Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2019 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa S. S.

przeciwko Ł. S.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej

z dnia 26 kwietnia 2018 r., sygn. akt I C 464/17

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powoda na rzecz pozwanego 4 050 (cztery tysiące pięćdziesiąt) złotych z tytułu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO del. Tomasz Tatarczyk SSA Mieczysław Brzdąk SSA Lucyna Świderska-Pilis

Sygn. akt I ACa 802/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci ugody sądowej zawartej przed Sądem Rejonowym w (...) w dniu 7 marca 2000 roku, sygn.. akt III RC 83/00 oraz pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy w postaci wyroku Sądu Okręgowego w (...) z 8 listopada 2005 roku sygn.. akt XI CR 1046/05 w zakresie należności za okres do dnia 31 grudnia 2008r oraz za okres od dnia 1 września 2013r, a w zakresie należności za okres od 1 stycznia 2009r do 31 sierpnia 2013 r. w zakresie kwoty 2 400 zł. w pozostałej części Sąd Okręgowy oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego 5 417 zł z tytułu kosztów procesu.

Swoje rozstrzygnięcie oparł na następujących ustaleniach.

Ugodą z dnia 07.03.2000 r. zawartą przed Sądem Rejonowym w (...) w sprawie III RC 83/00 powód zobowiązał się płacić począwszy od 1 lutego 2000 r. na rzecz swojego małoletniego wówczas syna Ł. S. alimenty w kwocie po 350 zł miesięcznie, płatne do rąk matki małoletniego - M. S., w terminie do 10. każdego miesiąca, przy czym alimenty zaległe za luty 2000 r. będą płatne w terminie do 10 kwietnia 2000 r., wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z należności w terminie.

M. S. – matka pozwanego otrzymywała od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. alimenty w kwocie 350 zł miesięcznie w okresie od 22.04.2002 r. do 05.04.2004 r., z tym, że w kwietniu 2002 r. otrzymała kwotę 1 050 zł. Zadłużenie powoda z tego tytułu względem ZUS wyniosło na dzień 05.04.2002 r. kwotę 9 922,50 zł. Od 06.10.2005 r. powód zaczął wpłacać kwoty celem uregulowania tego zadłużenia. Na dzień 04.06.2013 r. jego zadłużenie z tego tytułu wynosiło 8 022,50 zł.

Od marca 2000 r. do około grudnia 2001 r. powód przekazał M. S. – matce pozwanego przekazami pocztowymi kwotę 6 418 $.

Wyrokiem z dnia 08.11.2005 r. Sąd Okręgowy w (...) w sprawie XI CR 1046/05 orzekł rozwód małżeństwa S. S. z M. S.. W wyroku tym kosztami utrzymania i wychowania małoletniego Ł. S. obciążył obie strony i z tego tytułu zasądził od S. S. na rzecz Ł. S. alimenty w kwocie 600 zł miesięcznie, płatne do 10 każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi na wypadek opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat w terminie płatne do rąk M. S. – w miejsce alimentów ustalonych ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w (...) z dnia 07.03.2000 r. sygn. akt III RC 83/00 w kwocie 350 zł miesięcznie, począwszy od uprawomocnienia się wyroku. Wyrok stał się prawomocny z dniem 30.12.2005 r.

Na podstawie powyższych tytułów wykonawczych toczyło się postępowanie egzekucyjne przeciwko powodowi S. S. pod sygn. akt 1 Kmp 20/02 przed Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym w (...). W toku tego postępowania zostało zajęte wynagrodzenia za pracę powoda. Ponadto została zajęta wierzytelność przysługująca od (...) sp. z o.o. z tytułu pełnia funkcji prezesa w tej spółce. Postanowieniem z dnia 16.01.2014 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w (...) umorzył postępowanie egzekucyjnego zgodnie z wnioskiem wierzyciela odnośnie bieżących świadczeń alimentacyjnych począwszy od dnia 01.09.2013 r. oraz postanowił kontynuować egzekucję na rzecz wierzyciela Ł. S. w zakresie zaległych świadczeń alimentacyjnych należnych do 31.08.2013 r. oraz na rzecz likwidatora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu świadczeń wypłaconych z funduszu alimentacyjnego. Postanowieniem z dnia 25.03.2015 r. Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...) postępowanie egzekucyjne zostało umorzone zgodnie z wnioskiem wierzyciela z dnia 18.03.2015 r.

