Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący : Sędzia SR Joanna Łakomska - Grzelak

Protokolant : Justyna Umińska

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2019 r. w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko M. W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. na rzecz M. W. kwotę (...) (tysiąc osiemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 132/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 marca 2014 wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód
w L. (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wystąpił o zasądzenie od M. W. kwoty 7.420,58 zł z odsetkami umownymi w wysokości 4-krotności stopy lombardowej NBP rocznie od kwoty 4.544,25 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi od 7 marca 2014 r. do dnia zapłaty co do kwoty 2.476,33 oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał,
iż dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki nr (...) z dnia
22 kwietnia 2009 r. zawartej pomiędzy pozwanym, a (...) Bankiem (...) S.A. Powód nabył wierzytelność przeciwko pozwanemu. Na dochodzoną kwotę składa się: 4544,25 zł niespłaconej kwoty kapitału, 1507,49 zł odsetek karnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 315,80 zł odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 194,88 zł opłat windykacyjnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 40 zł pozostałych kosztów naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 360 zł kosztów zastępstwa prawnego naliczonych przez poprzedniego wierzyciela oraz 458,16 zł odsetek karnych stanowiących czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 20 lipca 2013 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu (pozew – k. 3-9).

W dniu 2 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty – k. 10).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Pozwany wskazał, iż wszystkie swoje zobowiązania systematycznie regulował. Podniósł zarzut przedawnienia roszczenia i zastrzegł prawo odniesienia się do stanowiska powoda po doręczeniu mu odpisu pozwu (sprzeciw – k. 17-18).

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 5 grudnia 2018 roku przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Zgierzu, uznając, że z uwagi na nieprawidłowość doręczenia pozwanemu odpisu nakazu zapłaty sprzeciw wniesiony został w terminie (postanowienie – k. 59-60).

Po przekazaniu sprawy powód podtrzymał powództwo w całości uzupełniając materiał dowodowy przytoczony w pozwie w piśmie z dnia 18 lutego 2019 roku oraz z dnia 10 kwietnia 2019 roku (pismo – k. 66-66v i k. 121).

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda podniósł niezasadność zarzutu przedawnienia roszczenia wskazując, że 3-letni termin liczy się od wypowiedzenia umowy z 27 maja 2011 roku, a pozew wniesiony został w dniu 7 marca 2014 roku (pismo – k. 103-104).

W odpowiedzi na pozew pozwany podniósł zarzuty niewykazania istnienia wierzytelności w wysokości opisanej w pozwie, brak legitymacji procesowej czynnej powoda i zarzut przedawnienia roszczenia. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, że wobec braku szczegółowego rozliczenia zobowiązania z wykazem wypłat, wpłat oraz sposobu ich rozliczenia nie ma możliwości weryfikacji twierdzeń powoda co do wysokości należności z tytułu kapitału, odsetek umownych i odsetek za opóźnienie. Zakwestionował moc dowodową zaoferowanych przez powoda pism mających wskazywać na przejście wierzytelności na jego rzecz z uwagi na ich formę i fragmentaryczność oraz brak dowodu zapłaty ceny nabycia. Podniósł, iż bieg terminu przedawnienia należy liczyć zgodnie z treścią art. 120 k.c. nie od dnia dokonania wypowiedzenia umowy, ale od chwili, w której Bank stał się uprawniony do złożenia takiego oświadczenia. Wskazał, że brak rozliczenia zobowiązania skutkuje brakiem możliwości zniweczenia przez powoda zarzutu przedawnienia roszczenia. (odpowiedź na pozew – k. 125-131).

Na rozprawie w dniu 10 maja 2019 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa, podtrzymując zarzuty zgłoszone przez jego pełnomocnika. Z ostrożności procesowej, na wypadek uznania zasadności roszczenia, wniósł o rozłożenie należności na raty maksymalnie po 500 zł miesięcznie (protokół – k. 141).

Powodowy Fundusz w piśmie z dnia 3 czerwca 2019 roku wyraził zgodę na rozłożenie należności na raty po 500 zł miesięcznie (pismo – k. 143).

W piśmie z dnia 24 czerwca 2019 roku pełnomocnik pozwanego podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie wskazując, że pozwany nie uznaje roszczenia w jakiejkolwiek części ani co do zasady, ani wysokości (pismo – k. 145-146).

