Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekret. sądowy Małgorzata Okołotowicz

po rozpoznaniu w dniu 18 stycznia 2021 roku w Łodzi

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko Towarzystwu (...)

o zapłatę:

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwoty :

a.  10.200 złotych (dziesięć tysięcy dwieście) tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 7.700 złotych (siedem tysięcy siedemset) od dnia 17 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty;

-2.500 złotych (dwa tysiące pięćset) od dnia 21 października 2020 roku do dnia zapłaty;

b.  4.984,80 złotych (cztery tysiące dziewięćset osiemdziesiąt cztery 80/100) tytułem zwrotu kosztów opieki z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 1.500 złotych (tysiąc pięćset) od dnia 17 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty;

- 3.484,80 złotych (trzy tysiące czterysta osiemdziesiąt cztery 80/100) od dnia 21 października 2020 roku do dnia zapłaty;

c. 2.370 złotych (dwa tysiące trzysta siedemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów leczenia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 września 2019 roku do dnia zapłaty;

d. 5.148,93 złotych (pięć tysięcy sto czterdzieści osiem 93/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zwraca powódce ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwotę 468,07 złotych (czterysta sześćdziesiąt osiem 7/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki (poz. 500056535360 uiszczona 14.01.2020).

Sygn. akt II C 2047/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 sierpnia 2019 roku M. K. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 7.700 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty, kwoty 1.500 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów opieki osób trzecich wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty, kwoty 2.370 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po doręczeniu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty. Nadto żądała zasądzenia od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

Uzasadniając powyższe, pełnomocnik powódki wskazał, że M. K. w dniu 14 stycznia 2019 roku uległa wypadkowi, poprzez poślizgnięcie się na nieodśnieżonej płycie chodnikowej przy ulicy (...) w Ł.. Odpowiedzialność za stan rzeczonej nawierzchni ponosiła Gmina Ł., ubezpieczona u pozwanego. W wyniku zdarzenia powódka doznała wieloodłamowego złamania dalszego kości promieniowej prawej z przemieszczeniem grzbietowym (typu C.) wskutek czego całkowicie jej kończyna została unieruchomiona w opatrunku gipsowym przedramienno-dłoniowym. Utraciła ona zdolność samodzielnego wykonywania czynności życia codziennego i wymagała pomocy osób trzecich. Powódka była zmuszona podjąć leczenie ortopedyczne i rehabilitacyjne. Na skutek doznanych obrażeń przebywała na zwolnieniu lekarskim. Do dziś nie odzyskała pełnej ruchomości ręki. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie z udziałem powódki i przyznał na jej rzecz kwotę 4.800 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

/pozew k. 5-13/

Odpis pozwu z załącznikami został doręczony pozwanemu w dniu 20 października 2020 roku.

/elektroniczne potwierdzenie odbioru w systemie teleinformatycznym/

Strona pozwana, w odpowiedzi na pozew z dnia 3 października 2019 roku, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwany przyznał, że w dacie zdarzenia udzielał ochrony

ubezpieczeniowej Miastu Ł.. Zakwestionował powództwo w zakresie wysokości oraz zasadność żądania o zwrot kosztów opieki osób trzecich i kosztów leczenia.

/odpowiedź na pozew k. 66-67/

Pismem procesowym z dnia 30 września 2020 roku strona powodowa rozszerzyła powództwo i wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 10.200 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty, kwoty 4.984,80 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 3.868,80 zł od dnia 17 czerwca 2019 roku do dnia zapłaty a od kwoty 1.116 zł od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pisma zawierającego rozszerzenie powództwa do dnia zapłaty oraz kwoty 2.370 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia następnego po doręczeniu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty.

/rozszerzenie powództwa k. 112-115/

Powyższe pismo zostało doręczone pozwanej w dniu 20 października 2020 roku.

