Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 26 maja 2021 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Rafał Wojnowski

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2021 roku, w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. Oddział w C.

przeciwko M. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. Oddziału w C. na rzecz pozwanej M. K. kwotę 107 zł (stu siedmiu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 lutego 2020 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W. Oddział w C. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. K. kwoty 71,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 31 października 2019 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana pełniąc funkcję Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w S. uzyskała od powoda informacje z konta płatnika oraz ubezpieczonego na potrzeby prowadzonych przez siebie postępowań egzekucyjnych. Informacje były udzielone na wniosek pozwanej i zgodnie z tym wnioskiem. Za udzielenie informacji pozwana nie zapłaciła, mimo wielokrotnego wzywania do zapłaty.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie w dniu 22 września 2020 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 5 października 2020 roku pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana wskazała, że za udzielenie przedmiotowych informacji przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w W. Oddział w C. naliczył dwukrotność stosownej opłaty. Komornik odpowiednio dnia 2 września 2019 roku oraz dnia 8 października 2019 roku uiściła opłatę w wysokości 35,73 zł w sprawie (...) oraz także w wysokości 35,73 zł w sprawie (...), czyli w wysokości ustalonej rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej. W ocenie pozwanej w aktualnym stanie prawnym brak jest podstaw do naliczania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zwielokrotnionych opłat za udzielenie komornikowi sądowemu odpowiedzi. Pozwana wskazała, że zgodnie z § 1pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 8 października 2015 roku w sprawie wysokości opłaty pobieranej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za udostępnienie danych komornikom sądowym oraz sposobu jej wnoszenia „opłata za udostępnienie komornikom sądowym danych w postaci elektronicznej na wniosek złożony w formie dokumentu elektronicznego ustala się w kwocie 35 zł”. Taka opłata należy się od wniosku, bez względu na jego treść i wielości przekazanych danych.

W piśmie z dnia 29 stycznia 2021 roku powód podtrzymał żądanie pozwu w całości. Powód wskazał, że komornik we wniosku o udostępnienie danych w części dotyczącej zakresu danych zaznacza, które dane chce otrzymać. Komornik żądając udostępnienia informacji uzupełniających, jest wyraźnie poinformowany o naliczeniu zwielokrotnionej opłaty, gdy podmiot ma więcej niż jednego płatnika składek.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

M. K. będąca Komornikiem Sądowym przy Sądzie Rejonowym (...) w S. w ramach swoich uprawnień w toku prowadzonych postępowań egzekucyjnych występowała z wnioskami do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako organu administracji publicznej, o udzielenie informacji dotyczących osób, w stosunku do których prowadzone jest postępowanie egzekucyjne.

Bezsporne.

Wnioskiem z dnia 13 sierpnia 2019 roku oraz z dnia 19 września 2019 roku pozwana – Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (...) w S. M. K. zwróciła się do powoda Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w C. o udzielenie – na podstawie zasobów informacyjnych ZUS – informacji odnośnie dłużników w związku z prowadzonym przeciwko nim postępowaniami egzekucyjnymi. Zaznaczyła we na formularzu wniosku w zakresie żądania także informacje uzupełniające o płatnikach składek, przy czym formularz zastrzega możliwość pobrania zwielokrotnionej opłaty.

Bezsporne, a nadto dowód: - wnioski komornika o udostępnienie danych ze zbiorów ZUS, k. 27-28v,

W dniach 19 sierpnia 2019 roku oraz 24 września 2019 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych udzielił stosownej informacji Komornikowi. Za udzielenie informacji powód wystawił pozwanej rachunki nr (...) opiewające na kwoty 71,46 zł.

Pozwana uregulowała powyższe rachunki jedynie do kwot po 35,73 zł.

Bezsporne, a nadto dowód: - rachunek nr (...), k. 4,

- rachunek nr (...), k. 5, - potwierdzenie sald, k. 32.

Pismem z dnia 21 października 2019 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 71,46 zł w terminie 2 dni, pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. W związku z brakiem wpłaty powód wystosował ostateczne wezwanie do zapłaty w dniu 16 grudnia 2019 roku wzywając ponownie do zapłaty kwoty 71,46 zł w terminie 2 dni od otrzymania wezwania.

Dowód: - wezwanie do zapłaty z dnia 21 października 2019 roku, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 16 grudnia 2019 roku wraz z potwierdzeniami odbioru, k. 6-8v.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Na wstępie niniejszych rozważań stwierdzić należy, że ustalony w sprawie stan faktyczny był pomiędzy stronami w zasadzie bezsporny, a dodatkowo znalazł potwierdzenie w złożonych wraz z pozwem dokumentach.

