Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2020 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Selwa

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Saj

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2020 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku M. S. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w J.

na skutek odwołania wnioskodawczyni od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. z dnia 24 czerwca 2019r., znak (...)

o rentę

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza od wnioskodawczyni M. S. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w J. kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.-

Sygn. akt IV U 1605/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 22 stycznia 2020 r.

Decyzją z dnia 24 czerwca 2019r., znak: (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U.2018/1270 ze zm. ), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 1 grudnia 2015r., odmówił wnioskodawczyni M. S. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu powyższego organ rentowy wskazał, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z 10 czerwca 2019r. wnioskodawczyni nie została uznana za osobę niezdolną do pracy.

M. S. (1) złożyła odwołanie od powyższej decyzji Zakładu kwestionując odmowę przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wnioskodawczyni opisała przebieg postępowania w sprawie o rentę, podała schorzenia jakie jej zdaniem powodują niezdolność do pracy oraz naprowadziła, że pomimo długotrwałego, specjalistycznego leczenia w dalszym ciągu nie odzyskała dawnej sprawności w tym w szczególności w kończynie lewej a wręcz jej stan zdrowia uległ pogorszeniu i nie rokuje poprawy. Wniosła o dopuszczenie dowodów z dokumentów potwierdzających stan zdrowia oraz opinii biegłego z zakresu chirurgii ręki z Akademii Medycznej, szpitala klinicznego lub instytutu medycyny ewentualnie wskazanych przez nią placówek medycznych.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wskazał raz jeszcze, że podstawą decyzji o odmowie prawa do renty było stanowisko komisji lekarskiej, która stwierdziła, że wnioskodawczyni jest zdolna do pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (1) urodziła się (...) , posiada zawód wyuczony technik chemik i pracowała zawodowo w latach 1987 - 2012 w Firmie (...) w D. na stanowiskach – brakarza, operatora emc, samodzielnego operatora i operatora systemów ID. Jak wynika z wywiadu zawodowego praca na stanowisku operatora systemów była wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy, w systemie zmianowym, z przewaga wysiłku umysłowego, w pozycji przeważnie siedzącej, wymagała sprawności obu rąk. Stosunek pracy został z wnioskodawczynią rozwiązany z dniem 30 czerwca 2012r. za wypowiedzeniem pracodawcy z powodu likwidacji stanowiska pracy.

W dniu 27 września 2012r. do ZUS wpłynął wniosek M. S. (1) o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, który został załatwiony odmownie lecz z uwagi na istnienie niezdolności do pracy po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz rokowanie odzyskania zdolności do pracy wnioskodawczyni zostało przyznane świadczenie rehabilitacyjne na okres do dnia 11 stycznia 2013r. W dniu 10 grudnia 2012r. wnioskodawczyni ponowiła wniosek o przyznanie prawa do renty i orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 5 lutego 2013r. wnioskodawczyni została uznana za częściowo niezdolną do pracy do dnia 30 czerwca 2013r. od daty wyczerpania świadczenia rehabilitacyjnego. W rozpoznaniu lekarz orzecznik wskazał na zespół bolesnego nadgarstka lewego oraz zaburzenia hipochondryczne nasilone.

