Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2020 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Kuryłas

Protokolant: aplikant Patryk Gobber

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2020 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa: B. W.

przeciwko: (...) w W. Oddziałowi Regionalnemu w S.

o ustalenie

1.  ustala , że powódka B. W. wstąpiła w stosunek najmu - po zmarłej matce I. C. - lokalu mieszkalnego numer (...) , położonego w S. przy ulicy (...) ,

2.  zasądza od pozwanej (...) w W. Oddziału (...) w S. na rzecz powódki B. W. kwotę 457 zł ( czterystu pięćdziesięciu siedmiu złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania .

Sędzia Agnieszka Kuryłas

Sygn. akt I C 982/19

UZASADNIENIE

W dniu 04 czerwca 2019 r powódka B. W. wniosła pozew przeciwko (...) w W. o ustalenie , że wstąpiła w stosunek najmu – po swojej zmarłej matce I. C. – lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w S. przy ulicy (...) , a nadto o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej zwrotu kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W uzasadnieniu żądania powódka wskazała , że na mocy decyzji przydziału lokalu zamiennego z dnia 19.06.1987 r w drodze tzw. rozkwaterowania , jej matce – I. C. przydzielono osobną kwaterę stałą w S. przy ulicy (...) . Przy ustalaniu powierzchni mieszkalnej kwatery uwzględniono powódkę jako członka rodziny osoby uprawnionej do kwatery . Matka powódki zmarła w dniu 04.04.2019 r , a powódka zamieszkiwała w spornym lokalu mieszkalnym nieprzerwanie od roku 1987 do chwili śmierci matki . Co więcej , nadal w tym lokalu zamieszkuje . Tytułu prawnego do innego mieszkania ani powódka , ani jej mąż nie posiadają . Przez lata wszelkie obowiązki związane z utrzymaniem mieszkania spoczywały na powódce , która je opłacała oraz remontowała. Powódka wskazała również , iż posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności , co znacznie ogranicza możliwości znalezienia przez nią pracy . Pozwana posiadała wiedzę , iż powódka zamieszkuje w lokalu , ponieważ również do niej kierowała wezwania do zapłaty , jak i z nią zawierała umowę o spłatę zadłużenia .

Odnosząc się do oceny sytuacji prawnej powódka wskazała , że jej matkę i pozwaną (...) nie łączył stosunek prawny o charakterze cywilnoprawnym , ponieważ podstawą tego stosunku była decyzja administracyjna z dnia 19.06.1987 r . Dlatego I. C. z pozwaną (...) nie łączyła umowa najmu . Stąd nie znajdzie zastosowania przepis art. 29 ustawy z dnia 22.06.1995r o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych , a należy odwołać się do art. 29a ww. ustawy , w myśl którego do osób innych niż żołnierze zawodowi , które zajmują lokale mieszkalne będące w zasobie mieszkaniowym i internatowym (...) , w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r – Kodeks cywilny oraz ustawy z dnia 17 listopada 1964 r – Kodeks postępowania cywilnego . Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz innych sądów powódka wskazała , że decyzja o przydziale osobnej kwatery stałej , jako decyzja administracyjna , wykreowała stosunek najmu pomiędzy osoba wskazaną w decyzji a (...) , a nie umowę . Decyzja o przydziale stanowiła podstawę nawiązania stosunku najmu , ale jako decyzja administracyjna nie stanowiła umowy najmu w rozumieniu przepisu art. 29 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP. Dlatego ocena przesłanek wstąpienia w stosunek najmu przez powódkę winna zostać dokonana w oparciu o wykładnię art. 691 kodeksu cywilnego . Powódka zaś spełnia wszystkie przesłanki z ww. przepisu, stąd pozew jest konieczny i uzasadniony .

W odpowiedzi na pozew z dnia 10.10.2019 r pozwana (...) w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jej rzecz zwrotu kosztów procesu , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych .

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwana wskazała , iż nie kwestionuje tego , iż w przedmiotowym lokalu mieszkalnym zamieszkuje powódka . Podniosła jednak ,że art. 8 ust.2 ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP oraz niektórych innych ustaw stanowi lex specialis wobec art. 691 kc. Przepis ten poprzez odesłanie do art. 26 ust. 3 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP wyraźnie precyzuje krąg osób uprawnionych do lokalu po śmierci dotychczasowego użytkownika . Zgodnie z art. 29 ustawy z dnia 22.06.1995 r o zakwaterowaniu sił zbrojnych RP w przypadku śmierci osoby , która zajmowała lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu , członkowie rodziny , o których mowa w art. 26 ust 3 , stale z nią zamieszkujący do chwili jej śmierci , mają prawo do zajmowania lokalu mieszkalnego . Art. 26 ust.3 ustawy stanowi natomiast , że członkami rodziny żołnierza zawodowego , których uwzględnia się przy ustaleniu przysługującej powierzchni użytkowej podstawowej , są małżonek oraz wspólnie zamieszkałe dzieci własne , przysposobione , przyjęte na wychowanie na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego , dzieci małżonka , zwane dalej „dziećmi”, do czasu zawarcia przez nie związku małżeńskiego , nie dłużej jednak niż do dnia ukończenia 25 roku życia , chyba że przed tym dniem stały się niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji i nie zawarły związku małżeńskiego . W ocenie pozwanej , w zamieszkiwanym lokalu w dacie śmierci I. C. , jak i w dacie wejścia w życie art. 8 ust 2 ustawy zmieniającej ustawę o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP , nie zamieszkiwały osoby , które z mocy ustawy mogłyby zatem wstąpić w stosunek najmu po zmarłej I. C. . Zdaniem pozwanej , B. W. nie może być stroną umowy najmu spornego lokalu chociażby z tego względu , iż nie spełnia kryterium wiekowego , mając 49 lat . Dlatego pozwana wnosi o oddalenie powództwa .

W piśmie procesowym z dnia 06.11.2019 r powódka podtrzymała swoje stanowisko i wskazała , że ani art. 8 ust.2 ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowani Sił Zbrojnych RP , ani art. 29 ust.3 w związku z ust 2 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP , nie znajdują zastosowania w stosunku do powódki . Dlatego należy się odwołać do treści art. 29 a ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP , w myśl którego w zakresie nieuregulowanym w ww. ustawie do osób innych niż żołnierze zawodowi – a taką osobą była zmarła I. C. – zastosowanie znajdą odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego . W przypadku powódki chodzi o przepis art. 691 kodeksu cywilnego , a powódka spełnia wszystkie przesłanki przewidziane tym przepisem , stąd powództwo jest w pełni uzasadnione .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy decyzji przydziału lokalu zamiennego nr (...) z dnia 19 czerwca 1987r w drodze tzw. rozkwaterowania , przydzielono matce powódki – I. C. – osobną kwaterę stałą , położoną w S. przy ulicy (...) . Przy ustalaniu powierzchni mieszkalnej kwatery uwzględniono powódkę jako członka rodziny osoby uprawnionej do kwatery.

Bezsporne , a nadto dowód:

-decyzja przydziału lokalu zamiennego nr (...) z dnia 19.06.1987 r k. 9-9verte

Matka powódki – I. C. zmarła w dniu 04.04.2019 r .

Bezsporne , a nadto dowód :

-odpis skrócony aktu zgonu k. 10

Powódka B. W. od roku 1987 do chwili obecnej zamieszkuje nieprzerwanie w lokalu mieszkalnym nr (...) , położonym w S. przy ulicy (...) .Ani powódka , ani jej mąż nie posiadają tytułu prawnego do innego lokalu mieszkalnego . Powódka od lat przejęła się na siebie wszystkie obowiązki związane z utrzymaniem spornego lokalu , opłaca wszystkie opłaty z nim związane , spłacała zadłużenie , wykonywała niezbędne remonty . W chwili obecnej powódka ma 50 lat , jest osobą bezrobotną , posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności .

Bezsporne , a nadto dowód :

-dowody wpłat k. 11-21 ,

-umowa z dnia 21.09.2011 r k. 22-24 ,

-umowa z dnia 05.11.2014 r k. 26-26v.