Sąd Rejonowy w (...) wyrokiem z dnia 16.05.2005 r. w sprawie sygn. akt II K 629/04 uznał S. S. za winnego tego, że w okresie od lutego 2002 r. do kwietnia 2004 r. w J. uporczywie uchylał się od wykonywania ciążącego na nim z mocy ustawy i orzeczenia Sądu obowiązku opieki poprzez niełożenie na utrzymanie małoletniego syna Ł. S. przez co naraził go na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych tj. występku z art. 209§1 k.k. Wyrokiem z dnia 15.09.2005 r. Sąd Okręgowy w (...) w sprawie sygn. akt V Ka 393/05 utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w (...) z dnia 16.05.2005 r. w sprawie sygn. akt II K 629/04.

W dniu 18.09.2009 r. zostało wszczęte postępowanie przygotowawcze przeciwko S. S. podejrzanemu o przestępstwo uporczywego uchylania się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz syna Ł. S.. Postanowieniem z dnia 22.12.2009 r. zawieszono dochodzenie w sprawie wobec nieustalenia jego miejsca pobytu. Z uwagi na ustanie przyczyn dla których postępowanie zawieszono – postanowieniem z dnia 09.02.2010 r. w sprawie 1 Ds. 139/10 – podjęto postępowanie . Podczas przesłuchania w dniu 25.02.2010 r. M. S. cofnęła wniosek o ściganie powoda, wobec czego postanowieniem z dnia 26.02.2010 r. umorzono dochodzenie w sprawie.

Obowiązek alimentacyjny powoda względem pozwanego zasądzony wyrokiem Sądu Okręgowego w (...) Wydział XI Cywilny-Rodzinny z dnia 8 listopada 2005 r. sygn. akt XI CR 1046/05, którym to wyrokiem S. S. został zobowiązany do płacenia alimentów na rzecz Ł. S. w wysokości po 600 zł (sześćset złotych) miesięcznie ustał z dniem 1 września 2013 r.

W dniu 31.07.2015 r., na podstawie tytułów wykonawczych w postaci: ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w (...) z dnia 07.03.2000 r. w sprawie III RC 83/00 i wyroku Sądu Okręgowego w (...) w sprawie XI CR 1046/05 zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne prowadzone pod sygn. Kmp 51/15 celem wyegzekwowania należności z tytułu bieżących alimentów poczynając od dnia 01.08.2015 r., alimentów zaległych w kwocie 94 108,33 zł, odsetek w kwocie 81 302,86 zł i kosztów wniosku adwokackiego w kwocie 900 zł. Postanowieniem z dnia 02.09.2015 r. umorzono postępowanie egzekucyjne w części dotyczącej egzekucji alimentów bieżących poczynając od 01.09.2013 r. na rzecz wierzyciela.

Powód płacił alimenty na rzecz pozwanego do 2008 roku. Po w008 roku zapłacił dwukrotnie kwoty po 300 zł i trzykrotnie po 600 zł. Oprócz tych kwot od roku 2008 do 1.09.2013 r. pozwany nie łożył na pozwanego. Pozwany nie chciał umorzyć zaległych alimentów powodowi. Cofając wniosek egzekucyjny rozumiał to tak, że nie chciał dalszego naliczania bieżących alimentów.

Wskazał Sąd Okręgowy, że stan faktyczny został ustalony na podstawie powołanych w uzasadnieniu dokumentów, których prawdziwość i treść nie były w postępowaniu kwestionowane oraz oparł się na wiarygodnych, w pełni spójnych, logicznych i przekonujących zeznaniach pozwanego.

