Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa M. M.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku

z dnia 10 stycznia 2018 roku, sygn. akt I C 158/17

1. oddala apelację;

2. zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powódki M. M. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR Zofia Michałowska

Sygn. akt II Ca 334/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2018 roku w sprawie sygn. akt I C 158/17 Sąd Rejonowy w Radomsku:

1.  zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki M. M. kwotę 30.000,00 (trzydzieści tysięcy i 00/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 wrześnie 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddalił powództwo w pozostałej części;

3.  zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki M. M. kwotę 3.187,75 (trzy tysiące sto osiemdziesiąt siedem i 75/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nie obciążył stron nieuiszczonymi wydatkami postępowania.

Podstawą tego rozstrzygnięcia były następujące ustalenia Sądu Rejonowego:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Radomsku II Wydziału Karnego z dnia 21 grudnia 2007 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 478/07 V. B. została skazana za czyn polegający na tym, że w dniu (...) roku w K. gm. L. jadąc jako kierująca samochodem m-ki S. F. C. o nr rej. (...) nieumyślnie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że jadąc w kierunku S. po wyjechaniu z łuku drogi w prawo straciła panowanie nad prowadzonym pojazdem, ponieważ prowadziła pojazd z nadmierną prędkością i nie dostosowała prędkości do panujących warunków drogowych, zjechała na lewe pobocze i uderzyła w przydrożne drzewo, w wyniku czego pasażerka M. Ż. doznała seryjnego złamania żeber po lewej i prawej stronie z rozerwaniem śledziony, rozległymi wylewami do śródpiersia, rozerwania worku osierdziowego, rozerwania serca, krwi w jamie brzusznej, rozerwania prawego stawu kolanowego, wylewów krwawych w mięśniach głowy, klatki piersiowej, brzucha oraz innych bardzo poważnych obrażeń, które spowodowały jej zgon, tj. za czyn z art. 177 § 2 k.k.

M. Ż. była matką powódki M. M. i V. B..

Pojazd, którym poruszała się sprawczyni przedmiotowego wypadku, w dacie zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej z pozwanym Towarzystwem (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W..

M. Ż. była dla powódki najbliższą osobą. Ich relacje były takie jak w każdej normalnej prawdziwej rodzinie. Spotykały się często, jeździły do siebie. Powódka mieszkała wraz ze swoją rodziną około 5 kilometrów od miejsca zamieszkania rodziców. Po ślubie powódki, a zwłaszcza po pojawieniu się dzieci ich relacje nawet jeszcze bardziej zacieśniły, gdyż zmarła M. Ż. pomagała powódce wychowywać jej dzieci. Matka powódki miała 74 lata w chwili śmierci i była już emerytką. Powódka miała 49 lat w chwili jej śmierci. Wcześniej obie pracowały jako pielęgniarki w jednej placówce. Matka powódki i rodzina powódki wspólnie obchodzili imieniny, urodziny, wszelki rocznice, pielęgnowali rodzinne tradycje. Wypadek wydarzył się w odległości około kilometra od domu powódki. Gdy powódka przyjechała na miejsce, M. Ż. siedziała na siedzeniu pasażera. Próbowała reanimować matkę, zadzwoniła po pogotowie. Następnie powódka przy zwłokach matki wraz ze swoim mężem, szwagrem i Policją oczekiwała przez ponad 3 godziny na przyjazd pracowników zakładu pogrzebowego. Było to dla niej dodatkową traumą. Powódka do tej pory nie pogodziła się ze śmiercią matki. Jest jej bardzo przykro, że coś takiego się wydarzyło. Po śmierci matki powódka nie korzystała z pomocy psychologa ani psychiatry. Powódka odwiedza grób matki na cmentarzu raz w tygodniu, a także w czasie rocznic, w imieniny, w rocznicę ślubu, urodzin. Powódka codziennie przejeżdża dwa razy obok miejsca wypadku, co ciągle przypomina jej tamtą sytuację. Czasami nawet wracając z pracy zmienia trasę przejazdu, żeby nie przejeżdżać koło miejsca wypadku.

