Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 lipca 2019 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda S. R. kwotę 6 714,01 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie powództwo oddalił, a także zniósł wzajemne koszty procesu między stronami oraz nakazał zwrócić powodowi ze Skarbu Państwa kwotę 190,25 zł tytułem niewykorzystanych kosztów sądowych.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu 18 grudnia 2016 r. uszkodzeniu uległ stanowiący własność O. H. samochód marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca zdarzenia drogowego objęty był ochroną ubezpieczeniową pozwanego Towarzystwa w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Poszkodowany nie sprawdzał ofert innych firm jak również, nie skorzystał z pojazdu zastępczego w wypożyczalni współpracując z pozwanym poszkodowany został poinformowany od razu po zgłoszeniu szkody. Pozwany poinformował poszkodowanego, że skorzystanie z droższej wypożyczalni będzie się wiązać z weryfikacją stawki do 250 zł brutto.

Powód w dniu 20 grudnia 2016 r. zawarł z poszkodowanym umowę najmu pojazdu zastępczego marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) z zastosowaniem stawki 492 zł brutto. Pojazd zastępczy został zwrócony powodowi przez poszkodowanego w dniu 17 stycznia 2017 r. Za najem pojazdu zastępczego powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 13 776 zł brutto, czyli za 28 dni najmu licząc po 492 zł brutto za dobę.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że w dniu 20 stycznia 2017 r. oraz w dniu 6 lutego 2017 r. powód nabył od poszkodowanego wierzytelność obejmującą odszkodowanie należne od pozwanego z tytułu naprawy uszkodzonego pojazdu, a następnie także zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 18 grudnia 2016 r. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swą odpowiedzialność co do zasady z tytułu szkody w pojeździe i w oparciu o wykonaną kalkulację naprawy wypłacił odszkodowanie w kwocie 41 549,86 zł brutto. Z tytuł najmu pojazdu zastępczego pozwany przyznał wypłacił odszkodowanie w wysokości 5 250 zł za zasadny uznając czas najmu pojazdu zastępczego za okres 21 dni jednocześnie dokonując weryfikacji dobowej stawki czynszu najmu do kwoty 250 zł.

Ze sporządzonej przez powoda kalkulacji naprawy wynikało, iż koszty naprawy samochodu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 18 grudnia 2016 roku wynoszą 47 971,70 zł.

Uzasadniony koszt naprawy tego pojazdu po ww. szkodzie przy użyciu części oryginalnych w nieautoryzowanym serwisie naprawczym przy zastosowaniu średnich stawek robocizny na rynku lokalnym wynosił kwotę 47 911,39 zł.

Łączny czas naprawy ww. pojazdu, uwzględniając czas niezbędny na wynajęcie pojazdu zastępczego i jego zwrot wynosił 22 dni, a średnia stawka pojazdu należącego do segmentu C, do którego należał uszkodzony pojazd, wynosiła kwotę 584 zł brutto.

Sąd Rejonowy zważył, że na mocy zawartej umowy cesji na powoda przeszła wierzytelność odszkodowawcza przysługująca poszkodowanej wobec pozwanego wraz z wszelkimi związanymi z nią prawami (art. 510 § 1 w zw. z art. 509 § 1 i 2 k.c.). Ponadto Sąd ten zaaprobował pogląd, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego (art. 822 § 1 i 4 w zw. z art. 34 ustawy o 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych) obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Jedynym ograniczeniem, jakie zostało przewidziane przez ustawodawcę wprowadza art. 824 ¹ § 1 k.c., który stanowi, że o ile nie umówiono się inaczej suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Sąd pierwszej instancji rozstrzygając spór w niniejszej sprawie miał na uwadze to, że ustalenie zakresu naprawy, adekwatnego asortymentu części oraz ich cen, a także wysokości stawek za prace naprawcze i uzasadnionych stawek czynszu najmu pojazdu zastępczego wymagało zasięgnięcia wiadomości specjalnych. Ustalenia w tej kwestii Sąd Rejonowy poczyniło w oparciu o opinię biegłego sądowego (art. 278 k.p.c.).

