Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan - Karasińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 listopada 2019 r. w Warszawie

sprawy R. K. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania R. K. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 8 lutego 2019 r. znak: (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od odwołującego się R. K. (1) na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. kwotę 180,00 złotych (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Dnia 27 lutego 2019 r. R. K. (1) wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 8 lutego 2019 r.
znak: (...) na podstawie której odmówiono mu prawa do wcześniejszej emerytury. Odwołujący zarzucił skarżonej decyzji naruszenie przepisów ustawy
o emeryturach i rentach z FUS oraz rozporządzenia Rady Ministrów z 17 lutego 1983 r.
oraz wniósł o zmianę powyższej decyzji i przyznanie mu prawa do ww. świadczenia.
W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony odwołał się do skarżonej decyzji, wskazując,
że organ rentowy uznał, iż nie został przez niego udowodniony 15-letni okres pracy
w szczególnych warunkach wykonywany stale i w pełnym wymiarze czasu pracy
w Spółdzielni (...). Odwołujący wskazał, że w ww. zakładzie pracy pracował przez 18 lat, w tym w okresie od 1 października 1980 r. do końca grudnia 2009 r.
na stanowisku aparatowego w dziale produkcji. Wyjaśnił również, że jego praca polegała
na moczeniu form w koagulancie oraz mieszance lateksowej, która zawierała amoniak, działający drażniąco na drogi oddechowe i oczy oraz że nie otrzymywał masek ochronnych. Zaznaczył również, że trzy miesiące przed rozwiązaniem umowy otrzymał świadectwo pracy w warunkach szkodliwych, jednak mimo zapewnień osoby wydającej świadectwo zawiera ono szereg błędów, które miały wpływ na odmowną decyzję organu rentowego (odwołanie
k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 25 marca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie
art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił,
że w toku rozpoznawania wniosku odwołującego o emeryturę ustalił jego ogólny staż pracy
w wymiarze 21 lat, 8 miesięcy i 4 dni. Ponadto do stażu pracy w szczególnych warunkach nie uwzględniono okresu zatrudnienia od 1 września 1980 r. do 31 grudnia 1998 r. w Spółdzielni (...), ponieważ załączone świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach, noszące znamiona poprawek, nie zostało sporządzone ściśle w myśl rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego (...)., tj. brak punktu załącznika
do zarządzenia resortowego właściwego ministra. Dodatkowo na świadectwie pracy wykazano, że od 1 września 1980 r. do 31 grudnia 1998 r. odwołujący pracował
na stanowisku w dziale produkcji, zaś ze świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych wynika, że na powyższym stanowisku pracował w okresie od 1 października 1989 r. do 30 czerwca 2012 r. (odpowiedź na odwołanie k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się R. K. (2), urodzony w dniu (...), w okresie
od 5 maja 1977 r. do 30 czerwca 2012 r. był zatrudniony w Spółdzielni (...)
w W. (dalej również jako Spółdzielnia). Początkowo odwołujący zawarł
z ww. zakładem pracy umowę o pracę i rehabilitację zawodową z 5 maja 1977 r., a następnie od 1 lipca 1977 r. został zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas wstępny 1-ego roku na stanowisku robotnika w magazynie surowców. Z uwagi na wypadek przy pracy,
od 1 września 1980 r. odwołujący został zatrudniony na czas nieokreślony na stanowisku konfekcjoner w dziale montażu i pracę na tym stanowisku wykonywał do 1 października
1989 r., kiedy to powierzono mu stanowisku aparatowy produkcji (umowy o pracę k. 1 a.o.,
k. 3 a.o., k. 6 a.o., informacja o zmianie stawki zaszeregowania i stanowiska z 04.12.1995 r.
k. 33 a.o.).

W Spółdzielni znajdował się zakład produkcyjny wytwarzający wyroby z tworzyw sztucznych, takie jak czepki, rękawice przemysłowe, korki do dętek, łaty czy smoczki. Pracując na stanowisku konfekcjonera odwołując zajmował się klejeniem, obmywaniem
i obcinaniem wytworzonych wyrobów. Z kolei praca odwołującego na stanowisku aparatowego produkcji polegała moczeniu formy w kadziach wypełnionych koagulantem
z alkoholu metylowego i chlorku wapnia oraz kolejno w kadziach z mleczkiem kauczukowym, a następnie umieszczaniu tak przygotowanych form w piecu. W zakładzie przy produkcji oprócz wymienionych wyżej chemikaliów stosowano też benzynę ekstrakcyjną, kleje, siarkę, amoniak. Odwołujący wykonywał powyższe czynności stale i w pełnym wymiarze czasu pracy (zeznania świadków T. T. k. 45-46 a.s.,
M. S. k. 46-47 a.s., M. K. k. 47 a.s., zeznania odwołującego k. 48 a.s.).