Według Sądu I instancji na wiarę nie zasługują natomiast zeznania powoda oraz świadka K. W., w szczególności w zakresie twierdzeń o rzekomym regulowaniu zobowiązań alimentacyjnych przez powoda w zakresie większym, niż przyznał to pozwany. W szczególności nie wytrzymuje krytyki wersja, jakoby powód miał przekazywać środki pieniężne swojej siostrze, która następnie miałaby przekazywać je matce pozwanego tytułem alimentów. Pomijając trudno wytłumaczalną z logicznego punktu widzenia koncepcję przekazywania alimentów nie bezpośrednio, a drogą okrężną, brak jest jakichkolwiek dokumentów potwierdzających, że siostra pozwanego przekazywała jakiekolwiek kwoty i wykazania wysokości przekazanych kwot. Wersja ta nie wytrzymuje krytyki w świetle: zaprzeczeń pozwanego i wskazywanego przez niego faktu nieutrzymywania przez siostrę powoda jakichkolwiek kontaktów z rodziną pozwanego, uporczywego uchylania się przez powoda od obowiązku alimentacyjnego, stwierdzonego prawomocnym wyrokiem skazującym, a także wobec prowadzonego od 2002 r. postępowania egzekucyjnego. Zdaniem Sądu I instancji „w świetle tych niezbitych faktów oczywistym jest, że kwestia płacenia alimentów była przez cały czas sporna, a powód, gdyby faktycznie dokonywał jakichkolwiek wpłat, dysponowałby stosownymi potwierdzeniami. Trudno dać natomiast wiarę wyjaśnieniom powoda, że spalił dokumenty”.

W ocenie Sądu I instancji powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Wskazał ten Sąd, że w sytuacji gdy pozwany sam przyznał, że do 2008 roku należności alimentacyjne były płacone, to wobec spełnienia świadczeń objętych ugodą z 7 marca 2000 r., która obejmowała należności do daty uprawomocnienia się kolejnego tytułu wykonawczego (wyroku z 8.11.2005 r.), żądanie pozbawienia tej ugody wykonalności było uzasadnione w całości. Analogicznie – wobec spełnienia świadczeń alimentacyjnych za okres do końca 2008 roku, co przyznał pozwany, należało pozbawić wykonalności wyrok Sądu Okręgowego w (...) za okres do dnia 31.12.2008 r., za okres od ustania obowiązku alimentacyjnego, tj. od dnia 1.09.2013 r., a także w zakresie należności zapłaconych pomiędzy 1.01.2009 r. a 31.08.2013 r. w łącznej wysokości 2.400 zł

W ocenie Sądu Okręgowego w pozostałym zakresie powództwo, jako bezzasadne, podlegało oddaleniu bowiem twierdzenia „pozwanego” (powinno być powoda), jakoby spełnił świadczenia alimentacyjne objęte tytułami wykonawczymi wskazanymi w pozwie w całości lub w większym zakresie, niż przyznał to pozwany, nie mogły być uwzględnione, jako nieudowodnione.

