Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Człuchowie IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2021 roku w Człuchowie

sprawy z powództwa W. W. (1)

przeciwko (...) W. M. Sp. j. we W.

o wynagrodzenie

1.  Oddala powództwo.

2.  Zasądza od powoda W. W. (1) na rzecz pozwanej (...) W. M. Sp. j . we W. kwotę 1350 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt IV P 115/20

UZASADNIENIE

Powód W. W. (2) wniósł powództwo przeciwko (...) spółka jawna we W. o zapłatę kwoty (...),17 z tytułu wynagrodzenia za okres od 10.09.2020 r. do 31.10.2020 r. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że 29.07.2020 r. powód i pracodawca na mocy porozumienia stron rozwiązały umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia z dniem 31.10.2020 r. Pracodawca sformułował oświadczenie, zwalniające powoda z obowiązku świadczenia pracy, do upływu okresu wypowiedzenia z zachowaniem prawa do wynagrodzenia za ten okres. Powód za wrzesień 2020 r. otrzymał jedynie kwotę 1031,11 zł a za październik nie otrzymał w ogóle wynagrodzenia. W dniu 15.10.2020 r. odebrał pismo od pracodawcy, że w związku z niestawieniem się do pracy od 10.09.2020 r. zgodnie z wezwaniami za okres od 10.09.2020 r. wynagrodzenie nie przysługuje. Powód od 24.08.2020 r. do 15.10.2020 r. nie przebywał w miejscu zameldowania.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości i podniosła, iż powodowi nie należy się wynagrodzenie za okres od 10.09 do 31.10. 2020 r. Pozwana przyznała, iż strony 29.07.2020 r. zawarły porozumienie rozwiązujące umowę o pracę z dniem 31.10.2020 r. i że w okresie od 24.08.2020 r. do 31.10.2020 r. pozwana zwolniła powoda z obowiązku świadczenia pracy. 2.09.2020 r. pozwana postanowiła odwołać decyzję o zwolnieniu powoda z obowiązku świadczenia pracy i z upoważnienia pozwanej K. P. podjęła bezskuteczną próbę kontaktu telefonicznego z powodem. Następnie K. P. wysłała powodowi wiadomość SMS z prośbą o kontakt, wobec jego braku wysłano kolejna wiadomość informującą powoda o cofnięciu oświadczenia przez pozwaną ponownie prosząc o kontakt i informującą o zobowiązaniu powoda do ponownego świadczenia pracy od dnia 10.09.2020 r. W dniu 3.09.2020 r. wysłano pismo wzywające powoda do stawienia się w pracy od 10.09.2020 r. , którego to pisma powód nie odebrał, mimo dwukrotnego awizowania.

Pozwana powołała się na orzecznictwo Sądu Najwyższego, iż pracodawca może jednostronną czynnością zobowiązać do świadczenia pracy, pracownika wcześniej z tego obowiązku zwolnionego i że jest to realizowane w ramach uprawnień kierowniczych pracodawcy oraz nie wymaga to zgody zatrudnionego pracownika.

Uzasadnienie faktyczne:

W. W. (2) był zatrudniony w spółce (...) spółka jawna we W. od 1.11.2018 r. do 31.10.2020 r. na stanowisku technika farmaceutycznego w (...) w K. w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: umowa o pracę k. 7, aneks do umowy o pracę k. 8, porozumienie k.11).

Strony stosunku pracy 20.07.2020 r. zawarły porozumienie rozwiązujące umowę o pracę z dniem 31.10.2020 r. na mocy porozumienia stron.

(dowód: porozumienie stron rozwiązujące umowę o pracę k.11).

Powód w pisemnym oświadczeniu z 24.08.2020 r. wyraził zgodę na potrącenie z wynagrodzenia za sierpień 2020 r. kwoty 3.056,64 zł tytułem rozliczenia (braki i wycofane leki).

(dowód: oświadczenie powoda k.12).

Pozwana spółka w oświadczeniu z 24.08.2020 r. zwolniła powoda z obowiązku świadczenia pracy w okresie od 24.08 do 31.10.2020 r.

(dowód: oświadczenie pracodawcy k.13).

Z upoważnienia pozwanej K. P. podjęła bezskuteczna próbę kontaktu telefonicznego z powodem 2.09.2020 r. oraz wysłała SMS z prośbą o oddzwonienie, który to SMS powód odebrał tego samego dnia o godz. 12 ²².

(dowód: k.32-33).

