Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2020 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan-Karasińska

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2020 r. w Warszawie

sprawy G. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

o przeliczenie emerytury

na skutek odwołania G. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 23 kwietnia 2019 r. znak: (...)oraz decyzji z dnia 22 maja 2019 r., znak: (...)

oddala odwołania.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2019 r. G. G. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 23 kwietnia 2019 r.
znak: (...) wnosząc o uchylenie skarżonej decyzji w całości i ponowne obliczenie wysokości emerytury w związku orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, ponadto ubezpieczona w przedmiotowym odwołaniu złożyła wniosek o ponowne ustalenie kapitału początkowego poprzez doliczenie do okresu składkowego pełnego okresu jej zatrudnienia po 1 marca 2009 r. oraz okresu urlopu wychowawczego. Jak wynika z uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. za niezgodny z Konstytucją RP uznano art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie którego została obliczona wysokość jej emerytury (odwołanie z dnia 16 maja 2019 r., k. 3 – 5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 24 maja 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ^{( 14)} § 1 k.p.c., a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że w zaskarżonej decyzji odmówił ubezpieczonej uchylenia decyzji z dnia 10 marca 2014 r., znak: (...) i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. Powołał się przy tym na art. 146 i art. 151 k.p.a., zgodnie z którym uchylenie decyzji z powodu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, na podstawie którego została wydana decyzja, nie może nastąpić, jeśli od dnia doręczenia decyzji upłynęło 5 lat; w takiej sytuacji organ ogranicza się do stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności, z powodu których nie uchylił tej decyzji. W ocenie organu rentowego w przedmiotowej sprawie od dnia doręczenia decyzji z dnia 10 marca 2014 r. minęło 5 lat, zatem nie było możliwe jej uchylenie (odpowiedź na odwołanie z dnia 24 maja 2019 r., k. 12 – 12 verte a.s.).

G. G. w dniu 24 czerwca 2019 r. złożyła kolejne odwołanie od ww. decyzji z dnia 23 kwietnia 2019 r. znak: (...)o tożsamej treści i złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 22 maja 2019 r., znak: (...) i wniosła o jej uchylenie oraz ponowne ustalenie wysokości kapitału początkowego poprzez doliczenie do okresu składkowego urlopu wychowawczego na mocy ustawy z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, skorygowanie pomniejszonego okresu nieskładkowego, uwzględnienie podlegania ubezpieczeniom społecznym przez 33 miesiące po przejściu na wcześniejszą emeryturę i obliczenie części socjalnej od aktualnej kwoty bazowej (odwołanie z dnia 24 czerwca 2019 r., k. 3 – 4 sygn. akt VII U 3907/19).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 29 lipca 2019 r. o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., a uzasadniając swe stanowisko wskazał, że zaskarżoną decyzją organ rentowy odmówił wnioskodawczyni ponownego obliczenia świadczenia z uwzględnieniem przeliczenia kapitału początkowego. Zgodnie z art. 173 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1270) wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy, tj. zgodnie z art. 196 ustawy na dzień 1 stycznia 1999 r. Wobec powyższego do ustalenia wartości kapitału początkowego nie jest możliwe przyjęcie składek na ubezpieczenie emerytalne przypadających po tej dacie, ponadto kapitał początkowy został przeliczony z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 5 marca 2015 r. decyzją z dnia 6 kwietnia 2016 r. (odpowiedź na odwołanie z dnia 29 lipca 2019 r., k. 5-5 verte sygn. akt VII U 3907/19).

