Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 października 2019 roku

Pozwem wniesionym w dniu 3 stycznia 2018 roku ( data prezentaty k. 1) strona powodowa - W. M. S. P. 13 i 13A w W. domagała się zasądzenia na jej rzecz od M. J. i M. K. solidarnie kwoty 3 560,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jej rzecz od pozwanych zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwani są współwłaścicieli lokalu mieszkalnego o numerze (...) położonym w budynku przy ul. (...) w W.. W związku z tym są oni obowiązani uiszczać na rzecz strony powodowej należności związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej oraz wpłat na fundusz remontowy. Jak podała strona powodowa, należności z tego tytułu w okresie objętym pozwem, tj. od 1 czerwca 2017 roku do 30 listopada 2017 roku, wynoszą 3 517,31 złotych i obejmują zaliczkę na utrzymanie nieruchomości wspólnej, zaliczkę na świadczenia C.O. oraz wpłatę na fundusz remontowy. Strona powodowa nadmieniła, iż dochodzone pozwem opłaty winny być uiszczane przez właścicieli lokali do dnia 10 - go każdego miesiąca, przy czym pozwani – pomimo skierowania do nich wezwania do zapłaty – nie uiścili ww. należności do dnia wniesienia pozwu ( pozew k. 1-5).

W dniu 12 stycznia 2018 roku został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w którym orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu ( nakaz zapłaty k. 22).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W pierwszej kolejności zakwestionowali umocowanie A. S. do działania w imieniu powoda. Wskazali również, iż nigdy nie otrzymali wezwania do zapłaty. Zgłosili zarzut nieudowodnienia przez stronę powodową dochodzonego pozwem roszczenia.

Ponadto w ich ocenie uchwały podejmowane przez powodową wspólnotę mieszkaniową, jako podstawy naliczania należności w niniejszej sprawie, są dotknięte nieważnością jako sprzeczne z art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali ( sprzeciw od nakazu zapłaty k. 24 - 25).

Następnie w piśmie przygotowawczym z 21 czerwca 2018 roku ( data prezentaty) pozwani wskazali, iż brak jest podstaw przyjęcia ich solidarnej odpowiedzialność za należność dochodzoną w niniejszej sprawie wskazując, iż są współwłaścicielami w częściach ułamkowych ( pismo przygotowawcze k. 39 – 39v).

W piśmie przygotowawczym z 25 czerwca 2018 roku ( data prezentaty) pełnomocnik powoda podtrzymał swoje stanowisko w sprawie ( pismo przygotowawcze k. 42 – 45). Z kolei w piśmie z dnia 29 czerwca 2018 roku powództwo zmodyfikowano w ten sposób, że domagano się zasądzenia od każdego z pozwanych kwot po 1 780,40 złotych. Nie zmieniono w żaden sposób podstawy faktycznej czy prawnej żądania ( pismo przygotowawcze k. 75 – 76).

W piśmie przygotowawczym z dnia 25 lipca 2018 roku pełnomocnik pozwanych wskazał, iż w jego ocenie ww. „zmiana powództwa” była w istocie cofnięciem pozwu, w związku z tym wniósł o zasądzenie kosztów procesu ( pismo przygotowawcze k. 78). Pełnomocnik powoda nie zgodził się z tym stanowiskiem i wskazywał, iż nie doszło do cofnięcia pozwu w jakimkolwiek zakresie ( protokół rozprawy k. 91).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie. Żaden z pełnomocników nie zgłosił żadnych zarzutów do doręczonej ich opinii biegłego ( potwierdzenie przesłania odpisu opinii k. 114, k. 115; potwierdzenie odbioru k. 116; protokół rozprawy k. 125).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. J. i M. K. są współwłaścicielami - w udziałach wynoszących po ½, lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość oznaczonego numerem 51, położonego w budynku przy ul. (...) w W.. Lokal ma powierzchnię 71,65 m ² i został nabyty przez ww. osoby na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego i jego sprzedaży, umowa o podział nieruchomości do wyłącznego korzystania, pełnomocnictwa, umowa sprzedaży udziału w lokalu niemieszkalnym, zawartej w dniu 18 lipca 2016 roku przed notariuszem A. H. w W., rep. A 6239/2016. Dla tego lokalu jest prowadzona księga wieczysta nr (...) ( okoliczności bezsporne, wydruk księgi wieczystej k. 40 – 40v).