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 22 kwietnia 2009 r. (...) Bank (...) S.A. zawarł z M. W. umowę pożyczki nr (...) w łącznej kwocie 5984,30 zł, w tym 5000 zł pożyczki, 174,30 zł prowizji i 810 zł za ubezpieczenie. Całkowity koszt pożyczki oznaczono na kwotę 2596 zł, w tym 2421,70 zł odsetek. Pozwany zobowiązał się spłacić pożyczkę w 60 ratach kapitałowo-odsetkowych w kwotach po 140,10 zł płatnych miesięcznie do 7-ego dnia każdego miesiąca, przy czym wysokość ostatniej raty mogła ulec zmianie w związku z trybem uruchomienia pożyczki. Termin płatności pierwszej raty przypadał
7 czerwca 2009 r., zaś ostatniej dnia 7 maja 2014 r. (pkt 8). Niespłacenie w terminie raty pożyczki albo spłacenie jej w niepełnej wysokości powodowało uznanie niespłaconej należności za zadłużenie przeterminowane, od którego bank naliczał odsetki według zmiennej stopy procentowej w wysokość czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (pkt 10). Bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, jeżeli pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa pełne okresy płatności, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy oraz w przypadkach określonych w Ogólnych warunkach i spłaty pożyczek pieniężnych w (...) Banku (...) S.A. (pkt 15).

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia umowy – k. 91-93)

Pismem z dnia 27 maja 2011 r. Bank wypowiedział umowę pożyczki w związku
z niedopełnieniem zobowiązań wobec (...) Banku (...) S.A. z dniem 11 lipca 2011 roku, wskazując wysokość przeterminowanego zadłużenia na kwotę 729,24 PLN (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia wypowiedzenia umowy – k. 94).

W dniu 29 grudnia 2011 r. (...) Bank (...) S.A. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, który zaopatrzony został w klauzulę wykonalności postanowieniem Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 23 stycznia 2012 roku. W bankowym tytule egzekucyjnym wskazano, iż zadłużenie M. W. z tytułu umowy pożyczki nr (...) wynosi: 4544,25 zł niespłaconej kwoty kapitału, 315,80 zł odsetek umownych naliczonych od 22 kwietnia 2009 r. do 11 lipca 2011 r., 40 zł kosztów i prowizji i 594,09 zł niespłaconych odsetek za zwłokę naliczonych od dnia 23 maja 2009 r. do 28 grudnia 2011 r. (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia bte – k. 95, postanowienia – k. 98).

Na podstawie przedmiotowego tytułu wykonawczego (...) Bank (...) S.A. wszczął przeciwko pozwanemu postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 1330/12 Komornika Sadowego przy Sądzie Rejonowym w Tarnowie A. C., które umorzone zostało postanowieniem z dnia 26 czerwca 2012 r., jako bezskuteczne. W postanowieniu wskazano, iż koszty postępowania wyniosły 610,88 zł, w tym 200 zł opłaty stosunkowej,
300 zł kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu egzekucyjnym i 110,88 zł wydatków

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia postanowienia – k. 100-100v).

W dniu 19 lipca 2013 r. (...) Bank (...) S.A. zawarł z (...)
I Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym
z siedzibą w W. umowę przelewu i przeniesienia wierzytelności określonych umową pod warunkiem zapłaty ceny nabycia. W wyciągu z elektronicznego Załącznika do umowy wskazano, iż była nią objęta również wierzytelność względem M. W. z tytułu umowy nr (...) w kwocie 4544,25 zł kapitału, 1507,49 zł odsetek karnych, 315,80 zł odsetek umownych, 194,88 zł opłat windykacyjnych, 40 zł pozostałych kosztów, 360 zł kosztów zastępstwa prawnego (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia umowy – k. 75-77v, wyciągu z Załącznika do umowy – k. 81-83).

(...) Bank (...) S.A. złożył oświadczenie, w którym potwierdził zawarcie wskazanej umowy przelewu i wskazał, że cena nabycia wierzytelności została uiszczona w terminie określonym umową (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia oświadczenia – k. 80).

Pismem z dnia 19 lipca 2013 r. (...) Bank (...) S.A. zawiadomił pozwanego
o przelewie wierzytelności (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia zawiadomienia – k. 88).

