby u niego niezdolność do pracy z przyczyn internistycznych (opinia biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych E. R. k. 20 – 21 a.s.).

Biegła z zakresu neurologii nie stwierdziła u badanego objawów zespołu piramidowego, móżdżkowego oraz objawów patologicznych, jej zdaniem ze względu na stan neurologiczny obecnie i w przeszłości ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, gdyż dolegliwości w aktualnym stopniu zaawansowania i nasilenia objawów nie powodują upośledzenia funkcji organizmu. Biegła wskazała, że stwierdzone schorzenia kręgosłupa mogą wymagać okresowo dalszego leczenia oraz rehabilitacji, ale mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy tj. zwolnienia lekarskiego (opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii B. A. k. 26 – 27 a.s.).

Biegła z zakresu psychiatrii nie stwierdziła u odwołującego cech klinicznych depresji, objawów psychozy, ani istotnych zaburzeń funkcji poznawczych, dlatego też uznał, że nie jest on osobą długotrwale niezdolną do pracy ze względu na stan psychiczny. Opiniująca uzasadniła dodatkowo, że po 2013 r. nastąpiła poprawa i stabilizacja stanu psychicznego (opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. P. k. 46 – 49 a.s.).

Biegły z zakresu ortopedii i traumatologii również nie stwierdził u odwołującego niezdolności do pracy. W ocenie biegłego ortopedy odwołujący faktycznie przebył liczne operacje w obrębie narządu ruchu, których efekt był zupełnie dobry. Po przebytej operacji biodra prawego uzyskano prawidłowe osadzenie implantów i nie występują objawy obluzowania, a zakres ruchu biodra prawego jest wystarczająco dobry, tylko w niewielkim stopniu zmniejszony w porównaniu do strony lewej. Po przebytej artroskopii kolana prawego zakres ruchu jest zupełnie prawidłowy i nie ma cech niestabilności kolana, ani stanu zapalnego. Wykonana artrodeza podskokowa stawu skokowego prawego spowodowała wprawdzie znaczne ograniczenie zakresu ruchu i osłabienie odbicia, ale jednak umożliwiła pełne wykorzystanie funkcji podpórczej i dynamicznej prawej kończyny dolnej. Ponadto biegły wskazał, że odwołujący, który ukończył szkołę podstawową, jest potencjalnym pracownikiem fizycznym i może wykonywać lekkie i średnio ciężkie prace fizyczne niewymagające większych kwalifikacji. Biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadczenie zawodowe ubezpieczonego, biegły stwierdził, że jest on zdolny do wykonywania pracy ochroniarza – koordynatora, może też wykonywać prace biurowe, tak jak w latach 2015 – 2017 r. (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii k. 69 – 71 a.s.).

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2019 r. Sąd dopuścił dowód z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. dołączonych do akt niniejszej sprawy, a dotyczących P. G. (postanowienie z dnia 20 lutego 2019 r. k. 83 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych oraz aktach rentowych ubezpieczonego, a także w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu chorób wewnętrznych, neurologii, psychiatrii oraz ortopedii i traumatologii.

Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów oraz jego zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie powołanych biegłych sądowych lekarzy specjalistów z dziedziny chorób wewnętrznych, neurologii, psychiatrii oraz ortopedii i traumatologii. Sąd oparł się przede wszystkich na opiniach biegłych, albowiem dowód ten pozwolił na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującego. Uzyskane w ten sposób wiadomości specjalne Sąd uwzględnił w całości, ponieważ opinie biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki bezpośredniego badania odwołującego oraz w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną. Opinie biegłych pozwoliły na ustalenie, czy odwołujący jest niezdolny do pracy.

Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie wnosiła uwag oraz nie kwestionowała opinii biegłych specjalistów z zakresu chorób wewnętrznych, neurologii, psychiatrii oraz ortopedii i traumatologii (pismo procesowe organu rentowego z dnia 24 sierpnia 2018 r. k. 41 – 42 a.s., pismo procesowe organu rentowego z dnia 2 października 2018 r. k. 63 – 64 a.s., pismo procesowe organu rentowego z dnia 18 stycznia 2018 r. k. 77 – 78 a.s.).

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie P. G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 31 stycznia 2018 r. znak:(...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie wystąpiły przesłanki określone w art. 148 ¹ § 1 k.p.c., uzasadniające wydanie wyroku na posiedzeniu niejawnym, ponieważ po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, a także po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne. W szczególności, żadna ze stron w pierwszym piśmie procesowym nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy.

Na wstępie rozważań niniejszej sprawy Sąd wskazuje, że elementem spornym postępowania było jednoznaczne określenie stanu zdrowia odwołującego i ustalenie, czy przysługuje mu prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 t.j., dalej: ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące przesłanki:

1. jest niezdolny do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4. nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (art. 57 ust. 2).

