Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2019r.

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2019 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego - (...) S.A. z siedzibą w W. od wyroku Sądu Rejonowego w Suwałkach z dnia 11 września 2019 roku, sygn. akt I C 1931/18

I.  Apelację oddala.

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 1800,00 zł ( jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Małgorzata Szostak – Szydłowska SSO Agnieszka Kluczyńska SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz

Sygn. aktI.Ca 424/19

UZASADNIENIE

Powódka A. S. wystąpiła przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. z pozwem o zapłatę kwoty 10.001,00 zł tytułem częściowego odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 maja 2018r. do dnia zapłaty. Jednocześnie domagała się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, iż w dniu 19 listopada 2017r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku, której uszkodzeniu uległ jej samochód marki A. o nr rej. (...). Sprawca zdarzenia posiadał polisę w pozwanym Towarzystwie (...). Pozwany po zgłoszeniu szkody i przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce odszkodowanie. Szczegółowa analiza dokonanego przez pozwanego wyliczenia szkody wskazuje, że odszkodowanie to zostało nieprawidłowo wyliczone. Zdaniem powódki brakująca kwota odszkodowania wynosi przynajmniej 10.001,00 zł. Pozwany do chwili obecnej nie dokonał wypłaty odszkodowania uzupełniającego, w związku z czym wystąpienie z niniejszym pozwem stało się uzasadnione i konieczne.

Wyrokiem z dnia 11 września 2019 roku sąd Rejonowy w Suwałkach w sprawie sygn. akt I C 1931/18 zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki A. S. kwotę 10.001,00 zł tytułem częściowego odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30.05.2018r. do dnia zapłaty ( pkt I wyroku) oraz zasądził od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki A. S. kwotę 4.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

U podstaw rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i zważenia prawne:

W dniu 19 listopada 2017r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony samochód marki A. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność A. S.. W chwili zdarzenia sprawca korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w W.. A. S. szkodę powstałą w jej pojeździe w wyniku opisanej wyżej kolizji zgłosiła pozwanemu Towarzystwu (...). Po zgłoszeniu szkody towarzystwo ubezpieczeń przystąpiło do jej likwidacji. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego wypłacono odszkodowanie w łącznej kwocie 80.867,09 zł.

