Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2019 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: stażysta Anna Klich

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2019 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania A. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 13 lutego 2019 roku nr (...)

w sprawie A. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do rekompensaty

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób że przyznaje odwołującemu się A. F. prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szkodliwych warunkach.

Sygn. akt IV U 195/19

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 10 czerwca 2019 r.

Decyzją z dnia 13 lutego 2019 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2015 r. poz. 965 ze zm.) oraz przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2017 r. poz. 1383 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 14 stycznia 2019 r., odmówił A. F. przyznania prawa do rekompensaty z tytułu pracy
w szczególnych warunkach, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił 15 lat pracy
w szczególnych warunkach, a jedynie 1 rok, 5 miesięcy i 18 dni takiej pracy.

Decyzja ta została zaskarżona przez A. F. odwołaniem.
W odwołaniu ubezpieczony domagał się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania mu prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu odwołujący podał, że legitymuje się ponad 15- letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, ponieważ taką pracę w charakterze montera izolacji wykonywał w latach 1978-1998
w Przedsiębiorstwie (...) z siedzibą w K., a wcześniej w Hucie im. (...)
w B. przez okres około 3 lat, co mogą potwierdzić świadkowie.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podał, że ubezpieczony przedłożył dwa świadectwa potwierdzające wykonywanie pracy w szczególnych warunkach. Pierwsze wystawione zostało w dniu 30 czerwca 1997 r. przez Spółkę (...), a drugie w dniu
20 września 2013 r. przez Spółkę (...). Na podstawie tych dokumentów,
po odliczeniu zwolnień lekarskich i urlopów bezpłatnych, Zakład uwzględnił wnioskodawcy staż pracy w szczególnych warunkach w łącznym wymiarze 1 roku, 5 miesięcy i 18 dni.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący A. F., urodzony
w dniu (...) w dniu 14 stycznia 2019 r. wystąpił do ZUS z wnioskiem
o rekompensatę.

W postępowaniu przed organem rentowym ubezpieczony wykazał staż pracy
w szczególnych warunkach w wymiarze 1 roku, 5 miesięcy i 18 dni z tytułu zatrudnienia
od 1 lipca 1976 r. do 31 lipca 1977 r. w Hucie im. (...) w K. na stanowisku suwnicowego oraz od 1 stycznia 1996 r. do 31 stycznia 1996 r., od 18 lutego 1997 r.
do 26 marca 1997 r., od 29 marca 1997 r. do 31 marca 1997 r., od 11 kwietnia 1997 r.
do 22 kwietnia 1997 r., od 24 kwietnia 1997 r. do 9 maja 1997 r., od 11 maja 1997 r.
do 12 maja 1997 r., od 14 maja 1997 r. do 3 czerwca 1997 r., od 5 czerwca 1997 r.
do 19 czerwca 1997 r. i od 21 czerwca 1997 r. do 22 czerwca 1997 r. w (...) Sp. z o.o. w K. na stanowisku montera.

