Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Jędrzejowie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2020 r. w Jędrzejowie na rozprawie

sprawy z powództwa H. G. (1)

przeciwko TUZ Towarzystwo (...) w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda H. G. (1) kwotę 14.655,68 zł (czternaście tysięcy sześćset pięćdziesiąt pięć złotych 68/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 13.000 zł (trzynaście tysięcy złotych) od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty i od kwoty 1655,68 zł (jeden tysiąc sześćset pięćdziesiąt pięć złotych 68/100) od dnia 5 grudnia 2019 roku do dnia zapłaty

II. oddala powództwo w pozostałej części

III. znosi między stronami koszty procesu

IV. nakazuje pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Jędrzejowie tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od:

1) H. G. (1) z zasądzonej na jego rzecz w pkt I kwoty, kwotę 338,47 zł (trzysta trzydzieści osiem złotych 47/100)

2) TUZ Towarzystwo (...) w W. kwotę 662,34 zł (sześćset sześćdziesiąt dwa złote 34/100)

Sygn. akt I C 162/19

UZASADNIENIE

WYROKU Z DNIA 23 lipca 2020 roku

W dniu 12 marca 2019 roku do tut. Sądu wpłynął pozew H. G. (1) przeciwko TUZ Towarzystwu (...) w W. o zapłatę kwoty 33.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 14 grudnia 2018 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia związane z cierpieniami powstałymi w skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 26 czerwca 2017 roku. Powód wskazał, że od strony powodowej otrzymał kwotę 7000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwotę 1944,32 zł tytułem zwrotu kosztów opieki, kwotę 986,40 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Powód nadto skazał, że od sprawcy szkody otrzymał kwotę 20.000 zł, z czego kwota 10.000 zł stanowiła zadośćuczynienie za krzywdy związane ze szkodą na jego osobie a 10.000 zł zadośćuczynienie za śmierć żony, która zmarła
w wyniku wypadku.

W dniu 5 grudnia 2019 roku strona powodowa rozszerzyła żądanie domagając się dodatkowo kwoty 1655,68 zł tytułem kosztów opieki sprawowanej przez osoby trzecie nad powodem z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty (k. 240 -242)

W odpowiedzi na pozew z dnia 21 maja 2019 roku strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu wskazując na wygórowaną wysokość żądania oraz wskazała, że przyznane powodowi kwoty wyczerpują całość jego żądania. (k. 58 - 59).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jędrzejowie sygn. akt II K 629/17 M. K. został uznany za winnego tego, że w dniu 26 czerwca 2017 roku w M., gm. J. na drodze K-7 relacji J.-K. prowadząc samochód osobowy marki S. o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w drogowym w ten sposób, że podczas wymijania się z samochodem marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez H. G. (1) zmienił w sposób niewymuszony przez innych uczestników ruchu kierunek poruszania kierowanego przez niego samochodu, wjechał na tor jazdy prawidłowo poruszającego się samochodu marki F. (...) przez co doprowadził do czołowego zderzenia się z tym pojazdem, w wyniku czego pasażer pojazdu marki F. (...) H. G. (2) doznała stłuczenia kręgosłupa szyjnego ze złamaniem kręgu C2, stłuczenia płuc, odmy
i krwiaków obu jam opłucnych, krwiaków przy kręgosłupie piersiowym, przerwania krezki jelita cienkiego, rozerwania obustronnego przepony, stłuczenia dwunastnicy, rozerwania otrzewnej w okolicy kątnicy, krwawienia do jamy otrzewnej, złamania kości ramiennej prawej z następową śpiączką i niewydolnością oddechową, które to obrażenia spowodowały u H. G. (2) chorobę realnie zagrażającą życiu w rozumieniu art. 156 §1 pkt. 2 kk, a H. G. (1) doznał wieloodłamowego awulsyjnego złamania dolnego bieguna rzepki kolana prawego, obustronnego złamania nasad łuków ósmego i dziewiątego kręgu piersiowego, złamania trzonu dziesiątego kręgu piersiowego, przezstawowego złamania głów obu żeber X, złamania wyrostka poprzecznego lewego drugiego kręgu lędźwiowego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jego ciała na okres trwający dłużej niż siedem dni tj. popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 kk i art. 177 §1 kk w zw. z art. 11 §2 kk. Wyrokiem tym zasądzono także na podstawie przepisu art. 46 §1 kk od oskarżonego na rzecz H. G. (1) kwotę 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.
W uzasadnieniu orzeczenia co do wysokości zadośćuczynienia wskazano, że kwota ta sanowi zarówno zadośćuczynienie za śmierć żony, jak i zadośćuczynienie za cierpienia związane ze uszkodzeniem ciała samego powoda.