Decyzją z dnia 22 lutego 2013r. wnioskodawczyni zostało przyznane prawo do renty – zgodnie z treścią orzeczenia lekarza orzecznika z dnia 5 lutego 2013r. Kolejny wniosek o kontynuacje wypłaty renty został załatwiony decyzja odmowną z daty 24 lipca 2013r. albowiem tak lekarz orzecznik jak i komisja lekarska ZUS stwierdzili , że wnioskodawczyni nie jest osobą niezdolną do pracy. Od decyzji z dnia 24 lipca 2013r. wnioskodawczyni odwołała się do Sądu Okręgowego, który prowadził sprawę pod sygn. akt IV U 2141/13 i wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014r. odwołanie oddalił. Czyniąc ustalenia faktyczne poprzedzające wydanie w/w wyroku Sąd Okręgowy oparł się na opinii biegłego z zakresu ortopedii lek. med. W. P., który w opinii z dnia 30 kwietnia 2014r. sporządzonej po ocenie klinicznej wnioskodawczyni oraz po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską oraz badaniami obrazowymi, stwierdził występowanie u niej stanu po operacji dekompresji kanału nadgarstka lewego, uszkodzenie chrząstki trójkątnej nadgarstka lewego, wstępne zmiany dyskopatyczno-zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowego. W ocenie biegłego wnioskodawczyni z przyczyn ortopedycznych nie jest częściowo niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, ani całkowicie niezdolna do pracy. W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że w 2002 r. stwierdzono u badanej zespół cieśni nadgarstka lewego (wnioskodawczyni jest osobą leworęczną). Po diagnostyce i leczeniu rehabilitacyjnym wykonano u niej zabieg operacyjny. Wnioskodawczyni po powyższym leczeniu wróciła do pracy. W 2005 r. na skutek upadku z wysokości odwołująca doznała urazu skrętnego nadgarstka lewego z uszkodzeniem chrząstki trójkątnej nadgarstka lewego. W 2007 r. wykonano u niej operacyjną stabilizację uszkodzenia chrząstki z jej częściową rekonstrukcją w zakresie nadgarstka lewego. W ocenie biegłego wnioskodawczyni demonstrowała wówczas stan po leczeniu zespołu cieśni nadgarstka lewego ze skuteczną dekompresją nerwu pośrodkowego i z remisją znaczną objawów klinicznych. Uszkodzenie chrząstki trójkątnej nadgarstka spowodowało istotne ograniczenie przeciążania ręki prawej i ciężkiej pracy fizycznej, jednak zakres funkcjonalny ruchomości bezbólowej ręki i jej wydolność według ustaleń Sądu pozwalał wnioskodawczyni na pracę zgodną z wykształceniem i wykonywanym zawodem.

M. S. (1) złożyła apelacje od powyższego wyroku i Sąd Apelacyjny w Rzeszowie w sprawie o sygn. akt III AUa 659/14 uzupełnił postępowanie dowodowe dopuszczając dowód z opinii biegłego sądowego – specjalisty z zakresu ortopedii i traumatologii pełniącego funkcję Konsultanta Wojewódzkiego w zakresie ortopedii i traumatologii lek med. B. N.. Z treści opinii tego biegłego z daty 14 lutego 2015r. wynikało, iż występujące u wnioskodawczyni pozostałości rozpoznawanych schorzeń nie powodują naruszenia sprawności organizmu sięgającego co najmniej częściowej niezdolności do pracy na stanowisku operatora systemów komputerowych. Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2015r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację wnioskodawczyni jako niezasadną.

Kolejny wniosek o przyznanie prawa do renty M. S. (1) złożyła w organie rentowym w dniu 1 grudnia 2015r. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 12 stycznia 2016r. wnioskodawczyni została uznana za zdolną do pracy, przy czym rozpoznano wówczas stan po operacji kanału cieśni nadgarstka lewego, stan po urazie nadgarstka lewego z uszkodzeniem chrząstki trójkątnej, zespół bólowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego na tle zmian zwyrodnieniowych bez upośledzenia sprawności, bóle brzucha w wywiadzie. Rozpoznająca sprzeciw wnioskodawczyni komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 29 stycznia 2016r. podzieliła stanowisko lekarza orzecznika stwierdzając brak niezdolności do wykonywania pracy.

