Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Elżbieta Zalewska – Statuch

Sędziowie: Joanna Składowska

Katarzyna Powalska

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2020 roku w Sieradzu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. K.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...) Zarządowi (...) w B.

o ochronę naturalnego środowiska człowieka

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli

z dnia 29 lipca 2020 roku, sygn. akt I C 1571/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego Skarbu Państwa – (...) Zarządu (...) w B. na rzecz powódki E. K.
900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego
w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 460/20

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z 29 lipca 2020 roku Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli
w sprawie I C 1571/18 o zapłatę zasądził od pozwanego Skarbu Państwa – (...) Zarządu (...) w B. na rzecz powódki E. K. 7 966 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 6 października 2018 roku do dnia zapłaty oraz orzekł o należnych jej od pozwanego kosztach procesu w wysokości 2517 zł, oddalając dalej idące powództwo.

Rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenie faktyczne i wnioski prawne:

Powódka E. K. jest właścicielką lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Z., przy ulicy (...) stanowiącego odrębną własność, objętego księgą wieczystą (...). Lokal mieszkalny składa się z 2 pokoi, kuchni, przedpokoju oraz łazienki z wc i łącznie ma powierzchnię 50,24 m ². Do lokalu mieszkalnego przynależy piwnica. Właścicielce przysługuje także udział w gruncie, na którym usytuowana jest nieruchomość.

Nieruchomość powódki położona jest w sąsiedztwie lotniska wojskowego w Ł.. W związku z jego rozwojem, uchwałą Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 roku nr (...), wprowadzono obszar ograniczonego użytkowania. Na terenie podobszaru A strefy ograniczonego użytkowania tym samym istotne ograniczenia w przeznaczeniu oraz sposobie korzystania z nieruchomości. Między innymi zakazano budowy budynków jedno i wielorodzinnych oraz zamieszkania zbiorowego, zagrodowego, mieszkaniowo – usługowego, szpitali, domów opieki społecznej, a także obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży. Zakazano również zmiany sposobu użytkowania obiektów budowlanych na budynki o wskazanym wyżej przeznaczeniu. Na terenie podobszaru B dopuszczono budownictwo na cele mieszkaniowe
i przeznaczenie terenów na inwestycje tego typu, lecz z wprowadzeniem innych ograniczeń,
w szczególności koniecznością znoszenia immisji generowanych przez lotnisko wojskowe w Ł.. Nieruchomość powódki jest położona w całości w strefie B obszaru ograniczonego użytkowania wynikającego z ww. uchwały.

Ubytek wartości rynkowej wskazanej nieruchomości w wyniku wejścia w życie uchwały Sejmiku Wojewódzkiego nr (...) z dnia 25 października 2016 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla ww. lotniska wojskowego wyniósł 7966 zł.

Powódka, zgłosiła szkodę pozwanemu, żądając zapłaty kwoty 38 000 zł w terminie 14 dni od daty otrzymania wezwania, w tym kwoty 18000 zł tytułem odszkodowania za zmniejszenie wartości ww. nieruchomości oraz kwoty 20000 zł tytułem kosztu rewitalizacji akustycznej lokalu mieszkalnego. Pozwany, pismem z dnia 5 października 2018 roku odmówił uznania zgłoszonych roszczeń.

Sąd wskazał, że stan faktyczny sprawy został ustalony w oparciu o nieosobowy materiał dowodowy. Sąd w całości uznał za wiarygodne dokumenty urzędowe oraz prywatne zgromadzone
w toku postępowania w tym akta szkodowe pozwanego wobec braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych.

Jako w pełni prawidłową sąd uznał opinię pisemną biegłej J. S., gdyż w sposób logiczny i zgodny z doświadczeniem życiowym uzasadniła prezentowane stanowisko. Jej opinia jest kompletna, jednoznaczna i konsekwentna. Biegła stwierdziła, że wartość nieruchomości uległa obniżeniu o kwotę 7966 zł.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd uznał powództwo w oparciu o przepis art. 129 ust. 2 art. art. 129 - 136 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku – Prawo ochrony środowiska za zasadne
w przeważającej części.

