Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2021 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Robert Pabin

Protokolant: sekr. sąd. Justyna Raj

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2021 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa B. H.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...)

o odszkodowanie

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od B. H. na rzecz Skarbu Państwa – (...) kwotę 10.800,00 (dziesięć tysięcy osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt IC 242/20

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 19 maja 2016 roku wniesionym do Sądu Okręgowego w Łodzi, B. H. wniósł o zasądzenie na podstawie art. 415 k.c. i art. 417 k.c. od pozwanych Skarbu Państwa – (...) kwoty 950.000 zł oraz od W. T. kwoty 1.500.000 zł tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania za naruszenie jego prawa procesowego przy wydaniu wyroku z dnia 5 lutego 2015r. w sprawie IC 1655/13 (...). Uzasadniając swoje żądanie powód wskazał, że na rozprawie w dniu 5 lutego 2015r. W. T. jako Sędzia (...) wydał w sprawie IC 1655/13 wyrok pod nieobecność powoda nie dysponując dowodem zawiadomienia go o terminie rozprawy i pozbawiając tym samym prawa do sądu gwarantowanego Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Powyższe uchybienie procesowe skutkowało uznaniem przez Sąd Apelacyjny w Łodzi apelacji powoda za zasadną i wydaniem przez ten sąd w dniu 4 grudnia 2015r. w sprawie IACa 776/15 wyroku uchylającego zaskarżony wyrok (...) i przekazującego temuż sądowi sprawę do ponownego rozpoznania. W konsekwencji, zdaniem powoda, w związku z naruszeniem prawa procesowego i postępowania sądowego przez W. T. doszło do działania na jego szkodę poprzez wyzbycie go z roszczenia dochodzonego w sprawie IC1655/13 w kwocie 950.000 zł i żądanych w tej sprawie kosztów procesowych w kwocie 300.000 zł należnych za dwie instancje z tytułu wkładu pracy i dwu i pół letniego okresu procesowania się.

Po zakończeniu procedury ustalenia sądu właściwego miejscowo do rozpoznania sprawy oraz wyłączeniu sędziów (...) od jej rozpoznania, Sąd Apelacyjny w Łodzi postanowieniem z dnia 4 czerwca 2020r. wydanym w sprawie IACo 127/19 na podstawie art. 44 k.p.c. wyznaczył do rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy w Sieradzu.

Prawomocnym zarządzeniem z dnia 8 października 2020 roku, pozew przeciwko W. T. został zwrócony z uwagi na nieuzupełnienie przez powoda jego braków formalnych w wyznaczonym terminie. W dniu 20 stycznia 2021roku W. T. zmarł.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa – (...) reprezentowany przed r.pr. M. J., któremu prowadzenie sprawy przekazane zostało przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwany przyznał fakt wydania w dniu 5 lutego 2015r. w sprawie IC 1655/13 przez (...) w którego składzie zasiadał W. T. wyroku, który następnie został uchylony przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 4 grudnia 2015r. w sprawie IACa 776/15 z uwagi na nieważność postępowania związaną z brakiem zawiadomienia powoda o terminie rozprawy. Tym nie mniej przy ponownym rozpoznaniu sprawy roszczenie B. H. został oddalone wyrokiem (...) a następnie Sądu Apelacyjnego w Łodzi. Zdaniem pozwanego błąd procesowy popełniony przy wydaniu wyroku z dnia 5 lutego 2015r. został zatem naprawiony w toku postępowania w sprawie IC 121/16 stanowiącego kontynuację sprawy IC 1655/13, w wyniku skorzystania przez powoda z środków odwoławczych a w konsekwencji w sprawie nie doszło do pozbawienia go prawa do sądu. Co więcej, zdaniem pozwanego B. H. nie wykazał szkody materialnej lub niematerialnej za którą odpowiedzialność miałby ponosić Skarb Państwa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W pozwie z dnia 11 lipca 2013 roku B. H. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim odszkodowania w kwocie 950.000 zł oraz zwrotu kosztów procesu w kwocie 150.000 zł w związku z przyjęciem przez pozwany sąd do rozpoznania i dalszym procedowaniem niedopuszczalnego jego zdaniem wniosku (...) Skarbu Państwa o zobowiązanie powoda do wyjawienia majątku. Ostatecznie sprawa zwisła przed Sądem Okręgowym w Kaliszu pod sygnaturą IC 1655/13.

