Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 września 2020 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Iwona Wysowska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Magdalena Derbin

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 września 2020 roku

sprawy z odwołania M. S. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.

z dnia 19 września 2019 roku nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

z udziałem A. K.

o ustalenie podstawy wymiaru składek

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 19 września 2019 roku nr (...) i stwierdza, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, ubezpieczenie chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe M. S. (1) jako pracownika u płatnika składek Hodowla Indyków A. K. wynosi 2000 złotych ( dwa tysiące ) od 1 czerwca 2019 roku,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz ubezpieczonej 1800 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Iwona Wysowska

VI U 1013/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19.09.2019 roku nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. stwierdził, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia M. S. (1) podlegającej ubezpieczeniom jako pracownik płatnika składek (...) wynosi: 4 000,00 zł w czerwcu 2019 roku, a od lipca 2019 roku – 1 739,13 zł.

Ubezpieczona M. S. (1) odwołała się od tej decyzji. Wniosła o uchylenie decyzji jako oczywiście bezzasadnej. Podała, że zarówno na podstawie umowy z dnia 1.03.2019 roku jak i umowy z dnia 31.05.2019 roku płatnik i ubezpieczona zawarli umowę o pracę. Jedyną różnicą jest jednak to, że późniejsza umowa została zawarta na 1/2 etatu, przez co doszło również do odpowiedniego obniżenia wynagrodzenia skarżącej. Zawarcie umowy o pracę w wymiarze 1/2 etatu nie było sprzeczne z prawem ani nie miało na celu obejścia prawa. Obniżenie wymiaru czasu pracy wynikało z mniejszego nakładu pracy, a także z uwagi na poszerzenie własnej działalności przez skarżącą oraz konieczności poświęcenia czasu w opiece nad dzieckiem.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Podał, że brak było podstaw do zmiany wymiaru czasu pracy skarżącej na 1/2 etatu i obniżenie wynagrodzenia do kwoty 2 000,00 zł. W konsekwencji tego bowiem ubezpieczona z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych, w tym dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 1.06.2019 roku. Jako podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne od czerwca 2019 roku zadeklarowała kwotę 11 912,50 zł. Zdaniem pozwanego te zmiany zostały wprowadzone jedynie w celu umożliwienia przystąpienia do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego, tym bardziej, że ubezpieczona pierwotnie ubiegała się o zasiłek macierzyński z tytułu umowy o pracę. Otrzymała jednak decyzję odmowną bowiem przyjęła dziecko na wychowanie przed nawiązaniem stosunku pracy.

Zainteresowana A. K. poparła stanowisko ubezpieczonej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (1) urodziła się (...). Z zawodu jest ekonomistką. Ukończyła studia magisterskie na kierunku ekonomia w (...). W 2006 roku przeszła kurs kancelaryjno – archiwalny zaś w dniu 18.10.2018 roku uczestniczyła w specjalistycznym szkoleniu dla hodowców indyków.

W okresie od 1.08.2005 roku do 31.01.2008 roku ubezpieczona była zatrudniona jako inspektor i specjalista w Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w (...) Oddziale regionalnym w S. – (...) Biurze Powiatowym.

Od 1.02.2008 roku do 31.07.2008 roku skarżąca pracowała w pełnym wymiarze godzin pracy jako referent w referacie podatków w Urzędzie Skarbowym w M..

W dniu 1.03.2019 roku M. S. (2) zawarła umowę o pracę z A. K. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...). Umowa została zawarta na okres próbny od 1.03.2019 roku do 31.05.2019 roku, w pełnym wymiarze godzin pracy, z wynagrodzeniem 4 000,00 zł brutto miesięcznie, na stanowisko pracownika administracyjnego. Skarżąca przeszła badania lekarskie dopuszczające ja do pracy oraz szkolenie z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy.

Dnia 31.05.2019 roku skarżąca i płatnik składek zawarły kolejną umowę o pracę: na czas określony od 1.06.2019 roku do 31.12.2020 roku, na 1/2 etatu, z wynagrodzeniem 2 000,00 zł brutto miesięcznie, na stanowisko pracownika administracyjnego.

Do obowiązków skarżącej, jako pracownika administracyjnego, należy: sporządzanie dokumentacji dotyczącej hodowli indyków, zamawianie paszy, sporządzanie wniosków do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, sporządzanie innych wniosków.

