Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIV Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca SSO Katarzyna Bojańczyk

Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Raczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zobowiązanie do udzielenia informacji

I.  zobowiązuje (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do udzielenia Stowarzyszeniu (...) z siedzibą w W. informacji obejmujących okres od 9 lipca 2010 r. do 23 maja 2017 r. dotyczących utworów audiowizualnych wyświetlanych w kinach, które były prowadzone przez (...) Sp. z o.o. sp.j. z siedzibą w W. z wyszczególnieniem tytułów utworów audiowizualnych oraz okresów, w których były one wyświetlane;

II.  w pozostałej części powództwo oddala;

III.  znosi wzajemnie koszty procesu między stronami.

Sygn. akt XXIV C 568/17

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 23 maja 2017 r. Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W. domagało się zobowiązania (...) Sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w W. do udzielenia następujących informacji obejmujących okres od dnia 1 czerwca 2007 r. do dnia 23 maja 2017 r.:

a) jakie utwory audiowizualne były wyświetlane w prowadzonych przez pozwaną kinach, z wyszczególnieniem ich tytułów oraz okresów, w których były wyświetlane;

b) jakie wpływy zostały uzyskane przez pozwaną z tytułu wyświetlania poszczególnych utworów audiowizualnych, o których mowa w pkt. a, w poszczególnych miesiącach;

c) artystyczne wykonania których z imienia i nazwiska artystów wykonawców utworów słownych, muzycznych i słowno-muzycznych, były eksploatowane w ramach poszczególnych utworów audiowizualnych, o których mowa w pkt. a.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że jest organizacją zbiorowego zarządzania w rozumieniu art. 104 ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (jt. Dz.U. z 2018 r. poz. 1191, dalej jako: u.p.a.p.p.)., uprawnioną na mocy decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego do zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi do artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych, w tym do pobierania wynagrodzenia, na wskazanych w decyzji polach eksploatacji. Powód powołał się na uprawnienie z art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. do domagania się udzielenia informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych dla określenia wynagrodzeń i opłat, wynikających z eksploatacji artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych. Powód podniósł, że pozwana jest jednym z największych operatorów kin w Polsce, a co za tym idzie w ramach prowadzonej działalności dokonuje eksploatacji artystycznych wykonań. Powód zaznaczył, że żądane przez niego informacje znajdują się jedynie w posiadaniu pozwanej, a są one niezbędne do podjęcia decyzji o celowości ewentualnego wystąpienia wobec pozwanej z roszczeniami o zapłatę należnych wynagrodzeń.

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (powstała na skutek przekształcenia (...) Sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w W.) wniosła o oddalenie powództwa w całości. Ponadto wniosła o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana podniosła zarzut braku legitymacji czynnej powoda. Zdaniem pozwanej, skoro roszczenie informacyjne w niniejszej sprawie związane jest z roszczeniem o zapłatę wynagrodzenia, o którym mowa w art. 70 ust. 2 ^{( 1)} pkt 1 u.p.a.p.p., przysługiwałoby ono powodowi wyłącznie wtedy, gdyby był organizacją właściwą w rozumieniu art. 70 ust. 3 i art. 107 u.p.a.p.p. Pozwana wskazała, że w zakresie zbiorowego zarządzania prawami do artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych powód nie jest jedyną organizacją zbiorowego zarządzania działająca na polu eksploatacji „wyświetlanie”. Na tym polu działają bowiem również inne organizacje zbiorowego zarządzania, takie jak (...), (...), (...), czy (...), przy czym (...) reprezentuje dokładnie tę samą kategorię uprawnionych, co powód, tj. artystów wykonawców utworów muzycznych i słowno-muzycznych na polu eksploatacji „wyświetlanie”. Okoliczność ta przesądza, zdaniem pozwanej, o braku legitymacji czynnej powoda.