Bezsporne

Wyrokiem z dnia 5 lutego 2015r. (...) w składzie reprezentowanym przez sędziego Wojciecha Tomalaka oddalił powództwo w całości i zasądził od B. H. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – (...) Skarbu Państwa 7.200 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Od powyższego wyroku apelację wywiódł B. H. argumentując między innymi, iż nie został prawidłowo powiadomiony o terminie rozprawy z dnia 5 lutego 2015r. Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2015 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie IACa 776/15 podzielając zarzuty apelacji uchylił zaskarżony wyrok (...), zniósł postępowanie przed tym sądem począwszy od rozprawy z dnia 5 lutego 2015r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania pozostawiając temuż sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego wskutek braku prawidłowego zawiadomienia B. H. o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 5 lutego 2015r. doszło do pozbawienia go możliwości obrony swoich praw w rozumieniu art. 379 pkt 5 k.p.c. a w konsekwencji postępowanie w tej dacie dotknięte było nieważnością, co skutkowało koniecznością wydania na podstawie art. 386 § 2 k.p.c. wyroku kasatoryjnego.

Dowód: wyrok SO w Kaliszu z 5.02.2015r. (k. 77 akt IC 121/16 SO w Kaliszu); wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4.12.2015r. w sprawie IACa 776/15 z uzasadnieniem (k.116 – 120v akt IC 121/16 SO w Kaliszu)

Po ponownym rozpoznaniu sprawy (...) wyrokiem z dnia 31 marca 2016r. wydanym w sprawie IC 121/16 oddalił w całości powództwo B. H. i zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa – (...) Skarbu Państwa 12.600 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Od powyższego wyroku apelację wywiódł B. H.. Wyrokiem z dnia 14 grudnia 2016 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi w sprawie IACa 766/16 oddalił apelację od wyroku (...) i zasądził od B. H. na rzecz Skarbu Państwa – (...) 12.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym. Od wydanego przez SA w Ł. wyroku, powód nie wywiódł skargi kasacyjnej.

Dowód: wyrok SO w Kaliszu z 31.03.2016r. wraz z uzasadnieniem (k. 150, 171-175 akt IC 121/16 SO w Kaliszu); wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14.12.2016r. w sprawie IACa 766/16 (k.203 akt IC 121/16 SO w Kaliszu)

Powyższy stan faktyczny był między stronami niesporny i został ustalony w oparciu o zgromadzony w aktach sprawy nieosobowy materiał dowodowy w postaci dokumentów prywatnych i urzędowych których wiarygodność, wobec braku skutecznych dowodów przeciwnych, nie budzi zdaniem sądu żadnych wątpliwości.

Sąd zważył co następuje

Powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu w całości. Zgodnie z treścią art. 321 § 1 k.p.c. sąd związany jest granicami żądani pozwu co oznacza, że nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie. Zarówno doktryna jak i orzecznictwo wskazują, że związanie sądu granicami żądania obejmuje nie tylko związanie co do samej treści żądania, ale również co do uzasadniających je elementów motywacyjnych. Zakaz orzekania ponad żądanie odnosi się tak do samego żądania (petitum), jak i jego podstawy faktycznej (causa petendi). Określone w art. 321 § 1 k.p.c. żądanie należy oceniać przez pryzmat art. 187 § 1 k.p.c., zgodnie z którym, obligatoryjną treść każdego pozwu stanowi określone żądanie i przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie. Wskazanie przez powoda przepisów prawa materialnego, mających stanowić podstawę prawną orzeczenia, choć nie jest wymagane, to nie pozostaje bez znaczenia dla przebiegu i wyniku sprawy, albowiem pośrednio określa także okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie pozwu. Jeżeli zatem osoba wnosząca pozew buduje zarazem jakąś konstrukcję swego żądania, osadzając ją na ściśle wskazanym przepisie prawa materialnego, to tym samym wytycza granice okoliczności spornych i niespornych, które mają stanowić podstawę faktyczną orzeczenia (por. Wyrok SA w Szczecinie z dnia 29.10.2020r. w sprawie IAGa 91/19).

Mając na względzie wskazane w pozwie podstawy faktyczne i prawne zgłoszonego roszczenia, żądanie od Skarbu Państwa zapłaty 950.000 zł należało ocenić wyłącznie przez pryzmat skutków jakie dla sfery majątkowej i niemajątkowej B. H. wywarł wyrok (...) z dnia 5 lutego 2015r. wydany w sprawie IC 1655/13 albowiem jak wynika z treści pozwu powód w/w kwoty domaga się tytułem zadośćuczynienia lub odszkodowania w związku z wydaniem tego właśnie orzeczenia.