Od 1.03.2019 roku do 31.05.2019 roku M. S. (1) pracowała od godz. 7:00 do godz. 15:00, zaś od 1.06.2019 roku pracowała od godz. 7:00 do godz. 11:00. Przez okres od 1.03.2019 roku do 31.05.2019 roku praca ubezpieczonej polegała przede wszystkim na odtwarzaniu zniszczonej w pożarze z grudnia 2018 roku, dokumentacji płatnika składek. Ubezpieczonej udało się odtworzyć całą zniszczoną dokumentację do końca maja 2019 roku. Dokumenty był nadpalone, zalane. Należało je posegregować, osuszyć. Skarżąca zbierała również informacje od pracowników celem uzupełnienia danych w dokumentacji. Zniszczona dokumentacja dotyczyła lat 2015, 2016 i 2017. Od dnia 1.06.2019 roku ubezpieczona nie odtwarzała już zniszczonej dokumentacji, zajmowała się jedynie bieżącą dokumentacją. Nadto, skarżącą zaczęła rozwijać własną działalność gospodarczą: Gospodarstwo Rolne (...). Dnia 6.05.2019 roku powiatowy lekarz weterynarii dokonał przeglądu fermy M. S. (1) pod kątem prowadzenia działalności w zakresie produkcji indyków rzeźnych. Dnia 15.05.2019 roku powiatowy lekarz weterynarii stwierdził, że ferma skarżącej jest przygotowana do wstawienia indyków. W dniu 24.05.2019 roku ubezpieczona złożyła wniosek do powiatowego lekarza weterynarii o wpis do rejestru podmiotów nadzorowanych i zgłoszenie prowadzenia działalności w zakresie produkcji indyków rzeźnych. W czerwcu 2019 roku odwołująca zawarła kontrakt z firmą (...), pierwsze indyki zostały przywiezione na teren jej gospodarstwa pod koniec czerwca 2019 roku. W dniu 5.06.2019 roku działalność ubezpieczonej został wpisana do rejestru podmiotów, zgodnie z wnioskiem z dnia 24.05.2019 roku. W dniu 15.08.2019 roku M. S. (1) zawarła umowę z firmą (...) na okres 3 lat.

Płatnik składek A. K. w 2018 roku dochód w wysokości 133 767,52 zł. Wartość sprzedanych indyków przez płatnika składek w 2018 roku wyniosła 6 303 057,00 zł, zaś w 2019 roku wyniosła 3 494 830,00 zł. Płatnik zatrudnia pracowników do prac fizycznych. W 2019 roku zatrudniała 8 pracowników, głownie do hodowli indyków i do prac polowych. Przed 2019 roku zatrudniała 6 pracowników.

Podstawa wymiaru składek M. S. (1), podlegającej ubezpieczeniom jako pracownik płatnika składek (...), wynosi 2 000,00 zł brutto miesięcznie od dnia 1.06.2019 roku.

Dowód: dokumenty w aktach ZUS tom I: wydruki k. 8-10, zaświadczenia, zestawienia k. 11—39, certyfikaty, zaświadczenia, dyplom k. 40, 43-46, 56, świadectwa pracy k. 41-42, lista obecności k. 47-51, umowy k. 52-53, zakres czynności k. 54-55, orzeczenie k. 57, przelewy k. 58-63, wnioski k. 64-100, zeznania podatkowe k. 101-107, zestawienia k. 108-110, wydruk k. 111-112, decyzja k. 116-120; decyzja k. 11-12, umowa k. 13-29, zeznania płatnika składek A. K. k. 66-67, zeznania ubezpieczonej M. S. (1) k. 67-68, faktura k. 72, wniosek k. 7, zaświadczenie k. 75, protokół przeglądu k. 76-77, zestawienia k. 78-84.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie ubezpieczonej okazało się uzasadnione.

Dopuszczalne jest kwestionowanie przez organ rentowy zarówno faktu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności poszczególnych jej elementów - w tym wysokości uzgodnionego wynagrodzenia za pracę. Wynika to z treści art. 83 ust. 1 oraz art. 41 ust. 13 ustawy z 13.10.1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2020, poz. 266; dalej jako ustawa systemowa; por. wyrok Sądu Najwyższego z 4.08.2005 roku, II UK 16/05, Lex 182776).

Zgodnie z art. 22 K.p. przez zawarcie umowy o pracę pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, a pracodawca do zatrudnienia za wynagrodzeniem. Zgodnie z art. 353 ¹ K.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według własnego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Ocena łączącego strony stosunku pracy musi uwzględniać nazwę umowy, jej treść, a także faktyczny sposób realizacji obowiązków stron. Kryteria te, ustalone jednolicie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zostały przypomniane w wyroku z dnia 19.03. 2013 roku (I PK 223/12, Lex 1415490). Charakter umowy ustala się na podstawie treści oświadczeń woli stron, dokonując ich wykładni zgodnie z art. 65 K.c. Według tego przepisu, oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje (§ 1), a w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu (§ 2).