M. J. i M. K. przysługuje także prawo wyłącznego korzystania z boksu garażowego B 65 o powierzchni 4,87 m ² oraz jednego miejsca garażowego o numerze G 102 w hali garażowej pod budynkiem S. (...) Dla hali garażowej i pomieszczeń przynależnych jest prowadzona księga wieczysta (...) ( rozliczenie k. 59; okoliczność bezsporna).

Właściciele ww. lokalu tworzą – wraz z innymi właścicielami samodzielnych lokali - Wspólnotę Mieszkaniową S. P. (...)w W., która posiada numer REGON (...) ( okoliczność bezsporna, znane z urzędu dane w rejestrze REGON). Na mocy § 8 umowy zawartej w formie aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza A. H. w W., rep. (...), zarząd nieruchomością wspólną w ww. wspólnocie mieszkaniowej sprawuje A. S. ( kopia aktu notarialnego k. 10v, k. 47- 53, k. 57-58).

Uchwałą nr 5/2017 z dnia 19 maja 2017 roku współwłaściciele nieruchomości S. (...)i S. (...)w W. uchwalili wysokość zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną od 1 kwietnia 2017 roku na kwotę: 3,17 zł/m ^{( 2 )}dla lokali mieszkalnych, 5,95 zł/m ^{( 2)} od boksu garażowego oraz 81 złotych od miejsca postojowego w hali garażowej. Za uchwałą oddano 52,77% głosów ( uchwała k. 16). Z kolei wysokość wpłat na fundusz remontowy od 1 kwietnia 2017 ustalono uchwałą nr 6/2017 na kwotę 0,30 zł/m ^{( 2)} dla lokali mieszkalnych, 5,34 zł/sztuka od miejsca garażowego oraz 1,90 zł/m ^{( 2)} komórki lokatorskiej i komórki garażowej. Za uchwałą oddano 53,93% głosów ( uchwała k. 18).

Należności obciążające właścicieli lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., na podstawie w/w uchwał, za czerwiec i lipiec 2017 roku wynosiły 676,78 złotych, za sierpień 2017 roku – 800,17 złotych, a za miesiące wrzesień – listopad 2017 roku – 701,59 złotych. Po uwzględnieniu okresowego rozliczenia mediów, łącznie za okres od 1 czerwca 2017 roku do 30 listopada 2017 roku wynosiły więc 3 694,73 złote. Z kolei odsetki wyliczone na dzień 30 listopada 2017 roku wynosiły 60,82 złote ( opinia biegłego W. Z. k. 93 - 106).

M. J. ani M. K. nie uiścili ww. należności ( zeznania E. N. k. 85 – 86; okoliczność bezsporna).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedłożone do akt sprawy, zarówno w formie zwykłych kserokopii, jak i kserokopii poświadczonych za ich zgodność z oryginałem przed pełnomocnika reprezentującego stronę będącego adwokatem lub radcą prawnym (art. 129 § 2 kpc). Strony nie kwestionowały okoliczności w nich stwierdzonych, jak i rzetelności ich sporządzenia, w szczególności nie żądając przedłożenia do akt sprawy oryginałów dokumentów. Także Sąd badając wskazane dokumenty z urzędu nie dopatrzył się podstaw do podważenia ich mocy dowodowej, dając im wiarę w całości.

Podstawą ustaleń faktycznych w sprawie były także zgodne twierdzenia stron oraz twierdzenia stron, co do których strona przeciwna nie wypowiedziała się. Nie wymagały one dowodu stosownie do treści art. 229 i 230 kpc.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadka E. N. ( k. 85 – 86). Były one jasne, logiczne i korespondowały z pozostałym, obdarzonym wiarą, materiałem dowodowym.