Śmierć matki nie zaburzyła ról społecznych, zawodowych, ani też rodzinnych powódki. Rozmiar, intensywność i czas trwania cierpień psychicznych powódki w związku z tragiczną śmiercią matki spowodowaną nieumyślnie przez siostrę opiniowanej, był w ocenie M. M. nasilony i zmniejszył się dopiero po około 3 latach od wypadku. Sposób przeżywania żałoby zależy od czynników indywidualnych, sytuacyjnych i społeczno-kulturowych, które w szczególny sposób wpływają na przeżywanie śmierci ważnego dla pacjenta obiektu.

Pismem z dnia 5 września 2016 roku powódka zgłosiła swoja roszczenie pozwanemu, domagając się uiszczenia tytułem zadośćuczynienia za śmierć matki kwoty 80.000,00 złotych. Decyzją z dnia 19 września 2016 roku pozwany przyznał na rzecz powódki M. M. tytułem zadośćuczynienia za śmierć matki kwotę 5.000,00 złotych, wskazując, że nie znajduje podstaw do przyznania zadośćuczynienia na jej rzecz w większym zakresie.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest zasadne w części.

Sąd Rejonowy wskazał, że w przedmiotowej sprawie w chwili zdarzenia pojazd, którym poruszała się sprawczyni wypadku podlegał ochronie ubezpieczeniowej pozwanego w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidywanego w umowie wypadku a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Stosownie do treści art. 821 k.c. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej ma charakter ubezpieczenia majątkowego. Obowiązek zakładu ubezpieczeń obejmuje w tym wypadku zapłatę określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.)

W niniejszej sprawie stan faktyczny w zasadniczej części pozostawał poza sporem stron. Bezsporne były zwłaszcza mechanizm i okoliczności wypadku z dnia (...) roku, jak również stopień pokrewieństwa powódki ze zmarłą M. Ż..

W okolicznościach niniejszej sprawy posiadacz samoistny pojazdu marki S. F. C. o nr rej. (...) w następstwie spowodowania wypadku z dnia (...) roku, obowiązany byłby do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem była śmierć M. Ż.. Odpowiedzialność ta znajduje swą podstawę w treści art. 436 § 1 k.c.(zasada ryzyka). Jednocześnie pozwany nie wykazał przesłanek własnej egzoneracji, tj. iż szkoda ta nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanej lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności, co stosownie do art. 436 § 1 k.c. w związku z art. 435 § 1 k.c. mogłoby przesądzić o zwolnieniu go od odpowiedzialności w sprawie.

Wobec tego, że posiadacz pojazdu marki S. F. C. o nr rej. (...) był objęty ważnym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, strona pozwana ponosi odpowiedzialność gwarancyjną za skutki zaistniałego wypadku.

Podstawą prawną roszczenia powódki w niniejszej sprawie jest przepis art. 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Zgodnie z brzmieniem art. 448 k.c., w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęty w chwili obecnej jest pogląd, zgodnie z którym Sąd może przyznać najbliższemu członkowi rodziny zmarłego zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 w związku z art. 24 § 1 k.c., także wtedy, gdy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 roku wskutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, również w wyniku zdarzeń obejmujących śmierć w wypadkach komunikacyjnych (uchwała SN z dnia 22 października 2010 roku, III CZP 76/10, LEX Nr 604152; uchwała SN z dnia 13 lipca 2013 roku, III CZP 32/11, OSNC 2012/1/10).

Obecnie pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy jest akceptowany w odniesieniu do roszczeń o zadośćuczynienie w związku z naruszeniem dóbr osobistych wywołanego śmiercią osoby najbliższej, gdy śmierć ta nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, czyli przed wejściem w życie ustawy z dnia 30 maja 2008 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2008 r., Nr 116, poz. 731 z późn. zm.), która wprowadziła § 4 do art. 446 k.c., stanowiący, że sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Jak podkreśla się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, prawo do życia w rodzinie i utrzymania tego rodzaju więzi stanowi bowiem dobro osobiste członków rodziny i podlega ochronie na podstawie art. 23 i art. 24 k.c. Wprowadzenie art. 446 § 4 k.c. doprowadziło jedynie do zmiany w sposobie realizacji roszczenie przez skonkretyzowanie osób uprawnionych do jego dochodzenia oraz przesłanek jego stosowania.