Analizując zatem w pierwszej kolejności zgłoszone roszczenie w kategoriach zadośćuczynienia, należy stwierdzić poza wypadkami przewidzianymi w przepisach szczególnych i w art. 446 § 4 k.c., które w rozpatrywanej sprawie w oczywisty sposób nie znajdują zastosowania, kodeks cywilny dopuszcza przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego jedynie w razie wyrządzenia szkody niemajątkowej na osobie (krzywdy) polegającej na uszkodzeniu ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 k.c.), bezprawnym pozbawieniu wolności oraz skłonieniu za pomocą podstępu, gwałtu lub nadużycia stosunku zależności do poddania się czynowi nierządnemu (art. 445 § 2 w zw. z § 1 k.c.), a ponadto w wypadku naruszenia dobra osobistego (art. 24 § 1 zd. trzecie i art. 448 k.c.). W obowiązującym stanie prawnym nie ma natomiast podstawy do przyznania zadośćuczynienia pieniężnego za doznanie krzywdy w postaci cierpień moralnych (por. postanowienie SN z dnia 20 stycznia 2011 r. w sprawie IV CNP 88/10, LEX nr 1068055). Jak wynika z treści pozwu oraz kolejnych pism procesowych w rozpatrywanej sprawie powód nawet w sferze twierdzeń nie wskazywał, by zachowanie strony pozwanej stało się źródłem szkody na osobie, a zatem by prowadziło do rozstroju jego zdrowia lub uszkodzenia ciała. Niewątpliwie, zatem w świetle okoliczności faktycznych powołanych w pozwie, podstawy prawnej roszczenia powoda nie można upatrywać w przepisie art. 445 § 1 lub 2 k.c.

W tym stanie rzeczy, powód mógł poszukiwać ochrony prawnej w formie zadośćuczynienia wyłącznie w oparciu o przepisy art. 24 § 1 zd. trzecie w związku art. 448 k.c. Tym samym zobligowany był zdefiniować dobro osobiste i wykazać, że zostało no zagrożone lub naruszone przez działania strony pozwanej. Zgodnie bowiem z treścią art. 24 § 1 k.c. w przypadku naruszenia dobra osobistego poszkodowany może żądać zapłaty odpowiedniego zadośćuczynienia.

Zgodnie z przyjętym w doktrynie i orzecznictwie poglądem (por. Wyrok SA w Łodzi z dnia 18 stycznia 2019r. w sprawie IACa 391/18, wyrok SA w Warszawie z dnia 5 czerwca 2019r. w sprawie IACa 13/18), dobra osobiste ujmowane są w kategoriach obiektywnych, jako wartości o charakterze niemajątkowym, ściśle związane z człowiekiem, decydujące o jego bycie, pozycji w społeczeństwie, będące wyrazem odrębności fizycznej i psychicznej oraz możliwości twórczych, powszechnie uznane w społeczeństwie i akceptowane przez system prawny. Wartości te stanowią przesłankę samorealizacji osoby ludzkiej. Naturę i granice poszczególnych dóbr osobistych wyznaczają przeważające w danym społeczeństwie zapatrywania prawne, moralne i obyczajowe. Nie wszystkie "wartości idealne" stanowią dobra osobiste jednostki, a jedynie te, które porządek prawny za takie uznaje. Źródłem dóbr osobistych, których przykładowy katalog wskazany został w art. 23 k.c., jest godnościowa koncepcja jednostki i wynikająca stąd jej podmiotowość i autonomia (art. 30 Konstytucji RP).

Nierozerwalne związanie tych wartości, jako zespołu cech właściwych człowiekowi, stanowiących o jego walorach, z jednostką ludzką wskazuje na ich bezwzględny charakter, towarzyszący mu przez całe życie, niezależnie od sytuacji w jakiej znajduje się w danej chwili. Szczególny związek dobra osobistego z naturą człowieka wyłącza możliwość ujmowania w tych kategoriach dóbr innego rodzaju, wprawdzie wpływających na jakość ludzkiego bytowania, ale pochodzących z zewnątrz, niewywodzących się z istoty człowieczeństwa.

W konsekwencji prawo do sądu, czy prawo do obrony w toku postępowania sądowego jakkolwiek stanowią istotne gwarancje obywatelskie, nie odpowiadają jednak przedstawionej wyżej definicji. Stanowią bowiem jedynie uprawnienia przyznane jednostce w związku z funkcjonowaniem w określonej sferze życia społecznego. (tak SN w wyroku z dnia 6 maja 2010 r. w sprawie II CSK 640/09 m LEX nr 598758; podobnie w postanowieniu z dnia 31 stycznia 2018 r. w sprawie V CSK 418/17, LEX nr 2490662 oraz w wyroku z dnia 24 września 2015 r. w sprawie V CSK 741/14, OSNC 2016/7-8/95). Z powyższych względów jako dobra osobistego nie uznaje się prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie (por. Wyrok SN z 24.09.2015r. w sprawie VCSK 741/14). W doktrynie podkreśla się również, że niekorzystna decyzja procesowa sama w sobie nie oznacza bezprawnego naruszenia dóbr osobistych (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 12 kwietnia 2019r. w sprawie IACa 1229/18).

