Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 grudnia 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

1.  zasądza od M. S. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 147 384,00 zł (sto czterdzieści siedem tysięcy trzysta osiemdziesiąt cztery złote zero groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9 marca 2016 r. do dnia zapłaty z tym zastrzeżeniem, że jego odpowiedzialność pozostaje solidarna z odpowiedzialnością A. S. wynikającą z wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Warszawie wydanego w dniu 26 kwietnia 2018 r. w sprawie sygn. akt XXV C 421/18;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od M. S. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 7 260,00 zł (siedem tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie z tym zastrzeżeniem, że jego odpowiedzialność pozostaje solidarna z odpowiedzialnością A. S. wynikającą z wyroku częściowego Sądu Okręgowego w Warszawie wydanego w dniu 26 kwietnia 2018 r. w sprawie sygn. akt XXV C 421/18;

4.  nakazuje pobrać od M. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 5 527,00 zł (pięć tysięcy pięćset dwadzieścia siedem złotych zero groszy) tytułem ¾ opłaty od pozwu.

Sygn. akt XXV C 421/18

UZASADNIENIE

WYROKU ZAOCZNEGO z dnia 28 grudnia 2018 roku

Powód Bank (...) S.A. z siedzibą we W. w pozwie
z dnia 8 grudnia 2016 roku (data nadania w urzędzie pocztowym - k. 37) skierowanym przeciwko pozwanym A. S. i M. S. wniósł o zasądzenie
w postępowaniu nakazowym z weksla solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty 147.384 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 8 marca 2016 roku do dnia zapłaty, ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, iż celem zabezpieczenia roszczeń powoda wobec pozwanej A. S. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. S. wynikających z umowy o kredyt na działalność gospodarczą - biznes ekspres nr (...) z dnia 27 kwietnia 2012 roku, pozwana wystawiła weksel własny, który został poręczony przez męża pozwanej, tj. M. S.. Zgodnie z deklaracją wekslową powód był uprawniony do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą zadłużeniu z tytułu udzielonego przez powoda kredytu łącznie z odsetkami umownymi, prowizją, opłatami oraz odsetkami od zadłużenia przeterminowanego i kosztami dochodzenia roszczeń oraz opatrzyć go datą i miejscem wystawienia i datą płatności według własnego uznania, zawiadamiając o tym wystawcę listem poleconym. Wskazał również, że pozwana A. S. nie wykonała zobowiązań z tytułu zawartej umowy kredytowej wobec czego powód w dniu 20 kwietnia 2015 roku wypowiedział umowę i wezwał pozwanych do zapłaty a na skutek braku reakcji i nie uiszczenia należności powód wypełnił weksel na kwotę 147.384 zł i opatrzył go terminem płatności – datą 8 marca 2016 roku a następnie o powyższym zawiadomił pozwanych A. S. i M. S., których wezwał do wykupu weksla.

Powód zaznaczył również, że pismem z dnia 18 kwietnia 2016 roku zawiadomił pozwanych o możliwości restrukturyzacji zadłużenia, którzy nie byli w/w formą zainteresowani.

Uzasadniając roszczenie w zakresie odsetek powód wskazał, iż domaga się ich na zasadzie art. 359 k.c. od dnia płatności weksla, przy czym żądanie to jest uzasadnione również
w świetle art. 28 i 48 prawa wekslowego ( pozew k. 3-5).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu nakazowym w dniu 16 marca 2017 roku Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z żądaniem powoda (k. 44).

Odpis nakazu zapłaty pozwana A. S. odebrała w dniu 3 kwietnia 2017 roku zaś pozwany M. S. w dniu 7 kwietnia 2017 roku ( d: epo k. 56).

Pozwani w terminie złożyli zarzuty od wydanego nakazu zapłaty, w których zaskarżyli nakaz zapłaty w całości i wnieśli o jego uchylenie i oddalenie powództwa. Ponadto pozwani wnieśli o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów postępowania. Do zarzutów pozwany M. S. załączył odpis postanowienia z 13 grudnia 2016 roku wydanego przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie X Wydział Gospodarczy sygn. akt X GU 579/16 o ogłoszeniu upadłości M. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...)- S M. S. w W. ( postanowienie k. 60-61).

Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2017 roku Sąd zwolnił pozwaną A. S. od kosztów sądowych w części, a mianowicie od opłaty od zarzutów od nakazu zapłaty z dnia 16 marca 2017 roku w całości ( k. 105).

Postanowieniem z dnia 15 lutego 2018 roku Sąd na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. zawiesił postępowanie w sprawie wobec pozwanego M. S. z uwagi na ogłoszenie upadłości jeszcze przed wydaniem nakazu zapłaty oraz uchylił nakaz zapłaty wydany
w postępowaniu nakazowym w dniu 16 marca 2017 roku wobec pozwanego M. S. oraz postanowienie z dnia 2 stycznia 2018 roku w przedmiocie oddalenia wniosku o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty wobec pozwanego M. S. ( postanowienie k. 139).

Wyrokiem częściowym z dnia 26 kwietnia 2018 roku wydanym przeciwko A. S. Sąd uchylił nakaz zapłaty wydany w dniu 16 marca 2017 roku w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Warszawie sygn. akt XXV Nc 1025/16 w stosunku do pozwanego A. S. w części, tj. co do odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych za dzień 8 marca 2016 roku i zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od kwoty 147.384,00 zł (sto czterdzieści siedem tysięcy trzysta osiemdziesiąt cztery złote 00/100) od dnia 9 marca 2016 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie; w pozostałej części utrzymał w mocy nakaz zapłaty, wydany w dniu 16 marca 2017 roku w postępowaniu nakazowym przez Sąd Okręgowy w Warszawie sygn. akt XXV Nc 1025/16 w stosunku do pozwanej A. S. (pkt 2); oraz zasądził od A. S. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 1 800,00 zł (jeden tysiąc osiemset złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w sprawie ( wyrok częściowy k. 170).

Postanowieniem z dnia 4 maja 2017 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy
w Warszawie X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych sygn. akt X GUp 809/16 umorzył postępowanie upadłościowe prowadzone wobec M. S. na podstawie art. 361 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo upadłościowe. Przedmiotowe orzeczenie uprawomocniło się z dniem 8 maja 2018 roku, z którym to doszło do zakończenia postępowania upadłościowego M. S., wygaśnięcia funkcji syndyka a tym samym utraty przez niego legitymacji wynikającej z art. 144 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe. Zgodnie z art. 364 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe z dniem uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego pozwany M. S. odzyskał prawo zarzadzania swoim majątkiem i rozporządzania jego składnikami ( postanowienie z4.05.2017 r. k. 229, postanowienie z 8.05.2018 r. k. 204).