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały na swoich stanowiskach.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 stycznia 2019 roku M. K. wracając z pracy do domu przewróciła się na nieodśnieżonym chodniku przy ulicy (...) w Ł.. Z miejsca wypadku powódka samodzielnie udała się do domu.

/zgłoszenie wypadku k. 16, karta wypadku k. 17-19, oświadczenie k. 20, pismo k. 21, dokumentacja fotograficzna k. 22-23/

Z powodu bólu ręki syn powódki zawiózł ją do Wojewódzkiej (...)
Medycznego w Ł.. Po przeprowadzeniu niezbędnych badań u powódki stwierdzono
złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej z przemieszczeniem. Powódkę
skierowano do szpitala. Powódka tego samego dnia zgłosiła się do izby przyjęć szpitala im. J. w Ł.. Podczas badania u powódki stwierdzono ból, obrzęki zniekształcenie nadgarstka prawego, bolesne ograniczenie ruchomości. U powódki zdiagnozowano wieloodłamowe złamanie dalszej kości promieniowej prawej z przemieszczeniem
grzbietowym (typu C.). Powódce nastawiono złamanie, kończynę unieruchomiono w
opatrunku gipsowym przedramienno-dłoniowym. M. K. wypisano do domu

z zaleceniem kontroli w poradni ortopedycznej, kontroli w poradni leczenia osteoporozy, całkowitego zakazu obciążania kończyny, przeciwobrzękowego ułożenia.

/zaświadczenie k. 24, dokumentacja medyczna k. 25-26, 29-33, zeznania powódki k. 133
-134 w związku z wyjaśnieniami informacyjnymi k. 79-79v., zeznania świadka T. K. k. 80/

Powódka kontynuowała leczenie w poradni ortopedycznej. W dniu 28 lutego 2019 roku powódce zdjęto gips i odnotowano obrzęk oraz zgrubienie po stronie dłoniowej palca drugiego ręki prawej. M. K. założono szynę przedramienną.

Powódka leczyła się w poradni rehabilitacyjnej. Zlecono jej zabiegi fizjoterapeutyczne na prawą kończynę górną w trybie pilnym, po 10 razy mobilizacja małych stawów, laseroterapię punktowa, kąpiel wirową, elektrostymulację mięśni, diatermię krótkofalową. Powódka zrealizowała zlecone zabiegi w dniach od 17 czerwca 2019 roku do 3 lipca 2019 roku.
Następnie powódce zlecono zabiegi rehabilitacyjne po 10 razy jonoforeza, ultradźwięki, naświetlanie promieniami IR, ćwiczenia ogólnousprawniające indywidualne, mobilizacja
małych stawów prawej ręki. Powódka odbyła zabiegi w październiku 2019 roku w ramach NFZ.
W okresie od 23 marca 2019 roku do czerwca 2019 roku powódka korzystała z prywatnych zabiegów rehabilitacyjnych z uwagi na odległe terminy w ramach NFZ. Powódka wydatkowała
na zabiegi rehabilitacyjne łączną kwotę 2.370 zł. Poza fizjoterapią powódce zlecono
wykonywanie ćwiczeń w domu. Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim od dnia 15
stycznia 2019 roku do połowy czerwca 2019 roku.

/dokumentacja medyczna k. 34-37, faktury k. 60-61, zeznania powódki k. 133-134 w
związku z wyjaśnieniami informacyjnymi k. 79-79v., zeznania świadka T. K.
k. 80/

W wyniku wypadku z dnia 14 stycznia 2019 roku powódka doznała wieloodłamowego złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej. Rozmiar cierpień fizycznych był duży
przez 6 tygodni po wypadku, następnie umiarkowany przez około 2 miesiące ze stopniowym zmniejszaniem do lekkiego. Cierpienia fizyczne powódki były spowodowane bólem i
ograniczeniem sprawności z powodu unieruchomienia a następnie ograniczenia ruchów
prawej kończyny górnej. Powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 6% z powodu złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej z utrzymującym się
ograniczeniem ruchów nadgarstka i niewielką dysfunkcją prawej ręki u osoby praworęcznej. Po wypadku powódka była leczona zachowawczo-nastawienie złamania i unieruchomienie,
leczenie ortopedyczne jest zakończone z dobrym efektem. Następnie powódka była rehabilitowana. W wyniku rehabilitacji uzyskano poprawę, naruszenie sprawności jest
wielkiego stopnia. Leczenie i rehabilitacja trwały powyżej 6 miesięcy, stan zdrowia nie rokuje dalszej poprawy, uszczerbek jest trwały. Rehabilitacja powódki w związku z wypadkiem została zakończona. Naruszenie sprawności jest trwałe, nie rokuje dalszej poprawy. W przypadku

wystąpienia bólu ręki przy przeciążeniach wskazane jest stosowanie miejscowo żeli lub
zabiegów fizykalnych w trybie planowym na NFZ. Po wypadku powódka była rehabilitowana prywatnie i następnie w ramach NFZ. Rehabilitacja prywatna rozpoczęła się już 25 marca 2019 roku. Uzasadniona była rehabilitacja prywatna w pierwszym okresie ponieważ dostępność do rehabilitacji w ramach NFZ była ograniczona (długie kolejki). Skorzystanie z prywatnej
rehabilitacji w pierwszym okresie po wypadku skróciło czas powrotu do obecnej sprawności. Koszty prywatnej rehabilitacji (k. 60, 61) są uzasadnione. Ze względu na bóle powódka
wymagała przyjmowania leków przeciwbólowych. Powódka wymagała pomocy osób trzecich
w wymiarze 4 godzin dziennie w okresie unieruchomienia oraz tydzień p zdjęciu
unieruchomienia tj. od 14 stycznia 2019 roku do 14 marca 2019 roku. Pomoc dotyczyła
czynności samoobsługi prowadzenia gospodarstwa domowego. Przez kolejne 2 tygodnie
powódka wymagała pomocy w wymiarze średnio 2 godzin dziennie. Pomoc dotyczyła
czynności prowadzenia gospodarstwa domowego jak sprzątanie gotowanie, zakupy. Obecnie powódka jest samodzielna w samoobsłudze i czynnościach codziennych. Czasami może
wymagać pomocy w czynnościach wymagających dźwigania oburęcznego lub pracy prawą
ręką z użyciem siły. Leczenie zostało zakończone. Rokowania są dobre.

/pisemna opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej k. 88-93/

Po wypadku powódka potrzebowała pomocy osób trzecich w codziennych czynnościach takich jak ubieranie, mycie, przygotowywanie posiłków. Powódce pomagali mąż i syn. Mąż powódki przejął wówczas wszystkie obowiązki domowe jak również opiekował się ojcem
powódki, co dotychczas czyniła M. K.. Syn powódki woził ją na wizyty
lekarskie i zabiegi rehabilitacyjne. Powódka w dalszym ciągu odczuwa dolegliwości bólowe
prawej ręki i lęk przed ponownym upadkiem w okresie zimowym. P. prawej ręki powódki
są zesztywniały i nabrzmiałe. Powódka jest osobą praworęczną, dlatego doznany uraz prawej ręki jest tym bardziej dolegliwy. Powódka nadal okresowo stosuje leki przeciwbólowe.
Wypadek udaremnił zaplanowany na czerwiec 2019 roku wyjazd z wnukami. Na skutek
doznanych dolegliwości powódka nie może wykonywać takich czynności jak mycie okien,
otwarcie słoika tj. wymagających użycia siły rąk. Przed zdarzeniem powódka nie chorowała,
nie odczuwała dolegliwości bólowych oraz ograniczeń ruchomości kończyn. Po zdarzeniu
powódka nie mogła opiekować się wnukami, które dotąd spędzały u niej weekendy. Wypadek negatywnie wpłynął na samopoczucie psychiczne powódki, która stała się bardziej drażliwa i nerwowa. Powódka cierpiała z powodu uzależnienia od innych osób.

/zeznania powódki k. 133-134 w związku z wyjaśnieniami informacyjnymi k. 79-79v., zeznania świadka T. K. k. 80/

Odpowiedzialność za stan przedmiotowej nawierzchni ponosi zarządca chodnika, Miasto Ł.. W dacie zdarzenia miał on zawartą umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń.

/okoliczność bezsporna/

Pismem z dnia 9 maja 2019 roku powódka zgłosiła szkodę z dnia 14 stycznia 2019 roku pozwanemu i wezwała go do zapłaty kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty
3.868,80 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich oraz kwoty 500 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania. Na mocy decyzji z
dnia 11 czerwca 2019 roku pozwany przyznał na rzecz powódki kwotę 4.800 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków, temblaka,
rehabilitacji oraz dojazdów do placówek medycznych. Pismem z dnia 24 czerwca 2019 roku powódka odwołała się od decyzji pozwanego, który nie znalazł podstaw do zmiany zajętego stanowiska.

/zgłoszenie szkody k. 38-42, decyzja k. 46-47, reklamacja k. 52-54, pismo k. 55-57/

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego zaproponowanego przez strony. Dokumenty przedstawione przez strony Sąd
uznał za wartościowe źródło dowodowe. Ze względu na to, że ocena rzeczywistego wymiaru szkody poniesionej przez powódkę oraz obliczenie wymiaru opieki świadczonej na jej rzecz wymagało wiedzy specjalistycznej, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej. Sporządzona opinia nie była kwestionowana przez strony. Przedstawioną przez biegłego opinię Sąd uznał za rzetelną, spójną i jasną, poprzedzoną dokładnym badaniem
powódki i wnikliwą analizą dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy. Biegły w
swoich wnioskach udzielił stanowczej i jednoznacznej odpowiedzi na wątpliwości Sądu.
Wprawdzie Sąd nie jest związany opinią biegłego w zakresie ustaleń faktycznych obejmujących okoliczności mające dla sprawy istotne znaczenie, jednakże w niniejszej sprawie nie znalazł jakichkolwiek podstaw uzasadniających podważenie wartości i mocy dowodowej opinii, a
nadto, w ocenie Sądu, zawarte w niej wyjaśnienia są wyczerpujące, w pełni przekonywujące i
w poprawny sposób uzasadnione wiedzą specjalną z zakresu posiadanych przez biegłego specjalności. Zakres cierpień powódki, w tym fizycznych i psychicznych, a także te wszystkie negatywne następstwa dla jej życia, jakie były wynikiem zdarzenia, Sąd ustalił także w oparciu
o przesłuchanie powódki i zeznania świadka – męża powódki, którym w całości należało dać

wiarę.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Niespornym jest, iż zarządca chodnika, na którym doszło do zdarzenia szkodzącego, w
dacie zdarzenia miał zawartą z pozwanym Towarzystwem (...) umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Zgodnie z art. 805 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się,
w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu
majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (§2).

Pozwany kwestionował powództwo w zakresie wysokości oraz zasadność roszczenia o
zwrot kosztów opieki osób trzecich i kosztów prywatnej rehabilitacji. Pozwany nie
kwestionował zasady odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzeniem z udziałem powódki,
czego wyrazem było przyznanie w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 4.800 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 200 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków, temblaka,
rehabilitacji oraz dojazdów do placówek medycznych.

Stosownie do przepisu art. 415 k.c., kto z winy swojej wyrządził drugiemu szkodę zobowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami pozwalającymi na przyjęcie powyższej odpowiedzialności są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą – tj. szkoda ma
być zwykłym następstwem zdarzenia. Wina podmiotu odpowiedzialnego ma miejsce
wówczas, gdy mamy kumulatywnie do czynienia z bezprawnym zachowaniem, złym zamiarem
- w postaci świadomości lub chęci wyrządzenia szkody, bądź niedbalstwem - w postaci niedołożenia należytej staranności wymaganej w danych okolicznościach, przy jednoczesnym braku ustawowych okoliczności wyłączających winę. Zachowanie jest bezprawne, jeżeli
pozostaje w sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym, przez który należy rozumieć
nie tylko obowiązujące ustawodawstwo, ale także obowiązujące w społeczeństwie zasady współżycia społecznego (por. wyrok SN z 26.03.2003, III CKN 1370/00). Wśród tych zasad
mieści się dbałość o stan nawierzchni drogi publicznej.

Stosownie bowiem do art. 19 ustawy z dnia 9 listopada 2017 roku o drogach
publicznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2222 ze zm.), organ administracji rządowej lub jednostki samorządu terytorialnego, do którego właściwości należą sprawy z zakresu planowania,
budowy, przebudowy, remontu, utrzymania i ochrony dróg, jest zarządcą drogi. Przepis art.
20 ustawy o drogach publicznych określa natomiast zadania zarządcy drogi, wymieniając w szczególności utrzymanie nawierzchni m.in. chodników.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 roku w sprawie III CK 317/05, zwrócono uwagę, iż wina nie jest okolicznością faktyczną, lecz kategorią oceny postępowania
i o jej istnieniu lub braku można wnioskować tylko z odpowiednich faktów, a zarazem nie

sposób racjonalnie założyć by stałe utrzymanie wszystkich odcinków dróg publicznych w stanie całkowitego bezpieczeństwa było technicznie możliwe. Określony przepisem art. 355 § 2 k.c. miernik postępowania, którego istota tkwi w zaniechaniu dołożenia wymaganej nim
staranności, nie może być formułowany na poziomie obowiązków nie dających się realnie wyegzekwować, oderwanych od doświadczeń oraz nie uwzględniających reguł zawodowych i konkretnych okoliczności, a także - jak tego wymaga art. 355 § 2 k.c. - typu stosunków. W uzasadnieniu powołanego orzeczenia Sąd Najwyższy wskazał, iż „aprobuje, co do zasady
wyrażony w orzecznictwie pogląd, że praca jednostki organizacyjnej sprawującej zarząd drogi powinna być tak zorganizowana, żeby miała ona możliwość odpowiednio szybkiego
stwierdzenia wystąpienia na drodze zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu i podjęcia działań zmierzających do usunięcia tego zagrożenia (wyrok SN z dnia 26 marca 2003, L. nr
(...), wyrok SN z dnia 10 czerwca 2005, II CK 719/04, Legalis nr 246074).

Nie ulega wątpliwości, iż w następstwie przedmiotowego wypadku M.
K. poniosła szkodę na osobie, zarówno o charakterze majątkowym, jak i
niemajątkowym. Niniejszym pozwem powódka dochodziła m.in. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 7.700 zł, następnie rozszerzoną do 10.200 zł.

Ustalenie wysokości zadośćuczynienia powinno zostać dokonane z uwzględnieniem wszelkich okoliczności mających wpływ na rozmiar doznanej krzywdy oraz to, że
zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość winna przedstawiać jakąś odczuwalną wartość (por. wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1972 roku, II
CR 57/72, OSNCP 1972, z. 10, poz. 183 oraz wyrok SN z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPIKA 1966, poz. 92).

Pojęcie "sumy odpowiedniej" użyte w art. 445 § 1 k.c. w istocie ma charakter
niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazane są kryteria, którymi należy się
kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede
wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy
poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach (postanowienie SN - Izba Pracy z 2004-
02-18 II UK 329/03 ).

W orzecznictwie przyjmuje się, że powołany wyżej przepis może stanowić podstawę do żądania przez poszkodowanego pieniężnego zadośćuczynienia także w przypadku
przemijających zaburzeń w funkcjonowaniu organizmu, jeżeli ich następstwem są cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego (por. wyrok SN z 19.11.2008, III CSK 171/08).

Ustalając wysokość należnego zadośćuczynienia, w rozpoznawanej sprawie Sąd wziął
pod uwagę stopień doznanego uszczerbku (6%) na zdrowiu powódki, nasilenie jej cierpień
fizycznych i psychicznych a także niekorzystne zmiany w jej życiu i aktywności związane z wypadkiem. Powódka doznała wieloodłamowego złamania dalszego końca kości
promieniowej prawej z przemieszczeniem grzbietowym typu C.. Powódka była zmuszona nosić opatrunek gipsowy, podjąć leczenie ortopedyczne i rehabilitacyjne. Po wypadku
powódka potrzebowała pomocy innych osób przy codziennych czynnościach. Zmagała się z dolegliwościami bólowymi złamanej kończyny, które utrzymują się do dziś. Powódka nie
powróciła i, jak wskazał biegły sądowy, nigdy nie wróci do pełnej sprawności. Mobilność
prawej ręki została znacząco ograniczona.

Sąd stwierdził, że należną powódce kwotą tytułem zadośćuczynienia jest 15.000 zł.
Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego przyznała na rzecz powódki kwotę 4.800
zł tytułem zadośćuczynienia.

W konsekwencji Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10.200 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, o czym orzekł w punkcie 1a sentencji wyroku.

W rozpoznawanej sprawie powódka dochodziła również, po ostatecznym sprecyzowaniu powództwa, kwoty 4.984,80zł tytułem zwrotu równowartości kosztów opieki i wyręki osób trzecich.

Podstawę prawną roszczenia powódki w tym zakresie stanowi przepis art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie
szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Odszkodowanie obejmuje zatem wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego ogranicza się jednak rozmiary obowiązku pokrycia „wszelkich kosztów” wymaganiem, aby ich żądanie było konieczne i celowe (por. Wyrok SN z 9.01.2008 r., II CSK 425/07, LEX nr 378025). Przepis art. 444 § 1 k.c. ujmuje szkodę w sposób możliwie szeroki, a więc poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, w tym także: kosztów transportu, kosztów
odwiedzin osób bliskich, kosztów szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji, kosztów nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej, kosztów przyuczenia do wykonywania nowego zawodu (przez jednorazowe albo okresowe
świadczenie), zwrotu utraconych zarobków.

Korzystanie z pomocy innej osoby i związane z tym koszty niewątpliwie stanowią koszty leczenia w rozumieniu art. 444 § 1 k.c. Legitymacja czynna żądania zwrotu tych kosztów przysługuje poszkodowanemu niezależnie od tego, kto sprawuje nad nim opiekę. Jednakże ewentualny rozmiar roszczenia przysługującego poszkodowanemu z tego tytułu nie może przekraczać wynagrodzenia osoby mającej odpowiednie kwalifikacje do wykonywania takiej opieki.

Zgodnie z opinią biegłego, a także zeznaniami powódki, wymagała ona pomocy innych
osób w niektórych czynnościach życia codziennego w wymiarze przeciętnie 4 godzin dziennie

przez okres od 14 stycznia 2019 roku do 14 marca 2019 roku, i w wymiarze przeciętnie 2 godzin dziennie przez okres dalszych 2 miesięcy.

Jako miarodajne do oceny kosztów opieki przyjęte zostały przez Sąd stawki wynikające z załączonej do pozwu uchwały Rady Miejskiej w Ł. z dnia 30 sierpnia 2017 roku,
obowiązującej od dnia 30 sierpnia 2017 roku w kwocie 18,60 zł.

Odszkodowanie za koszty opieki osób trzecich (art. 444 § 1 zd. 1 k.c.) zostało wyliczone
w oparciu o opinię biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej w następujący sposób: (60 dni x
4h x 18,60 zł) + (14 dni x 2h x 18,60 zł) = 4.984,80 zł z tytułu opieki osób trzecich. Wobec tego
Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 4.984,80 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich, o czym orzekł w punkcie 1b sentencji wyroku.

Odnosząc się do roszczenia powódki o odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów
rehabilitacji w kwocie 2.370 zł, Sąd uwzględnił je w całości. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a mianowicie treści opinii biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej jednoznacznie wynika, iż podjęcie przez powódkę prywatnej rehabilitacji w czerwcu 2019 roku było uzasadnione z uwagi na odległe terminy zabiegów fizjoterapeutycznych w ramach NFZ.
Biegła wskazała, że wydatkowanie na ten cel łącznej kwoty 2.370 zł było w pełni uzasadnione.
Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 2.370 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia, o czym orzekł w punkcie 1c sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia swoją podstawę prawną art. 476 k.c., zgodnie z którym dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Powódka wezwała pozwanego do przyznania zadośćuczynienia i odszkodowania jeszcze przez skierowaniem sprawy na drogę sądową
pismem z dnia 9 maja 2019 roku. Wówczas powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 50.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 3.868,80 zł tytułem odszkodowania za koszty
opieki osób trzecich oraz kwoty 500 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Decyzją z dnia 11
czerwca 2019 roku pozwany przyznał na rzecz powódki kwotę 4.800 zł tytułem
zadośćuczynienia oraz kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków, temblaka,
rehabilitacji oraz dojazdów do placówek medycznych. Należało zatem przyjąć, że pozwany pozostał w opóźnieniu z wypłatą roszczenia zawartego w zgłoszeniu szkody (tj. 7.700 zł zadośćuczynienia i 1.500 zł odszkodowania za koszty opieki osób trzecich) od dnia następnego
po dniu wydania decyzji tj. 12 czerwca 2019 roku. Wobec tego Sąd zasądził odsetki od kwoty
7.700 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 1.500 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki
osób trzecich, zgodnie z żądaniem pozwu tj. od dnia 17 czerwca 2019 roku.

Pozwem z dnia 6 sierpnia 2019 roku doręczonym stronie pozwanej w dniu 19 września
2019 roku, powódka wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 7.700 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 1.500 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich oraz kwoty

2.370 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Wobec tego pozwany pozostawał w opóźnieniu z wypłatą roszczenia zawartego w pozwie w zakresie kwoty 2.370 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia od dnia następującego po dniu doręczenia odpisu pozwu tj. od dnia 20 września 2019 roku.

W zakresie odsetek należnych od kwot dochodzonych wskutek rozszerzenia
powództwa Sąd zasądził odsetki od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu
odpisu pisma rozszerzającego powództwo tj. od 21 października 2020 roku w zakresie kwot
2.500 zł tytułem zadośćuczynienia i 3.484,80 zł tytułem odszkodowania za koszty opieki osób trzecich.

W pozostałym zakresie roszczenie o odsetki zostało oddalone.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym
strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw. Ponieważ to pozwany jest stroną przegrywającą (powódka uległa ze swoim roszczeniem jedynie w zakresie żądania o odsetki), obowiązek uiszczenia wynikłych stąd kosztów spoczywa na nim. Koszty te obejmują kwotę 5.148,93 zł, na która składa się kwota 579 zł tytułem opłaty od pozwu, 3.600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika powódki (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z
dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwoty 531,93 zł
tytułem zaliczki na wynagrodzenie biegłego oraz kwoty 421 zł tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa.

Na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz.1025
wraz ze zm.) o kosztach sądowych w sprawach cywilnych sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi. W niniejszej sprawie powódka uiściła zaliczkę na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 1.000 zł, która została zaksięgowana pod pozycją 500056535360. Zaliczki została wykorzystana w zakresie kwoty 531,93 zł. W związku z powyższym, na podstawie powołanego przepisu, Sąd postanowił zwrócić powódce pozostałą kwotę 468,07 zł (pkt 3 sentencji wyroku).

Kierując się powołanymi powyżej przepisami i przedstawioną argumentacją prawną, Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji wyroku.