Jako bezzasadny uznał też Sąd Okręgowy zgłoszony przez powoda zarzut przedawnienia roszczeń pozwanego. W rozpoznawanej sprawie postępowanie egzekucyjne na podstawie objętych pozwem tytułów wykonawczych toczyło się od 2002 r. do 25.03.2015 r., kiedy zostało umorzone na wniosek wierzyciela. W tym okresie zatem, zgodnie z art. 125§1 oraz art. 123§1 i 124§1 i2 kc, terminy przedawnienia nie biegły. W ocenie Sądu I instancji, wbrew stanowisku powoda, nie sposób przyjąć jednak, aby umorzenie postępowania egzekucyjnego postanowieniem z dnia 25.03.2015 r., wydanym na wniosek wierzyciela, skutkowało zniweczeniem skutku wcześniejszego przerwania biegu przedawnienia przez złożenie wniosku egzekucyjnego. Pogląd orzecznictwa, na który powołuje się powód, został sformułowany na tle całkiem odmiennego stanu faktycznego. Sąd I instancji przychylił się do innego stanowiska, wyrażonego m. in. w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 25 maja 2016r. (sygn. akt I ACa 433/16, OSAW 2017/1/356, LEX nr 2274324), które stwierdza że art. 203 k.p.c. jest przepisem, który nie może być stosowany w postępowaniu egzekucyjnym, z uwagi na jego całkowitą sprzeczność z celem postępowania egzekucyjnego i jego przepisami szczególnymi. Między tym przepisem a art. 825 pkt 1 k.p.c. nie chodzi o różnicę terminologiczną, bowiem są to dwie odmienne regulacje. Jedna dotyczy postępowania rozpoznawczego, a druga postępowania egzekucyjnego. Uzasadnia to stanowisko sprzeciwiające się zastosowaniu sankcji z art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. wprost w postępowaniu egzekucyjnym. Zatem zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 124 k.c. po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W niniejszej sprawie zatem bieg przedawnienia rozpoczął się na nowo po umorzeniu postępowania egzekucyjnego postanowieniem z dnia 25.03.2015 r., a następnie uległ ponownemu przerwaniu wobec wszczęcia kolejnej egzekucji w dniu 31.07.2015 r. Do przedawnienia zatem nie doszło i powództwo oparte na tym zarzucie podlegało oddaleniu.

Dodatkowo wskazał Sąd Okręgowy, że nawet przy przyjęciu odmiennego poglądu, zgodnego ze stanowiskiem powoda, że doszło do przedawnienia części roszczeń objętych wyrokiem z dnia 8.11.2005 r., gdyż pozwany cofnął wniosek egzekucyjny, czym zniweczył wcześniejszą przerwę biegu przedawnienia, powództwo nie mogło być uwzględnione bowiem intencją powoda przy składaniu wniosku o umorzenie egzekucji nie było zwolnienie powoda z zapłaty zaległych alimentów, ale rezygnacja z przyszłych alimentów, wobec ustania obowiązku alimentacyjnego. Zdaniem Sądu Okręgowego brak jest jakichkolwiek podstaw do zakwestionowania wyjaśnień pozwanego w tym zakresie, zwłaszcza wobec tak niezbitych faktów jak ciągłe próby uzyskania świadczeń alimentacyjnych od powoda przez kilkanaście lat. „W tej sytuacji posłużenie się zarzutem przedawnienia przez osobę, która uporczywie lekceważyła swój podstawowy obowiązek wobec własnego dziecka, która nawet za to została skazana i która na poparcie swego stanowiska wykorzystuje jedynie niejednoznaczny stan prawny i rzetelną postawę pozwanego, który uczciwie chciał zrezygnować jedynie z nieprzysługujących mu już świadczeń na przyszłość – stanowi ewidentne nadużycie prawa i nie zasługuje na ochronę (art. 5 k.c.)”.

O kosztach procesu orzekł Sąd Okręgowy na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., obciążając nimi powoda w całości bowiem pozwany uległ jedynie co do nieznacznej części swego żądania.

Wymieniony wyrok powód zaskarżył w części oddalającej powództwo z wyjątkiem okresu od lipca 2012 r. do 1 września 2013 r. oraz w zakresie dotyczącym kosztów pkt 3 i 4 sentencji)zarzucając :

błąd w ustaleniach faktycznych połączony z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art 328 § 2 k.p.c., w. zw. z art 232 k.p.c. oraz art 6 k.c. poprzez całkowicie dowolną ocenę dowodów, oraz zaniechanie wszechstronnego rozważenia w sposób kompleksowy całego zebranego materiału połączony z naruszeniem prawa materialnego, a w szczególności art. 840 § 1 k.p.c. oraz art. 125 § 1 k.p.c. i art. 203 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. oraz art. 5 k.c. polegający na przyjęciu, iż postawiony zarzut przedawnienia jest nieuzasadniony, podczas gdy, zważywszy, że cofnięcie na skutek świadomej decyzji inicjującego (a nie umorzenie postępowania np. z powodu bezskuteczności egzekucji) wniosku powoduje, iż wszczęcie postępowania egzekucyjnego nie wywołuje żadnych skutków, a taka konsekwencja zważywszy na zarzut przedawnienia nie może być dla pozwanego uznana za nadużycie prawa, tym bardziej, że pozwany chociaż otrzymywał świadczenie z MOPS ponownie chciał je egzekwować od powoda i w tym celu wykorzystał śmierć matki (marzec 2015 r.) i za namową osób trzecich cofnął wniosek u komornika w O., by następnie złożyć wniosek do komornika w B..