Odnosząc się szczegółowo do istoty niniejszej sprawy należy stwierdzić, że obowiązek powoda udzielania komornikowi informacji wynika z postanowień art. 50 ust. 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. 2020 poz. 266 – dalej: „u.s.u.s.”). Zgodnie z tym przepisem dane zgromadzone na koncie ubezpieczonego, o których mowa w art. 40, i na koncie płatnika składek, o których mowa w art. 45, mogą być udostępniane wymienionym w tym przepisie podmiotom, w tym komornikom sądowym, z uwzględnieniem przepisów dotyczących ochrony danych osobowych.

Według art. 50 ust. 10 u.s.u.s., dane zgromadzone na kontach, o których mowa w ust. 3, udostępnia się komornikom sądowym w zakresie niezbędnym do prowadzenia postępowania egzekucyjnego lub zabezpieczającego albo wykonywania postanowienia o zabezpieczeniu spadku lub sporządzania spisu inwentarza, odpłatnie, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Zgodnie z treścią art. 50 ust. 10aa u.s.u.s. opłatę, o której mowa w ust. 10, wnosi się w terminie 14 dni od dnia wystawienia przez Zakład rachunku.

Art. 50 ust. 10ab u.s.u.s. stanowi, że od nieuiszczonej w terminie opłaty, o której mowa w ust. 10, należne są od komornika sądowego odsetki w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie określonych przepisami prawa cywilnego. Odsetek nie nalicza się, jeżeli ich wysokość nie przekraczałaby trzykrotności wartości opłaty pobieranej przez operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2188 oraz z 2019 r. poz. 1051, 1495 i 2005) za traktowanie przesyłki listowej jako przesyłki poleconej.

Wysokość opłaty za udzielenie komornikowi informacji o danych zgromadzonych na kontach ubezpieczonego lub płatnika składek i sposób jej waloryzacji zostały szczegółowo unormowane w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej dnia 8 października 2015 r. w sprawie wysokości opłaty pobieranej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za udostępnienie danych komornikom sądowym oraz sposobu jej wnoszenia (Dz.U. 2015 poz. 1701).

Strona pozwana kwestionowała żądanie pozwu wskazując przede wszystkim na niedopuszczalność drogi sądowej. Sąd Rejonowy wskazuje, że dochodzenie ww. należności przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych stało się sporną kwestią w orzecznictwie. Wskazywano bowiem, że jedyną drogą przewidzianą w ustawie dla realizacji takiego roszczenia pozostaje uwzględnienie tej opłaty przez komornika w postanowieniu o ustaleniu kosztów postępowania i możliwość kwestionowania tej decyzji w skardze na czynność komornika (pr. wyrok SN z dnia 14 czerwca 1973 r., I CR 250/73, uchwała z dnia 21 października 2015 r., III CZP 66/15, postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 18 lutego 2014 r., sygn.. akt II Cz 2176/13). W drodze nowelizacji wprowadzonej ustawą z dnia 11 maja 2017 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2017 poz. 1027), w dniu 13 czerwca 2017 roku wszedł w życie przepis art. 50 ust. 10ac u.s.u.s., zgodnie z którym, w sprawach o roszczenia z tytułu opłaty, o której mowa w ust. 10, i odsetek, o których mowa w ust. 10ab, stosuje się przepisy prawa cywilnego. Powyższy przepis przesądza, że stosunki pomiędzy Zakładem Ubezpieczeń Społecznych a komornikiem układają się na zasadzie cywilnoprawnej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2018 r. o kosztach komorniczych (Dz.U.2019.2363, dalej „KosztKomU”), przyznanie należności stanowiącej wydatek, o którym mowa w art. 6 pkt 1-3 lub 6 (należności biegłych i tłumaczy, koszty ogłoszeń, koszty transportu specjalistycznego, należności osób powołanych na podstawie odrębnych przepisów do udziału w czynnościach) wymaga wydania postanowienia. W postanowieniu o przyznaniu należności komornik wskazuje podmiot uprawniony do otrzymania należności i jej wysokość, a jeżeli należność ta ma być pokryta z zaliczki, także zaliczkę, z której należność jest pokrywana.

W związku z przedmiotem postanowienia, o którym mowa w art. 10 KosztKomU podmiotem uprawnionym do otrzymania należności będzie np. biegły, tłumacz, wydawca gazety, właściciel firmy transportowej. Z kolei należności osób powołanych na podstawie odrębnych przepisów do udziału w czynnościach to koszty związane z udziałem Policji, Żandarmerii Wojskowej, Straży Granicznej, wojskowych organów porządkowych, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, wskazanych w art. 765 KPC, dozorców, kuratorów. Tryb przyznawania ich reguluje art. 13 KosztKomU.

Zauważyć należy, że należność za udzielone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych informacje nie została wymieniona w katalogu wydatków o jakich mowa w art. 10 KosztKomU, co do których możliwe byłoby wydanie przez organ egzekucyjny postanowienia o przyznaniu należności.

Ustawa o kosztach komorniczych przewiduje również tryb zwrotu udokumentowanych wydatków dla podmiotów, które przedstawiły dokument na żądanie komornika, o ile tryb lub koszty przedstawienia dokumentów lub udzielania informacji nie wynikają z odrębnych przepisów (art. 14 ust. 5). Powyższe uregulowanie nakazuje stosować w pierwszej kolejności przepisy szczególne przyznające zwrot wydatku albo wynagrodzenie. W przeciwieństwie do pokrywania kosztów z tytułu kosztu ogłoszeń, kosztów transportu specjalistycznego i należności osób powołanych na podstawie odrębnych przepisów do udziału w sprawie pokrycie należności z tytułu uzyskanego dokumentu czy uzyskanej informacji nie wymaga wydania przez komornika postanowienia (wniosek a contrario z art. 10 KosztKomU). Wystarcza więc zarządzenie o wypłacie.

Przepisy szczególne regulujące tryb i wysokość opłat za udzielanie informacji zawarte są w art. 50 ust. 10 i n. u.s.u.s. oraz rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 8.10.2015 r. w sprawie wysokości opłaty pobieranej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za udostępnienie danych komornikom sądowym oraz sposobu jej wnoszenia (Dz.U. z 2015 r. poz. 1701).

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że kompetencja komornika do kształtowania wydatków postępowania egzekucyjnego w świetle at. 14 ust. 5 KosztKomU jest wyłączona w stosunku do powoda, jako że w myśl art. 50 ust. 10ac u.s.u.s. w sprawach o roszczenia z tytułu opłaty za udzielenie informacji, jak i odsetek, stosuje się przepisy prawa cywilnego. Tym samym zarzut pozwanej co do niedopuszczalności drogi sądowej nie zasługiwał na uwzględnienie.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do właściwej wykładni § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 8.10.2015 r. w sprawie wysokości opłaty pobieranej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za udostępnienie danych komornikom sądowym oraz sposobu jej wnoszenia. Powyższy przepis stanowi, że opłatę za udzielenie informacji dotyczących danych zgromadzonych na koncie jednego ubezpieczonego lub jednego płatnika ustala się w kwocie 40,47 zł. W myśl § 1 ust. 2 opłatę za udostępnienie komornikom sądowym danych w postaci elektronicznej na wniosek złożony w formie dokumentu elektronicznego ustala się w kwocie 35 zł. Zgodnie z § 2 ww. Rozporządzenia, kwota opłaty za udostępnienie danych, poczynając od 2016 r., podlega ustaleniu na nowo od dnia 1 kwietnia każdego roku kalendarzowego z uwzględnieniem średniorocznego wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem w poprzednim roku kalendarzowym, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

W rozpatrywanej sprawie, powód udostępnił na wyraźny wniosek pozwanej dane odnoszące się do ubezpieczonych, którzy posiadali jako płatnika więcej niż jeden podmiot, co wynika z wydruków przedstawionych przez stronę powodową. Podkreślić trzeba, że w przypadku jednej ubezpieczonej, drugim płatnikiem była ona sama z tytułu prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Sąd Rejonowy rozpatrujący przedmiotowy spór, podziela poglądy prawne wyrażone w tej kwestii w ramach postępowań egzekucyjnych toczących się w obszarze właściwości tut. Sądu Rejonowego, na które wskazała w sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana.

Niemniej jednak Sąd uznał za stosowne odnieść się do § 1 ust. 1 ww. Rozporządzenia i dokonać oceny jego interpretacji w celu ustalenia, czy bezpośrednie rozumienie wskazanej normy prawnej jest wystarczające dla potrzeb rozstrzygnięcia sprawy, czy też norma ta nasuwa wątpliwości co do jej znaczenia i wymaga dalszych zabiegów interpretacyjnych.

Zdaniem Sądu, wykładnia przy uwzględnieniu zasady clara non sunt interpretanda nie jest wystarczająca dla potrzeb rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W myśl tej maksymy, to co jest jasne nie wymaga interpretacji. Przede wszystkim, zgodnie z aktualną teorią wykładni prawa, nie istnieje czyste, abstrakcyjne znaczenie przepisu, które mogłoby być przyjęte bez jakichkolwiek zabiegów interpretacyjnych. Nawet pozornie proste przepisy wymagają bowiem dokonywania pewnych założeń i przyjmowania pewnych definicji i konkretnego rozumienia słów i kontekstów (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2006 r. sygn. akt III CZP 108/06, OSNC 2007/9/134, Biul.SN 2006/12). Zasada pierwszeństwa wykładni językowej nie może prowadzić do wniosku, że interpretatorowi wolno jest w każdych okolicznościach ignorować wykładnię systemową czy funkcjonalną. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny okaże się wątpliwy, gdy skonfrontuje się go z innymi przepisami lub weźmie się pod uwagę cel regulacji prawnej. Należy zaznaczyć, że wykładnia językowa § 1 ust. 1 Rozporządzenia nie daje jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, w jakiej wysokości powinna być ustalona opłata za informację, obejmująca dane dotyczące ubezpieczonego więcej niż jednego płatnika. Wskazanej regulacji nie można interpretować w oderwaniu od treści art. 50 ust. 10 u.s.u.s., zgodnie z którym, dane zgromadzone na kontach, o których mowa w ust. 3, udostępnia się komornikom sądowym w zakresie niezbędnym do prowadzenia postępowania egzekucyjnego lub zabezpieczającego albo wykonywania postanowienia o zabezpieczeniu spadku lub sporządzania spisu inwentarza, odpłatnie, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Przyjąć zatem należy, iż chodzi o udzielenie informacji potrzebnej do prowadzenia postępowania egzekucyjnego, którą należy rozumieć jako informację pełną, odnoszącą się do określonego ubezpieczonego, bez względu na ilość kont płatników, z których częściowo informacja ta pochodzi. Odstąpienie od ścisłej wykładni językowej i posłużenie się wykładnią funkcjonalną jest nieodzowne, gdy ustalenie znaczenia przepisu ze względu na jego kontekst językowy prowadzi do skutków niezamierzonych oraz niezgodnych z celami instytucji, którą określa interpretowany przepis.

Nie bez znaczenia jest okoliczność, że sposób tworzenia informacji jest wewnętrzną procedurą instytucji zobowiązanej do jej udzielenia, a wobec tego brak jest uzasadnionych podstaw do przyjęcia, że zamiarem ustawodawcy było ustalenie opłat za poszczególne czynności dokonane w ramach tej procedury. Zdaniem Sądu, funkcja fiskalna powinna polegać na uzyskaniu (przynajmniej częściowego) zwrotu kosztów funkcjonowania aparatu jakim jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Jednakże organ powinien mieć na uwadze, że z punktu widzenia fundamentalnej zasady demokratycznego państwa prawnego istotne jest zachowanie racjonalnej zależności pomiędzy wysokością tych kosztów, a czynnościami organów, za podjęcie których zostały naliczone. Procedury dotyczące udzielenia komornikom informacji na temat sytuacji osobistej i majątkowej dłużników powinny usprawniać i ułatwiać komornikom prowadzenie postępowań egzekucyjnych i nie generować przy tym zbędnych kosztów.

Zdaniem Sądu, w przypadku skierowania przez Komornika Sądowego pytania dotyczącego jednego dłużnika, niezależnie do tego czy jest on ubezpieczonym czy płatnikiem i udzielenia na takie zapytanie odpowiedzi, zasadnym jest naliczenie jednej opłaty. Występując o udzielenie informacji, Komornik Sądowy wprost bowiem wskazuje, kogo ta informacja ma dotyczyć i na jakie pytania oczekuje on odpowiedzi. Zakres zapytania wpływa bezpośrednio na zakres odpowiedzi, która powinna dotyczyć konkretnej osoby – dłużnika określonego przez Komornika Sądowego. W sytuacji, gdy dłużnik ten jest ubezpieczonym, na rzecz którego inna osoba opłaca składki, w odpowiedzi takiej będą również zawarte informacje dotyczące płatnika składek. Wykładnia taka pozostaje w zgodzie również z funkcjonalną wykładnią § 1 ust. 1 przytoczonego rozporządzenia. Kierując zapytanie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Komornik Sądowy oczekuje bowiem udzielenia informacji dotyczących sytuacji materialnej ściśle określonego dłużnika. Przedmiotem zainteresowania są zatem wszelkie dane, pozwalające w efekcie na skuteczne prowadzenie postępowania egzekucyjnego, w tym również dane dotyczące zatrudnienia dłużnika i płatników składek na jego rzecz. Do tych osób możliwe jest bowiem skierowanie zajęcia należnego dłużnikowi wynagrodzenia za pracę (czy też wynagrodzenia ze zlecenia czy też innych tytułów). Informacje takie stanowią jednak przedmiot tylko pośredniego zainteresowania Komornika Sądowego, bowiem celem zapytania jest otrzymanie informacji na temat dłużnika, pozwalających na skuteczne wyegzekwowanie od niego roszczenia.

Druk wniosku pozwanej oraz wydruk odpowiedzi wskazuje, że gdy udzielane są dane z konta ubezpieczonego, to zawierają one dane o wszystkich płatnikach. Nie jest jasne czym różnią się dane skrócone „drugiego i kolejnych płatników”, od danych pełnych. Z przedłożonych druków odpowiedzi na wniosek pozwanego komornika nie wynika, aby były udzielone informacje także z kont płatników. Raczej redakcja dokumentu odpowiedzi wskazuje, że strona powodowa naliczyła opłatę za sam fakt istnienia drugiego płatnika na koncie ubezpieczonego.

Można też tę sytuację inaczej opisać. Jeżeli z jakiś prawnych przyczyn komornik chce ustalić dane podmiotowe ubezpieczonych, które zgłasza określony płatnik składek i ustalić jakie są przez niego ubezpieczone osoby, to wówczas dane odnośnie np. 300 osób zatrudnionych powinny „zmieścić się” w ramach jednej opłaty bo będą dotyczyć konta jednego płatnika. Problem nie jest całkowicie abstrakcyjny, ponieważ może być egzekwowany pracodawca z przysługującej mu nieruchomości i będzie zachodziła potrzeba weryfikacji ewentualnych wierzycieli „uprzywilejowanych” w toku takiej egzekucji związanych z określoną kategorią zaspokajania ( tj. 3 i 6 por. art. 1025 k.p.c.).

W ocenie Sądu ZUS bez podstawy prawnej usiłuje pobierać wielokrotność opłaty z tytułu informacji dodatkowych ubocznych dla zasadniczego wniosku. Z pewnością interwencja prawodawcy byłaby wskazana, aby sprecyzował dokładnie za co dana opłata ma być pobierana. Dobrym przykładem jest regulacja z ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych tj. przepis art. 77 czy też art. 78. W przypadku pobierania opłaty za informację z kont płatników czy ubezpieczonych, również taka precyzyjna regulacja powinna występować, ponieważ rozwiałoby wszelkie wątpliwości w tym zakresie, lecz jest to postulat de lege ferenda.

Trzeba spojrzeć także na to, że w zdaniu użyto łącznika logicznego „lub” czyli alternatywy łącznej. Czytać więc trzeba, że opłata jest pobierana jedna gdy dotyczy czy to samego jednego ubezpieczonego i wielu z nim powiązanych płatników (znajdujących się w zapisach na jego koncie, czy to jednego płatnika i powiązanych z nim wielu ubezpieczonych (także znajdujących się na jego koncie), czy też w sytuacji zwykle typowej tj. gdy ubezpieczony jest wyłącznie u jednego płatnika.

Zadziwiająca jest jednocześnie sytuacja w przypadku jednego z wniosków objętych przedmiotem postępowania, ponieważ pobranie opłaty zostaje dokonane od ubezpieczonego, który jest jednocześnie tym drugim płatnikiem. Stąd też w ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie nie były dokonywane czynności pobrania informacji osobno z konta ubezpieczonego i osobno z konta płatnika, ponieważ dokumenty odpowiedzi na to nie wskazują.

Mając na uwadze powyższe argumenty, Sąd oddalił powództwo w punkcie I sentencji wyroku jako nieuzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II. sentencji wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i 1 ¹ k.p.c. Stroną przegrywająca sprawę w całości był powód i zgodnie z regułą wynikającą z przywołanego powyżej przepisu ma on obowiązek zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty procesu.

Na koszty procesu poniesione przez pozwaną składały się: kwota 90 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika ustalona na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku oraz 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Łącznie koszty poniesione przez pozwaną wyniosły 107 zł.

Mając na względzie powyższą argumentację, orzeczono jak w sentencji wyroku.

2021-06-23