Zaskarżoną decyzją z dnia 13 lutego 2019 r. (...) Oddział w S. odmówił A. F. przyznania prawa do rekompensaty z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 27 listopada 1978 r. do 31 grudnia 1994 r. odwołujący A. F.
był zatrudniony w (...) Spółka Akcyjna w K. w pełnym wymiarze godzin
na stanowiskach cieśli, montera rusztowań rurowych, izolera, montera izolacji, a ostatnio montera rusztowań rurowych. W okresie tego zatrudnienia ukończył kurs montażu rusztowań rurowych. Od 27 listopada 1978 r. do 30 listopada 1981 r. i od 1 lutego 1982 r. do 29 lutego 1984 r. odwołujący zajmował stanowisko cieśli w (...)5, zaś od 1 grudnia 1981 r.
do 31 stycznia 1982 r. stanowisko montera i od 1 marca 1984 r. stanowisko montera rusztowań rurowych w (...)5. Od 20 listopada 1984 r. do 22 maja 1985 r. pracował
na budowie eksportowej w NRD jako izoler. Od 17 czerwca 1985 r. świadczył pracę w kraju na stanowisku montera rusztowań rurowych. Od 9 września 1985 r. do 31 grudnia 1985 r. pracował na budowie eksportowej w NRD jako monter izolacji. Od 20 stycznia 1986 r. świadczył pracę w kraju na stanowisku montera rusztowań rurowych. Od 16 czerwca 1986 r. do 30 kwietnia 1988 r. pracował na budowie eksportowej w NRD jako izoler. Od 11 lipca 1988 r. do 31 grudnia 1994 r. świadczył pracę w kraju na stanowisku montera rusztowań rurowych. Zajmując stanowiska montera rusztowań rurowych, izolera i montera izolacji odwołujący wykonywał pracę na wysokości. Z tego tytułu przysługiwał mu dodatek
za uciążliwą pracę. Od 7 września 1982 r. do 21 września 1982 r. odwołujący uczestniczył
w kursie montażu rusztowań rurowych zorganizowanym w K. przez (...) (...). Kurs ten miał na celu przyuczenie do zawodu montera rusztowań rurowych.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 31.12.1994 r.- k. 53 cz. II, k. 46 cz. III akt ZUS,

-

dokumenty zgromadzone w aktach osobowych, w tym: wniosek w sprawie zatrudnienia z dnia 03.11.1978 r., karta obiegowa zmiany przyjęcia do pracy
z dnia 15.11.1978 r., umowa o pracę z dnia 27.11.1978 r., angaże z dnia 23.11.1981 r., 10.02.1982 r., 13.03.1984 r., 17.06.1985 r., 14.01.1986 r.
i 06.07.1988 r., zaświadczenie o ukończeniu kursu montażu rusztowań rurowych z dnia 21.09.1982 r., umowy o pracę na budowie eksportowej z dnia 14.11.1984 r., 09.09.1985 r. i 16.06.1986 r., aneksy czasowe do umowy
o pracę na budowie zagranicznej z dnia 28.10.1985 r., 10.10.1985 r., 03.01.1987 r., 02.09.1987 r. i 05.01.1988 r., karty informacyjne dotyczące zatrudnienia za granicą, karty informacyjne o pracowniku wyjeżdżającym
za granicę, angaże, karty dotyczące pracownika, kartoteki ewidencyjne wynagrodzenia pracownika,

Od 1 stycznia 1995 r. do 31 grudnia 1995 r. odwołujący pracował w (...) Sp. z o.o. w K. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera rusztowań rurowych. Od 20 lutego 1995 r. do 28 lutego 1995 r. i od 6 lipca 1995 r. do 7 lipca 1995 r. pobierał zasiłek opiekuńczy, zaś od 9 listopada 1995 r. do 17 listopada 1995 r. wynagrodzenie za czas choroby.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 30.06.1997 r.- k. 54 cz. II akt ZUS,

-

zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (druk Rp-7) z dnia
20.09.2005 r.- k. 53 cz. III akt ZUS,

Od 4 czerwca 1998 r. do 3 września 1998 r. i od 4 września 1998 r. do 3 grudnia
1998 r. odwołujący był zatrudniony w (...) Spółka Akcyjna K. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku izolera. Od 3 listopada 1998 r. do 3 grudnia 1998 r. pobierał wynagrodzenie za czas choroby.

dowód:

-

świadectwa pracy z dnia: 26.08.1998 r. i 03.12.1998 r.- k. 55-58 cz. II, k. 49-50 cz. III akt ZUS, akta osobowe,

-

dokumenty zgromadzone w aktach osobowych, w tym: umowy o pracę z dnia 03.06.1998 r. i 26.08.1998 r., angaż z dnia 03.06.1998 r., zaświadczenie
o ukończeniu instruktażu stanowiskowego (w ramach szkolenia wstępnego)
w dziedzinie (...) z dnia 05.06.1998 r.,