- faktura VAT z dnia 06.11.2014 r k. 27 ,

-wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 39-40,41-42 ,

-umowa z dnia 07.09.2005 r w sprawie spłaty zadłużenia k. 43,

- umowa z dnia 09.11.2006 r w sprawie spłaty zadłużenia k. 44,

-odpis nakazu zapłaty z dnia 20.09.2006 r k. 45,

-zeznania świadka M. C. k. 78 ,

-przesłuchanie powódki k. 78-80 ,

-orzeczeni o niepełnosprawności z dnia 29.04.2019 r k. 38-38v.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powódka wniosła o ustalenie, iż wstąpiła w stosunek najmu lokalu mieszkalnego położonego w S. przy ulicy (...) po zmarłej matce I. C.. Jako podstawę prawną żądania ustalenia swojego prawa powódka wskazała treść przepisu art. 691 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 29a ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Powództwo o ustalenie ma oparcie w art. 189 k.p.c. który stanowi, iż powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. W pierwszej kolejności Sąd musiał zatem ustalić, czy powódka ma interes prawny, gdyż jego brak skutkowałby oddaleniem powództwa. Interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Zasada ta nie powinna jednak być pojmowana abstrakcyjnie, w celu zawężającej interpretacji tej przesłanki do wytoczenia powództwa o ustalenie, lecz ze względu na konstytucyjnie gwarantowane prawo do sądu zawsze konieczna jest ocena istnienia interesu prawnego do wytoczenia tego powództwa na tle okoliczności faktycznych konkretnych spraw. Wobec tego należy także dodać, iż przyjmuje się istnienie interesu prawnego zawsze, gdy istnieje niepewność stanu prawnego (zob. T. P., Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego, LEX 2016).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd stwierdził, iż powódka posiada interes prawny ze względu na swoisty stan niepewności, który zaistniał w niniejszej sprawie. Stan tej niepewności wynika ze stanowiska strony pozwanej, która kwestionuje istnienie między nią a powódką stosunku najmu lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w S.. Należy zauważyć, iż wyrok wydany w niniejszej sprawie ten niepożądany stan niepewności prawnej zakończy, a spór stron postępowania co do istnienia stosunku najmu między powódką a pozwaną ulegnie rozwiązaniu. Powyższe względy przesądziły zatem o istnieniu interesu prawnego po stronie powodowej.

W niniejszej sprawie okoliczności faktyczne w zasadzie pozostawały bezsporne . Istota sporu sprowadzała się natomiast do interpretacji przepisów prawnych, tj. ustalenia, czy przepisy art. 8 ust.2 ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowani Sił Zbrojnych RP , i art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej mają zastosowanie do stosunku najmu wykreowanego na mocy decyzji przydziału lokalu zamiennego z dnia 19.06.1987 r w drodze tzw. rozkwaterowania. Powódka twierdziła bowiem, iż przepisy te nie mają do niej zastosowania, dlatego też w ich miejsce na podstawie art. 29a ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej zastosowanie znajdą przepisy Kodeksu cywilnego, w szczególności art. 691 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z treścią art. 29a ww. ustawy do osób innych niż żołnierze zawodowi, które zajmują lokale mieszkalne będące w zasobie mieszkaniowym i internatowym (...), w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny oraz ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego. Przepis ten został dodany ustawą z 22 stycznia 2010 r. o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r., nr 28, poz. 143) i wszedł w życie wraz z nowelizacją art. 29 tej ustawy z dniem 1 lipca 2010 roku.

W tym miejscu podkreślić należy, iż w uzasadnieniu ustawy zmieniającej przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej wskazano, że jest ona konsekwencją orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z 29 czerwca 2006 r. o sygn. U 3/06 w którym wskazano, że należy zdecydowanie odróżnić zasady dysponowania lokalami znajdującymi się w zasobie mieszkaniowym (...) (...) (...) na potrzeby zakwaterowania Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz poza tym zakresem, bowiem nie powinny mieć zastosowania do osób niebędących żołnierzami, z którymi (...) winny łączyć stosunki cywilnoprawne. W uzasadnieniu projektu wskazano, że rozwiązania przepisów art. 29, 29a, 29b i 48b zaproponowane w projekcie ustawy idą w kierunku podziału dysponowania lokalami mieszkalnymi w trybie administracyjnym odnoszącym się tylko do żołnierzy zawodowych i w trybie cywilnym w stosunku do pozostałych osób. Takie rozwiązanie miało wychodzić naprzeciw wyrokowi Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 marca 2008 r. (sygn. K 32/05) i zapewnić możliwość pełnej ochrony praw lokatorów innych niż żołnierze zawodowi. Uzasadnienie projektu nie ma mocy normatywnej, stanowi jednakże wskazówkę jak należy rozumieć i interpretować przepisy ustawy.

Zgodnie z treścią art. 8 ust.1 ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2010 r nr 28 poz. 143 ) osoby , które do dnia wejście w życie ustawy zamieszkują w lokalu mieszkalnym na podstawie tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego ustanowionego decyzją administracyjną , zachowują prawo do zajmowania tego lokalu mieszkalnego przez czas określony w decyzjach wydanych w tych sprawach . Ustęp drugi cytowanego przepisu przewidywał , że w razie śmierci osoby , o której mowa w ust. 1 , zamieszkałej w lokalu mieszkalnym niebędącym kwaterą , wspólnie z nią zamieszkałe osoby , o których mowa w art. 26 ust.3 ustawy zmienianej w art. 1 , w brzemieniu nadanym niniejsza ustawą , mają prawo zamieszkiwać w tym lokalu mieszkalnym . W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego (...) (...) (...) zawiera z tymi osobami umowę najmu na czas określony w decyzjach wydanych w tych sprawach . Art. 26 ust. 3 wskazywał następujące osoby : małżonka , wspólnie zamieszkałe dzieci własne , przysposobione , przyjęte na wychowanie na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego , dzieci małżonka , zwane dalej

„ dziećmi”, do czasu zawarcia przez nie związku małżeńskiego , nie dłużej jednak niż do dnia ukończenia 25 roku życia , chyba że przed tym dniem stały się niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji i nie zawarły związku małżeńskiego .

W dacie decyzji z dnia 19.06.1987 r , obowiązująca wówczas ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP nie rozróżniała pojęć „kwatera” i „lokal mieszkalny” . Dopiero w dniu 01 lipca 2004 r weszła w życie ustawa z dnia 16.04.2004 r o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP oraz niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2004 r nr 116 , poz. 1203 ) która zdefiniowała pojęcie lokalu mieszkalnego i kwatery stanowiąc , że :

1.  przez lokal mieszkalny należy rozumieć samodzielny lokal mieszkalny w rozumieniu ustawy z dnia 24.06.1994 r o własności lokali ( Dz.U. z 2000 r nr 80 . poz. 903 ) będący w dyspozycji (...) (...) ( art. 1 ust. 1 pkt 1 ) ,

2.  przez kwaterę należy rozumieć lokal mieszkalny przeznaczony wyłącznie na zakwaterowanie żołnierzy służby stałej ( art. 1 ust1.pkt 3 ) .

Podobną definicję zawiera aktualnie obowiązująca ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 10.07.2015 r o (...) , która weszła w życie w dniu 15.10.2015 r ( Dz.U. z 2015 r poz. 1322 ) . Doprecyzowuje ona jednak , że w przypadku kwatery chodzi o lokal mieszkalny ujęty w wykazie kwater sporządzanym na podstawie ustawy z dnia 10.07.2015 r o (...) ( Dz.U. z 2017 r poz. 1456 oraz z roku 2018 poz. 138 ) .

Lokal mieszkalny przydzielony I. C. bezspornie w dacie jej śmierci nie był ujęty w wykazie kwater . Tym samym stanowił lokal mieszkalny w rozumieniu przywołanych powyżej przepisów .

Przepis art. 29 ust. 2 obecnie obowiązującej ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP stanowi , że osoba inna niż żołnierz zawodowy , która zajmuje lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu , uiszcza opłaty za używanie lokalu mieszkalnego i opłaty pośrednie na zasadach w wysokości określonych w art. 36 ww. ustawy . W myśl art. 29 ust.3 cytowanej ustawy w przypadku śmierci osoby , o której mowa w ust2. , członkowie rodziny , o których mowa w art. 26 ust . 3 ( tj. małżonek , wspólnie zamieszkałe dzieci własne , przysposobione , przyjęte na wychowanie na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego , dzieci małżonka , zwane dalej

„dziećmi” , do czasu zawarcia przez nie związku małżeńskiego , nie dłużej jednak niż do dnia ukończenia 25 roku życia , chyba że przed tym dniem stały się niezdolne do pracy lub samodzielnej egzystencji i nie zawarły związku małżeńskiego ) , stale z nią zamieszkujący do chwili śmierci , mają prawo zajmowania lokalu mieszkalnego . W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego zawiera na ich wniosek umowę najmu do końca okresu obowiązywania tytułu prawnego , który przysługiwał osobie zmarłej .

Z powyższego wynika wprost , iż przepis art. 29 ust.2 cytowanej ustawy odnosi się zatem do osób innych niż żołnierz zawodowy , które zajmują lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu .

Tymczasem , w niniejszej sprawie I. C. zajmowała sporny lokal mieszkalny na podstawie decyzji administracyjnej z dnia 19.06.1987 r przydzielającej jej w drodze tzw. rozkwaterowania osobną kwaterę stałą .

Z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika , że stosunek prawny jaki powstał pomiędzy matką powódki – I. C. , a pozwaną nie ma charakteru cywilnoprawnego . Przemawia za tym źródło powstania tego stosunku , którym była decyzja administracyjna o przydziale kwatery stałej . Nadto , ustawa rozróżnia osobę uprawnioną do kwatery stałej oraz najemcę tj. osobę , z którą dyrektor oddziału regionalnego zawiera umowę najmu ( vide : uchwała SN z dnia 26.03.2002 r , III CZP 14/02 , postanowienie SN z dnia 18.03.2015 r , I CSK 111/14).

Analizując powyższe stwierdzić należy , iż I. C. z pozwaną nie łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego . Nie znajduje zatem zastosowania przepis art 29 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP , a przepis art. 29a cytowanej ustawy , który stanowi , że do osób innych niż żołnierze zawodowi , które zajmują lokale mieszkalne będące w zasobie mieszkaniowym i internatowym (...) , w zakresie nieuregulowanym w ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23.04.1994 r Kodeks cywilny oraz ustawy z dnia 17.11.1964 r – Kodeks postępowania cywilnego .

Stosownie zaś do treści zawartej w art. 691 § 1 k.c., w brzmieniu obowiązującym w chwili śmierci I. C. , w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. Warunkiem wstąpienia w stosunek najmu było zamieszkiwanie wspólnie z najemcą w chwili jego śmierci (§ 2 ww. przepisu).

W toku czynionych przez Sąd bezspornych ustaleń faktycznych, ustalono, iż powódka , jako córka , zamieszkiwała nieprzerwanie w spornym lokalu mieszkalnym wraz z matką I. C. aż do chwili jej śmierci. W lokalu tym zamieszkuje nadal , a od lat za wiedzą pozwanej przejęła wszelkie obowiązki związane z utrzymaniem mieszkaniem , spłatą zadłużenia , czy jego remontami . Tym samym spełnia przesłanki z art. 691 § 1 i 2 k.c , co czyniło wywiedzione powództwo w pełni zasadnym .

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę w art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

W niniejszej sprawie powódka wygrała spór w całości. Na koszty postępowania poniesione przez nią złożyła się natomiast opłata sądowa w kwocie 200 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych oraz wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w osobie radcy prawnego w kwocie 240 złotych. Łącznie zatem pozwana powinna zwrócić powódce kwotę 457 złotych tytułem kosztów procesu, o czym Sąd orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku.

Sędzia Agnieszka Kuryłas