Ponadto pozwana podniosła, że przepis art. 105 u.p.a.p.p. ma zasięg ograniczony do terytorium RP. W ocenie pozwanej legitymacja procesowa czynna mogłaby przysługiwać powodowi wyłącznie w odniesieniu do konkretnych artystycznych wykonań, których wykonawcy zawarli z powodem umowy o powierzenie praw w zarząd w zakresie pobierania wynagrodzenia z tytułu wyświetlania utworu audiowizualnego. Pozwana wskazała również, że powód nie jest uprawniony do żądania udzielenia informacji za okres sprzed 9 lipca 2010 r., kiedy to nie posiadał zezwolenia na zbiorowe zarządzanie na polu eksploatacji „wyświetlanie”.

Pozwana oświadczyła, że nie posiada informacji o artystycznych wykonaniach utworów muzycznych i słowno-muzycznych wykorzystanych w poszczególnych filmach, gdyż nie otrzymuje ich od dystrybutora takich informacji, co wynika z ustalonej praktyki na rynku kinowym. Takimi danymi dysponują producenci filmów. Zdaniem poznanej powód nie wykazał, że żądane przez niego informacje są niezbędne do określenia wysokości dochodzonych roszczeń i opłat.

Pozwana zarzuciła również, że roszczenie częściowo uległo przedawnieniu. Zdaniem pozwanej w niniejszej sprawie należy stosować trzyletni termin przedawnienia, przewidziany w art. 118 k.c. dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej ( odpowiedź na pozew - k. 33-41).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W. (dalej: (...)) jest organizacją zrzeszającą artystów wykonawców utworów muzycznych i słowno-muzycznych, w szczególności muzyków instrumentalistów i wokalistów. Do celów tego Stowarzyszenia należy w szczególności ochrona oraz zbiorowe zarządzanie prawami do artystycznych wykonań swoich członków i ich następców prawnych, którzy powierzą (...) swoje prawa w tym celu, a także ochrona oraz zbiorowe zarządzanie prawami do artystycznych wykonań artystów niebędących członkami Stowarzyszenia i ich następców prawnych, którzy bezpośrednio lub za pośrednictwem organizacji zagranicznych powierzyli swoje prawa (...), albo których sprawy (...) prowadzi bez zlecenia za zasadach negotiorum gestio. Celem (...) jest również wykonywanie uprawnień organizacji zbiorowego zarządzania wynikających z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych ( informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru stowarzyszeń – k. 13-16; okoliczności bezsporne).

Na mocy decyzji Ministra Kultury i Sztuki z dnia 1 lutego 1995 r. ((...), zmienionej decyzjami z dnia 11 marca 1998 r., z dnia 15 października 2001 r. ((...)), z dnia 13 marca 2003 r. ((...)) oraz decyzją z dnia 9 lipca 2010 r. ((...) (...) uzyskało zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami pokrewnymi do artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych, w tym do pobierania wynagrodzenia, na następujących polach eksploatacji: 1) utrwalanie, 2) zwielokrotnianie określoną techniką egzemplarzy artystycznych wykonań, w tym zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową, 3) wprowadzanie do obrotu, 4) najem oraz użyczenie, 5) odtwarzanie, 6) nadawanie, 7) reemitowanie, 8) publiczne udostępnianie artystycznego wykonania w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym, 9) wyświetlanie. Dotychczasowy zakres zezwolenia (...) na zbiorowe zarządzanie prawami pokrewnymi do artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych został rozszerzony o pole eksploatacji „wyświetlanie” na mocy decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z 9 lipca 2010 r. ( (...)).

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest operatorem 34 kin zlokalizowanych w 19 miastach w P. ( (...) Pozwana prowadzi działalność gospodarczą związaną przede wszystkim z projekcją filmów ( informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców – k. 44-50).

(...) Sp. z o.o. nie gromadzi informacji dotyczących wykonawców utworów muzycznych i słowno-muzycznych wykorzystanych w wyświetlanych przez nią filmach. Dystrybutorzy filmowi nie przekazują pozwanej ww. informacji przy udostępnianiu jej filmów do wyświetlania ( zeznania świadków T. S. i S. S. – nagranie rozprawy z 6 listopada 2018 r).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności z uwagi na zmianę stanu prawnego rozważenia wymaga, w oparciu o jakie przepisy należy rozpoznać roszczenie powoda.