Wartość pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...) w stanie nieuszkodzonym (przed zaistnieniem kolizji z dnia 19.11.2017r.) stanowi kwotę 193.400,00 zł Rzeczywiste koszty naprawy samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) w zakresie uszkodzeń pozostających w związku przyczynowym z kolizją z dnia 19 listopada 2017r. przy zastosowaniu średnich stawek blacharsko-lakierniczych za roboczogodzinę obowiązujących w miejscu zamieszkania powódki w wysokości 118,00 zł oraz przy użyciu części zamiennych nowych oryginalnych ukształtowały się na poziomie 107.563,06 zł brutto. Tylko przy użyciu części oryginalnych i przy zastosowaniu technologii naprawy zgodnej z technologią wymaganą przez producenta możliwe jest pełne przywrócenie stanu tego pojazdu do jego stanu sprzed szkody pod względem technologicznym, estetycznym i bezpieczeństwa dalszego użytkowania. Użycie do naprawy pojazdu części oryginalnych nie podniesie jego wartości w stosunku do wartości przed zdarzeniem z dnia 19.11.2017r. Z kolei naprawa przedmiotowego pojazdu przy zastosowaniu części nowych nieoryginalnych (tzw. zamienników) nie przywróciłaby go do stanu sprzed kolizji. Koszt naprawy pojazdu przy użyciu alternatywnych części zamiennych (nieoryginalnych) stanowi kwotę 78.892,02 zł brutto. W pojeździe marki A. (...) o nr rej. (...), w obszarze uszkodzeń związanych ze zdarzeniem z dnia 19.11.2017r. nie stwierdzono wcześniejszych nienaprawionych uszkodzeń powłoki lakierowanej pojazdu nie związanych z zaistniałą szkodą, czy śladów zużycia korozyjnego elementów zakwalifikowanych do naprawy lub wymiany. Nie stwierdzono też, aby w pojeździe tym były zamontowane inne części niż oryginalne oraz aby posiadał on wcześniejsze uszkodzenia elementów wskazanych do wymiany, nie związanych z przedmiotową szkodą . jako podstawę prawną swego rozstrzygnięcia sąd rejonowy wskazał art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych – zwanej dalej ustawą (...) – t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 392 ze zm. oraz art. 436 § 2 kc w zw. z art. 436 § 1 kc i 415 kc. i w kontekście powyższej regulacji rozpatrywać należało odpowiedzialność pozwanego w sprawie niniejszej. Żądanie swe powód wywodził bowiem z faktu, iż uszkodzenia w jego pojeździe powstały na skutek szkody wyrządzonej w związku z ruchem pojazdu mechanicznego kierowanego przez osobę, której ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC udzielał pozwany – (...) S.A. z siedzibą w W.. Granice odpowiedzialności osoby korzystającej z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych wyznaczają z kolei art. 361 kc i 363 kc. Zgodnie z powołanymi regulacjami zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Naprawienie szkody powinno nastąpić przy tym, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. W przypadku szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu przyjmuje się, że jej naprawienie polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego.W sprawie niniejszej obie strony postępowania stały na zgodnym stanowisku, iż naprawa pojazdu A. S. była opłacalna pod względem ekonomicznym i że wobec tego roszczenie odszkodowawcze powoda limituje wysokość kosztów jego naprawy. Wysokość tych kosztów stanowiła jednak już okoliczność sporną, a ponadto pozwany podnosił, iż pojazd ten może posiadać wcześniejsze uszkodzenia, nie związane z przedmiotową szkodą, albowiem w czerwcu 2016 roku brał on udział w kolizji, w wyniku której uległ uszkodzeniu. Celem rozstrzygnięcia owej spornej kwestii dopuścił Sąd dowód z opinii biegłego z zakresu mechaniki samochodowej – J. P.. W opinii tej biegły, po dokonaniu analizy akt sprawy niniejszej i akt szkodowych, wysokość kosztów naprawy pojazdu powódki pozostających w związku z kolizją z dnia 19 listopada 2017r. określił na kwotę 107.563,06 zł. Wskazał dodatkowo, iż każde zdarzenie o charakterze kolizyjnym ma ujemny wpływ na wartość rynkową pojazdu. Użycie części oryginalnych nie podniesie wartości pojazdu powódki w stosunku do jego wartości przed tym zdarzeniem. Ponadto w jego ocenie tylko zastosowanie oryginalnych części zamiennych, mogłoby przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody pod względem technologicznym, estetycznym i bezpieczeństwa dalszego użytkowania. Warunkiem niezbędnym do osiągnięcia takiego stanu jest zastosowanie technologii naprawy zgodnej z technologią wymaganą przez producenta. Również stawki naprawy zastosowane przez biegłego nie budzą wątpliwości Sądu, gdyż zostały ustalone w oparciu o średnie stawki za roboczogodzinę dla plac blacharskich i lakierniczych obowiązujące w miejscu zamieszkania powódki. Z opinii biegłego wynika ponadto, iż w pojeździe powódki w toku postepowania likwidacyjnego nie ujawniono okoliczności, które by świadczyły, że pojazd ten posiadał wcześniejsze uszkodzenia elementów wskazanych do wymiany lub, że elementy podlegające wymianie lub naprawie były niefabryczne (nieoryginalne). Skoro zatem elementy pojazdu zakwalifikowane w toku postepowania likwidacyjnego do wymiany lub naprawy nie nosiły śladów wcześniejszych uszkodzeń czy napraw to stwierdzić należy, że uległy one uszkodzeniu w wyniku zdarzenia z dnia 19.11.2017r. , a nie w czasie wcześniejszej kolizji, w której uczestniczył pojazd powódki w 2016 roku. Opinię powyższą ocenił Sąd jako rzetelną i wyczerpującą, a przy tym sporządzoną w sposób logiczny i zrozumiały. Stąd też w oparciu o jej treść kształtował swe przekonanie odnośnie spornej w sprawie kwestii. Ustosunkowując się natomiast do okoliczności podnoszonych przez ubezpieczyciela, iż przy ustalaniu odszkodowania należy uwzględnić ceny części alternatywnych nowych w miejsce ceny części oryginalnych nowych to stwierdzić należy, iż stanowisko pozwanego w tym zakresie jest całkowicie nieuzasadnione. Bezspornym jest przy tym, iż koszt naprawy przy zastosowaniu części alternatywnych jest niższy niż przy użyciu części oryginalnych. Sąd nie podzielił stanowiska reprezentowanego przez pozwany zakład ubezpieczeń jakoby części zamienne alternatywne były porównywalne co do jakości i trwałości z częściami zamiennymi oryginalnymi. Materiał, z którego są wykonane części alternatywne, jest bowiem z reguły gorszej jakości aniżeli materiał, z jakich wykonane zostają części oryginalne. Poza tym części alternatywne niejednokrotnie nie komponują się ze sobą i pozostałymi elementami naprawianego auta. Tymczasem o przywróceniu uszkodzonego pojazdu do stanu poprzedniego (tj. stanu sprzed kolizji) można mówić jedynie wówczas, gdy stan tego pojazdu po dokonanej naprawie odpowiada pod każdym względem (stan techniczny, zdolność użytkowa, części składowe, trwałość, wygląd estetyczny itp.) stanowi tegoż pojazdu sprzed wypadku (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 listopada 1992r., I ACr 410/92, OSA 1993/8/57). Ponadto, jak wynika z doświadczenia życiowego, samochód powoda jako samochód „pokolizyjny”, nawet po najbardziej starannej naprawie, na rynku oceniany będzie jako pojazd mniej wartościowy od pojazdu tej samej marki, w zbliżonym wieku i stanie technicznym, który nigdy nie został uszkodzony. Użycie do naprawy pojazdu części zamiennych alternatywnych dodatkowo jeszcze, obniżyłoby tę wartość, co - zdaniem Sądu - przemawia za zasadnością kalkulowania kosztów naprawy auta przy uwzględnieniu cen części oryginalnych.W powyższym stanie rzeczy przyjąć należało, że w związku z kolizją z dnia 19.11.2017r. powódce przysługuje odszkodowanie w kwocie 107.563,06 zł. Kwota ta odpowiada bowiem wartości kosztów naprawy tego pojazdu pozostających w związku przyczynowym z przedmiotową kolizją i niezbędnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku. Mieści się zatem w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej spoczywającej na pozwanym (art. 361 kc i 363 kc w zw. z art. 36 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych). Biorąc jednak pod uwagę fakt, że jeszcze przed procesem pozwany zapłacił powódce z powyższego tytułu odszkodowanie w łącznej kwocie 80.867,09 zł uznał Sąd, że należne powódce odszkodowanie uzupełniające wynosi 26.695,97 zł (107.563,06 zł – 80.867,09 zł). Mając powyższe na uwadze uznać należało, że roszczenie powódki z tytułu częściowego odszkodowania uzupełniającego w kwocie 10.001,00 zł zasługuje w całości na uwzględnienie. O odsetkach Sąd orzekł z mocy art. 14 ustawy (…) w zw. z art. 481 § 1 kc i zgodnie z żądaniem pozwu. Dlatego też orzeczono jak w pkt. I wyroku. Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej J. P., uznając go za zbędny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, albowiem okoliczności podnoszone przez pełnomocnika pozwanego zostały przez biegłego wyczerpująco wyjaśnione w opinii zasadniczej. Sąd ponadto w oparciu o dyspozycję z art. 242 kpc pominął dowód z przesłuchania świadków M. J. i R. K..