Dowód: akta sygn. II K 629/17.

Powód otrzymał od sprawcy wypadku kwotę 20.000 zł zasądzoną wyrokiem w sprawie sygn. akt II K 629/17 (okoliczność niesporna).

Powód po wypadku został przewieziony do Szpitala we W., gdzie przebywał do 5 lipca 2017 roku z rozpoznaniem złamania rzepki kolana prawego. W trakcie pobytu
w szpitalu powód przeszedł operację - otwartą repozycję złamania awulsyjnego dolnego bieguna rzepki. W trakcie operacji stwierdzono u powoda nadto znaczne rozwałkowanie odłamu dalszego (guz kostny). Po operacji wystąpiły u powoda powikłania w związku
z zapaleniem płuc. Po wyjściu ze szpitala zalecono powodowi chodzenie o kulach
z obciążeniem kończyny i kontrolę w poradni ortopedycznej.

Powód po wyjściu ze szpitala powód leczył się w poradni ortopedycznej we W., odbywał rehabilitację.

Dowód: dokumentacja medyczna (k. 36 – 38, 40 - 43), zeznania powoda (k. k. 219 v -220+ nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku), zeznania świadka E. G. (1) (k. 218v -219 + nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku), zeznania świadka W. G. (1) (k. 219 -219v + nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku).

W wyniku zdarzenia z dnia 26 czerwca 2017 roku powód doznał urazu w postaci uszkodzenia stawu kręgowo – żebrowego na poziomie żebra X, co spowodowało ograniczenie ruchomości odcinka piersiowego kręgosłupa w zakresie zginania oraz rotacji,
a to skutkuje stałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 15 %, izolowanego złamania żeber co powoduje 3 % stałego uszczerbku na zdrowiu i złamania kości rzepkowej oraz związanej z tym pourazowej deformacji kości rzepkowej, co skutkuje 5% stałym uszczerbkiem na zdrowiu.

Dowód: zeznania powoda (k. k. 219 v -220+ nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku), opinia biegłego R. H. (k. 228 -231), zeznania świadka E. G. (1) (k. 218v -219 + nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku), zeznania świadka W. G. (1) (k. 219 -219v + nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku),

Po zdarzeniu powód wymagał opieki rodziny, która pomagała powodowi w ubieraniu, czynnościach higienicznych, zmianie opatrunków, stawaniu z łóżka, jak również przygotowywaniu posiłków.

Powód wymagał pomocy osób trzecich do 6 miesięcy, przy czym przez pierwsze 3 miesiące w rozmiarze znaczącym tj. w wymiarze do 6 h na dobę przez pierwszy miesiąc, 4 h w drugim miesiącu i 3 h w trzecim miesiącu.

W 2017 roku 1 godzina usług opiekuńczych świadczonych na terenie gminy N. wynosiła 16,50 zł.

Dowód: zeznania świadka E. G. (1) (k. 218v -219 + nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku), zeznania powoda (k. 219 v -220+ nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku), opinia biegłego R. H. (k. 228 – 231), pismo (...) (k. 252), zeznania świadka W. G. (1) (k. 219 -219v + nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku).

Pismem z dnia 29 listopada 2018 roku strona powodowa powiadomiła powoda
o ostatecznym przyznaniu mu zadośćuczynienia w kwocie 7000 zł i kwoty 1944,32 zł tytułem odszkodowania za opiekę sprawowaną przez osoby trzecie.

Dowód: pismo (k. 35).

Powód ma 68 lat, jest emerytem, przed wypadkiem leczył się kardiologicznie. Po wypadku przebywał w (...) Centrum (...) po odbytym zawale.

Przed wypadkiem powód był sprawny, pracował w ogródku, jeździł na rowerze. Aktualnie nie może wykonywać tych czynności.

Po wypadku powód bał się jeździć samochodem, aktualnie nie może aktywnie zajmować się wnukami, co robił przed wypadkiem.

Dowód: zeznania powoda (k. 219 v -220+ nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku), dokumentacja medyczna (k. 36 – 39), zeznania świadka E. G. (2) (k. 218 v – 219 + nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku), zeznania świadka W. G. (1) (k. 219 -219v + nagranie rozprawy z dnia 24 września 2019 roku),

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest zasadne częściowo.