Zatrudnienie odwołującego w SI (...) zakończyło się w drodze wypowiedzenia umowy o pracę z uwagi przejście Spółdzielni w stan likwidacji. Odwołującemu wystawiono świadectwo pracy z dnia 29 czerwca 2012 r. oraz świadectwo wykonywania prac
w szczególnych warunkach z 18 lipca 2012 r. w którym wskazano, że w okresie
od 1 września 1980 r. do 31 grudnia 1998 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę produkcja czepków, rękawic technicznych (alkohol metylowy, amoniak)
na stanowisku w dziale produkcji wymienionym w wykazie A dziale IV pozycja 21 wykazu stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., z adnotacją likwidatora Spółdzielni (...), zgodnie z którą poprawiono datę zgodnie
ze świadectwem pracy oraz angażem (wypowiedzenie umowy o pracę – akta osobowe; świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach z 18.07.2012 r., świadectwo pracy z 29.06.2012 r., zeznania świadków T. T. k. 45-46 a.s., R. J.
k. 44-45 a.s.).

W dniu 24 stycznia 2019 r. R. K. (1) złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku odwołujący załączył informację o okresach składkowych i nieskładkowych oraz dokumenty na ich potwierdzenie, w tym m. in. świadectwo pracy z 29 czerwca 2012 r. oaz świadectwo wykonywania prac
w szczególnych warunkach z 18 lipca 2012 r. (wniosek o emeryturę z załącznikami – nieoznaczone kart a.r., tom I).

Po rozpoznaniu wniosku ZUS (...) Oddział w W. wydał w dniu 8 lutym 2019 r. decyzję znak:(...) na podstawie której odmówił R. K. (1) prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na treść
art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wskazując, że odwołujący:

-

nie osiągnął wymaganego wieku emerytalnego (wiek zostanie osiągnięty 24 lutego
2019 r.),

-

nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa,

-

na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udokumentował stażu pracy wynoszącego co najmniej 25 lat,

-

na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udokumentował okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, wykonywanego stałe i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym
na danym stanowisku pracy wynoszącego co najmniej 15 lat.

Jednocześnie organ rentowy wyjaśnił, że nie uznał okresu zatrudnienia w Spółdzielni (...) od 1 września 1980 r. do 31 grudnia 1998 r. za okres pracy
w szczególnych warunkach, gdyż świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach załączone do wniosku zostało błędnie sporządzone i nie określa punktu załącznika
do zarządzenia resortowego właściwego ministra, któremu podlegał zakład pracy. Ponadto
w przedmiotowym świadectwie wykazano stanowisko aparatowy w dziale produkcji
od 1 września 1980 r. do 31 grudnia 1998 r., natomiast zgodnie ze świadectwem pracy
z 29 czerwca 2012 r. powyższe stanowisko było wykonywane w okresie od 1 października 1989 r. do 30 czerwca 2012 r. Ponadto organ rentowy uwzględnił okresy składkowy
w wymiarze 20 lat, 11 miesięcy i 22 dni oraz okresy nieskładkowe w wymiarze 8 miesięcy
i 12 dni, łącznie 21 lat, 8 miesięcy i 4 dni (decyzja ZUS z 08.02.2019 r. – nieoznaczona karta a.r., tom I).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dowodów zebranych
w sprawie, a wymienionych powyżej. Treść dowodów była co do zasady spójna.
Ustalając okoliczności faktyczne sprawy Sąd oparł się na dowodach z dokumentów w postaci akt osobowych odwołującego dotyczących spornego okresu zatrudnienia, które uznał
za wiarygodne. Również zeznania przesłuchanych w sprawie świadków Sąd ocenił jako wiarygodne, były bowiem wzajemnie zbieżne i korelowały z danymi wynikającymi
z dokumentów. Sąd dał również wiarę zeznaniom odwołującego się R. K. (1), bowiem jego relacje co do zatrudnienia w Spółdzielni (...) znajdywały odzwierciedlenie w pozostałych dowodach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było niezasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył możliwości przyznania odwołującemu R. K. (1) prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Warunki przyznania tego świadczenia zostały określone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r.
poz. 1270 r.). Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 tej ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu
31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku
65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Argumentacja odwołującego skupiła się na zakwestionowaniu skarżonej decyzji
II Oddziału ZUS w W. w zakresie nieuwzględnienia okresu jego zatrudnienia
w Spółdzielni (...) jak okresu pracy w warunkach szczególnych,
a w konsekwencji przyjęcie przez organ rentowy, że odwołujący nie wykazał posiadania
15-letniego stażu tego rodzaju pracy.