W procesie o ochronę dóbr osobistych na poszkodowanym ciąży obowiązek udowodnienia naruszenia lub zagrożenia dobra osobistego i wskazania sprawcy. Sprawca naruszenia o ile chce uniknąć odpowiedzialności za swój czyn, musi wykazać, iż jego działanie nie było bezprawne. Bez znaczenia jest to, czy działanie sprawcy było zawinione. Wśród okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia powszechnie wymienia się między innymi: działanie w ramach porządku prawnego i wykonywanie własnego prawa podmiotowego, działanie podjęte w obronie uzasadnionego interesu społecznego lub prywatnego. Poszkodowany, który w związku z naruszeniem dobra osobistego, nie związanym z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia (art. 445 § 1 k.c.) poszukuje majątkowej ochrony prawnej i żąda zadośćuczynienia pieniężnego lub sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny, musi stosownie do treści art. 448 k.c. wykazać, że działanie sprawcy było zawinione.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy sąd nie stwierdził by przy wydaniu przez (...) wyroku z dnia 5 lutego 2015r. doszło do naruszenia jakiegokolwiek dobra osobistego B. H.. Niewątpliwie, wskazane orzeczenie zapadło z naruszeniem jego praw procesowych tym nie mniej nie oznacza to samo w sobie naruszenia któregokolwiek z jego dóbr osobistych. Takiego naruszenia nie przywołuje powód zarówno w pozwie jak i dalszych pismach procesowych. Zgodnie bowiem z treścią pozwu w wyniku naruszenia przepisów postępowania został on, jego zdaniem, pozbawiony prawa do sądu (rzetelnego i sprawiedliwego procesu) gwarantowanego art. 45 Konstytucji RP oraz art. 6 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950r. ratyfikowanej przez Polskę w 1992r. Tymczasem, jak wskazano, prawo do sądu nie należy do katalogu dóbr osobistych chronionych przepisem art. 24 k.c.. Tak więc z ewentualnym naruszeniem prawa powoda do sądu lub prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie nie może wiązać się roszczenie o zadośćuczynienie opierające się na treści art. 24 § 1 zd. trzecie w związku art. 448 k.c. Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, że powód całkowicie błędnie zakłada, że wskutek wydania kwestionowanego wyroku został pozbawiony prawa do sądu. Należy bowiem zauważyć, że naruszenie w toku postępowania praw procesowych strony nie oznacza automatycznie pozbawienia jej prawa do sądu. W szczególności w sytuacji gdy dysponuje ona środkami procesowymi umożliwiającymi przywrócenie stanu zgodnego z prawem. Jak wynika z akt sprawy IC 121/16 B. H. od wskazanego wyroku wniósł apelację, która skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku. W konsekwencji prawo powoda do sądu nie zostało naruszone, albowiem sprawa zakończyła się prawomocnie wyrokiem SA w Łodzi z dnia 14 grudnia 2016 roku. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy B. H. miał możliwość przedstawienia swych racji sądowi I i II instancji oraz obrony swych praw. W tym stanie rzeczy roszczenie o zadośćuczynienie nie zasługuje na uwzględnienie.

Przechodząc w dalszej kolejności do analizy zgłoszonego roszczenia w kategoriach odszkodowawczych należy stwierdzić, że zgodnie z treścią art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przy czym jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej (art. 417 ¹ § 2 k.c.).

Co do zasady więc warunkiem dopuszczalności dochodzenia odszkodowania w trybie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 417 ¹ § 2 k.c. jest uzyskanie prejudykatu tj. orzeczenia stwierdzającego niezgodność z prawem wydanego prawomocnego orzeczenia po przeprowadzeniu postępowania uregulowanego przepisami art. 424 ¹ k.p.c. – 424 ¹² k.p.c. tj. ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Żądanie stwierdzenia niezgodności z prawem może być skierowane przeciwko prawomocnemu wyroku sądu drugiej instancji kończącemu postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego wyroku w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 424 ¹ § 1 k.p.c.). W wyjątkowych wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, żądanie to można skierować wobec wyroku sądu pierwszej lub drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana lub uchylenie wyroku w drodze innych przysługujących stronie środków prawnych.