Sąd wyjaśnił, że w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania pozostaje nie tylko obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych bezpośrednio w treści aktu prawnego o utworzeniu obszaru (zwłaszcza dotyczących ograniczeń zabudowy), lecz także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z tego, że wskutek jego wejścia w życie dochodzi
do zawężenia granic własności (art. 140 k.c. w zw. z art. 144 k.c.) i tym samym ścieśnienia wyłącznego władztwa właściciela względem nieruchomości położonej na obszarze ograniczonego użytkowania.
O ile bowiem właściciel przed wejściem w życie uchwały Sejmiku mógł żądać zaniechania immisji (hałasu) przekraczającej standard ochrony środowiska, o tyle w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania możliwości takiej został pozbawiony. Inaczej mówiąc, szkodą podlegającą naprawieniu na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy jest także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, iż właściciel nieruchomości będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje
(np. hałas). Skutkiem wejścia w życie uchwały Sejmiku jest nie tylko konieczność poddania
się przewidzianym w nim wprost ograniczeniom – niekiedy mogą być one dla właścicieli nieistotne – ale także konieczność znoszenia immisji przekraczających standard jakości środowiska, którym –
w braku uchwały Sejmiku – właściciel mógłby się przeciwstawić jako działaniom bezprawnym
w świetle art. 174 ust. 1 ustawy. Przeloty statków powietrznych i działania naziemne lotniska są przyczyną ponadnormatywnego hałasu oddziałującego na nieruchomości sąsiednie z lotniskiem, czego skutkiem jest spadek ich wartości. Ubytek wartości nieruchomości dotyczy nieruchomości gruntowych zabudowanych budynkami mieszkalnymi, natomiast nie dotyczy gruntów rolnych czy nieruchomości zabudowanych o charakterze komercyjnym.

Ubytek wartości rynkowej wskazanej nieruchomości w wyniku wejścia w życie uchwały Sejmiku Wojewódzkiego nr (...) z dnia 25 października 2016 roku w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania lotniska wojskowego w Ł. został potwierdzony opinią biegłej sądowej z zakresu szacowania nieruchomości J. S. i wyniósł 7966 zł.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 7966 złotych od dnia następnego po dniu, w którym pozwany odmówił uznania roszczeń zgłoszonych przez powódkę, tj. od dnia
6 października 2018 roku orzeczono w oparciu o art. 481 k.c. w związku z art. 455 k.c.

Mając na względzie całokształt okoliczności sprawy, w tym treść pism procesowych złożonych przez strony w trakcie trwania postępowania oraz treść opinii biegłego, uznając przy tym jednocześnie, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, Sąd w oparciu o art. 148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli z dnia 28 lutego 2019 roku zwolniono powódkę z zaliczki na koszt opinii biegłego ponad uiszczoną kwotę 300 złotych.

Mając na względzie wynik procesu, o jego kosztach orzeczono na podstawie art. 100 zdanie drugie k.p.c. w całości obciążając nimi pozwanego, gdyż powódka uległa tylko co do nieznacznej części swojego żądania. Z tego względu Sąd zasądził na jej rzecz koszty procesu w łącznej wysokości 2517 zł składają się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 400 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika procesowego w wysokości 1800 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa procesowego 17 zł oraz zaliczka na koszt opinii biegłego w wysokości 300 zł.

Nadmienić należy, że Skarb Państwa nie jest zwolniony z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w postaci wydatków na wynagrodzenie biegłego sądowego. Z tytułu częściowego zwrotu niepokrytych wydatków, o obowiązku jego uiszczenia w wysokości 1699,62 zł Sąd rozstrzygnął
w punkcie 3. wyroku w oparciu o art. 100 k.p.c. w zw. z art. 83 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Z wyrokiem nie zgodził się pozwany wnosząc apelację w części zasądzającej kwotę powyżej 2 509 zł oraz co do kosztów procesu w całości w oparciu o zarzut:

naruszenia przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy w postaci:

- art. 233 § 1 kpc w związku z art. 327 ¹ §1 kpc polegające na dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodów, tzn. w szczególności ogólnikowym wskazaniu w uzasadnieniu, że opinia biegłej sądowej z zakresu szacowania nieruchomości J. S. jest w pełni obrazowa, a przy tym rzeczowa i jednoznaczna;

- art. 227 kpc w związku z art. 286 kpc poprzez jego niezastosowanie w związku z oddaleniem przez Sąd Rejonowy wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego do spraw szacowania nieruchomości.