Przedsiębiorstwo (...) zajmowało się montowaniem rurociągów i estakad, zakładaniem nowych instalacji oraz remontami rurociągów i innych urządzeń. Prace
te wykonywały brygady remontowe składające się z około 10 osób. Rurociągi przesyłające gorącą wodę przemysłową były usytuowane na wysokości około 10, a nawet 40 metrów. Prace realizowano między innymi na terenie Huty im. (...) w K., w tym
na wydziałach: wielkich pieców, koksowni, aglomerowni, stalowni, walcowni drobnej, walcowni karoseryjnej i siłowni produkującej prąd. Na tych wydziałach pracownicy Huty byli zatrudniani w szczególnych warunkach i cały czas wykonywali swoje obowiązki. Przysługiwały im dodatki szkodliwe. W wydziałach tych temperatura powietrza wynosiła nawet 50 stopni C.. Monterzy izolacji izolowali rurociągi, czyli okładali je watą szklaną, a na to układali płaszcz ocynkowany. Płaszcz z blachy przygotowywano wcześniej
w warsztacie. Stałą izolację tworzył kurz azbestowy i cement. Monter rusztowań rurowych wykonywał prace związane z postawieniem rusztowania. Prace te realizowali zarówno monterzy rusztowań, jak i izolerzy. Potem, monterzy rusztowań i monterzy izolacji wspólnie wykonywali prace związane z izolacją. Pracowali też przy remontach rur, co wiązało się
z ich wcześniejszym demontażem. Po wyczyszczeniu rurociągu, był on okładany płaszczem ocynkowanym. Monter izolacji termicznej wykonywał takie same prace jak pracownik
na stanowisku izolera. Przedsiębiorstwo zatrudniało również cieśli do budowy rusztowań, którzy wykonywali elementy drewniane rusztowań, czyli podesty i podwieszane podesty
pod estakady. Z początkiem lat 80-tych wprowadzono rusztowania rurowe i od tego czasu przy budowie rusztowań pracowali już tylko monterzy. Rusztowania rurowe były stawiane
na wysokości nawet do 100 metrów. Odwołujący od początku swojego zatrudnienia
w Przedsiębiorstwie (...) realizował prace izolacyjne polegające na okładaniu watą szklaną rurociągów i zbiorników. Pracował też przy budowie rusztowań. Od początku lat
80-tych były to już wyłącznie rusztowania rurowe. Prace te wykonywał stale i w pełnym wymiarze godzin na wydziałach huty. Na eksporcie odwołujący pracował w elektrowniach. Tam zajmował się pracami izolacyjnymi rur przesyłających wodę, usytuowanych
na wysokości. Były to elektrownie zasilane przy użyciu węgla brunatnego, w których panowało duże zapylenie. Rusztowania w tych elektrowniach budowali pracownicy z NRD.

dowód:

-

zeznania świadka M. B.- k. 27v-28,

-

zeznania świadka Z. Z.- k. 28v-29,

-

zeznania odwołującego A. F.- k. 29-29v,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów oraz zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości,
zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu,
aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego. Dokumenty urzędowe stanowiły więc dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone
(art. 244 § 1 k.p.c.), zaś dokumenty prywatne, dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.).

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków M. B. i Z. Z. oraz słuchanego w charakterze strony A. F., którzy wskazali
na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące rodzaju, charakteru
i warunków pracy ubezpieczonego w spornych okresach zatrudnienia. Zeznania
te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż były wewnętrznie spójne, logiczne,
a przy tym przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Wzajemnie
też ze sobą korespondowały.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie od zaskarżonej decyzji (...) Oddział w S. z dnia 13 lutego 2019 r. zasługiwało na uwzględnienie.

W tej sprawie rozstrzygnąć należało, czy zasadnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił odwołującemu A. F. przyznania prawa do rekompensaty
z tytułu pracy w szczególnych warunkach, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 1 rok, 5 miesięcy i 18 dni takiej pracy.

