Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący

SSA Leszek Kulik (spr.)

Sędziowie

SSA Jacek Dunkowski

SSA Alina Kamińska

Protokolant

Anna Lasota

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 167/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 8 lipca 2020 r., sygn. akt II K 63/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I.  Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego.

II.  Zarzut obrazy przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku.

III.  Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w stopniu mającym wpływ na treść wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I. W odniesieniu do zarzutu obrazy prawa materialnego tj. art. 111 § 1 i 2 k.k.

Podniesiony zarzut obrazy art. 111 § 1 i 2 k.k. jest bezzasadny, albowiem w niniejszej sprawie nie zachodziła sytuacja o jakiej mowa w powołanym przepisie. W szczególności Sąd I instancji nie był zobligowany do ustaleń, czy czyny przypisane oskarżonemu stanowią przestępstwa (podlegają penalizacji) w Obwodzie Kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej oraz ustaleń jakie różnice zachodzą pomiędzy ustawą polska i rosyjską.

Niewątpliwie K. V., który posiada wyłącznie obywatelstwo rosyjskie jest cudzoziemcem. Cudzoziemcem jest bowiem osoba, która nie ma polskiego obywatelstwa (art. 3 pkt 2 ustawy z 12.12.2013 r. o cudzoziemcach, t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 35), niezależnie od tego, czy ma jakiekolwiek inne obywatelstwo. Nie oznacza to jednak, że do oskarżonego nie stosuje się polskiej ustawy karnej. Powołany w apelacji przepis art. 111 § 1 i 2 k.k. nie ma w jego przypadku zastosowania. Dotyczy bowiem wyłącznie przestępstw popełnionych za granicą.

Zgodnie bowiem z dyspozycją art. 5 k.k. polskie prawo karne stosuje się do wszystkich sprawców (niezależnie od ich obywatelstwa), którzy popełnili czyn zabroniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym. Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że wszystkie czyny przypisane oskarżonemu podlegają polskiej jurysdykcji z uwagi na zasadę wielomiejscowości określoną w art. 6 § 2 k.k. Zgodnie z treścią powołanego przepisu, czyn zabroniony uważa się za popełniony w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Możliwa jest zatem - zgodnie z przyjętą przez polskiego ustawodawcę koncepcją tzw. wielomiejscowości - taka sytuacja, w której przestępstwo będzie miało kilka miejsc jego popełnienia. Mianowicie dotyczy to sytuacji, gdy sprawca działał w innym miejscu niż wystąpił skutek stanowiący znamię czynu zabronionego lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić.

Wystarczy zatem, aby jeden z elementów wskazanych w tym przepisie był spełniony, np. potencjalne planowanie wystąpienia skutku czynu zabronionego na terytorium RP, aby można było zastosować ustawę karna polską (Komentarz do kodeksu karnego – M. Królikowski, R. Zawłocki – teza 19 do art. 6 k.k.).

Stanowisko to zostało również przyjęte w judykaturze Wystarczy w tym miejscu odwołać się chociażby do wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 24 stycznia 2001 r., II AKa 240/01, który stwierdził, że „art. 6 § 2 k.k. przyjął zasadę "wielomiejscowości" popełnienia czynu zabronionego. Za miejsce popełnienia czynu zabronionego uważa się bowiem zarówno miejsce, w którym sprawca działał, jak i miejsce, w którym zaniechał działania, do którego był obowiązany, a także miejsce, w którym skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił, jak i miejsce, w którym skutek według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Przyjęcie zasady "wielomiejscowości" rozszerza znacznie polską jurysdykcję w oparciu o zasadę terytorialności”.

Nie ulega wątpliwości, że oczekiwany przez oskarżonego skutek w postaci zmiany obciążających oskarżonego zeznań oraz zaniechanie powiadomienia polskich organów ścigania o fakcie wzięcia zakładnika oraz pozbawienia wolności pokrzywdzonych, miał nastąpić na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast wszystkie czyny przypisane oskarżonemu zmierzały do realizacji tego celu. Okoliczność ta przesądza o polskiej jurysdykcji.

Podstawę do przyjęcia polskiej jurysdykcji stanowi też przepis art. 113 k.k. w zw. z art. 1 Międzynarodowej Konwencji przeciwko braniu zakładników sporządzonej w Nowym Jorku 28.12.1979 r.

II. W odniesieniu do zarzutu obrazy przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku.

pkt.1 a. Sąd I instancji nie dopuścił się obrazy art. 170 § 1 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k. oddalając wniosek dowodowy o przesłuchanie w drodze pomocy prawnej świadków zamieszkałych w Obwodzie Kalingradzkim. Na rozprawie obrońca podtrzymał pisemny wniosek dowodowy z dnia 4.10.2019 r. (k. 1593v) o przesłuchanie świadków zamieszkałych w Obwodzie Kalingradzkim w drodze pomocy prawnej i wniosek ten Sąd I instancji rozpoznał postanowieniem z dnia 9.06.2020 r. Wbrew wywodom obrońcy wydane w tym przedmiocie orzeczenie wskazuje podstawę prawną rozstrzygnięcia i zawiera uzasadnienie, a tym samym poddaje się kontroli odwoławczej, która nie wykazała naruszenia wskazanych w apelacji przepisów postępowania. Mianowicie Sąd Okręgowy jako podstawę oddalenia wniosku wskazał art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. Uznał tym samym, że zgłoszony wniosek dowodowy jest nieprzydatny do stwierdzenia okoliczności wskazanych zbiorczo w pisemnym wniosku, okoliczności wskazane nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a w konsekwencji uznał też, że wniosek w sposób oczywisty zmierzał do przedłużenia postępowania.

Analiza treści złożonego wniosku potwierdza zasadność rozstrzygnięcia Sądu I instancji w tym zakresie, uwzględniając przy tym okoliczność, że wniosek ten nie został złożony wcześniej na etapie śledztwa, a dopiero przed sądem, po upływie roku od wszczęcia postępowania. Obrońca nie wykazał przy tym, aby zgłoszeni świadkowie kontaktowali się z pokrzywdzonymi podczas ich pobytu w Obwodzie Kalingradzkim i posiadali istotną wiedzę dotyczącą zdarzeń będących przedmiotem postępowania w sprawie, nie wskazał też z jakich źródeł pochodzi ich wiedza. Obrońca będąc podmiotem profesjonalnym miał przy tym świadomość, że przesłuchanie świadków w drodze międzynarodowej pomocy prawnej jest procedurą długotrwałą i w wielu przypadkach nieskuteczną, co uwzględniając okoliczność, że wobec oskarżonego stosowany jest izolacyjny środek zapobiegawczy, daje uzasadniona podstawę do przyjęcia, że złożony wniosek w sposób oczywisty zmierzał do przedłużenia prowadzonego postepowania. W tym zakresie przychylić się należy zatem do stanowiska prokuratora wyrażonego w piśmie procesowym z dnia 28.10.2019 r., który w sposób szczegółowy wykazał dlaczego złożony wniosek jest nieprzydatny do stwierdzenia wskazanych w nim okoliczności i zmierza wyłącznie do przedłużenia prowadzonego postępowania (k. 1604-1606).

pkt.1 b. Sąd I instancji zasadnie oddalił też wniosek obrońcy dotyczący zobowiązania A. K. (1) do złożenia kompletnej dokumentacji samochodu (...), albowiem okoliczność, która miała być udowodniona istotnie nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Natomiast A. K. (1) w złożonych przed Sądem zeznaniach w sposób logiczny wyjaśnił w jakich okolicznościach zostało sporządzone ksero (k. 1157-1158) dokumentu dotyczącego przedmiotowego samochodu z datą 4.02.2017 r.(k. 1752v). Mianowicie wskazał, że ksero sporządził jeszcze przed zdarzeniem, a dotyczyło ono poprzedniego (starego) dowodu rejestracyjnego. Data sporządzenia przedmiotowego dokumentu nie podważa zatem wersji zdarzenia przedstawionego przez pokrzywdzonego A. K. (1), które miało miejsce później w marcu 2017 r. Zawnioskowany dowód nie był też przydatny do stwierdzenia okoliczności na jaką został powołany, albowiem A. K. (1) nie jest i nigdy nie był właścicielem przedmiotowego samochodu, a jedynie pojazd ten użytkował. Nie posiada też nowych dokumentów pojazdu, które zostały mu odebrane przez właściciela, co wynika ze złożonego przez niego oświadczenia (k. 1418, 1795).

pkt.1 c. Wbrew zarzutom obrońcy Sąd I instancji zgodnie z dyrektywą określoną w art. 366 k.p.k. wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy, w tym dotyczące interwencji policji w K. w hotelu (...) w dniu 17.03.2017 r., zaś notatka sporządzona przez MSW Rosji Zarząd MSW Federacji Rosyjskiej w Obwodzie Kaliningradzkim z dnia 28.01.2019 r. nr 10/50, jest tylko jednym z wielu źródeł dowodowych w tym zakresie i nie można przeceniać jej znaczenia (k. 1131 – 1132). Treść notatki jest wynikiem przyjętej wówczas przez pokrzywdzonego A. K. (1) postawy. Mianowicie w tym czasie, co sam przyznał, nie chciał, zgłaszać organom ścigania faktu porwania jego osoby. Dlatego też do rosyjskich organów ścigania nie zostało złożone zawiadomienia o zaistniałym przestępstwie. Z kolei zapis w notatce, że „wejście do pokoju hotelowego nie było ograniczone przez osoby trzecie”, nie podważa wersji pokrzywdzonego, że w tym hotelu był przetrzymywany wbrew swojej woli i nie miał możliwości jego opuszczenia.

pkt.1 d, e, f, g, h, i . Bezpodstawny jest zarzut, że sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów zostały oparte wyłącznie na podstawie poszlak. W tym zakresie Sąd I instancji oparł swoje ustalenia na dowodach bezpośrednich, a w szczególności na zeznaniach naocznych świadków tj. pokrzywdzonych A. K. (1), T. S. (1), K. W. (1) i Ł. S. (1) oraz E. D..

W realiach niniejszej sprawy nie sposób dopatrzeć się przekroczenia przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 k.p.k. W istocie wniesiona apelacja obrońcy stanowi jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy oceną dowodów. Mianowicie skarżący domaga się ich odmiennej oceny, jednak nie wskazuje żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w tym zakresie w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14). Dlatego też zawartej w apelacji argumentacji w tym zakresie nie sposób podzielić. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów, w tym wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Tak dokonana ocena jest logiczna, przekonująca i nie zawiera błędu. Jako taka zasługuje na pełną aprobatę.

Chybiony okazał się też zarzut naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., bowiem w sprawie nie zaistniała sytuacja, która nakazywałaby korzystanie z tego przepisu. Naruszenie tego przepisu wchodzi w grę tylko wówczas gdy wystąpiły nie dające się usunąć wątpliwości i zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego jak też wtedy, gdy powinny się pojawić, ale nie zostały dostrzeżone. Apelacja nie wykazała żadnej z tych sytuacji i żadna w przedmiotowej sprawie nie zachodziła.

Z poczynionych ustaleń i wywodów zawartych w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów. Jeśli zatem Sąd meriti takich wątpliwości nie miał, to nie dopuścił się też obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. zarzucanej mu przez obrońcę.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13.09.212 ., II AKa 226/12, LEX 1236108).

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się też podstaw do stwierdzenia naruszenia sformułowanej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu, bowiem Sąd Okręgowy zgodnie z jej wymogami zbadał i uwzględnił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Na marginesie wskazać też należy, że stawiany zarzut jest niezasadny również z tego powodu, że powołany przepis nie może stanowić podstawy zarzutów stawianych w środku odwoławczym. Podstawy stawianych zarzutów nie mogą bowiem stanowić przepisy postępowania o charakterze ogólnym, które wyznaczają ogólne zasady i cele prowadzonego postępowania. Taki zaś charakter ma powołany w apelacji przepis art. 4 k.p.k. W uzasadnieniu takiego stanowiska wystarczy odwołać się chociażby do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2006 r., V KK 131/06 (OSNKW 2007, nr 1, poz. 9). Z tych samych powodów niezasadny jest też podniesiony w apelacji zarzut obrazy art. 2 k.p.k.

Wyniki przeprowadzonego przewodu sądowego i treść motywacyjna zaskarżonego orzeczenia przeczą też tezie skarżącego o naruszeniu przepisu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. Sąd Okręgowy w pisemnych motywach wyroku w sposób wyczerpujący przedstawił przesłanki, które stanowiły podstawę do skazania oskarżonego za przypisane mu czyny. Wskazał jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Wbrew zarzutom skarżącego dowody na jakich Sąd I instancji oparł swoje ustalenia korelują ze sobą i wzajemnie uzupełniają, a w konsekwencji brak jest podstaw do podważania ich oceny zawartej w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia.

Istotnie zeznania części świadków na których Sąd I instancji oparł swoje ustalenia faktyczne nie są konsekwentne, co jeszcze nie oznacza, że ich zeznania w całości są niewiarygodne. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji dostrzegł niekonsekwencję w zeznaniach części świadków: A. K., K. W., Ł. S. i właściwie je ocenił. Mianowicie zasadnie przyjął, że K. W. i Ł. S. nie złożyli prawdomównych zeznań w pierwszej fazie postępowania, a więc w czasie, gdy A. K. nie chciał zgłaszać organom ścigania fakt swego przetrzymywania w charakterze zakładnika. Natomiast złożyli szczere i prawdomówne zeznania dopiero w momencie, gdy A. K. zdecydował się na złożenie zawiadomienia o przestępstwie oraz opisanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń jakie miały miejsce na terenie Obwodu Kaliningradzkiego.

Z uzasadnienia wyroku nie wynika, aby podstawą poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń był stalking pomiędzy oskarżonym, a świadkiem T. S.. Sąd ten w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy dokonał samodzielnych ustaleń faktycznych i dokonał ich własnej oceny prawnej, co wynika chociażby z rozważań zawartych w części motywacyjnej zaskarżonego orzeczenia oraz przedstawionej tam oceny zebranych dowodów. Tym samym nie naruszył zasady samodzielności jurysdykcyjnej określonej w art. 8 k.p.k.

Niezasadny jest też zarzut obrazy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Zaskarżony wyrok spełnia bowiem wszystkie ustawowe wymogi określone w art. 413 k.p.k., w tym dokładnie określa przypisane oskarżonemu czyny oraz ich przyjętą kwalifikację prawną. Oceny tej nie zmienia też podniesiony w apelacji brak wskazania w opisie czynów danych personalnych osób, wspólnie i w porozumieniu z którymi oskarżony tych czynów dopuścił się. Danych tych w toku prowadzonego śledztwa nie udało się bowiem ustalić. Gdyby nawet te osoby zostały ustalone i zostały objęte odrębnym postępowaniem, umieszczenie ich danych personalnych w wyroku skazującym w niniejszej sprawie byłoby niedopuszczalne. Przesądzałoby o ich winie, co pozostaje w sprzeczności z zasadą określoną w art. 5 § 1 k.p.k.

II. W odniesieniu do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku w stopniu mającym wpływ na treść wyroku.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest słuszny tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (SN I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58).

Obrońca w złożonej apelacji nie wykazał tego rodzaju uchybień, zaś przedstawił jedynie odmienny pogląd, że w jego ocenie zebrany materiał dowodowy nie wykazał w sposób nie budzący wątpliwości sprawstwa i winy oskarżonego. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań strony procesowej nie stanowi wystarczającej podstawy do przyjęcia tezy, że zaskarżony wyrok obarczony jest błędem co do faktów.

Przytoczona na poparcie stawianego zarzutu argumentacja sprowadzająca się do tezy, że podstawę ustaleń co do sprawstwa i winy oskarżonego stanowiły jedynie poszlaki, nie wytrzymuje konfrontacji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, które tworzą dowody bezpośrednie w postaci chociażby zeznań naocznych świadków tj. pokrzywdzonych A. K. (1), T. S. (1), K. W. (1) i Ł. S. (1).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione w apelacji zarzuty są bezzasadne.

1OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Czyny zarzucane oskarżonemu w pkt. II, III i IV aktu oskarżenia stanowią jeden czyn

z art. z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w zaskarżonej części w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. II, III i IV aktu oskarżenia. Mianowicie przyjął, że oskarżony w okresie od 13 marca do 14 marca 2017 r. na terenie Obwodu Kaliningradzkiego Federacji Rosyjskiej, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, swoim zachowaniem dopuścił się jednego czynu polegającego na pozbawieniu wolności T. S. (1), Ł. S. (1) i K. W. (1), a nadto stosowania przemocy i groźby wobec Ł. S. (1) oraz groźby wobec K. W. (1) tj. czynu kwalifikowanego z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Wynikiem tych ustaleń była zmiana zaskarżonego wyroku w tej części poprzez zmianę opisu czynu i jego przyjętej kwalifikacji prawnej oraz wymierzenie za tak przypisany czyn kary jednostkowej oraz nowej kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, stosując przy tym ustawę poprzednio obowiązującą, która jest względniejsza dla sprawcy.

1ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.2 W pkt II utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięć zawartych pkt. I, VII, VIII, IX, X, XI części dyspozytywnej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji w tym zakresie i ich ocena prawna

są prawidłowe, zaś odnoszące się do nich zarzuty apelacji w tej części są całkowicie

bezzasadne.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.2Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. II, III, IV aktu oskarżenia oraz w pkt. VI części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny zmienił wyrok w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. II, III i IV aktu oskarżenia. Mianowicie przyjął, że oskarżony w okresie od 13 marca do 14 marca 2017 r. na terenie Obwodu Kaliningradzkiego Federacji Rosyjskiej, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, swoim zachowaniem dopuścił się jednego czynu polegającego na pozbawieniu wolności T. S. (1), Ł. S. (1) i K. W. (1), a nadto stosował przemoc i groźby wobec Ł. S. (1) oraz groźby wobec K. W. (1) tj. czynu kwalifikowanego z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Podstawą do takich ustaleń było przyjęcie na korzyść oskarżonego, że wszystkie powołane zachowania były objęte jednym zamiarem sprawcy (były wynikiem jednego impulsu woli).

Wynikiem tych ustaleń była zmiana zaskarżonego wyroku w tej części poprzez połączenie wszystkich zachowań oskarżonego w ramach jednego czynu i przyjęcie jego kwalifikacji prawnej z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a następnie skazanie za tak przypisany czyn i wymierzenie nowej kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, stosując stosownie do dyspozycji art. 4 § 1 k.k. ustawę poprzednio obowiązującą, która jest względniejsza dla sprawcy.

Orzeczona kara jednostkowa za czyn z art. 189 § 1 k.k. w zb. z art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. jest współmierna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Orzekając w tym przedmiocie, Sąd Apelacyjny uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, w tym stopień winy oskarżonego, charakter popełnionego czynu i jego stopień społecznej szkodliwości, właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz jego dotychczasowy sposób życia, w tym uprzednią karalność. Wymierzona nowa kara łączna przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji spełnia wszystkie ustawowe wymogi i nie nosi również znamion rażącej niewspółmierności.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt. III

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, iż ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną i majątkową oskarżonego, który obecnie przebywa w areszcie śledczym, nie pracuje i nie uzyskuje żadnych dochodów.

1PODPIS