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt 5 cytowanej ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony, u którego niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat, przy czym okres ten zgodnie z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 powoływanej ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Jak zostało wskazane, w przedmiotowej sprawie Zakład Ubezpieczeń Społecznych już w toku postępowania wyjaśniającego zainicjowanego wnioskiem ubezpieczonego o przyznanie mu prawa do renty, zgodnie z orzeczeniem Lekarza Orzecznika ZUS, uznał ubezpieczonego za osobę zdolną do pracy. W konsekwencji organ rentowy na gruncie decyzji z dnia 31 stycznia 2018 r. podnosił, że ubezpieczony nie spełnia naczelnej przesłanki wynikającej z art. 57 ust.1 pkt 1 ustawy emerytalnej, a mianowicie nie jest niezdolny do pracy. Odwołujący nie zgodził się ze skarżoną decyzją organu rentowego odmawiającą mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Przepis art. 107 ustawy emerytalnej wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Cytowany wyżej przepis wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania lub ponownego powstania. W aspekcie formalnoprawnym następuje więc zmiana rodzaju pobieranej renty, utrata prawa do renty lub ponowne nabycie uprawnień. O zmianach w prawie i wysokości świadczeń rentowych przesądza wynik badania lekarskiego przeprowadzanego przez Lekarza Orzecznika ZUS/Komisję Lekarską ZUS, które to organy orzecznicze dokonują oceny niezdolności do pracy, jej stopnia i trwałości. Treść orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS/Komisji Lekarskiej ZUS w przedmiocie zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, braku tej niezdolności lub jej ponownego powstania, powinna w równym stopniu wynikać z profesjonalnej oceny stanu zdrowia badanego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2001 r., II UKN 181/00).

W kontekście powyższego przyjmuje się, że przy rozpoznawaniu spraw o dalsze prawo do renty, zgodnie z art. 107 ustawy emerytalnej, należy zbadać, czy aktualny na dzień wydania decyzji stan zdrowia osoby ubiegającej się o rentę uległ zmianie w stosunku do stanu od ustania prawa do ostatnio pobieranego świadczenia. Poprawa stanu zdrowia, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem, jest podstawą do odmowy dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (zob. np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 lutego 2016 r.). A contrario do powyższego, jeśli tej poprawy brak, nie ma jednocześnie podstaw do odmowy przyznania świadczenia rentowego na dalszy okres. Dokonanie oceny niezdolności do pracy ubezpieczonego powinno nastąpić przy uwzględnieniu regulacji art. 12 ustawy emerytalnej, zgodnie z którego treścią, niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2004r., II UK 222/03).

Ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia wymaga z reguły wiadomości specjalnych. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych dotyczących prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do dokonywania ustaleń w zakresie oceny stopnia zaawansowania chorób oraz ich wpływu na stan czynnościowy organizmu, uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych sądowych, zgodnie z treścią art. 278 k.p.c. Opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału dowodowego wtedy, gdy potrzebne są do tego wiadomości specjalne. Dlatego też opinie sądowo - lekarskie sporządzone w sprawie przez lekarzy specjalistów, mają zasadniczy walor dowodowy dla oceny schorzeń ubezpieczonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11 lutego 2016 r., III AUa 1609/15).

