Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 23 stycznia 2020 roku Sąd Rejonowy w Płocku, V Wydział Gospodarczy, w sprawie o sygn. akt V GC 1184/18 zasądził od (...)Spółki Akcyjnej w W. na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej w P. kwotę 26.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 marca 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.921 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 1). W pozostałej części Sąd oddalił powództwo (pkt 2).

/wyrok k. 237, uzasadnienie k. 248-257/

Apelację złożyła strona pozwana zaskarżając opisany wyrok w części zasądzającej od(...)Spółki Akcyjnej w W. na rzecz (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowej w P. kwotę 26.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 marca 2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 4.921 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 1). Pozwany zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

1.  naruszenie przepisów postępowania, w tym:

a)  art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 §1 k.p.c. poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, tj.:

- uznanie, że w działaniach powoda doszło do rażącego niedbalstwa przy autoryzacji przelewu, pomimo, że Sąd prawidłowo ustalił, że przed autoryzowaniem spornych transakcji, że ani księgowa ani reprezentant powoda dokonujący autoryzacji przelewów nie zweryfikowali prawidłowości numerów rachunku odbiorcy, co pozwoliłoby ujawnić dokonaną przez złośliwe oprogramowanie podmianę rachunku, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania, że odpowiedzialność, pomimo rażącego niedbalstwa powoda na szkodę w wysokości 26.000 zł ponosi jedynie (...);

- uznania, że komputer z którego został dokonany przelew był właściwie zabezpieczony, pomimo, że po pierwsze nie ma nawet pewności, że na tej stacji roboczej był w ogóle zainstalowany program antywirusowy oraz, po drugie błędne uznanie, że komputer był należycie zabezpieczony, podczas gdy zostało na nim zainstalowane złośliwe oprogramowanie, a zatem uznać należ, że zabezpieczenia (o ile w ogóle były) były wadliwej jakości, całkowicie niedostosowanym do skali prowadzonej działalności gospodarczej;

- uznanie, że pozwany w sposób należyty wykonywał umowę rachunku bankowego wobec dostarczenia powodowi systemu obsługi przelewów obejmujących środki zgromadzone na rachunku, który umożliwiał podstawienie bez wiedzy powoda innego numeru rachunku w kilku przelewach realizowanych w tej samej sesji, podczas gdy to powód ponosi odpowiedzialność za szkodę jaka powstała, bowiem to właśnie powód nie sprawdził poprawności numerów rachunku odbiorcy przelewów oraz posiadał niewłaściwe oprogramowanie antywirusowe które umożliwiło podmianę numerów rachunku;

b)  naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 471 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że Bank obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania w zakresie realizacji umowy łączącej strony, podczas gdy szkoda jest następstwem okoliczności, za które Bank nie ponosi odpowiedzialności, bowiem to powód posiadał niewystarczające zabezpieczenia komputera orz jego pracownicy wbrew postanowieniom Regulaminu Korzystania z Systemu Bankowości Internetowej (...) dla Klientów Korporacyjnych (...) S.A. nie sprawdzili poprawności numerów rachunku odbiorcy przelewów, co umożliwiło zainstalowanie złośliwego oprogramowania na stacji roboczej powoda, a w konsekwencji wobec braku weryfikacji numerów rachunku doprowadziło do podmienienia rachunku na które zostały przelane środki;

- art. 143 ust. 1 i 3 o usługach płatniczych w zw. z art. 50 ust. 2 prawa bankowego poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że pozwany ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą z uwagi na fakt, że środki zostały przelane na innego beneficjenta rachunku niż został wskazany w tytule przelewu, podczas gdy wskazane przepisy stanowią jednoznacznie, że przy wykonaniu transakcji płatniczych z wykorzystaniem rachunku bankowego unikatowym identyfikatorem jest numer rachunku bankowego, chyba, że strony uzgodnią w umowie ramowej inny unikatowy identyfikator, podczas gdy strony takich uzgodnień nie poczyniły, tym samym nie istnieje przepis prawa, który by wskazywał obowiązek banków na każdorazowe weryfikowanie numeru rachunku z jego faktycznym beneficjentem, co prowadziło do wydania wadliwego wyroku;

- art. 45 ust. 1 w zw. z art. 40 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych w zw. z art. 83 ust 1 k.c. w zw. z art. 65 §1 k.c. w zw. z §25 ust. 5 pkt 3a Regulaminu, poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że Bank nie udowodnił, że transakcja została autoryzowana przez powoda i prawidłowo zapisana w systemie służącym do obsługi transakcji płatniczych Banku, oraz, że to powód wyraził zgodę na jej autoryzację, podczas gdy to właśnie powód zaakceptował przelewy na wskazane numery rachunków;

