Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący sędzia SA Jerzy Skorupka

Sędziowie: SA Witold Franckiewicz (spr.)

SA Bogusław Tocicki

Protokolant: Wiktoria Dąbrowicz

przy udziale prokuratora (...) Prokuratury (...)Roberta Kaczora

po rozpoznaniu w dniach 6 listopada 2019 r. i 11 grudnia 2019 r.

sprawy

oskarżonego A. K. (1)

z art. 258 § 1 kk, art. 18 § 3 kk w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 65 § 1 kk i art. 12 kk oraz z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii z art. 65 § 1 kk i art. 12 kk

oskarżonego M. N.

z art. 258 § 1 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 kk i art. 12 kk

oskarżonego P. S.

z art. 258 § 1 kk i art. 18 § 3 kk w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 65 § 1 kk i art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 25 kwietnia 2019 r. sygn. akt III K 69/18

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. K. (1) w ten sposób, że:

1.  w punkcie IV części dyspozytywnej ustala, że oskarżony wprowadził do obrotu nie mniej niż 450 gramów metamfetaminy o wartości nie mniejszej niż 31.500 zł,

2.  w punkcie V części dyspozytywnej, na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka przepadek osiągniętej korzyści majątkowej na rzecz Skarbu Państwa w wysokości 731.500 zł (siedemset trzydzieści jeden tysięcy pięćset złotych) z przestępstwa opisanego w punkcie IV (punkt 3 części wstępnej wyroku);

II.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. K. (1) utrzymuje w mocy;

III.  zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. N. i P. S. utrzymuje w mocy;

IV.  zasądza od oskarżonych A. K. (1), M. N. i P. S. na rzecz Skarbu Państwa wydatki związane z postępowaniem odwoławczym oraz wymierza im opłaty za II instancję:

- A. K. (1) 3.600 zł,

- M. N. 1.400 zł,

- P. S. 1.900 zł.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2019 roku, orzekł:

1.  oskarżonego A. K. (1) uznał za winnego tego, że :

a)  w okresie od stycznia 2015 roku do grudnia 2015 roku w B., woj. (...), brał udział w grupie przestępczej kierowanej przez Z. R. (1), która zajmowała się produkcją i sprzedażą narkotyków oraz ukrywaniem środków pochodzących z tej działalności, a w skład której wchodzili wyżej wymieniony, D. G. (1), H. W. (1), M. N. oraz nieustalony obywatel Republiki Czeskiej i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

b)  w okresie 2015 i 2016 roku w B., woj. (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu i w zorganizowanej grupie przestępczej, chcąc aby Z. R. (1) wytworzył wbrew przepisom ustawy znaczną ilość około 10 kilogramów metamfetaminy ułatwił mu to w ten sposób, że dostarczył mu około 150 kilogramów tabletek zawierających pseudoefedrynę, stanowiących surowiec do wytworzenia metamfetaminy, tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 12 k.k., i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył karę 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 50 zł każda stawka,

c)  na podstawie art. 45 § 1 k.k. za czyn opisany wyżej (pkt 1b uzasadnienia) orzekł wobec oskarżonego A. K. (1) przepadek osiągniętej z przestępstwa korzyści majątkowej w kwocie 700.000 zł,

d)  w ramach czynów opisanych w pkt 3 i 4 części wstępnej wyroku, przyjmując iż zachowanie stanowiło jeden czyn zabroniony, polegający na tym, że:

- w okresie od stycznia 2016 r. do grudnia 2016 r. w B., woj. (...), wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 35.000 zł, wprowadził do obrotu cztery partie metamfetaminy w ilości około 500 gramów, które otrzymał od Z. R. (1), a przekazywał nieustalonemu obywatelowi Czech za kwotę 35.000 zł,

- w okresie od stycznia 2015 r. do grudnia 2015 r. w B., woj. (...), wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 700.000 zł wprowadził do obrotu 10 kg metamfetaminy, które przekazał Z. R. (1),

ustalając, że oskarżony działał ze z góry powziętym zamiarem, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu i w zorganizowanej grupie przestępczej, jego działanie miało postać uczestnictwa w obrocie znaczną ilością metamfetaminy,

tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 12 k.k., i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 50 zł każda stawka,

e)  na podstawie art. 45 § 1 k.k . za czyn opisany wyżej (pkt 1d uzasadnienia) orzekł wobec oskarżonego A. K. (1) przepadek osiągniętej z przestępstwa korzyści majątkowej w kwocie 735.000 zł,

f)  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu A. K. (1) kary łączne:

- 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- grzywnę w wysokości 300 stawek dziennych po 50 zł każda stawka,

zaliczając – na podstawie art. 63 § 1 k.k. – na poczet kary łącznej pozbawienia wolności, okres tymczasowego aresztowania oskarżonego od 27 lutego 2018 r. godz. 17.10 do 25 kwietnia 2019 r.,

2.  oskarżonego M. N. uznał za winnego tego, że :

a)  w okresie od czerwca 2016 r. do czerwca 2017 r. w B., woj. (...), brał udział w grupie przestępczej kierowanej przez Z. R. (1), która zajmowała się produkcją i sprzedażą narkotyków oraz ukrywaniem środków pochodzących z tej działalności, a w skład której wchodzili wyżej wymieniony, D. G. (1), H. W. (1), A. K. (1), P. S. oraz nieustalony obywatel Republiki Czeskiej, i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

b)  w okresie od czerwca 2016 r. do czerwca 2017 r. w B., woj. (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu i w zorganizowanej grupie przestępczej, chcąc by Z. R. (2) i nieustalony obywatel Czech wspólnie i w porozumieniu wytworzyli wbrew przepisom ustawy znaczną ilość – około 10 kg metamfetaminy ułatwił im to w ten sposób, że dostarczył tym mężczyznom około 400 litrów acetonu i (...), a także wielokrotnie przewoził tegoż obywatela Czech do Z. R. (1) i odwoził do miejsca pobytu na trenie Republiki Czeskiej,

tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył karę 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 stawek dziennych po 50 zl każda stawka,

c)  na podstawie art. 45 § 1 k.k. za czyn opisany wyżej (pkt 2b uzasadnienia) orzekł wobec oskarżonego M. N. przepadek osiągniętej z przestępstwa korzyści majątkowej w kwocie 17.000 zł,

d)  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu M. N. karę łączną 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet – na podstawie art. 63 § 1 k.k. – okres tymczasowego aresztowania od 16 stycznia 2018 r., godz. 8.15 do 23 marca 2018 r., godz. 15.35,

3.  oskarżonego P. S. uznał za winnego tego, że :

a)  w okresie od marca do czerwca 2017 r. w B., woj. (...), brał udział w grupie przestępczej kierowanej przez Z. R. (1), która zajmowała się produkcją i sprzedażą narkotyków oraz ukrywaniem środków pochodzących z tej działalności, a w skład której wchodzili wyżej wymieniony, D. G. (1), M. N., H. W. (1), nieustalony obywatel Czech oraz inny mężczyzna o nieustalonej tożsamości, i za to na podstawie art. 258 § 1 k.k. wymierzył karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

b)  w okresie od marca do czerwca 2017 roku w B., woj. (...), działając ze z góry powziętym zamiarem, czyniąc sobie z tego stałe źródło dochodu i w zorganizowanej grupie przestępczej, chcąc by Z. R. (1) wytworzył wbrew przepisom ustawy znaczną ilości – około 10 kg metamfetaminy, ułatwił mu to w ten sposób, że dostarczył mu około 333.000 sztuk tabletek zawierających pseudoefedrynę, stanowiących surowiec do wytworzenia metamfetaminy,

tj. przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył karę 4 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 150 stawek dziennych po 50 zł każda stawka,

c)  na podstawie art. 45 § 1 k.k. za czyn opisany wyżej (pkt 3b uzasadnienia) orzekł wobec oskarżonego P. S. przepadek osiągniętej z przestępstwa korzyści majątkowej w kwocie 275.000 zł,

d)  na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i § 2 k.k. wymierzył oskarżonemu P. S. karę łączną 4 lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet – na podstawie art. 63 § 1 k.k. – okres tymczasowego aresztowania od 26 kwietnia 2018 r., godz. 16.00 do 25 kwietnia 2019 r.,

4.  odnośnie kosztów postępowania:

- zwolnił oskarżonych A. K. (1) i P. S. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, nie wymierzając opłat,

- zasądził od oskarżonego M. N. koszty sądowe, nie wymierzając opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonych A. K. (1), M. N. i P. S..