Z uwagi na powyższe postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2018 roku Sąd podjął zawieszone postępowanie wobec M. S. z udziałem w/w, który odzyskał prawo zarządu i rozporządzania majątkiem ( k. 230).

Wobec uchylenia nakazu zapłaty wobec pozwanego M. S., braku podstaw do złożenia zarzutów od nakazu zapłaty, zarządzeniem z 21 sierpnia 2018 roku zobowiązano pozwanego M. S. do złożenia odpowiedzi na pozew zawierającej wszystkie zarzuty i twierdzenia w terminie 14 dni pod rygorem zwrotu pisma ( k. 230).

Pomimo upływu w dniu 22 września 2018 roku pozwany M. S. w w/w terminie nie złożył odpowiedzi na pozew, jak również nie stawił się na termin rozprawy wyznaczony na dzień 28 grudnia 2018 roku i nie zajął żadnego stanowiska w sprawie ( epo k. 248, k. 254).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 kwietnia 2012 roku pomiędzy A. S. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) A. S. a powodem jako leasingodawcą została zawarta umowa kredytu na działalność gospodarczą – biznes ekspres nr (...), na podstawie której powód udzielił pozwanej kredytu w kwocie 300.000 zł na finansowanie bieżącej działalności gospodarczej Kredytobiorcy. Pozwana za wykorzystanie kredytu zobowiązała się do zapłaty Bankowi odsetek, określonych wg zmiennej stopy procentowej WIBOR dla jednomiesięcznych depozytów międzybankowych powiększonej o 4,65%.
W przypadku niewywiązania się Kredytobiorcy z terminowej spłaty kredytu lub jego raty, pozwana była zobowiązana do zapłaty Bankowi odsetek od kredytu przeterminowanego, odpowiadających trzykrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP, wymagalnych od dnia następnego po dniu wymagalności od niespłaconej kwoty kredytu.

Pozwana zobowiązała się również do spłaty wykorzystanego kredytu w 60 miesięcznych równych ratach wynoszących po 5.000 zł każda w terminach do 11-go każdego miesiąca począwszy od 11 maja 2012 roku.

Zgodnie z paragrafem 6.01 umowy w razie stwierdzenia, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane lub zagrożona jest terminowa spłata kredytu z powodu złego stanu majątkowego kredytobiorcy Bank mógł m.in. wypowiedzieć umowę w całości lub w części
z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia, a w razie zagrożenia upadłością Kredytobiorcy z zachowaniem siedmiodniowego terminu wypowiedzenia oraz zażądać od Kredytobiorcy po upływie okresu wypowiedzenia niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi Bankowi za okres korzystania z kredytu.

Tytułem zabezpieczenia roszczeń Banku pozwana A. S. zobowiązała się udzielić prawnego zabezpieczenia w postaci weksla in blanco z wystawienia Kredytobiorcy wraz z deklaracją wekslową oraz poręczenia wekslowego M. S. na wekslu własnym in blanco Kredytobiorcy wraz z deklaracją poręczyciela wekslowego.

Pozwany M. S. wyraził zgodę na zaciągnięcie przez Kredytobiorcę zobowiązania wynikającego z umowy ( d: umowa k. 22-26).

W związku z zawarciem przedmiotowej umowy kredytu na działalność gospodarczą A. S. i na wypadek nie wywiązania się z warunków tej umowy kredytobiorca A. S. wystawiła kredytodawcy weksel własny in blanco, weksel ten został poręczony przez M. S. ( d: weksel k. 7-7v).

W dniu 27 kwietnia 2012 roku A. S. i M. S. podpisali również odpowiednio deklarację wystawcy weksla in blanco i deklarację poręczyciela wekslowego zgodnie z którymi powód uzyskał prawo wypełnienia weksla w każdym czasie w przypadku niedotrzymania umownych terminów spłaty kredytu zaciągniętego przez A. S. na podstawie umowy kredytowej w rachunku bieżącym na sumę odpowiadającą aktualnym roszczeniom Banku, wraz z odsetkami i innymi kosztami na dzień przedstawienia weksla do zapłaty oraz do opatrzenia weksla datą płatności według własnego uznania, zawiadamiając wystawcę i poręczyciela każdorazowo listem poleconym. Przedmiotowy list powinien być wysłany najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności do wystawcy weksla i poręczyciela wekslowego. Określono również, że weksel będzie płatny w Banku (...) S.A. Oddział (...) w W.. M. S. złożył oświadczenie, że zapoznał się z treścią umowy i wyraża zgodę na jej zawarcie przez A. S. oraz na wystawienie weksla, jak również A. S. złożyła oświadczenie, że zapoznała się z treścią umowy i wyraża zgodę na udzielenie przez małżonka M. S. poręczenia wekslowego ( d: deklaracja wystawcy weksla in blanco k. 8-8v, deklaracja poręczyciela wekslowego k. 9-9v).

W związku z zaległościami w uiszczaniu przez pozwaną rat spłaty kredytu, niedotrzymania warunków udzielenia kredytu polegających na stwierdzeniu zagrożenia terminowej spłaty z powodu utraty zdolności kredytowej, na podstawie art. 75 prawa bankowego i paragrafu 6.01 umowy o kredyt na działalność gospodarczą - biznes ekspres, nr (...) z dnia 27 kwietnia 2012 roku powód wypowiedział pozwanej A. S. umowę w całości z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia. Na dzień 20 kwietnia 2015 roku wierzytelność wynikająca z umowy kredytu wynosiła 137.800,63 zł, w tym: - z tytułu nieprzeterminowanego kapitału w kwocie 120.000 zł, - z tytułu przeterminowanego kapitału
w kwocie 15.0000 zł, - z tytułu odsetek przeterminowanych od niespłaconego kapitału w kwocie 2.455,72 zł, - z tytułu odsetek w kwocie 218,61 zł i odsetek za opóźnienie w kwocie 126,30 zł. Jednocześnie powód wezwał pozwaną do uregulowania całości zadłużenia w terminie 30 dni od dnia otrzymania pisma ( d: wypowiedzenie umowy o kredyt k. 16). Tożsame pismo zawierające wypowiedzenie umowy i wezwanie do uregulowania należności zostało wystosowane do pozwanego M. S. ( d: wypowiedzenie umowy o kredyt k. 17).