Decyzją z dnia 4 lutego 2016r. ZUS odmówił M. S. (1) prawa do renty wskazując na ustalony brak niezdolności do pracy. Od tej decyzji wnioskodawczyni złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego w Rzeszowie, który prowadził sprawę pod sygn. akt IV U 406/16. Do akt sprawy wpłynęło szereg dokumentów z leczenia wnioskodawczyni z lat 2013-2017. Opiniujący w tej sprawie biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii lek. med. A. P. (1) rozpoznał u wnioskodawczyni przebyty, leczony operacyjnie z dobrym skutkiem zespół cieśni nadgarstka lewego, przebyte rekonstruowane operacyjnie uszkodzenie chrząstki trójkątnej lewego nadgarstka z niewielkim deficytem jego ruchomości oraz ustalił, iż wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy w zawodzie operatora systemów a ograniczenia dotyczą wykonywania ciężkich prac fizycznych. Biegła z zakresu medycyny pracy lek. med. K. S. (1) rozpoznała u wnioskodawczyni dodatkowo : chorobę zwyrodnieniowo – dyskopatyczną kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo – krzyżowego w remisji objawów klinicznych, stan po operacji żylaków podudzi obustronnie, chorobę zwyrodnieniową barku prawego, zespół jelita drażliwego, zapalenie błony śluzowej żołądka i wadę refrakcji. W opinii biegłej z zakresu medycyny pracy brak jest podstaw do ustalenia, że rozpoznawane schorzenia i zgłaszane dolegliwości powodują naruszenie sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym stwierdzenie niezdolności do pracy. Po dniu 30 czerwca 2013r. stan schorzeń występujących u wnioskodawczyni pozostaje stabilny i brak jest dokumentacji medycznej, która potwierdzałaby pogorszenie stanu zdrowia M. S. (1), zaś sam fakt leczenia w różnych poradniach specjalistycznych nie daje podstaw do orzekania niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy w sprawie IV U 406/16 przeprowadził także dowód z opinii biegłego z zakresu chirurgii ręki – prof. dr hab. n. med. J. J. (1) , który potwierdził rozpoznania opisane w złożonych już opiniach biegłych, jak i wnioski końcowe co do braku podstaw uznania M. S. (1) za osobę niezdolną do wykonywania pracy na stanowisku operatora systemów, ze wskazaniem, iż ograniczenia zatrudnienia mogą dotyczyć podnoszenia ciężkich przedmiotów – co nie występuje na ostatnio zajmowanym stanowisku pracy. W kolejnej opinii biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii dr n. med. M. P. (1) także potwierdził wcześniejsze ustalenia oraz brak niezdolności do pracy a nadto wyjaśnił, że upośledzenie funkcji kończyny górnej po przebytym leczeniu operacyjnym i naprawczym jest w stopniu miernym, a dolegliwości ze strony kręgosłupa i prawego barku w miernym stopniu ograniczają funkcje ruchową. Dodatkowo zostały natomiast rozpoznane u wnioskodawczyni zaburzenia psychiczne występujące pod postacią somatyczną, co potwierdzały wpisy w kartotece z leczenia w poradni zdrowia psychicznego złożonej przez wnioskodawczynię.

Z uwagi na przedłożoną dodatkowa dokumentacje z leczenia psychiatrycznego Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. akt IV U 406/16 postanowieniem z dnia 11 lipca 2018r. działając na podstawie art. 477 ¹⁴§4 kpc uchylił decyzję ZUS O/J. z dnia 4 lutego 2016r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu oraz umorzył postępowanie w sprawie.

Akra rentowe zostały zwrócone do organu rentowego, który nadał bieg sprawie. Orzeczeniem z dnia 8 listopada 2018r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolną do pracy do dnia 30 listopada 2019r. ze wskazaniem, że częściowa niezdolność do pracy powstała 26 marca 2018r. Lekarz orzecznik rozpoznał u wnioskodawczyni obok schorzeń narządu ruchu już opiniowanych, dodatkowo schorzenia natury psychiatrycznej powodujące niezdolność do pracy tj. zaburzenia lękowe z somatyzacją będące chorobą zasadniczą ( F 41-F45 ) oraz osobowość histrioniczną ( F60.4)

W dniu 27 listopada 2018r. ZUS wydał decyzję odmawiającą wnioskodawczyni M. S. (1) prawa do renty, ze wskazaniem, że niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia tj. od dnia 7 lutego 2014r. do której to daty wnioskodawczyni pobierała zasiłek dla bezrobotnych. Jak wynika z dokumentacji złożonej w aktach rentowych wnioskodawczyni do dnia 30 czerwca 2013r. pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy a w okresie od 8 sierpnia 2013r. do 7 lutego 2014r. pobierała zasiłek dla bezrobotnych. Po tym okresie nie miała już żadnego tytułu ubezpieczenia.