Zgodnie z przepisem art. 445 § 1 kc w wypadkach przewidzianych w art. 444 § 1 kc (rozstrój zdrowia, uszkodzenie ciała) Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę.

W myśl wskazanego przepisu zadośćuczynienie pieniężne Sąd może przyznać tylko
w przypadkach w ustawie przewidzianych m.in. w przypadku uszkodzenia ciała, nadto może przyznać to zadośćuczynienie wyłącznie w przypadku odpowiedzialności deliktowej (nie jest to możliwe w przypadku odpowiedzialności kontraktowej).

Przesłankami odpowiedzialności deliktowej są powstanie szkody (uszczerbku w dobrach prawnie chronionych), czyn niedozwolony (zdarzenie, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy) oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą (Komentarz do kodeksu cywilnego, księga trzecia - zobowiązania tom I Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1996 rok).

W niniejszej sprawie nie była sporna podstawa odpowiedzialności strony pozwanej, albowiem TUZ Towarzystwo (...) nie kwestionowało, że sprawcą zdarzenia z dnia 26 czerwca 2017 roku był kierujący samochodem marki S., który posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym Towarzystwie.

W związku z powyższym Sąd uznał wskazane okoliczności za niesporne.

Uszkodzenie ciała polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka np. rany, złamania, natomiast rozstrój zdrowia polega na zakłóceniu w funkcjonowaniu poszczególnych organów bez ich widocznego uszkodzenia np. zatrucie (Komentarz do kodeksu cywilnego, księga trzecia - zobowiązania tom I pod redakcją Gerarda Bieńka Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1999 rok) .

Niewątpliwym jest w ocenie Sądu, że w wyniku zdarzenia z dnia 26 czerwca 2017 roku powód doznał urazu w postaci uszkodzenia stawu kręgowo – żebrowego na poziomie żebra X, co spowodowało ograniczenie ruchomości odcinka piersiowego kręgosłupa w zakresie zginania oraz rotacji, a to skutkuje stałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 15 %, izolowanego złamania żeber co powoduje 3 % stałego uszczerbku na zdrowiu i złamania kości rzepkowej oraz związanej z tym pourazowej deformacji kości rzepkowej, co skutkuje 5% stałym uszczerbkiem na zdrowiu.

Okoliczności te wynikając z dokumentacji medycznej a także wiarygodnej opinii biegłego R. H..

Urazy te spowodowały u powoda dolegliwości bólowe, znaczące ograniczenia w życiu codziennym i wykluczyły go na powinien czas z życia codziennego, a także spowodowały konieczność korzystania z pomocy rodziny co wynika z wiarygodnych zeznań powoda oraz świadków E. G. (2) i W. G. (2).

Zatem w ocenie Sądu został spełniony warunek konieczny do zasądzenia na rzecz powoda stosownej kwoty zadośćuczynienia.

Przyznanie zadośćuczynienia nie jest obligatoryjne i zależy od uznania i oceny Sądu konkretnych okoliczności sprawy (wyrok SN z dnia 27.08.1969 roku I PR 224/69 OSNCP 1970 rok poz. 110).

Fakultatywność zadośćuczynienia nie oznacza jednak jego dowolności, a odmowa jego przyznania musi być obiektywnie uzasadniona.

Przepis art. 445 kc nie zawiera kryteriów jakimi Sąd winien się kierować ustalając wysokość zadośćuczynienia. Kryteria ta zostały natomiast wypracowane przez doktrynę jak również orzecznictwo, głównie Sądu Najwyższego.

Przyznanie zadośćuczynienia wiąże się zawsze z krzywdą, ujmowaną jako cierpnie fizyczne, ból oraz cierpienie psychiczne, czyli ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi. Ma ono na celu złagodzenie tych cierpień, jest rekompensatą za krzywdy
i przyznaje się je jednorazowo (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 roku I ACa 1131/05 lex 194522).

Przyznając zadośćuczynienie Sąd winien kierować się celami oraz charakterem zadośćuczynienia, uwzględniać wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej szkody niemajątkowej. Podstawowe znaczenie musi mieć rozmiar doznanej krzywdy,
o którym decydują przede wszystkim rodzaj uszkodzeń ciała, nieodwracalny charakter, długotrwałość i przebieg leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność, wiek pokrzywdzonego (wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 roku II CK 131/03 lex 327923; wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 roku V CSK 245/07 lex 369691).