Organ rentowy wskazywał na treść art. 58 § 2 i 3 K.c., nie kwestionując ważności samej umowy o pracę, a jedynie wskazując, iż obniżenie podstawy wymiaru etaty skarżącej do 1/2 etatu i obniżenie wynagrodzenia z kwoty 4 000,00 zł brutto do 2 000,00 zł brutto miesięcznie, jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, a zatem że nieważnością objęta jest część umowy dotycząca wysokości wynagrodzenia.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie była ocena czy obniżenie wymiaru etaty do 1/2 etatu i obniżenie wynagrodzenia do 2 000,00 zł brutto miesięcznie od dnia 1.06.2019 roku miało na celu zapłatę za pracę wykonywaną, czy też wyłącznie uzyskanie świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy podnosił bowiem, że obniżenie wymiaru etatu i wynagrodzenia skarżącej umożliwiło jej zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, w tym do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od dnia 1.06.2019 roku, i było celem samym w sobie.

Zgodnie z art. 58 § 1 K.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. W myśl § 2 nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Z kolei zgodnie z § 3 jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Zgodnie z art. 78 K.p. wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość pracy.

Z punktu widzenia art. 18 § 1 K.p. umówienie się pomiędzy pracownikiem, a pracodawcą na wyższe od najniższego wynagrodzenie jest dopuszczalne, jednak autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Ocena wysokości wynagrodzenia umówionego przez strony stosunku pracy powstaje także, jako istotna kwestia jurydyczna, gdyż na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ustalenie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oparte jest na zasadzie określonej w art. 6 ust. 1 i art. 18 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt 9, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy systemowej.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że warunki wynagrodzenia za pracę ustalone przez płatnika składek i skarżącą od 1.06.2019 roku nie naruszały wskazanych wyżej kryteriów. Ubezpieczona posiada długoletnie doświadczenie zawodowe w pracy administracyjnej, nadto ukończyła kurs kancelaryjno – archiwalny. Przed zatrudnieniem u płatnika składek nabyła także doświadczenie w prowadzeniu dokumentacji w gospodarstwie rolnym zajmującym się hodowlą zwierząt. Sama bowiem od 2015 roku ma zarejestrowaną rolniczą działalność gospodarczą, jej mąż również prowadzi gospodarstwo rolne. Z racji posiadanego doświadczenia zawodowego oraz ukończenia kursu kancelaryjno – archiwalnego, była bardzo cenionym pracownikiem przez płatnika składem i wniosła duży wkład w odtworzenie zniszczonej dokumentacji płatnika składek, która to dokumentacja uległa zniszczeniu w wyniku pożaru w grudniu 2018 roku. Z zeznań skarżącej jak i płatnika składek wynika bowiem, że A. K. potrzebowała pracownika administracyjnego, który w pierwszej kolejności otworzy zniszczone dokumenty. Z racji doświadczenia zawodowego i wiedzy specjalistycznej nabytej w trakcie kursu, ubezpieczona dokonała odtworzenia zniszczonej dokumentacji płatnika składek do końca maja 2019 roku. Po odtworzeniu zniszczonej dokumentacji, ilość pracy administracyjnej w gospodarstwie płatnika składek uległa zmniejszeniu. Wobec powyższego logiczne jest zmniejszenie podstawy wymiaru etatu ubezpieczonej od 1.06.2019 roku do 1/2 etatu, a co za tym idzie także obniżenie wynagrodzenia z 4 000,00 zł do 2 000,00 zł brutto miesięcznie. Ubezpieczona miała świadomość, że otworzenie zniszczonej dokumentacji potrwa do końca maja 2019 roku i w okresie późniejszym ilość pracy u płatnika składek zmniejszy się, co doprowadzi do obniżenia podstawy wymiaru etatu, dlatego też w maju 2019 roku zdecydowała się na rozpoczęcie własnej działalności gospodarczej w zakresie hodowli gęsi. W tym celu już w maju 2019 roku podjęła szereg czynności, na jej fermie w dniu 6.05.2019 roku powiatowy lekarz weterynarii dokonał przeglądu pod kątem prowadzenia działalności w zakresie produkcji indyków rzeźnych. Dnia 15.05.2019 roku powiatowy lekarz weterynarii stwierdził, że ferma skarżącej jest przygotowana do wstawienia indyków. W dniu 24.05.2019 roku ubezpieczona złożyła wniosek do powiatowego lekarza weterynarii o wpis do rejestru podmiotów nadzorowanych i zgłoszenie prowadzenia działalności w zakresie produkcji indyków rzeźnych. W czerwcu 2019 roku odwołująca zawarła kontrakt z firmą (...), pierwsze indyki zostały przywiezione na teren jej gospodarstwa pod koniec czerwca 2019 roku. W dniu 5.06.2019 roku działalność ubezpieczonej został wpisana do rejestru podmiotów, zgodnie z wnioskiem z dnia 24.05.2019 roku. W dniu 15.08.2019 roku M. S. (1) zawarła umowę z firmą (...) na okres 3 lat. Mając powyższe na względzie, Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonej i płatnika składek, albowiem są one spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają tworząc logiczna całość. Jednocześnie brak jakichkolwiek dowodów przeciwnych. Organ rentowy, poza gołosłownymi twierdzeniami, nie przedstawił żadnych wiarygodnych dowodów podważających zeznania płatnika i ubezpieczonej. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie prowadzi do wniosku, że obniżenie podstawy wymiaru etatu do 1/2 i tym samym obniżenie wysokości wynagrodzenia do 2 000,00 zł spowodowane było dwoma czynnikami, tj. zakończeniem prac ubezpieczonej przy odtwarzaniu zniszczonej dokumentacji płatnika składek oraz rozpoczęciem prowadzenia własnej działalności rolniczej przez M. S. (1). Zakończenie prac ubezpieczonej przy zniszczonej w wyniku pożarku dokumentacji płatnika składek spowodowało zmniejszenie ilości pracy administracyjnej u płatnika albowiem skarżąca od dnia 1.06.2019 roku miała zajmować się wyłącznie prowadzeniem dokumentacji bieżącej. Obniżenie podstawy wymiaru etatu i obniżenie wysokości wynagrodzenia doprowadziło ubezpieczoną do podjęcia decyzji o rozpoczęciu prowadzenia własnej działalności rolniczej, która będzie jej przynosiła wymierne zyski ekonomiczne. Takie działanie jawi się jako logiczne. Jednocześnie wskazać należy, że ubezpieczona była jedyną osobą zatrudnioną do prac administracyjnych przez płatnika składek a więc bezpodstawne jest porównywanie jej wynagrodzenia do wynagrodzenia innych pracowników płatnika składek (pracowników fizycznych).