Mając na uwadze powyższe, Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe z uwzględnieniem dokumentacji medycznej odwołującego w oparciu o jej analizę dokonaną przez powołanych w sprawie biegłych sądowych specjalistów z zakresu chorób wewnętrznych, neurologii, psychiatrii oraz ortopedii i traumatologii. W świetle tak przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Okręgowy stwierdził, że stan zdrowia odwołującego na dzień wydania skarżonej decyzji nie uzasadniał uznania go za osobę niezdolną do pracy choćby w stopniu częściowym. Żaden z biegłych sądowych sporządzających opinię na rzecz niniejszej sprawy nie znalazł podstaw medycznych do uznania odwołującego za osobę niezdolną do pracy. Co prawda biegli w swoich opiniach zwrócili uwagę, że odwołujący cierpi na liczne schorzenia m. in. otyłość olbrzymią, astmę oskrzelową, zmiany zwyrodnieniowe stawów, okresowy zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego w przebiegu zmian dyskopatycznych bez istotnych powikłań neurologicznych, jest po endoprotezoplastyce totalnej biodra prawego, po artroskopii kolana prawego z powodu zwyrodnienia rogu tylnego łąkotki przyśrodkowej, po usztywnieniu stawu skokowego dolnego z powodu przebytego złamania wyrostka tylnego kości skokowej, cierpi na organiczne zaburzenia osobowości, miał dwie próby samobójcze, stwierdzono także przepuklinę wślizgową rozworu przełykowego przepony, chorobę wrzodową żołądka, stłuszenie wątroby, polipowatość jelita grubego, jednakże pomimo powyższych schorzeń biegła z zakresu chorób wewnętrznych stwierdziła, że żadna z chorób na które cierpi odwołujący nie osiągnęła takiego stopnia zaawansowania, który sprowadzałby u niego niezdolność do pracy z przyczyn internistycznych. Natomiast biegła z zakresu neurologii nie stwierdziła u badanego objawów zespołu piramidowego, móżdżkowego oraz objawów patologicznych, ze względu na stan neurologiczny obecnie i w przeszłości ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, gdyż dolegliwości odwołującego w aktualnym stopniu zaawansowania i nasilenia objawów nie powodują upośledzenia funkcji organizmu. Biegła wskazała, że stwierdzone schorzenia kręgosłupa mogą wymagać okresowo dalszego leczenia oraz rehabilitacji, ale mogą być leczone w ramach czasowej niezdolności do pracy tj. zwolnienia lekarskiego. Z kolei biegła z zakresu psychiatrii nie stwierdziła u odwołującego cech klinicznych depresji, objawów psychozy, ani istotnych zaburzeń funkcji poznawczych, dlatego też nie jest on osobą długotrwale niezdolną do pracy ze względu na stan psychiczny. Biegła uzasadniła dodatkowo, że po 2013 r. nastąpiła poprawa i stabilizacja stanu psychicznego. Również biegły z zakresu ortopedii i traumatologii nie stwierdził u odwołującego niezdolności do pracy. W ocenie biegłego ortopedy odwołujący faktycznie przebył liczne operacje w obrębie narządu ruchu, których efekt był zupełnie dobry. Po przebytej operacji biodra prawego uzyskano prawidłowe osadzenie implantów i nie występują objawy obluzowania, a zakresu ruchu biodra prawego jest wystarczająco dobry, tylko w niewielkim stopniu zmniejszony w porównaniu do strony lewej. Po przebytej artroskopii kolana prawego zakres ruchu jest zupełnie prawidłowy i nie ma cech niestabilności kolana, ani stanu zapalnego. Wykonana artrodeza podskokowa stawu skokowego prawego spowodowała wprawdzie znaczne ograniczenie zakresu ruchu i osłabienie odbicia, ale jednak umożliwiła pełne wykorzystanie funkcji podpórczej i dynamicznej prawej kończyny dolnej. Ponadto biegły wskazał, że odwołujący, który ukończył szkołę podstawową, jest potencjalnym pracownikiem fizycznym i może wykonywać lekkie i średnio ciężkie prace fizyczne niewymagające większych kwalifikacji. Biorąc pod uwagę dotychczasowe doświadczenie zawodowe ubezpieczonego, biegły stwierdził, że jest on zdolny do wykonywania pracy ochroniarza – koordynatora, może też wykonywać prace biurowe, tak jak w latach 2015 – 2017 r.

Reasumując biegli specjaliści byli zgodni, co do tego, że P. G. jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami i umiejętnościami.

Mając na względzie kompleksowy i rzetelny charakter sporządzonych na rzecz niniejszej sprawy opinii, Sąd podzielił wnioski biegłych w całości. Zdaniem Sądu, opinie biegłych zostały wydane na podstawie właściwych przesłanek (badań lekarskich, zaświadczeń o stanie zdrowia i przebytym leczeniu). Zważyć należy, że opinia biegłego ma na celu ułatwienie sądowi rozeznanie i zrozumienie dziedziny (rozstrzyganej kwestii) wymagającej wiadomości specjalnych. W tym znaczeniu biegły jest pomocnikiem sądu, jednakże prezentuje własne stanowisko w kwestii, którą sąd rozstrzyga. Biegły zachowuje niezawisłość co do merytorycznej treści opinii, co zapewnia prawidłową rolę tej opinii w postępowaniu sądowym (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 7 stycznia 1997 r., I CKN 44/96, niepubl.). Jak wspomniano wyżej, w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy, a co za tym idzie również weryfikacja orzeczeń lekarzy orzeczników, wymaga zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Podstawowym więc dowodem w sprawach o rentę jest dowód z opinii biegłego. Opinia biegłego jest specyficznym dowodem, którego ocena przebiega według odmiennych kryteriów, właściwych tylko dla opinii biegłych. Dowód tego rodzaju podlega oczywiście ocenie sądu, ale tylko pod względem fachowości osoby, która ją sporządziła, dokładności przeprowadzonych badań, rzetelności oraz logiczności, jak też sposobu motywowania i stopnia stanowczości wyrażonych w opinii biegłego wniosków. Sąd nie może natomiast czynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia: 18 września 2014 r., I UK 22/14; 24 czerwca 2015 r., I UK 345/14, także wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 14 września 2017 r. III AUa 258/17).

Mając powyższe na uwadze, zaskarżoną decyzję organu rentowego z dnia 31 stycznia 2018 r. znak: (...), Sąd uznał za prawidłową i na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonego, o czym orzekł w sentencji wyroku.

Zarządzenie: Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć odwołującemu z pouczeniem.