Zasada miarkowania zadośćuczynienia nie może oznaczać jednak przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości jak zdrowie, integralność cielesna, kryteria jego przyznania muszą być zawsze oceniane indywidualne w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego; wysokość zadośćuczynienia musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, przy uwzględnieniu skali i zakresu następstw uszkodzenia ciała i sytuacji życiowej poszkodowanego (wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 roku I CSK 384/07 lex 351187).

Należy pamiętać, że naprawienie szkody niemajątkowej, czyli krzywdy polega na przyznaniu odpowiedniej sumy, która pozostaje w związku z istotą krzywdy i dlatego nie da się jej wyliczyć w sposób ścisły (wyrok SN z dnia 18 listopada 2004 rok I CK 219/04 lex 146356), matematyczny bez odniesienia do okoliczności związanej z konkretnym człowiekiem i jego krzywdą. W przypadku przyjęcia jedynie matematycznego wyliczenia kwoty zadośćuczynienia przyznana kwota nie byłaby rekompensatą za indywidualną krzywdę.

W ocenie Sądu urazy jakich doznał powód, okres leczenia powoda, pobyt w szpitalu, operacja i wynikłe z tego powikłania (zapalenie płuc), konieczność rehabilitacji, korzystania
z pomocy rodziny, ograniczona możliwość normalnego funkcjonowania powoda w życiu codziennym, przemawiały za przyjęciem zasadności żądania co do kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Istotne jest i to, że powód, który przed wypadkiem była osobą sprawną, w żaden sposób nie przyczynił się do zdarzenia z dnia 26 czerwca 2017 roku, a skutki tego zdarzenia miały wpływ na jego życie codzienne.

Nie bez znaczenia było dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia należnego powodowi była wysokość uszczerbków na zdrowiu związanych z poszczególnymi urazami, co wynika z wiarygodnej opinii biegłego.

Sąd nie mógł także pominąć dolegliwości bólowych jakie wystąpiły u powoda
w okresie leczenia, a także okresowych dolegliwości występujących do dnia dzisiejszego. Gdyby nie wypadek powód nie cierpiałby na dolegliwości bólowe, bo nie doznałby urazu. Fakty istnienia tych dolegliwości wynikał z wiarygodnych zeznań powoda.

Sąd nadto nie mógł pominąć przeżyć psychicznych związanych z samym zdarzeniem i jego przebiegiem, które też należało ocenić przy ocenie krzywdy powoda i ustalaniu wysokości należnego mu zadośćuczynienia. Należy wskazać, że oczywiście w tym wypadku trudno jest rozdzielić negatywne doznania powoda związane z wypadkiem i jego szkodą w postaci stwierdzonych urazów oraz cierpień związanych ze śmiercią żony, która zmarła w wyniku wypadku, nie mniej nie można było i tych negatywnych doznań powoda związanych z wypadkiem i jego osobistą szkodą pominąć.

Sąd decydując o wysokości zadośćuczynienia miał na uwadze wskazane okoliczności.

W ocenie Sądu łączna kwota 30.000 zł uwzględnia poziom zamożności społeczeństwa, jak również samego powoda. Powód mieszka w N., jest emerytem i w ocenie Sądu kwota 30.000 zł jest dla niego kwotą znaczącą.

W ocenie Sądu łączna kwota 300.00 zł przyznanego powodowi zadośćuczynienia uwzględnia wskazane wyżej okoliczności, nie powodując jednocześnie odczucia, że stanowić będzie nie tylko rekompensatę za krzywdy, ale także nadmierne wzbogacenie powoda.
Nadto kwota ta uwzględnia całokształtu okoliczności sprawy i indywidualnej krzywdy jakiej doznał powód w skutek zdarzenia z dnia 26 czerwca 2017 roku.

W ocenie Sądu łączna kwota 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest kwotą całkowitego zadośćuczynienia należnego powodowi. Kwota ta przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy, dolegliwości bólowych powoda oraz przebiegu zdarzenia w ocenie Sądu wyczerpuje całość żądania powoda w tym zakresie. Uznanie, że powodowi należne jest wyższa kwota zadośćuczynienia ponad już przyznaną prowadziłoby do odczucia, że powód zamierza uzyskać wzbogacenie, a nie jedynie zadośćuczynienie za swe krzywdy.