Odwołanie złożone przez M. S. (1) od decyzji z dnia 27 listopada 2018r. zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego w Rzeszowie z dnia 11 lutego 2019r. sygn. akt IV U 90/19. W dniu 22 lutego 2019r. wnioskodawczyni złożyła w organie rentowym wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu do komisji lekarskiej ZUS i organ rentowy ten wniosek uwzględnił. Komisja lekarska ZUS zasięgnęła opinii lekarza konsultanta z zakresu psychiatrii, w opinii którego u wnioskodawczyni można rozpoznać zaburzenia somatyzacyjne i uzależnienie od leków uspokajających a przy tym stan zdrowia psychicznego i prowadzone leczenie psychiatryczne nie stanowią upośledzenia sprawności organizmu w stopniu znacznie obniżającym zdolność M. S. (1) do pracy zgodnej z zakresem posiadanych kwalifikacji. Orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 10 czerwca 2019r. wnioskodawczyni została uznana za zdolną do pracy. Powyższe orzeczenie było podstawą wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w J. decyzji z dnia 24 czerwca 2019r. odmawiającej przyznania M. S. (1) prawa do renty z uwagi na brak niezdolności do pracy. Ta decyzja jest przedmiotem odwołania wnioskodawczyni w niniejszym postępowaniu.

Wnioskodawczyni M. S. (1) korzystała z leczenia w (...) w S. ( 28.09.2016r. i 13.11.2016r.) oraz w R. ( od marca 2018r. ) i nie była hospitalizowana z przyczyn psychiatrycznych. Aktualnie rozpoznawane są u wnioskodawczyni zaburzenia depresyjno – lękowe o miernym nasileniu, które nie powodują niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie dowodów z dokumentów zalegających w aktach organu rentowego na okoliczność przebiegu postępowania oraz z dokumentacji medycznej złożonej do akt sprawy. Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły także opinie biegłych sądowych wskazane w treści uzasadnienia, które były wydawane w sprawie IV U 2141/13 a w szczególności w sprawie IV U 406/16 albowiem niniejsze postępowanie jest jego swoistą kontynuacją z uwagi na uchylenie poprzedniej decyzji ZUS i ponowne rozpoznanie przez organ rentowy wniosku M. S. (1) z dnia 1 grudnia 2015r.

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych o świadczenia, których przyznanie warunkowane jest istnieniem niezdolności do pracy opinie biegłych sądowych stanowią podstawowy dowód pozwalający zweryfikować stanowiska stron i ustalić spełnienie powyższej przesłanki. Tak też było w niniejszej sprawie a zaznaczyć należy, że twierdzenia wnioskodawczyni koncentrowały się przede wszystkim na stanie narządu ruchu albowiem z uwagi na dolegliwości w obrębie kończyn górnych wnioskodawczyni już raz uzyskała prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy i jak sama wskazywała to te dolegliwości skutkują dalszą niezdolnością. Dodatkowo z uwagi na informacje o leczeniu psychiatrycznym wnioskodawczyni, również ten aspekt był weryfikowany opinią biegłej sądowej.

Rozpoznając wniosek M. S. (1) z 1 grudnia 2015r. organ rentowy uzyskał stanowiska gremiów orzeczniczych w postepowaniu administracyjnym stwierdzające ostatecznie brak niezdolności do pracy. W postępowaniu sądowym w sprawie IV U 406/16 ustalenia faktyczne zostały poczynione w oparciu o opinie biegłych : z zakresu ortopedii i traumatologii lek. med. A. P. ( k.15-16 ), z zakresy medycyny pracy lek. med. K. S. ( k.30-34 i 48-49), z zakresu chirurgii ręki prof. dr hab. n. med. J. J. ( k. 74 -75 i 87 ), z zakresu ortopedii i traumatologii dr n. med. M. P. ( k. 128-129 i 191 ) zaś w niniejszej sprawie Sąd korzystał z opinii biegłej z zakresu psychiatrii lek. med. T. A. ( k. 14-15 i 28-29 ).