W niniejszej sprawie w ocenie Sądu Rejonowego nie budzi żadnych wątpliwości fakt, że M. M. jako córka zmarłej w wyniku wypadku komunikacyjnego M. Ż. należy do kręgu osób najbliższych osoby zmarłej.

Przenosząc powyższe uwagi na płaszczyznę niniejszego sporu Sąd Rejonowy stwierdził, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy daje wystarczającą podstawę do wniosku, iż powódkę łączyła ze zmarłą matką na tyle silna i pozytywna więź emocjonalna, że uzasadnia ona zaliczenie powódki do grona najbliższych członków rodziny zmarłej. Zmarła M. Ż. aż do dnia wypadku brała stały i czynny udział w życiu powódki i jej rodziny. Łączyły ją z powódką bardzo dobre, bliskie i ciepłe relacje. Powódka miała niemal codzienny kontakt z matką, zarówno z uwagi na relacje rodzinne, jak i wcześniej, w okresie aktywności zawodowej M. Ż. z uwagi na relacje zawodowe (obie były pielęgniarkami i pracowały w jednym ośrodku zdrowia). M. Ż. pomagała powódce wychować dzieci, a ich relacje jeszcze bardziej się zacieśniły po ich urodzeniu. Powódka i zmarła darzyły się wzajemnym szacunkiem i miłością, były ze sobą silnie związane emocjonalnie. Na skutek śmierci M. Ż. powódka straciła członka rodziny, który był stale obecny w jej życiu od chwili jej narodzenia, z którym spędzała czas, który zainspirował ją do wyboru takiej, a nie innej drogi zawodowej, który udzielał jej pomocy i wsparcia w życiu codziennym, zatem utrata kochanej matki była dla powódki szczególnie bolesna i dotkliwa. Tym bardziej, że zmarłą zginęła w bardzo tragicznych okolicznościach.

Kierując się przedstawionymi wyżej względami, mając na uwadze stan faktyczny niniejszej sprawy, Sąd uznał, że doznaną przez powódkę krzywdę rekompensuje kwota 35.000,00 złotych, od której należy odjąć kwotę 5.000,00 złotych wypłaconą jej dobrowolnie z tego tytułu przez ubezpieczyciela. W ten sposób do zasądzenia na rzecz powódki przypadała kwota 30.000,00 złotych (35.000,00 zł- 5.000,00 zł = 30.000,00 zł), którą Sąd zasądził na jej rzecz w punkcie 1 wyroku. W pozostałym zakresie roszczenie powódki jako zbyt wygórowane podlega oddaleniu.

Zasądzając odsetki ustawowe od kwoty zasądzonej wyrokiem Sąd orzekł mając na uwadze brzmienie art. 359 § 1 k.c., 481 § 1 k.c., oraz art. 817 § 1 k.c., jak również wniosek powoda.

W niniejszej sprawie powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 20 września 2016 roku i roszczenie to było uzasadnione, bowiem pozwany pismem z 19 września 2016 roku ostatecznie odmówił uwzględnienia roszczeń powódki w części przekraczającej 5.000,00 złotych, a zatem w tej dacie był już w posiadaniu wszelkich dokumentów i informacji pozwalających na określenie wysokości szkody na etapie postępowania likwidacyjnego.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z wyrażoną w art. 100 k.p.c. zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Od powyższego wyroku apelację złożył pozwany, w której:

I. zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Radomsku I Wydziału Cywilnego z dnia 10 styczna 2018r. sygn. akt: I C 158/17 w części, tj. w zakresie:

a)punktu 1 wyroku co do kwoty 15.000,00 zł (tj. powyżej 15.000,00 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie,

b) punktu 3 wyroku w całości

II. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miały wpływa na wynik sprawy, w szczególności:

a.  art. 233 § w k.p.c . poprzez wadliwą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkującą pominięciem lub nie nadaniem odpowiedniej rangi ustaleniom, że:

*powódka w ciągu 10 lat doświadczyła szeregu okoliczności o charakterze stresogennym i obciążającym psychicznie, w tym: choroba córki, wypadek córki i zięcia, śmierć ojca,

*powódka nie leczyła się psychicznie po śmierci matki, nie korzystała także z psychoterapii,

*po dwóch tygodniach urlopu powróciła do wymagającej szczególnych predyspozycji pracy pielęgniarki,

*śmierć matki nie wpłynęła destabilizująco na życie powódki,

*od zdarzenia upłynęło już ponad 10 lat, a reakcja żałoby, choć mogła mieć charakter przedłużony, to okres nasilonego przeżywania straty nie trwał dłużej niż 3 lata,

b.  art. 316 § 1 k.p.c . – poprzez niewłaściwe zastosowanie, skutkujące zaniechaniem wzięcia za podstawę wyroku stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, a w konsekwencji oparcie rozstrzygnięcia zasadniczo o okoliczności dotyczące istniejące czy też mogące istnieć przed laty,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności:

a.  naruszenia art. 448 k.c. w zw. z art. 24 kc poprzez uznanie, że:

*śmierć matki doprowadziła do zerwania więzów w konsekwencji czego powódka doświadcza ( wymagającego rekompensaty na poziomie dalszych 30.000,00 zł) bólu, krzywdy i cierpienia – w zakresie naruszenia dóbr osobistych.

*powódka w wyniku zerwania więzów rodzinnych odczuwa ból, krzywdę i cierpienie mimo, iż od zdarzenia upłynęło już 10 lat a M. M. nigdy nie podjęła starań, ażeby stan twierdzonej krzywdy zminimalizować – brak jakiejkolwiek konsultacji medycznej.

*przyznanie świadczenia w wysokości rażąco zawyżonej nieadekwatnej do ustaleń w ramach przeprowadzonych dowodów

*bezpodstawne przyjęcie, iż powódkę łączyła ze zmarłą ponadprzeciętna, szczególna relacja wykraczająca poza typowe ramy związania matki z córką

b. naruszenie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 14 § 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...) poprzez niewłaściwe zastosowanie, skutkujące bezpodstawnym zasądzeniem odsetek ustawowych od żądanej przez powoda sumy zadośćuczynienia nie od chwili wyrokowania, lecz od chwili zgłoszenia roszczeń, kiedy rozmiar szkody i krzywdy ocenionej następnie według uznania sądu nie był dłużnikowi jeszcze znany, podczas gdy sąd ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia brał pod uwagę stan faktyczny istniejący w chwili zamknięcia rozprawy.

III. w związku z podniesionymi zarzutami apelujący wnosił o:

1.  zmianę wyroku w zakresie zaskarżenia poprzez oddalenie powództwa;

2.  zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w I i II instancji;

W odpowiedzi na apelację powódka wnosiła o:

1.  oddalenie apelacji pozwanego w całości jako bezzasadnej;

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu za postępowanie apelacyjne, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego nie jest uzasadniona, a podniesione w niej zarzuty są chybione.

Wobec postawienia w apelacji pozwanego zarzutów naruszenia prawa materialnego i prawa procesowego zauważyć należy, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, skuteczne zatem zgłoszenia zarzutu dotyczącego prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubie tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. orzeczenie SN z dnia 26 marca 1997 roku sygn.. II CKN 60/97 OSNC 1997 nr 9 poz. 128).

Rodzi to konieczność rozpoznania i odniesienia się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia prawa procesowego.