Wskazać należy, że praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik
w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Jako przykłady takiej pracy można wymienić: pracę w narażeniu na hałas przekraczający dozwolone normy,
w zapyleniu, w oparach chemicznych, w wysokich temperaturach lub zmiennych warunkach atmosferycznych. Prace te ściśle i jasno określone są w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43
z późn. zm.). Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia).
Zgodnie z treścią powołanego rozporządzenia, aby mężczyzna mógł nabyć prawo
do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych lub szczególnym charakterze, powinien:

1)  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi
i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2)  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3)  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) oraz

4)  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W niniejszej sprawie, z uwagi na podniesione w odwołaniu zarzuty, Sąd Okręgowy analizował możliwość zakwalifikowania pracy wykonywanej przez odwołującego w trakcie zatrudnienia w Spółdzielni (...) jako pracy w warunkach szczególnych. Wskazaną przez organ rentowy przyczyną odmowy uwzględnienia tego okresu do stażu pracy odwołującego w warunkach szczególnych były nieprawidłowości o charakterze formalnym przedłożonych przez niego, wystawionych przez Spółdzielnię, dokumentów w postaci świadectwa pracy z 29 czerwca 2012 r. oraz świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych z 18 lipca 2012 r., przyjmujące postać rozbieżnego wskazania okresu pracy odwołującego na stanowisku aparatowego produkcji.

Wskazać należy, że okresy pracy określone w ust. 1 § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji,
w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Wykonywanie pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia
1997 r., II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r.,
II UKN 598/00). W orzecznictwie podkreśla się przy tym, że przy ustalaniu prawa
do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym złożenie dowodu w postaci świadectwa pracy może być kwestionowane, co na podstawie art. 6 k.c. pociąga za sobą obarczenie ciężarem dowodu strony, która zaprzecza okolicznościom wynikającym ze świadectwa pracy.
Należy bowiem ustalić, jakie prace ubezpieczony rzeczywiście wykonywał, bowiem ta okoliczność, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia. Tym samym brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub jego braki formalne nie świadczy o tym, że ubezpieczony faktycznie takiej pracy nie realizował. W postępowaniu przed sądem nie stosuje się bowiem ograniczeń dowodowych, jakie istnieją w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym ze względu na powyższe okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym.
W postępowaniu przed sądem odwoławczym dopuszczalne jest więc dopuszczenie dowodu
z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie w oparciu o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia
10 marca 1984 r., III UZP 6/84; z 21 września 1984 r., III UZP 48/84; a także wyroki:
Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 1999 r., z dnia 21 kwietnia 2004 r., II UK 337/03,;
Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 14 grudnia 2004 r. III AUa 2474/03; Sądu Okręgowego w Tarnowie z 4 października 2013 r. IV U 1284/13).