Sąd podzielił wnioski opinii biegłych dopuszczonych w sprawie uznając opinie za jasne, spójne, rzeczowe i fachowe. Treść opinii oraz sposób formułowania wniosków pozostawały bez zastrzeżeń gdyż zostały one wydane przez biegłych specjalistów właściwych w zakresie schorzeń i dolegliwości zgłaszanych przez wnioskodawczynię, a biegli wyrazili swoje stanowisko po przeprowadzonym badaniu w/w oraz po wnikliwej analizie dokumentacji przebiegu leczenia. Również merytoryczna analiza poczynionych przez biegłych wniosków pozwala na przyznanie opiniom waloru wiarygodności. Analiza wyrażonych w nich stanowisk wskazuje, że biegli potwierdzają występowanie u badanej określonych, podnoszonych przez nią dolegliwości i schorzeń, które jednak nie powodują niezdolności w/w do pracy.

Stosownie do treści przepisu art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. 2018/1270 ), podstawowym warunkiem przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy jest ustalenie, iż ubezpieczony jest niezdolny do pracy, natomiast stosownie do art. 12 niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zgodnie z art. 14 ust.1 pkt 3 ustawy oceny niezdolności do pracy i jej stopnia dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu, a w dalszej kolejności komisja lekarska ZUS. Powyższe regulacje oznaczają, że dla uzyskania wiedzy o tym czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy i jaki jest to rodzaj niezdolności do pracy konieczne jest posiadanie wiedzy medycznej. Sposób sformułowania powyższej definicji nakazuje wręcz aby w postepowaniu sądowym ustalenie stanu niezdolności do pracy dokonane było w oparciu o opinie biegłych lekarzy sądowych, którzy bazując na własnej wiedzy i po zapoznaniu się stanem faktycznym wskażą, czy badany całkowicie lub częściowo utracił zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Tego typu dowody został przed Sądem przeprowadzone zaś zarzuty wnioskodawczyni faktycznie stanowiły tylko polemikę z wnioskami końcowymi opinii biegłych sądowych. Podstawę ustaleń stanowiły też opinie złożone w aktach sprawy IV U 2141/13 przez biegłych z zakresu ortopedii i traumatologii, które zostały już ocenione przez sądy orzekające w w/w sprawie jak i zapadłe w sprawie wyroki.

Również biegli sądowi powołani w sprawie IV U 406/16 i w sprawie niniejszej po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu wnioskodawczyni dokonali oceny stanu zdrowia ubezpieczonej i wpływu rozpoznawanych schorzeń na zdolność do pracy. Wszyscy biegli byli zgodni w swych wnioskach końcowych i jednoznacznie stwierdzili, że wnioskodawczyni M. S. (1) jest osobą zdolną do pracy.

Opinie nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, są rzetelne, sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot oraz wskazał, iż w sposób jasny i logiczny odpowiadają one na zadane przez Sąd pytania i zawierają należyte uzasadnienie zajętego stanowiska. O takich zaś kryteriach oceny tego dowodu, stanowią orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 1990 r. I PR 148/90 OSP 1991/11- 12/300 , z dnia 14 września 1995 r. II URN 31/95 OSNAP 1996/7/103 , czy z dnia 7 listopada 2000 r. I CKN 1170/98 - OSNC 2001/4/64.

W zakresie schorzeń narządu ruchu już w sprawie o sygn. akt IV U 2141/13 zostało przesądzone, że nie powodują one u wnioskodawczyni niezdolności do pracy i stan taki utrzymywał się od dnia zakończenia wypłaty renty tj. 30 czerwca 2013r. do dnia prawomocnego zakończenia postępowania wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 29 kwietnia 2015r. sygn. akt III AUa 659/14. Kwestia ta jest o tyle istotna, że niejako uniemożliwia „cofnięcie” się z badaniem stanu zdrowia wnioskodawczyni co do schorzeń narządu ruchu na okres poprzedzający w/w postepowania sądowe, albowiem jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 sierpnia 2015 r. ( I UK 477/14, lex 1809873 ) prawomocne orzeczenie w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy wiąże co do braku niezdolności do pracy za czas do wydania wyroku, gdy sąd dokonał takiej oceny.

Stanowiska gremiów medycznych zawarte w opiniach zajętych po wydaniu wyroku z dnia 29 kwietnia 2015r. w/w sprawie wskazują na stabilizację przebiegu występujących u M. S. (1) schorzeń, mierne nasilenie dolegliwości i aktualny brak ograniczeń sprawność organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy zgodnie z poziomem kwalifikacji wnioskodawczyni.