Obrońca oskarżonego A. K. (1) – adw. J. G. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

I.  obrazę przepisów postępowania, a to:

a)  art. 175 § 1 k.p.k. i art. 74 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. i art. 7 k.p.k. poprzez wzięcie pod uwagę w procesie oceny dowodów i poczytanie na niekorzyść oskarżonego A. K. (1) odmowy składania wyjaśnień przed sądem, podczas gdy okoliczność ta – jako mieszcząca się w granicach jego uprawnień procesowych, jak i fundamentalnej swobody wyboru taktyki obrony – nie może być w żaden sposób uwzględniona na jego niekorzyść,

b)  art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną i fragmentaryczną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przejawiającą się w:

- bezzasadnym daniu wiary zeznaniom (i składanym na wcześniejszym etapie postępowania wyjaśnieniom) świadka Z. R. (1), podczas gdy winne one być krytycznie ocenione i zdyskwalifikowane w świetle konfliktu, w jakim oskarżony pozostaje ze Z. R. (1), a który Sąd pierwszej instancji niesłusznie uznał za nieistotny, a ponadto z uwzględnieniem licznych niespójności w zeznaniach tego świadka, w szczególności co do ilości dostarczanych tabletek i produkowanych narkotyków, jak również okresów współpracy z poszczególnymi osobami,

- pominięciu zeznań świadka R. R. (1) w zakresie, w jakim relacjonował on próbę wpływania przez D. G. (1) na osobę trzecią, aby ta złożyła zeznania fałszywie pomawiające A. K. (1),

- niezasadnej odmowie dania wiary wyjaśnieniom A. K. (1) w części, w jakiej wskazywał on, że nie miał on świadomości, do czego wykorzystywane są dostarczane przez niego tabletki, a w konsekwencji dowolne ustalenie, że oskarżony umyślnie ułatwił Z. R. (1) wytworzenie znacznej ilości metamfetaminy,

- pominięciu wynikającej z zeznań Z. R. (1) okoliczności, że A. K. (1) i M. N. wzajemnie nie wiedzieli o swoim udziale w jego przedsięwzięciu, a w konsekwencji dowolnym ustaleniu, że A. K. (1) miał świadomość współpracy Z. R. (1) z M. N., i to w ramach zorganizowanej grupy przestępczej,

- ustaleniu w sposób sprzeczny z zasadami logiki, że w okresie w którym Z. R. (1) nie produkował jeszcze metamfetaminy (styczeń-czerwiec 2016 roku), a przypadającym bezpośrednio po okresie, w którym sam musiał ją nabywać od nieustalonego obywatela Czech (styczeń-grudzień 2015 roku), Z. R. (1) zbył A. K. (1) nieustaloną ilość z 450 gramów metamfetaminy przekazanej następnie przez oskarżonego nieustalonemu obywatelowi Czech, podczas gdy z materiału dowodowego ocenionego zgodnie z zasadami logiki wynika, że Z. R. (1) w tym okresie nie dysponował swoimi narkotykami, które mógłby zbyć, skoro produkcję rozpoczął w czerwcu 2016 r. od nieudanych prób,

a ewentualnie:

- pominięciu zachodzącej w wyjaśnieniach i zeznaniach Z. R. (1) sprzeczności co do największej przekazanej przez niego A. K. (1) jednorazowo ilości amfetaminy, określanej na etapie postępowania przygotowawczego jako 100-150 gramów, a na rozprawie głównej jako 100-200 gramów, a w konsekwencji dowolnym ustaleniu, że największą przekazaną jednorazowo ilością było 200 gramów, a łącznie A. K. (1) nabył od R. i zbył nieustalonemu obywatelowi Czech 500 gramów metamfetaminy w celu dalszego obrotu, podczas gdy dostrzeżenie i usunięcie tej sprzeczności prowadzi do wniosku, że – nawet przy uznaniu zeznań Z. R. (1) w tej części za wiarygodne – mogło chodzić najwyżej o 450 gramów, a materiał dowodowy nie dostarcza żadnych podstaw do ustalenia, jak uczynił to Sąd I instancji, że ów nieustalony obywatel Czech nabył narkotyki w celu dalszego obrotu, a nie na własny użytek,

przy czym wszystkie powyższe uchybienia miały istotny wpływ na treść orzeczenia, albowiem w konsekwencji doprowadziły do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa i winy oskarżonego.

jak również ewentualnie:

II.  obrazę prawa materialnego, a to art. 258 § 1 w zw. z art. 9 § 1 k.k. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że stan świadomości sprawcy przestępstwa z art. 258 § 1 k.k., wystarczający do przypisania umyślnego jego popełnienia, w odniesieniu do składu i liczebności grupy sprowadzać się może do świadomości przestępnego współdziałania osoby, której przypisano kierowanie grupą lub uczestnictwo w niej, z jakąkolwiek dowolną osobą trzecią, choćby niebędącą członkiem grupy, podczas gdy do przypisania umyślnej realizacji znamion przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. konieczne jest ustalenie, że sprawca miał świadomość istnienia zorganizowanej grupy złożonej z co najmniej 3 osób będących członkami grupy (a nie powiązanych węzłami współdziałania z poszczególnymi jej członkami), i to o określonym podziale ról, a zatem świadomość kształtu i składu osobowego struktury, w jakiej się uczestniczy;

w n o s z ą c:

o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie A. K. (1) od wszystkich zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) – adw. W. M. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

1)  rażącą obrazę prawa procesowego art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. oraz art. 92 k.p.k. i art. 410 § 1 k.p.k. polegającą na ustaleniu, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy (całokształt dowodów w sprawie) daje podstawę do uznania za udowodnione i dające podstawę do uznania sprawstwa i do przypisania oskarżonemu A. K. (1), iż był członkiem i działał czynnie w zorganizowanej grupie przestępczej założonej i kierowanej przez Z. R. (1), w sytuacji gdy owe członkostwo, a także aktywny udział zarówno wymaga działania świadomego tego faktu, jak i potwierdzenia jakimkolwiek, choćby czyjąkolwiek relacją pomawiającą, jeśli nie dowodami obiektywnymi, iż istotnie oskarżony ten przystąpił do jakiejkolwiek organizacji mającej na celu popełnianie przestępstw, nie zaś jak to w świetle dowodów (wyjaśnień i zeznania R.) wynikać mogłoby, iż wiedząc o potrzebach nabycia przez R. tabletek (...)i (...)i inne skorzystał z tej okazji i z niewiadomego źródła owe tabletki pozyskiwał i odpłatnie przekazywał ich nabywcy, przy czym żaden dowód w sprawie zgromadzony, w tym pomówienia R. nie może być podstawą do dowolnego ustalenia, że oskarżony miał wiedzę zarówno o istnieniu poza osobistym związkiem jego z R. jakiejkolwiek współdziałającej z nim struktury czy związku osób popełniających przestępstwa, jak i o tym, że sam R. osobiście lub przy udziale innych czy innej osoby zajmuje się produkowaniem narkotyku, w tym zwłaszcza przy udziale nieustalonego Czecha, bowiem oskarżonemu żadnym dowodem (w tym i relacjami R.) nie wykazano by wiedział o prowadzonej przez R. produkcji jak i o rzekomym „fachowcu” z Czech oraz czy w ogóle i z kim ów R. współdziała przestępczo i by mogli to być: D. G. (1), H. W. (1) i M. N., a zaakcentować trzeba, iż relacje R., jak praktycznie dowód jedyny w tej sprawie i obciążający oskarżonego, niewątpliwie objąłby i pomówienie z w/w kwestiach – czego jednak nie czyni, a wręcz w ramach swych obszernych wyjaśnień, a zwłaszcza zeznań na rozprawie głównej przy wcześniejszym, formalnym przyznaniu się w jego procesie przy dobrowolnym poddaniu się karze, do zarzuconego mu czynu kierowania grupą zorganizowaną – w niniejszej sprawie zaprzeczył stanowczo by do owej grupy mieli należeć oskarżeni K. oraz inny oskarżony S.,

2)  rażący błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający istotny wpływ na jego treść polegający na zasadniczo chybionym i pozbawionym konsekwencji uznaniu, iż oskarżony A. K. (1) był jednocześnie członkiem zorganizowanej grupy przestępczej, która zajmowała się produkcją i sprzedażą narkotyków, a także ukrywaniem środków pochodzących z tej działalności (wspólnej !!!) i miał wyłącznie kontakt w zakresie „interesów” ze Z. R. (1) polegający na sprzedawaniu mu i to po cechach znaczących (vide nagranie wypowiedzi R. do D. G.) zarówno narkotyków jak i tabletek (...)i (...), z kończącym tą współpracę, rzekomo dokonanym w połowie 2016 r. oszustwie na osobie R. i to na kwotę rzekomo 500.000 złotych, które to zachowania w sposób oczywisty nie mieszczą się w ramy wspólnego przestępczego „dzieła”, jakiegokolwiek podziału ról i podległości w grupie, wspólnych dochodów i podziału zysków oraz kierownictwa R.,