Pismem z dnia 18 kwietnia 2016 roku skierowanym do pozwanej i pozwanego Bank poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wskazał również na dokumenty i informacje, które powinny być załączone do w/w wniosku ( d: pismo informacyjne k. 18, 20). Pozwana w/w pismo otrzymała w dniu 22 kwietnia 2016 roku ( d: potwierdzenie odbioru k. 19v) zaś pozwany w dniu 26 kwietnia 2016 roku ( d: potwierdzenie odbioru k. 21-21v).

W dniu 12 maja 2016 roku pozwana zadeklarowała chęć spłaty kredytu w ratach wynoszących 2 000 zł. miesięcznie oraz zapewniła, że całość należności ureguluje do końca października 2016 roku. Wpłaty miały być dokonywane na rachunek bankowy podany przez pracownika Banku ( d: e-mail z 12.05.2016 r. k. 161).

Po wypowiedzeniu umowy łączna wysokość zobowiązania na dzień 7 marca 2016 roku wyniosła 147 .38 zł., w tym z tytułu przeterminowanego kapitału 135.000 zł. oraz z tytułu niezapłaconych odsetek umownych naliczonych za okres od 11 stycznia 2015 roku do 7 marca 2016 roku włącznie kwotę 12.384 zł. ( d: wyciąg z ksiąg Banku z dnia 8.03.2016 r. do umowy o kredyt biznes ekspres nr (...) z dnia 27.04. 2012 r. k. 10, k. 11).

Wobec braku zapłaty zadłużenia z tytułu przedmiotowej umowy kredytu powód wypełnił weksel na aktualną na dzień wypełnienia kwotę zadłużenia, tj. na sumę 147.384 zł. ( d: weksel k. 7). Pismem z dnia 23 lutego 2016 roku powód zawiadomił wystawcę weksla oraz poręczyciela o uzupełnieniu weksla in blanco, wskazując w nim miejsce i datę wystawienia weksla, sumę wekslową, datę płatności weksla określoną na 8 marca 2016 roku oraz miejsce jego płatności ( d: zawiadomienie wystawcy weksla o uzupełnieniu weksla in blanco k. 12). Zawiadomienie zostało odebrane przez A. S. w dniu 11 marca 2016 roku ( d: potwierdzenie odbioru k. 13v).

Również pismem z dnia 23 lutego 2016 roku powód zawiadomił pozwanego jako poręczyciela wekslowego o uzupełnieniu weksla in blanco podając tożsame dane, które zostało odebrane przez M. S. w dniu 26 lutego 2016 roku ( d: zawiadomienie poręczyciela wekslowego o uzupełnieniu weksla in blanco k. 14, potwierdzenie odbioru k. 15v).

Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawa
w Warszawie X Wydział Gospodarczy ogłosił upadłość M. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...)- S M. S. w W. oraz wyznaczył sędziego komisarza, zastępcę sędziego komisarza oraz syndyka ( d: postanowienie k. 60-61, 138-138v).

Postanowieniem z dnia 4 maja 2017 roku Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy
w Warszawie X Wydział Gospodarczy dla spraw upadłościowych i restrukturyzacyjnych sygn. akt X GUp 809/16 umorzył postępowanie upadłościowe prowadzone wobec M. S. na podstawie art. 361 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo upadłościowe. Przedmiotowe orzeczenie uprawomocniło się z dniem 8 maja 2018 roku. Wraz z uprawomocnieniem orzeczenia o umorzeniu postępowania upadłościowego doszło do zakończenia postępowania upadłościowego M. S., wygaśnięcia funkcji syndyka a tym samym utraty przez niego legitymacji wynikającej z art. 144 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe do działania w niniejszym postępowaniu ( d: postanowienie k. 204, k. 229).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci: weksla, zawiadomień o wypełnieniu weksla, umowy o kredyt na działalność gospodarczą, wypowiedzenia umowy, informacji o możliwości restrukturyzacji zadłużenia oraz wyciągu z ksiąg bankowych, a także e-maila z dnia 12 maja 2016 roku, których prawdziwości ani wiarygodności nie kwestionowała ani pozwana ani pozwany M. S..

Dodać również wypada, iż M. S. nie przedstawił żadnych dokumentów, które potwierdzałaby okoliczność spłaty jakiekolwiek kwoty oraz daty dokonania zapłaty, przez co
w ocenie Sądu brak było podstaw do podważenia wiarygodności zarówno wypowiedzenia umowy jak również wyciągu z ksiąg bankowych, w których wskazano nie tylko jaki kapitał stał się wymagalny na dzień wypowiedzenia umowy, ale również ile rat oraz w jakiej wysokości należność była już wymagalna na dzień złożenia przez powoda oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Sąd nie przeprowadził dowodu z przesłuchania pozwanego w charakterze strony albowiem na rozprawie w dniu 28 grudnia 2018 roku pozwany nie stawił się co uzasadniało jego pominięcie.

Sąd zważył, co następuje:

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd uznał, iż powództwo również wobec pozwanego M. S. zasługuje na uwzględnienie prawie w całości, tj. za wyjątkiem żądania zasądzenia odsetek za jeden dzień, tj. 8 marca 2016 roku, który był ostatnim terminem płatności kwoty wynikającej z weksla.

Przed przystąpieniem do oceny roszczenia wskazać należy, iż przedmiotem rozpoznania było wyłącznie roszczenie skierowane przeciwko pozwanemu M. S., który zgodnie z art. 364 § 1 ustawy Prawo upadłościowe z dniem uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania upadłościowego, tj. z dniem 8 maja 2018 roku odzyskał prawo zarządzania swoim majątkiem i rozporządzania jego składnikami. Powyższe skutkowało podjęciem postępowania wobec pozwanego M. S. i tym samym rozpoznania roszczenia skierowanego również przeciwko poręczycielowi wekslowemu. Dodać bowiem wypada, iż w dniu 26 kwietnia 2018 roku Sąd wydał wyrok częściowy w stosunku do wystawcy weksla A. S.. Na podkreślenie również zasługuje fakt, iż pozwana A. S. oraz M. S. z uwagi na poręczenie weksla przez w/w są dłużnikami solidarnymi zgodnie z art. 47 prawa wekslowego. Wskazać również wypada, iż poręczyciel wekslowy, którym bezspornie jest pozwany M. S. zgodnie z art. 32 prawa wekslowego (art. 103 prawa wekslowego) odpowiada tak samo jak dłużnik wekslowy, za którego udzielił poręczenia. Odpowiedzialność awalisty zgodnie z zasadą akcesoryjności zależy od istnienia formalnej ważności podpisu osoby poręczonej. Poręczyciel nie odpowiada, gdy poręczony (awalat) nie zaciągnął zobowiązania wekslowego, np. nie złożył podpisu. Odpowiedzialność poręczyciela wekslowego tylko formalnie opiera się na zobowiązaniu dłużnika głównego. Dla bytu poręczenia wekslowego nie jest konieczne istnienie materialnie ważnego podpisu. Zobowiązanie awalisty pozostaje ważne pomimo tego, że zobowiązanie, za które poręczył, było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny z wyjątkiem wady formalnej.