Zarządzeniem z dnia 12 września 2019 r. sprawę pod sygn. akt VII U 3907/19 na podstawie art. 219 k.p.c. połączono celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą o sygn. akt VII U 2604/19 (zarządzenie z dnia 12 września 2019 r., k. 7 sygn. akt VII U 3907/19).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

G. G. urodzona w dniu (...) w dniu 30 lipca 2007 r. złożyła w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniosek o ustalenie kapitału początkowego, w przedmiotowym wniosku odwołująca zaznaczyła, że wnosi o ustalenie kapitału początkowego z przyjęciem do ustalenia podstawy wymiaru kapitału początkowego przeciętnej podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu przed 1 stycznia 1999 r. Decyzją z dnia 16 czerwca 2011 r. organ rentowy ustalił kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wysokości 237 593,29 zł. Z kolei decyzją z dnia 6 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. dokonał ponownego obliczenia wartości kapitału początkowego, który wyniósł na dzień 1 stycznia 1999 r. 241 867,34 zł. Organ rentowy uwzględnił okresy składkowe łącznie 18 lat, 2 miesiące i 26 dni oraz nieskładkowe 6 lat, 1 miesiąc i 19 dni, po ograniczeniu do 1/3 uwzględnionych okresów składkowych: 6 lat i 29 dni oraz 1 rok, 1 miesiąc i 23 dni sprawowania opieki nad dzieckiem. Podstawa wymiaru wynosiła 3 052,23 zł, współczynnik proporcjonalny 90,47 %, średnie dalsze trwanie życia 209 miesięcy. Ubezpieczona nie odwołała się od powyższej decyzji z dnia 6 kwietnia 2016 r. Ubezpieczona ma przyznane prawo do wcześniejszej emerytury od 1 marca 2009 r. na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 23 marca 2009 r., znak: (...)-1/15/E. W kolejnych latach emerytura była waloryzowana i przeliczana. (wniosek o emeryturę z załącznikami, k.1-33 tom I a.e., decyzja ZUS z 23 marca 2009 r., k. 52 tom I a.e., decyzje ZUS w sprawie waloryzacji i przeliczenia emerytury, k. 58, k. 82, k. 113-115, k. 130, k. 142, k. 161 tom I a.e., decyzja ZUS z dnia 16 czerwca 2011 r., nieponumerowane karty akt kapitałowych, decyzja ZUS z dnia 6 kwietnia 2016 r., nieponumerowane karty akt kapitałowych).

W dniu 27 stycznia 2014 r. G. G. złożyła w ZUS (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy decyzją z dnia 10 marca 2014 r. znak: (...) przyznał ubezpieczonej prawo do emerytury od 25 lutego 2014 r. tj. nabycia uprawnień do emerytury powszechnej. Wysokość emerytury, obliczonej zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wyniosła 3 080,23 zł i była niższa od dotychczas wypłacanej emerytury wcześniejszej, wobec czego organ rentowy wskazał, że nadal będzie wypłacana emerytura przyznana na podstawie art. 29 ustawy emerytalnej. Kolejnymi decyzjami ZUS przeliczał wysokość emerytury ubezpieczonej uwzględniając zmiany stażu pracy zgodnie z przedkładanymi zaświadczeniami (decyzja ZUS z dnia 10 marca 2014 r., nieponumerowane karty akt emerytalnych).

W dniu 3 kwietnia 2019 r. G. G. złożyła w ZUS (...) Oddział w W. skargę o wznowienie postępowania w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r. (skarga o wznowienie postępowania z 3 kwietnia 2019 r. nieponumerowane karty akt emerytalnych).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem z dnia 23 kwietnia 2019 r. wznowił postępowanie w sprawie emerytury zakończone decyzją z dnia 10 marca 2014 r. Następnie w tym samym dniu, tj. 23 kwietnia 2019 r. wydał decyzję znak: (...) w której odmówił uchylenia decyzji z dnia 10 marca 2014 r. znak: (...) i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że zgodnie z treścią art. 146 k.p.a. uchylenie decyzji nie może nastąpić jeżeli od dnia doręczenia decyzji upłynęło 5 lat. W takim przypadku na podstawie art. 151 § 2 k.p.a. organ administracji publicznej ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności, z powodu których decyzji nie uchylił (decyzja ZUS z 23 kwietnia 2019 r., nieponumerowane karty akt emerytalnych).