Ponadto przedmiotem szczególnie wnikliwej analizy i oceny Sądu była złożona w niniejszej sprawie opinia biegłego z zakresu (...) ( k. 93 - 106). Po zapoznaniu się z jej treścią Sąd uznał, iż została ona sporządzona w sposób w pełni rzetelny i kompetentny, z uwzględnieniem dokumentacji księgowej, finansowej i uchwał, a w konsekwencji stanowi pełnowartościowy dowód w niniejszej sprawie. Podkreślić należy, że biegły w sposób obszerny odniósł się do przedmiotu badania, dokonując analizy dokumentacji źródłowej. Ponadto opinia biegłego nie była ona w żaden sposób kwestionowana przez strony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości – w postaci określonej ostatecznie w piśmie przygotowawczym pełnomocnika powoda które wpłynęło do tut. Sądu w dniu 29 czerwca 2018 roku ( k. 75 – 75).

Podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia podjętego w niniejszej sprawie stanowił materiał procesowy (tzn. fakty i dowody) zebrany w toku postępowania, o czym przesądza treść art. 316 § 1 i art. 328 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku – Kodeks postępowania cywilnego (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 1460 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kpc). Jednak zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 1145 ze zm., powoływany dalej w skrócie jako kc) oraz art. 232 kpc to strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Powyższe przepisy stanowią normatywną podstawę zasady kontradyktoryjności, zgodnie z którą ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania, do nich należy gromadzenie materiału i wreszcie to one ponoszą odpowiedzialność za jego wynik ( vide: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, str. 37).

Podstawę prawną roszczenia dochodzonego w niniejszej sprawie stanowił art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 737 ze zm., powoływana dalej jako uwl) zgodnie z którym właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej , korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Na koszty zarządu nieruchomością wspólną – zgodnie z art. 14 uwl – składają się w szczególności: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości oraz wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Zgodnie z art. 15 ust. 1 uwl na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

Wskazane wyżej koszty zarządu mają charakter wydatków okresowych, w zdecydowanej większości pokrywanych w stosunku miesięcznym. Ustawa nadaje zaliczkom charakter świadczeń okresowych miesięcznych, płatnych z góry do 10 każdego miesiąca, co zbliża je do świadczeń czynszowych. Wynika to z faktu, iż mają one pokrywać okresowe, najczęściej konieczne do poniesienia co miesiąc, wydatki na wskazane wyżej koszty zarządu nieruchomością wspólną. Opłacanie przez właścicieli lokali miesięcznych zaliczek na koszty zarządu ma zapewnić płynną, bieżącą gospodarkę i zarząd nieruchomością wspólną, bez konieczności zaciągania pożyczek lub krótkoterminowych kredytów.

Zgodnie z art. 22 ust. 3 pkt 3 uwl wysokość zaliczek uchwalana jest przez właścicieli lokali i powinna być uchwalona w takiej wysokości, by wspólnota mogła z nich pokrywać miesięczne wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej. Jak sama nazwa wskazuje, zaliczki nie są i nie muszą być ustalone w wysokości ściśle odpowiadającej rzeczywistym kosztom zarządu, choć niewątpliwie muszą być bezpośrednią funkcją tych kosztów i powinny odpowiadać im przynajmniej w przybliżeniu.

Oceniając okoliczności niniejszej sprawy należy wskazać, iż poza sporem stron pozostawał wyłącznie fakt przysługiwania pozwanym w okresie objętym pozwem udziałów po 1/2 w prawie własności lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W., gdzie zawiązana została powodowa wspólnota mieszkaniowa. Pozwani kwestionowali jednak zarówno umocowanie pełnomocnika strony powodowej, jak i samo roszczenie zgłoszone w pozwie co do wysokości.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu nieprawidłowego umocowania pełnomocnika powodowej wspólnoty. Zgodnie z art. 18 uwl właściciele lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu notarialnego określić sposób zarządu nieruchomością wspólną, a w szczególności mogą powierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej. W razie sukcesywnego wyodrębniania lokali przyjęty przez dotychczasowych współwłaścicieli sposób zarządu nieruchomością wspólną odnosi skutek także do każdego kolejnego nabywcy lokalu.