3)  obrazę prawa procesowego art. 7 k.p.k. poprzez dowolne, gdyż oparte na dowodzie niepewnym o niskim stopniu prawdopodobieństwa, a jednocześnie pozbawionym jakiegokolwiek innego dowodowego „wsparcia” ustaleniu zarówno ilości dostarczonych przez oskarżonego K. Z. R. (1) około 150 kilogramów tabletek z zawartością pseudoefedryny, jak i dostarczenia R. przez K. narkotyku w ilości 10 kilogramów metamfetaminy (I.2015-XII.2015), czy wprowadzając do obrotu kupione od R. (!!) narkotyki w ilości 500 gram metamfetaminy za cenę 35.000 złotych (I.2016-XII.2016), albowiem ustalenia takie wynikały wyłącznie z własnych dowolnych dywagacji i wyliczeń Sądu I instancji, który podjął się retrospektywnego rozliczenia przy przyjęciu za podstawę informacji niepewnych (relacja R. o prawdopodobnych ilościach finalnych wyprodukowanego czy dostarczanego narkotyku przez podawaniem zbieżnych w obu przypadkach ilości (10 kg!!) gdy (jak to też stwierdza niejednokrotnie sam Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku), relacje R. świadomie zatajającego część rzeczywistości choćby o dostarczanych tabletkach przez inne osoby, czy wewnętrznie sprzeczne jego relacje i wprost wypowiadane zasadnicze wątpliwości co do czasu i ilości dostarczanych mu i zbywanych przez niego narkotyków, czy tabletek – przy braku jakichkolwiek innych dowodów – rodzą tak daleko idące wątpliwości, że nie sposób bez narażenia się na złamanie zasady z art. 2 § 2 k.p.k., czynić w oparciu o to prawdziwych ustaleń w sprawie,

4)  obrazę przepisu prawa procesowego art. 4 i 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającą na faktycznym zaniechaniu – w konsekwencji analogicznego zaniechania śledczego oskarżyciela publicznego – obowiązkowi badania okoliczności sprawy tak na korzyść jak na niekorzyść oskarżonego, co w przedmiotowej sprawie sprowadza się do uzyskania dowodu z wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) o deklarowanych przez niego ilościach dostarczanych (prawdopodobnie) tabletek, a w konsekwencji do zbadania i próby poczynienia wyliczeń prawdopodobnych ilości owych tabletek, w celu zestawienia wyników z wyliczeniami opartymi na szacunkach z relacji Z. R. w tej kwestii,

5)  rażącą obrazę prawa procesowego art. 2 § 2, 4, 7 i art. 410 § 1 k.p.k. polegającą na uznaniu za udowodnione, że oskarżony A. K. (1) nabywał od Z. R. metamfetaminę w ilości łącznej 500 gram w celu wprowadzenia jej do obrotu, w sytuacji gdy materiał dowodowy zebrany w sprawie nie zawiera żadnego miarodajnego dowodu, iż owo wprowadzenie do obrotu faktycznie zaistniało, a zwłaszcza, że oskarżony faktycznie sprzedał ten narkotyk jakiemuś nieustalonemu i nieznanemu nikomu (...) i by było to w krótkich odstępach czasu i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie 35.000 złotych, co powoduje, iż opieranie się Sądu wyłącznie na „plotce” od R., któremu o Czechu miał mówić tylko K., a jednocześnie na zasadach doświadczenia życiowego (nieprawdopodobnym jest by mogło być nie wprowadzenie tego narkotyku do obrotu ??!!), to podstawy absolutnie niedostateczne by na tym opierać się dokonując prawdziwych ustaleń faktycznych, jak bezwzględnie wymaga tego prawo procesowe, szczególnie kiedy Sąd ten w innych kwestiach dostrzega istnienie art. 5 § 2 k.p.k. np. w kwestii dostawy „złych” tabletek z Turcji dokonując prawidłowej interpretacji na korzyść oskarżonego,

6)  rażący błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający istotny wpływ na jego treść polegający na przyznaniu relacjom Z. R. (1), przy jednoczesnym wielokrotnym akcentowaniu jego nieprawdomówności, bądź zatajaniu faktów, statusu relacji pewnej, mogącej być podstawą do czynienia prawdziwych ustaleń faktycznych w sprawie na niekorzyść oskarżonego K., gdy wobec tego źródła dowodowego poza powyższymi zastrzeżeniami i wątpliwościami, istnieją także inne istotne względy pozbawiające ów dowód przymiotu wiarygodności, pewności i konsekwentności, to ewidentne świadome działanie Z. R. (1) na osiągnięcia korzyści dla siebie we własnej sprawie „mały świadek koronny”, oraz potwierdzony przez niego samego stan sporu z oskarżonym K., który miał go faktycznie oszukać na niebagatelną kwotę połowy miliona złotych za „tabletki tureckie” i która to kwota nie została mu zwrócona, co należy też oceniać w oparciu o jednoznacznie negatywne wypowiedzi R. do D. G. (1) (vide nagrania z podsłuchów) oraz zerwanie kontaktów między R. i K. w połowie 2016 r., jak i w świetle ujawnionych w sprawie aktywności D. G. po aresztowaniu R. w sprawie poszukiwania osoby, w tym K., do obciążenia czynami R. w celu odciążenia tegoż R.,

w n o s z ą c o:

1.  uniewinnienie oskarżonego od popełnienia wszystkich zarzuconych mu czynów, albowiem:

- materiał dowodowy nie daje jakichkolwiek podstaw do potwierdzenia jego sprawstwa czynu z art. 258 § 1 k.k.,

- materiał dowodowy nie potwierdza w żadnej mierze, iż jest on rzeczywiście sprawcą czynu z art. 56 ust. 3 ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zakresie rzekomego wprowadzenia do obrotu poprzez sprzedaż obywatelowi Czech,

- materiał dowodowy w sposób niemiarodajny dla czynienia prawdziwych ustaleń faktycznych wskazuje na zaistnienia czynu z art. 56 ust. 3 ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zakresie sprzedaży narkotyków Z. R.,

- materiał dowodowy w sposób niedostateczny z racji istotnie ograniczonej wiarygodności świadka Z. R. i braku innych dowodów na poparcie tego pomówienia, jak też z racji istotnych wątpliwości co do ilości owego narkotyku, nie daje podstaw do uznania sprawstwa czynu z art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 53 ust. 2 ustawy z art. 65 § 1 k.k.,

zaś z ostrożności procesowej – zwłaszcza wobec zarzutu w pkt 4 – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego M. N. – radca prawny D. K. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

obrazę prawa materialnego, tj. art. 19 § 2 k.k. poprzez jego niezastosowanie i nie zastosowanie w stosunku do oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary pomimo, iż istniały przesłanki do jej zastosowania,

w n o s z ą c o:

uchylenie wyroku i orzeczenie kary nadzwyczajnie złagodzonej lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania (zacytowano dosłownie apelację, str. 2).

Obrońca oskarżonego P. S. – adw. J. J. zaskarżył wyrok w całości, zarzucając:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 18 § 3 k.k. oraz art. 65 § 1 k.k. poprzez przyjęcie, iż działanie oskarżonego P. S. polegające na sprzedaży na rzecz Z. R. (1) tabletek z pseudoefedryną wyczerpuje znamiona ustawowe pomocnictwa do wytwarzania przez tego sprawcę substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy, a także wyczerpuje dyspozycję przepisu art. 65 § 1 k.k. poprzez uczynienie sobie przez P. S. z czynności sprzedaży tabletek źródła stałego dochodu,

2.  obrazę przepisu postępowania mająca wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego sprzeczną z doświadczeniem życiowym i logicznym rozumowaniem, a w szczególności:

- uznaniem za wyłącznie wiarygodne wyjaśnienia Z. R. (1) złożone w toku postępowania przygotowawczego w dniu 25.04.2018 r. (k. 4397-4399 akt) z całkowitym pominięciem wyjaśnień Z. R. (1) złożonych w dniu 9.02.2018 r. (k.3149, 3150 odwrót), w czasie których kategorycznie zaprzeczył on, aby były jakiekolwiek inne osoby ułatwiające mu produkcję narkotyków, co w konsekwencji powodowało wykluczenie udziału P. S. w tym zakresie oraz pominiecie zeznań złożonych przez Z. R. (1) w toku rozprawy sądowej w dniu 13.02.2019 r., w których zaprzeczył on zarówno udziałowi P. S. w zorganizowanej grupie przestępczej, jak i również jego wiedzy, co do przeznaczenia zakupionych od P. S. tabletek z pseudoefedryną,

- całkowitym pominięciu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku materiału dowodowego w postaci wyjaśnień D. G. (1), M. N., H. W. (2) oraz P. S. w zakresie braku znajomości P. S. z tymi osobami w okresie objętym stawianych mu zarzutami i wykluczenie w tej sytuacji rzeczywistego działania z nimi w zorganizowanej grupie przestępczej rzekomo kierowanej przez Z. R. (1),

3. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na jego treść, a mianowicie przepisu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez całkowite pominięcie podstawowej zasady procesu karnego jakim jest rozstrzyganie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego,

w n o s z ą c o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego P. S. od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Jeleniej Górze do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Odnośnie apelacji obrońców oskarżonego A. K. (1):

Wobec szeregu zbieżnych zarzutów oraz tożsamych argumentów uzasadniających podstawy odwoławcze – za celowe należy uznać łączne ich omówienie, zwłaszcza wobec niezwykle rozbudowanej części opisowej apelacji sporządzonej przez adw. W. M..