Kwestie dotyczące rekompensaty uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia
19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1924).
Jak stanowi art. 2 pkt 5 tej ustawy, rekompensata to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach
lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej. Celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, do której osoba uprawniona nabyła prawo po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego.

Rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, wynoszący co najmniej 15 lat (art. 21 ust. 1 ustawy). Rekompensata
nie przysługuje osobie, która nabyła prawo do emerytury na podstawie przepisów
o emeryturach i rentach z FUS (art. 21 ust. 2 ustawy). Rekompensata jest adresowana wyłącznie do ubezpieczonych objętych systemem emerytalnym zdefiniowanej składki, którzy przed osiągnięciem podstawowego wieku emerytalnego nie nabyli prawa do emerytury
z FUS obliczanej według formuły zdefiniowanego świadczenia. Z treści art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych wynika, że ustalenie rekompensaty następuje na wniosek ubezpieczonego o emeryturę. W art. 23 ust. 2 tej ustawy wskazano zaś, że rekompensata przyznawana jest w formie dodatku do kapitału początkowego, o którym mowa w przepisach art. 173 i art. 174 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Aby ustalić prawo do rekompensaty konieczne jest wykazanie, iż ubezpieczony do dnia 1 stycznia 1999 r. posiada 15-letni okres pracy w szczególnych warunkach, przy jednoczesnym braku możliwości uzyskania prawa do emerytury pomostowej lub prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na skutek zmiany stanu prawnego wprowadzonego ustawą o emeryturach pomostowych. Celem rekompensaty
jest bowiem zapewnienie pracownikom uzyskania odszkodowania za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach
lub o szczególnym charakterze jak również emerytury pomostowej (por. wyrok SA
w Lublinie z dnia 6 marca 2019 r., III AUa 273/18, LEX nr 2637945).

Prawo do rekompensaty mają osoby urodzone po 1948 r., które przed 1 stycznia
2009 r. wykonywały przez co najmniej 15 lat prace w szczególnych warunkach
lub charakterze w rozumieniu art. 32 i 33 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. emeryturach
i rentach z FUS. Przy ustalaniu prawa do rekompensaty mogą być uwzględnione tylko takie okresy, w których praca była realizowana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Stosownie do dyspozycji tego przepisu, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu
na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Art. 32 ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, iż wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się
na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.). W myśl
§ 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace
w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. W myśl
§ 2 ust. 1 natomiast okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyjął za udowodniony przez odwołującego staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 1 roku, 5 miesięcy i 18 dni. Do wykazania
15-letniego okresu takiej pracy zabrakło zatem ubezpieczonemu 13 lat, 6 miesięcy i 12 dni.

