Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 sierpnia 2019r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Czyczerska

Protokolant: sekretarz sądowy Wioletta Mróz

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2019r. w Lubinie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. P.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A.
w W. na rzecz powoda S. P. kwotę 3.111,16 zł (trzy tysiące sto jedenaście złotych 16/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17.01.2018 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo;

III.  znosi wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego;

IV.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 153,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje powodowi, aby uiścił na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 190,56 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

VI.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 190,56 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt IC 2548/18

UZASADNIENIE

Powód S. P. wniósł przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. w W. pozew o zapłatę kwoty 6111,16 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17.01.2018r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 13.05.2015r. w Ś. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego kierująca pojazdem marki P. (...) o nr rej. (...) M. B. nie zachowała należytej ostrożności i wjechała w pojazd m-ki V. (...) kierowany przez powoda. Powód w wyniku tego zdarzenia doznał obrażeń ciała, które do dnia dzisiejszego skutkują trwałym uszczerbkiem na zdrowiu i poczuciem krzywdy. Sprawczyni wypadku miała zawarta polisę OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. U powoda w wyniku wypadku rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego, uraz kręgosłupa lędźwiowego oraz powierzchowne urazy obejmujące liczne okolice ciała. Powodowi zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego , zażywanie środków przeciwbólowych oraz kontrolę ortopedyczną. Powodowi udzielono zwolnienia lekarskiego w okresach 13.05.2015r. do 27.05.2015r. oraz od 27.05.2015r. do 05.06.2015r. Po zdjęciu kołnierza ortopedycznego powód w dalszym ciągu odczuwał dolegliwości bólowe w okolicach kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego. Obrażenia, których powód doznał spowodowały pogorszenie jego stanu zdrowia fizycznego i psychicznego. W związku z wypadkiem powód poniósł koszty leczenia w wysokości 177 zł, na które składają się 40 zł- zakup kołnierza ortopedycznego, 100 zł- zakup środków farmakologicznych, 37 zł - dojazd do placówek medycznych. W toku postepowania likwidacyjnego wypłacono powodowi odszkodowanie w kwocie 565,84 zł. Powód wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się kwota 6000 zł tytułem zadośćuczynienia i 111,16 zł tytułem odszkodowania.

Strona pozwana (...) S.A. w W. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie.

W odpowiedzi na pozew zarzuciła, że powód nie udowodnił swoich roszczeń w części przewyższającej przyznane zadośćuczynienia w wysokości 500 zł oraz odszkodowania ponad kwotę 65,84 zł. Zdaniem strony pozwanej zadośćuczynienie, którego zapłaty domaga się powód jest rażąco wygórowane. Zdaniem strony pozwanej urazy wskazane w pozwie nie mogły powstać w okolicznościach podawanych przez powoda. Z ostrożności procesowej strona pozwana zarzuciła, że odsetki od zadośćuczynienia powinny być przyznane od dnia wyrokowania w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13.05.2015r. w Ś. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego kierująca pojazdem marki P. (...) o mr rej. (...) M. B. nie zachowała należytej ostrożności i wjechała w pojazd m-ki V. (...) kierowany przez powoda. Oba pojazdy poruszały się z prędkością ok. 50 km/h. W wyniku uderzenia w pojeździe powoda z miejsca „wyleciało” z dużym impetem radio, powód odbił się z dużą siła do przodu. W wyniku tego zdarzenia doznał on urazu typy „smagnięcia biczem”, skutkującego powstaniem pourazowego zespołu korzeniowego kręgosłupa szyjnego, ograniczenia jego sprawności, dolegliwości bólowych o charakterze neuropatii. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 1,5%. Po wypadku powodowi zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego. Powód nosił go przez trzy tygodnie. Przez trzy tygodnie przebywał też na zwolnieniu chorobowym. Powód leczył się następnie w poradni specjalistycznej w sposób typowo zachowawczy.

Leczenie powoda jest zakończone, stan zdrowia powoda ustabilizował się na pewnym poziomie.

Powód pięciokrotnie poruszał się samochodem celem konsultacji lekarskich. Koszt dojazdu wyniósł 37 zł. Powód zakupił też kołnierz ortopedyczny za kwotę 40 zł oraz środki farmakologiczne na kwotę 100 zł.

Pozwany zgłosił szkodę pismem z dnia 27.10.2017r. Domagał się zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 10000 zł, 140 zł tytułem zakupu środków farmakologicznych oraz 37 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu związanych z wypadkiem.

Decyzją z dnia 16.01.2018r. (...) S.A. w W. przyznało powodowi kwotę 500 zł tytułem zadośćuczynienia, 50 zł tytułem kosztów leczenia i 15,84 zł tytułem kosztów dojazdu.