Natomiast, zdaniem Sądu pierwszej instancji, rabat jaki miał być oferowany poszkodowanemu nie dowodzi możliwości nabycia jakichkolwiek części za ceny wskazane przez poszkodowanego w kosztorysie. Kwestia rabatów musi być w pierwszym rzędzie rozstrzygnięta na poziomie udowodnienia. Pozwana jeśli twierdzi w toku postępowania sądowego, że poszkodowany mógł nabyć części za ceny wskazane w kosztorysie likwidacyjnym, winien okoliczność tę udowodnić.

Sąd Rejonowy przy ustalaniu wysokości odszkodowania zważył również, iż kryteria doboru części zamiennych powinny zagwarantować przywrócenie pojazdu do stanu przed powstaniem szkody z zachowaniem bezpieczeństwa trwałości, niezawodności i estetyki stanu istniejącego przed powstaniem szkody, zaś zakład ubezpieczeń zobowiązany jest na żądanie poszkodowanego do wypłaty, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Istotnym było, że przedstawiciel pozwanego dokonując oględzin pojazdu nie ujawnił, by przed zdarzeniem samochód miał zamontowane nieoryginalne części zamienne. Pozwany nie wykazał również, aby zastosowanie do naprawy części oryginalnych doprowadziło do wzrostu wartości pojazdu. Pozwoliło to zatem, w ocenie Sądu a quo, na ustalenie, iż uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego samochodu przy użyciu części oryginalnych w nieautoryzowanym serwisie naprawczym przy stawkach robocizny obowiązujących na lokalnym rynku wynosi 47 911,39 zł brutto.

Ponadto, w ocenie Sądu Rejonowego, zasadne było żądanie powoda w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego za 21 dni, co wynika z opinii biegłego, który po zapoznaniu się z materiałem dowodowym zawartym w aktach sprawy, w tym dokumentacją warsztatu naprawczego jednoznacznie wskazał, iż uzasadniony i konieczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu przy uwzględnieniu zakresu uszkodzeń zgłoszonych w postępowaniu likwidacyjnym wynosił 22 dni.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie budził wątpliwości fakt złożenia przez pozwanego propozycji wynajęcia auta zastępczego – niniejsze wynikało nie tylko z akt szkody, ale również nie było kwestionowane przez stronę przeciwną. Stawka dobowa za najem pojazdu odpowiadała kwocie 250 zł brutto. Poszkodowany w ogóle nie interesował się stawkami obowiązującymi u powoda, nie weryfikował stawek rynkowych i z nieznanych przyczyn nie skorzystał z oferty pozwanego.

Mając te rozważania na uwadze Sąd Rejonowy na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych zasądził na rzecz powoda różnicę pomiędzy wysokością odszkodowania ustaloną przez biegłego, a dotychczas wypłaconym odszkodowaniem, co dało kwotę 6 361,53 zł oraz kwotę 102,48 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek. Do kwoty tej doliczono kwotę 250 zł tytułem zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Tym samym roszczenia powoda zostały uwzględnione do łącznej kwoty 6 714,01 zł, a w pozostałym zaś zakresie zostało ono oddalone jako niewykazane.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Powodowi zasądzono kwotę 6 714,01 zł z dochodzonej kwoty 15 051,29 zł, wygrał on więc sprawę w 44 %.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając ten wyrok w części dotyczącej kwoty 4 833,19 zł wraz z odsetkami, tj. ponad zasądzoną kwotę 1880,82 zł oraz w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu. Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił naruszenie:

-

art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego tj. dokonaną w sposób sprzeczny z doświadczeniem życiowym oraz wnioskami płynącymi ze zgromadzonych w sprawie dowodów, polegającą na błędnym uznaniu, że pozwany w okolicznościach przedmiotowej sprawy ponosi odpowiedzialność ponad kwotę 43.078,20 zł tytułem odszkodowania za naprawę uszkodzonego pojazdu, w szczególności uznanie przez Sąd pierwszej instancji, że naprawa ww. pojazdu przy zastosowaniu części oryginalnych pomniejszonymi o 10 % rabatu oraz rabatu w wysokości 40 % na materiały lakiernicze oferowanych przez pozwanego poszkodowanemu na etapie likwidacji szkody była nieuzasadniona i nieudowodniona, podczas gdy poszkodowany został poinformowany możliwości skorzystania z oferty zakupu i materiałów lakierniczych z rabatem odpowiednio w wysokości 10% i 40% co w konsekwencji winno skutkować uznaniem przez ten Sąd, że przyjęcie proponowanych przez pozwanego poszkodowanemu ww. oferty rabatowej winno skutkować pomniejszeniem wysokości odszkodowania należnego o kwotę rabatów proponowanych na etapie likwidacji szkody, zgodnie z zasadą minimalizacji szkody oraz pozostawało w bezpośrednim związku przyczynowo – skutkowym z powstałą szkodą, możliwość naprawy częściami i materiałami lakierniczymi pomniejszonymi o oferowane rabaty,

-

art. 233 k.p.c. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego tj. dokonaną w sposób sprzeczny z doświadczeniem życiowym oraz wnioskami płynącymi ze zgromadzonych w sprawie dowodów, polegającą na błędnym uznaniu, że rabaty na części oryginalne oraz na materiały lakiernicze nie istniały, cena części nie była możliwa do ustalenia i sprawdzenia oraz, że te ceny są zaniżone, podczas gdy pozwany na każde żądanie był w stanie wskazać gdzie te części w cenach wynikających z zastosowanych rabatów są dostępne, co więcej pozwany gwarantuje zakup ww. części we wskazanych w kosztorysie pozwanego cenach, ponadto poszkodowany miał możliwość dokonania naprawy samochodu i jego przywrócenia do stanu sprzed szkody w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym, o czym poszkodowany został poinformowany w treści informacji o wysokości szkody częściowej w pojeździe na karcie „części zamienne zastosowane w kalkulacji naprawy (NETTO)”; z informacji tej jasno wynikało, że w przypadku trudności z nabyciem części oryginalnych i materiałów lakierniczych w cenach podanych w niniejszym kosztorysie pozwany prosi o kontakt telefonu oraz pod adres e – mail,

-

art. 361 § 1 k.c. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że pozwany w okolicznościach przedmiotowej sprawy ponosi odpowiedzialność ponad kwotę w łącznej wysokości 43.078,20 zł tytułem odszkodowania za naprawę pojazdu, przekroczenie granic odpowiedzialności pozwanego za szkodę powstałą w okolicznościach przedmiotowej sprawy; w efekcie błędnej – zdaniem apelującego – interpretacji tych przepisów Sąd pierwszej instancji uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność względem powoda ponad ww. kwotę przy argumentacji, że nie było podstaw, aby poszkodowany korzystał z rabatów zaproponowanych przez pozwanego na etapie likwidacji szkody - na oryginalne części w wysokości 10 % oraz na materiały lakiernicze w wysokości - 40%, mimo braku podstaw faktycznych i prawnych dla spełnienia tego świadczenia w kwocie zasądzonej przez ten Sąd w tym zakresie, w szczególności z uwagi na fakt, że poszkodowany nie wykazał żadnej inicjatywy w dążeniu do uzyskania dalszych informacji od pozwanego w zakresie zakupu części i materiałów lakierniczych z rabatami, a następnie pozwany udowodnił możliwość zastosowania proponowanych rabatów,

-

art. 6 k.c. poprzez jego niezastosowanie i przyjęcie, że nie było żadnych podstaw, aby poszkodowany korzystał z rabatów oferowanych przez pozwanego na etapie likwidacji szkody na oryginalne części w wysokości 10 % na materiały lakiernicze w wysokości 40 % mimo, że to na powodzie, jako na osobie wywodzącej z danego faktu skutki prawne, ciąży ciężar dowodu, a więc to powód powinien wykazać, że to poszkodowany podjął wszelkie starania celem uzyskania rabatów na oryginalne części w wysokości 10 % i na materiały lakiernicze w wysokości 40 %, czemu nie sprostał, a pozwany udowodnił możliwość stosowania proponowanych rabatów,

