Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu w G. dnia 28 czerwca 2021 roku

na posiedzeniu niejawny

sprawy z powództwa T. W. i G. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

o zapłatę

postanawia:

I.  na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. pominąć dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu szacowania wartości nieruchomości, albowiem dowód ten w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia postępowania. Biegła sądowa E. D. odniosła się do twierdzeń pozwanego w sposób wyczerpujący w opinii zasadniczej z dnia 12 maja 2019 roku, uzupełnionej opinią z dnia 18 listopada 2019 roku oraz z dnia 2 listopada 2020 roku, zaktualizowanej opinią z dnia 2 listopada 2020 roku;

II.  na podstawie art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z przeciwdziałaniem, zapobieganiem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych zamknąć rozprawę.

Sygnatura akt: I C 419/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 czerwca 2021 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Marek Jasiński

po rozpoznaniu w G. dnia 28 czerwca 2021 roku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa T. W. i G. W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na rzecz powodów T. W. i G. W. kwotę 45.000 (czterdzieści pięć tysięcy) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 27 lutego 2018 roku do dnia zapłaty, w ten sposób, że spełnienie świadczenia wobec jednego z powodów zwalnia ze zobowiązania w stosunku do drugiego (in solidum);

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na rzecz powodów T. W. i G. W. kwotę 6.020,76 (sześć tysięcy dwadzieścia 76/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w ten sposób, że spełnienie świadczenia wobec jednego z powodów zwalnia ze zobowiązania w stosunku do drugiego (in solidum);;

IV.  nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku kwotę 5.155,87 (pięć tysięcy sto pięćdziesiąt pięć 87/100) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt: I C 419/18

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)

Sygn. akt I C 419/18

UZASADNIENIE

Powodowie T. W. i G. W. wystąpili z pozwem przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w G. o zasądzenie solidarnie na ich rzecz kwoty 55.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 lutego 2018 r. do dnia zapłaty. Nadto domagali się zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazali, że są współwłaścicielami nieruchomości gruntowej, położonej w B. przy ul. (...), zabudowanej budynkiem mieszkalnym o powierzchni użytkowej 258 m ^{( 2)} objętej (...) (...), która znajduje się w (...) obszaru ograniczonego użytkowania utworzonego wokół pozwanego (...) sp. z o.o. na mocy uchwały (...) (...) z dnia 29 lutego 2016 r. Powodowie podnieśli, że uchwała wprowadziła na tym obszarze ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z niego, ograniczając fizycznie możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z przeznaczeniem. Obszar ograniczonego użytkowania w niniejszej sprawie został utworzony ze względu na niemożność dotrzymania norm immisji hałasu, a także jej przekroczenia w najbliższej perspektywie w związku z poszerzeniem działalności portu. Świadomość ograniczenia władztwa właścicieli nieruchomości objętych obszarem ograniczonego użytkowania, a także braku komfortu akustycznego na oznaczonym obszarze w sposób oczywisty wpływa negatywnie na postrzeganie atrakcyjności danej lokalizacji, co skutkuje obniżeniem wartości położonych tam nieruchomości. Konsekwencją powyższego jest spadek wartości ich nieruchomości o 55.000 zł.

Pozwany (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. w odpowiedzi na pozew kwestionując roszczenie, co do zasady, jak i co do wysokości wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powodów kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany zarzucił, że w związku z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania powodowie nie doznali jakichkolwiek ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości. Podniósł, iż powodowie nie wykazali, w jaki sposób korzystają obecnie z nieruchomości gruntowej oraz realnych ograniczeń w zakresie dotychczasowego przeznaczenia nieruchomości. Podniósł też, że poziom hałasu w (...) obszaru ograniczonego użytkowania, w której znajduje się nieruchomość powodów, jest zgodny z dopuszczalnymi normami i nie ma związku z uchwałą w sprawie utworzenia tego obszaru. Zdaniem pozwanego ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania nie wpływa też wartość nieruchomości powodów.

W dalszym toku sprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie są współwłaścicielami nieruchomości gruntowej, zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym, wolnostojącym, stanowiącym działkę o numerze ewidencyjnym (...), położonej w B. przy ul. (...). Dla powyższej nieruchomości Sąd Rejonowy w Kartuzach (...) prowadzi księgę wieczystą o numerze (...).