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód wniósł o zmianę orzeczenia w zaskarżonej części i uchylenie tytułów wykonawczych w całości z wyjątkiem okresu od lipca 2012 r. do 1 września 2013 r. oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm prawem przepisanych lub spisu kosztów, który złożony zostanie na rozprawie, w tym kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Przystępując do oceny zasadności zarzutów apelacji należy przede wszystkim zauważyć, że dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu, określenie, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając, względnie stwierdzenie, iż sąd pierwszej instancji rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Tylko ocena rażąco błędna lub oczywiście sprzeczna z treścią materiału dowodowego, nieodpowiadająca zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, może czynić usprawiedliwionym zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

Jak wynika z treści apelacji skarżący tych wymogów nie spełnił bowiem nie wskazał z jakich przyczyn ustalenia Sądu I instancji należałoby zdyskwalifikować a w szczególności jaki kryteria oceny naruszył ten Sąd i przy ocenie których dowodów jak i też nie wskazał powód w jaki sposób Sąd Okręgowy naruszył zasady logicznego rozumowania czy też zasady doświadczenia życiowego.

Z wymienionych przyczyn zarzut naruszenia art. 233§1 kpc należało uznać za bezzasadny.

Na podobną ocenę zasługują zarzuty naruszenia art. 232 kpc i 328§2 kpc. W szczególności zauważyć należy, że skarżący również i w tym wypadku nie wskazuje w jaki sposób Sąd Okręgowy naruszył art. 232 kpc, który, wraz z art. 6 kc normuje rozkład ciężaru dowodu w postępowaniu cywilnym przewidując wyjątkową sytuację w zdaniu 2 wymienionego artykułu co tym samym zwalnia Sąd Apelacyjny od szczegółowych rozważań w tym zakresie.

Z kolei zarzut naruszenia art. 328§2 kpc mógłby być uzasadniony tylko w takiej sytuacji gdyby wskutek naruszenia zawartych w nim reguł sporządzania uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia nie poddawałoby się ono kontroli instancyjnej, a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie występuje.

Wymienione zatem wyżej oba zarzuty należało również uznać za bezzasadne.

Wbrew wywodom skarżącego Sąd I instancji nie naruszył też art. 840§1 kpc, którego to naruszenia powód upatruje wraz z naruszeniem art. 125 §1 kc i art. 203§2 kpc przy zastosowaniu art. 13§2 kpc , a także art. 5 kc.

Jak wynika z uzasadnienia apelacji, podstaw naruszenia wymienionych przepisów skarżący upatruje przede wszystkim w tym, że Sąd I instancji przyjął, że wskutek cofnięcia przez pozwanego wniosku o wszczęcie egzekucji nie przerwało biegu przedawnienia, a to wskutek wadliwego przyjęcia przez ten Sąd, że przepis art. 203§2 kpc nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

Sąd Apelacyjny nie podziela wywodów skarżącego bowiem aprobuje stanowisko Sądu I instancji, że cofnięcie wniosku o wszczęcie egzekucji nie niweczy wcześniejszego skutku wywołanego złożeniem takiego wniosku, w postaci przerwania biegu przedawnienia. Przepis art. 203 §2 kpc nie ma bowiem zastosowania w takiej sytuacji.