W dniu 19 lipca 2018 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 czerwca 2018 r. o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1293, dalej jako: u.z.z.p.a.), która uchyliła rozdział 12 u.p.a.p.p., tj. przepisy art. 104-110. Uchylony art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. stanowił podstawę roszczenia informacyjnego, dochodzonego w niniejszej sprawie przez powoda.

Obecnie roszczenie informacyjne uregulowane jest w art. 48 u.z.z.p.a., który powiela treść art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. W myśl art. 5 ust. 1 u.z.z.p.a. domniemywa się, że organizacja zbiorowego zarządzania jest uprawniona do zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi w zakresie udzielonego jej zezwolenia oraz posiada legitymację procesową w tym przedmiocie. Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 2 u.z.z.p.a. w zakresie, w jakim art. 2l-21 ³, art. 25 ust. 4 oraz art. 70 ust. 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przewidują obowiązek zawarcia umowy lub zapłaty wynagrodzenia za pośrednictwem organizacji zbiorowego zarządzania, prawami danej kategorii uprawnionych do danego rodzaju utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na danym polu eksploatacji, którzy nie zawarli umowy o zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi z żadną organizacją, zbiorowo zarządza ta organizacja, która jest reprezentatywna w odniesieniu do tych praw. Pojęcie organizacji reprezentatywnej zostało zdefiniowane w art. 10 ust. 1 u.z.z.p.a., zgodnie z którym organizacja zbiorowego zarządzania, która jako jedyna posiada zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami danej kategorii uprawnionych do danego rodzaju utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na danym polu eksploatacji, jest organizacją reprezentatywną. Natomiast w myśl art. 10 ust. 2 u.z.z.p.a. jeżeli zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami danej kategorii uprawnionych do danego rodzaju utworów lub przedmiotów praw pokrewnych na danym polu eksploatacji posiada więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania, organizacją reprezentatywną jest ta, która w tym zakresie reprezentuje największą liczbę uprawnionych na podstawie umowy o zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi oraz umowy o reprezentacji. Reprezentatywność organizacji zbiorowego zarządzania w przypadku, o którym mowa w ust. 2, stwierdza z urzędu minister w drodze decyzji (art. 10 ust. 3).

Ustawa o zbiorowym zarządzaniu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi z dnia 15 czerwca 2018 r. nie zawiera przepisów przejściowych w zakresie postępowań toczących się na podstawie art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. wszczętych przed 19 lipca 2018 r. Przepisy art. 136 i 137 u.z.z.p.a. nie regulują kwestii, w oparciu o jakie przepisy prawa materialnego (ustawy dawnej czy nowej) postępowania te powinny być prowadzone. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, należy zastosować ogólne reguły prawa międzyczasowego.

Zgodnie z art. 3 k.c. ustawa nie ma mocy wstecznej, chyba że co innego wynika z jej brzmienia lub celu. Powyższy przepis statuuje zasadę nieretroakcji, która polega na tym, że ustawa działa tylko na przyszłość, nie obejmuje natomiast swoją mocą okresu poprzedzającego jej wejście w życie. Nałożenie obowiązku przestrzegania określonych reguł wymaga uprzedniego wydania ustawy i jej ogłoszenia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego zakaz wstecznego działania prawa został uznany za ogólną zasadę porządku prawnego w państwie prawa (S. Dmowski, S. Rudnicki Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza. Część ogólna, Warszawa 1998, s. 13 -14). Wobec powyższego uznać należy, że określona przepisem art. 3 k.c. zasada zakazująca retroakcji dotyczy wszystkich przepisów regulujących stosunki cywilnoprawne, w tym także kwestii związanych z roszczeniami wynikającymi z praw autorskich i praw pokrewnych.