/bezsporne, nadto dowód: odpis zwykły z księgi wieczystej– k. 17-18v, nakaz płatniczy wydany przez (...) Ż. – k. 40/

29 lutego 2016 r. (...) (...) przyjął uchwałę (...) w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G., która weszła w życie 16 marca 2016 r.

Ze względu na rodzaj chronionego terenu w obszarze ograniczonego użytkowania wyróżniono (...) (...) została ograniczona od zewnątrz granicą obszaru ograniczonego użytkowania (obwiednia izolinii 45 dB w porze nocnej, wymaganej dla terenów o podwyższonych standardach akustycznych) oraz od wewnątrz – obwiednią izolinii 50 dB w porze nocnej (wymaganą dla terenów zabudowy mieszkaniowej) (§ 4 uchwały).

Zgodnie z § 5 uchwały w(...) obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzono następujące ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu i sposobu korzystania z niego:

a)  zakazano przeznaczenia terenu pod budowę szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, takich jako szkoły, przedszkola, internaty, żłobki, domy dziecka itp., jak też tworzenia stref ochronnych A uzdrowiska;

a)  zakazano lokalizowania budynków o funkcji szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, takich jak szkoły, przedszkola, internaty, domu dziecka itp., z wyłączeniem w szczególności rozbudowy, odbudowy lub nadbudowy istniejących obiektów;

b)  zakazano zmiany funkcji budynków istniejących na budynki o funkcji szpitali, domów opieki społecznej i budynków związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży;

c)  brak ograniczeń w zakresie przeznaczenia terenów pod inną zabudowę, w tym mieszkaniową;

d)  dopuszczono lokalizowanie innej zabudowy, w tym zabudowy mieszkaniowej.

bezsporne

Nieruchomość powodów położona w B., przy ul. (...) znajduje się w (...) obszaru ograniczonego użytkowania.

/okoliczności bezsporne nadto dowód: analiza porealizacyjna – k. 77-110v, uchwała (...) (...) z dnia 29 lutego 2016 r. wraz z uzasadnieniem – k. 111-125, sprawozdanie – k. 126-146/

Pismem z dnia 12 lutego 2018 r. powodowie zgłosili pozwanemu roszczenie w trybie art. 129 ust 4 ustawy Prawo ochrony środowiska wraz z wezwaniem do zapłaty kwoty 60.000 zł, które zostało doręczone 19 lutego 2018 r.

/ dowód: wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 24-27, pismo powodów z dnia 23 lutego 2018 r. wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 28-30/

Wartość nieruchomości powodów przy uwzględnieniu jej położenia w strefie (...) obszaru ograniczonego użytkowania wynosi 589.000 zł. Wartość tej nieruchomości bez uwzględnienia jej położenia w strefie (...) obszaru ograniczonego stanowi kwotę 634.000 zł. Wartość szkody z tytułu zmniejszenia spadku wartości nieruchomości powodów przy ul. (...) w B. w wyniku ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G. wynosi 45.000 zł.

Zmniejszenie wartości nieruchomości powodów związane jest z ograniczeniami w korzystaniu z nieruchomości, wynikającymi z ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania wokół (...) im. (...) w G.. W oparciu o przeprowadzoną analizę rynku nieruchomości i dokonaną wycenę nieruchomości, ustalono, że wartość nieruchomości jest niższa, z uwagi na ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania wokół portu lotniczego w stosunku do wartości jaką miałaby nieruchomość, gdyby tego obszaru nie było.

/dowód: opinia biegłej sądowej E. D. – k. 193-241, uzupełniająca opinia pisemna biegłej sądowej E. D. – k. 280-290, pismo biegłej sądowej E. D. z dnia 02.11.2020 r. – k. 336-337, opinia aktualizacyjna biegłej sądowej E. D. – k. 338-342/

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie bezspornym było, że powodowie są współwłaścicielami nieruchomości gruntowej, położonej w B. przy ul. (...), zabudowanej budynkiem mieszkalnym, która znajduje się w (...) obszaru ograniczonego użytkowania ustanowionego wokół (...) w G. na podstawie uchwały Sejmiku Województwa (...) z dnia 29 lutego 2016 r. Powyższe okoliczności znalazły też potwierdzenie w dowodach z dokumentów.

Sąd pod uwagę wziął również pozostałe dowody w postaci dokumentów: odpisu z księgi wieczystej i wezwania do zapłaty skierowanego przez powodów do pozwanego.