Apelację od wyroku wniósł pozwany, wnosząc o :

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych oraz stosunkowe rozdzielenie kosztów procesu w postępowaniu przed Sądem I instancji (art. 100 zd. I k.p.c.).

3.  na podstawie art. 380 k.p.c. - o rozpoznanie przez Sąd II instancji postanowienia Sądu I instancji z dnia 28 marca 2019 r. oddalającego wniosek pozwanego o przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków K. R. oraz M. J. na okoliczność stanu technicznego, w jakim znajdował się pojazd marki A. (...) nr. rej. (...) przed zdarzeniem drogowym z dnia 19 listopada 2017 r., oraz zakresu uszkodzeń powstałych w powyższym pojeździe na skutek zdarzenia drogowego z dnia 27 czerwca 2016 r., a w konsekwencji przeprowadzenie tego dowodu przez Sąd II instancji,

4.  na podstawie art. 380 k.p.c. wniósł o rozpoznanie przez Sąd II instancji postanowienia Sądu I instancji z dnia 28 sierpnia 2019 r. oddalającego wniosek pozwanego o przeprowadzenia dowodu z opinii uzupełniającej biegłego na okoliczność czym różnią się od siebie części jakości O” i (...) poza logiem umieszczonym na elemencie, czy ten sam producent jest odpowiedzialny za produkcję zarówno części O, jak i (...), a także pozostałe kwestie, wskazane w piśmi pozwanego z dnia 7 czerwca 2019 r. (w szczególności koszt naprawy w oparciu o części (...)) a w konsekwencji przeprowadzenie tego dowodu przez Sąd II instancji.