W konkluzji strona pozwana wniosła o zasądzenie 2 509 zł na rzecz powódki wraz
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 6 października 2020 roku do dnia zapłaty, dokonanie stosunkowego rozliczenia kosztów procesu w oparciu o wynik sprawy oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za druga instancję.

Strona pozwana wniosła o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego na potrzeby ustalenia czy w związku z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania i powstaniem ograniczeń
w korzystaniu z terenu wprowadzonych Uchwałą Sejmiku Województwa (...) z 25 października 2016 roku nr (...) nastąpił spadek wartości lokalowej powódki, a jeśli tak to czym spowodowany ze wskazaniem biegłego K. N. bądź I. R..

Apelująca wniosła także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego K. N. wydanej w sprawie I C 422/19 Sądu Rejonowego w Łasku oraz biegłej I. R. ze spraw Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli I C 1426/18, I C 1421/18, I C 1192/18, I C 513/19, I C 1147/18, I C 1453/18, I C 1471/18, I C 1178/18 na okoliczność wykazania, że spadek wartości nieruchomości lokalowych położonych w Z. jest w granicach 1,3% - 1,6 %,

Powódka w odpowiedzi na apelację wniosła o jej oddalenie i o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Postanowieniem z 16 grudnia 2020 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu pominął wnioski dowodowe zawarte w apelacji pozwanego na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2,3 i 5 kpc.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Kontrola instancyjna nie wykazała uchybień przepisom prawa.

Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd pierwszej instancji jest swobodna, lecz nie dowolna, nie jest sprzecza z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Tym samym brak jest podstaw do stawiania Sądowi pierwszej instancji zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. z art. 327 ¹ § 1 kpc

Dokonane przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy znajdują odzwierciedlenie w przytoczonych na ich poparcie dowodach. Stąd ustalenia te oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski prawne Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

Przypomnieć należy, iż Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że postawienie zarzutu obrazy art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez stronę skarżącą stanu faktycznego przyjętego przez nią na podstawie własnej oceny dowodów; strona skarżąca może tylko wykazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył ustanowione
w wymienionym przepisie zasady oceny wiarygodności i mocy dowodów i że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (por.m.in. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2000 r., I CKN 1169/99, OSNC 2000/7-8 poz. 139 i z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000/10 poz. 189). Strona musi wykazać, że ocena ta nie da się pogodzić z zasadami logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub też jest ocena niepełną, bo nie biorącą pod rozwagę, w ramach jej dokonywania, istotnej części materiału procesowego.

Powyższe oznacza, że co do zasady określonej tymi granicami rzeczowej polemiki
z oceną materiału dowodowego nie może zastąpić przedstawienie oceny własnej przeprowadzonych
w sprawie dowodów i wynikających z niej wniosków w zakresie ustaleń, które to ustalenia (uznawane przez autora zarzutu za odpowiadające rzeczywistemu stanowi rzeczy) są przeciwne konstatacjom faktycznym dokonanym przez sąd. Co więcej zarzut ten nie byłby usprawiedliwiony nawet wówczas gdy wnioski w zakresie ustaleń sformułowane przez autora tego zarzutu - oparte na dowodach zgromadzonych w postępowaniu rozpoznawczym były równie usprawiedliwione jak te, które, chociaż odmienne, sformułował sąd na potrzeby orzeczenia poddanego kontroli instancyjnej. Swobodna ocena dowodów jest bowiem jednym z podstawowych atrybutów kompetencji jurysdykcyjnej Sądu rozstrzygającego sprawę.