Również ocena stanu psychicznego wnioskodawczyni wskazuje ostatecznie na brak z tego powodu niezdolności do pracy. Należy zauważyć, że przyznanie wnioskodawczyni prawa do renty poza warunkiem niezdolności do pracy mogłoby nastąpić jedynie wówczas gdyby owa niezdolność powstała w okresach ubezpieczenia lub w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. W przypadku wnioskodawczyni ostatnim tytułem ubezpieczenia przed złożeniem rozpoznawanego wniosku o rentę było pobieranie zasiłku dla bezrobotnych do dnia 7 lutego 2014r. , zatem niezdolność do pracy musiałaby powstać przed dniem 7 sierpnia 2015r. Jak już wskazano schorzenia natury somatycznej bez wątpienia nie skutkowały niezdolnością do pracy. Ocena taka dotyczy również dolegliwości natury psychiatrycznej – co jednoznacznie określiła biegła lek. med. T. A.. Wypadnie w tym miejscu zauważyć, że brak było podstaw do „cofnięcia” się przez biegłą do czasu sprzed powstania dokumentacji medycznej wnioskodawczyni z poradni zdrowia psychicznego gdyż dopiero w tej dokumentacji znajdowało się rozpoznanie schorzeń psychiatrycznych. Tymczasem pierwsze zgłoszenie się przez wnioskodawczynie do takiej poradni miało miejsce 28 września 2016r. a nasilenie leczenia nastąpiło w latach 2018 - 2019. Odnotować wypadnie, że istotnie wnioskodawczyni przedkładała do akt zaświadczenia wypisane przez lek. med. specjalistę psychiatrii M. S. (2) w 2019 i 2020r. lecz wskazywał on tylko na możliwość początków dolegliwości psychiatrycznych przed 2015r. ( k. 40 ). Również w historii choroby z O. – Rehabilitacyjnego Szpitala (...) w P. zawarty jest wpis neurologa z daty 29 listopada 2006r. z rozpoznaniem podejrzenia somatyzacji ( k. 26 ). Jednakże fakty te w żadnej mierze nie wskazują na istnienie z powodów psychiatrycznych niezdolności do pracy. Dodać wypadnie, że sama wnioskodawczyni składając do akt ZUS informację o poradniach, w których się leczyła nie podawała poradni zdrowia psychicznego a w postępowaniu sądowym w sprawie IV U 2141/13 oraz IV U 406/16, nie naprowadzała aby to właśnie te schorzenia czyniły ją niezdolną do pracy. Odnotować też należy, że w opinii i orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z dnia 5 lutego 2013r. pojawiło się rozpoznanie „zaburzenia hipochondryczne nasilone” lecz nie skutkowały one niezdolnością do pracy.

Bezsprzecznie niezdolność do wykonywania pracy jest warunkiem koniecznym ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym. Należy zauważyć, że wnioskodawczyni jest osobą w wieku aktywności zawodowej, albowiem ukończyła 51 lat, ma kwalifikacje wyuczone do wykonywania zawodu technika chemika a nadto kwalifikacje nabyte przy wykonywaniu pracy operatora systemów komputerowych czyli prac nie wymagających ciężkiego wysiłku fizycznego czy dźwigania a tylko takie prace wykluczyli biegli z zakresu ortopedii i medycyny pracy.

Na podstawie poczynionych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że występujące u wnioskodawczyni M. S. (1) schorzenia nie powodują niezdolności do pracy. Mając zaś takie ustalenie na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc Sąd oddalił odwołanie jako pozbawione uzasadnionych podstaw. Stosownie do treści art. 148 ¹ § 1 kpc, Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zważywszy, iż postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie nie wymagało przeprowadzenia dowodów na rozprawie, żadna też ze stron nie złożyła wniosku o przeprowadzenie rozprawy (art. 148 ¹ § 3 kpc), a także z uwagi na całokształt przytoczonych twierdzeń i dokonanych ustaleń, zaistniały podstawy do uznania, że przeprowadzenie rozprawy w sprawie nie jest konieczne.