-

art. 415 k.c. w zw. z art. 361 k.c. i art. 363 k.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że zasądzona kwota pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą, mimo, że to powód ma procesowy obowiązek, że koszty naprawy były celowe i ekonomicznie uzasadnione na tyle, że są tożsame z wysokością szkody w rozumieniu odszkodowania opartego na odpowiedzialności deliktowej; odpowiedzialność z art. 415 k.c. oparta jest na zasadzie winy, a nie zaś na domniemaniu odpowiedzialności pozwanego, a więc to powód, powinien wykazać nie tylko winę, ale i wysokość szkody oraz wymierną i zasadną wysokość odszkodowania,

-

art. 354 k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że zasądzona kwota jest adekwatna do poniesionej szkody, pomimo, że zgodnie z treścią tego przepisu na poszkodowanym ciążył obowiązek minimalizacji szkody, z którego nie wywiązał się, bowiem bez żadnej przyczyny nie skorzystał on z rabatów oferowanych przez pozwanego na etapie likwidacji szkody na oryginalne części oraz na materiały lakiernicze, pomimo, że poszkodowany miał możliwość nabycia określonych w kosztorysie części w cenach wskazanych przez pozwanego, co pozwany gwarantował, jak również miał możliwość dokonania naprawy samochodu i jego przywrócenia do stanu sprzed szkody w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym, o czym poszkodowany został poinformowany w treści informacji o wysokości szkody częściowej w pojeździe na karcie „części zamienne zastosowane w kalkulacji naprawy (NETTO)”

Pozwany wniósł o zamianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa co do kwoty 4.833,19 zł wraz z odsetkami, a także zasądzenia od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje, ewentualnie uchylenia ww. wyroku w zaskarżonej części i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji są prawidłowe, znajdują pełne odzwierciedlenie w zgromadzonym materiale dowodowym ocenionym bez naruszenia granic swobodnego uznania sędziowskiego (art. 233 § 1 k.p.c.), w związku z czym Sąd Okręgowy przyjmuje je za własne i czyni podstawą także swojego rozstrzygnięcia.

Zgodnie z dyspozycją art. 361 § 1 i 2 k.c., poszkodowany ma prawo do pełnej rekompensaty poniesionej szkody, z drugiej zaś strony ciąży na nim obowiązek współpracy z ubezpieczycielem poprzez przeciwdziałanie zwiększeniu szkody i minimalizowanie jej skutków (art. 354 § 2 k.c. i art. art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, tekst jedn.: Dz.U. z 2019 r., poz. 2214). Obowiązek ten nie może jednak, w ocenie Sądu Okręgowego, być w związku z tym poczytywany za równoznaczny z obligacją skorzystania z możliwości przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody w sieci warsztatów współpracujących z pozwanym, bądź też wymaganiem, aby w każdym przypadku braku dostępności części uwzględnionych w kalkulacji pozwanego ubezpieczyciela we wskazanych tam cenach (z rabatem) zachodził obowiązek skontaktowania się z pozwanym – o której to możliwości poinformowano jedynie poszkodowaną w procesie likwidacji szkody (zob. informację o wysokości szkody częściowej w pojeździe – zob. k. 13 i 16 v. akt).

Na tej podstawie nie można zresztą przyjmować, że pozwany rzeczywiście złożył poszkodowanemu ofertę naprawy pojazdu za kwotę odpowiadającą wypłaconemu odszkodowaniu, ponieważ wskazane wyżej dokumenty nie spełniały wymogów oferty określonych w art. 66 § 1 k.c. (tj. zawierającej wolę zawarcia umowy, określającej istotne jej postanowienia). Treść kalkulacji naprawy pozwanego poza odesłaniem do numeru telefonu ubezpieczyciela i adresu mailowego, nie wskazywała poszkodowanemu ani gdzie ma się udać w celu zamówienia części z rzekomym rabatem, ani też jaka będzie procedura ich nabycia.

Poszkodowanemu w zakresie naprawienia szkody przysługuje możliwość wyboru dowolnej oferty spośród takich, w których stawki usług czy też kosztów zakupu koniecznych do naprawy części nie przekraczają rażąco cen rynkowych (oferowanych na rynku lokalnym). Poszkodowany nie ma więc obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego usługi najtańsze (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51, a także wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2002 r.. I CKN 1466/99, OSNC 2003, nr 5 poz. 64). Przypisanie poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy z ubezpieczycielem jest jednak możliwe jedynie wtedy, gdy świadomie lub przez niedbalstwo skorzystał on z usług droższych. Zarzut uchybienia obowiązkowi z art. 354 § 2 k.c. mógłby zatem wchodzić w grę tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanego przy skorzystaniu z podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco).