W realiach niniejszej sprawy, na mocy § 8 umowy zawartej w formie aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza A. H. w W., rep. A 7288/2015, zarząd nieruchomością w ww. wspólnocie mieszkaniowej sprawuje A. S.. Nie ulega wątpliwości, iż osoba, której właściciele lokali w umowie lub w uchwale powierzyli zarząd nieruchomością wspólną, jest w granicach tego zarządu umocowana do reprezentowania wspólnoty mieszkaniowej w postępowaniach sądowych. Reprezentowanie wspólnoty w postępowaniach sądowych w sprawach dotyczących czynności zwykłego zarządu wchodzi w zakres wynikającej z art. 22 ust. 1 w związku z art. 33 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali kompetencji zarządcy do samodzielnego działania w tych sprawach ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 15 kwietnia 2019 roku, I CSK 527/18, Legalis nr 1896376; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2017 roku, III CZP 106/16, OSNC 2017 nr 12, poz. 135, str. 57). Dochodzenie - również w postępowaniu sądowym - należności z tytułu kosztów zarządu nieruchomością wspólną (art. 14 i 15 uwl), których dotyczy niniejsza sprawa, jest w praktyce sądowej kwalifikowane jako czynność zwykłego zarządu ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2013 roku, III CZP 42/13, OSNC 2014 nr 6, poz. 60, str. 38).

Mając na względzie ww. rozważania należy stwierdzić, iż A. S. mogła reprezentować powoda w przedmiotowej sprawie i udzielić skutecznego pełnomocnictwa radcy prawnemu E. K. ( pełnomocnictwo k. 7). Zarzuty w zakresie wadliwości reprezentacji strony powodowej w niniejszej sprawie były więc bezzasadne.

Sąd uznał, iż całkowicie bezpodstawne były także zarzuty pozwanych co do wysokości opłat z tytułu utrzymania nieruchomości wspólnej oraz opłat na fundusz remontowy oraz rzekomej wadliwości uchwał na podstawie których zostały one ustanowione. Dla wykazania ważności uchwał zgromadzenia właścicieli lokalów znajdujących się w nieruchomości przy ul. (...) w W. nie było konieczne przedłożenie wraz z uchwałami imiennej listy głosowania nad wskazanymi uchwałami. Przepisy uwl przewidują, iż uchwały właścicieli lokali zapadają większością głosów właścicieli lokali (art. 23 ust. 2), nie stanowią natomiast wymogu co do każdorazowego przedłożenia imiennej listy głosowania wraz z uchwałą dla oceny jej ważności. Zaznaczyć należy także, że każda z uchwał przedłożona do akt sprawy została podjęta przez ponad 50% uprawnionych do głosowania, przez co Sąd nie miał wątpliwości co do ważności wskazanych uchwał oraz zasadności dochodzenia na ich podstawie przez powodową wspólnotę należności z tytułu utrzymania nieruchomości wspólnej, zaliczek na opłaty eksploatacyjne oraz opłat na fundusz remontowy.

Dodatkowo pozwani nie wykazali, by powyższe uchwały były przez kogokolwiek zaskarżone, a tym bardziej by zostały uchylone. W tym kontekście należy podkreślić, iż zgodnie z art. 25 ust. 2 uwl nawet zaskarżona uchwała podlega wykonaniu, chyba że sąd wstrzyma jej wykonanie do czasu zakończenia sprawy . Pozwani nie przedstawili żadnych dowodów na to, że Sąd Okręgowy w Warszawie wstrzymał wykonanie uchwał będących podstawą naliczania od nich należności dochodzonych w niniejszej sprawie. Sąd w przedmiotowej sprawie nie mógł natomiast przesłankowo stwierdzać nieważności uchwał wspólnoty mieszkaniowej. Poza tym pozwani nie przedstawili żadnych dowodów mogących świadczyć o wadliwości procedury podejmowania ww. uchwał, które mogłyby skutkować ich nieistnieniem. Nie zgłosili także żadnych idących w tym kierunku wniosków dowodowych. Tym samym zarzuty pozwanych co do ważności ww. uchwał miały charakter zwykłej negacji, niepopartej żadnymi dowodami.

Dlatego też roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie w zakresie należności z wyżej wskazanych tytułów. Ich wysokość została wykazana ww. uchwałami dołączonymi do akt sprawy oraz dokumentami księgowymi. Dodatkowo została pozytywnie zweryfikowana w opinii biegłego z zakresu (...) ( k. 93 - 106). Co znamienne – ustalenia biegłego nie zostały w jakimkolwiek stopniu zakwestionowane przez którąkolwiek ze stron procesu. Mając na względzie stan faktyczny ustalony w sprawie, a także treść przytoczonych przepisów prawa, Sąd orzekł jak w pkt I i II sentencji, zasądzając od pozwanych na rzecz powoda kwoty po 1 780,40 złotych.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie odsetek stanowi przepis art. 481 § 1 i 2 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Nie zasługiwały na uwzględnienie twierdzenia pozwanych o tym, iż wskutek modyfikacji treści żądania pozwu – z zasądzenia solidarnie od pozwanych kwoty 3 560,80 złotych, na zasądzenie od każdego z pozwanych kwot po 1 780,40 – doszło do częściowego cofnięcia pozwu. W tym kontekście należy wskazać, iż czynności procesowe polegające na sprostowaniu, doprecyzowaniu czy też bliższym określeniu żądania nie stanowią zmiany powództwa w rozumieniu art. 193 kpc ( vide: wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 2010 roku, II CSK 645/09, Legalis nr 393919). W ocenie Sądu właśnie w taki sposób należało ocenić stanowisko zawarte w piśmie pełnomocnika powoda z dnia 29 czerwca 2019 roku ( k. 75 – 76). Z pewnością pismo to nie stanowiło cofnięcia pozwu w jakimkolwiek zakresie gdyż nie doszło do zmiany ram procesu czy zmiany podstawy faktycznej żądania, a jedynie do jego sprecyzowania. Nie mogło ono więc stanowić podstawy zasądzenia kosztów od powoda na rzecz pozwanych.

Nie miały też żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy twierdzenia pozwanych o tym, iż nigdy nie otrzymali wezwania do zapłaty kwot dochodzonych w niniejszej sprawie. Jak wskazano wyżej - obowiązek uiszczania opłat na rzecz wspólnoty mieszkaniowej wynika z mocy ustawy, tym samym nie ma obowiązku wzywania właścicieli lokali do zapłaty tych należności. Poza tym w aktach sprawy znajduje się kopia korespondencji mailowej między stronami dotyczącej wysokości opłat za ww. lokal ( k. 15).

W pkt. III i IV sentencji Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc. Pozwani przegrali sprawę w całości i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu ciążył na nich obowiązek poniesienia kosztów procesu, w tym obowiązek zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda.

Koszty powoda w niniejszej sprawie wyniosły: 179 złotych uiszczone tytułem opłaty od pozwu, kwota 900 złotych tytułem wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym (ustalona zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, tj. Dz. U. z 2018 roku, poz. 265 ze zm.) wraz z opłatami skarbowymi od dokumentów pełnomocnictw w łącznej wysokości 34 złotych. Ponadto powód uiścił zaliczkę na poczet opinii biegłego w wysokości 600 złotych ( potwierdzenie wpłaty k. 87). Łącznie koszty powoda wyniosły więc 1 713 złotych. Wobec tego Sąd w pkt. III i IV sentencji zasądził od każdego z pozwanych na jego rzecz kwoty po 856,50 złotych (tj. 1713 : 2 = 856,50).

Podstawą rozstrzygnięcia zawartego w pkt. V-VI sentencji był z art. 83 § 2 w zw. z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2019 roku, poz. 785 ze zm.) zgodnie z którym w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio zasady obowiązujące przy zwrocie kosztów procesu. Ze Skarbu Państwa uiszczono tymczasowo kwotę 339,31 złotych ( k. 118). Biorąc pod uwagę fakt, iż pozwani przegrali sprawę w całości, należało ich obciążyć ww. kosztami po połowie (339,31 : 2 ≈ 169,65).

Mając na uwadze powyższe okoliczności i treść przepisów prawa, orzeczono jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanych.