Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2019 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 listopada 2019 r.

w Warszawie

sprawy A. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 5 września 2018 r. znak:(...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 9 lipca 2018r. na stałe,

2.  stwierdza, ze organ rentowy ponosi odpowiedzialność za niewyjaśnienie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt VII U 1247/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 września 2018 r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu A. C. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 września 2018 r. ubezpieczony nie został uznany za osobę niezdolną do pracy. Rozstrzygnięcie ww. decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oparł na przepisach ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 5 września 2018 r., znak: (...), k. 12 tom IV a.r.).

A. C. w dniu 8 października 2018 r. złożył odwołanie od ww. decyzji z dnia 5 września 2018 r., znak: (...) Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 57 ust. 1 w związku z art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2019 r. poz. 39 z późn. zm.) poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Uzasadniając swe stanowisko podkreślił, że pomimo przedłożenia wszelkiej niezbędnej dokumentacji medycznej, lekarze orzecznicy ZUS zignorowali jego zły stan zdrowia, który ma wpływ na jego codzienną egzystencję. Wskazał, że cierpi na chorobę zwyrodnieniową stawów biodrowych przez co ma problemy z poruszaniem się i utrzymaniem równowagi. Silny ból kończyn pojawia się także podczas siedzenia, natomiast ograniczenia ruchu są stałe i ciągłe i wymagają leczenia oraz rehabilitacji. Ubezpieczony zaznaczył, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy był uprawniony do pobierania świadczenia rehabilitacyjnego łącznie przez okres 9 miesięcy. Jednakże pomimo podjętej próby poprawy stanu zdrowia rehabilitacja nie przyniosła zamierzonego efektu w zakresie obniżenia poziomu koksartrozy prawostronnej. Także przeprowadzony zabieg operacyjny przyniósł chwilową poprawę stanu jego zdrowia. Ubezpieczony dodał, że odczuwa ból wszystkich kończyn, który uniemożliwia mu normalne funkcjonowanie i wpływa negatywnie na jego nastrój i samopoczucie. Z tego powodu przyjmuje leki przeciwbólowe oraz uczęszcza na zabiegi rehabilitacyjne, które jednak nie przywrócą mu pełnej sprawności, a mogą wpłynąć wyłącznie na łagodzenie odczuwanych dolegliwości. W konkluzji odwołania, ubezpieczony zwrócił się więc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie na jej rzecz prawa do dochodzonego świadczenia. Wniósł także o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii oraz reumatologii na okoliczność stanu jego zdrowia pod kątem oceny jego zdolności do pracy (odwołanie z dnia 8 października 2018 r. k. 3-6 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. , w dniu 19 października 2018 r. zajął stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że ubezpieczony został w toku postępowania skierowany na badanie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 17 lipca 2018 r. stwierdził, że badany nie jest niezdolny do pracy. Następnie, w związku ze zgłoszeniem zarzutu wadliwości wskazanego orzeczenia na podstawie art. 14 ust. 2d powołanej ustawy o emeryturach i rentach z FUS, sprawa została przekazana do rozpoznania przez Komisję Lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 3 września 2018 r. potwierdziła powyższe ustalenie i orzekła, że badany nie jest niezdolny do pracy. W oparciu o powyższe orzeczenie i wskazane przepisy organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia 5 września 2018 r., znak: (...), odmówił ubezpieczonemu A. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Jednocześnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o rentę, ubezpieczony udowodnił staż pracy w wymiarze 9 lat, 11 miesięcy i 11 dni oraz ogólny staż pracy w wymiarze 38 lat, 6 miesięcy i 14 dni. Stwierdził także, że do dnia 8 lipca 2018 r. ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne (odpowiedź na odwołanie z dnia 19 października 2018 r., k. 7 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. C., urodzony w dniu (...), w dniu 8 stycznia 2018 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Do powyższego wniosku odwołujący załączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wskazując na następujące okresy zatrudnienia: od dnia 7 lipca 1980 r. do dnia 14 października 1982 r. w (...) Instytucie (...) w K., od dnia 18 października 1982 r. do dnia 30 kwietnia 1983 r. w Przedsiębiorstwie (...) w W., od dnia 30 maja 1983 r. do dnia 30 września 1985 r. w Przedsiębiorstwie (...) w B. oraz od dnia 1 października 1985 r. do dnia 31 października 2017 r. w Spółce (...) w W. na stanowisku konserwatora urządzeń melioracyjnych. Ogólny staż pracy A. C. wynosi 38 lat, 6 miesięcy i 14 dni (wniosek z dnia 8 stycznia 2018 r., informacja o okresach składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy k. 1-11, karta przebiegu zatrudnienia k. 13, tom IV a.r.).

Decyzją z dnia 17 października 2017 r., znak: (...)/ZAS, Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. przyznał odwołującemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od dnia 12 października 2017 r. do dnia 9 stycznia 2018 r. w wysokości 90% podstawy wymiaru i od dnia 10 stycznia 2018 r. do dnia 8 lutego 2018 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru. Następnie decyzją z dnia 8 marca 2018 r. organ rentowy przyznał odwołującemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia 9 lutego 2018 r. do dnia 8 lipca 2018 r. w wysokości 75% podstawy wymiaru (decyzja z dnia 17 października 2017 r., znak: (...) decyzja z dnia 8 marca 2018 r. – nienumerowana dokumentacja zgromadzona w tomie III akt organu rentowego).

W toku postępowania wyjaśniającego odwołujący został skierowany na badanie lekarskie do Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 17 lipca 2018 r. uznał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od powyższego orzeczenia, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego, wydała w dniu 3 września 2018 r. orzeczenie na mocy, którego uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 17 lipca 2018 r. k. 9, orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3 września 2018 r. k. 10 tom IV a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie na mocy decyzji z dnia 5 września 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ww. decyzji organ rentowy wskazał, że z uwagi na fakt, że Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3 września 2018 r. stwierdziła, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy, to tym samym nie przysługuje mu prawo do wnioskowanego świadczenia. Jednocześnie w treści ww. decyzji organ rentowy wskazał, że w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem złożenia wniosku o rentę, ubezpieczony udowodnił staż pracy w wymiarze 9 lat, 11 miesięcy i 11 dni oraz ogólny staż pracy w wymiarze 38 lat, 6 miesięcy i 14 dni (karta przebiegu zatrudnienia k. 11, decyzja z dnia 5 września 2018 r., znak: (...), k. 12 tom IV a.r.).

Od niekorzystnej dla siebie decyzji organu rentowego, A. C. złożył odwołanie do tut. Sądu inicjując tym samym niniejsze postępowanie (odwołanie z dnia 8 października 2018 r. k. 3-6 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty ortopedy-traumatologa celem ustalenia, czy odwołujący się jest osobą zdolną, czy też całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała, czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, oraz do wskazania na czym polegała zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego, jeżeli taka nastąpiła (postanowienie z dnia 29 października 2018 r. k. 9 a.s.).

W opinii z dnia 21 listopada 2018 r. biegły sądowy z zakresu (...) rozpoznał u ubezpieczonego zwyrodnienie bioder, stan po endoprotezoplastyce biodra prawego oraz dyskopatię kręgosłupa. Biegły wskazał, że analiza przedstawionej dokumentacji, zebrany wywiad oraz przeprowadzone badanie pozwalają stwierdzić, że badany jest częściowo niezdolny do pracy od zakończenia pobierania świadczeń rehabilitacyjnych, na stałe. Biegły dodał, że powodem niezdolności do pracy jest dysfunkcja biodra prawego po przebytej protezoplastyce. Wprawdzie wykonana operacja przyniosła dobry efekt, albowiem uzyskano niebolesny zakres ruchów ze zgięciem do kąta prostego i z zachowaną rotacją. Jednak, bez najmniejszych wątpliwości, żadna osoba po przebytej protezoplastyce stawu kończyny dolnej nie jest zdolna do wykonywania prac wymagających pozycji wymuszonej i pracy na wysokości, a tym bardziej pracy ciężkiej i bardzo ciężkiej. Taką właśnie pracę odwołujący wykonywał przez 33 lata. Biegły podkreślił przy tym, że odwołujący nie rokuje poprawy z uwagi na wiek i ze względu na charakter zmian oraz ze względu na występowanie zmian zwyrodnieniowych po stronie lewej (opinia biegłego sądowego z zakresu (...) z dnia 21 listopada 2018 r. k. 17-19 a.s.).

Do powyższej opinii zastrzeżenia zgłosił organ rentowy powołując się na stwierdzony przez biegłego dobry efekt przeprowadzonego leczenia operacyjnego z wydolnością chodu i możliwością swobodnego pozostawania w pozycji siedzącej i z zachowaną u odwołującego sprawnością rąk. Organ rentowy zaznaczył, że w takim przypadku istnieją przeciwwskazania stanowiskowe, które nie są jednak równoznaczne z niezdolnością do pracy. Organ rentowy nie wniósł natomiast uwag do oceny klinicznej, jak również wskazanych przeciwwskazań do wykonywania pracy ciężkiej i bardzo ciężkiej, na wysokości i w pozycji wymuszonej. W zakresie zgłoszonych wątpliwości, organ rentowy wniósł o powołanie innego biegłego w/w specjalności (pismo procesowe z dnia 21 stycznia 2019 r. wraz z załącznikiem k. 25-26 a.s.).

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2019 r. Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu medycyny pracy na okoliczności jak w postanowieniu z dnia 29 października 2018 r. (postanowienie z dnia 23 stycznia 2019 r. k. 27 a.s.).

W opinii z dnia 15 kwietnia 2019 r. biegła sądowa z zakresu medycyny pracy D. S. rozpoznała u odwołującego nadciśnienie tętnicze, zwyrodnienie bioder, stan po endoprotezoplastyce totalnej biodra prawego, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa odcinka C i L/S oraz żylaki kończyn dolnych. Biegła wskazała, że jak wynika z wywiadu zawodowego, odwołujący był zatrudniony jako ślusarz w latach 1980-1982. Następnie pracował, jako pomocnik montera w latach 1982-1995. Ostatnio pracował jako konserwator urządzeń melioracyjnych w Spółce (...) w latach 1985-2017, gdzie wykonywał bardzo ciężką pracę fizyczną, pracę w pozycji wymuszonej z podnoszeniem ciężarów, wymagającą dłuższego stania, chodzenia, schylania się oraz wyjazdów w teren. Po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej oraz po zbadaniu odwołującego biegła stwierdziła że występujące schorzenia i stopień ich zaawansowania powodują u odwołującego częściową niezdolność do pracy od lipca 2018 r. na stałe. Odwołujący nie może bowiem wykonywać ciężkiej pracy fizycznej, dźwigać ciężarów, a także pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu, pracy w pozycji wymuszonej oraz pracy wymagającej dłuższego stania i chodzenia. Tym samym biegła sądowa w/w specjalności podzieliła opinię wydaną przez biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii (opinia biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy D. S. z dnia 15 kwietnia 2019 r. k. 48-52 a.s.).

Do powyższej opinii żadna ze stron nie zgłosiła zastrzeżeń (pismo procesowe z dnia 13 maja 2019 r. k. 62-63 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach rentowych odwołującego. Zdaniem Sądu powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy. Jednocześnie w toku sprawy, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu: (...) (k. 17-19 a.s.) oraz z zakresu medycyny pracy D. S. (k. 48-52 a.s.) celem jednoznacznego ustalenia stanu zdrowia odwołującego. W ocenie Sądu Okręgowego wnioski zawarte w sporządzonych przez biegłych sądowych opiniach należy podzielić w całości. Opinie zostały bowiem wydane po przeprowadzeniu szczegółowego badania przedmiotowego odwołującego i wnikliwej analizie całości dokumentacji medycznej zawartej zarówno w aktach sądowych, jak i aktach rentowych ubezpieczonego. Opinie biegłych specjalistów są wyczerpujące, a także zostały sporządzone w sposób jasny i logiczny oraz nie pozostawiają wątpliwości, co do dokładnego określenia stanu zdrowia odwołującej. Biegli zgodnie bowiem wskazali, że w zakresie stanu zdrowia odwołujący nie rokuje poprawy z uwagi na wiek i ze względu na charakter zmian oraz ze względu na występowanie zmian zwyrodnieniowych po stronie lewej. Z tego względu nie może on wykonywać ciężkiej pracy fizycznej, dźwigać ciężarów, a także pracy na wysokości i przy maszynach w ruchu, pracy w pozycji wymuszonej oraz pracy wymagającej dłuższego stania i chodzenia, co czyni go trwale częściowo niezdolnym do pracy od dnia 9 lipca 2018 r., tj. od dnia zakończenia pobierania świadczenia rehabilitacyjnego. Ostatecznie żadna z opinii wydanych przez biegłych sądowych w/w specjalności nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy uznał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego postępowanie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie A. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 5 września 2018 r., znak:(...) jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 39 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W treści wskazanej powyżej regulacji zostały określone warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania, co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy) (por. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 28 stycznia 2004 r, II UK 222/03). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.

Przepis art. 12 powołanej wyżej ustawy rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą i częściową. Zgodnie z ust. 3 w/w przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2000 roku, II UKN 134/00 i z dnia 7 września 1979 r., II URN 111/79). Równocześnie w myśl. art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego.

Jak wynika z wydanych w niniejszej sprawie opinii przez biegłych sądowych z zakresu (...) oraz z zakresu medycyny pracy D. S., A. C. cierpi na nadciśnienie tętnicze, zwyrodnienie bioder, stan po endoprotezoplastyce totalnej biodra prawego, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa odcinka C i L/S oraz żylaki kończyn dolnych. Od 2016 r. ubezpieczony jest leczony w (...) z powodu zwyrodnienia biodra prawego. W okresie od dnia 3 grudnia 2017 r. do dnia 7 grudnia 2017 r. był hospitalizowany w (...) Szpitalu (...) w Wojskowym Instytucie Medycznym z powodu koksartrozy prawostronnej. W dniu 4 grudnia 2017 r. wykonano u niego zabieg endoprotezoplastyki biodra prawego. RTG stawów biodrowych z dnia 15 maja 2017 r. ujawniło zmiany zwyrodnieniowe z asymetrycznym zwężeniem szpar stawowych i podchrzęstną sklerotyzacją szczególnie po stronie prawej. Biegli zgodnie wskazali, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy od zakończenia pobierania świadczeń rehabilitacyjnych, na stałe. Podali, że powodem niezdolności do pracy jest dysfunkcja biodra prawego po przebytej protezoplastyce. Zaznaczyli także, że wprawdzie wykonana operacja przyniosła dobry efekt, albowiem uzyskano niebolesny zakres ruchów ze zgięciem do kąta prostego i z zachowaną rotacją. Jednak, bez najmniejszych wątpliwości stwierdzili, że żadna osoba po przebytej protezoplastyce stawu kończyny dolnej nie jest zdolna do wykonywania prac wymagających pozycji wymuszonej i pracy na wysokości, a tym bardziej pracy ciężkiej i bardzo ciężkiej. Brak jest również przesłanek świadczących o poprawie stanu zdrowia ubezpieczonego. Z tych przyczyn odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy od dnia 9 lipca 2018 r. na stałe. W niniejszej sprawie, Sąd uwzględnił opinie wydane przez biegłych z zakresu w/w specjalności i uznał je za wyczerpujące, poddające wszechstronnej analizie stan zdrowia ubezpieczonego w odniesieniu do jego możliwości zawodowych. Wnioski zawarte w przedmiotowych opiniach nie nasuwają wątpliwości, co do ich trafności, zatem brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego. Biegli są bowiem doświadczonymi specjalistami z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają głównym schorzeniom ubezpieczonego, wpływającym na jego ogólną ocenę stanu zdrowia. Opinie wydali po zapoznaniu się ze wszystkimi dokumentami leczenia przedłożonymi przez ubezpieczonego. W ocenie Sądu biegli rzeczowo uzasadnili swoje stanowisko odnośnie zdiagnozowanych u wnioskodawcy schorzeń i ich wpływu na jego zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Zgodnie także wskazali, że odwołujący nie ma możliwości wykonywania pracy zarobkowej na poziomie posiadanych kwalifikacji. Jednocześnie z uwagi na stopień zaawansowania stwierdzonych schorzeń oraz fakt, że stan jego zdrowia nie rokuje poprawy, uzasadnione jest przyznanie świadczenia rentowego na stałe.

W tym miejscu wskazać należy, że w wyroku z dnia 3 lutego 2010 r. (II PK 192/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów. Natomiast w wyroku z dnia 3 listopada 2009 r. (I UK 138/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że Sąd nie może samodzielnie dokonać ustalenia dotyczącego stanu zdrowia i stopnia naruszenia sprawności organizmu pod kątem zachowania lub braku zdolności do pracy. Ponadto w wyroku z dnia 3 września 2009 r. (II UK 30/09) Sąd Najwyższy stwierdził, że gdy sprawa wymaga wiadomości specjalnych, to sąd nie może rozstrzygać wbrew opinii biegłych sądowych. Podkreślenia wymaga również, że obowiązujące przepisy nie formułują wymogu, aby wszyscy biegli lekarze oceniający zdolność ubezpieczonego do pracy byli jednomyślni. Jest oczywistym, że w sytuacji, gdy specjaliści chociażby z jednej dziedziny nauk medycznych stwierdzają niezdolność ubezpieczonego do pracy to można uznać, iż ubezpieczony z powodu istniejących u niego schorzeń jest niezdolny chociażby okresowo do podejmowania i wykonywania pracy zarobkowej. W rozpatrywanej sprawie biegli sądowi zgodnie jednak wskazali, że odwołujący jest osobą trwale, częściowo niezdolną do pracy od dnia 9 lipca 2018 r., tj. od zakończenia pobierania świadczenia rehabilitacyjnego.

W związku z powyższym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu A. C. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 9 lipca 2018 r. na stałe, o czym orzekł w pkt. 1 sentencji wyroku.

Jednocześnie, Sąd stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu ostatniej istotnej okoliczności niezbędnej do przyznania świadczenia. Zgodnie z art. 118 ust. 1 tej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (ust. 1a). W zdaniu drugim ust. 1a art. 118 ustawy dodano, że organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 czerwca 2012r., (III UK 110/11) błąd organu rentowego skutkujący jego „odpowiedzialnością odsetkową” może stanowić efekt błędu w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Jeśli zatem wydanie nieprawidłowej decyzji w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy byłoby następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie dokonanej przez lekarza orzecznika lub głównego lekarza orzecznika oddziału, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych, to błąd taki należy uznać za błąd organu rentowego, powodujący jego odpowiedzialność na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Skoro biegli sądowi w swych opiniach wydanych w niniejszej sprawie opierali się na identycznym materiale dowodowym, co Lekarz Orzecznik i Komisja Lekarska ZUS, to niewątpliwie organ rentowy ponosić musi z tego tytułu odpowiedzialność. Fakt, że niezdolność ubezpieczonego do pracy ustalono dopiero w wyniku złożonego odwołania, w toku postępowania sądowego, oznacza że przyczyną, dla której uzyskał on prawo do żądanego świadczenia dopiero w następstwie wyroku sądowego, były nie nowe dowody, nowe okoliczności, do których organ rentowy nie mógłby się wcześniej ustosunkować, a jedynie odmienna ocena stanu zdrowia, dokonana przez z jednej strony Komisję Lekarską ZUS, a z drugiej strony przez biegłych sądowych, na podstawie opinii, w których uznano trwałą częściową niezdolność do pracy ubezpieczonego od dnia 9 lipca 2018 r. (pkt. 2 wyroku).

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć (...) (...)