Zarzut obrazy przepisów postępowania, tj. art. 175 § 1k.p.k. i art. 74 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. i art. 7 k.pk. (pkt Ia apelacji adw. J. G.) polegający na uchybieniu zawartym na str.6 pisemnego uzasadnienia wyroku, dotyczącym oceny wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) – jest niezasadny. Obrońca zacytował fragment tegoż uzasadnienia w postaci sformułowania, „ jest faktem powszechnie znanym, że osoba niesłusznie podejrzana (a następnie oskarżona) o dokonanie przestępstwa, zwłaszcza o zbrodnię podejmuje wszelkie starania, by od tych niesłusznych podejrzeń jak najszybciej się uwolnić”. Nie negując zasadności powyższego stwierdzenia, nie sposób jest zarzucić Sądowi I instancji, iż taka ocena dowodów stanowi okoliczność poczytaną na niekorzyść oskarżonego A. K. (1) – jak wywodził obrońca. Nie wynika to bowiem z treści uzasadnienia wyroku, a stanowi jedynie wybiórcze przedstawienie jednego zdania, w oderwaniu od szerokiej oceny wyjaśnień oskarżonego A. K. (1), dokonanej przez Sąd I instancji, zwartej na str. 5-14 pisemnego uzasadnienia cyt. wyroku. Sąd Okręgowy poddał bowiem niezmiernie wnikliwej ocenie także dowód w postaci wyjaśnień oskarżonego A. K. (1), odnosząc i oceniając ich treść w kontekście innych dowodów przeprowadzonych na rozprawie, powołanych w tej części uzasadnienia, dokonując również ich oceny. Obrońca pominął, że oskarżony A. K. (1) podczas pierwszego przesłuchania przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśnił (t. XVII, k. 3660-3661), że przywoził Z. R. (1) paczki i reklamówki, w których prawdopodobnie były tabletki, woził go samochodem do Czech, nie zaprzeczył aby dostarczał mu metamfetaminę. Zanegował natomiast temu aby posiadał wiedzę, że Z. R. (1) produkuje metamfetaminę.

Powołana wyżej postawa procesowa oskarżonego A. K. (1) przeczy tezie zawartej na str. 6 apelacji, że oskarżony „ pomimo stosowania tymczasowego aresztowania w całym toku sprawy nie zdecydował się przed żadnym z sądów przedstawić swojej wersji wydarzeń”. Wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu przygotowawczym zostały ujawnione na rozprawie sądowej, a zatem nie jest tak aby odmowa złożenia wyjaśnień na rozprawie, została poczytana na niekorzyść oskarżonego, skoro Sąd I instancji dysponował jego wyjaśnieniami złożonymi w postępowaniu przygotowawczym i poddał je ocenie.

Zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na dowolnej i fragmentarycznej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego – stały się dominujące w obydwóch apelacjach i odnoszą się przede wszystkim do odmowy wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A. K. (1) co do braku jego świadomości w zakresie wykorzystania dostarczanych przez niego tabletek, a przede wszystkim do zakwestionowania oceny zeznań i wyjaśnień Z. R. (1), dokonanej przez Sąd I instancji.

Także w tym zakresie apelacje nie zostały uwzględnione przez Sąd Apelacyjny.

W apelacji obrońcy – adw. J. G. zostały zacytowane fragmenty pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku (str. 7-11), na dowód braku „ należytego uwzględnienia wypracowanych w orzecznictwie kryteriów oceny tzw. dowodu z pomówienia, a w konsekwencji – z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów” (str. 8 apelacji). Dotyczy to wyjaśnień i zeznań Z. R. (1), a zarzut wsparto wybranymi judykatami (str. 9 apelacji).

Dokonując oceny powyższego i z pewnością istotnego zarzutu (zawartego w apelacjach obydwóch obrońców), wydaje się celowym przedstawienie w tym zakresie stanowiska judykatury i doktryny, na które również powoływali się obrońcy oskarżonego.

W orzecznictwie przyjmuje się, że istnieją dwa rodzaje pomówień. Do pierwszego z nich należą te pomówienia, w których współoskarżony, zapierając się własnej winy, pomawia inną osobę, przeważnie współoskarżonego, o popełnienie danego czynu i w ten sposób dąży do ekskulpowania własnej osoby. Do drugiego rodzaju należy pomówienie, które umownie określić można jako pomówienie złożone, mianowicie zachodzi ono wtedy, gdy oskarżony przyznaje się do winy, twierdząc jednocześnie, że także inna osoba (z reguły współoskarżony) brała udział w przestępstwie, które jest przedmiotem osądu w danej sprawie” (wyrok SN z 6 lutego 1970 r., IV KR 249/69, OSNKW 1970, nr 4-5, poz. 46). W rozpoznawanej sprawie niewątpliwie zachodzi pomówienie złożone, w sytuacji, gdy Z. R. (1) nie tylko wskazał oskarżonego A. K. (1) jako uczestnika przestępczego procederu, ale także członka zorganizowanej grupy przestępczej, w której wiodącą rolę posiadał Z. R. (1).

Sąd Okręgowy dopełnił obowiązku dokonania oceny powyższego dowodu czyniąc to z całą ostrożnością, z zachowaniem dużej dozy krytycyzmu i przestrzegając zasad logicznego rozumowania, a przy tym dokonując tego w konfrontacji z pozostałymi dowodami i okolicznościami sprawy (por. wyrok SN z 7 czerwca 1978 r., I KR 66/78, GP 1978, nr 23, s. 8 oraz wyrok SN z 16 stycznia 2006 r., II KK 29/05, OSNKW 2006, nr 4, poz. 41). Do takich dowodów należy zaliczyć wyjaśnienia częściowe, złożone w pierwszej fazie postępowania przygotowawczego przez oskarżonego A. K. (1) (nie negującemu dostarczania tabletek), a także to, że z zeznaniami i wyjaśnieniami Z. R. (1) korespondują wyjaśnienia oskarżonych P. S. i M. N., wyjaśnienia D. G. (1) – konkubiny Z. R. (1) (str. 10 cyt. uzasadnienia), zeznania A. K. (2), wyjaśnienia Ł. S., zeznania H. S. (str. 11 cyt. uzasadnienia), zeznania i wyjaśnienia P. W. (1) (str. 12-13 cyt. uzasadnienia), zeznania A. A. – byłej konkubiny oskarżonego A. K. (1) (str. 13 cyt. uzasadnienia).

Konieczność szczególnie ostrożnego podejścia do pomówienia nie oznacza, że należy je z góry kwestionować jako dowodu „niepełnowartościowego”, czy „drugiej kategorii” – jak zostało to przedstawione w apelacjach (por. postanowienie SN z 8 stycznia 2003 r., III KK 261/02, Lex nr 75274).

W wyroku z dnia 12 stycznia 2006 r. (sygn.. akt: II KK 29/05) Sąd Najwyższy stwierdził, że pomówienie, czyli obciążanie w złożonych wyjaśnieniach innej osoby, odpowiedzialnością za przestępstwo jest w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami (art. 7 k.p.k.).

Zarzut obrazy art. 7 k.p.k., okazał się niezasadny, gdyż wyrażona w art. 7 k.p.k. zasada swobodnej oceny dowodów, oznaczająca dokonywanie oceny uwzględniającej kryteria obiektywne (logikę, wiedzę, doświadczenie życiowe) - nie została naruszona, bowiem ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku nie naruszają zasady swobodnej oceny dowodów, zostały poddane wszechstronnej analizie. Ocena dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej i jest zgodna nie wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie przekraczając granic wyznaczonych art. 7 k.p.k.

Należy ponadto uwzględnić to, że odmienna ocena – czego oczekiwali apelujący – dowodów przeprowadzonych przez sąd pierwszej instancji, a dokonana w postępowaniu odwoławczym, może być dokonana tylko w warunkach, gdy dowody te są w swej treści kategoryczne i jednoznaczne, a ich ocena przeprowadzona przez sąd „a quo” jest skutkiem błędu, zazwyczaj ewidentnego w rozumowaniu. Odmiennego orzekania co do istoty, zwłaszcza radykalnego, dokonywać więc należy w fazie postępowania drugoinstancyjnego z ostrożnością, tym bardziej, że w wyniku takiego reformatoryjnego rozstrzygnięcia doznaje ograniczenia gwarantowane konstytucyjnie prawo stron procesu do kontroli instancyjnej (art. 176 ust. 1 Konstytucji RP) – por. wyrok SN z dnia 1 lutego 2007 r., II KK 357/2006, przy uwzględnieniu znowelizowanego przepisu art. 437 § 2 k.p.k.

Zarzut pominięcia zeznań świadka R. R. (1) w kontekście wpływania przez D. G. (1) na osobę trzecią aby ta złożyła zeznania fałszywie pomawiające oskarżonego A. K. (1) – także okazał się niezasadny.

Sąd I instancji na str. 21 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku ocenił zeznania R. R. (1), uznając małą wartość dowodową zeznań, „ gdyż świadek swoją wiedzę w odniesieniu tak do P. S., jak i A. K. (1) czerpał jedynie z pogłosek, jakich sam nigdy nie weryfikował. Pogłoski takie nie mogą w ocenie Sądu stanowić dowodu na okoliczności, jakie stanowiły ich treść …”. (cytat z uzasadnienia, str. 21).