Sąd Okręgowy uznał zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. podniesiony w apelacji za bezzasadny. Podkreślenia wymaga, że przepis ten wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów. Jej istotną cechą jest bezstronność. Wyraża zasadę swobodnej oceny dowodów. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub, gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Sąd Okręgowy przyjął - w nawiązaniu do podniesionego w apelacji tego zarzutu poprzez wadliwą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkującą pominięciem lub nienadaniem odpowiedniej rangi ustaleniom, co miało wpływ na wynik sprawy - że tak sformułowany zarzut stanowi jedynie nieuzasadnioną polemikę z ustaleniami i wnioskami wyprowadzonymi przez Sąd pierwszej instancji. Sądowi temu nie można zarzucić, że dopuścił się pominięcia lub nienadania odpowiedniej rangi ustaleniom poczynionym w sprawie. Stan faktyczny został ustalony wnikliwie i w oparciu o dowody przeprowadzone w sprawie.

Także niezasadny jest zarzut apelującego dotyczący naruszenia art. 316 § 1 k.p.c.. Wbrew twierdzeniom apelującego Sąd wziął za podstawę wyroku stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy.

Odnosząc się do drugiego z podniesionych w apelacji zarzutów, czyli naruszenia prawa materialnego, w pierwszej kolejności naruszenia art. 448 k.c. w zw. z art. 24 kc, to w przekonaniu Sądu Okręgowego taki zarzut jest oczywiście nieuzasadniony. Należy podkreślić, że ustalona przez Sąd pierwszej instancji kwota zadośćuczynienia w oparciu o wyżej wymienione przepisy kodeksu cywilnego z powodu zdarzenia mającego miejsce 25 lipca 2007 roku, którego skutkiem była śmierć matki powódki jest właściwa, utrzymana w rozsądnych granicach i spełnia funkcje kompensacyjną w okolicznościach przedmiotowej sprawy. Przypomnieć należy, że nagła śmierć matki powódki doprowadziła do zerwania więzi rodzinnej-szczególnej, jaka łączyła matkę i córkę. Ich relacje były oparte na bliskości i serdeczności. Zmarła M. Ż. pomagała córce w wielu dziedzinach życia. W tej sytuacji nie można zakwestionować cierpień i krzywdy powódki doznanych na skutek śmierci matki.

W nawiązaniu do zarzutu apelującego, że powódka M. M. w wyniku zerwania więzów rodzinnych nadal odczuwa ból i cierpienie, pomimo iż od zdarzenia upłynęło już 10 lat, to wyeksponować należy, że przejeżdża ona obok miejsca wypadku znajdującego się blisko jej miejsca zamieszkania prawie codziennie, co przypomina jej o tragicznym zdarzeniu skutkującym śmiercią jej matki. Ponadto przyjechała ona na to miejsce bezpośrednio po zaistnieniu wypadku i podjęła próbę reanimacji matki.

Odnośnie naruszenia art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. w zw. z art. 14 § 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i zasądzenia odsetek ustawowych nie od chwili wyrokowania, lecz od chwili zgłoszonych roszczeń, to Sąd Okręgowy wskazuje, że podstawą prawną żądania odsetek za opóźnienie w niniejszej sprawie jest art. 817 § 1 k.c., zgodnie z którym ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie 30 dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.

Zaakceptowanie poglądu, iż odsetki od dochodzonej kwoty w sprawie o zadośćuczynienie należą się dopiero od chwili wyrokowania, prowadziłoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania podmiotu zobowiązanego do jej naprawienia. Ratio legis przepisów określających termin, w którym ubezpieczyciel obowiązany jest do wypłaty odszkodowania, jest przeciwdziałanie sytuacjom, w których ubezpieczyciel będzie zwlekał z wypłatą należnego świadczenia. Skoro ustawodawca określił termin, w którym roszczenia należne poszkodowanym są wymagalne, to nie sposób przyjąć, by od tych roszczeń od chwili wymagalności nie można było domagać się odsetek za opóźnienie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu apelacji jako niezasadnej.

O kosztach postępowania za instancję odwoławczą Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. zasądzając na rzecz powódki zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR Zofia Michałowska