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że pracą jaką wykonywała ubezpieczona do końca maja 2019 roku polegała głównie na odtwarzaniu zniszczonej dokumentacji, zaś od 1.06.2019 roku jej praca miała polegać już wyłącznie na prowadzeniu bieżących spraw administracyjnych. Jednocześnie nie była to praca nad wyraz skomplikowana, zwłaszcza dla osoby posiadającej długoletnie doświadczenie w prowadzeniu dokumentacji tego typu. Jak wynika z zeznań płatnika składek i ubezpieczonej, prowadzenie bieżącej dokumentacji gospodarstwa płatnika składek (bez odtwarzania zniszczonej dokumentacji) po dniu 1.06.2019 roku nie wymagało codziennej pracy po 8 godzin. Strony przyznały, że ilość pracy po dniu 1.06.2019 roku zmniejszyła się na tyle, że skarżąca mogła wykonywać ją średnio 4 godziny dziennie.

Nie wydaje się właściwym by organ rentowy czy też sąd dokonywał oceny działań pracodawcy z punktu widzenia racjonalności i zgodności z zasadami prawidłowego zarządzania przedsiębiorstwem. Jak wskazywał już wielokrotnie Sądu Najwyższy, np. w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r. sygn. akt II PK 83/1 (Lex nr 1230257), podejmowane przez pracodawcę zmiany organizacyjne i ekonomiczne stanowią autonomiczną decyzję tego podmiotu. Należy też uwzględnić, że z istoty stosunku pracy wynika, iż służy on realizacji zadań i celów ustalonych przez pracodawcę. To pracodawca decyduje, jaką działalność prowadzi (gospodarczą, produkcyjną, handlową, kulturalną) i on ponosi jej ryzyko. Ma on więc w granicach prawa swobodę w wyborze rodzaju tej działalności i sposobu jej realizacji. W tym aspekcie interesy pracownika i możliwość ingerencji sądów pracy nie mogą w decydującym zakresie ograniczać tej swobody, a przez to ograniczona jest możliwość kontroli pracodawcy, zwłaszcza przez narzucanie mu określonego sposobu prowadzenia działalności - np. określonej struktury organizacyjnej, doboru kadr, używanych technologii itp. (por. np. tezę IX uchwały Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie wytycznych dotyczących wykładni art. 45 Kodeksu pracy i praktyki sądowej stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, OSNC 1985 nr 164, poz. 11; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 2 października 2002 r., I PKN 374/01, OSNP 2004 nr 9, poz. 156; z dnia 8 sierpnia 2006 r., Prawo Pracy 2006 nr 12, poz. 39; z dnia 5 maja 2009 r., I PK 11/09, OSNP 2011 nr 1-2, poz. 3). Niemniej jednak materiał dowodowy zgromadzony w sprawie daje pełne podstawy do uznania twierdzeń ubezpieczonej i płatnika składek za wiarygodne. Okoliczności rozpoczęcia rolniczej działalności gospodarczej przez skarżącą w połowie 2019 roku zostały wykazane liczną dokumentacją, z której w sposób jednoznaczny wynika, że już od maja 2019 roku ubezpieczona przygotowywała się do rozpoczęcia prowadzenia własnej fermy drobiu, co też wiązało się z koniecznością poświecenia większej ilości czasu na prowadzenie własnej działalności, i tym samym niemożności zatrudnienia w pełnym wymiarze godzin pracy u A. K.. Organ rentowy nie przedłożył żadnych dowodów potwierdzających zasadność jego twierdzeń.