Dlatego też w okolicznościach sprawy skuteczne odwołanie się przez stronę apelującą do zarzutu naruszenia tej normy, wymagało wykazania na czym polegały nieprawidłowości postępowania Sądu
w zakresie oceny przeprowadzonego w sprawie dowodu z opinii biegłej i poczynionych na ich podstawie ustaleń, wyjaśnienia przyczyn dla których tej oceny nie da się pogodzić czy to z zasadami doświadczenia życiowego czy logicznego rozumowania albo też wskazania z jakich powodów nie powinna ona zostać zaakceptowana w toku instancji poprzez odwołanie się do reguł procesowych,
w tym tych, dotyczących określenia rangi poszczególnych dowodów dla poczynienia na ich podstawie ustaleń doniosłych dla rozstrzygnięcia (zobacz: orzeczenie Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2001 r., sygn. IV CKN 970/00 i z 6 lipca 2005, sygn. III CK 3/05, za zabiorem Lex nr 52753 i (...)).

Tak rozumianej polemiki strona apelująca w ogóle nie podjęła.

Sąd Rejonowy nie uchybił także przepisom prawa materialnego, których prawidłowość zastosowania podlega kontroli dokonywanej z urzędu w toku instancji.

Należy przypomnieć, że odpowiedzialność odszkodowawcza przewidziana w art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. prawo ochrony środowiska obejmuje konkretną szkodę, przy czym jest nią także obniżenie wartości nieruchomości wynikające z faktu, iż właściciel nieruchomości będzie musiał znosić dopuszczalne na tym obszarze immisje np. hałas (patrz: wyrok Sądu Najwyższego
z 25 maja 2012 r., I CSK 509/11).

Również w literaturze przedmiotu zasadnie przyjmuje się, że podmiotom będącymi właścicielami nieruchomości na obszarze ograniczonego użytkowania przysługuje odszkodowanie za szkodę pojmowaną szeroko, z uwagi na konieczność znoszenia przez te podmioty większych uciążliwości związanych z oddziaływaniem na środowisko, niż inne podmioty (B. Rakoczy, glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., II CSK 546/08, PPOŚ 2010, nr 2, s. 165).
Wobec powyższego powinnością Sądu w sprawach odszkodowawczych jest zindywidualizowanie wysokości szkody poprzez wskazanie w odniesieniu do konkretnego lokalu czy i w jakiej wysokości doszło do utraty jego wartości rynkowej, a tym samym odniesienie się do kwestii związanej z reakcją rynku obrotu nieruchomościami na wprowadzenie strefy ograniczonego użytkowania.

Celem ustalenia czy nieruchomość powodów położona w strefie ograniczonego użytkowania oznaczonej symbolem B, ustalonej na mocy uchwały nr (...) Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska wojskowego Ł., straciła na wartości, Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego ds. szacowania wartości nieruchomości. W opinii biegła J. S. szeroko omówiła przyjętą metodologię, która doprowadziła ją do wniosku pozwalającego na określenie wysokości utraty wartości rynkowej nieruchomości na kwotę 7 966 złotych.

W ocenie Sądu Okręgowego zgłoszony zarzut procesowy do opinii biegłej nie odnosi się do jej merytorycznej poprawności a jedynie zbyt lakonicznego sposobu dokonanej przez Sąd oceny tego dowodu.

Tymczasem biegła wskazała, na czym oparła się wydając opinię, z jakich korzystała źródeł i jaką posłużyła się metodą oraz dlaczego wybrała akurat te nieruchomości do metody porównawczej. Nadto w sposób zrozumiały przedstawiła wnioski oraz sposób w jaki do nich doszła. Biegła posiada kompetencje i doświadczenie potrzebne do wydania opinii w sprawie, albowiem sporządzała opinie w zbliżonych rodzajowo sprawach dotyczących obniżenia wartości nieruchomości w związku z utworzeniem strefy ograniczonego użytkowania dla lotniska w Ł.. Opinia została sporządzona w sposób prawidłowy, z zachowaniem wszelkich zasad szacowania nieruchomości przez osobę posiadającą kwalifikacje i wiedzę ze wskazanej dziedziny. Stąd też jej istotny i niewątpliwy walor pomocniczy przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy.