Roszczenie informacyjne dochodzone w niniejszej sprawie związane jest z działalnością powoda w zakresie poboru wynagrodzenia przewidzianego dla artystów wykonawców z tytułu wyświetlania utworu audiowizualnego w kinach (art. 70 ust. 2 ¹ pkt 1 u.p.a.p.p.). Zgodnie z art. 70 ust. 3 u.p.a.p.p. korzystający z utworu audiowizualnego wypłaca wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 2 ¹, za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi. Roszczenie obejmuje okres od 1 czerwca 2007 r. do 23 maja 2017 r. W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu, wymóg dysponowania decyzją ministra stwierdzającą reprezentatywność organizacji zbiorowego zarządzania, przewidziany w art. 10 ust. 3 u.z.z.p.a. nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. W świetle powołanej wyżej zasady nieretroakcji prawa, wymóg ten może dotyczyć jedynie roszczeń za okres począwszy od 19 lipca 2018 r., tj. od dnia wejścia w życie u.z.z.p.a. Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, że niniejsza sprawa powinna zostać rozpoznana w oparciu o przepisy regulujące roszczenie informacyjne obowiązujące w okresie, za który powód domaga się informacji, tj. przepisy u.p.a.p.p.

Powód jest organizacją zbiorowego zarządzania prawami pokrewnymi w rozumieniu art. 104 ust. 1 u.p.a.p.p. (obecnie: art. 3 pkt 2 u.z.z.p.a.). Powód uzyskał zezwolenie ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego na zbiorowe zarządzanie prawami pokrewnymi do artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych, w tym do pobierania wynagrodzenia, między innymi na polu eksploatacji „wyświetlanie”. Zgodnie z art. 70 ust. 2 ¹ pkt 1) u.p.a.p.p. współtwórcy utworu audiowizualnego oraz artyści wykonawcy są uprawnieni do wynagrodzenia proporcjonalnego do wpływów z tytułu wyświetlania utworu audiowizualnego w kinach. Jak już wyżej wskazano, stosownie do art. 70 ust. 3 u.p.a.p.p. korzystający z utworu audiowizualnego wypłaca wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 2 ¹, za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Zgodnie z art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. w zakresie swojej działalności organizacja zbiorowego zarządzania może się domagać udzielenia informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia wysokości dochodzonych przez nią wynagrodzeń i opłat. Podkreślić trzeba, że postępowanie obejmujące roszczenie informacyjne jest autonomiczne w stosunku do postępowań o zapłatę (por. wyrok SN z 17 września 2009 r., III CZP 57/09, OSNC 2010/4/49). Niejednokrotnie dopiero uzyskanie określonych informacji w powyższym trybie umożliwia organizacji zbiorowego zarządzania sformułowanie konkretnych roszczeń o zapłatę związanych z wykorzystaniem praw autorskich lub pokrewnych.

Legitymacja czynna (...) wynika z domniemania przewidzianego w art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. Zgodnie z powołanym przepisem domniemywa się, że organizacja zbiorowego zarządzania jest uprawniona do zarządzania i ochrony w odniesieniu do pól eksploatacji objętych zbiorowym zarządzaniem oraz że ma legitymację procesową w tym zakresie. Na domniemanie to nie można się powołać, gdy do tego samego utworu lub artystycznego wykonania rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania. W doktrynie wskazuje się, że uzależnianie legitymacji procesowej organizacji zbiorowego zarządzania od wykazywania jakichkolwiek innych okoliczności poza uzyskaniem decyzji o zezwoleniu na wykonywanie zbiorowego zarządu nie znajduje żadnego uzasadnienia w przepisach prawnych. Domniemanie przysługiwania legitymacji procesowej każdej organizacji legitymującej się tą decyzją wynika wprost z art. 105 ust. 1 zd. 1, a każde wprowadzanie dodatkowych przesłanek o charakterze uznaniowym grozi arbitralnym zróżnicowaniem uprawnień organizacji zbiorowego zarządzania, a przez to ich dyskryminującym traktowaniem (A. Zalewski Komentarz do art. 105 w: R. Sarbiński (red.), M. Siciarek (red) Prawo autorskie. Komentarz do wybranych przepisów, LexisNexis 2014).