K. P. wysłała 2.09.2020 r. powodowi kolejną wiadomość SMS informującą powoda o zobowiązaniu go do ponownego świadczenia pracy od dnia 10.09.2020 r. , ponownie prosząc o pilny kontakt. Powód odebrał tę wiadomość 2.09.2020 r. o godz. 17 ⁰⁶ .

(dowód: k.34).

W dniu 3.09.2020 r. wysłano pismo wzywające powoda do stawienia się w pracy od 10.09.2020 r. , którego to pisma powód nie odebrał, mimo dwukrotnego awizowania.

(dowód: k.35-36).

Pozwana spółka 29.09.2020 r. poinformowała powoda SMS-em , iż z związku z niestawieniem się do pracy w (...) od 10.09.2020 r. zgodnie z wezwaniami z upoważnienia W. M., iż pensja powoda została naliczona do 9.09.2020 r., a za okres od 10.09.2020 r. na podstawie art. 80 k.p. wynagrodzenie nie przysługuje. Powód odebrał powyższą wiadomość 29.09.2020 r. o godz. 9 ²⁷ .

(dowód: k.37).

Uzasadnienie prawne:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Wynagrodzenie za pracę odwzajemnia pracę i jest wobec niej ekwiwalentne, a zatem przysługuje za pracę wykonaną. Samo pozostawanie w stosunku pracy nie jest podstawą do uzyskiwania wynagrodzenia, jeżeli pracownik nie wykonuje pracy (art. 80 k.p.).

W doktrynie i orzecznictwie sądów pracy dopuszcza się praktykę zwolnienia pracownika z obowiązku wykonywania pracy z zachowaniem prawa do wynagrodzenia, w okresie wypowiedzenia, wynikającą z treści przepisu art. 36 ² k.p.

Pracownik zwolniony z obowiązku wykonywania pracy w okresie wypowiedzenia stosunku pracy wskutek odwołania ze stanowiska (art. 71 k.p.), może być zobowiązany do wykorzystania urlopu w okresie wypowiedzenia (tak. SN w wyr. z 1999.04.13, I PKN 1/99 , publ. OSNP 2000/12/458).

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 13.03.2014 r. (I PK 204/13 publ. L.), że zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy jest jednostronną czynnością pracodawcy o charakterze uznaniowym, a nie porozumieniem stron. Ponieważ w okresie wypowiedzenia stosunek pracy trwa, to pracownik jest zobowiązany wykonać polecenie pracodawcy świadczenia pracy. Nie chodzi więc o cofnięcie przez pracodawcę oświadczenia o zwolnieniu z obowiązku świadczenia pracy (ze skutkiem wstecznym, do czego wymagana byłaby zgoda pracownika, o której mowa w art. 61 KC), lecz o zobowiązanie do świadczenia pracy (ze skutkiem od jego złożenia). Skoro pracodawca może jednostronnie i uznaniowo zwolnić pracownika z obowiązku świadczenia pracy, to tak samo (jednostronnie i uznaniowo) może pracownika zobowiązać do wykonywania pracy do czasu ustania stosunku pracy. Wobec tego od wezwania pracownika do świadczenia pracy przysługuje mu wynagrodzenie jedynie za pracę wykonaną (art. 80 zdanie pierwsze KP).

Na pełną aprobatę sądu zasługuje również pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z 5.09.2019 r. (III PK 96/18, publ. L.), iż zwolnienie pracownika z obowiązku świadczenia pracy z art. 36 ² KP nie jest czynnością prawną (oświadczeniem woli) w rozumieniu art. 61 § 1 KC i jest realizowane w ramach uprawnień kierowniczych pracodawcy (art. 22 § 1 KP). W konsekwencji pracodawca ma prawo wtórnie zobowiązać pracownika do świadczenia pracy (zgoda zatrudnionego nie jest wymagana), mimo że wcześniej został on z tego obowiązku zwolniony, a także udzielić mu urlopu wypoczynkowego na podstawie art. 167 ¹ KP.

W niniejszej sprawie bezsporne było, że strony 29.07.2020 r. zawarły porozumienie rozwiązujące umowę o pracę z dniem 31.10.2020 r. na mocy porozumienia stron i że w okresie od 24.08.2020 r. do 31.10.2020 r. pozwana zwolniła powoda z obowiązku świadczenia pracy. Z uwagi na zwolnienie lekarskie na dziecko osób zastępujących powoda w punkcie aptecznym, pracodawca przywołał powoda do pracy, nie chcąc go zamykać.