W odpowiedzi na wniosek ubezpieczonej zamieszczony w odwołaniu od decyzji z dnia 23 kwietnia 2019 r. w przedmiocie ponownego ustalenia kapitału początkowego poprzez doliczenie do okresu składkowego pełnego okresu jej zatrudnienia po 1 marca 2009 r. oraz okresu urlopu wychowawczego organ rentowy decyzją z dnia 22 maja 2019 r., znak: (...)odmówił ponownego obliczenia świadczenia z uwzględnieniem przeliczenia kapitału początkowego. W uzasadnieniu decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że zgodnie z art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeśli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności przed wydaniem decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Organ rentowy zaznaczył, że decyzją z dnia 6 kwietnia 2016 r. przeliczony został kapitał początkowy z uwzględnieniem obowiązujących przepisów. Z kolei emerytura została przeliczona decyzja z dnia 19 kwietnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych podkreślił, że wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy tj. na dzień 1 stycznia 1999 r., zatem brak jest możliwości doliczenia do kapitału początkowego okresów zatrudnienia po 31 grudnia 1998 r. Z kolei okresy zatrudnienia przypadające po 2009 r. były zaliczane do stażu pracy na podstawie składanych przez odwołującą wniosków o przeliczenie świadczenia (decyzja ZUS z dnia 22 maja 2019 r., nieponumerowane karty akt emerytalnych).

G. G. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 23 kwietnia 2019 r. znak: (...) oraz od decyzji z dnia 22 maja 2019 r., znak: (...)inicjując tym samym niniejsze postepowanie (odwołanie z dnia 16 maja 2019 r., k. 3 – 5 a.s., odwołanie z dnia 24 czerwca 2019 r., k. 3 – 4 sygn. akt VII U 3907/19).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny, na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz aktach emerytalnych i kapitałowych odwołującej. Zdaniem Sądu, powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołania od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 23 kwietnia 2019 r. znak: (...) oraz od decyzji organu rentowego z dnia 22 maja 2019 r., znak: (...) były niezasadne i jako takie podlegały oddaleniu.

Przechodząc do oceny zaskarżonej decyzji z dnia 23 kwietnia 2019 r.
znak: (...) na wstępie należy przypomnieć, że spór w przedmiotowej sprawie powstał w związku z tym, że Trybunał Konstytucyjny w dniu 6 marca 2019r. wydał wyrok w sprawie o sygn. P 20/16, w którym orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017r., w zakresie, w jakim dotyczy kobiet urodzonych w (...)r., które przed dniem 1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy.

Konsekwencją każdego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, wynikającą z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP, jest to, że takie orzeczenie stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. Ustawa z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. 2018r., poz. 1270 ze zm.), zwana dalej ustawą emerytalną, nie zawiera odpowiedniej regulacji określającej wprost zasady i tryb postępowania w omawianym przypadku. Co prawda, można byłoby rozważać zastosowanie w takiej sytuacji art. 114 ust. 1 tej ustawy, zgodnie z którym prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość, jednakże takie stanowisko nie jest uprawnione, co potwierdza orzecznictwo (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2014r., III UZP 3/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2017r., III UK 117/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 marca 2016r., III AUa 455/15; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2018r., I UK 355/17). Wskazany pogląd opiera na tym, że art. 190 ust. 4 Konstytucji RP wyraźnie odsyła w przypadku w nim określonym do przepisów określających zasady i tryb wznowienia postępowania. Tymczasem instytucja przewidziana w art. 114 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie jest wznowieniem postępowania sensu stricto, lecz co najwyżej "swoistym wznowieniem postępowania" (uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003r., III UZP 5/03 i orzecznictwo tam powołane), ma szerszy charakter niż wznowienie postępowania i nieco odmienne od niego przesłanki. Z istoty swej służy też innym celom, pozwalając - przy wykorzystaniu mniej rygorystycznych podstaw niż określone w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego podstawy wznowienia takiego postępowania - ponownie ustalić prawo do świadczeń emerytalno-rentowych lub ich wysokość. Nie jest też ograniczona jakimkolwiek terminem. Co jednak szczególnie istotne, orzeczenie, o którym mowa w art. 190 ust. 4 Konstytucji, stanowi samodzielną i szczególną podstawę wznowienia postępowania wymienioną expressis verbis w przepisach regulujących postępowanie zarówno sądowe (art. 401 ¹ k.p.c. i art. 540 § 2 k.p.k.), jak i administracyjne (art. 145a k.p.a.). Stosownie do art. 124 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w postępowaniu w sprawach o świadczenia określone w niej stosuje się zaś przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, chyba że ustawa stanowi inaczej. Za przepis, na podstawie którego może dojść do wzruszenia decyzji organu rentowego wydanej w oparciu o akt normatywny uznany orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego za niezgodny z Konstytucją, należy zatem uznać art. 145a k.p.a., w myśl którego można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja (§ 1). W takim przypadku skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

W rozpatrywanej sprawie – wobec faktu, że w dniu 6 marca 2019r. Trybunał Konstytucyjny wydał wymieniony wcześniej wyrok w sprawie o sygn. P 20/16 - organ rentowy, stosując powołany art. 145a k.p.a. w związku z art. 149 k.p.a. wznowił postępowanie, lecz nie uchylił decyzji z dnia 10 marca 2014 r., wskazując jako podstawę takiego rozstrzygnięcia art. 146 § 1 k.p.a. Wymieniony przepis przewiduje, że uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 1 i 2 nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło dziesięć lat, zaś z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 3-8 oraz w art. 145a i art. 145b, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat.

W sprawie poddanej kontroli sądu nie budzi wątpliwości, że od daty doręczenia decyzji z dnia 10 marca 2014 r. której uchylenia domaga się ubezpieczona, upłynęło 5 lat. Ubezpieczona nie kwestionowała okoliczności doręczenia jej ww. decyzji, zaś ze zgromadzonej w aktach organu rentowego dalszej korespondencji dotyczącej zaświadczeń o wysokości wynagrodzenia dostarczanych przez G. G. i związanych z tym decyzji organu rentowego o rozliczeniu emerytury, można wysnuć wniosek, że decyzja z 10 marca 2014 r. została jej doręczona. W takiej sytuacji zastosowanie przez organ rentowy art. 151 § 2 k.p.a. było prawidłowe. Wskazany przepis stanowi, że w przypadku, gdy w wyniku wznowienia postępowania nie można uchylić decyzji na skutek okoliczności, o których mowa w art. 146, organ administracji publicznej ograniczy się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazania okoliczności, z powodu których nie uchylił tej decyzji.

W przedmiotowej sprawie Sąd, dokonując analizy stanowiska G. G. nie znalazł więc podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji poprzez uchylenie decyzji z 10 marca 2014 r. i ponowne wyliczenie emerytury. Uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt. 3-8 oraz w art. 145a nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat, co oznacza, że organ administracyjny rozpoznający sprawę po wznowieniu postępowania musi badać nie tylko, czy istniały przyczyny wznowienia, ale także czy na przeszkodzie ewentualnemu rozstrzygnięciu sprawy co do istoty nie stoją okoliczności, o jakich mowa w cytowanym art. 146 k.p.a. ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 1999r., sygn. akt I SA 1956/98). Przepis ten zawiera dwie przesłanki negatywne ograniczające dopuszczalność uchylenia decyzji administracyjnej w trybie wznowienia postępowania. W przypadku upływu pięcioletniego terminu od daty doręczenia decyzji organ rentowy nie może orzec co do istoty sprawy. Zgodnie z poglądami orzecznictwa upływ tego terminu jest bezwarunkowy, niezależny od okoliczności, które go spowodowały. Termin taki nie może być przywrócony na podstawie art. 58 k.p.a., a jego upływ pozbawia organ administracyjny prowadzący wznowione postępowanie możliwości orzeczenia co do istoty i ewentualnego uchylenia lub zmiany decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2005r., sygn. akt VII SA/Wa 463/05 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 kwietnia 2009r., sygn. akt II OSK 124/09).

