Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 9 września 2019 r., wydanym w sprawie z powództwa Z. W. przeciwko Administracji (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. o zapłatę , Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.800 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu.

Apelację od przedmiotowego rozstrzygnięcia wniósł powód, zarzucając:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego – poprzez nieprawidłowe zastosowanie art. 33 ¹ § 1 k.c. – wobec przyjęcia, iż Wspólnota Mieszkaniowa z ulicy (...) posiada bierną legitymację procesową w niniejszej sprawie;

2)  naruszenie przepisów prawa procesowego:

a)  art. 227 k.p.c.- wobec oddalenia wniosków powoda o załączenie do akt sprawy umowy zawartej przez wspólnotę mieszkaniową z ul. (...) z A. N. (...) 29 grudnia 2016 r.,

b)  at. 231 k.p.c. – wobec uznania za ustalony fakt, iż A. N. (...) Sp. z o.o. nie posiada biernej legitymacji procesowej,

c)  art. 233 § 1 i 2 k.p.c.- poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, wobec przyjęcia, iż wnoszone przez powoda w pismach procesowych i na rozprawie, wnioski o ujawnienie dokumentów od pozwanej są bezzasadne,

d)  art. 248 § 1 i 2 k.p.c.- wobec braku woli wyegzekwowania od strony pozwanej żądanych przez Sąd dokumentów na rozprawie z 5 czerwca 2019 r., istotnych do jej rozstrzygnięcia,

e)  art. 328 § 2 k.p.c.- wobec nie podania w uzasadnieniu wyroku powodów zaniechania przedłożenia żądanych przez Sąd dokumentów w terminie 14 dni, czyli do 21 czerwca 2019 r.

W konkluzji powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości i skierowania do ponownego rozpoznania w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia, które Sąd odwoławczy przyjmuje za własne, co czyni zbędnym ich ponowne przytaczanie w tym miejscu. Ustalenia te zostały poparte prawidłową i rzetelną analizą zebranych dowodów, a ocena tych dowodów odpowiada zasadom logiki i obejmuje całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., jako że ewentualne wady uzasadnienia mogą utrudnić w stopniu znacznym lub też wręcz zniweczyć możliwość prześledzenia toku rozumowania Sądu I instancji, a tym samym zbędne byłoby odnoszenie się do pozostałych zarzutów apelacji. Zarzut ten nie mógł jednak odnieść zamierzonego skutku, gdyż może on znaleźć zastosowanie jedynie w tych wyjątkowych sytuacjach, w których treść uzasadnienia orzeczenia Sądu I instancji uniemożliwia całkowicie dokonanie oceny toku wywodu, który doprowadził do wydania orzeczenia (tak np. w wyroku SN z dnia 7 stycznia 2010 r., II UK 148/09, LEX nr 577847) – natomiast taka sytuacja w realiach niniejszej sprawy nie miała miejsca. Pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia przedłożone przez Sąd Rejonowy dostatecznie spełniają funkcję przypisaną przez ustawę temu dokumentowi sprawozdawczemu, umożliwiając odtworzenie rozumowania sądu orzekającego, które znalazło wyraz w sentencji zapadłego orzeczenia. Ponadto przypomnieć trzeba, że z art. 328 § 2 k.p.c. wynika, że uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać następujące elementy: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa, które niewątpliwie są zawarte w sentencji zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd przy wydawaniu przedmiotowego rozstrzygnięcia dokonał rzetelnej analizy dowodów przedstawionych w sprawie, w tym również w sposób należyty ocenił, że wnoszone przez powoda żądania o ujawnienie dokumentów od pozwanej są bezzasadne, wobec uznania iż A.N. (...) Sp. z o.o. nie posiada legitymacji biernej, którą to w przedmiotowej sprawie posiada Wspólnota Mieszkaniowa przy ul. (...), nie zaś pozwana związana jedynie umową zarządzania z przedmiotową Wspólnotą. Samo subiektywne przekonanie powoda o istnieniu legitymacji biernej pozwanej spółki nie ma w przedmiotowej sprawie znaczenia.

W drugiej kolejności jako bezzasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego słusznie przyjmuje się, że zarzut ten może być uznany za usprawiedliwiony tylko wtedy, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, zasadami wiedzy lub z doświadczeniem życiowym. Sprzeczność ta występuje, w szczególności w sytuacji, gdy z treści dowodu wynika, co innego niż przyjął sąd, gdy pewnego dowodu nie uwzględniono przy ocenie, gdy sąd przyjął pewne fakty za ustalone mimo, że nie zostały one w ogóle lub dostatecznie potwierdzone lub gdy sąd przyjął pewne fakty za nieudowodnione, mimo, że nie było ku temu podstawy. Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie może też polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (tak też SN w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. II CKN 572/99, publ. LEX nr 53136 i w wyroku z dnia 27 września 2002 r., sygn. II CKN 817/00, publ. LEX nr 56906).

Powyższym wymogom sformułowania zarzutu naruszenia przepisu art. 233 § 1 skarżący, w wywiedzionej przez siebie apelacji, nie sprostał.

Skarżący upatrują naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w tym, że Sąd Rejonowy uznał, że pozwany nie posiada legitymacji czynnej i nie uwzględnił wniosku powoda o ujawnienie dokumentów od pozwanego. Zarzut ten musi być uznany za chybiony, gdyż uwzględnienie przedmiotowych wniosków byłoby nieprzydatne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, bowiem wobec braku legitymacji czynnej u A. N. (...) Spółka z o.o. nie miałoby sensu podejmować działań prowadzących jedynie do przewlekłości postępowania. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy, brak było podstawy prawnej odpowiedzialności pozwanej za uszkodzenie pojazdu powoda podczas zjazdu do garażu podziemnego. Nawet przy założeniu, że zaistniały podstawy odpowiedzialności pozwanej za przedmiotowe zdarzenie, to należy przyjąć, że jest ona zwolniona z odpowiedzialności za szkodę z uwagi na fakt powierzenia czynności przedsiębiorstwu, które w zakresie swej działalności trudni się wykonywaniem czynności związanych z odśnieżaniem na podstawie art. 429 k.c. ( firmie (...)), a jej samej nie można przypisać winy umyślnej ani rażącego niedbalstwa.

Ze względu na powyższe nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 227 k.p.c. Zgodnie z treścią powołanego przepisu przedmiotem dowodu są fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Natomiast w przedmiotowej sprawie, wobec braku istnienia podstawy prawnej odpowiedzialności pozwanej, nie ma znaczenia umowa zawarta ze Wspólnotą Mieszkaniową z ul. (...). Podobnie ujawnienie dokumentów od pozwanej na rozprawie z 5 czerwca 2019 r. nie miałoby istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a sam fakt ich ujawnienia nie rodziłby korzyści po stronie powoda, w związku z czym jako nie zasługujący na uwzględnienie należy potraktować zarzut naruszenia art. 248 k.p.c.

Z kolei obraza prawa materialnego wynikająca z naruszenia art. 33 ¹ § 1 k.c. nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego przedstawionym w wyroku z dnia 14 marca 2013 r., sygn. akt I CSK 379/12, wspólnota mieszkaniowa jest podmiotem prawa cywilnego - ułomną osobą prawną, o której mowa w art. 33 ¹ § 1 k.c. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2007 r. - III CZP 65/07 (OSNC 2008, nr 7-8, poz. 69) Sąd Najwyższy przyjął, że wspólnota mieszkaniowa, działając w ramach przyznanej jej zdolności prawnej, może nabywać prawa i obowiązki do własnego majątku. W jej uzasadnieniu wskazano, że zaaprobowanie poglądu, iż wspólnota mieszkaniowa jest podmiotem stosunków cywilnoprawnych oznacza, że może posiadać majątek odrębny od majątków właścicieli lokali (majątek własny). Ze względu na powyższe wynika również, że może posiadać legitymację bierną procesową.

Mając na uwadze niezasadność zarzutów apelacyjnych oraz jednocześnie brak ujawnienia okoliczności, które podlegają uwzględnieniu w postępowaniu odwoławczym z urzędu, apelacja powodów jako bezzasadna podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.