Dla rozstrzygnięcia sprawy szczególnie istotne znaczenie miała opinia biegłej sądowej z zakresu szacowania nieruchomości E. D. sporządzona na okoliczność ustalenia, czy w związku z wejściem w życie (...) (...) numer (...) doszło do zmiany wartości nieruchomości powodów, a jeżeli doszło do obniżenia jej wartości to w jakim zakresie.

W ocenie Sądu, opinia została sporządzona zgodnie z zasadami wiedzy, w sposób prawem nakazany, jest jasna, wewnętrznie spójna, pełna oraz rzetelna. Biegła sądowa w sposób jasny i zrozumiały przedstawiła sposób ustalenia wartości przedmiotowej nieruchomości, a także w sposób rzetelny przedstawiła analizę rynku nieruchomości. Wyjaśniła zasadność zastosowanej metody szacowania nieruchomości, dokonała porównania szeregu transakcji sprzedaży nieruchomości podobnych do nieruchomości powodów na terenie B.. Ponadto dokonała analizy rynku nieruchomości pod względem podaży i popytu w okresie od lutego 2017 r. do dnia, na który określono wartość przedmiotowej nieruchomości. Jak wynika z opinii, biegła przy wycenie przedmiotowej nieruchomości uwzględniła okoliczności związane z położeniem wycenianej nieruchomości w obszarze ograniczonego użytkowania, a także współczynniki korygujące. Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek podstaw, by odmówić przedmiotowej opinii wiarygodności. Podnoszone przez stronę pozwaną zarzuty wobec opinii, w ocenie Sądu nie znajdują uzasadnienia. Biegła w pisemnych uzupełniających opiniach podtrzymała sporządzoną opinię oraz wyjaśniła przyjętą przez siebie metodę i technikę wyceny, a także skorygowała pierwotną opinię dotyczącą spadku wartości nieruchomości, określając ją ostatecznie na poziomie 45.000 zł. Dodała, że dokonała analizy rynku lokalnego, wyłaniając z rynku 28 transakcji spełniających założone kryteria analizy, z uwzględnieniem uwag ze strony pozwanej spółki.

Sąd w sporządzonych przez biegłą opiniach nie dopatrzył się błędów logicznego rozumowania lub jakichkolwiek nieścisłości, które nakazywałyby je podważyć. W ocenie Sądu przygotowana opinia i jej uzupełnienia odpowiadają prawu, w szczególności operat jest zgodny z wymogami Rozporządzenia Rady Ministrów z 21 września 2004r w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego (Dz.U. z 2004r, nr 207, poz. 2109). W § 4 Rozporządzenia wskazano metody sporządzania operatu szacunkowego. Z treści tego przepisu nie wynika, by któraś z metod była nadrzędna. Do biegłego należy, więc wybór jednej z tych metod. Zdaniem Sądu, nie można czynić zarzutu, co do nietrafności wyboru metody tak długo, jak metoda ta mieści się w katalogu określonym w Rozporządzeniu. O nieprawidłowości doboru metody sporządzenia opinii nie mogą przekonywać argumenty pozwanego tylko z powodu niekorzystnych dla niego wniosków opinii.

Odnośnie wniosku pozwanego o złożenie do organizacji rzeczoznawców majątkowych wniosku o ocenę prawidłowości sporządzenia opinii w niniejszej sprawie w trybie art. 157 ust. 3 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami należy zauważyć, że obowiązek zwrócenia się z takim wnioskiem do organizacji zawodowej rzeczoznawców majątkowych nie ma miejsca, gdy strona kwestionuje operat, zwłaszcza nie przedkładając żadnego opracowania konkurencyjnego, lecz ogranicza się do własnych zarzutów i argumentów (E. K.; Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz aktualizowany; LEX). O potrzebie zewnętrznej weryfikacji decyduje nie żądanie strony, lecz powstanie po stronie organu uzasadnionych wątpliwości, co do prawidłowości jego sporządzenia (wyrok WSA w Łodzi z 11 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Łd 562/16, LEX nr 2202361). Strona pozwana wnosząc o wystąpienie przez Sąd z wnioskiem z art. 157 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie przytoczyła żadnych argumentów poza kwestionowaniem opinii sporządzonej przez biegłą, a zwłaszcza przyjętej przez nią metody. Nie przedstawiła też żadnych innych wyliczeń czy opracowań, które wskazywałyby na nierzetelność opinii E. D..