Pismem z dnia 17 sierpnia 2013 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 7036,12 zł tytułem zadłużenia w spłacie pożyczki (bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia wezwania – k. 89-90).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych dowodów uznanych
za wiarygodne.

Wbrew zarzutom pozwanego uiszczenie ceny nabycia wierzytelności przez powoda zostało wykazane dokumentem we właściwej formie (k. 80). Zgodzić się natomiast należy, że zaoferowany materiał dowodowy pozwala jedynie na ustalenie, że doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności pomiędzy (...) Bankiem (...) a powodem oraz fragmentu treści załącznika do tej umowy wskazującego na wierzytelność wobec pozwanego. Usunięcie w kopii umowy znacznych fragmentów jej treści nie pozwala jednak na ocenę jej skuteczności, a tym samym ustalenie, że przedmiotowa wierzytelność wobec pozwanego przeszła na rzecz Funduszu. O ile zakrycie danych w postaci ceny czy zbiorczej wartości przelewanych wierzytelności bądź danych innych dłużników nie budziłoby zastrzeżeń Sądu, o tyle usunięcie treści całych ustępów czy nawet paragrafów umowy nie pozwala na ocenę jej zapisów pod kątem ewentualnych innych warunków skuteczności przelewu czy też istnienia zapisów wskazujących na jej ewentualna nieważność. Zgodzić się również należy, że trudno tak sporządzona kopię uznać za dokument zgodny z oryginałem, wbrew treści potwierdzenia pochodzącego od pełnomocnika powoda. Uprawnienie sporządzania wyciągu z umowy przysługuje notariuszowi, ale nie pełnomocnikowi powoda.

W ocenie Sadu powód nie podołał ciężarowi udowodnienia wysokości należności. Dowodem na tę okoliczność nie może być bankowy tytuł egzekucyjny, którego treści pozwany zaprzeczył. Pomimo wskazania w odpowiedzi na pozew na konieczność złożenia historii pożyczki czy innego rozliczenia należności żadne dokumenty pozwalające na weryfikacje twierdzeń powoda co do wysokości należności nie zostały złożone. Nawet w BTE wskazano jedynie okresy, za które Bank naliczył odsetki, natomiast brak jest dokumentów pozwalających na ustalenie kiedy powstały zaległości i w jakiej kwocie, a zatem od jakich kwot odsetki naliczono i według jakiej stopy procentowej oraz jak zarachowano wpłaty pozwanego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Stosownie do art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż w niniejszej sprawie powód nie udowodnił skuteczności przelewu, a tym samym swojej legitymacji czynnej, co samo w sobie skutkowało oddaleniem powództwa. Jak słusznie podnosi się w orzecznictwie, skuteczności cesji nie powinno się domniemywać tylko na tej podstawie, że powód dysponuje kopiami dokumentów źródłowych. Sąd dla weryfikacji skuteczności umowy przelewu musi mieć możliwość zapoznania się z jej pełną treścią, z ewentualnym ukryciem danych takich jak cena, jeśli je znajomość nie jest konieczna dla oceny prawidłowości umocowania osób podpisujących umowę. Złożona przez Fundusz fragmentaryczna kopia umowy nie odpowiadająca oryginałowi, wbrew treści poświadczenia nie może być uznana za dokument, a tym samym przejście wierzytelności wobec pozwanego na powodowy Fundusz nie zostało udowodnione.

Fundusz nie udowodnił również wysokości dochodzonego roszczenia.

Należy zauważyć, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. W myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód niewskazany przez stronę.

Podkreślić przy tym należy, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem,
a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia
22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44, LEX nr 80854).

