Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 1152/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Szamotułach z dnia 28 sierpnia 2019 r., sygn. akt II K 1143/17

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XX

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXX

XXXXXXX

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXX

XXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXX

XXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wydane orzeczenie– punkt 1 i 2 apelacji

1) przez przyjęcie, iż przeprowadzone dowody uzasadniają uznanie, iż zachowanie oskarżonej wypełniło znamiona przestępstwa z art. 233§1 k.k. i art. 238 w zw. z art. 11 § 2 k.k. pomimo że prawidłowa interpretacja okoliczności przedmiotowych i podmiotowych sprawy prowadzi do wniosku, iż brak jest dowodów dla przyjęcia w sposób niebudzący wątpliwości, iż oskarżona swoim zachowaniem wypełniła znamiona tych przestępstw

2) poprzez przyjęcie, iż jedynym możliwym do przyjęcia rozwiązaniem, na podstawie przeprowadzonych dowodów jest przyjęcie, iż oskarżona dopuściła się czynu jej przypisanego w punkcie 2, tj. przestępstwa z art. 284 § 1 k.k., pomimo iż prawidłowa ocena dowodów nie wyklucza innej równie prawdopodobnej wersji wydarzeń, jak chociażby ukrycie w ten sposób niedoboru powstałego znacznie wcześniej na skutek nieprawidłowego rozliczania się oskarżonej lub przywłaszczenia pieniędzy przez inne osoby lub innych tym podobnych zdarzeń.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności przyznać należy rację obrońcy, iż zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia kumulatywnej odpowiedzialności karnej oskarżonej przypisanej jej w punkcie 1 zaskarżonego wyroku.

Z treści notatki urzędowej z dnia 18.09.2017r. – k. 1 oraz z treści protokołu przesłuchania oskarżonej w charakterze świadka, wywnioskować można, że oskarżona o godz. 6.10 „zgłosiła rozbój”, po czym dopiero o godz. 9.20 (z uwagi na polepszenie się stanu jej zdrowia)”została przesłuchana w charakterze świadka. Czynność przesłuchania oskarżonej w charakterze świadka zatem była niemalże jednoczesna z zawiadomieniem telefonicznym organów ściągania.

Jeśli zawiadomienie o niepopełnionym przestępstwie jednocześnie wyczerpuje znamiona fałszywego zeznania (art. 233), to w takim przypadku wyłączenie wielości ocen będzie miało miejsce przy zastosowaniu zasady konsumpcji, a przepisem pochłaniającym jest art. 233 § 1 k.k.(tak Kunicka-Michalska [w:] Wąsek, Zawłocki II, s. 263; tak też SN w postanowieniu z 17.01.2013 r., II KK 69/12, LEX nr 1254673).

Nie ma zatem żadnych wątpliwości, iż i w tym przypadku przepisem pochłaniającym czynności przestępcze oskarżonej jest przepis art. 233 § 1 k.k., co musiało znaleźć odzwierciedlenie w zmianie opisu czynu przypisanego oskarżonej dokonanego przez Sąd Okręgowy.

Natomiast nie budzą żadnej wątpliwości ustalenia faktyczne i orzeczenie Sądu Rejonowego co do faktu wyczerpania przez oskarżoną znamion czynu zabronionego z art. 233 § 1 k.k.

Sąd Odwoławczy także podziela w pełni dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę dowodów w zakresie czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 2 zaskarżonego wyroku. Orzeczenie w tym zakresie, wbrew twierdzeniom apelacji, jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.).

I tak przede wszystkim w swoich pierwszych wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym, oskarżona po wcześniejszym złożeniu fałszywych zeznań co do dokonanego na niej przestępstwa rozboju i zaboru przez nieznanych jej sprawców pieniędzy w kwocie 49 520 złotych (z czego 45000 złotych to uzbierany tygodniowy zarobek oraz 4520 złotych tzw. zsyp). Przesłuchana w charakterze podejrzanej, po przedstawieniu jej zarzutu przywłaszczenia takiej właśnie sumy pieniędzy, oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu oraz wskazała, że znalezione u niej w domu pieniądze w kwocie 21.000 złotych to pieniądze pracodawcy. Oskarżona co do tych kwot pieniędzy nie miała żadnych wątpliwości. Wskazała jedynie, że ma trudności z tym, by „posklejać w całość dzień zdarzenia jak i czas przed nim”. Przyznała, że zabrała pieniądze firmowe wcześniej, bo miała długi i zrobiła to, żeby je oddać.

Takie wyjaśnienia, oraz swobodna ocena pozostałych dowodów, przy równoczesnym zastosowaniu art. 5 § 2 k.p.k. wobec ilości przywłaszczonych pieniędzy w stosunku do opinii biegłego, dały Sądowi Rejonowemu pełne podstawy do przyjęcia, iż kwota zaakceptowana przez oskarżoną w pierwszych wyjaśnieniach po przedstawieniu jej zarzutów, to kwota faktycznego przywłaszczenia, w okresie co najmniej wskazanym w przypisanym czynie. Natomiast przyjęcie którejkolwiek ze wskazywanych przez obrońcę w punkcie 2 apelacji, nieprawdopodobnych zdaniem Sądu Okręgowego wersji, jest w żaden sposób nieuzasadnione, tj. z jednej strony w ogóle nie poparte żadnymi dowodami, a z drugiej strony są to wersje niekorzystne dla oskarżonej, sugerujące m.in. rozciągnięcie przywłaszczenia w czasie dłuższym niż przyjęty, czy nieokreślone współdziałanie z innymi osobami.

Wobec tego, że Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny sprawy w oparciu o prawidłowo ocenione dowody, o czym powyżej, powyższy zarzut apelacji ma jedynie charakter nieuzasadnionej polemiki z tymi ustaleniami.

Brak jest także zdaniem Sądu Okręgowego podstaw do przyjęcia, że czyn oskarżonej, przypisany w punkcie 2 stanowi przestępstwo z art. 284 § 3 k.p.k.

Wobec braku jakiegokolwiek uzasadnienia w apelacji, tego co miałoby lec u podstaw przyjęcia czynu oskarżonej z art.284 § 1 k.k. za wypadek mniejszej wagi ( podano jedynie, że z uwagi na elementy podmiotowe jaki przedmiotowe przestępstwo przywłaszczenia należy zakwalifikować jak przypadek mniejszej wagi), Sąd Okręgowy odstąpił od jakichkolwiek rozważań w tym zakresie.

Brak było także podstaw do uznania, co obrońca zawarł w uzasadnieniu apelacji, iż oskarżona składając zeznania w niniejszej sprawie skorzystała z przysługującego jej na mocy art. 42 ust. 2 Konstytucji oraz art. 6 ust.3 lit. c Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, prawa do obrony. Obrońca zacytował w apelacji także treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20.09.2007r. I KZP 26/07 OSNKW 2007/10/71.

Podnieść należy, iż od dnia 15 kwietnia 2016 r., tj. daty wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 437 z późn. zm.), zachowanie sprawcy składającego fałszywe zeznania (art. 233 § 1 k.k.) w obawie przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, które do tej chwili traktowane było jako kontratyp działania w ramach prawa do obrony, o którym mowa w apelacji, zostało stypizowane jako uprzywilejowany typ przestępstwa określony w art. 233 § 1a k.k.

Wprowadzając ten przepis ustawodawca za priorytetowe uznał potrzebę zapewnienia prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości i realizację celów procesu, w tym wykrycie i ujęcie sprawcy przestępstwa. Rozważając argumenty wynikające z konieczności zapewnienia prawa do obrony, tak na gruncie art. 6 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, jak i art. 42 ust. 2 Konstytucji RP, wskazuje się, że realizację tego standardu gwarancyjnego zapewnia prawo do odmowy składania zeznań i prawo do odmowy odpowiedzi na pytanie (art. 182 k.p.k. i art. 183 k.p.k.). Innymi słowy, ustawodawca wprowadził zasadę, zgodnie z którą świadek (niezależnie od tego, czy powinien uzyskać w danej sprawie status podejrzanego) ma prawo jedynie do milczenia.

Nadmienić jednakże stanowczo należy, iż przepis art., 233 §1 a k.k. nie odnosi się w żadnej mierze do oskarżonej.

M. O. bowiem nie była w tej sprawie osobą podejrzewaną o popełnienie jakiegokolwiek przestępstwa. Wręcz przeciwnie, postrzegana była jako ofiara przestępstwa gdyż sama o przestępstwie zawiadomiła organy ściągania i będąc przed złożeniem zeznań pouczana zarówno w trybie art. 233 § 1 k.k. jak i w trybie art. 233 § 1 a k.k. a także w trybie art. 183 k.k. – k. 9v złożyła fałszywe zeznania, by ukryć z premedytacją przywłaszczenie mienia. W takim stanie faktycznym oskarżona nie mogła skorzystać z uprzywilejowanego typu przestępstwa jakim jest art. 233 § 1 a k.k.

Wniosek

Wniosek o przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 1. z art. 233 § 1 k.k.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej od zarzucanych jej czynów.

Wniosek o przyjęcie , iż czyn z art. 284 §1 k.k. stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 284 § 3 k.k.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny co do przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 1 z art. 233 § 1 k.k.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku o uniewinnienie z uwagi na niezasadność zarzutu apelacji w zakresie czynu przypisanego w punkcie 2.

Bark podstaw do przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu z art. 284 §3 k.k. z uwagi na brak uzasadnienia apelacji w tym zakresie, jak również z braku podstaw do przyjęcia, że czyn oskarżonej stanowi wypadek mniejszej wagi.

Lp.

Zarzut

2

Obraza prawa materialnego ( z ostrożności procesowej) punkt 3 i 4 apelacji :

3.  Polegający na przyjęciu, że opisane w wyroku zachowanie oskarżonej składającej zeznania w (...) w M. wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 233 §1 k.k. w zw. z art. 238 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. pomimo, iż prawidłowa interpretacja takiego zachowania prowadzi do konkluzji , iż mogło ono wyczerpać jedynie i co najwyżej znamiona przestępstwa z art. 233 kk

4.  Poprzez pominięcie w przyjętej kwalifikacji zdarzeń, iż oskarżona popełniła opisane w wyroku przestępstwa w ramach czynu ciągłego opisanego w art. 12 k.k. albowiem zostały one popełnione w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, co uważa się za jeden czyn zabroniony

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Punkt 3 apelacji został już omówiony w zarzucie Lp. 1 gdyż ma tożsamy charakter. Jest to zarzut mieszany błędu w ustaleniach faktycznych i obrazy prawa materialnego.

Odnośnie punktu 4 apelacji Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do jego uwzględnienia. Artykuł 12 § 1 k.k. normuje instytucję tzw. czynu ciągłego, tj. czynu zabronionego, popełnianego niejako „na raty" (Kardas [w:] Wróbel, Zoll I/1, s. 208; Kardas, Przestępstwo ciągłe w prawie, s. 272–273; zob. postanowienie SN z 1.06.2017 r., III KK 5/17, LEX nr 2321862). Istnieją trzy przesłanki przyjęcia omawianej konstrukcji. Po pierwsze, dopuszczenie się więcej niż jednego zachowania w krótkich odstępach czasu; po drugie, wykonanie zamiaru powziętego z góry w odniesieniu do wszystkich zachowań; po trzecie, jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste – tożsamość pokrzywdzonego (Kardas [w:] Wróbel, Zoll I/1, s. 224; Wróbel, Zoll, s. 290).

W doktrynie wprowadzany jest także warunek, by zachowania składające się na czyn ciągły były jednorodne. Nie chodzi tu o to, by wyczerpywały one znamiona jednego i tego samego przepisu ustawy. Jednak konieczne jest, by atakowały one to samo dobro prawne i by miały jednorodny charakter. Niedopuszczalne jest np. łączenie w jeden czyn kradzieży zwykłych z kradzieżami z włamaniem (wyrok SA w Krakowie z 9.10.2007 r., II AKa 164/07, KZS 2007/10, poz. 50).

Już takie poglądy doktryny, wykluczają możliwość przyjęcia, że oskarżona M. O. dopuściła się czynu ciągłego. Czyny jej przypisane bowiem, mimo iż zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, atakują różne rodzajowo dobra, tj. wymiar sprawiedliwości oraz mienie, co wyklucza możliwość uznania, że stanowią one czyn ciągły.

Sąd Rejonowy nie uprzedził stron, w trybie art. 399 § 1 k.p.k. o możliwości zmiany opisu czynu zarzucanego oskarżonej z art. 284 § 1 k.p.k. Brak ten jednak nie miał żadnego wpływu na treść wyroku, albowiem modyfikacji na niekorzyść uległ jedynie nieznacznie okres w jakim zostało popełnione przestępstwo, z drugiej zaś strony przyjęta została korzystniejsza wartość mienia jaka została przez oskarżoną przywłaszczona.

Wniosek

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku o przyjęcie, że oskarżona popełniła opisane w wyroku w punkcie 1. i 2. przestępstwa w ramach czynu ciągłego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny co do przyjęcia kwalifikacji prawnej czynu przypisanego w punkcie 1 z art. 233 § 1 k.k.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku o przyjęcie, że oskarżona popełniła opisane w wyroku przestępstwa w ramach czynu ciągłego.

Lp.

Zarzut

3

Punkt 5. apelacji - rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonej zaskarżonym wyrokiem kary. Sąd Okręgowy z uwagi na zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1. odniósł ten zarzut tylko do kary wymierzonej za przestępstwo z art. 284 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności wyjaśnienia w tym miejscu wymaga, iż o „rażącej niewspółmierności kary” w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. nie można mówić w sytuacji, gdy Sąd wymierzając karę, uwzględnił wszystkie okoliczności wiążące się z poszczególnymi ustawowymi dyrektywami i wskaźnikami jej wymiaru, czyli wówczas, kiedy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego ustawową, wynikającą z reguł zawartych w art. 53 § 1 k.k., zasadę sądowego wymiaru kary, nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się utrzymać w kontekście wymagań wynikających z ustawowych dyrektyw determinujących wymiar kary.

Należy podkreślić, iż niewspółmierność kary zachodzi wtedy, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie całego bezprawia popełnionych czynów i nie spełnia celów kary. Należy mieć na uwadze, że nie chodzi tu o każdą ewentualną różnicę, co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczą, że kara wymierzona jawi się jako kara rażąco niewspółmierna, a więc nie dającą się zaakceptować.

Sąd Okręgowy pozytywnie ocenił orzeczoną wobec oskarżonej za przestępstwo z art. 284 § 1 k.k. karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny 200 stawek dziennych po 10 złotych stawka.

Zdaniem Sądu Odwoławczego stanowi ona sankcję sprawiedliwą, w pełni odpowiadającą dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd Rejonowy wymierzył oskarżonej ww. sankcję nie przekraczając granic przewidzianych przez ustawę, dostosował dolegliwość do stopnia winy, uwzględnił stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także poszczególne okoliczności łagodzące i obciążające oskarżoną, wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie sankcje te mają osiągnąć w stosunku do oskarżonej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Odnośnie wymiaru kary grzywny wskazać należy, iż oskarżona jest osobą młodą, może pracować zarobkowo i orzeczoną jej karę grzywny (w łącznej kwocie 2000 złotych) może spłacić w ratach, zatem wysokość tej kary także nie może zostać uznana za rażąco surową.

Podsumowując, orzeczona kara za przestępstwo z art. 284 § 1 k.k. nie może być uznana za niewspółmiernie surową i to w dodatku w stopniu rażącym.

Wniosek

Obrońca zgłosił wniosek o wymierzenie oskarżonej kary łagodniejszego wymiaru

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do złagodzenia kary za przestępstwo z art. 284 § 1 k.k.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Punkty 2, 5, 6 i 7

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe w tym zakresie i wyciągnął ze zgromadzonych dowodów prawidłowe wnioski, zgodnie z art. 4, 7 i 410 k.p.k. Argumenty zawarte w wywiedzionym przez obrońcę oskarżonego środku zaskarżenia były całkowicie bezzasadne. W sprawie brak było również podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 k.p.k., uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji. W związku z powyższym orzeczenie w punktach 2, 5, 6 i 7 należało utrzymać w mocy w całości.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

4.  Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że :

d)  w ramach pierwszego z zarzucanych oskarżonej czynów, uznano oskarżoną M. O. za winną tego, że w dniu 18 września 2017 roku w Komendzie Powiatowej Policji w M., będąc pouczoną o odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywych zeznań, złożyła fałszywe zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu przygotowawczym sygn. KR-560- (...) opisując okoliczności i przebieg dokonanego w dniu 18 września 2017 roku w M. na ul. (...) w salonie gier firmy (...) Sp. z o.o. z/s w B. na jej osobie przestępstwa rozboju, wiedząc o tym, że przestępstwa tego nie popełniono, tj. za winną przestępstwa z art. 233 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 233 § 1 k.k. Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonej karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności

e)  uchylono porządkowo orzeczenia zawarte w punkcie 3 i 4

f)  na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. wymierzone oskarżonej kary 8 (ośmiu ) miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności ( po sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej Postanowieniem z dnia 13.03.2020r.) za przestępstwo z art. 284 § 1 k.k. połączył i wymierzył oskarżonej karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, której wykonanie, na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby.

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana wynikła z przyczyn opisanych przy omówieniu zarzutów dotyczących kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego i przypisanego w punkcie 1 zaskarżonego wyroku z art . 233 § 1 k.k. w zw. z art. 238 k.k. i w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Za przestępstwo z art. 233 § 1 k.k. Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonej karę 8 miesięcy pozbawienia wolności uznając, iż kara ta, mimo zmiany kwalifikacji prawnej czynu, nadal jest adekwatna do wysokiego stopnia szkodliwości społecznej czynu, jakiego dopuściła się oskarżona, które to okoliczności przy wymiarze kary słusznie podkreślił Sąd Rejonowy i odpowiada dyrektywom wymiaru kary określonym w art. 53 § 1 i 2 k.k.

Kara łączna pozbawienia wolności została przez Sąd Okręgowy wymierzona w rozmiarze 1 roku i w tym zakresie, mając na uwadze tożsamość kar jednostkowych wymierzonych przez Sąd Rejonowy i Sąd Okręgowy, Sąd odwoławczy w pełni podziela rozważania dotyczące wymiaru kary łącznej zawarte w uzasadnieniu Sądu Rejonowego.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 3

O kosztach sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. uznając, że poniesienie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonej zbyt uciążliwe, albowiem zobowiązana jest przystąpić do naprawy szkody wyrządzonej przestępstwem.

7.  PODPIS

Piotr Gerke Ewa Taberska Hanna Bartkowiak