Przydatność opinii wynika również z tego, iż odpowiada ona postawionej tezie dowodowej,
a autorka tej opinii jako osoba obca do stron niewątpliwie nie jest zainteresowana treścią rozstrzygnięcia, jakie zapadło w niniejszej sprawie. W konsekwencji nie można jej postawić zarzutu,
że nie jest przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie.

Jeśli zatem apelujący z wnioskami opinii się nie zgadza, to powinien wskazać w czym upatruje błędów omówionego przez biegłą sposobu rozumowania i przyjętych przez nią założeń. Samo odwołanie się do wniosków wynikających z korzystnych dla apelującego opinii innych biegłych jest niewystarczające. Bez wskazania konkretnych zarzutów trudno dyskredytować przyjętą przez Sąd opinię w oparciu o którą doszło do poczynienia ustaleń faktycznych i merytorycznego rozstrzygnięcia sporu. Nie zostało wyjaśnione dlaczego wnioski biegłych do których opinii strona pozwana się odwołuje mają mieć wyższą wartość dowodową. Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami to do biegłego należy zarówno wybór metody szacowania oraz przyjętej w ramach tej metody metodologii badawczej, w szczególności dobór wskaźników porównawczych.

Brak stosownej argumentacji pozwanego - wskazującej na istnienie błędów logicznego rozumowania, założeń przyjętej metody i doboru wskaźników porównawczych, na nieuwzględnienie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego - uniemożliwia ocenę wagi i wpływu takiego zarzutu na prawidłowość zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Stąd też chybiony okazał się wniosek apelującego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego rzeczoznawcy, czy opinii innych biegłych wymienionych w apelacji.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury Sąd
w toku postępowania może żądać przedstawienia dodatkowej opinii przez kolejnych biegłych,
ale wyłącznie w uzasadnionych przypadkach. Wniosek strony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego winien być trafnie i rzetelnie uargumentowany. Samo niezadowolenie strony
z przygotowanego wcześniej opracowania nie jest wystarczającym powodem, by sporządzać kolejną opinię biegłych tej samej specjalności, (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 kwietnia 2015 r., I ACa 119/15).

W niniejszej sprawie strona pozwana rzetelnie nie uzasadniła sformułowanych zarzutów co do opinii biegłej J. S. co sprawia, iż należy je potraktować jedynie jako niezadowolenie strony z przygotowanego opracowania. Samo oddalenie przez Sąd Rejonowy wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego do spraw szacowania nieruchomości nie jest równoznaczne z pozbawieniem strony możliwości obrony jej praw. Jeżeli opinia biegłego przekonuje sąd w takim stopniu, że daną okoliczność uznaje się za wyjaśnioną, to sąd nie jest zobowiązany w takim wypadku do dopuszczenia dowodu z opinii uzupełaniającej lub kolejnych opinii biegłych.

W konsekwencji należało uznać, że w zakresie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie, przedstawiając logiczną argumentację prawną. Ustalenia sądu I instancji
i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Powyższe z kolei sprawia, że nie zachodzi potrzeba powtarzania dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa, mających zastosowanie w niniejszej sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt II UKN 61/97 - OSNAP 1998 r. Nr 3, poz. 104; wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97 - OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999 r., sygn. akt I PKN 21/98 - OSNAP 2000, Nr 4, poz. 143). Wartość odszkodowania odpowiada poniesionej przez stronę powodową szkodzie, ustalonej po uzyskaniu opinii rzeczoznawcy majątkowego, który dokonał zindywidualizowania szkody w odniesieniu do konkretnego lokalu. Tym samym Sąd nie uchybił przepisowi art. 129 ustawy - prawo ochrony środowiska z 27 kwietnia 2001 r. (Dz. U. z 2008 roku Nr 25, poz. 150 z późn. zm.) oraz art. 133 tejże ustawy.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy apelację oddalił na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc w związku z art. 108 § 1 kpc.