Według Sądu Apelacyjnego, podniesione argumenty na str. 11 apelacji obrońcy – adw. J. G., dotyczące kontaktów D. G. (1) z R. R. (1), w skuteczny sposób nie zweryfikowały ustaleń Sądu I instancji w zakresie współdziałania oskarżonego A. K. (1) z powyższym świadkiem, a ewentualne rozmowy tych osób nie obniżają wiarygodności zeznań i wyjaśnień Z. R. (1).

Dalsze zarzuty i wywody obrońców sprowadzały się do istotnej kwestii, a mianowicie – nie kwestionując tego, że oskarżony A. K. (1) dostarczał tabletki Z. R. (1) – starali się wykazać, że oskarżony nie posiadał świadomości do czego wykorzystywane były dostarczane tabletki, a zatem oskarżony A. K. (1) nie działał umyślnie w zakresie udzielanej pomocy w inkryminowanym przestępstwie.

W tym miejscu ponownie należy powołać przytoczone wcześniej dowody, w szczególności zeznania i wyjaśnienia Z. R. (1), w których nie kwestionował świadomości oskarżonego A. K. (1), co do tego, że wiedział on, że tabletki przeznaczone są do wytwarzania metamfetaminy. Także oskarżony A. K. (1) wyjaśnił, że wykazał brak zainteresowania co do dalszego przeznaczenia tabletek, nie pytał o to Z. R. (1). Ilość i częstotliwość dostaw, a także brak powyższego zainteresowania stanowi dowód co do wiedzy oskarżonego A. K. (1) odnośnie ewentualnego przeznaczenia dostaw tabletek, w celu wytwarzania metamfetaminy. Sąd Okręgowy na str. 7 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku stwierdził, że „ już same zatem wyjaśnienia oskarżonego (A. K. – przyp. SA) uzasadniają twierdzenie o jego udziale w obrocie narkotykami i pomocy Z. K. (prawidłowo R. – przyp. SA) do wytwarzania takich środków w zamiarze ewentualnym. Zebrane w sprawie dowody wskazują jednak w ocenie Sądu, że oskarżony w omawianych zakresach działał w zamiarze bezpośrednim…”. Powyższy wywód Sąd Okręgowy oparł na dowodzie w postaci wyjaśnień i zeznań Z. R. (1), które uznał za wiarygodne. Wprawdzie Sąd dostrzegł, co podnieśli apelujący, że istniał pewien konflikt pomiędzy nimi ale – jak ocenił Sąd – nie powodował on utraty wiarygodności Z. R. (1), gdyż każdy z nich ten konflikt minimalizował, zaś oskarżony A. K. (1) nawet nie podawał go w swoich wyjaśnieniach. To, że konflikt istniał, wyjaśnili oskarżeni P. S. i M. N..

Z. R. (1) podczas postępowania przygotowawczego, w czasie przeprowadzonego eksperymentu wskazał miejsce zamieszkania oskarżonego A. K. (1), wyjaśnił obszernie nie tylko co do dostarczanych mu tabletek, ale także co do odbierania od niego gotowego produktu w postaci metamfetaminy i przekazywanie tego środka obywatelowi Czech. Było to czterokrotnie w ilości 100-200 gramów jednorazowo (str. 9 uzasadnienia).

O wiarygodności wyjaśnień i zeznań Z. R. (1) świadczą wymienione uprzednio dowody w niniejszym uzasadnieniu, które wcześniej Sąd I instancji analizował. Sąd zasadnie wskazał (str. 13-14 uzasadnienia wyroku) na istotne okoliczności, że na przestrzeni krótkiego okresu czasu (objętego oskarżeniem), sytuacja majątkowa oskarżonego A. K. (1) (z zawodu kominiarza), uległa znacznemu polepszeniu, w tym wybudował dom, nie posiadając wysokich zarobków i nie korzystając z kredytów. To zaś koreluje z wersją Z. R. (1) co do podawanych przez niego kwot pieniężnych, które przekazywał oskarżonemu A. K. (1).

Podniesione w zarzucie (pkt Ib tiret 4-5) apelacji kwestie braku wiedzy oskarżonego A. K. (1) o udziale oskarżonego M. N. w przestępczym procederze nie mają istotnego znaczenia, gdyż z praktyki orzeczniczej wiadomo, że w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, często sprawcy nie wiedzą o działaniu innych osób, a nawet nie znają ich tożsamości.

W zakresie czasu, w którym Z. R. (1) wprowadził do obrotu znaczną ilość metamfetaminy za pośrednictwem oskarżonego A. K. (1), przekazującemu nieustalonemu obywatelowi Czech około 500 g metamfetaminy, Sąd Okręgowy ustalił w pkt IV części dyspozytywnej wyroku, że oskarżony A. K. (1) wprowadził także do obrotu 10 kg metamfetaminy, przekazując ją Z. R. (1), a czyn ten został popełniony (jako jedno przestępstwo) (od stycznia 2015 r. do grudnia 2015 r. i od stycznia 2016 r. do grudnia 2016 r.). Dowody, na podstawie których Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń wskazał i ocenił na str. 9-10 pisemnego uzasadnienia wyroku. W tym zakresie Sąd ustalił w sposób korzystny dla oskarżonego A. K. (1) wartość wprowadzonych do obrotu środków poprzez przekazanie ich nieustalonemu obywatelowi Czech. Sąd Okręgowy na str. 9 pisemnego uzasadnienia wyroku stwierdził: „…Kominiarz przez około pół roku w 2016 woził na teren Czech nabywaną od Z. R. (1) metamfetaminę w ilości czterech partii po 100-200 gramów każda w cenie 7-14 zł, a następnie przywoził po ich sprzedaniu pieniądze”, powołując w tym zakresie zeznania Z. R. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym (t. XVI, k. 3152), potwierdzone na rozprawie sądowej (t. XXIX, k. 5621, 5621 odwrót). Jego rola nie polegała zatem wyłącznie na pośrednictwie lecz sprowadzała się do sprzedaży narkotyków n/n Obywatelowi Czech, a następnie otrzymaniu od niego pieniędzy, po ich sprzedaży. To, że pieniądze przekazywał Z. R., to stanowiło zapłatę za wcześniej zakupione od niego środki odurzające. Z. R. (1) wyjaśnił podczas konfrontacji z D. G. (1) w dniu 9 lutego 2018 r. przed prokuratorem: „ Kominiarz raz w miesiącu brał ode mnie od100 do 150 gramów metamfetaminy dla tego Czecha. Było to w 2016 roku przez okres pół roku. Łącznie Kominiarz pobrał cztery partie narkotyków po 100 do 200 gram za kwotę między 7 a 14 zł. Po sprzedaniu Kominiarz przywoził mi pieniądze. Jak nie miałem kontaktu z tym Czechem”. Zatem są to wyjaśnienia Z. R. dotyczące czynu opisanego w pkt 3 części wstępnej wyroku dot. oskarżonego A. K. (1).

Sąd Okręgowy w pkt IV części dyspozytywnej, powyższy czyn „połączył” z czynem zarzucanym oskarżonemu A. K. (1), opisanym w pkt 4 części wstępnej wyroku, przypisując sprawstwo oskarżonemu, dotyczące wprowadzenia również do obrotu 10 kg metamfetaminy, którą przekazał Z. R. (1), o wartości co najmniej 7000.000 zł, uzyskując z tego tytułu korzyść majątkową. W tym zakresie istotnego znaczenia posiadają wyjaśnienia Z. R. (1) złożone podczas przesłuchania przez prokuratora w dniu 26 października 2017 roku (t. VIII, k. 1533). Wówczas wyjaśnił m.innymi: „ nie potrafię dokładnie określić jaką ilość metamfetaminy kupiłem od K.(dostarczał mi towar od K.), nie mniej niż 10 kg. Zapłaciłem za te 10 kg metamfetaminy około 700.000 zł. Te transakcje były z okresu 2015-216 r.”. Powyższe wyjaśnienia, po uch ujawnieniu na rozprawie, zeznający w charakterze świadka Z. R. (1) – potwierdził (t. XXIX, k. 5621, 5621 odwrót).

Sąd Apelacyjny dokonując zmiany wyroku Sądu Okręgowego w pkt IV części dyspozytywnej (ustalając ilość 450 gramów metamfetaminy o wartości 31.500 zł), przyjął, że suma korzyści osiągniętych z powyższych przestępstw przez oskarżonego A. K. (1) wynosi 731.500 zł i orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej (700.000 zł plus 31.500 zł).

Obrońca oskarżonego A. K. (1) w zarzucie (str. 3 apelacji) podniósł, że istnieje sprzeczność pomiędzy wyjaśnieniami Z. R. (1) złożonymi w postępowaniu przygotowawczym, podając ilość nabywanego od niego narkotyku od 100 do 150 gramów, a podaną na rozprawie w dniu 13 lutego 2019 roku ilością od 100 do 200 gramów, a zatem należało przyjąć nabywaną metamfetaminę w ilości 450 gramów – przy uznaniu za wiarygodne zeznań Z. R. (1).

Świadek potwierdził w całości na rozprawie odczytane wyjaśnienia z k. 3152-3153, złożone w postępowaniu przygotowawczym. Z tych względów – w ocenie Sądu Apelacyjnego – za prawidłowe należy przyjąć wyjaśnienia Z. R. (1), że przekazana ilość metamfetaminy wynosiła 100-150 gramów jednorazowo, a skoro nastąpiły cztery transakcje, w tym jedna dotyczyła największej ilości, to należy przyjąć łącznie 450 gramów (3 x 100 g + 1 x 150 g), co stanowiło wartości 31.500 zł (7.000 zł – 100 g).

Nie zostały uwzględnione zarzuty zawarte w apelacjach obrońców oskarżonego A. K. (1) dotyczące ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że nieustalony obywatel Czech nabył narkotyki od oskarżonego A. K. (1) w celu wprowadzenia do dalszego obrotu, a nie na własny użytek.

Przyjęta przez Sąd II instancji ilość przedmiotu obrotu – 450 gramów – nie jest ilością, którą w krótkim okresie czasu zużyłby nabywca, odurzając się. To, że stanowiły one przedmiot dalszego obrotu wynika z zeznań Z. R. (1) (t. XXIX, k. 5623), a nadto z wyjaśnień oskarżonej D. G. (1) – konkubiny Z. R. (1) (t. VIII, k. 1530). Z powyższych dowodów wynika, że oskarżony A. K. (1) dostarczał metamfetaminę obywatelowi Czech, którego traktowano jako osobę, która wprowadzała metamfetaminę do dalszego obrotu. Żaden dowód nie wskazuje aby Obywatel Czech był konsumentem metamfetaminy. Stąd wywody obrońców o istnieniu rzekomego konsumenta metamfetaminy nie znajdują wsparcia w jakimkolwiek dowodzie, zaś takie ustalenie jest nieuprawnione, naruszające przepis art. 7 k.p.k.

Odnośnie zarzutów obrazy prawa materialnego, a to art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 9 § 1 k.k. (pkt II apelacji adw. J. G.) i rażącej obrazy prawa procesowego, a to art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. oraz art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. (pkt 1 apelacji adw. W. M.), sprowadzających się do błędnego przyjęcia, że oskarżony A. K. (1) popełnił przestępstwo polegające na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej, wypełniając ustawowe znamiona art. 258 § 1 k.k. – zarzuty nie są zasadne.

Dokonane ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie oraz ocena materiału dowodowego zawarta na str. 32-34 pisemnego uzasadnienia wyroku są prawidłowe.

Sąd Apelacyjny uznał, że udział oskarżonego A. K. (1), P. S. i M. N. w zorganizowanej grupie przestępczej jest bezsporny, a przywództwo w tej grupie, jako organizatora, należało do Z. R. (1).

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 14 czerwca 2017 r., w sprawie II AKa 52/17, LEX nr 2344211, zacytowanym na str. 32-33 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, przedstawił stanowisko, które nadal zachowuje aktualność, jakie wymogi winna spełniać grupa przestępcza, aby nosiła cechy grupy zorganizowanej w rozumieniu przepisu art. 258 § 1 k.k.

Zasadne jest zatem stwierdzenie Sądu Okręgowego, że wymienieni trzej oskarżeni wszystkie te elementy wypełniają, przy czym Sąd I instancji precyzyjnie określił udział każdego z tych trzech członków grupy (w sytuacji prawomocnego wyroku wobec innych członków grupy), odrzucając wersję każdego z nich co do braku świadomości, iż działali w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Grupa zorganizowana to coś znacznie więcej niż współsprawstwo czy luźna grupa osób zamierzających popełnić przestępstwo. W pojęciu „zorganizowania” tkwią warunki podstawowej wewnętrznej struktury organizacyjnej – choćby z niskim stopniem zorganizowania – także trwałość, istniejące więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, skoordynowany sposób działania. Kierowanie grupą jako funkcja władcza polega zaś na określaniu kierunków działania, wydawaniu poleceń, koordynowaniu działalności uczestników grupy (por. wyrok SA w Krakowie z 7.12.2000 r., II AKa 184/00, KZS 2001/1/26).

Sąd Okręgowy dostrzegł postawę Z. R. (1) i D. G. (1) zaprezentowaną na rozprawie sądowej, składających zeznania w charakterze świadków. Pomimo prawomocnego skazania tych osób z art. 258 § 1 k.k. wyrokiem Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze z dnia 20 listopada 2018 r. – sygn. III K 104/18 (t. XXIX, k. 5666-5674), w ich mniemaniu nie tworzyli oni zorganizowanej grupy przestępczej, chociaż przyznali się do przynależności w tej grupie. Należy stwierdzić, że ich ocena pozostaje bez znaczenia, gdyż istotnego waloru nabierają dowody zebrane w sprawie, a one jednoznacznie przekonują o istnieniu zorganizowanej grupy przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw, a ich udział był ściśle określony przez Z. R. (1).

Z tych względów powyższe zarzuty nie zostały uwzględnione, poza zarzutem zawartym na str. 3 apelacji adw. J. G..

Obrońca oskarżonego A. K. (1) – adw. W. M. na rozprawie odwoławczej zaprezentował stanowisko, iż wytwarzanie metamfetaminy, w okolicznościach ustalonych w niniejszym postępowaniu, nie stanowiło przestępstwa. Swoje twierdzenia oparł na wyroku Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu z dnia 5 lutego 2015 r. w sprawach połączonych C-627/13 i C-2/14, wydany wskutek wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, związanym z oceną prawną niemieckich wyroków karnych w dwóch procesach skazujących troje handlarzy tabletkami efedryny służącej do produkcji amfetaminy (k. 5939 – 5944, t. XXX).

Problem dotyczył katalogu substancji sklasyfikowanych, którymi obrót wymaga zezwoleń właściwego organu krajowego, zawartych w rozporządzeniu (WE/nr (...) Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w sprawie prekursorów narkotykowych i rozporządzenia Rady (WE/nr (...) z dnia 22 grudnia 2004 r. określających zasady nadzorowania handlu prekursorami narkotyków pomiędzy Wspólnotą a państwami trzecimi (w tym przypadku Meksykiem i Belize – przyp. SA). Trybunał orzekł m.innymi, że : powyższe rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że :

… „produkt leczniczy zdefiniowany w art. 1 pkt 2 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego się do produktów leczniczych stosowanych u ludzi zmienionej rozporządzeniem nr 1901/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (WE/z dnia 12 grudnia 2006 r. nie może być uznany jako taki za >>substancję sklasyfikowaną>> nawet jeśli zawiera objętą załącznikiem I do rozporządzenia nr 273/2004 oraz załącznikiem do rozporządzenia nr 111/2005 substancję, która może być łatwo wykorzystana lub odzyskana za pomocą łatwych do zastosowania lub ekonomicznie opłacalnych środków”.

Wyrok Trybunału dotyczył powyższych rozporządzeń zawierających katalog substancji sklasyfikowanych, których masowy obrót wymaga zezwoleń właściwego organu krajowego, w tym przypadku odnosił się do nielegalnego wywozu tabletek z Niemiec do Meksyku i Belize przez obywateli Niemiec. Tabletki zawierały pseudoefedrynę (29,5 kg), co umożliwiało wyprodukowania 6,5 kg metamfetaminy (pkt 38-39 cyt. wyroku).

Według bowiem niemieckiej ustawy o nadzorze nad obrotem substancjami wykorzystywanymi do produkcji narkotyków, zgodna z rozporządzeniem 273/2004 stanowi, że produkty lecznicze są wyłączone ze stosowania nadzoru autynarkotykowego jedynie, gdy zawarte w nich substancje nie mogą być łatwo odzyskane i wykorzystane do produkcji środków odurzających. Skarga skazanych dotyczyła sytuacji, gdy legalnie zakupione leki były przedmiotem handlu lekami jako surowcami do produkcji narkotyków. Trybunał zatem odniósł się do sytuacji dotyczących prekursorów i nadzoru nad handlem substancjami określonymi jako sklasyfikowane i zawierającymi produkty naturalne. Według Trybunału uznał, że lekarstwa są wyłączone z tej kategorii tylko wtedy, kiedy nie można z nich łatwo i tanio uzyskać prekursorów. Dodał, że leki są poddane innemu reżimowi kontroli produkcji i dystrybucji handlowej. Na takie operacje gospodarcze trzeba mieć pozwolenie władz krajowych. W obrocie detalicznym zaś lekarstwa często wykorzystywane są niezgodnie z przeznaczeniem, powinny być wydawane wyłącznie na receptę. W pkt 56 cyt. wyroku, Trybunał odniósł się do kwestii dystrybucji produktów leczniczych, zaś posiadacz pozwolenia na taką dystrybucję winien posiadać pozwolenie na dostawę produktów leczniczych jedynie od podmiotów posiadających pozwolenie na dystrybucję lub zwolnienie od uzyskania takiego pozwolenia. Podniósł także, że dostarczane produkty lecznicze winny zostać wyłącznie podmiotom posiadającym pozwolenie na dystrybucję albo podmiotom upoważnionym lub uprawnionym do dostarczania produktów leczniczych dla ludności w zainteresowanym państwie członkowskim. Z pkt 65 cyt. wyroku wynika, że prawodawca Unii postanowił w ramach rozporządzenia nr 1259/2013 objąć wyłącznie produkty lecznicze zawierające substancje sklasyfikowane, w niniejszej sprawie efedrynę i pseudoefedrynę oraz ich sole, reżimem kontroli handlu prekursorami narkotykowymi między Unią a państwami trzecimi.