Ewentualnie, na wypadek nieuwzględnienia przez Sąd Okręgowy wniosku o zmianę wyroku, wniósł o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji i orzeczenia o kosztach postępowania apelacyjnego w trybie art. 386 4 k.p.c.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

l) naruszenie przepisów prawa materialnego:

art. 363 1 k.c. w zw. z art. 361 2 k.c. poprzez ich błędną interpretację i przyjęcie, że w ustalonym stanie faktycznym, prawo powoda do przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego jest równoznaczne z obowiązkiem uwzględniania w procesie likwidacji szkody wyłącznie części nowych oryginalnych opatrzonych logo producenta, art. 361 1 k.c. w zw. z art. 822 1 k.c. poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że w tak ustalonym stanie faktycznym, istnieją podstawy do przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za szkodę w postaci kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu ponad kwotę 80.867,09 zł brutto, art. 361 k.c. w zw. z art. 822 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych poprzez ich niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, co skutkowało przyjęciem, iż zasadnym jest dokonanie naprawy przy użyciu części oryginalnych opatrzonych logo producenta (kategoria O), a co za tym idzie jest to normalne następstwo szkody, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, iż pojazd poszkodowanej mógł zostać naprawiony przy użyciu części nowych oryginalnych niesygnowanych logo producenta pojazdu (części sygnowane logo (...)); art. 824 ¹ 1 k.c. w zw. z art. 361 2 k.c. i art. 363 1 zd. 1 k.c., poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące zasądzeniem na rzecz powoda tytułem odszkodowania sumy pieniężnej w sposób oczywisty przewyższającej wysokość zaistniałej w niniejszej sprawie szkody.

art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych poprzez naruszenie zasady obowiązku minimalizacji szkody w szczególności w przypadku gdy istniała realną możliwość naprawy pojazdu na częściach alternatywnych ( (...)) a naprawa ta zgodnie z ustaleniami poczynionymi w toku postępowaniu, przywróciłaby pojazdu do stanu sprzed szkody.

2) naruszenie przepisów prawa procesowego:

art. 6 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie, a w konsekwencji uznanie, że powód wykazał zasadność zasądzonej kwoty, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że wystarczające było dokonanie naprawy na częściach alternatywnych, który to koszt zamyka się w kwocie 80.867,09 zł brutto, art. 217 3 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. przez pominięcie wniosku pozwanego o przeprowadzenie opinii uzupełniającej biegłego J. P., podczas gdy przedmiotowy dowód był dowodem celowym, nie był spóźniony i został zgłoszony na okoliczności kluczowe dla niniejszej sprawy związane z ustaleniem wysokości roszczenia powódki, art. 233 §1 k.p.c. w związku z art. 278 k.p.c. poprzez dokonanie niewszechstronnej, wybiórczej oceny materiału dowodowego z zastosowaniem rozumowania sprzecznego z zasadami doświadczenia życiowego, oraz sprzecznej z treścią przeprowadzonych dowodów, w szczególności przez dokonanie ustaleń sprzecznych z opinią biegłego z dziedziny techniki samochodowej, wyceny pojazdów i kosztów napraw, który dokonał szczegółowej weryfikacji uwzględnionych przez niego części zamiennych zarówno pod względem jakości ich wykonania, jak i ich dostępności, a także potwierdził możliwość przywrócenia danego pojazdu do stanu sprzed wypadku przy wykorzystaniu części alternatywnych uwzględnionych w sporządzonej przez niego kalkulacji, a w konsekwencji niezasadne jest ustalenie Sądu, że do naprawy konieczne jest użycie części oryginalnych sygnowanych logo producenta, podczas gdy wnioski płynące z opinii biegłego są odmienne i wskazują, że powód mógł naprawić pojazd za łączną kwotę 80.867,09 zł brutto, art. 233 §2 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nienadanie negatywnego znaczenia przeszkodom stawianym przez powódkę na zobowiązania strony pozwanej, czym powódka utrudniła obronę pozwanego (brak przedstawienia samochodu do oględzin biegłemu, brak stawienia się na rozprawie, brak odpowiedzi na zadane przez pozwanego pytania w odpowiedzi na pozew, brak przedstawienia dowodów naprawy samochodu), art. 242 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie, i wyznaczenie terminu w tym trybie, pomimo braku zastosowania środków służących egzekucji obowiązku złożenia zeznań świadków K. R. oraz M. J., art. 233§ 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez dokonanie niewszechstronnej, a wybiórczej oceny materiału dowodowego z zastosowaniem rozumowania sprzecznego z zasadami doświadczenia życiowego oraz sprzecznego z treścią przeprowadzonych dowodów, co skutkowało wadliwością ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę faktyczną wyrokowania, w szczególności przez nieuwzględnienie faktu niewykazania przez powódkę braku naprawy uszkodzonego pojazdu i zasadności rozliczenia szkody w oparciu o koszty hipotetyczne,

- art. 274 1 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie w stosunku do świadków K. R. oraz M. J. w następstwie ich nieusprawiedliwionej nieobecności na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego.

Powódka wskazał, że poprzez złożenie wniosku dowodowego o dopuszczenie opinii biegłego – wykazała wysokość szkody i należnego jej odszkodowania ; nie ma przy tym znaczenia w sprawie niniejszej czy pojazd został naprawiony i za jaką kwotę, gdyż zgodnie z utrwalonym już orzecznictwem SN szkoda ma charakter obiektywny i wszelkie przyszłe zdarzenia ( np. naprawa) nie mają wpływu na określenie jej wysokości. Zdaniem powódki o ile naprawa przy użyciu części zamiennych nieoryginalnych mogłaby być rozważana – to tylko w wypadku pojazdów starszych , w złym stanie technicznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Sąd Okręgowy nie podziela argumentacji pozwanego w zakresie naruszenia przez sąd rejonowy przepisów prawa materialnego i postępowania.

W ocenie Sądu Okręgowego, apelacja nie zawiera żadnych argumentów, które mogłyby podważyć prawidłowe ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji. Ustalenia te, Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za podstawę własnego rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo również przeprowadził postępowanie dowodowe, a dokonana przez ten Sąd ocena zgromadzonego materiału nie budzi zastrzeżeń. Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy wyjaśnił, na jakich dowodach się oparł, a przeprowadzona przez niego analiza jest wnikliwa i logiczna. W konsekwencji, Sąd Rejonowy doszedł do prawidłowych wniosków i zasadnie przyjął, że pozwany nie zwolnił się ze swego zobowiązania bowiem przyznał w toku postępowania likwidacyjnego zaniżoną kwotę odszkodowania.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena ta musi być zgodna z zasadami logiki, doświadczenia życiowego oraz uwzględniać całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego - to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orzeczenie SN z dnia 6 listopada 1998 r, II CKN 4/98).

Ocena dowodów przeprowadzona z zachowaniem tych reguł mieści się w granicach wyznaczonych przez zasadę swobodnej oceny dowodów wprowadzoną w art. 233 k.p.c. Nie jest wystarczającym uzasadnieniem zarzutu naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez sąd pierwszej instancji. Skarżący ma obowiązek wykazania naruszenia przez sąd paradygmatu oceny wynikającego z art. 233 § 1 k.p.c. (a zatem wykazania, że sąd a quo wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki lub doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów – grupy dowodów) – por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 stycznia 2013 r. w sprawie I ACa 1075/12, Lex nr 1267341.

Podniesione zatem przez apelującego zarzuty mogłyby być uwzględnione jedynie wówczas, gdyby wykazano, że zebrane dowody w części zostały ocenione w sposób rażąco wadliwy, sprzeczny z zasadami logiki bądź doświadczenia życiowego. Tego zaś pozwany nie dowiódł, a jego twierdzenia, iż prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie prowadzi do odmiennych ustaleń jest jedynie polemiką z trafnymi wnioskami Sądu Rejonowego.

Podkreślenia wymaga, że przedstawiona przez pozwanego interpretacja nie może być akceptowana co do samego sposobu pojęcia przez pozwanego szkody w majątku poszkodowanego w wyniku wypadku komunikacyjnego. Niezależnie bowiem od tego czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu, to sam obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela pojawia się już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić ( por uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 roku III CZP 32/03, uchwała SN z 15 listopada 2001 r. III CZP 68/01)- zatem roszczenie odszkodowawcze w ramach ustawowego obowiązku ubezpieczenia komunikacyjnego OC powstaje już z chwilą wyrządzenia szkody , tj właśnie w chwili nastąpienia wypadku komunikacyjnego i pojawienia się dalszych przesłanek odpowiedzialności sprawcy na podstawie art. 436 kc. Należy zatem wyraźnie odróżnić sam moment powstania szkody i roszczenia o jej naprawienie od daty ewentualnego naprawienia pojazdu, bowiem dla powstania odpowiedzialności ubezpieczyciela istotne znaczenie ma sam fakt powstania szkody a nie fakt naprawienia pojazdu; koszy naprawy pojazdu mogą być zatem dochodzone jeszcze przed ich poniesieniem ( tak uchwała SN z 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17, wyrok SN z dnia 8 marca 2018 roku II CNP 32/17).

W związku z powyższym w przypadku podjęcia decyzji o wyborze sposobu naprawienia szkody poprzez wypłatę kwoty odszkodowania na rachunek poszkodowanego, jako miarodajne koszty naprawy pojazdu powinny być brane pod uwagę obiektywne i uśrednione koszty części na rynku.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 20 grudnia 2006r., obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody (IV CSK 299/06.; por. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2002, V CKN 745/00). Jednakże obowiązek minimalizacji skutków szkody musi być utrzymany i stosowany w rozsądnych granicach i nie powinien być wykorzystywany do nakłaniania poszkodowanego by zrezygnował z realizacji przysługujących mu praw podmiotowych.

Oceniając jednakże powyższą okoliczność wskazać należy, że tak jak poszkodowany nie ma obowiązku wykazywania się ponadprzeciętną aktywnością w poszukiwaniu najtańszego warsztatu, najtańszej wypożyczalni pojazdów, tak obowiązek minimalizacji szkody nie może być rozumiany jako obowiązek poszukiwania podmiotu, który oferuje części zamienne i materiał lakierniczy niezbędne do naprawy uszkodzonego pojazdu, jak najtaniej.

Ponadto, zgodnie z dominującym orzecznictwem poszkodowany - w zakresie wyboru warsztatu - nie ma obowiązku poszukiwania warsztatu najtańszego, ani nie ma obowiązku poszukiwania najtańszych części zamiennych. Dodatkowo – co pozwany pominął, tylko użycie części zamiennych oryginalnych przywróci pojazd do stanu poprzedniego.

W ocenie Sądu Okręgowego obowiązek współdziałania poszkodowanego nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień - w szczególności prawa wyboru sposobu naprawienia szkody, swobody decyzji co do naprawy oraz wyboru dostawcy części. Narzucanie poszkodowanemu wyboru dostawcy części lub wykonawcy naprawy niweczyłoby prawo poszkodowanego do wyboru sposobu naprawienia szkody. Istotne jest jedynie, że odszkodowanie dla poszkodowanego z tytułu kosztów naprawy nie może przewyższać średnich cen profesjonalnej naprawy danego uszkodzenia.

Pozwany zdaje się pomijać i wybiórczo odczytywać treść opinii biegłego, który klarownie i szeroko motywował konieczność użycia do naprawy części oryginalnych oraz wskazywał różnice pomiędzy nimi a częściami nieoryginalnymi konkludując, że taka naprawa nie przywróci pojazdu do stanu poprzedniego . nie można przy tym pomijać okoliczności, że uszkodzony pojazd jest wysokiej klasy, z bogatym wyposażeniem, 3 – letni i wyceniany na ponad 190 000 złotych przed szkodą.

Jak chodzi o pominięcie wniosków dowodowych osobowych – to i tu Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia prawa procesowego, bowiem – wbrew twierdzeniom pozwanego – środki przymuszające przewidziane w kpc można zastosować jedynie wobec osób , które zostały prawidłowo wezwane na rozprawę. W niniejszym postępowaniu Sąd dwukrotnie podejmował próbę wezwania świadków – lecz wezwania powracały do sądu nieodebrane – zatem trafnie zastosowano tu regulację przewidzianą w art. 244 kpc i to bez szkody dla prawidłowego rozstrzygnięcia. Fakt wcześniejszej kolizji nie był przez strony kwestionowany a opinia biegłego jasno i klarownie wyjaśniała, że uszkodzone w kolizji części zamienne nie były wcześniej wymieniane ani naprawiane.

Powyższe rozważania przemawiają za uznaniem zarzutów apelacyjnych jako niezasadnych, a zatem apelacja podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy ( art. 98 § 1 kpc);

SSO Elżbieta Iwona Cembrowicz SSO Agnieszka Kluczyńska SSO Małgorzata Szostak – Szydłowska