Zgodnie z art. 473 k.p.c., w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. To sprawia, że fakt zatrudnienia, bądź jego brak w szczególnych warunkach może być dowodzony za pomocą każdego środka dowodowego. Sąd w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, inaczej niż organ rentowy w postępowaniu administracyjnym, nie obowiązują ograniczenia dowodowe. W sprawach tych, zgodnie z art. 473 § 1 k.p.c., nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. Oznacza to, że również w sprawie o świadczenie, w której niezbędne jest ustalenie, iż ubezpieczony posiada staż pracy w szczególnych warunkach, sąd jest władny dokonać ustaleń dotyczących obowiązków ubezpieczonego w trakcie zatrudnienia, na podstawie dowodów osobowych,
np. dowodu z zeznań świadka oraz dowodu z przesłuchania samego ubezpieczonego
(por. wyrok SA w Lublinie z dnia 6 marca 2019 r., III AUa 787/18, LEX nr 2637028).
Nie można w każdym przypadku uznawać, iż dokumenty znajdujące w aktach osobowych mają większą moc dowodową niż osobowe źródła dowodowe. Każdą sprawę należy rozstrzygać indywidualnie, biorąc pod uwagę całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i reguły wynikające z art. 233 § 1 k.p.c. Istotne jest również to, że sprawach
z zakresu ubezpieczeń społecznych przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków lub
z przesłuchania stron nie podlega żadnym ograniczeniom. Zatem każdy istotny fakt, w tym taki, którego ustalenie jest niezbędne do przyznania ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury, może być dowodzony wszelkimi dostępnymi środkami także wówczas, gdy
z dokumentu prywatnego wynika co innego. Oznacza to, że treść świadectwa pracy świadectwa pracy w szczególnych warunkach oraz innej dokumentacji osobowej może być podważana w każdy sposób. Dokonana przez pracodawcę w świadectwie pracy
w szczególnych warunkach i świadectwie pracy ocena charakteru zatrudnienia pracownika nie jest bowiem dla sądu wiążąca, dokument ten podlega co do swojej wiarygodności i mocy dowodowej takiej samej ocenie, jak każdy inny dowód. Istnienie świadectw pracy oraz innej dokumentacji osobowej w odniesieniu do spornego okresu zatrudnienia nie uniemożliwia przeprowadzenia postępowania dowodowego na okoliczność ustalenia, czy świadczona praca odpowiada pracom wykonywanym w warunkach szczególnych w myśl przepisów rozporządzenia z 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach (Dz. U. Nr 8, poz. 43) (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia
20 listopada 2018 r., III AUa 345/18, LEX nr 2617820, LEX nr 2617820).

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że odwołujący legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach. Pracę taką wykonywał bowiem w (...) Spółka Akcyjna w K., gdzie zatrudniano
go na stanowiskach montera rusztowań rurowych, izolera i montera izolacji. Jak ustalił Sąd
w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach osobowych, od 1 grudnia 1981 r.
do 31 stycznia 1982 r. odwołujący zajmował stanowisko montera, zaś od 1 marca 1984 r. stanowisko montera rusztowań rurowych w (...)5. Od 20 listopada 1984 r. do 22 maja
1985 r. pracował na budowie eksportowej w NRD jako izoler. Od 17 czerwca 1985 r. świadczył pracę w kraju na stanowisku montera rusztowań rurowych. Od 9 września 1985 r. do 31 grudnia 1985 r. pracował na budowie eksportowej w NRD jako monter izolacji.
Od 20 stycznia 1986 r. świadczył pracę w kraju na stanowisku montera rusztowań rurowych. Od 16 czerwca 1986 r. do 30 kwietnia 1988 r. pracował na budowie eksportowej w NRD jako izoler. Od 11 lipca 1988 r. do 31 grudnia 1994 r. ponownie zaś świadczył pracę w kraju
na stanowisku montera rusztowań rurowych. W obu kartach pracownika, obejmujących dane o urlopach, nieobecnościach w pracy, nagrodach i przebiegu pracy zawodowej odnotowano, że ubezpieczony jest zdolny do pracy na wysokości. Przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, że pracując w charakterze montera rusztowań rurowych, izolera i montera izolacji odwołujący wykonywał prace na wysokości. Ubezpieczony okoliczność tę przyznał. Jak wynika z treści kartotek ewidencyjnych wynagrodzenia pracownika, z tego tytułu przysługiwał ubezpieczonemu dodatek za uciążliwą pracę. Monterem rusztowań rurowych odwołujący był również stale i w pełnym wymiarze godzin od 1 stycznia 1995 r.
do 31 grudnia 1995 r. w (...) Sp. z o.o. w K. z tym, że od 20 lutego 1995 r. do 28 lutego 1995 r. i od 6 lipca 1995 r. do 7 lipca 1995 r. pobierał zasiłek opiekuńczy, zaś od 9 listopada 1995 r. do 17 listopada 1995 r. wynagrodzenie za czas choroby. Pracę izolera w pełnym wymiarze godzin w (...) Spółka Akcyjna K. odwołujący wykonywał ponadto od 4 czerwca 1998 r. do 3 września 1998 r. i od 4 września 1998 r. do 3 grudnia 1998 r. z tym, że od 3 listopada 1998 r. do 3 grudnia 1998 r. pobierał wynagrodzenie za czas choroby. Wszystkie te prace odwołujący realizował na terenie Huty im. (...) w K.- na wydziałach: wielkich pieców, koksowni, aglomerowni, stalowni, walcowni drobnej, walcowni karoseryjnej i siłowni produkującej prąd. Na wydziałach tych pracownicy Huty byli zatrudniani w szczególnych warunkach i przysługiwały im dodatki szkodliwe. Przedsiębiorstwo (...) zajmowało się montowaniem rurociągów i estakad, zakładaniem nowych instalacji oraz remontami rurociągów i innych urządzeń. Prace te wykonywały brygady remontowe składające się z około 10 osób. Rurociągi przesyłające gorącą wodę przemysłową były usytuowane na wysokości około 10, a nawet 40 metrów. Monterzy izolacji izolowali rurociągi, czyli okładali je watą szklaną, a na to układali płaszcz ocynkowany. Pracowali też przy remontach rur, co wiązało się z ich wcześniejszym demontażem. Po wyczyszczeniu rurociągu, rurociąg taki był okładany płaszczem ocynkowanym. Monter rusztowań rurowych wykonywał prace związane z postawieniem rusztowania. Prace te realizowali zarówno monterzy rusztowań, jak i izolerzy. Potem, monterzy rusztowań i monterzy izolacji wspólnie wykonywali prace związane z izolacją.
Z początkiem lat 80-tych wprowadzono rusztowania rurowe i od tego czasu przy rusztowaniach tych pracowali monterzy. Rusztowania rurowe były stawiane na wysokości nawet do 100 metrów. Sąd przyjął, uznając za wiarygodne zeznania ubezpieczonego, że
od początku zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...), pomimo nazwy stanowiska, odwołujący realizował prace izolacyjne polegające na okładaniu watą szklaną rurociągów
i zbiorników. Pracował też przy budowie rusztowań i od początku lat 80-tych były to już wyłącznie rusztowania rurowe. Prace te wykonywał stale i w pełnym wymiarze godzin
na wydziałach huty. Były to prace na wysokości. Na eksporcie zaś odwołujący stale
i w pełnym wymiarze godzin realizował w elektrowniach prace izolacyjne rur przesyłających wodę usytuowanych na wysokości.