W wypadku prawomocnych orzeczeń, od których skarga nie przysługuje, odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem można domagać się bez uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem w postępowaniu ze skargi, chyba że strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych (art. 424 ^1b k.p.c.).

Przy czym zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem orzecznictwa odpowiedzialność majątkowa Skarbu Państwa przewidziana w art. 77 Konstytucji RP i art. 417 ¹ § 2 k.c. może wchodzić w grę tylko wtedy, gdy strona poszkodowana uczyniła wszystko co możliwe, aby nie dopuścić do powstania szkody. Inaczej mówiąc, obowiązkiem strony jest wykorzystanie wszystkich istniejących w systemie środków prawnych i dopiero ich bezskuteczność lub brak może - w wypadku wystąpienia szkody - uzasadniać odpowiedzialność Państwa (por. Postanowienie SN z 14 lipca 2020r. w sprawie IICNP 52/19).

Analiza wskazanych norm prawnych prowadzi do wniosku, że Skarb Państwa może na podstawie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 417 ¹ § 2 k.c. ponosić odpowiedzialność odszkodowawczą wyłącznie za skutki orzeczeń prawomocnych, których uchylenia, zmiany lub wzruszenia w inny sposób strona nie zdołała osiągnąć pomimo skorzystania z przysługujących jej środków prawnych. W tym stanie rzeczy nie budzi wątpliwości, że odpowiedzialnością Skarbu Państwa nie są objęte orzeczenia nieprawomocne. Zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.p.c. orzeczenie sądu staje się prawomocne, jeżeli nie przysługuje co do niego środek odwoławczy lub inny środek zaskarżenia. Orzeczenia, które w wyniku zaskarżenia właściwym środkiem odwoławczym, przed ich uprawomocnieniem, zostały uchylone przez sąd wyższej instancji z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, nie uzyskują atrybutu prawomocności albowiem tracą moc prawną i nie wywołują jakichkolwiek skutków prawnych.

Mając powyższe na uwadze pozwany nie może ponosić odpowiedzialności za skutki wyroku (...) z dnia 5 lutego 2015r. albowiem wyrok ten poprzez jego uchylenie w toku sprawy IC 121/16 został wyeliminowany z obrotu prawnego i nie uzyskał atrybutu prawomocności. Jako orzeczenie całkowicie wyeliminowane z obrotu prawnego, przed uprawomocnieniem nie mogło stać się dla B. H. źródłem jakiejkolwiek szkody majątkowej. Powód korzystając bowiem z przysługujących mu środków odwoławczych doprowadził w toku postępowania IC 121/16 do uchylenia wadliwego orzeczenia zapobiegając powstaniu niekorzystnych dla niego skutków prawnych. W szczególności orzeczenie to nie skutkowało wyzuciem powoda z dochodzonego w sprawie roszczenia w kwocie 950.000 zł i 300.000 zł kosztów sądowych, skoro wskazane żądania były przedmiotem ponownej oceny dokonanej przez (...) w wyroku z dnia 31 marca 2016r. w sprawie IC 121/16 i Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 14 grudnia 2016 roku w sprawie IACa 766/16.

Uchylenie wyroku z dnia 5 lutego 2015r. pozostaje bez wpływu na możliwość żądania naprawienia przez pozwanego szkody doznanej przez powoda z tytułu dodatkowego wkładu jego pracy w związku z dwu i pół letnim okresem procesowania się. Należy bowiem podkreślić, że kwestia zwrotu kosztu procesu w sprawie IC 121/16 została w sposób wyczerpujący rozstrzygnięta w orzeczeniu kończącym postępowanie tj. w wyroku Sąd Okręgowego w Kaliszu z dnia 31 marca 2016r. w sprawie IC 121/16 oraz Sądu Apelacyjnego w Łodzi w z dnia 14 grudnia 2016 roku w sprawie IACa 766/16 zgodnie z przepisami art. 98-110 k.p.c. i nie może być przedmiotem odrębnego sporu sądowego.

Powód nie przedstawił dowodów na poniesienie jakichkolwiek szkód majątkowych związanych z wydaniem wyroku z dnia 5 lutego 2015.

Z tych względów uznając powództwo za bezzasadne sąd oddalił je w całości.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c. uznając, że powód który przegrał proces w całości zobowiązany jest zwrócić pozwanym całość kosztów procesu w łącznej kwocie 10.800 zł (koszty zastępstwa prawnego).