Równocześnie nie można przyjmować, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (por. wyrok SN z 15.11.2001, II UKN 604/00). Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii, przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (por. wyrok SN z 05.11.1974 I CR 562/74. W ocenie Sądu, po przeprowadzeniu dowodu z pisemnej oraz uzupełniającej opinii biegłej sądowej brak było potrzeby przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd powołując się na przepis art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego zakresu szacowania wartości nieruchomości, gdyż biegła odniosła się do twierdzeń pozwanego w sposób wyczerpujący w opinii zasadniczej z dnia 12 maja 2019 roku, uzupełnionej opinią z dnia 18 listopada 2019 roku oraz z dnia 2 listopada 2020 roku, zaktualizowanej opinią z dnia 2 listopada 2020 roku. W ocenie Sądu, wymieniony wniosek zmierzał jedynie do przedłużenia postępowania, gdyż okoliczności co do których miałaby wypowiedzieć się biegła zostały przez nią wyjaśnione w opiniach uzupełniających.

Powództwo w niniejszej sprawie częściowo zasługiwało na uwzględnienie.

Powodowie domagali się odszkodowania w kwocie 55.000 zł z tytułu zmniejszenia wartości ich nieruchomości położonej w B. przy ul. (...) z powodu objęcia jej (...) obszaru ograniczonego użytkowania, ustanowionego wokół (...) w G., na mocy uchwały (...) (...) z dnia 29 lutego 2016 r. Podstawą prawną tego roszczenia był art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, zgodnie z którym w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Art. 136 ust. 2 ustawy – Prawo ochrony środowiska stanowi natomiast, że obowiązany do wypłaty odszkodowania jest ten, którego działalność spowodowała wprowadzenie ograniczeń w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania.

W świetle powyższych uwag na początku należy wskazać, iż nieruchomość powodów stanowi nieruchomość gruntową, zabudowaną budynkiem jednorodzinnym, położonym na terenie przeznaczonym na cele mieszkaniowe.

Rzeczą Sądu jest cena, czy powodowie ponieśli szkodę w związku z wprowadzeniem strefy ograniczonego obszaru użytkowania. Przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego z art. 361 k.c. przejawiają się w postaci: zdarzenia polegającego na uchwaleniu aktu prawa miejscowego wprowadzającego obszar ograniczonego użytkowania obejmującego nieruchomość poszkodowanego, szkody polegającej na spadku wartości nieruchomości oraz związku przyczynowego między zdarzeniem a szkodą.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że art. 129 ust. 2 Prawo ochrony środowiska stanowi samodzielną podstawę roszczeń odszkodowawczych związanych z wprowadzonym ograniczeniem korzystania z nieruchomości (wyrok Sądu Najwyższego z 25 lutego 2009 r., sygn. akt II CSK 546/08, Biuletyn SN 2009, Nr 7, poz. 11; wyrok Sądu Najwyższego z 24 listopada 2016 r., sygn. akt II CSK 100/16, niepublikowany).

W wyroku z dnia 6 czerwca 2019 r. sygn. akt II CSK 222/18 Sąd Najwyższy wskazał, że w takim przypadku przesłankami odpowiedzialności odszkodowawczej za działania zgodne z prawem (tzw. szkody legalne) są: wejście w życie aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez jej właściciela oraz związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą. Podniósł, co prawda, że nie można jednak zapominać, że wysokość poniesionej szkody musi wynikać w tym przypadku z zaniżenia wartości nieruchomości, wynikającej z wejścia w życie aktu prawa miejscowego, a zatem nie może uwzględniać innych okoliczności, niemieszczących się w ramach tak ujętego związku przyczynowego, w szczególności tych, które nie wynikały z wejścia w życie takiego aktu. Zdaniem Sądu Najwyższego dotyczy to bez wątpienia innych przyczyn zmian wartości nieruchomości niż objęte treścią art. 129 ust. 2 Prawo ochrony środowiska. Jeżeli zatem strona dochodzi roszczeń odszkodowawczych w związku z ustanowieniem obszaru ograniczonego użytkowania, to zdaniem Sądu Najwyższego rozmiar szkody, a w konsekwencji wysokość odszkodowania, powinny być ustalone w taki sposób, aby uwzględniały wyłącznie okoliczność wejścia w życie aktu ustanawiającego taki obszar (uchwały Sejmiku Województwa i jego skutki, a nie jakiekolwiek czynniki wpływające na spadek wartości nieruchomości). Sąd Najwyższy stał na stanowisku, że wykluczone było ograniczenie się przez sąd do wnioskowania opartego na ocenach wywodzonych z ogólnej zasady doświadczenia życiowego, czy też "stygmatyzacji" nieruchomości na rynku.

W dalszym orzecznictwie Sąd Najwyższy odstąpił od takiego wąskiego rozumienia związku przyczynowego między strefą ograniczanego obszaru, a utratą wartości nieruchomości na rzecz szerokiego rozumienia rzeczonego związku przyczynowego. W wyroku z dnia 22 listopada 2019 r. sygn. akt I CSK 464/18 oraz w wyroku z dnia 29 listopada 2019 r. sygn. akt CSK 374/18, jak również w wyrokach z dnia 11 marca 2020 r. o sygn. akt I CSK 568/18 i sygn. akt 668/18 Sąd Najwyższy wskazał, iż z art. 129 ust. 2 ustawy Prawo o ochronie środowiska wynika, że odszkodowanie należy się "w związku z ograniczeniem korzystania z nieruchomości". Oficjalne potwierdzenie takiego ograniczenia korzystania z nieruchomości następuje w drodze uchwały właściwego sejmiku o ustanowieniu strefy tego ograniczenia. Mając to na uwadze, Sąd Najwyższy podnosi, że w postanowieniu z dnia 24 lutego 2010 r., III CZP 128/09 (nie publ.), uznał, że ograniczeniem tym jest już samo ustanowienie obszaru ograniczonego użytkowania, gdyż powoduje ono obniżenie wartości nieruchomości, będące następstwem ograniczeń przewidzianych w treści aktu o utworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania(...). W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy wskazał na dalsze negatywne konsekwencje ustanowienia (...) dla właścicieli nieruchomości. Na skutek wejścia tego aktu w życie, dochodzi do zawężenia granic prawa własności. Od tej daty właściciel musi, bowiem znosić dopuszczalne na tym obszarze podwyższone normatywnie immisje hałasu, bez możliwości żądania ich zaniechania, co, rzecz jasna, wpływa również na obniżenie wartości nieruchomości. Stanowisko takie według Sądu Najwyższego można uznać z utrwalone w judykaturze (por. wyroki z dnia 6 maja 2010 r., II CSK 602/10, nie publ., z dnia 25 maja 2012 r., I CSK 509/11, OSNC 2013, Nr 2, poz. 26, z dnia 21 sierpnia 2013 r., II CSK 578/12, OSNC 2014, Nr 4, poz. 47, czy z dnia 14 czerwca 2017 r., II CSK 602/16 nie publ.). Zgodnie z tym orzecznictwem, ograniczenie prawa własności, będące konsekwencją uchwalenia (...), stanowi wprawdzie czynnik składający się na szkodę poniesioną przez powodów, ale, co wymaga podkreślenia, szkody tej nie wyczerpuje. Jeszcze bardziej istotnym czynnikiem jest tu, bowiem samo utworzenie (...). Niepodobna podzielić stanowiska, że w odbiorze potencjalnych nabywców, akt prawa miejscowego o utworzeniu (...), otwierający, przynajmniej potencjalnie, legalną drogę do zwiększenia operacji lotniczych, nie wpływa na zmniejszenie wartości nieruchomości. W doktrynie uznano, że w świadomości uczestników lokalnego rynku nieruchomości pojawia się wtedy przeświadczenie o "skażeniu" objętego tym aktem obszaru czynnikiem negatywnym (w tym wypadku hałasem), powodujące obniżenie wartości położonych na tym terenie nieruchomości.

W niniejszej sprawie z opinii biegłej z zakresu szacowania nieruchomości, zwłaszcza z analizy rynku nieruchomości podobnych położonych w obszarze ograniczonego użytkowania, jaki poza nim, w okresie przed, jak i po jego ustanowieniu, wynikało, że objęcie spornej nieruchomości obszarem stanowiło wyłączną i bezpośrednią przyczynę spadku jej wartości.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Sądu w związku z wejściem w życie uchwały (...) (...) z dnia 29 lutego 2016r, powstała w majątku powodów szkoda polegająca na obniżeniu wartości ich nieruchomości położonej w B. przy ul. (...) w wysokości 45.000 zł.

Sąd przy tym nie znalazł podstaw do zastosowania art. 322 k.p.c. Wskazany przepis daje możliwość zasądzenia odpowiedniej sumy odszkodowania, gdy ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe, nader utrudnione lub oczywiście niecelowe (…).

W ocenie Sądu, przesłanki określone w powyższym przepisie nie zachodzą. Sąd dokonując analizy dowodu biegłego z zakresu szacowania nieruchomości, miał na uwadze aktualne stanowisko Sądu Najwyższego, przedstawione powyżej w aspekcie art. 129 § 2 ustawy Prawo o ochronie środowiska. Biegła sądowa dokonując analizy rynku nieruchomości zgodnie z postanowieniem Sądu zarówno przed, jak i po wprowadzeniu obszaru ograniczonego użytkowania, badając nieruchomości, położone na tym obszarze, jak i poza jego granicami, zgodnie z treścią pisemnej uzupełniającej opinii (k.288), była w stanie określić kwotowo wartość szkody. Podkreślić należy, że przepis art. 322 k.p.c. wprowadza ściśle określone przypadki zasądzenia odpowiedniej sumy odszkodowania, m.in. w sytuacji, gdy ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niecelowe lub nader utrudnione. Wysokość szkody została jednakże określona przez biegłą ostatecznie kwotą w wysokości 45.000 zł. Szacowanie nieruchomości to zaś czynności związane z określeniem wartości nieruchomości. Czynności te zostały w niniejszej sprawie wykonane przez osobę posiadającą w tym celu niezbędne kwalifikacje.

Z tych przyczyn Sąd na podstawie art. 129 ust. 2 ustawy – Prawo ochrony środowiska zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 45.000 z wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 lutego 2018 r. do dnia zapłaty, o czym orzeczono w pkt I i II wyroku, oddalając powództwo w pozostałej części.

Z uwagi nie można tracić również charakteru odpowiedzialności pozwanego względem powodów, którą określa się mianem odpowiedzialności in solidum. Odpowiedzialność in solidum występuje wówczas, gdy wierzyciel może dochodzić roszczenia od kilku osób, na podstawie odrębnych stosunków prawnych, jakie go łączą z poszczególnymi podmiotami, zaś spełnienie świadczenia przez jednego z dłużników w całości lub w części zwalnia odpowiednio pozostałych, lecz nie ma podstawy do przyjęcia solidarnego charakteru odpowiedzialności dłużników z uwagi na brak jej ustawowego lub umownego źródła (art. 369 k.c.). Brak ustawowej regulacji zobowiązań in solidum stał się przyczyną sformułowania poglądu o dopuszczalności stosowania do nich per analogiam tych przepisów o solidarności dłużników, które odpowiadają celowi i charakterowi danego stosunku prawnego, przede wszystkim art. 366 k.c., co oznacza zwłaszcza możność pozwania według wyboru i woli wierzyciela wszystkich dłużników in solidum, tylko kilku z nich lub jednego oraz przyjęcia, że do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy pozostają zobowiązani, zaś spełnienie świadczenia przez jednego z dłużników in solidum zwalnia pozostałych w odpowiedniej części (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2016 r., II CSK 361/15). Należną kwotę należało zatem zasądzić z zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia wobec jednego z powodów, zwalnia ze zobowiązania w stosunku do drugiego.

O odsetkach za opóźnienie orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu na podstawie art. 455 k.c. i art. 481 § 1 k.c. Art. 455 k.c. stanowi, że jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Zgodnie natomiast z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając kosztami procesu powodów w 18 %, a pozwanego w 82 %.

Powodowie ponieśli koszty procesu w łącznej wysokości 9684 zł, na które złożyły się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 2750 zł, koszty zastępstwa procesowego, powiększone o opłaty skarbowe od pełnomocnictw w wysokości 5434 zł i wykorzystana zaliczka na poczet kosztów przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w wysokości 1500 zł. Koszty procesu poniesione przez pozwanego wniosły 5417 zł. Łączna suma kosztów procesu to 15 101 zł.

Powodowie powinni ponieść koszty procesu w wysokości 15101 zł*18% = 2718,18 zł.

Powodowie ponieśli koszty w wysokości 9684 zł, zatem pozwany winien zwrócić im kwotę 9684 zł – 2718,18 zł = 6965,82 zł.

W punkcie IV nakazano ściągnąć od pozwanego (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku nieuiszczone koszty sądowe, tj. niepokryte z uiszczonej przez powodów zaliczki koszty przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w wysokości 5.155,87 zł.