Odnosząc się do powyższego wyroku Trybunału, który przedstawił obrońca – adw. W. M., należy dostrzec, że dotyczy on kwestii dystrybucji środków leczniczych, legalnie zakupionych jako leki, które zawierały środki służące do produkcji amfetaminy, w postaci efedryny. W wyroku, Trybunał wyeksponował zagadnienia dotyczące zakupu, transportu i sprzedaży środków farmakologicznych, nie zaś dalszego ich przetwarzania w celu uzyskania metamfetaminy – tak jak nastąpiło to w rozpoznawanej sprawie będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Wybiórcze potraktowanie tezy sprowadzającej się do wykazania, że wytworzenie amfetaminy z lekarstw zawierających substancje, które mogą być łatwo odzyskane i wykorzystane do produkcji środków odurzających – nie mogą być uznane za prekursory narkotykowe, nie ma zastosowania w realiach niniejszego postępowania z wielu względów, niżej przedstawionych.

1.  przypisane oskarżonym przestępstwa polegały na pomocnictwie w wytwarzaniu metamfetaminy, mając świadomość, że dostarczane lekarstwa stają się przedmiotem dalszego przetworzenia w celu uzyskania metamfetaminy. Nawet jeżeli nie znali, w sposób szczegółowy, procesu przetwarzania lekarstw, mieli świadomość tego, że dostarczany produkt służy do powyższego celu,

2.  dostarczane lekarstwa nabywane były w znacznych ilościach poza dozwolonym sposobem ich dystrybucji, a więc nabywane od podmiotów nie będących ich producentami ani punktami ich sprzedaży, a nabywcami nie były osoby wymagające ich spożywania jako pacjenci i konsumenci,

3.  oskarżeni nie posiadali żadnych uprawnień do dysponowania lekarstwami, a w odniesieniu do eksponowanej tezy w apelacji adw. W. M.,

4.  sposób odzyskania pseudoefedryny z dostarczanych lekarstw nie był „łatwy”, gdyż podlegała dalszym skomplikowanym procesom. Polegały one na zmieleniu tabletek, dodaniu rozpuszczalnika (...), odparowaniu rozpuszczalnika w celu uzyskania pseudoefedryny, a następnie dodaniu do niej czerwonego fosforu, jodu, wodnego roztworu kwasu ortofosforowego, podgrzaniu roztworu (podany proces wytwarzania wynika z wyjaśnień Z. R. i opinii biegłej M. Z. – t. XXIX, k. 5642). Z 1 kg pseudoefedryny możliwym było uzyskanie 700 gramów metamfetaminy,

5.  tabletki G. i (...) nie były przedmiotem dystrybucji legalnej w Polsce, gdyż pierwszy z nich dostępny był w Wielkiej Brytanii, drugi w Czechach, w systemie ich leczniczej reglamentacji.

Reasumując, w odniesieniu do tezy przedstawionej przez adw. W. M., nie spowodowała ona reasumpcji poglądów zawartych w szeregu orzeczeniach dotyczących realizacji ustawowych znamion przestępstwa stanowiącego pomocnictwo w wytwarzaniu środków odurzających. Stąd, wniosek o zdepenalizowanie działań oskarżonych, w przedstawionych wyżej formach, jest niezasadny.

Tenże obrońca, w postępowaniu apelacyjnym przedstawił także kserokopię zeznań złożonych przez Z. R. (1) w sprawie będącej aktualnie rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze – pod sygn. akt: III K 42/19 – kserokopie k. 5949-5954, t. XXX akt.

Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z powyższych dokumentów przedstawionych przez obrońcę oskarżonego A. K. (1), jednakże dokonując ich oceny uznał, iż zasadnym było dysponowanie przez Sąd Apelacyjny kompletnymi aktami, z których kserokopię aktu oskarżenia i protokołów zeznań przedstawił obrońca. Z tych względów, Sąd Apelacyjny dopuścił dowód na rozprawie apelacyjnej z akt Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze – sygn. III K 42/19, która aktualnie jest w toku, zaś Z. R. (1) nie został jeszcze przesłuchany w charakterze świadka w tej sprawie. Sprawa dotyczy oskarżonego A. K. (4), gdyż pozostali oskarżeni P. W. (2) i B. P. poddali się karze. Z treści zarzutu wynika, że w okresie od końca 2015 roku do końca 2016 roku A. K. (4) nabył od nieustalonej osoby nie mniej niż 10 kg tabletek o nazwie C. i A., po czym sprzedał je za pośrednictwem innej osoby Z. R. (1) za łączną kwotę nie mniejszą niż 16.000 zł. Powyższy zarzut podlegać będzie weryfikacji przez sąd rozpoznający sprawę i aktualnie kwestionowanie na tej podstawie zeznań Z. R. (1) jest niezasadne, nie zmienia to ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu, a wręcz potwierdza to, że Z. R. (1) nabywał za pośrednictwem A. K. (1) tabletki od jego szwagra – A. K. (5) (str. 8 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku).

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. N.:

apelacja nie została uwzględniona.

O niezasadności wywiedzionej apelacji przez obrońcę oskarżonego M. N. nie świadczy błędne skonstruowanie zarzutu apelacyjnego, opartego o przepis art. 438 pkt 1 k.p.k., tj. obrazy przepisów prawa materialnego, polegającej – w ocenie skarżącego – na niezastosowaniu nadzwyczajnego złagodzenia kary pozbawienia wolności. Obrazy prawa materialnego nie stanowi bowiem generalnie samo nieskorzystanie przez sąd z przysługujących mu możliwości określonego rozstrzygnięcia, a więc gdy sąd nie skorzystał z jedynie fakultatywnie przewidzianych rozstrzygnięć, np. co do nadzwyczajnego złagodzenia w wypadku wskazanym w art. 19 § 2 k.k. („wymierzając karę za pomocnictwo sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary”). Tego typu uchybienia będą jednak dawały podstawę do twierdzenia bądź to o błędzie w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.), bądź o rażącej niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Będzie natomiast naruszeniem prawa materialnego niezrealizowanie nakazu lub zrealizowanie zakazu płynącego z prawa materialnego (zob. post. SN z 26.02.2007 r., (...) 41/06, OSNPiPr. 9/2007, poz. 14), a więc niezastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary tam, gdzie jest ono obowiązkowe (art. 60 § 3 k.k.). Taka zaś sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiła, gdyż zgodnie z art. 19 § 2 k.k., zastosowanie przez sąd nadzwyczajnego złagodzenia kary jest fakultatywne wobec sprawców czynów polegających na realizacji pomocnictwa w popełnieniu przestępstwa przez inną osobę.

Obrońca oskarżonego M. N. nie kwestionował popełnienia przez oskarżonego przypisanych mu przestępstw, wprost stwierdzając (str. 3 apelacji obrońcy), że „ sąd słusznie wskazał, że oskarżony był w strukturze grupy osobą absolutnie pośrednią o nieistotnej podrzędnej roli ...”, a także obrońca podniósł, że oskarżony uzyskał symboliczną korzyść (w porównaniu do innych osób), „rola jaką pełnił oskarżony była niewyszukana, zadania przez niego realizowane były proste nieskomplikowane, legalne w świetle prawa …”, oskarżony działał w stosunkowo krótkim czasie, przyznał się do winy, nie był dotychczas karany, ma bardzo dobrą opinię w środowisku, ma stale miejsce pracy, ma na utrzymaniu żonę i dziecko, a zatem jest jedynym żywicielem rodziny.