W niniejszej sprawie pozwany zakwestionował wysokość dochodzonego roszczenia. Powód dochodzi pozwem 4544,25 zł niespłaconej kwoty kapitału, 1507,49 zł odsetek karnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 315,80 zł odsetek umownych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 194,88 zł opłat windykacyjnych naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 40 zł pozostałych kosztów naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 360 zł kosztów zastępstwa prawnego naliczonych przez poprzedniego wierzyciela oraz 458,16 zł odsetek karnych stanowiących czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP naliczonych od kwoty niespłaconego kapitału od dnia 20 lipca 2013 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. Kwoty te nie zostały jednak potwierdzone jakimkolwiek dokumentem. Z bankowego tytułu egzekucyjnego wynika, że na zadłużenie pozwanego składało się 4544,25 zł niespłaconej kwoty kapitału, 315,80 zł odsetek umownych naliczonych od 22 kwietnia 2009 r. do 11 lipca 2011 r., 40 zł kosztów i prowizji i 594,09 zł niespłaconych odsetek za zwłokę naliczonych od dnia 23 maja 2009 r. do 28 grudnia 2011 r.. Nawet zatem gdyby można oprzeć ustalenia na BTE to nadal nie wiadomo, na jakiej podstawie powód dochodzi zapłaty kwoty 194,88 zł opłat windykacyjnych, 1507,49 zł odsetek karnych (w pozwie nie wskazano, za jaki okres zostały one naliczone) i 360 zł kosztów zastępstwa prawnego (w egzekucji zostały przyznane koszty w kwocie 300 zł). Powód nie przedstawił szczegółowego rozliczenia spłaty kredytu, jak i nie wskazał nawet za jaki okres i według jakiej stopy procentowej Bank wyliczył odsetki karne. Na podstawie zaoferowanego materiału dowodowego nie wiadomo w jaki sposób kształtowało się zadłużenie pozwanego, tj. jakich dokonywał wpłat na poczet spłaty kredytu , a przede wszystkim jak były one zaliczane. Tym samym powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia. Fakt, że wskazana wysokość zaległego kapitału jest niższa od kapitału pożyczki nie oznacza jeszcze udowodnienia roszczenia co do wysokości. Jak słusznie podniósł pozwany by obciążyć go obowiązkiem udowodnienia faktów niweczących twierdzenia powoda takich jak wysokość spłat, roszczenie powinno być wykazane w sposób poddający się weryfikacji, a nie jedynie określone gołosłownie przez powoda.

Roszczenie powoda uznać nadto należało za przedawnione.

Zgodnie z art. 118 k.c. w aktualnym brzmieniu, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe
oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przed 9 lipca 2018 roku przepis ten brzmiał następująco – jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1104), do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Zgodnie z ust. 2, jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Zgodnie z art. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

W niniejszej sprawie umowa została zawarta w dniu 22 kwietnia 2009 r. i miała zostać spłacona do 7 maja 2014 r.. Pożyczka miała zostać spłacona w 60 ratach miesięcznych
do 7-ego dnia każdego miesiąca po 140,10 zł każda. Pismem z dnia 27 maja 2011 r. Bank wypowiedział przy tym umowę pożyczki w związku z niedopełnieniem zobowiązań wobec (...) Banku (...) S.A. z dniem 11 lipca 2011 roku, wskazując wysokość przeterminowanego zadłużenia na kwotę 729,24 zł. Cała należność wynikająca z umowy stała się wymagalna najpóźniej w dniu 11 lipca 2011 roku, co nie oznacza jednak, że taka jest data wymagalności roszczenia. Skoro Bank uprawniony był do dokonania wypowiedzenia umowy wraz z powstaniem zaległości w płatności dwóch pełnych rat (tj. kwoty 280,20 zł), a zaległość wskazana w wypowiedzeniu wynosiła 729,24 zł to niewątpliwie dokonanie wypowiedzenia było możliwe w terminie wcześniejszym niż data oświadczenia Banku w tym przedmiocie. Powód nie wykazał, które raty zostały przez pozwanego spłacone
i w jakiej wysokości ani jak rozliczane były wpłaty dokonywane przez pozwanego na poczet spłaty pożyczki, a tym samym nie zniweczył podniesionego zarzutu przedawnienia roszczenia.

Nawet gdyby uznać, że przedawnieniu uległy jedynie poszczególne raty wymagalne osobno w dacie upływu terminu zapłaty przedmiotowej raty przed 7 marca 2011 roku to wobec nieudowodnienia wysokości roszczenia w związku z częściowym jego przedawnieniem, Sąd nie był w stanie wyliczyć, w jakiej kwocie roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu, co również skutkowało oddaleniem powództwa w całości.