Pozwana podnosiła, że oprócz powoda, na polu eksploatacji „wyświetlanie” artystów wykonawców utworów muzycznych i słowno-muzycznych reprezentuje również Związek (...). W ocenie Sądu powyższa okoliczność nie jest wystarczająca dla obalenia domniemania z art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p. Aby podważyć omawiane domniemanie nie wystarczy bowiem samo wskazanie, że istnieje inna organizacja działająca w tym samym zakresie. Kwestionujący legitymację danej organizacji w odniesieniu do konkretnych praw musi ponadto wykazać, że inna organizacja działająca w tym samym zakresie powołuje się wobec niego na swój tytuł do tych samych praw. Sąd podziela pogląd utrwalony w orzecznictwie ukształtowanym pod rządami art. 105 ust. 1 u.p.a.p.p., że gdyby do obalenia domniemania przewidzianego w powyższym przepisie wystarczało samo wskazanie działającej w tym samym zakresie innej organizacji, to w sytuacji, w której Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego zezwala na działanie wielu organizacji o pokrywającym się zakresie zarządzania, domniemanie to mogłoby utracić swoje praktyczne znaczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1999 r., I CKN 1139/97, OSNC 2000, nr 1, poz. 6; wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2004 r., VI ACa 297/04, Lex nr 166786).

W okolicznościach niniejszej sprawy powód nie miał możliwości konkretnego określenia pozostających w jego zarządzie praw do artystycznych wykonań, wykorzystywanych przez pozwaną w ramach prowadzonej przez nią działalności (wyświetlania utworów audiowizualnych w kinach) w okresie od 1 czerwca 2007 r. do dnia 23 maja 2017 r. Z tego też względu powód wystąpił z roszczeniem z art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. Powód w pozwie określił w sposób rodzajowy prawa pokrewne pozostające w jego zarządzie, wskazując, że są to prawa do artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych. Dopiero uzyskane przez powoda informacje pozwolą mu na określenie, czy, a jeśli tak, to w jakim zakresie, pozwana w swojej działalności wykorzystywała artystyczne wykonania pozostające w zbiorowym zarządzie powoda.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że roszczenie zawarte w punkcie a) pozwu jest usprawiedliwione co do zasady. Pozwana jest biernie legitymowana w niniejszej sprawie. Jako podmiot prowadzący kina jest ona niewątpliwie korzystającym z utworu audiowizualnego w rozumieniu art. 70 ust. 3 u.p.a.p.p., ma zatem obowiązek udzielić powodowi informacji niezbędnych do ustalenia wysokości wynagrodzeń należnych artystom wykonawcom w tytułu wyświetlania utworu audiowizualnego w kinach. Zezwolenie udzielone powodowemu stowarzyszeniu na podstawie decyzji Ministra Kultury i Sztuki z dnia 1 lutego 1995 r. zmienionej późniejszymi decyzjami uprawnia je do poboru wynagrodzeń należnych artystom wykonawcom, o których mowa w art. 70 ust. 2 ¹ pkt 1 u.p.a.p.p. Aby powód mógł należycie wywiązywać się ze swoich zadań statutowych oraz z obowiązku wynikającego z art. 70 ust. 3 u.p.a.p.p., musi mieć wiedzę jakie utwory audiowizualne pozwana wyświetla w prowadzonych przez siebie kinach. Zauważyć jednak trzeba, że dopiero na mocy decyzji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia 9 lipca 2010 r. powód uzyskał zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami pokrewnymi do artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych na polu eksploatacji „wyświetlanie”. W tym stanie rzeczy powód nie jest uprawniony do żądania informacji za okres wcześniejszy (sprzed 9 lipca 2010 r.), kiedy to nie dysponował odpowiednim zezwoleniem właściwego ministra. W tym zakresie Sąd podziela stanowisko Sądu Apelacyjnego w Warszawie zawarte w wyroku z 10 grudnia 2015 r., I ACa 1986/15. Dlatego Sąd oddalił roszczenie z pkt. a) pozwu w części obejmującej żądanie udzielenia informacji za okres przed 9 lipca 2010 r.