Przechodząc do oceny zgłoszonego żądania, podkreślić należy, iż powód wystąpił
z roszczeniem wekslowym przeciwko pozwanej jako wystawcy weksla oraz pozwanemu M. S. jako poręczycielowi wekslowemu. Powyższe wynika z tego, iż powód swoje żądanie zapłaty zawarte w pozwie oparł na załączonym do pozwu wekslu. Dodatkowo należy zaznaczyć, iż przedstawiony weksel miał charakter weksla in blanco i zarazem weksla gwarancyjnego, a strony ustaliły warunki ewentualnego wypełnienia weksla w treści deklaracji wekslowej, podpisanej w dniu 27 kwietnia 2012 roku ( tj. w dniu zawarcia umowy o kredyt).

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż zarzuty pozwanej A. S. skierowane przeciwko wydanemu przeciwko mniej nakazowi zapłaty dotyczyć mogły niewłaściwego wypełnienia przez powoda weksla in blanco będącego w jego posiadaniu. Przy czym należało jednocześnie podkreślić, iż zgodnie z powszechnie uznanymi poglądami przedstawicieli doktryny, a także zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego to na pozwanej (poręczycielu wekslowym) ciążył obowiązek wykazania, iż powód wypełnił posiadany weksel niezgodnie z deklaracją wekslową ( tak też Czarnecki, Bagińska – Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz. C.H. Beck, Warszawa 1998, str. 79, Nb 105, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24.02.1928 r., sygn. akt I C 2161/27, PPH 1929/456, wyrok SN z dnia 24.10.1962 r., opubl. OSNCP 1964, poz. 27, wyrok SN z dnia 21.10.2010 r., sygn. akt IV CSK 109/10, niepubl. LEX nr 898262).

Dodać wypada, iż pozwana była również uprawniona do podniesienia wobec powoda zarzutów ze stosunku podstawowego odnoszących się do wysokości istniejącej wierzytelności. Wynika to z zasady ograniczenia abstrakcyjnego charakteru prawnego zobowiązania wekslowego w stosunkach pomiędzy wystawcą (jego poręczycielami) a remitentem. Ten stosunek podstawowy, czyli umowa leasingu ma zasadnicze znaczenie dla kwestii odpowiedzialności pozwanych. Wprawdzie zobowiązanie wekslowe prowadzi do powstania zobowiązania o charakterze abstrakcyjnym, ale nie wyklucza to możliwości odniesienia się przez wystawcę weksla oraz jego poręczyciela do stosunku podstawowego, który stał się
w ogóle podstawą do wystawania tego weksla.

W tym miejscu należy podnieść wypada, iż atrakcyjność abstrakcyjnego charakteru zobowiązania polega na możliwości oderwania obowiązku zapłaty od stosunku podstawowego, który jest przedmiotem zabezpieczenia. W ten sposób zabezpieczenie zyskuje znacznie na pewności. Zobowiązanie o abstrakcyjnym charakterze zostaje zatem oderwane od przyczyn, dla których doszło do powstania tego zobowiązania. Jest to węzeł prawny, który powstaje z samej woli zobowiązanego, niemniej jednak nie oznacza to braku jego przyczyny. Zobowiązanie abstrakcyjne nie może zatem być utożsamiane z zobowiązaniem bez przyczyny, bowiem przyczynę prawną posiada, a jedynie zostaje od niej odłączone. Każde zobowiązanie, w tym abstrakcyjne posiada swoją przyczynę. W przedmiotowej sprawie tą przyczyną, czyli stosunkiem podstawowym dla zobowiązania wekslowego jest umowa o kredyt na działalność gospodarczą – biznes ekspres nr S (...). Brak jest podstaw do przyjęcia, iż pozwana zaciągnęła
w stosunku do powoda zobowiązanie wekslowe bez istnienia jakiejkolwiek podstawy prawnej i faktycznej. Podana powyżej podstawa została wskazana jako jedyna i pozwala na pełne oraz racjonalne wytłumaczenie ekonomicznego sensu całej transakcji.

W konsekwencji jak już przyjęto przy wydaniu orzeczenia z 26 kwietnia 2018 roku pozwana A. S. a w niniejszym postępowaniu również pozwany M. S. poręczyciel mogli podnieść zarzuty ze stosunku podstawowego albowiem ograniczenia
w podnoszeniu zarzutów przewidziane w art. 17 ustawy prawo wekslowe nie znajdują zastosowania w stosunku pomiędzy wystawcą weksla, jego poręczycielem a remitentem. Owa możliwość podnoszenia zarzutów odnoszących się do stosunku podstawowego wynika z faktu, iż abstrakcyjny charakter zobowiązania wekslowego mający swoje źródło w treści art. 10 i 17 ustawy prawo wekslowe ulega istotnemu osłabieniu w relacji wystawca weksla, jego poręczyciel - remitent i w związku z tym wystawca i podmiot odpowiadający tak jak wystawca, jego poręczyciel wekslowy może zawsze wystąpić przeciwko remitentowi z zarzutami dotyczącymi stosunku prawnego, który stał się podstawą do wystawienia weksla. Ograniczenia
w podnoszeniu zarzutów przez dłużników wekslowych zawarte w art. 10 i 17 prawa wekslowego służą bowiem bezpieczeństwu obrotu wekslowego i dlatego też znajdują zastosowanie tylko wtedy, gdy zapłaty od dłużnika wekslowego domaga się osoba trzecia, która nabyła weksel na podstawie czynności unormowanej w prawie wekslowym. Tym samym w bezpośrednich stosunkach stron czynności wekslowej, ograniczenia te nie mogą znaleźć zastosowania. Z uwagi na powyższe, po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty, a z czym zgodził się Sąd, pozwana A. S. była uprawniona również do przeniesienia sporu na płaszczyznę stosunku cywilnoprawnego. Zaprezentowane powyżej stanowisko znajduje uzasadnienie w treści orzeczeń Sądu Najwyższego i ich uzasadnień ( wyrok SN z dnia 24.10.2000 r., sygn. akt V CKN 136/00, opubl. OSNCP z 2001 r. nr 6 poz. 89 i z dnia 27.04.2001 r., sygn. akt III CKN 341/00, opubl. OSNCP z 2002 r. nr 4 poz. 50). Również w świetle powołanych powyżej przepisów pozwany M. S. mógł podnieść zarzuty ze stosunku podstawowego. Z uwagi na fakt, iż pozwany pomimo zobowiązania do złożenia odpowiedzi na pozew nie uczynił tego, należało przyjąć, iż nie zakwestionował okoliczności wskazanych przez powoda a wskazujących na zasadność wypełnienia weksla in blanco i odpowiedzialności pozwanego. Jak już wskazano powyżej za takie stanowisko Sąd nie uznał złożone przez pozwanego zarzuty od nakazu zapłaty albowiem nakaz zapłaty został w stosunku do niego uchylony jako wydany w okolicznościach uzasadniających zawieszenie postępowania na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c. Pozwany,
w stosunku do którego ogłoszono upadłość i ustanowiono syndyka nie był wówczas, tj. aż do dnia 8 maja 2018 roku uprawniony do podejmowania jakichkolwiek czynności odnośnie majątku, a przede wszystkim występowania w sprawie. Podkreślić jednak należy, iż sam pozew został złożony 8 grudnia 2016 roku a zatem przed dniem wydania postanowienia w przedmiocie ogłoszenia upadłości pozwanego M. S..

Z uwagi jednak na fakt, iż w spór wdała się pozwana A. S., oraz treść art. 47 prawa wekslowego konieczne jest odniesienie się do zarzutów pozwanej podniesionych
w zarzutach od nakazu zapłaty, które stanowią zarzuty przysługujące im wspólnie.

Z tych też względów już w tym miejscu należy zaznaczyć, że mimo spoczywającego na pozwanej ciężaru dowodu A. S. wskazując na twierdzenia, iż spłaciła część należności, jak również powołując się na inne terminy spłaty zobowiązania, wywodząc
z powyższego przedwczesność wypełnienia weksla, co należało potraktować jako zarzut wypełnienia weksla przez powoda niezgodnie z treścią deklaracji wekslowej, nie wykazała, iż powód nie był uprawniony do wypełnienia przedmiotowego weksla z tytułów wskazanych przez powoda, jak również aby faktycznie nieprawidłowo zostały określone należności z tytułu kwoty głównej zobowiązania umownego czy odsetek.

Zdaniem Sądu należy podzielić pogląd powoda, iż przysługuje mu uprawnienie do żądania od strony pozwanej świadczenia pieniężnego z następujących tytułów:

1)  135.000 zł z tytułu przeterminowanego kapitału;

2)  12.284 zł z tytułu odsetek umownych liczonych za okres od 11 stycznia 2015 roku do 7 marca 2016 roku.

W sumie wierzytelność kredytodawcy wobec kredytobiorcy wynosiła na dzień wystawienia weksla kwotę 147.384 zł.

Uprawnienie strony powodowej do domagania się w/w wierzytelności wynika z treści umowy o kredyt na działalność gospodarczą zawartej pomiędzy powodem a pozwaną, o której to umowie zgodnie z oświadczeniem złożonym przez M. S. posiadał on pełną wiedzę a ponadto wyraził zgodę na jej zawarcie przez małżonkę. Pozwany również wyraził zgodę na wystawienie weksla, który poprzez złożenie podpisu na wekslu poręczył.

Przede wszystkim wskazać należy, iż zgodnie z postanowieniami umowy o kredyt pozwana zobowiązała się do spłaty wykorzystanego kredytu w miesięcznych ratach wynoszących 5.000 zł, podlegających uiszczaniu przez okres od 11 maja 2012 roku do 11 kwietnia 2017 roku ( paragraf 3.07 umowy k. 23-23v). Jak wynika z oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z dnia 20 kwietnia 2015 roku pozwana począwszy od lutego 2015 roku zaprzestała spłat comiesięcznych rat przez co na dzień 20 kwietnia 2015 roku jej zadłużenie
z tytułu nieuiszczonych a wymagalnych rat wynosiło już 15.000 zł. ( 3 x 5.000 zł). Wysokość niespłaconego kapitału na dzień 11 kwietnia 2015 roku odpowiadała natomiast kwocie 120.000 zł.

Niezależnie od spłaty kapitału, pozwana A. S. zgodnie z paragrafem 3.04 umowy, była również zobowiązana do zapłaty na rzecz Banku odsetek z tytułu wykorzystania kredytu w wysokości stawki WIBOR dla jednomiesięcznych depozytów międzybankowych powiększonej o 4,65% w skali roku, a w przypadku zaprzestania terminowej spłaty kredytu lub jego raty również stosowanie do paragrafu 3.05 umowy, do zapłaty odsetek od kredytu przeterminowanego, których wysokość strony uzgodniły jako trzykrotną wysokość stopy kredytu lombardowego NBP.

Jak już wskazano powyżej pomimo, iż pozwana A. S. podnosiła, iż dokonała spłaty części zadłużenia, nie przedstawiła dowodów, z których wynikałaby zarówno wysokość wpłat, jak również należność, z tytułu której zostały uiszczone, po dniu 11 stycznia 2015 roku.
Z tych też względów powyższe twierdzenia pozwanej, jak już wskazano w uzasadnieniu wyroku częściowego z dnia 26 kwietnia 2018 roku, Sąd uznał za gołosłowne, a pozwany M. S. żadnych innych nie przedstawił.

Z uwagi natomiast na zaprzestanie spłaty poszczególnych, miesięcznych rat, zgodnie
z postanowieniami umowy, co stanowiło o niedotrzymaniu warunków udzielenia kredytu, powód stosownie do zapisów paragrafu 6.01 umowy, miał prawo do wypowiedzenia umowy
w całości lub w części, z zachowaniem trzydziestodniowego terminu wypowiedzenia. Przedmiotowe oświadczenie, wobec wystąpienia zaległości w płatności trzech rat, co stanowiło 15.000 zł i odpowiadało jednocześnie 11% całego zadłużenia pozwanej, z pewnością stanowiło podstawę do przyjęcia, iż ze strony kredytobiorcy istnieje zagrożenie w terminowej spłacie należności. Tym samym zasadnie powód w dniu 20 kwietnia 2015 roku złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia 30 dni ( k. 16, 17). Przedmiotowe oświadczenie zostało wysłane na adres pozwanej wskazany w paragrafie 7.01 umowy i odebrane przez nią w dniu 23 kwietnia 2015 roku ( k. 159-159v). Z uwagi na powyższe po upływie okresu wypowiedzenia – 30 dni, tj. z dniem 24 maja 2015 roku doszło do skutecznego rozwiązania umowy, zgodnego z warunkami umowy, w wyniku którego cała kwota niespłaconego kapitału jak również odsetki od kredytu przeterminowanego stały się natychmiast wymagalne zgodnie z paragrafem 3.05 i 6.01 umowy.

Przedmiotowe należności w postaci kapitału przeterminowanego oraz naliczanych od dnia 11 maja 2015 rku odsetek umownych jako wynikające z umowy o kredyt na działalność gospodarczą, zostały zabezpieczone przez pozwaną wystawionym w dniu 27 kwietnia 2012 roku wekslem in blanco ( paragraf 4.01 ust. 2 lit. b) k. 24).

Zgodnie z postanowieniami deklaracji wystawcy weksla in blanco powód został uprawniony do jego wypełnienia w każdym czasie w przypadku nie dotrzymania terminów spłaty kredytu na sumę odpowiadającą aktualnym roszczeniom Banku, które są zgodne z księgami Banku, w tym kwotę wierzytelności głównej wraz z odsetkami i innymi kosztami na dzień przedstawienia weksla do zapłaty, oraz do opatrzenia go datą płatności. Strony uzgodniły również, że Bank powiadomi listem poleconym wystawcę weksla o jego wypełnieniu, który zostanie wysłany najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności ( k. 8).

W kontekście przytoczonych zapisów podpisanej przez pozwaną deklaracji wekslowej, Sąd nie uznał również zarzutu przedwczesności wystawienia weksla czy jego dochodzenia, za skuteczny.

Przede wszystkim, jak już wskazano powyżej powód wypełnił weksel opatrując go datą płatności na dzień 8 marca 2016 roku, tj. 9 miesięcy po wypowiedzeniu umowy o kredyt, a zatem w okresie kiedy wszystkie należności wynikające z niespłaconego kredytu były już wymagalne. Nie ulega również wątpliwości, że suma, na którą został wypełniony weksel odpowiada należnościom wynikającym z umowy kredytu, jest zgodna z kwotą widniejącą
w księgach Banku a ponadto dotyczy należności, które zgodnie z deklaracją wekslową były zabezpieczone wekslem i mogły być ujęte w sumie wekslowej.

Sąd nie podzielił również stanowiska pozwanej, w którym powołując się na datę faktycznego doręczenia zawiadomienia o wypełnieniu weksla, zawierającego datę jego wykupu, tj. 11 marca 2016 roku ( k. 13v), wywodziła z powyższego niezgodność wypełnienia weksla z deklaracją wekslową, czy przedwczesności w podjęciu czynności dotyczących dochodzenia należności z weksla skoro powód był jedynie zobowiązany do wysłania zawiadomienia o wypełnieniu weksla najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności. Przedmiotowy warunek został spełniony albowiem data płatności została określona na dzień 8 marca 2016 roku zaś pismo stanowiące zawiadomienie zostało wysłane listem poleconym w dniu 23 lutego 2016 roku wobec czego wskazany powyżej termin 7 dni został zachowany. Podkreślić przy tym należy, iż pozwany odpowiadający jako poręczyciel wekslowy, który w deklaracji poręczyciela wekslowego wskazał, iż poręcza zobowiązania A. S., będącej wystawcą weksla, złożonego w celu zabezpieczenia kredytu zaciągniętego w Banku (...) S.A.
z siedzibą we W., na podstawie umowy o kredyt w rachunku bieżącym nr (...) z dnia 27 kwietnia 2012 roku, przedmiotowe zawiadomienie odebrał już 26 lutego 2016 roku, a zatem na 11 dni przed upływem terminu płatności weksla.

Powyższe zdaniem Sądu prowadzi do wniosku, że pozwana A. S. co najmniej mogła w w/w dacie, tj. 26 lutego 2016 roku powziąć wiedzę, iż weksel został wypełniony, z którym przy dochowaniu przez nią należytej staranności mogła się zapoznać
w siedzibie Oddziału Banku.

Kontestując, Sąd uznał, iż strona powodowa zasadnie wystąpiła z przedmiotowym żądaniem, a pozwana A. S. oraz poręczyciel zobowiązania wekslowego M. S. wbrew ciążącemu na nich obowiązkowi nie wykazali, iż żądanie to nie jest uzasadnione.

Dodatkowo należy podnieść, iż pozostały zarzut w postaci nadużycia prawa przez powoda dochodzącego należności wynikających z wykorzystanego przez A. S. kredytu, ma charakter ogólnikowy i emocjonalny, koncentrujący się w istocie na lakonicznym stwierdzeniu, iż wytaczając powództwo o zapłatę weksla powód uczynił to z pominięciem zasad i procedur przez co nadużywa swojego prawa w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, bez odniesienia się do żadnych konkretnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość stanowisko strony powodowej.

Powołując powyższe pozwana A. S. po raz kolejny wskazywała na przedwczesność dochodzenia należności, która co prawda została określona w wekslu ale znajduje swoje uzasadnienie w warunkach zawartego pomiędzy stronami stosunku umownego, przytoczonych już powyżej.

Ustosunkowując się do powyższego Sąd po raz kolejny wskazuje, iż art. 5 k.c. ma zastosowanie wyłącznie do stosunków o charakterze cywilnoprawnym. Konstrukcja nadużycia prawa podmiotowego obejmuje wszystkie typy i postacie praw podmiotowych i uprawnień, a więc zarówno prawa podmiotowe (uprawnienia) bezpośrednie, roszczenia (w tym nie tylko roszczenia rozumiane jako postać prawa podmiotowego, lecz również uprawnienia wchodzące
w skład prawa podmiotowego określonego typu i wreszcie roszczenia niebędące emanacją prawa podmiotowego, jak np. roszczenia posesoryjne), uprawnienia kształtujące, zarzuty oraz wynikające z prawa materialnego uprawnienia do żądania ukształtowania stosunku prawnego przez sąd. Wskazany przepis dotyczy wszelkich rodzajów praw podmiotowych (uprawnień), a więc zarówno praw majątkowych, jak i niemajątkowych, a także mających względny, jak i bezwzględny charakter. Przesłanką stosowania art. 5 k.c. jest czynienie użytku z prawa. Pojęcie to oznacza wykonywanie przysługującego prawa, które przede wszystkim polega na działaniu, przez co problem ten dotyczyć może jedynie tych zachowań, które pozostają w związku
z istniejącym już stosunkiem prawnym, a więc przysługującym już stronie prawem. Wykonywanie prawa podmiotowego (uprawnienia) polega na podejmowaniu działań mieszczących się w sferze możności postępowania przyznanej tym prawem. Sfera ta obejmuje zarówno korzystanie z prawa, jak i dochodzenie prawa w drodze procesu i egzekucji.

Jak wynika z powołanego art. 5 k.c., a co w sposób jednoznaczny wskazano
w doktrynie dokonując jego wykładni, może on znaleźć zastosowanie tylko wtedy, gdy spełnione są łącznie trzy przesłanki, a mianowicie:

1) podmiotowi uprawnionemu przysługuje prawo (uprawnienie materialnoprawne), którego dotyczy nadużycie;

2) podmiot uprawniony wykonuje przysługujące mu prawo ("czyni użytek z prawa");

3) wykonywanie prawa pozostaje w sprzeczności z jednym z kryteriów wymienionych
w art. 5 k.c., tj. z zasadami współżycia społecznego lub też ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa.

Podkreślić również należy, że przepis art. 5 k.c. ma charakter wyjątkowy i może mieć zastosowanie w przypadku nadużycia prawa przez osobę korzystającą z przysługującego jej formalnie uprawnienia. Istnieje jednak domniemanie, że osoba uprawniona korzysta
z przysługującego jej prawa podmiotowego w sposób legalny, tj. zasługujący na ochronę prawną. Kwestionujący takie uprawnienie obowiązany jest wykazać racjonalne przesłanki swojej kontestacji ( art. 6 k.c.; por. wyr. SN z 9.7.2008 r., V CSK 43/08, Legalis; podobnie w wyr. SN z 19.12.2007 r., V CSK 315/07, Legalis). Oznacza to, że pozwany poza podniesieniem zarzutu nadużycia prawa, musi udowodnić w toku postępowania, że występują szczególne okoliczności, uzasadniające nieudzielenie ochrony prawnej uprawnionemu.

Ponadto nie może skutecznie powoływać się na art. 5 k.c. ten, kto sam narusza zasady współżycia społecznego ( por. wyr. SN z 13.6.2000 r., V CKN 448/00, Legalis i wyr. SN z 20.1.2011 r., I PK 135/10, Monitor Prawa Pracy 2011, Nr 9, s. 475). Zakaz nadużycia prawa stosowany jest bowiem przy uwzględnieniu roli prewencyjno-wychowawczej art. 5 k.c., która może być zapewniona tylko wówczas, gdy bierze się pod uwagę nastawienie podmiotów danego stosunku cywilnoprawnego względem powinności przestrzegania zasad współżycia społecznego ( por. wyr. SN z 9.3.1972 r., III CRN 566/71, Legalis).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż pozwana A. S. zgodnie z art. 6 k.c. nie wykazała w sposób racjonalny zarzucanego powodowi postępowania sprzecznego z zasadami współżycia społecznego, poza gołosłownym twierdzeniem wyrażonym w w/w zakresie.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż bezspornie powód dochodząc roszczenia na drodze postępowania sądowego czyni użytek z przysługującego mu prawa podmiotowego. Oceniając, czy wystąpienie z powództwem samo w sobie było (jest) sprzeczne z zasadami współżycia społecznego należało mieć na uwadze wzajemne stosunki stron przedmiotowej umowy, w tym postawę samej pozwanej. Wskazując na powyższe nie można pominąć okoliczności, iż to pozwana zaprzestała od lutego 2015 roku wykonywania umowy zawartej 27 kwietnia 2012 roku, poprzez niedokonywanie spłat poszczególnych rat. Również w roku 2015 po wypowiedzeniu umowy, nie podjęła żadnej inicjatywy porozumienia się ze stroną powodową, w tym poprzez ewentualne uzgodnienie warunków spłaty, a bynajmniej podejmowania takich czynności w toku postępowania nie udowodniła. Jak już wskazano dopiero w dniu 12 maja 2016 roku, tj. po prawie roku od wypowiedzenia umowy, pozwana zaproponowała spłatę kredytu poprzez wpłaty comiesięczne w wysokości 2.000 zł oraz zapowiedziała spłatę całości zadłużenia do końca października 2016 roku. Powyższe zostało podjęte na skutek pisma powoda z dnia 18 kwietnia 2016 roku, w którym, działając w dobrej wierze, zaproponował możliwość restrukturyzacji zadłużenia.

Oceniając postępowanie powoda, należy również mieć na uwadze fakt, iż pomimo wymagalności całości zadłużenia już w maju 2015 roku, weksel został wypełniony dopiero
w lutym 2016 roku, natomiast pozew został złożony dopiero w grudniu 2016 roku, a zatem po ponad 18 miesiącach od wypowiedzenia umowy oraz po 8 miesiącach od wypełnienia weksla.
W ocenie Sądu w/w daty w pełni obrazują postawę powoda, który szanując swojego klienta, oczekiwał na dobrowolne spełnienie zobowiązania, przez pozwaną A. S., o którym musiała mieć i miała wiedzę i z całą pewnością jako uczestnik obrotu prawnego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej sama powinna szanować zasady lojalności kontraktowej i czynić zadość zaciągniętym zobowiązaniom.

Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu nie sposób zarzucić stronie powodowej aby jej postępowanie zmierzające do uzyskania kwoty udostępnionego i wykorzystanego przez pozwaną A. S. kredytu, którego spłata została zabezpieczoną wekslem in blanco poręczonym przez pozwanego M. S., realizowane obecnie na drodze procesu, w sytuacji gdy powód wielokrotnie informował o istnieniu zadłużenia, jak również sam wskazał na możliwości jego restrukturyzacji, mogło być ocenione w kategoriach nadużycia prawa.

Ponadto zdaniem Sądu nie można wskazać takich zasad współżycia społecznego, które działając na rzecz strony pozwanej zwalniają ją z zobowiązania wobec strony powodowej. Należy podkreślić, iż pozwana A. S. jako podmiot prawa powinna liczyć się
z konsekwencjami wynikającymi z treści zawartej umowy. Podjęta w niniejszym postępowaniu próba podważenia tego zobowiązania przez pozwaną, jak to już wskazano w uzasadnieniu wyroku częściowego, nie mogła uzyskać akceptacji Sądu.

Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu to postawa A. S., w tym unikanie odpowiedzialności za zobowiązanie, wyrażenie co prawda woli spłaty zadłużenia, niemniej jednak bez realizacji w/w obietnicy poprzez faktyczne spłaty, może prowadzić do wniosku, iż jej zachowanie należy uznać za działanie świadome, zmierzające do spowodowania zwłoki. Tym samym postawa prezentowana przez samą pozwaną zdaniem Sądu sprzeciwiała się przyznaniu jej prawa powoływania się na normę art. 5 k.c., a tym samym przyznania jej ochrony z niej wynikającej.

W tym stanie rzeczy Sąd nie znalazł podstaw do uznania, iż A. S. wykazała, iż powodowi nie należą się żądane kwoty. Pozwana ponosi odpowiedzialność wobec pozwanego jako wystawca weksla własnego (kredytobiorca), stosownie do treści art. 103 i art. 104 prawa wekslowego, zaś pozwany M. S. jako poręczyciel zobowiązania wekslowego zgodnie z art. 32 i 103 prawa wekslowego.

W tym miejscu wskazać również należy, iż sam weksel odpowiada wszystkim wymogom formalnym, które stanowią o jego ważności. Po pierwsze pozwana A. S. nie kwestionowała aby podpis złożony przez nią na wekslu in blanco był wadliwy lub też aby takiego podpisu nie złożyła. Również takich zarzutów formalnych, w tym dotyczących złożonego podpisu po słowach „poręczam za zobowiązanie wekslowe kredytobiorcy M. S.” nie kwestionował pozwany. Ponadto w sposób prawidłowy weksel został również wypełniony a mianowicie poprzez wskazanie kwoty wyrażonej liczbowo i słownie, przy zachowaniu tożsamości waluty, oznaczenie daty płatności, sposobu płatności oraz miejsca płatności ( k. 7 – oryginał w sejfie).

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek ustawowych w pozostałym zakresie znajduje uzasadnienie w treści art. 481 i 482 k.c., zgodnie z którą wierzyciel może żądać odsetek gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie wskazując dodatkowo w treści wyroku, iż są to odsetki ustawowe za opóźnienie wobec zmiany treści art. 482 § 1 k.c. wprowadzającej instytucję odsetek ustawowych za opóźnienie jako instytucję odrębną od instytucji odsetek ustawowych unormowanej w art. 359 § 2 k.c. Wyżej wymienione zróżnicowanie czasowe wynika z treści art. 56 ustawy z dnia 9.10.2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw. Nie budzi bowiem jakichkolwiek wątpliwości, iż powód domagał się od pozwanej odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego.

Mając jednak na uwadze fakt, iż roszczenie oparte jest na wypełnionym przez powoda wekslu, w którym termin płatności oznaczono na dzień 8 czerwca 2016 roku Sąd uznał, iż dzień od którego przysługiwały dalsze roszczenia odsetkowe od kwoty, na którą uzupełniono weksel jest dopiero dzień 9 czerwca 2016 roku a nie jak określił w tym zakresie żądanie powód dzień 8 czerwca 2016 roku. Dopiero bowiem dzień 8 marca 2016 roku był dniem, w którym powód mógł domagać się zapłaty kwoty wynikającej z weksla ( orzeczenie SN z 18.04.1935 r., sygn. akt C I 2810/34 opubl. Zbiór Orzeczeń rok 1936, poz. 53).

Mając zatem na uwadze powyższe na podstawie powołanych przepisów oraz treść art. 339 § 1 i 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w pkt 1 zastrzegając z uwagi na treść art. 47 prawa wekslowego i fakt, iż o roszczeniu w stosunku do pozwanej A. S. Sąd orzekł już wyrokiem częściowym z 26 kwietnia 2018 roku, solidarną odpowiedzialność z odpowiedzialnością A. S. wynikającą z w/w wyroku.

W pozostałam zakresie z uwagi na treść powołanych przepisów oraz art. 38 i 103 prawa wekslowego a także fakt, iż termin płatności został oznaczony na dzień 8 marca 2016 roku, co statuuje po stronie dłużnika wekslowego uprawnienie dokonania zapłaty w ciągu całego dnia płatności, który jest jednocześnie dniem wymagalności albo w ciągu całego dnia wymagalności, przez co w zwłokę popada dopiero wtedy, gdy upłynie cały dzień wymagalności, Sąd oddalił powództwo co do żądania roszczenia o odsetki ustawowe za opóźnienie za jeden dzień, tj. żądane za dzień 8 marca 2016 roku.

O kosztach postępowania, które zobowiązany jest do poniesienia pozwany M. S. Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r. poz. 265). Sąd nałożył na pozwanego obowiązek zwrotu wszystkich kosztów jakie poniosła strona powodowa wytaczając powództwo z uwagi na fakt, iż były one konieczne co dochodzenia roszczenia, które zostało uwzględnione. Koszty procesu po stronie powodowej obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 5.400 zł, 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego, i opłatę od pozwu w wysokości 1.843 zł przy czym z uwagi na solidarną odpowiedzialność pozwanego M. S. i pozwanej A. S. w zakresie kosztów postępowania zgodnie z art. 105 § 2 k.p.c. Sąd zastrzegł, iż odpowiedzialność pozwanego w w/w zakresie pozostaje solidarna z odpowiedzialnością A. S. wynikającą z wyroku częściowego wydanego w dniu 26 kwietnia 2018 roku.

Jednocześnie na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz. U. z 2018 roku poz. 300) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego M. S. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 5.527 zł stanowiącą ¾ opłaty od pozwu, której wobec złożenia pozwu w postępowaniu nakazowym powód nie miał obowiązku uiścić.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)