Po przeprowadzeniu postępowania Sąd Okręgowy zważył, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy, obejmujący dokumentację znajdującą się w aktach osobowych R. K. (1), a także zeznania świadków, w szczególności M. S. i M. K., współpracowników odwołującego z pracy w Spółdzielni (...), dawał pewne podstawy do uwzględnienia części zatrudnienia odwołującego do stażu pracy w warunkach szczególnych. Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika, że ww. zakład prowadził produkcję wyrobów z tworzyw sztucznych, takich jak m. in. rękawice techniczne czy czepki,
przy użyciu substancji chemicznych takich jak alkohol metylowy, benzyna, amoniak,
czy chlorek wapnia. Odwołujący od 1 września 1980 r. pracował jako konfekcjoner,
a jego obowiązki polegały na końcowej obróbce wytworzonych produktów,
w tym przycinania rękawic i sklejania łat. Odwołujący pracował również jako aparatowy produkcji i na tym stanowisku uczestniczył w pracach bezpośrednio związanych z produkcją wyrobów wytwarzanych w Spółdzielni, która odbywała się poprzez moczenie form
w substancjach chemicznych, a następnie ich wypiekaniu w piecach. Sąd miał przy tym na względzie, że w sprawie istniały pewne wątpliwości co do momentu rozpoczęcia przez odwołującego wskazanej pracy, jednakże ostatecznie uznał, że można podzielić twierdzenia odwołującego co do tego, że czynności związane z produkcją, na stanowisku aparatowego, rozpoczął z dniem 1 października 1989 r. W ocenie Sądu przemawiały za tym zeznania przesłuchanych w sprawie osób, w tym m. in. byłej kadrowej Spółdzielni (...), która wystawiała odwołującemu świadectwa pracy w 2012 roku w oparciu
o dostępną wówczas – gdyż zakład wkrótce został zlikwidowany – dokumentację osobową. Sąd miał przy tym na względzie, że w aktach osobowych brak informacji o powierzeniu
ww. stanowiska, przy czym niewątpliwie odwołujący wykonywał tego rodzaju pracę
od 1995 roku, zgodnie z informacją zawartą w piśmie dotyczącym zmiany stawki zaszeregowania. Powyższe okoliczności pozwalały zatem na potencjalne traktowanie
co najmniej pracy wykonywanej przez odwołującego w okresie od 1 października 1989 r.
do 31 grudnia 1998 r. jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych jako odpowiadająca rodzajowi pracy określonej w Wykazie A, Dział V (w chemii), pozycja 21
– „produkcja i przetwórstwo wyrobów gumowych, ebonitowych oraz półproduktów
i środków pomocniczych do tych wyrobów; produkcja sadzy”.

Ostatecznie Sąd zważył jednak, że dalsze rozstrzyganie co do kwalifikacji pracy odwołującego jako pracy w warunkach szczególnych było w istocie bezprzedmiotowe, bowiem, zakwestionowanie przez ZUS posiadania przez niego 15-letniego stażu pracy tego rodzaju nie było jedyną przyczyną wydania decyzji w przedmiocie odmowy prawa
do wcześniejszej emerytury. Organ rentowy powołał w treści powyższej decyzji szereg przyczyn odmownego rozpatrzenia wniosku, w tym w szczególność niewykazanie przez odwołującego posiadania 25-letniego stażu sumarycznego, na który składają się okresy składkowe i nieskładkowe. Zgodnie z ustaleniami ZUS odwołujący posiada jedynie 21 lat,
8 miesięcy i 4 dni łącznych okresów składkowych i nieskładkowych. Odwołujący nie skarżył powyższej decyzji w tym zakresie, zaś wywiedzione przez niego odwołanie nie zawiera w tej kwestii żadnych odniesień. W toku postępowania odwołujący nie zaoferował również żadnych twierdzeń ani dowodów kontestujących ze stanowiskiem organu rentowego.
Sąd zważył również, że przyczynami wydania decyzji odmownej były również kwestie związane z nieosiągnięciem przez odwołującego wieku 60 lat (który to warunek, z uwagi
na datę urodzenia odwołującego – 24 luty 1959 r. – mógłby jeszcze zostać uznany
za „spełniony” w toku niniejszego postępowania) a także niezłożenie przez niego wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym
za pośrednictwem Zakładu na dochody budżetu państwa. Również i do tych kwestii odwołujący nie odniósł się zaskarżając decyzję z 8 lutego 2019 r. Tymczasem wskazane na wstępie rozważań przesłanki uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach muszą być spełnione łącznie.
Sąd nie rozstrzyga natomiast, czy ubezpieczony spełnia autonomicznie daną przesłankę konieczną do uzyskania prawa do świadczenia; orzekanie jest ograniczone do stwierdzenia,
że dane prawo do świadczenia na tle przepisów ubezpieczonemu przysługuje (czyli spełnia wszystkie przesłanki do jego uzyskania) bądź też nie (a więc przesłanek tych nie spełnia).
Nie ma przy tym możliwości rozstrzygania i orzeczenia niejako na przyszłość, że odwołujący spełnia konkretną przesłankę konieczną do uzyskania świadczenia bez rozważenia całokształtu przewidzianych ustawowo warunków, jakie należy spełnić, aby prawo do danego świadczenia uzyskać.

W konsekwencji, skoro odwołujący nie spełnił pozostałych przesłanek do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, a jednocześnie okoliczności tych nie kwestionował, to nie zachodziły podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji i przyznanie odwołującemu wnioskowanego świadczenia, co czyni odwołanie niezasadnym. Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił zatem odwołanie zgodnie
z pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w pkt 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od odwołującego się – jako przegrywającego sprawę – na rzecz organu rentowego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego strony przeciwnej, ustaloną na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

ZARZĄDZENIE

(...)

K.S.