Płatnik składek nie zatrudnił żadnej innej osoby do prowadzenia spraw administracyjnych po obniżeniu wymiaru etatu skarżącej, potwierdzając tym samym, że po dniu 31.05.2019 roku ilość prac administracyjnych uległa zmniejszeniu i nie było konieczności zatrudniania pracownika w pełnym wymiarze godzin prac do prac administracyjnych w gospodarstwie (...). Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdził, że ubezpieczona wykonywała swoje obowiązki, a pracodawca był zadowolony z pracy ubezpieczonej, która do końca maja 2019 roku zakończyła odtwarzanie zniszczonych dokumentów. Konieczność jej dalszego zatrudnienia po dniu 1.06.2019 roku w pełnym wymiarze godzin pracy okazała się zbędna.

Pozwany nie przedstawił żadnej argumentacji logicznie uzasadnionej, która wskazywałaby, iż zamiarem stron było wyłącznie to aby skarżąca została objęta ubezpieczeniami z tytułu prowadzenia własnej działalności rolniczej od dnia 1.06.2019 roku. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjmowania, że zawarcie umowy o pracę w zakresie wysokości wynagrodzenia w miało na celu obejście ustawy, ani że taka czynność prawna miała być sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 K.c.). Pozwany nie sprostał obowiązkowi określonemu w art. 6 K.c. oraz art. 232 K.p.c. bowiem podnoszone przez niego argumenty nie znalazły potwierdzenia. Ustawa nie nakłada na sąd obowiązku wskazania stronie jakie i w jakiej formie ma przedstawić dowody, a tym bardziej nie zobowiązuje do wyręczania strony w udowadnianiu jej twierdzeń. Pozwany był zobowiązany do poszukiwania dowodów z własnej inicjatywy. Sąd przy orzekaniu opiera się na materiale dowodowym przedstawionym przez strony postępowania. Ustalenie wynagrodzenia ubezpieczonej w sposób przyjęty przez organ rentowy jest całkowicie niezrozumiałe.

Ustaleń w sprawie Sąd dokonał na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego i aktach sprawy. Dokumenty te nie noszą śladów przerobień i podrobień. Sąd nie miał podstaw by odmówić tym dowodom wiarygodności. Informacje w nich zawarte zostały potwierdzone zeznaniami ubezpieczonej i płatnika składek, które Sąd również uznał za wiarygodne z przyczyn wyżej wskazanych. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w postaci dokumentów i zeznań stron, wzajemnie się uzupełniały. Organ rentowy nie przedstawił zaś żadnych dowodów przeciwnych.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 K.p.c. zaskarżoną decyzję należało zmienić i ustalić, podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe oraz ubezpieczenie wypadkowe M. S. (1), jako pracownika płatnika składek (...) wynosi 2 000,00 zł od dnia 1.06.2019 roku.

M. S. (1) wygrała sprawę, a zatem w myśl art. 98 K.p.c. należy jej się zwrot kosztów procesu, o czym Sąd orzekł w punkcie II wyroku. Na koszty te składają się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1 800,00 zł, których wysokość ustalono w oparciu o § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015, poz. 1800). W uchwale z 20.07.2016 roku w sprawie III UZP 2/16 Sąd Najwyższy przyjął bowiem, że w sprawie o podstawę wymiaru składek wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi różnica między wysokością składki wskazywaną przez ubezpieczonego a wysokością składki wynikającą z tytułu ubezpieczenia przyjętego przez organ rentowy.

Sędzia Iwona Wysowska