Stanowisko pozwanej jakoby przepis art. 105 u.p.a.p.p. miał zasięg ograniczony do terytorium RP jest błędne. Domniemanie przewidziane w powołanym przepisie obejmuje - na polach eksploatacji określonych zezwoleniem - cały repertuar organizacji zbiorowego zarządzania, w tym utwory zagranicznych twórców oraz artystów wykonawców. Musi być ono - w myśl zasady asymilacji - rozumiane jednakowo w odniesieniu do twórców (artystów wykonawców) krajowych oraz zagranicznych. Nie ma zatem podstaw do różnicowania wyłączenia stosowania tego domniemania w zależności od przynależności twórcy do jednej z wymienionych grup (por. wyrok SN z 27 czerwca 2013 r., I CSK 617/12, Lex nr 1396366, wyrok SA w Warszawie z 20 kwietnia 2017 r., I ACa 140/16, Lex nr 2477331).

Sąd oddalił roszczenie zawarte w pkt. b) pozwu. Na podstawie art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. powód może domagać się udzielenia informacji niezbędnych do określenia wysokości dochodzonych przez niego wynagrodzeń. Dane dotyczące wpływów uzyskanych przez pozwaną z tytułu wyświetlania wszystkich utworów audiowizualnych w okresie od 9 lipca 2010 r. do 23 maja 2017 r. do takich informacji nie należą. Dla ustalenia wysokości wynagrodzenia przewidzianego w 70 ust. 2 ¹ pkt 1 u.p.a.p.p. powodowi potrzebne są informacje dotyczące wpływów uzyskanych z tytułu wyświetlania utworów audiowizualnych, w których wykorzystano artystyczne wykonania utworów muzycznych i słowno-muzycznych pozostających w zbiorowym zarządzie powoda. Informacje, których powód żądał w pkt. b) pozwu nie mieszczą się w granicach wyznaczonych przez normę wynikającą z art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p.

Oddaleniu podlegało również żądanie zawarte w punkcie c) pozwu. Pozwana wyjaśniła, że nie dysponuje informacjami dotyczącymi imion i nazwisk wykonawców utworów muzycznych i słowno-muzycznych wykorzystanych w wyświetlanych przez nią filmach. Pozwana oświadczyła, że nie otrzymuje takich danych od dystrybutorów filmów, ani nie gromadzi ich z własnej inicjatywy. Stanowisko pozwanej w tym zakresie zostało poparte zeznaniami świadków T. S. i S. S.. Powód nie udowodnił okoliczności przeciwnej. W tym stanie rzeczy brak było podstaw do zobowiązania pozwanej do udzielenia powodowi informacji w powyższym zakresie.

Zarzut częściowego przedawnienia roszczenia, zgłoszony przez pozwaną w odpowiedzi na pozew jest chybiony. Do roszczenia informacyjnego wynikającego z art. 105 ust. 2 u.p.a.p.p. stosuje się ogólny termin przedawnienia z art. 118 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r. III CSK 30/11, Lex nr 1129116, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 2016 r., IV CSK 653/15, OSNC 2017/5/59) Roszczenie dochodzone w sprawie niniejszej zdaniem Sądu wynika z realizacji przez powoda jego statutowych celów oraz zadań określonych w art. 70 ust. 3 u.p.a.p.p., nie jest ono zatem związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 118 k.c. w brzmieniu obowiązującym od dnia 9 lipca 2018 r. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Przepis art. 118 k.c. został zmieniony ustawą z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 1104, dalej jako: ustawa nowelizująca). W myśl art. 5 ust. 1 ustawy nowelizującej do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Jeżeli zgodnie z ustawą zmienianą w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, termin przedawnienia jest krótszy niż według przepisów dotychczasowych, bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej, to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu (art. 5 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony 30 maja 2017 r. (koperta k. 24), a zatem przed upływem terminu przedawnienia.

Z przedstawionych wyżej względów Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. – wobec częściowego uwzględnienia i częściowego oddalenia żądań powoda.