Zaznaczenia wymaga także, że choć w wyroku z dnia 6 marca 2019r. Trybunał Konstytucyjny wskazał na możliwość dochodzenia wyrównania świadczeń przez wszystkie kobiety objęte zakresem przedmiotowego orzeczenia, to jednocześnie orzeczenie to nie doprowadziło do wyrugowania z systemu prawa omówionych przepisów art. 146 i art. 151 k.p.a., które nadal wiążą przy rozpatrywaniu skarg o wznowienie postępowania. Z kolei wskazanie w uzasadnieniu powyższego orzeczenia na powinność ustawodawcy wprowadzenia odpowiednich regulacji w celu zagwarantowania jednolitych zasad zwrotu świadczeń należnych uprawnionym, świadczy o świadomości TK co do przedstawionego wyżej problemu. Stąd też, na marginesie powyższych rozważań, Sąd wskazuje, że problematyka stanowiąca przedmiot rozstrzygania przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 6 marca 2019r. skutkowała podjęciem przez ustawodawcę inicjatywy w zakresie uregulowania sposobu przeliczania emerytury z uwzględnieniem rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego. W dniu 15 maja 2019r. wniesiono senacki projekt ustawy mający na celu przywrócenie możliwości pobierania wyższej emerytury tym ubezpieczonym, które pobierały wcześniejszą emeryturę bez obiektywnej wiedzy, że kwoty tego świadczenia pomniejszą emeryturę powszechną. Projekt ten z dniem 15 lipca 2019r. przekazano do Sejmu w celu kontynuowania prac legislacyjnych, które ostatecznie nie zostały zakończone przed końcem VIII kadencji Sejmu. Jednak na dzień 13 listopada 2019r. Marszałkowi Senatu RP przedłożono tożsamy do wspomnianego senacki projekt o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( (...) nr 12), co pozwala zakładać, że kwestia ustalania emerytur powszechnych kobiet urodzonych w (...) roku, poruszona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r., będzie przedmiotem działań legislacyjnych podczas obecnej kadencji Parlamentu RP.

Przechodząc do oceny kolejnego z odwołań G. G. od decyzji z dnia 22 maja 2019 r., znak: (...)w przedmiocie odmowy ponownego obliczenia kapitału początkowego Sąd Okręgowy zważył, że organ rentowy prawidłowo wydał skarżoną decyzję.

Zgodnie z art. 173 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 53) wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy, tj. zgodnie z art. 196 ustawy na dzień 1 stycznia 1999 r. Wobec powyższego do ustalenia wartości kapitału początkowego nie jest możliwe przyjęcie składek na ubezpieczenie emerytalne przypadających po tej dacie.

W treści odwołania G. G. podniosła wobec skarżonej decyzji zastrzeżenia, które dotyczyły nieuwzględnienia przez organ rentowy okresu zatrudnienia po 1 marca 2009 r. oraz okresu urlopu wychowawczego.

Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe nie dało podstaw do stwierdzenia nieprawidłowości po stronie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, które prowadziłyby do błędnego wyliczenia wartości kapitału początkowego ubezpieczonej. Sąd ponadto zważył, że nie jest możliwe uwzględnienie składek na ubezpieczenie emerytalne przypadających po 1 stycznia 1999 r., gdyż przepisy ww. ustawy jasno określają, że kapitał początkowy ustala się na dzień 1 stycznia 1999 r. Co więcej kapitał początkowy został przeliczony z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 552), decyzją z dnia 6 kwietnia 2016 r. w której organ rentowy uwzględnił urlop wychowawczy.

Podsumowując zaprezentowaną argumentację wskazać należy, że Sąd Okręgowy aktualnie, uwzględniając cytowane przepisy, nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonych decyzji, wobec czego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołania podlegały oddaleniu.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć (...)

M.P.