Prace wykonywane przez odwołującego w spornych okresach zatrudnienia należało zakwalifikować według Działu V, zatytułowanego: „W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych”, poz. 5 (prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości) wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, a także Działu XIV, zatytułowanego: „Prace różne”, poz. 25 tego wykazu, gdzie wskazano na bieżącą konserwację agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Od początku swojego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) odwołujący pracował na terenie huty i realizował szereg prac, które łącznie należy zakwalifikować jako prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe
na oddziałach będących w ruchu. Dokonując takiej kwalifikacji pracy ubezpieczonego
w spornych okresach Sąd miał na uwadze, że dla oceny, czy pracownik pracował
w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających
na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik
do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki SN: z dnia 8 czerwca 2011 r., I UK 393/10, LEX nr 950426, z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, LEX
nr (...), z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10, LEX nr 619638, z dnia 24 marca 2009 r.,
I PK 194/08, LEX nr 528152, z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009/5-6/75, z dnia 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, LEX nr 483283, z dnia 19 września 2007 r.,
III UK 38/07, OSNP 2008/21-22/329 i z dnia 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008/21-22/325, postanowienie SN z dnia 12 grudnia 2018 r., III UK 57/18, L.
nr (...)).

Po doliczeniu spornych okresów do wykazanego stażu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 1 roku, 5 miesięcy i 18 dni stwierdzić trzeba, że ubezpieczony legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem takiej pracy.

Mając to na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego
oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do rekompensaty z tytułu pracy w szkodliwych warunkach.