- art. 46 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że Bank zobowiązany jest do przywrócenia powodowi kwoty 26.000 zł, podczas gdy nie istniały przesłanki do zastosowania tego przepisu, bowiem transakcja została zautoryzowana przez powoda kodem znanym tylko jemu ze wskazaniem rachunku, który powinien zgodnie z umową łączącą strony zweryfikować;

- art. 46 ust. 3 w zw. z art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o usługach płatniczych poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że powód nie odpowiada za nieautoryzowane przelewy, podczas gdy do szkody doszło w wyniku rażącego niedbalstwa powoda wskutek umożliwienia zainfekowania komputera służącego do przelewów złośliwym oprogramowaniem oraz wskutek nie sprawdzenia poprawności rachunku, na który zostały przelane środki klienta, co w konsekwencji doprowadziło do powstania szkody w wysokości 26.000 zł;

- art. 362 k.c. poprzez jego niezastosowanie i błędne uznanie, że powód nie przyczynił się do powstania szkody, podczas gdy w rzeczywistości powód posiadał niewystarczające zabezpieczenie komputera, które skutkowało jego zainstalowaniem złośliwego oprogramowania, a w konsekwencji doprowadziło do podmienienia rachunku na które zostały przelane środki powoda, a zatem należy uznać, że gdyby podmiot profesjonalny jakim jest (...)Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka komandytowa w P. w sposób należyty zabezpieczyło komputer oraz zweryfikowało poprawność numeru rachunku bankowego beneficjenta nie doszłoby do powstania szkody, a zatem należy uznać, że powód przyczynił się do powstania szkody co najmniej w 50%, tym samym wysokość ewentualnego zasądzenia powinna ulec obniżeniu do kwoty 13.000 złotych.

Wskazując przedmiotowe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania w obydwu instancjach, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

/apelacja k. 267-273/

Na rozprawie apelacyjnej powód wniósł o oddalenie apelacji i koszty procesu.

/protokół rozprawy, k. 290/

Sąd Okręgowy, Sąd Gospodarczy zważył, co następuje:

apelacja podlegała oddaleniu jako niezasadna.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazuje na prawidłowość ustaleń faktycznych w przeważającym zakresie w jakim poczynił je Sąd pierwszej instancji w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Sąd Okręgowy podziela te ustalenia i na podstawie art. 382 k.p.c. przyjmuje je za własne. Należy jednak zauważyć, że w ocenie Sądu drugiej instancji ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy nie były kompletne, nie doszło bowiem do ustalenia kluczowej kwestii w niniejszej sprawie jaką bez wątpienia było wskazanie na jakim etapie realizacji transakcji płatniczej przez powoda doszło do podmiany przez złośliwe oprogramowanie numerów rachunków odbiorców z prawidłowych na błędne. Ustalenia faktyczne dokonane w zakresie odnoszącym się do świadczonej przez pozwanego usługi umożliwiającej szyfrowanie plików zawierających dane dotyczące przelewów na etapie ich transferu pomiędzy systemem finansowo – księgowym powoda a systemem bankowym pozwanego są zaś w ocenie Sądu drugiej instancji zbędne, bowiem nie znając dokładnego schematu działania złośliwego oprogramowania znajdującego się na komputerze powoda nie można stwierdzić, czy do zamiany numerów rachunków bankowych nie doszłoby jeszcze przed zaszyfrowaniem plików. Ponadto Sąd Okręgowy przyjmuje wyrok Sądu Rejonowego za prawidłowy i odpowiadający prawu, jednak nie w każdym aspekcie Sąd zgadza się z motywami leżącymi u podstaw jego rozstrzygnięcia, o czym poniżej.

W niniejszej sprawie strony łączyła umowa o prowadzenie rachunku bankowego oraz o korzystanie z systemu bankowości internetowej. Zgodnie z treścią art. 725 k.c. przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych. Roszczenie powoda znajduje zaś oparcie w przepisach ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 roku o usługach płatniczych (Dz. U. z 2020 r. poz. 794), która określa m.in. prawa i obowiązki stron wynikające z umów o świadczenie usług płatniczych, a także zakres odpowiedzialności dostawców z tytułu wykonywania usług płatniczych (art. 1 pkt 2 ustawy). Bank krajowy jest dostawcą usług płatniczych w rozumieniu ustawy (art. 4 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy), natomiast przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą w szczególności na wykonywaniu transakcji płatniczych, w tym transferu środków pieniężnych na rachunek płatniczy u dostawcy użytkownika lub u innego dostawcy przez wykonywanie usług polecenia przelewu (art. 3 pkt 2 lit. c ustawy).

W myśl art. 45 ustawy o usługach płatniczych, ciężar udowodnienia, że transakcja płatnicza była autoryzowana przez użytkownika lub że została wykonana prawidłowo, spoczywa na dostawcy tego użytkownika. Wykazanie przez dostawcę zarejestrowanego użycia instrumentu płatniczego nie jest wystarczające do udowodnienia, że transakcja płatnicza została przez użytkownika autoryzowana. Zgodnie z art. 46 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych, płatnik, odpowiada za nieautoryzowane transakcje płatnicze w pełnej wysokości, jeżeli doprowadził do nich umyślnie albo w wyniku umyślnego lub będącego skutkiem rażącego niedbalstwa naruszenia, co najmniej jednego z obowiązków, o których mowa w art. 42. Należy więc zauważyć, że w drodze wyjątku od zasady określonej w art. 6 k.c., ciężar udowodnienia ww. trzech okoliczności ciąży na dostawcy. W ocenie Sądu Okręgowego wykładni art. 46 ust. 3 ustawy należy dokonywać, indywidualnie w każdej sprawie, z uwzględnieniem sposobu naruszenia zabezpieczenia, oraz okoliczności, w jakich doszło do nieautoryzowanej transakcji. Przechodząc do przesłanek, których udowodnienie zwolniłoby pozwany bank z odpowiedzialności, podkreślić należy, że pozwany w niniejszej sprawie nie udowodnił, że powód, jako płatnik umyślnie doprowadził do nieautoryzowanej transakcji płatniczej, albo umyślnie lub wskutek rażącego niedbalstwa dopuścił się naruszenia, co najmniej jednego z obowiązków, o których mowa w art. 42 ustawy.

W rozpoznawanej sprawie - co istotne - zainfekowane pliki zostały zabezpieczone na nośniku danych przez powoda oraz przekazane przez niego wraz z reklamacją pozwanemu bankowi. Na żadnym etapie postępowania pozwany będący w posiadaniu ww. nośnika danych wraz z zabezpieczonymi na nim plikami nie wniósł jednak o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu informatyki na okoliczność przebiegu zainfekowania ww. plików. Powyższa okoliczność winna zostać wykazana przez pozwany bank za pomocą dowodu z opinii biegłego, który posiada w tym zakresie wiedzę specjalistyczną i na podstawie zabezpieczonych na nośniku danych plików mógł precyzyjnie i jednoznacznie wskazać, w szczególności na jakim etapie doszło do podmiany numerów rachunków bankowych, a także przedstawiłby konstrukcję jego działania. Nie znając jednak schematu działania wirusa niemożliwe było ustalenie także, czy powód podczas realizacji spornej transakcji płatniczej widział na ekranie monitora komputera prawidłowe numery rachunków bankowych, czy też wirus zadziałał w ten sposób, że podmienił jedynie kod, ale wygląd zarówno okna programu księgowego powoda jak i bankowego należącego pozwanego nie uległ zmianie. Tym samym osoba dokonująca transakcji płatniczej mimo działania wirusa nadal widziałaby prawidłowe numery rachunków bankowych. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że numer konta na który w rzeczywistości trafiły środki finansowe widoczny był jedynie na wyciągu bankowym, natomiast w systemie finansowo – księgowym powoda w którym przygotowywane były przelewy widniały prawidłowe numery rachunków bankowych odbiorców, do których przelewy te miały zostać zrealizowane. Podkreślenia bowiem wymaga, że dla przeciętnego użytkownika komputera i Internetu, w tym osoby realizującej transakcję płatniczą, który nie ma specjalistycznego doświadczenia związanego z obsługą zabezpieczeń płatności trudnością jest wyobrazić sobie mechanizm autoryzowania transakcji związanych z przechwyceniem prawidłowego numeru rachunku bankowego i jego podmiany na błędny. Użytkownik taki nie zawsze może samodzielnie zidentyfikować złośliwe oprogramowanie zwłaszcza biorąc pod uwagę, że komputer powoda w dacie zdarzenia miał zainstalowane zaktualizowane oprogramowanie antywirusowe. Możliwe jest bowiem, że określony nowy rodzaj złośliwego oprogramowania nie zostanie wykryty przez oprogramowanie ochronne, w czym trudno upatrywać zaniedbania klienta. Wobec powyższego Sąd Okręgowy w Łodzi doszedł do przekonania, że bez znaczenia pozostaje w niniejszej sprawie okoliczność, czy osoba wykonująca sporne przelewy dokonała sprawdzenia numerów rachunków bankowych przed autoryzacją transakcji. Ze względu na nieznany i niewykazany dowodowo mechanizm działania wirusa, podmiana numerów na poziomie komputera użytkownika mogła być dlań niedostrzegalna.

Stosownie do art. 143 ust. 1 ustawy o usługach płatniczych zlecenie płatnicze uznaje się za wykonane na rzecz właściwego odbiorcy jeżeli zostało wykonane zgodnie z unikatowym identyfikatorem bez względu na dostarczone przez użytkownika informacje dodatkowe. W myśl art. 143 ust. 3 tejże ustawy przy wykonywaniu transakcji płatniczych z wykorzystaniem rachunku bankowego unikatowym identyfikatorem jest numer rachunku bankowego. Odnosząc się do zarzutu skarżącego naruszenia art. 143 ust. 1 i 3 o usługach płatniczych w zw. z art. 50 ust. 2 prawa bankowego wskazać należy, iż rację ma skarżący, iż ww. przepis stanowi jednoznacznie, że przy wykonaniu transakcji płatniczych z wykorzystaniem rachunku bankowego unikatowym identyfikatorem jest numer rachunku bankowego, chyba, że strony uzgodnią w umowie ramowej inny unikatowy identyfikator, podczas gdy strony takich uzgodnień nie poczyniły, tym samym nie istnieje przepis prawa, który by wskazywał obowiązek banków na każdorazowe weryfikowanie numeru rachunku z jego faktycznym beneficjentem. Wykonanie zlecenia płatniczego zgodnie z treścią art. 143 ustawy o usługach płatniczych nie przesądza jednak jeszcze o braku odpowiedzialności dostawcy płatnika, jeżeli uzasadnione okażą się w stosunku do tego dostawcy zarzuty naruszenia obowiązków wynikających z tej ustawy bądź umowy.

Następnie należało się odnieść do art. 40 ust. 1 ww. ustawy zgodnie z którym transakcję płatniczą uważa się za autoryzowaną, jeżeli płatnik wyraził zgodę na wykonanie transakcji płatniczej w sposób przewidziany w umowie między płatnikiem a jego dostawcą. Przede wszystkim należało wziąć pod uwagę, że w niniejszej sprawie doszło do wypłaty z rachunku bankowego do rąk osoby nieuprawnionej. Później zaś doszło do autoryzacji tej transakcji, która w zamiarze reprezentanta strony powodowej miała odnosić się do konkretnych z nazwy odbiorców, a nie zupełnie innej osoby, która na skutek nieprzewidzianej i niezamierzonej ( de facto przestępczej) zmiany rachunku bankowego i wbrew woli dysponenta, stała się rzeczywistym beneficjentem takiej transakcji. Sąd Okręgowy nie podziela jednak wyprowadzonego na podstawie powyższego przepisu przywołanego przez Sąd Rejonowy poglądu wyrażonego w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dn. 5 kwietnia 2019 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I AGa 176/18 stanowiącego, że skoro autoryzacja jest kwalifikowana jako oświadczenie woli, które stanowi element czynności prawnej, i celem tej czynności było wywołanie określonych skutków prawnych związanych ze stosunkiem zobowiązaniowym, to powinna ona podlegać ocenie prawnej związanej z wadami oświadczeń woli. Podkreślić należy, że oświadczenia woli należy odróżniać w szczególności od oświadczeń wiedzy, które nie są wyrazem woli powołania, zmiany lub zakończenia stosunku cywilnoprawnego. Autoryzacja transakcji jest bowiem w ocenie Sądu Okręgowego przekazaniem informacji o pewnych faktach, a tym samym oświadczeniem wiedzy, któremu w nauce nie przypisuje się charakteru oświadczenia woli. Oświadczenie takie podlega ocenie w zakresie prawdziwości wiadomości, którą przekazuje, nie ma natomiast za zadanie modyfikacji stosunku prawnego. W wypadkach określonych ustawą może wywoływać skutki prawne.

Mając powyższe na względzie bezzasadna jest w ocenie Sądu Okręgowego także konkluzja Sądu Rejonowego, że autoryzacja spornych transakcji była wadliwa. Zdaniem Sądu Okręgowego powodowi nie można również przypisać umożliwienia dokonania nieautoryzowanych transakcji wskutek rażącego niedbalstwa. Komputer powoda jak już wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia posiadał zainstalowane oprogramowanie antywirusowe. Powód nie udostępniał również identyfikatora, hasła ani innych danych osobom trzecim. Do potwierdzenia transakcji doszło wprawdzie za pomocą właściwego narzędzia, jednak autoryzowanie transakcji nie nastąpiło z nastawieniem wyrażenia zgody na dokonanie przelewu na błędne numery rachunków bankowych. Jednocześnie w sprawie nie zostało wykazane, czy podczas zatwierdzenia transakcji była widoczna zmiana numerów rachunków, czy też nie.

Sąd drugiej instancji nie podziela również konkluzji Sądu Rejonowego, iż mylne wykonanie przez powoda w odniesieniu do spornych transakcji czynności wymaganych zgodnie z łączącą strony umową dla ich autoryzowania należało zakwalifikować jako błąd w rozumieniu art. 83 §1 k.c., a powód uchylił się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu. Polecenie przelewu należy do rozliczeń pieniężnych przeprowadzanych za pośrednictwem banków. Definicja polecenia przelewu znajduje się w art. 63c Prawa bankowego. Zgodnie z tym przepisem, polecenie przelewu stanowi udzieloną bankowi, z zastrzeżeniem art. 63g dyspozycję dłużnika, obciążenia jego rachunku określoną kwotą i uznania tą kwotą rachunku wierzyciela. Bank wykonuje zaś dyspozycję dłużnika w sposób przewidziany w umowie rachunku bankowego. Podstawą oceny wzajemnych praw i obowiązków stron umowy rachunku bankowego w odniesieniu do złożenia w ramach rachunku bankowego dyspozycji polecenia przelewu jest instytucja przekazu unormowanego w art. 921 ¹ i następnych k.c. Zgodnie z treścią art. 921 ¹ k.c. kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego. Cywilnoprawna instytucja przekazu zakłada istnienie trzech podmiotów i polega na tym, że jedna osoba (nazywana przekazującym) poleca innej osobie (nazywanej przekazanym) spełnienie określonego świadczenia na rzecz osoby trzeciej (nazywanej odbiorcą przekazu). U podstaw przekazu leżą dwa stosunki prawne. Pierwszy, między przekazującym a przekazanym, określany jest jako tzw. stosunek pokrycia, drugi zaś, między przekazującym a odbiorcą przekazu, to tzw. stosunek waluty. Treść art. 921 ² § 2 k.c. nie pozostawia żadnych wątpliwości, że przyjęcie przekazu stwarza zobowiązanie abstrakcyjne pomiędzy przekazanym i odbiorcą przekazu, które w żadnej mierze nie jest zależne od ważności i istnienia stosunków waluty i pokrycia. Mając na względzie treść powyższego przepisu, a zwłaszcza trójstronny charakter stosunku przekazu nie można się zgodzić, że konstrukcja przekazu może być zdekonstruowana przez uchylenie się od skutków polecenia wykonania przelewu. Tym samym w ocenie Sądu Okręgowego niemożliwym było unieważnienie trójstronnego stosunku prawnego na skutek złożenia jednostronnego oświadczenia woli przez powoda na rzecz banku.

Nadto, powód składał oświadczenie stanowiące w istocie reklamację usługi bankowej (k.28-29), wiążąc z tym oświadczeniem określone skutki prawne. Oświadczenie to było jasne i wykładnia zastosowana przez Sąd I instancji prowadziła do nadania temu oświadczeniu odmiennego znaczenia, niż zakładał powód.

Niemniej, w niniejszej sprawie pozostało niewykazane, jak wyglądał interfejs programu bankowego w chwili zatwierdzenia przelewów i czy w trakcie autoryzacji prokurent powoda miała możliwość wykrycia podmiany numerów rachunków. Pozwany bank nie sprostał ciężarowi udowodnienia nałożonemu przez art. 45 ust. 2 ustawy o usługach płatniczych. Nie można zatem przyjąć, że powód doprowadził do podmiany rachunków bankowych umyślnie lub na skutek rażącego niedbalstwa. W związku z powyższym, zgodnie z art. 46 ust. 1 stawy o usługach płatniczych, pozwany jest zobowiązany niezwłocznie przywrócić obciążony rachunek płatniczy do stanu, jaki istniałby, gdyby nie miały miejsca sporne transakcje płatnicze z rachunku powoda. Niezasadnym był tym samym zarzut naruszenia art. 471 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że Bank obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania w zakresie realizacji umowy łączącej strony.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał apelację pozwanej za niezasadną co skutkowało jej oddaleniem na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i w zw. z art. 391 §1 k.p.c. obciążając nimi pozwanego jako stronę przegrywającą. Zasądzona na rzecz powoda kwota 1.800 zł stanowi wynagrodzenie pełnomocnika za udział w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Marzena Eichstaedt SSO Mariola Szczepańska SSR (del.) Piotr Chańko