Podniesione przez obrońcę okoliczności nie w pełni znajdują potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym, a ich przedstawianie w korzystnym dla oskarżonego świetle, nie jest w pełni wiarygodne. Należy bowiem odnieść powyższe okoliczności do realiów, w jakich działali oskarżeni, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w której podział ról wynikał z przyjętych na siebie zobowiązań i nie sposób jest dokonywanie ich stopniowalności – jak czyni to obrońca. Bez udziału poszczególnych członków tej grupy, nie byłaby możliwa realizacja czynu polegającego na wytwarzaniu znacznej ilości metamfetaminy. Oskarżony M. N., swoim przestępczym zachowaniem doprowadził do wytworzenia około 10 kg metamfetaminy poprzez dostarczanie około 400 litrów acetonu i (...), a także poprzez wielokrotny przywóz obywatela Czech, który wraz ze Z. R. (1) wytwarzał metamfetaminę w znacznej ilości. Okoliczności te zostały dostrzeżone i uwzględnione przez Sąd Okręgowy (str. 43 pisemnego uzasadnienia wyroku), wymierzając karę w granicach minimum ustawowego zagrożenia za popełnione czyny, przy uwzględnieniu zaostrzenia wynikającego z brzmienia art. 65 § 1 k.k. Wprawdzie Sąd Okręgowy nie odniósł się w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do możliwości zastosowania wobec oskarżonego M. N. nadzwyczajnego złagodzenia kary, jednakże wymienione na str. 43-44 cyt. uzasadnienia wyroku okoliczności uznał jako decydujące o wymierzeniu kary pozbawienia wolności w granicach ustawowego minimum.

Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego w tym zakresie, nie dostrzegając błędnej oceny tychże dowodów aby skutkowała ona dalszym nadzwyczajnym złagodzeniem kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego M. N.. Oskarżony brał bowiem udział, w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w procederze o znacznej szkodliwości społecznej, którego skutki dotyczą zdrowia społeczeństwa (zwłaszcza młodych osób). Tego typu działanie winno podlegać surowej odpowiedzialności karnej, przejawiającej się w odpowiedniej represji, zaś złagodzenie kary powoduje nie tylko dezaprobatę społeczną na takie rozstrzygnięcie, ale także powoduje, że proceder wytwarzania narkotyków staje się opłacalny, a jego sprawcy korzystają z niezasadnej pobłażliwości.

Z tych względów apelacja obrońcy oskarżonego M. N. nie została uwzględniona, a zaskarżony wyrok wobec tegoż oskarżonego utrzymano w mocy.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego P. S.:

apelacja jest niezasadna.

Istota apelacji obrońcy oskarżonego P. S. w zakresie przypisanego mu czynu w pkt XII części dyspozytywnej wyroku, sprowadza się do zakwestionowania świadomości oskarżonego P. S. co do tego, że dostarczane przez niego tabletki zawierające pseudoefedrynę, stanowiły surowiec do wytwarzania metamfetaminy przez Z. R. (1). Obrońca nie kwestionował faktu, iż oskarżony P. S. dostarczał Z. R. (1) przypisaną ilość i rodzaj tabletek, zaś w zakresie braku jego świadomości co do dalszego przetwarzania tabletek, obrońca powołał zeznania, które złożył Z. R. (1), przesłuchiwany przez Sąd Okręgowy w charakterze świadka na rozprawie w dniu 13 lutego 2019 roku, a także w dniu 9 lutego 2018 roku, w postępowaniu przygotowawczym. Obrońca, wskazując na różnicę w treści zeznań i wyjaśnień, zakwestionował wiarygodność powyższego dowodu, uznając, że Z. R. (1) przyznał, że oskarżony P. S., wprawdzie dostarczał tabletki, jednakże nie posiadał wiedzy co do ich dalszego przeznaczenia.

Odnosząc się do powyższego zarzutu, należy wskazać, że obrońca oskarżonego P. S., uzasadniając zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przypisania oskarżonemu popełnienie zarzucanych czynów, ograniczył się do wykazania braku wiarygodności zeznań i wyjaśnień Z. R. (1). Tenże dowód – należy podkreślić – został poddany ocenie przez Sąd Okręgowy (str. 16-18 pisemnego uzasadnienia wyroku), dostrzegając odmienność treści wypowiedzi Z. R. (1), co nie powodowało braku wiarygodności powyższego dowodu, z przyczyn przedstawionych w cytowanym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Argumenty przedstawione przez obrońcę są nieprzekonywające w świetle dalszych dowodów, które uwiarygodniły wersję przyjętą przez Sąd Okręgowy, że oskarżony P. S. miał świadomość tego, że dostarczane przez niego tabletki w bardzo dużej ilości (333.000 sztuk), zawierające pseudoefedrynę, przeznaczane są do produkcji metamfetaminy przez Z. R. (1). Zgodzić się jedynie należy z tym, że oskarżony P. S. mógł nie być poinformowany o szczegółach dotyczących procesu wytwarzania tego środka, co nie zmienia faktu, że posiadał wiedzę o nielegalności tego procederu wykonywanego przez Z. R. (1). Wersja oskarżonego P. S. o dostarczaniu przez niego tabletek w celu rozprowadzania ich dla ćwiczących w siłowni prowadzonej przez Z. R. (1) nie została uznana za wiarygodną z następujących powodów:

a)  oskarżony P. S. posiadał wiedzę o tym, że Z. R. (1) prowadził (oraz czynił to wcześniej) działalność związaną z narkotykami, co było powszechnie wiadomym w B.,

b)  istnieje zbieżność czasowa pomiędzy kontaktami oskarżonego P. S. z n/n mężczyzną (...) a Z. R. (1), zaś oskarżony P. S. był pośrednikiem między nimi w transakcjach zakupu tabletek (...) – niedostępnych na polskim rynku farmaceutycznym, zaś ilość ich – 330.000 sztuk jednoznacznie wskazywała na to, że nie były przeznaczone dla osób ćwiczących na siłowni,

c)  wątpliwym z punktu widzenia finansowego jest aby Z. R. (1) wydatkował ze swoich pieniędzy 500.000 – 600.000 złotych na zakup tabletek, które miałby przeznaczyć dla ćwiczących w siłowni,

d)  zachowanie oskarżonego P. S., wielokrotnie odwiedzającego zabudowania Z. R. (1) było obserwowane przez H. S. (także fotografowane) i wskazywało na wzajemne zaufanie do siebie tych osób, skoro oskarżony P. S. wchodził do mieszkania Z. R. (1), czego nie czyniły inne osoby, często przychodzące do tego mieszkania. Oskarżony P. S. wjeżdżał także busem do garażu Z. R. (1), gdzie rozładowywany był towar, a także załadowywany do busa,

e)  z zeznań świadka A. K. (2) i wyjaśnień Ł. S. wynika, że Z. R. (1) proponował im aby „zastąpili P. S.”,

f)  współpracę oskarżonego P. S. ze Z. R. (1) przedstawili P. W. (1) i jego żona J. W., a także świadek R. R. (1) (str. 19-21 pisemnego uzasadnienia wyroku).

Sąd Okręgowy dokonał obszernej i przekonywającej oceny powyższych dowodów, a przyjęte stanowisko właściwie uzasadnił, bez przekroczenia granic wyznaczonych przepisem art. 7 k.pk.

Sąd Apelacyjny nie uwzględnił także zarzutów odwoławczych dotyczących przyjęcia przez Sąd Okręgowy, że oskarżony P. S. działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej.

Podnoszony przez obrońcę zarzut, że tenże oskarżony nie tylko zaprzeczył udziałowi w takiej grupie, ale także nie miał świadomości, że grupa taka istniała – nie został uznany za zasadny. Udziałowi oskarżonego nie wyklucza okresu jego przynależności przez 3 miesiące. Podejmowane przez oskarżonego czynności mieszczą się w ramach zorganizowanej działalności przestępczej, którą kierował Z. R. (1). Podniesione przez Sąd I instancji na str. 32-34 pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku argumenty i ich ocenę uznać należy za trafną w odniesieniu także do oskarżonego P. S., zaś jego usytuowanie w grupie przestępczej wynika z dowodów i ustaleń Sądu I instancji, w tym z niekwestionowanych wyjaśnień i zeznań Z. R. (1) i wyjaśnień oskarżonego M. N.. Apelujący nie przedstawił argumentów, które w skuteczny sposób, powyższe ustalenia czyniłyby nietrafnymi.

Z tych względów apelację obrońcy oskarżonego P. S. uznano za niezasadną. Wymierzone kary jednostkowe oraz kara łączna, spełniają wymogi określone w przepisie art. 53 § 1 k.k., nie są karami rażąco niewspółmiernymi, w stosunku do wysokiej społecznej szkodliwości tego rodzaju przestępstw, wymagających wobec ich sprawców stosowania surowej represji karnej.

Z tych względów zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. S. utrzymano w mocy.

Ocena prawna czynów oskarżonych, dokonana przez Sąd Okręgowy jest prawidłowa. Także wymierzone wobec oskarżonych kary jednostkowe oraz kary łączne pozbawienia wolności nie noszą cech rażącej niewspółmierności, gdyż w pełni realizują cele kary wyznaczone przepisem art. 53 k.k. Pisemne uzasadnienie wyroku (str. 41-44) przekonuje, że Sąd Okręgowy uwzględnił i w sposób wnikliwy ocenił wszelkie okoliczności obciążające i łagodzące wobec każdego z oskarżonych, zaś apelujący nie podnieśli skutecznych argumentów, które powodowałyby stanowisko Sądu Okręgowego za niezasadne.

Z tych względów orzeczono jak na wstępie.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego znajduje uzasadnienie w art. 636 k.p.k. oraz w art. 8 i art. 2 ust. 1 pkt 5 i 6 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych.