Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 35/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Szczecinie z dnia 28 października 2019 r., sygn. akt III K 316/18

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

K. Ś., A. J.

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał dowodów ani nie dokonywał odmiennej oceny dowodów przeprowadzonych przez Sąd I instancji.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego wyrażającą się w przyjęciu, że:

a) oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu,

b) oskarżeni działali w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w celu udaremnienia egzekucji ze swojego majątku prowadzonej na podstawie nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu,

c) oskarżony A. J. jest osobą karaną, a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść i wyrażający się w przyjęciu, że oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu podczas, gdy zgromadzone w sprawie dowody oceniane zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego nie dały ku temu podstaw.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza materiału aktowego niniejszej sprawy wskazuje, że nie doszło do zarzucanej w omawianym środku odwoławczym obrazy przepisów postępowania - art. 7 k.p.k.. Generalnie wypada także przypomnieć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli tylko: 1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, 2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, 3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto motywy te zostały wyczerpująco i logicznie przedstawione w uzasadnieniu wyroku (por. np. wyroki SN z: 04.07.1995 r., II KRN 72/95, Prok. i Pr. 1995/11-12/6; 22.02.1996 r., II KRN 199/95, Prok. i Pr. 1996/10/10; 03.09.1998 r., V KKN 104/98, Prok. i Pr. 1999/2/6; postanowienia SN z: 01.09.2010 r., IV KK 78/10, OSNwSK 2010/1/1653; 18.12.2012 r., III KK 298/12, LEX nr 1232292; 28.04.2015 r., II KK 89/15, LEX nr 1682543). Tymczasem obrońca K. Ś. oraz A. J. racjonalnie nie wykazał, aby którykolwiek z powyższych warunków nie został w zaskarżonym wyroku dotrzymany. Z kolei okoliczność, że w niniejszej sprawie oceniono poszczególne dowody pod kątem ich wiarygodności nie w taki sposób, jak życzyłby sobie tego autor omawianej apelacji, wcale jeszcze nie oznacza, że w procesie ich weryfikacji doszło do naruszenia reguł wyrażonych w art. 7 k.p.k. Naturalnie odmienna ocena dowodów, zaproponowana w apelacji - korzystna dla oskarżonych jest prawem obrońcy, jednakże nie wynika z niej samo przez się, by ocena dokonana w zaskarżonym wyroku charakteryzowała się zupełną dowolnością.

Ustalając stan faktyczny i rozstrzygając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy miał do dyspozycji zeznania świadków F. B. (k.146-148,603verte-604), L. Z. (k.188-189, 587-588), M. P. (k.215-216, 629), T. S. (k.190-191, 604-605), a przede wszystkim J. K. (k.131-133,585verte-587) oraz P. K. (k.29-32, 466-467, 584-585), którzy nabyli od oskarżonych zagrożoną zajęciem nieruchomość oraz szereg dokumentów związanych z egzekucją nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu z dnia 1 września 2015 r. w sprawie XVIII Nc 50/15 zaopatrzonego klauzulą wykonalności w dniu 26 października 2015 r. zobowiązującego do zapłaty kwoty 145.742,52 zł na rzecz wierzyciela (...) oraz dotyczących przeprowadzania transakcji sprzedaży mieszkania położonego przy ul. (...).

Sąd rozstrzygający słusznie nie znalazł żadnych powodów, aby nie dać wiary zeznaniom świadków, albowiem zaznania te były wewnętrznie spójne i logiczne nawzajem się uzupełniały oraz zostały potwierdzone zgromadzonymi w sprawie dokumentami, a tym samym ustalił stan faktyczny w oparciu o zeznania tych świadków, jak i w oparciu o dowody z dokumentów. A. J. oraz K. Ś., w toku postępowania dowodowego nie kwestionowali tych zdarzeń faktycznych i prawnych. Sąd a quo słusznie również ocenił, jako wiarygodne dokumenty zebrane w toku niniejszego postępowania, między innymi takie jak odpisy księgi wieczystej, odpisy orzeczeń sądowych, czy też akty notarialne. Ich prawdziwość nie budziła wątpliwości w toku postępowania, nie były one kwestionowane przez strony, zostały one sporządzone przez osoby mające należytą wiedzę i przygotowanie zawodowe.

Sąd Apelacyjny wskazuje, iż dla przypisania oskarżonym popełnienia czynu z art. 300 § 2 k.k. istotne jest przyjęcie, iż działali oni w celu zmierzającym do udaremnienia zaspokojenia wierzyciela, a w tym przypadku (...). Należy przypomnieć, iż "Udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia swojego wierzyciela" to z kolei skutek oszukańczych działań dłużnika, polegających na usuwaniu, ukrywaniu, zbywaniu, darowaniu, niszczeniu, rzeczywistym lub pozornym obciążaniu albo uszkadzaniu składników swojego majątku zajętego lub zagrożonego zajęciem, mających na celu udaremnienie wykonania orzeczenia sądu lub innego organu państwowego (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 23. 10.2006r. II AKa 224/06 OSAW 2008/2/85).

W opozycji zatem do twierdzeń apelującego obrońcy, jakoby A. J. nie miał świadomości istnienia roszczenia, a przede wszystkim jego wysokości w kontekście ewentualnego wpływu na jego składniki majątkowe, czy też na sytuację kupujących J. i P. K., a co za tym idzie nie działał wspólnie i w porozumieniu z K. Ś. nie może się ostać. A. J. niewątpliwie miał świadomość wydania przeciwko niemu nakazu zapłaty w sprawie XVIII Nc 50/15, albowiem złożył wobec niego sprzeciw. Co więcej, należy mieć na uwadze, iż z chwilą, gdy egzekucja komornicza wobec Spółki (...), została umorzona z powodu jej bezskuteczności, a wierzyciel wystąpił do Sądu Rejonowego Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu do próby ugodowej, a potem z nakazem zapłaty, tenże oskarżony miał wiedzę, iż prowadzone postępowania będą miały niewątpliwy wpływ na prawa strony kupującej i może to skutkować powstaniem hipoteki. Co więcej, trudno sobie wyobrazić, aby po pierwsze osoba, która była udziałowcem spółki (...) z o.o., po drugie właścicielem w ½ nieruchomości, która miała zostać zbyta nie miała wiedzy o podejmowanych działaniach odnośnie zarówno spółki, jak i przede wszystkich nieruchomości. Zwłaszcza, gdy weźmie się pod uwagę, iż brak jest informacji, aby scedował te uprawnienia na osoby trzecie. Nie można również przemilczeć, iż z chwilą, gdy A. J. będący wspólnikiem nie uiścił na rzecz doradcy prawnego należnej kwoty, musiał mieć świadomość, iż ten będzie dochodził swoich roszczeń z majątku oskarżonego. Wreszcie, oskarżony był osobiście przy podpisywaniu aktu notarialnego w dniu 9 grudnia 2015 r., gdzie oświadczył, iż lokal nie jest obciążony prawami ani ciężarami na rzecz osób trzecich nieujawnionych w księdze wieczystej, wolne są od innych długów i obciążeń, ograniczeń w rozporządzaniu, nie jest przedmiotem postępowania egzekucyjnego ani zabezpieczającego, nie toczą się jakiekolwiek postępowania, których roszczenia mogą mieć wpływ na prawa strony kupującej w tym mogące skutkować powstaniem hipoteki. Tym samy, okoliczności akcentowane przez apelującego, iż to K. Ś. zlecił sprzedaż mieszkania, czy też stawił się 22 grudnia 2015 r. przed notariuszem w celu rozwiązania umowy sprzedaży nie mają wpływu na ustalenie, iż A. J. działał wspólnie i w porozumieniu z K. Ś.. Nota bene, A. J. był poinformowany o terminie rozwiązania umowy sprzedaży, ale z uwagi na pobyt w podróży nie mógł się stawić. Należy mieć na uwadze, iż zarówno A. J., jak i K. Ś. o wszystkich czynnościach związanych z egzekucją wytoczoną przeciwko nim przez S. S. i Wspólników byli informowani pisemnie. Należy wziąć pod uwagę, iż zawarte w art. 18 § 1 k.k. znamiona współsprawstwa i cechy konstrukcyjne tej postaci przestępczego współdziałania, polegają na "wspólnym i w porozumieniu wykonywania czynu zabronionego". O współsprawstwie nie może decydować sam zamiar popełnienia przestępstwa lecz konkretnie podejmowane czynności w czasie realizowania jego znamion, istotnych z punktu widzenia osiągnięcia tego celu, pozwalające stwierdzić, że mamy do czynienia z współwykonywaniem czynu przez więcej niż jedną osobę. Współsprawstwo według teorii materialno-obiektywnej oparte jest na porozumieniu wspólnego wykonania czynu zabronionego, charakteryzujące się odegraniem istotnej roli w procesie realizacji ustawowych znamion czynu zabronionego po stronie każdego ze wspólników. Na podstawie tej koncepcji współsprawcą będzie zarówno osoba, która w porozumieniu z inną realizuje całość lub część znamion czynu zabronionego, jak i osoba, która wprawdzie nie wykonuje czynności odpowiadającej znamieniu czasownikowemu danego czynu zabronionego, ale której zachowanie się - uzgodnione ze wspólnikiem - stanowi istotny wkład w realizację wspólnego przestępczego zamachu. (wyrok SA we Wrocławiu z dnia 27 listopada 2019 r., sygn. akt 152/19, LEX nr 2764877). Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe nie może być mowy, iż oskarżony A. J. nie działał wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym K. Ś. na szkodę J. i P. K. oraz spółki (...).

Odnosząc się natomiast do twierdzeń apelującego w zakresie K. Ś. te również nie zasługują na aprobatę. Absurdalne wręcz są twierdzenia obrońcy, jakoby oskarżony nie miał świadomości toczącego się przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, iż oskarżony nie wniósł sprzeciwu od nakazu zapłaty w sprawie XVIII Kc 50/15. Co więcej nie wykonał jego, a co niewątpliwie wiązało się z tym, iż pokrzywdzona spółka będzie na drodze prawnej dalej dochodzić swoich roszczeń, o czym niewątpliwie oskarżony miał świadomość. To, że dopiero 11 i 23 grudnia 2015 r., oskarżony dowiedział się o zajęciu jego udziału w nieruchomości położonej przy ul. (...) nie może świadczyć, iż jako majątek może nieruchomość zostać zajęta. K. Ś. znał swój stan majątkowy – w toku postępowania przygotowawczego odmówił udzielenia odpowiedzi, co do stanu majątkowego (k.489-490), wobec czego zbycie przez niego należącego do niego składnika majątku winno być zakwalifikowane jako działanie w celu udaremnienia uzyskania zaspokojenia przez wierzyciela (tym samym udaremnienia wykonania orzeczenia sądu nakazującemu mu dokonanie zapłaty na rzecz wierzyciela), a jego zbieżność czasowa z prowadzonym postępowaniem zarówno po wydaniu postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego w sprawach Km 1449/14 i Km 1450/14, jak i niedoszłej próby ugody ze spółką doradztwa prawnego, wskazuje iż sprzedane mieszkanie było niewątpliwie zagrożone zajęciem.

Przepis art. 300 §2 k.k. penalizuje zachowanie osoby, która w celu udaremnienia wykonania orzeczenia sądu, udaremnia lub uszczupla zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że, między innymi, zbywa składniki swojego majątku zajęte lub zagrożone zajęciem. Jako udaremnienie należy rozumieć całkowite wyłączenie zaspokojenia roszczenia, przy czym skutek w postaci udaremnienia należy ocenić na datę podjęcia przez sprawcę określonego działania. Późniejsza możliwość egzekucji w oparciu o działania, jakie wierzyciel podjął w postępowaniu cywilnym, nie ma znaczenia dla prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego, a to dlatego, że w polskim prawie obowiązuje zasada wyrażona przepisem art. 6 §1 k.k., z której wynika, iż czyn zabroniony został popełniony w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany. Kapitalne znaczenie ma także i to, że dyspozycja przepisu art. 300 §2 k.k. wspomina o składnikach majątku zagrożonych zajęciem. Tego rodzaju kwestia jest od dawna podnoszona w orzecznictwie (porównaj: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011 roku, w sprawie V KK 226/11, opublikowany w OSNKW 2012/2/21). Dla odpowiedzialności karnej sprawcy tego przestępstwa nie jest wręcz wymagane, by w dacie przestępnego działania oskarżonego istniało orzeczenie, którego wykonanie sprawca chce udaremnić. Przestępstwa z art. 300 §2 k.k. można się dopuścić również wtedy, gdy egzekucja dopiero grozi, a więc w okresie, kiedy wierzyciel w sposób niedwuznaczny daje do zrozumienia, że postanowił dochodzić swojej pretensji majątkowej w drodze sądowej. Wystarczające jest, więc by składniki majątku były zagrożone zajęciem, jeżeli istnieje obiektywne, rzeczywiste i bezpośrednie niebezpieczeństwo zajęcia, czyli takie, z którym należy się liczyć. Jest to przestępstwo kierunkowe, co oznacza, że wymaga wykazania, iż działanie sprawcy było nakierowane na udaremnienie wykonania orzeczenia. Fakt, że na skutek działań wierzyciela na drodze postępowania cywilnego wierzyciel „odzyskuje” możliwość prowadzenia egzekucji w stosunku do majątku, który został zbyty przez dłużnika nie ma decydującego znaczenia. Zauważyć należy, że w podobnych stanach faktycznych w orzecznictwie sądów powszechnych przyjmuje się, iż konieczność podjęcia działań na drodze postępowania cywilnego przesądza o wyższym stopniu zaangażowania, a także wyższym stopniu ryzyka przy podejmowaniu określonej inwestycji (podobnie na gruncie przestępstwa z art. 286 §1 k.k. wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 18 czerwca 2002 roku, w sprawie II AKa 343/01, opublikowanym w Krakowskich Zeszytach Sądowych z 2003 roku, Nr 3).

W realiach niniejszej sprawy nie ma żadnych wątpliwości, co do tego, iż swoim działaniem A. J. oraz K. Ś. zrealizowali dyspozycję wskazanego przepisu, a co za tym idzie wbrew stanowisku obrońcy, oskarżeni swoim działaniem doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem zarówno pokrzywdzonych (...), jak i J. i P. K.. Jak wynika z akt sprawy to na małżeństwie K. spoczywał obowiązek spłaty kredytu zaciągniętego z tytułu spłaty kredytu oskarżonych, zaś oskarżeni jednocześnie usiłowali swoim zachowaniem uszczuplić w ten sposób zaspokojenie wierzyciela z tytułu nie uiszczonych należności za usługi prawne.

Apelacja obrońcy oskarżonych, jako skierowana przeciwko całości wyroku (art. 447 § 1 k.p.k.), wymagała także odniesienia się do tej części, która rozstrzygała o karze, zwłaszcza, iż w zakresie A. J. obrońca wskazał, iż na dzień wydania wyroku przez Sąd I instancji był on osobą nie karaną, a nie jak wskazał sąd karaną. Wymiar konkretnej kary, dokonująca się w ramach treści art. 53 k.k.. Słowem to sąd I instancji ma ustawowo zagwarantowaną swobodę w ferowaniu wyroku, w tym kształtowania wymiaru kary. Rolą zaś sądu odwoławczego, w tym zakresie jest kontrola, czy granice swobodnego uznania sędziowskiego, stanowiącego zasadę sądowego wymiaru kary nie zostały przekroczone w rozmiarach nie dających się wręcz zaakceptować. W realiach przedmiotowej sprawy nie sposób uznać, by orzeczona wobec A. J. i K. Ś. kara 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby lat 2, w aspekcie całokształtu okoliczności obciążających i łagodzących, jawiła się jako niewspółmiernie rażąco surowa. Nawet biorąc pod uwagę sytuację prawną oskarżonego A. J.. Także w przekonaniu Sądu odwoławczego - wymierzona oskarżonym kara jest adekwatna i sprawiedliwa, uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oraz stwarza realne możliwości osiągnięcia korzystnych efektów poprawczych, słowem czyni zadość wszystkim dyrektywom wymiaru kary. Powinna ona zarazem wywołać w świadomości oskarżonych przeświadczenie o nieuchronności kary oraz wyrobić poczucie odpowiedzialności i poszanowania prawa.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie zaistniały okoliczności podlegające uwzględnieniu z urzędu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

I. Oskarżonych K. Ś. i A. J. uznaje za winnych tego, że w okresie od dnia 24 listopada 2015r. do dnia 9 grudnia 2015r. w S. działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w celu udaremnienia egzekucji ze swego majątku prowadzonej na podstawie nakazu zapłaty wydanego przez Sąd Okręgowy w Poznaniu z dnia 1.09. 2015r. w sprawie (...)zaopatrzonego w klauzulę wykonalności w dniu 26.10. 2015r. zobowiązującego do zapłaty kwoty 145 742,52zł na rzecz wierzyciela (...) – zawarli przed notariuszem L. Z. umowę przedwstępną repertorium A numer (...) a następnie umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...) w S. repertorium A nr 6005, objętego księga wieczystą numer (...), przenosząc na rzecz J. K. i P. K. zajęty pismem Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Szczecinie Prawobrzeże i Zachód z dnia 4 grudnia 2015r. w sprawie (...) udział ½ w powyższej nieruchomości , po uprzednim wprowadzeniu w błąd małżonków K., że przysługujący K. Ś. udział w powyższym lokalu nie jest obciążony prawami ani ciężarami na rzecz osób trzecich nieujawnionymi w księdze wieczystej, wolny jest od innych długów i obciążeń, nie jest przedmiotem postępowania egzekucyjnego ani zabezpieczającego i nie toczą się jakiekolwiek postępowania, których orzeczenia mogą mieć wpływ na prawa strony kupującej, czym doprowadzili do niekorzystnego rozporządzenia mieniem J. K. i P. K. w kwocie 13 000zł w gotówce oraz 357 000zł pochodzących z kredytu hipotecznego, usiłując uszczuplić w ten sposób zaspokojenie wierzyciela (...) lecz zamierzonego celu uszczuplenia majątku nie osiągnęli z uwagi na odstąpienie przez małżonków K. od umowy sprzedaży czym działali na szkodę J. K., P. K. oraz (...), tj. dokonania przestępstwa z art.286§1kk w zw. z art.294§1kk w zb. z art. 13§1kk w zw. z art. 300§2kk w zw. z art. 11§2kk w zw. z art.12kk. i za to na podstawie art. 294§1kk w zw. z art.11§3kk i art.33§2kk wymierza każdemu z nich karę 1(jednego) roku pozbawienia wolności i 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 10 (dziesięć) złotych każda;

II. Na podstawie art. 69 § 1i 2 kk i 70 § 1 kk wykonanie wymierzonej każdemu z oskarżonych kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat;

III. Na podstawie art. 72§1pkt 2 kk w okresie próby zobowiązuje oskarżonych K. Ś. i A. J. do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonych J. K. i P. K. za popełnienie na ich szkodę przestępstwa oszustwa;

IV. Na podstawie art. 46§1kk orzeka wobec oskarżonych K. Ś. i A. J. obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę solidarnie na rzecz J. K. i P. K. kwoty 13 228,88zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 sierpnia 2019r. do dnia zapłaty;

V. Zasądza od oskarżonych K. Ś. i A. J. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w częściach ich dotyczących, w tym wymierza każdemu z nich opłatę w kwocie 580 (pięćset osiemdziesiąt) złotych.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty obrońcy nie podlegają uwzględnieniu, albowiem stanowią li tylko polemikę z zaskarżonym orzeczeniem.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

7.  PODPIS

SSA Janusz Jaromin SSA Maciej Żelazowski SSA Piotr Brodniak

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Utrzymano w mocy zaskarżone orzeczenie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana