Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 czerwca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Nysie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2020 r. na rozprawie w N.

sprawy z powództwa D. B. (1)

przeciwko (...) S.A. w W.

o zadośćuczynienie

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda D. B. (1) kwotę 5 000,00zł (pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 6 września 2018 do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda D. B. (1) kwotę 525,31 zł (pięćset dwadzieścia pięć złotych trzydzieści jeden groszy) tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu,

IV.  nakazuje zwrócić powodowi D. B. (1) kwotę 49,37 zł (czterdzieści dziewięć złotych trzydzieści siedem groszy) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

UZASADNIENIE

D. B. (1) pozwem z dnia 19 listopada 2018 r. przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 10.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 6 września 2018 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pełnomocnik powodów wyjaśnił, iż w dniu 2 września 1998 roku w miał miejsce tragiczny wypadek. J. U. kierujący samochodem osobowym marki P. o numerze rejestracyjnym (...) potrącił poruszającą się pieszo C. G. (1), która w wyniku odniesionych obrażeń zmarła w szpitalu. Sąd Rejonowy w Bolesławcu skazał J. U. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 3 lat. Mając na uwadze, że w chwili wypadku sprawca zdarzenia miał zawartą ważną umowę odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. z/s w W. odpowiedzialność strony pozwanej nie może budzić żadnych wątpliwości.

Tragiczna śmierć C. G. (1) dla D. B. (1) była źródłem silnego wstrząsu powodującego w jego życiu nieodwracalne już zmiany. Relacje jakie łączyły zmarłą z wnuczkiem wynikały zarówno z łączących wszystkich więzów krwi, jak również z faktycznej zażyłości i przyjaźni, w której pozostawali. Takim kontaktom sprzyjała osobowość tragicznie zmarłej. C. G. (1) była postrzegana jako osoba ciepła, serdeczna i życzliwa. Z uwagi no to jakim była człowiekiem próba pogodzenia się z jej śmiercią dla D. B. (1) w dalszym ciągu jeszcze na długi czas nie będzie możliwa. Podkreślenia wymaga fakt, iż między D. B. (1), a jego babcią istniała nadzwyczaj silna i bliska więź emocjonalna, która nagle została zerwana. C. G. (1) aktywnie uczestniczyła w życiu wnuka, potrafiła zawsze go wysłuchać i wesprzeć, kiedy tego potrzebował. Powód zawsze mógł liczyć na pomoc babci. C. G. (1) była oddana rodzinie. Członkowie jej najbliżej rodziny - wnuki spędzały z nią bardzo dużo wolnego czasu, również święta i różnego rodzaju uroczystości były obchodzone we wspólnym gronie rodzinnym. Po śmierci ukochanej babci D. B. (1) załamał się, jest nadal pogrążony w smutku i żałobie, nie mogąc pogodzić się z tym co go spotkało. Trudno jest mu wyrazić uczucia i emocje związane ze śmiercią tak ważnej osoby, ponieważ bardzo cierpi, a każde wspomnienie tego tragicznego wypadku wywołuje ogromny ból, a nadto nastąpiła na około 11 miesięcy przed planowanym ślubem powoda. Na weselu niektóre osoby były jeszcze ubrane na czarno na znak żałoby. Przy każdym stoliku, do którego podchodził powód rozmawiało się o tragicznie zmarłej C. G. (1). W trakcie wesela D. B. (1) chciał podziękować rodzicom i dziadkom za trud włożony w jego wychowanie, jednakże wypadek przekreślił jego plany. W związku z tym powód po weselu zawiózł bukiet kwiatów na grób babci. Powód akcentuje, iż bólu i cierpień, jakie dotknęły go po śmierci ukochanej babci nie można wycenić. Dlatego też dochodzona pozwem kwota zadośćuczynienia w wysokości 10.000 zł jest w pełni uzasadniona i będzie mieć dla niego odczuwalną wartość.

W odpowiedzi na pozew pozwany ubezpieczyciel (...) SA w W. wniósł o oddalenie powództwa, obciążenie powódki kosztami postępowania oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 1 800 zł oraz kwoty 17 tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany podniósł, iż stoi na stanowisku, iż zadośćuczynienie pieniężne za krzywdę zgłoszone w oparciu o przepis art. 448 k.c w zw. z art. 24 k.c w stosunku do zdarzeń, do których doszło przed 03.08.2008 r. przysługuje jedynie osobom najbliższym poszkodowanego, z którymi łączyły ją szczególne więzi. Nawet jeśli przyjąć, że babcia jest członkiem rodziny to nie oznacza to automatycznie, że w okolicznościach konkretnej sprawy jest najbliższym członkiem rodziny. Niezależnie od powyższego strona pozwana podniosła, że gwarancja godności ludzkiej nie wymaga wynagrodzenia każdej krzywdy za pomocą środków majątkowych, gdyż nie każde więzi rodzinne mogą być uznane za dobro osobiste, nie każda bowiem niedogodność lub krzywda może być kwalifikowana jako naruszenie dóbr osobistych. W niniejszej sprawie okoliczności przywołane w pozwie jako uzasadnienie nie wskazują na relacje nadzwyczajne pomiędzy powodem a zmarłą babcią. Powód o relacjach ze zmarłą mówi z punktu widzenia małego chłopca a nie dorosłego mężczyzny, którym był w chwili jej śmierci / miał 26 lat /. Ponadto wskazywane przez niego okoliczności są normą w normalnie funkcjonującej rodzinie i nie powinny wpływać na wysokość dochodzonych roszczeń. Według twierdzeń powoda śmierć babci spowodowała u niego silny wstrząs i nieodwracalne zmiany w jego życiu. Tymczasem nic na to nie wskazuje, skoro po upływie 11 m-cy od śmierci babci wziął ślub i zaczął życie w swojej własnej rodzinie. Powód podaje, że do dnia dzisiejszego jest on pogrążony w wielkim smutku, mimo że od śmierci babci minęła już 20 lat. Ponadto twierdzi, że do śmierci babci żył spokojnie i szczęśliwie, natomiast tragiczna śmierć babci na zawsze zmieniła koleje losu jego rodziny. W jaki sposób, skoro powód żyje w szczęśliwej rodzinie mając dwoje dzieci, którym opowiada o babci. Dalej powód twierdzi, że po śmierci ukochanej babci załamał się i nadal jest pogrążony w smutku i żałobie. Takie argumenty podnoszone przez 46-letniego aktualnie powoda należy ocenić jako wydumane i wysoce niewiarygodne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 września 1998 r. J. U. kierujący samochodem osobowym marki P. o numerze rejestracyjnym (...) potrącił poruszającą się pieszo C. G. (1), która w wyniku odniesionych obrażeń zmarła w szpitalu. Sąd Rejonowy w Bolesławcu skazał J. U. na karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 3 lat.

Dowód: pismo SR w Bolesławcu k.11, okoliczności bezsporne

Kierujący pojazdem marki P. o nr rej. (...) w dacie zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Okoliczność bezsporna

C. G. (1) miała w dacie śmierci 73 lat.

Dowód: kserokopia odpis skrócony aktu zgonu k.10

D. B. (1) jest wnukiem C. G. (2) i w dacie jej śmierci miał 26 lat

Okoliczność bezsporna

Pismem z dnia 1 czerwca 2017 r. skierowanym do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego powód wniósł do strony pozwanej o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 20000 zł za doznaną krzywdę w związku ze śmiercią C. G. (1), która była dla niej najbliższym członkiem rodziny – babcią. Powyższy wniosek został przekazany przez (...) pismem z 15.09.2017 do (...) SA w W..

Dowód: pismo z 15.09.2017 k. 17, pismo z 1.06.2017 r k. 12 pismo z dnia – akta szkodowe

Decyzją z dnia 5.09.2018 r. r. (...) S.A. w W. odmówiło przyznania zadośćuczynienia na rzecz powoda

Dowód: akta szkody, kserokopia decyzji (...) S.A. z dnia 5.09.2018 r. k. 16

D. B. (1) jako małe dziecko mieszkał w tej samej miejscowości co C. G. (1). D. B. (1) i jego babcia często się odwiedzali. D. B. (1) spędzał tam weekendy i wakacje. D. B. (1) pomagał babci w jej obowiązkach. Po skończeniu szkoły średniej powód podjął pracę i utrzymywał regularne kontakty z babcią. Jak powód miał około 20 lat jego babcia przeprowadziła się do innej miejscowości ale nadal mieli bliski kontakt. Powód spędzał z babcią uroczystości i święta, był zapraszany na niedzielne obiady. C. G. (1) była zawsze zainteresowana jego życiem.

Powód nigdy nie mieszkał z C. G. (1), nie prowadzili wspólnego gospodarstwa domowego. Babcia powoda C. G. (1) zmarła 11 miesięcy przed weselem powoda. W trakcie wesela część rodziny miała jeszcze ciemnych żałobne stroje.

D. B. (1) o wypadku babci C. G. (2) dowiedział się od swojej matki. Nie odwiedził babci w szpitalu, albowiem odradziła mu to jego matka. Brał udział w pogrzebie. Do dziś wspomina miłe chwilę spędzone z babcią, opowiada o niej swoim dzieciom. Pamięta jak babcia go rozpieszczała, traktowała jako swojego ulubieńca. Powód nie korzystał z pomocy psychologa i psychiatry. Kiedy powód odwiedza matkę, to odwiedza grób babci. Na grób babci zabiera swoje dzieci.

Dowód: zeznania świadków D. B. (2) k. 75, K. S. k. 75, przesłuchanie powoda e-protokół z 5.03.2019 r. k. 68

Pierwsze miesiąc po śmierci babci były dla powoda trudne w zakresie przeżywania emocji, doznał trudności w zakresie funkcjonowania psychicznego, odczuwał stres. Powód nie miał przerwy w pracy, podjął obowiązki zawodowe, poradził sobie. Z czasem samopoczucie stawało się lepsze, a powód podejmował nowe działania i osiągał cele. Aktualnie powód nie ma trudności w zakresie pełnienia ról w rodzinie, w pracy zawodowej, w relacjach społecznych. Emocje przeżywane przez powoda w związku ze śmiercią C. G. (1), czas ich trwania wiążą się z normalnym procesem żałoby.

Dowód, opinia sądowo –psychologiczna k. 85-88

Sąd zważył co następuje:

Powództwo należało uwzględnić jedynie co do kwoty 5.000,00 zł oddalając je w pozostałym zakresie.

W niniejszej sprawie bezsporne pozostaje, że sprawca wypadku - kierujący pojazdem marki P. o nr rej. (...) posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony na podstawie materiału dowodowego szczegółowo opisanego pod poszczególnymi elementami stanu faktycznego. W szczególności na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez obie strony postępowania, w tym akt likwidacji szkody strony pozwanej. Sąd uznał dołączone do akt sprawy dokumenty za wiarygodne i nadające się do poczynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych. Co więcej, ich treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a dodatkowo nie budziły one zastrzeżeń Sądu co do ich wiarygodności.

Ponadto stan faktyczny sprawy został ustalony na podstawie dowodu z zeznań świadków D. B. (2) i K. S.. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem nie było żadnych obiektywnych podstaw do przyjęcia, że świadkowie mógłby konfabulować, ponadto znajdują one odzwierciedlenie w zeznaniach powodów. Zeznania dotyczyły relacji powoda z C. G. (1) i wpływu jej tragicznej śmierci na jego życie. Oczywistym jest natomiast, że tego typu relacje nie mogą pochodzić od osób postronnych, lecz właśnie od osób z najbliższego kręgu rodziny czy też znajomych, gdyż co do zasady nie dzieli się tego typu informacjami z osobami obcymi. Nadto zeznania te wzajemnie się uzupełniały i korespondowały z dowodem z przesłuchania powoda.

Sąd przeprowadził również dowód z przesłuchania powoda na podstawie którego ustalił towarzyszące jej odczucia związane ze śmiercią C. G. (1) i ich wzajemne relacje przed jej śmiercią. Trzeba bowiem mieć na względzie, iż tego typu stany emocjonalne odbywające się wewnątrz człowieka są każdorazowo odczuwanie indywidualnie przez konkretną osobę w zależności od jej cech osobowości i charakteru. Sąd uznał również za wiarygodną opinię biegłego psychologa, gdyż jest logiczna i wyczerpująca, a ponadto żadna ze stron nie wniosła do niej zarzutów.

W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. w zakresie zadośćuczynienia opiera się na art. 822 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c., 448 k.c. w zw. z art. 24 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie natomiast z art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Na podstawie art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch pojazdu ponosi samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody chyba, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.

Po myśli zaś z art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Z kolei przepis art. 448 k.c. stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Nie może budzić poru fakt, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej niewątpliwie może stanowić naruszenie dóbr osobistych członków rodziny zmarłego, jakimi są prawo do życia w rodzinie oraz utrzymania więzi emocjonalnych i rodzinnych, i co za tym idzie uzasadniać im przyznanie zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2010 r. w sprawie IV CK 307/2009 oraz z 15 marca 2012 r. w sprawie I CSK 314/11, zob. też uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2010 r., III CZP 76/10, Biul. SN 2010, nr 10, s. 11, OSNC-ZD 2011, nr B, poz. 142). Prawdą jest, że po wprowadzeniu do kodeksu cywilnego art. 446 § 4 k.c. podstawę dochodzenia zadośćuczynienia za krzywdę doznaną stanowi właśnie ten przepis, to jednak zdaniem Sądu nie wyklucza to dochodzenia roszczenia na zasadach ogólnych tj. art. 448 w zw. z art. 24 § 1 k.c. Kiedy śmierć nastąpiła przed dniem 3 sierpnia 2008 r. w skutek uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać najbliższemu członkowi rodziny zmarłego zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę po stwierdzeniu zaistnienia przesłanek z art. 448 w związku z art. 24 § 1 k.c. (por. uzasadnienie uchwały Sadu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie III CZP 32/11 , OSNC 2012/1/10).

Jak wskazuje się w doktrynie, przesłankami ochrony dóbr osobistych, które muszą być spełnione łącznie, są: istnienie dobra osobistego, zagrożenie lub naruszenie tego dobra oraz bezprawność zagrożenia lub naruszenia. Przy czym pierwsze dwie przesłanki udowodnić musi powód dochodzący ochrony, natomiast pozwany winien bronić się wykazując, że jego działanie było zgodne z prawem, albowiem obowiązuje domniemanie bezprawności. Przepis art. 24 k.c. nie wymaga dla odpowiedzialności winy sprawcy.

Katalog dóbr osobistych wymieniony w art. 23 k.c. jest katalogiem otwartym i jak wskazano wyżej do jego katalogu zalicza się również prawo do życia w rodzinie, posiadania więzi rodzinnych i emocjonalnych. Poza sporem pozostaje fakt zerwania tej więzi stosunku do powoda w sposób nienaturalny, nagły oraz bezprawność czynu powodującego jej zerwanie. Tym samym powód udowodnił spełnienie przesłanek zasądzenia zadośćuczynienia.

Co do wartości dochodzonego przez powoda zadośćuczynienia, podkreślenia wymaga przy tym fakt, że z natury rzeczy nie da się precyzyjnie ustalić jego wysokości. Niemniej i w tym wypadku należy wziąć pod uwagę pewne obiektywne mierniki. Na rozmiar krzywdy mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem tego odejścia (np. nerwicy, depresji), roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, stopień w jakim pokrzywdzony będzie umiał się znaleźć w nowej rzeczywistości i zdolności jej zaakceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 16 października 2012 r. w sprawie I ACa 435/12).

Powyżej wymienione okoliczności należy odnieść powoda. W ocenie Sądu krzywda ma charakter indywidualny i nie można stosować jednej miary przy uwzględnieniu jedynie w tym przypadku stopnia pokrewieństwa.

Sąd miał przede wszystkim na względzie, że powód D. B. (1) w chwili śmierci swojej babci C. G. (2) była już osobą dorosłą, a w planach miał już założenie swojej rodziny. Pomimo upływu 20 lat powód nadal przeżywa mocno śmierć babci. zadośćuczynienia w kwocie 5.000,00 zł i ponad przyznaną kwotę sąd roszczenie powoda oddalił. W ocenie Sądu kwota ta będzie kompensowała doznane przez powoda krzywdy.

Pomimo tego że powód utrzymywała regularny kontakt ze swoją babcią to w dacie jej śmierci był już osobą dorosłą i niezależną. Pozostawali oni ze sobą w bardzo dobrych relacjach i mogli na siebie liczyć. Babcia była ważną osobą w jego życiu, udzielała mu rad. Po nagłej i nieoczekiwanej śmierci swojej babci powód doświadczyły trudnych emocji, takich jak: smutek i poczucie braku osoby bliskiej, a nadto doznał trudności w zakresie funkcjonowania psychicznego, a także odczuwał stres. Powód nie miał jednak przerwy w pracy, podjął obowiązki zawodowe. Poradził sobie bez konieczności pomocy psychologa czy psychiatry. Powód podejmował po śmierci nowe działania i osiągał cele. Niecały rok po śmierci babci zawarł związek małżeński. Powód nie ma trudności w zakresie pełnienia ról w rodzinie, w pracy zawodowej, w relacjach społecznych. Emocje przeżywane przez powoda w związku ze śmiercią C. G. (1), czas ich trwania wiążą się z normalnym procesem żałoby. Okres żałoby przebiegał u powoda w sposób naturalny i nie spowodował znaczących trudności w funkcjonowaniu emocjonalnym i społecznym, nie spowodował trwałych następstw na jej dalsze życie. Dziś nie potrafią już sobie przypomnieć kiedy obchodziła urodziny czy imieniny.

Biorąc wymienione wyżej okoliczności pod uwagę Sąd doszedł do przekonania, że zasadne będzie przyznanie powodowi zadośćuczynienia w kwocie po 5.000,00 zł i ponad przyznaną kwotę sąd roszczenie powoda oddalił. W ocenie Sądu kwota ta będzie kompensowała doznane przez powoda krzywdy. Trzeba zauważyć, iż pomimo utrzymywanego regularnego kontaktu z babcią, w dacie jej śmierci był już osobą dorosłą i mógł też liczyć na inne osoby bliskie. Z babcią nigdy zamieszkiwał i nie sprawowała nad nim stałej opieki. Co więcej, powód przeżył żałobę w sposób normalny, a to tragiczne zdarzenie nie spowodowało znaczących trudności w jego funkcjonowaniu. Należy zaznaczyć, że nie bez znaczenia dla wysokości roszczeń powódki pozostaje fakt, iż od zdarzenia z 1998 roku minęło ponad 20 lat, gdyż upływ tak znacznego okresu zatarł rozmiar krzywdy powoda, a także jego pamięć o babci. Przyznana przez Sąd kwota tytułem zadośćuczynienia zdaniem Sądu stanowią odczuwalną ekonomicznie wartość i pozwalają złagodzić następstwa traumatycznego przeżycia. Są to bowiem wartości realnie umożliwiające kompensatę doznanej krzywdy co pozwoli na zniwelowanie poczucia skrzywdzenia przez los.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W zakresie zasądzonych odsetek Sąd miał na względzie, że pismem z dnia 5.09.2018 r.. strona pozwana odmówiła powódce wypłaty zadośćuczynienia. Zgodnie z art. 14 ust. 1 z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.03.124.1152 z późn. zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Sąd a contario do ust. 2 przyjął, że w strona pozwana w dniu wydania decyzji o odmowie wypłaty zadośćuczynienia tj. 5.09.2018 r. wyjaśniła już wszystkie okoliczności niezbędne do ustalenia odpowiedzialności, zatem Sąd odsetki ustawowe za opóźnienie zasądził od przyznanych zadośćuczynień od dnia następnego tj. od dnia 6.09.2018 r.

Rozstrzygnięcia o kosztach postępowania znajduje oparcie w treści art. 100 k.p.c., który stanowi, że razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.

Pozwana poniosła w niniejszym procesie koszty w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i koszty wynagrodzenia pełnomocnika będącego radcą prawnym od w.p.s. 1800 zł

Powód wygrała sprawę w 50% i Sąd stosunkowo rozdzielił koszty postępowania pomiędzy stronami . Powódka poniosła koszty procesu: opłatę sądową od pozwu 500, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1800 opłatę skarbową w kwocie 17 zł, koszt biegłego 550,63. Strona powodów łącznie koszty (...),63. Łączne koszty procesu to 4684,63 zł. Pozwana powinna ponieść koszty procesu w 50 % to jest w kwocie 2342,31 zł, a poniosła 1817 zł - różnicę to jest kwotę 525,31 zł winna zwrócić powodowi.

Zwrot niewykorzystanej zaliczki uzasadnia art. 84 ust.1 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak w sentencji orzeczenia.