Na poczet kwoty 30.000 zł zaliczono kwotę 7.000 zł przyznaną powodowi w ramach postępowania przedsądowego oraz kwotę 10.000 zł przyznaną od sprawcy wypadku
w ramach postępowania karnego. Dodać w tym miejscu należy na marginesie, że całkowita kwota jaka została zasądzona na rzecz powoda w ramach postępowania sygn. akt II K 629/17 wynosiła 20.000 zł, co wynika z treści wyroku. Z uzasadnienia orzeczenia w przedmiotowej sprawie wynika, że kwota ta uwzględniała zarówno cierpienia powoda związane ze śmiercią żony, jak i osobistą szkodą powoda związaną z uszkodzeniem jego ciała, bez wskazania stosunku w jakim uwzględniono te dwie kwestie. Zatem Sąd przyjął, że należy rozdzielić kwotę 20.000 zł na ½ części i przyjął, że 10.000 zł związana była z cierpieniami wynikłymi z uszkodzeniem ciała powoda.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w pkt I wyroku, zasądzając na rzecz powoda kwotę 13.00 zł z odsetkami od dnia 14 grudnia 2018 roku, czyli zgodnie z żądaniem pozwu, które uwzględniało ostateczną decyzję strony pozwanej o przyznaniu powodowi zadośćuczynienia.

W pkt II Sąd oddalił żądanie powoda ponad kwotę 13.000 zł przyznanego zadośćuczynienia.

Powód nadto żądał zwrotu kosztów opieki sprawowanej nad nim przez osoby trzecie
w kwocie 1655,68 zł.

Zgodnie z przepisem art. 444 § 1 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszystkie wynikłe z tego powodu koszty.

Odszkodowanie przewidziane w przepisie art. 444 § 1 kc obejmuje wszystkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała, jeżeli są konieczne i celowe, np. koszty leczenia, nabycia protez (wyrok SN z dnia 16.01.1981 roku I CR 455/80 OSP i KA 1981 rok poz. 22), wydatki związane z opieką i pielęgnacją chorego (wyrok SN z dnia 4 października 1973 roku II CR 365/73 OSNCP 1974 nr 9 poz. 147).

Sąd oceniając zasadność tego żądania miał na uwadze opinię biegłego R. H., który wskazał, że powód faktycznie wymagał opieki pomocy osób trzecich do 6 miesięcy, przy czym w okresie pierwszych 3 miesięcy opieka ta musiała być intensywna – pierwszy miesiąc 6 godzin na dobę, drugi 4 godziny i trzeci 3 godziny. Zatem w ocenie Sądu powód łącznie wymagał opieki i pomocy rodziny przez okres 360 godzin.

Stawkę godzinowa opieki Sąd ustalił na 16,50 zł za godzinę przy uwzględnieniu stawek (...) w N., przy czym żądanie powoda dotyczyło jedynie 10 zł i tą kwotę Sąd przyjął będąc związany granicami żądania. Łączna zatem kwota należna powodowi wyniosła 3600 zł. Powód otrzymał od strony powodowej kwotę 1944,32 zł, a zatem winien otrzymać jeszcze kwotę 1655,68 zł.

Odsetki zasądzono od dnia 5 grudnia 2019 roku, a zatem zgodnie z żądaniem pozwu (dzień złożenia pisma).

Dodać należy na marginesie, że Sąd ustalił iż faktycznie opieka nad powodem była sprawowana na podstawie wiarygodnych zeznań powoda oraz świadków W. G. (2) i E. G. (2). Zdaniem Sądu strona powodowa nie przedłożyła żadnych dowodów, które mogłyby podważyć wiarygodność tych dowodów.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III na podstawie art. 100 kpc i art. 108 kpc.

W ocenie Sądu koszty procesu między stronami winny być zniesione z uwagi na wynik procesu, strony wygrały w zbliżonym procencie (powód 42 %, pozwany 58%) i przy uwzględnieniu wysokości poniesionych kosztów procesu kwota do zwrotu na rzecz strony pozwanej byłaby znikoma.

W pkt IV Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W związku z procesem powstały wydatki w kwocie 1100,81 zł stanowiące wynagrodzenie biegłego oraz kwota 200 zł tytułem opłaty od pozwu w rozszerzonym zakresie.

Kwota 1100,81 zł została rozdzielona pomiędzy strony, przy uwzględnieniu wyniku postępowania, a zatem powód winien ponieść koszt 638,47 zł, a uiścił zaliczkę w kwocie 300 zł, zatem winien uiścić dodatkowo 338,47 zł.

Strona pozwana zaś winna uiścić kwotę 462,34 zł. Nadto winna zapłacić opłatę w kwocie 200 zł, albowiem cale rozszerzone żądanie zostało uwzględnione.