Co istotne pozwany w swoich wyjaśnieniach przyznał, iż nie odbierał telefonów z telefonu stacjonarnego aptek, bo liczył na osobisty kontakt, że nie chciał wrócić bo bał się że będzie podłożone mu zwolnienie dyscyplinarne oraz że czytał sms-y, których wydruk pozwana dołączyła do sprzeciwu i nie odpowiadał na nie, bo pochodziły od znanego mu pracownika pozwanej spółki K. P. a nie od wspólnika pozwanej spółki jawnej, z którym umówili się na kontakt osobisty.

Stosownie do treści przepisu art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości.

W świetle przedstawionych przez strony wiarygodnych dowodów tj. porozumienia rozwiązującego umowę o pracę, oświadczenia pracodawcy o zwolnieniu powoda z obowiązku świadczenia pracy od 24.08. do 31.10.2020 r. oraz wydruków wiadomości SMS wysłanych do powoda i przez niego odczytanych, zobowiązujących go do świadczenia pracy od 10.09.2020 r. wyjaśnienia stron nie budzą żadnych wątpliwości, co czyni stan faktyczny sprawy bezspornym.

W ocenie sądu podzielając stanowisko Sądu Najwyższego zaprezentowane w cytowanych powyższej wyrokach pracodawca wiadomościami SMS z 2.09.2020 r. odczytanymi przez powoda, z uwagi potrzebę pracy powoda w punkcie aptecznym, skutecznie zobowiązał go do podjęcia pracy od 9.09.2020 r. Zaś powód nie stawił się w pracy i jej nie wykonywał do 31.10.2020 r.

Pozwana spółka jawna jako pracodawca miała prawo zgodnie z art. 3 ¹§ 1 i 2 k.p. skutecznie upoważnić swojego pracownika do wydawania poleceń pracowniczych powodowi.

Poza osobami lub organami zarządzającymi czynności z zakresu prawa pracy za pracodawcę może wykonywać osoba wyznaczona, a wyznaczenie to może nastąpić w różnego rodzaju aktach wewnętrznych spółki (np. w regulaminie pracy, regulaminie organizacyjnym itp.), a nawet może wynikać z utrwalonej zwyczajowej praktyki w tym zakresie (por. wyr. SN: z 9.6.2004 r., I PK 681/03, OSNP 2005, Nr 4, poz. 53; z 22.6.2007 r., II PK 331/06, L.). Ponadto, wyznaczenie osoby do dokonywania za pracodawcę czynności prawnych z zakresu prawa pracy może nastąpić w każdy sposób dostatecznie ujawniający taką wolę reprezentowanego pracodawcy (por. art. 3 ¹ KP oraz art. 60 KC w zw. z art. 300 KP) i w szczególności nie jest uzależnione od udzielenia takiej osobie pisemnego pełnomocnictwa (por. wyr. SN z 2.2.2001 r., I PKN 226/00, OSNAPiUS 2002, Nr 20, poz. 488; wyr. SA w Łodzi z 21.9.2018 r., III AUa 1254/17, L.). Istotne jest bowiem tylko to, aby wyznaczenie innej osoby dokonującej czynności z zakresu prawa pracy nastąpiło przez złożenie (choćby dorozumiane) oświadczenia woli pracodawcy i wyrażenie na to zgody przez osobę wyznaczoną (por. wyr. SN z 20.9.2005 r., II PK 412/04, OSNP 2006, Nr 13–14, poz. 210; wyr. SN z 10.6.2014 r., II PK 207/13, MoPr 2014, Nr 12, poz. 647; wyr. SN z 7.6.2018 r., II PK 91/17, L.).

Polecenie pracownicze mogą być wydawane w każdej formie, byle dodarły do pracownika a podstawowym obowiązkiem pracownika jest stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy (art. 100 § 1 k.p.).

Tylko dodatkowo należy wskazać, iż powód świadomie nie odbierał telefonów od pozwanej spółki, nie odpowiadał na wiadomości SMS a nawet celowo uniemożliwiał ewentualny „osobisty” kontakt ze wspólnikiem pozwanej spółki jawnej przebywając poza znanym pracodawcy stałym miejscem zamieszkania, nie informując o adresie działki, na której przebywał. Powód nie odbierał też awizowanych przesyłek pracodawcy.

Zatem nie zasługuje na uwzględnienie roszczenie powoda o wynagrodzenie za okres niewykonywania pracy od 10.09. do 31.10.2020 r.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie art. 80 k.p. a contrario oddalił powództwo w całości.

O kosztach procesu sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 265).