Obowiązek współdziałania poszkodowanego w żadnym razie nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień - w szczególności prawa wyboru sposobu naprawienia szkody, swobody decyzji co do napraw oraz wyboru dostawcy części. Nie można również zdaniem Sądu Okręgowego utracić z pola widzenia, że poszkodowany ma prawo nabyć części w miejscu swego zamieszkania i nie ma obowiązku ich zakupu od podmiotu funkcjonującego w innej miejscowości, co każdorazowo wiązać się musi także z czasem transportu oraz problemami w razie ewentualnej reklamacji. Ponadto, w zakresie wyboru warsztatu czy też sprzedawcy części, za istotny należy także uznać aspekt zaufania pomiędzy stronami takiej transakcji. W konsekwencji wymaganie od poszkodowanego, aby samodzielnie dokonywał zakupu części uznać należy za zbyt daleko idące, poszkodowany zleca bowiem naprawę pojazdu w wybranym przez siebie zakładzie naprawczym i co do zasady części niezbędne do jej dokonania są dostarczane przez przyjmującego zlecenie, w takim przypadku zaś warsztat zostałby obciążony obowiązkiem zakupu części wyłącznie w punkcie wskazanym przez ubezpieczyciela.

Narzucanie poszkodowanemu wyboru dostawcy części niweczyłoby wreszcie prawo poszkodowanego do wyboru sposobu naprawienia szkody poprzez aprioryczne przyjęcie, że naprawienie szkody winno nastąpić przez naprawienie pojazdu. Rzecz bowiem w tym – co należy uznać za najistotniejsze w niniejszej sprawie – że obowiązek naprawienia szkody przez ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej, polegający na wypłacie odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 822 § 1 k.c.), powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawić. Odszkodowanie ma bowiem w tym przypadku wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma więc żadnego znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić. Naprawa pojazdu przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, a także jej faktyczny zakres nie ma żadnego wpływu na sposób ustalenia wysokości należnego odszkodowania (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, LEX nr 8894, z dn. 16 stycznia 2002 r., IV CKN 635/00, LEX nr 78370 i z dnia 7 sierpnia 2003 r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410, a także uchwałę tego Sądu z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSNC 2002, nr 6, poz. 74).

Należy także zgodzić się z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem, że odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie rzeczy obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy. Za koszty naprawy „niezbędne” uznaje się takie koszty, które obejmują przywrócenie uszkodzonego pojazdu do stanu jego technicznej używalności istniejącej przed wyrządzeniem szkody przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu mechanicznego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004, nr 4, poz. 51). Wysokość świadczenia z tego tytułu obliczać należy na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych sposobów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów niezbędnych materiałów i robocizny według cen z daty ich ustalenia (zob. cytowany wyżej wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, LEX nr 8894). Jedyne kryterium obniżenia odszkodowania zawiera ograniczenie określone w art. 824 ¹ § 1 k.c., zgodzie z którym zasadą jest, że suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody.

W niniejszej sprawie wartość uzasadnionych technicznie kosztów koniecznych dla naprawy przedmiotowego pojazdu po szkodzie ustalona została na podstawie opinii biegłego na kwotę 47 911,39 zł (zob. 127- 138 akt). Zatem – przy uwzględnieniu kwoty już wypłaconej przez ubezpieczyciela z tego tytułu (41 549,86 zł), odszkodowanie odpowiadające uzasadnionym kosztom naprawy, wraz z kwotą skapitalizowanych odsetek, zasądzone zostało przez Sąd Rejonowy prawidłowo.

Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd Okręgowy oddalił apelację pozwanego, jako nieuzasadnioną, na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 i art. 391 § 1 zd. 1 k.p.c. Zasądzona od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł stanowi koszty zastępstwa pełnomocnika strony powodowej ustalone na podstawie § 2 pkt 3 w zw. z § 10 pkt 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r., poz. 265).