Dowód: akta szkody na płycie CD, k. 46

Dokumentacja medyczna powoda, k. 13-17

Oświadczenia pisemne powoda, k. 19-22

przesłuchanie świadka M. B., k. 59

przesłuchanie powoda, k. 59 verte

opinia biegłego sądowego, k. 73-75

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt, że w dniu 13.05.2015r. doszło do kolizji drogowej, której sprawcą był kierujący posiadający polisę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej. Poszkodowanym w wypadku był powód.

Spór między stronami procesu dotyczył zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej, tj. wysokości zadośćuczynienia, jakie strona pozwana powinna wypłacić powodowi tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez niego na skutek przedmiotowego zdarzenia oraz zasadności żądania powoda dalszego odszkodowania związanego z kosztami leczenia.

Zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W doktrynie i w orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że zadośćuczynienie, o którym mowa w art. 445 § 1 k.c., ma charakter kompensacyjny, co oznacza, że przyznana poszkodowanemu suma pieniężna nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, stanowiąc jednocześnie przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Suma ta powinna wynagrodzić poszkodowanemu doznane przez niego cierpienia fizyczne i psychiczne oraz ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana wskutek popełnienia czynu niedozwolonego ( por. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369691; wyrok SN z dnia
28 września 2001 r., sygn. akt III CKN 427/00, Lex nr 52766; wyrok SN z dnia 3 lutego
2000 r., sygn. akt I CKN 969/98, Lex nr 50824).

Ustawodawca wprawdzie nie sprecyzował zasad ustalania wysokości zadośćuczynienia, wskazując jedynie, że suma pieniężna zasądzana z tego tytułu powinna być odpowiednia, jednakże nie budzi wątpliwości, że głównym kryterium wpływającym na wysokość tej sumy jest rozmiar doznanej krzywdy, bowiem świadczenie to ma rekompensować właśnie ową krzywdę przejawiającą się w cierpieniach fizycznych i psychicznych. W judykaturze przyjmuje się, że ocena rozmiaru doznanej przez poszkodowanego krzywdy powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy, tj. rodzaj naruszonego dobra, wiek poszkodowanego, postawę sprawcy, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury ( por. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, Lex nr 369961; por. także wyrok SN z dnia 20 kwietnia 2006 r., sygn. akt IV CSK 99/05, Lex nr 198509;wyrokSN z dnia 27 lutego 2004 r., sygn. akt V CK 282/03, Lex nr 183777).

Ustalając stan zdrowia powoda oraz wielkość jego krzywdy Sąd oparł się na dowodach w postaci pisemnej opinii biegłego sądowego A. S. oraz zeznaniach powoda.

Istotne, że biegły sądowy oceniał stan zdrowia powoda właśnie w związku z przedmiotowym wypadkiem, a zatem wnioski opinii dotyczą urazów i dolegliwości powoda pozostających z nim w związku przyczynowym i taki związek przyczynowy z opinii biegłego sądowego wynika. Biegły sądowy szczegółowo przeanalizował chronologię zdarzeń związanych z przedmiotowym wypadkiem, poszczególne konsultacje lekarskie powoda i dokonywane rozpoznania i stwierdził, że w wyniku wypadku doznał on urazu typy „smagnięcia biczem”, skutkującego powstaniem pourazowego zespołu korzeniowego kręgosłupa szyjnego, ograniczenia jego sprawności, dolegliwości bólowych o charakterze neuropatii. Trwały uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 1,5%.

Z dowodów wskazanych powyższej wynika także konsekwentnie, że przedmiotowy wypadek wiązał się u powoda z bólem i dyskomfortem. Powód nosił kołnierz ortopedyczny przez trzy tygodnie, przyjmował środki przeciwbólowe, uczęszczał na rehabilitację. W okresie noszenia kołnierza ortopedycznego i odczuwania bólu powód był ograniczony w codziennych czynnościach dotyczących opieki nad urodzoną w marcu córką. Zmuszony był korzystać przez okres 3 tygodni ze zwolnienia chorobowego. Wypadek spowodował u powoda trwały uszczerbek na zdrowiu. Niewątpliwie zatem, w świetle tych okoliczności, po stronie powoda wystąpiła krzywda wyrażająca się w cierpieniu fizycznym i psychicznym, wytrącająca powoda z normalnego poukładanego funkcjonowania zarówno w domu (np. opieka nad dzieckiem), jak i w życiu zawodowym. Jednocześnie Sąd wziął pod uwagę, że leczenie powoda zostało zakończone, jego stan zdrowia ustabilizował się. Powód powrócił do pracy zawodowej i nie dochodzi obecnie do istotnych ograniczeń w funkcjonowaniu powoda.

Warto dodatkowo wskazać, że zdaniem Sądu, opinia biegłego wydana w sprawie jest rzetelna, wyczerpująca i logiczna. Powoływanie kolejnego biegłego w świetle tych okoliczności było zbędne i prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania, czy też znacznego zwiększenia jego kosztów. Jeśli chodzi o przebieg wypadku, to został on potwierdzony przez zgodne zeznania świadka M. B. – sprawcy wypadku i zeznania powoda. Dodatkowo biegły sądowy powołany w sprawie jednoznacznie powiązał urazy, jakich doznał powód z przebiegiem spornego zdarzenia wynikającym z jego zeznań. W konsekwencji powoływanie w sprawie biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków było zbędne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że adekwatne do rozmiaru krzywdy

powoda będzie zadośćuczynienie w wysokości 3500 zł. Biorąc pod uwagę, że powód w wtoku likwidacji szkody powód otrzymał kwotę 500 zł, Sad zasądził na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia kwotę 3000 zł. Żądanie dalej idące, nie zasługiwało natomiast na uwzględnienie.

Ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za krzywdę, Sąd kierował się również ugruntowanym w orzecznictwie i w doktrynie stanowiskiem, że zdrowie jest dobrem szczególnie cennym. Ponadto Sąd miał na uwadze, że wysokość zadośćuczynienia pieniężnego powinna uwzględniać aktualne warunki oraz stopę życiową społeczeństwa kraju, w którym mieszka poszkodowany.

Przyznana kwota, zdaniem Sądu, utrzymana jest w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Będzie ekonomicznie odczuwalna i nie może być jednocześnie uznana za wygórowaną.

Rozstrzygnięcie o odsetkach ustawowych od zasądzonego świadczenia pieniężnego nastąpiło zgodnie z żądaniem pozwu. Powód domagał się zasądzenia ustawowych odsetek za opóźnienie od dnia następnego po wydaniu decyzji przez stronę pozwaną. Żądanie odsetek nie wykracza przez termin spełnienia świadczenia uregulowany w przepisach art. 481 § 1 i § 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 473). Zgłoszenie szkody nastąpiło w pismem z 27.10.2017r.

W starszym orzecznictwie Sądu Najwyższego istotnie pojawiały się stanowiska, że odsetki mają charakter waloryzacyjny i dlatego należą się dopiero od dnia zasądzenia zadośćuczynienia, jednakże w ostatnim czasie w orzecznictwie Sądu Najwyższego zdecydowanie przyjmuje się pogląd, zgodnie z którym zadośćuczynienie, w rozmiarze, w jakim należy się ono wierzycielowi w dniu, w którym dłużnik ma je zapłacić (art. 455 k.c.), powinno być oprocentowane z tytułu opóźnienia (art. 481 § 1 k.c.) od tego dnia, a nie dopiero od daty zasądzenia odszkodowania. (Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 14 stycznia 2011 r., I PK 145/10, LEX nr 90576, Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 09.01.2014 r., I ACa 459/13,LEX nr 141609; Sąd Najwyższy w wyroku z 7.11.2013 r., II PK 53/13, LEX 1418731).

Na uwzględnienie w całości zasługiwało natomiast żądanie zapłaty kwoty 111,16 zł tytułem zwrotu kosztów powoda poniesionych w związku z leczeniem. Na koszty te składają się koszty dojazdu powoda na wizyty lekarskie, koszt zakupu kołnierza ortopedycznego oraz środków farmakologicznych. Wszystkie te koszty, których fakt poniesienia i wysokość potwierdzają oświadczenia i zeznania powoda, pozostają w bezpośrednim związku z wypadkiem, jakiemu powód uległ w dniu 13.05.2015r. Skoro strona pozwana wypłaciła dotychczas kwotę 65,84 zł, do „dopłaty” pozostaje kwota 111,16 zł.

O ustawowych odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. art. 481 § 1 i § 2 k.c., art. 455 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 473). Roszczenie zostało zgłoszone stronie powodowej pismem z 27.10.2017r.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w punkcie III sentencji wyroku, Sąd oparł o treść przepisów art. 100 k.p.c. Powód wygrał sprawę w ok 50%. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów strony powinny ponieść koszty w takim stopniu, w jakim sprawę przegrały, a zatem powód w 50%, jak i strona pozwana w 50%. Na tej podstawie Sąd zniósł pomiędzy stronami koszty zastępstwa procesowego, zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda połowę opłaty od pozwu oraz nakazał stronom, aby uiściły na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 190,56 zł tytułem kosztów wynagrodzenia biegłego w części poniesionej tymczasowo przez Skarb Państwa (przy uwzględnieniu uiszczenia dotychczas przez strony po 500 zł tytułem zaliczek na poczet tego wynagrodzenia.)