Należy przy tym wskazać, iż bieg przedawnienia roszczenia nie został przerwany
w stosunku do powoda przed wniesieniem pozwu. Na podstawie tytułu wykonawczego
w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzule wykonalności (...) Bank (...) S.A. wszczął przeciwko pozwanemu postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 1330/12, które umorzone zostało postanowieniem z dnia 26 czerwca 2012 r., jako bezskuteczne. W tym miejscu należy wskazać, iż, jak wskazuje się w orzecznictwie, czynnością przerywającą bieg przedawnienia przedsięwziętą w celu zaspokojenia roszczenia jest wniosek wierzyciela o nadanie tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności (por. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSNC 2005, nr 4, poz. 58, i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2004 r., II CK 276/04, nie publ.). Czynnością taką jest też niewątpliwie wniosek o wszczęcie egzekucji, jest to bowiem czynność zmierzająca bezpośrednio do zaspokojenia roszczenia. W niniejszej sprawie czynności te dokonane przez pierwotnego wierzyciela nie spowodowały jednakże przerwy biegu terminu przedawnienia względem pozwanego będącego następcą prawnym Banku. Sąd Rejonowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego przedstawione w wyroku z dnia
19 listopada 2014 r. (II CSK 196/14, Lex nr 1622306), iż do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy identyczność wierzytelności, niezbędna jest również identyczność osób,
na rzecz których/przeciwko którym dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana. Z istoty instytucji przedawnienia wynika bowiem,
że przerwanie biegu przedawnienia następuje w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela: dotyczy tego roszczenia, które jest zabezpieczone, dochodzone, ustalane lub egzekwowane, jest skuteczne przeciwko osobie, wobec której kieruje się czynność i z korzyścią na rzecz osoby dokonującej czynności. Wniosek
o wszczęcie egzekucji czy też o nadanie klauzuli wykonalności wywołuje zatem skutek
w postaci przerwy biegu przedawnienia roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym tylko wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela, wskazanego w tytule egzekucyjnym i na którego rzecz temu tytułowi została nadana klauzula wykonalności.

Za ugruntowany należy przy tym uznać pogląd, że art. 192 pkt 3 k.p.c. nie ma zastosowania w postępowaniu egzekucyjnym, cel bowiem tego postępowania jest inny; ma ono doprowadzić do zaspokojenia osoby materialnie uprawnionej, wskazanej w tytule egzekucyjnym, przy czym klauzula wykonalności może modyfikować istotne postanowienia tego tytułu, kształtując odmiennie granice podmiotowe i przedmiotowe zakresu egzekucji. Niestosowanie art. 192 pkt 3 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2009 r. III CZP 4/09, OSNC 2010, nr 1, poz. 2) oznacza zatem, że jeżeli w toku postępowania egzekucyjnego dojdzie do zawarcia umowy przelewu egzekwowanej wierzytelności, to postępowanie egzekucyjne nie zmierza już do zaspokojenia wierzyciela, którego osobę wskazuje tytuł wykonawczy. Z racji następstwa prawnego,
o którym mowa, prawo stwierdzone w tytule egzekucyjnym na rzecz dotychczasowego wierzyciela wygasa wskutek przejścia na inny podmiot, a tym samym wygasa uprawnienie
do prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez pierwotny podmiot. Należy zatem stwierdzić, że skutki, jakie wiązały się z prowadzeniem postępowania egzekucyjnego odnoszą się do występujących w tym postępowaniu podmiotów i tytułu wykonawczego, na podstawie którego egzekucja była prowadzona. Stąd po umorzeniu postępowania egzekucyjnego wszczętego przez Bank przedawnienie rozpoczęłoby bieg na nowo (art. 124 k.c.) jednak
w tych samych granicach podmiotowych (wynikających z tytułu wykonawczego).
(tak też Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 22 czerwca 2016 r. I ACa 53/16,
Lex nr 2076776; Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 11 marca 2016 r. I ACa 1408/15, Lex nr 2023627).

Nadanie bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności jak i wszczęcie na tej podstawie postępowania egzekucyjnego nie przerwało wobec tego biegu terminu przedawnienia względem powoda.

Wobec powyższego powództwo należało oddalić.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasada odpowiedzialności za jego wynik, na podstawie art. 98 k.p.c.. Wygrywający pozwany poniósł koszty w postaci wynagrodzenia pełnomocnika, którego zwrot zasądzony został w stawce minimalnej wynoszącej 1800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Dz. U. z 2015 r. poz. 1804) oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Sąd zasądził zatem od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1817 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.