Jak słusznie zauważył Sąd I instancji powołując się na stanowisko wyrażone m.in. w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 25 maja 2016r. (sygn. akt I ACa 433/16) orzeczenie (uchwała) Sądu Najwyższego, na które powołuje się powód, zostało wydane na tle odmiennego stanu faktycznego. W wymienionej uchwale Sąd Najwyższy uznał, że umorzenie postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela – banku, prowadzącego egzekucję na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego klauzulą wykonalności – niweczy skutki przerwy biegu przedawnienia spowodowane złożeniem wniosku o wszczęcie egzekucji (uchwała SN z dnia 19 lutego 2015 r. III CZP 103/14, OSNC 2015/12/137).

Jak słusznie zauważono w doktrynie, w nauce wprost przyjęto, iż w postępowaniu egzekucyjnym nie występuje cofnięcie wniosku o wszczęcie egzekucji, a zatem przepis art. 203 k.p.c. dotyczący cofnięcia pozwu nie ma zastosowania. Wierzyciel, który rezygnuje z wszczętego już postępowania egzekucyjnego, wyraża swoją wolę, składając wniosek o jego umorzenie, a przepis art. 203 k.p.c. nie może być stosowany w postępowaniu egzekucyjnym, z uwagi na jego całkowitą sprzeczność z celem postępowania egzekucyjnego i jego przepisami szczególnymi. Nie można też podzielić stwierdzenia SN wyrażonego w wymienionej uchwala, że nie ma żadnego znaczenia prawnego „różnica terminologiczna" polegająca na tym, że w art. 825 pkt 1 k.p.c. stanowi się o żądaniu wierzyciela umorzenia egzekucji, a nie o cofnięciu przez niego wniosku egzekucyjnego. Dwóch odmiennych regulacji zawartych w art. 203 i art. 825 pkt 1 k.p.c. nie należy sprowadzać do „różnicy terminologicznej". W postępowaniu rozpoznawczym powód, który rezygnuje ze sprawy, cofa pozew, czyli składa oświadczenie o odwołaniu wytoczonego powództwa. Dopiero takie oświadczenie powoda może stanowić w świetle art. 355 § 1 k.p.c. podstawę umorzenia postępowania. Tymczasem żaden przepis postępowania egzekucyjnego nie stanowi o czynności procesowej wierzyciela w postaci „cofnięcia wniosku o wszczęcie egzekucji", a jedynie o umorzeniu postępowania na wniosek wierzyciela (por. Michał Krakowiak glosa do uchwały SN z dnia 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14, LEX nr 1643191). Dodatkowo też wskazać należy, że przepisy egzekucyjne nie wprowadzają przedstawionych ograniczeń i warunków skuteczności cofnięcia pozwu jak to stanowi art. 203§4 kpc, w odniesieniu do wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego. Równie ważki jest argument, że w sytuacji, gdy istnieje już merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy cywilnej zapadłe w postępowaniu rozpoznawczym, nie można przenosić tożsamych celów art. 203 § 2 k.p.c. na grunt postępowania egzekucyjnego.

W konsekwencji słusznie wskazał autor glosy, że istnieją uzasadnione podstawy sprzeciwiające się zastosowaniu sankcji z art. 203 § 2 zdanie pierwsze k.p.c. wprost w postępowaniu egzekucyjnym, a próba stosowania art. 203 § 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. wprost w postępowaniu egzekucyjnym w istocie prowadzi do korygowania przez Sąd Najwyższy przepisów prawa materialnego o przedawnieniu.

Jeżeli zatem skutki przerwy biegu przedawnienia nie zostały zniweczone wskutek wniosku pozwanego o umorzenie postępowania egzekucyjnego to nie można uznać by roszczenie pozwanego o egzekwowanie alimentów uległo przedawnieniu.

Z powołanych przyczyn apelacja powoda okazała się nieuzasadniona wskutek czego, na podstawie art. 385 kpc ulegała oddaleniu, a powód jako przegrywający sprawę w postępowaniu apelacyjnym obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty tego postępowania (art. 98§1 i 3 kpc oraz §2 pkt 6 i §10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015 poz.1800 ze zm).

SSO del. Tomasz Tatarczyk SSA Mieczysław Brzdąk SSA Lucyna Świderska - Pilis