Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2014 r.

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu VI Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący SSR Łukasz Kozakiewicz

Protokolant Ewelina Dulian

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2014 r. na rozprawie sprawy

z powództwa Sklep (...) S.A. (...) sp.j. w S.

przeciwko (...)" S.A w W.

o zapłatę 8593,00 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda Sklep (...) S.A. (...) Spółki jawnej w S. kwotę 9.112,84 zł (dziewięć tysięcy sto dwanaście złotych 84/100) zł wraz z ustawowymi odsetkami od:

—

od kwoty 8.551,86 zł od dnia 9 października 2012r.,

—

od kwoty 560,98 zł od dnia 10 czerwca 2013r.,

II.  dalej idące powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.851,- zł (jeden tysiąc osiemset pięćdziesiąt jeden złotych 00/100) tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 1.200,- zł (jeden tysiąc dwieście złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa procesowego i kwotę 177,- zł (sto siedemdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem kosztów zawezwania do próby ugodowej w sprawie sygn. akt V GCo 368/12.

UZASADNIENIE

Powód – Sklep (...) S.A. (...)Spółki jawnej w S. wniósł o zasadzenie od pozwanego – (...) w W. (jako następcy prawnego (...) S.A.) kwoty 8.592,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 77,- zł i 7.954,06 zł od dnia 9 października 2012r. i od kwoty 560,98 zł od dnia 19 stycznia 2013r. oraz kosztami procesu a także kosztami zawezwania do próby ugodowej w sprawie sygn. akt V GCo 368/12. W uzasadnieniu pozwu podał, że w wyniku wypadku komunikacyjnego, uszkodzeniu uległ należący do niego pojazd marki M. (...). Sprawca szkody posiadał polisę odpowiedzialności cywilnej pozwanego. Powód zgłosił szkodę pozwanemu. W toku postępowania likwidacyjnego ustalono i wypłacono odszkodowanie w wysokości 913,05 zł. Powód ustalił koszty naprawy pojazdu na kwotę 8.867,11 zł netto i zażądał od pozwanego jej zapłaty, po potrąceniu wypłaconego odszkodowania. Na kwotę dochodzoną pozwem składały się: odszkodowanie ustalone przez powoda z uwzględnieniem wypłaconej kwoty, tj. 7.954,06 zł oraz koszty sporządzenia na zlecenie powoda kosztorysu w wysokości 77,- zł i wyceny w wysokości 560,98 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 13 maja 2013r., sygn. akt VI GNc 367/13, Sąd Rejonowy w Wałbrzychu nakazał pozwanemu, aby zapłacił na rzecz powoda kwotę 8.592,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 8.031,06 zł od dnia 9 października 2012r. i od kwoty 560,98 zł od dnia 19 stycznia 2013r. oraz kwotę 2.582,- zł tytułem kosztów procesu.

W sprzeciwie od tego nakazu zapłaty, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o oddalenie wniosku o zasądzenie kosztów zawezwania do próby ugodowej a także zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Nie kwestionując swojej odpowiedzialności co do zasady za skutki wypadku z udziałem pojazdu powoda, wskazał że w wyniku postępowania likwidacyjnego ustalono i wypłacono odszkodowanie w wysokości adekwatnej do zakresu szkody. Stan i wiek uszkodzonego pojazdu nie uzasadniały zastosowania do jego naprawy oryginalnych części producenta pojazdu, a wystarczające było użycie zamienników. Nadto podniósł, że elementy pojazdu w postaci lampy obrysowej środkowej prawej, lampy obrysowej tylnej prawej i ściany tylnej prawej nie uległy uszkodzeniu w wyniku wypadku. Zarzucił, że wobec sporności dochodzonego roszczenia, powód nie mógł domagać się odsetek za okres wcześniejszy niż dzień wyrokowania. W zakresie wniosku o zasądzenie kosztów zawezwania do próby ugodowej, wskazał że w postępowaniu tym złożył pismo procesowe, a zatem nie można przyjąć że nie wziął w nim udział.

Pismem procesowym z dnia 13 grudnia 2013r. powód rozszerzył powództwo, domagając się zasądzenia na jego rzecz łącznej kwoty 9.112,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot 77,- zł i 8.474,86 zł od dnia 9 października 2012r. oraz od kwoty 560,98 zł od dnia 19 stycznia 2013r. W uzasadnieniu podał, że wobec wniosków zawartych w opinii biegłego, okazało się iż koszty naprawy pojazdu wynoszą kwotę 9.387,91 zł netto, a po potrąceniu kwoty zapłaconej przez pozwanego 8.474,86 zł.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa również w rozszerzonym zakresie.

Sąd ustalił.

W dniu 10 lipca 2012r. w S. miał miejsce wypadek drogowy, w którym uszkodzeniu uległ samochód marki M. (...) numer rejestracyjny (...), stanowiący własność powoda. Sprawcą szkody był kierujący samochodem marki M. (...) numer rejestracyjny (...), któremu ochronę ubezpieczeniową z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów zapewniał pozwany.

Dowód: kopia dowodu rejestracyjnego – k. 30 – 31, ewidencja środków trwałych – k. 32, pismo Starostwa Powiatowego w W. z dn. 21.08.2013r. – k. 90, faktura VAT Nr (...) – k. 91, odpis z Rejestru przedsiębiorców KRS – k. 35 – 47, postanowienia – k. 51 – 58, protokół z dn. 10.07.2012r. – k. 14 – 15.

W wyniku w/w zdarzenia, pojazd marki M. (...) numer rejestracyjny (...) uległ uszkodzeniu, które obejmowało: poszycie ściany tylne prawej, lampę obrysową boczną, środkową, prawą, obrysową boczną tylną prawą, poszycie naroża tylnego wraz z osprzętem.

Dowód: opinia techniczna – k. 26A, zeznania świadka S. G. – k. 116 – 117, przesłuchanie stron (powoda) – k. 117.

Powód zgłosił szkodę poprzednikowi prawnemu pozwanego – (...) S.A., który przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego ustalono zakres niezbędnych prac naprawczych pojazdu marki M. (...) numer rejestracyjny (...) obejmujących: wymianę klosza lampy tylnej prawej, naprawę słupka tylnego części tylnej lewej, naprawę błotnika tylnego prawego, lakierowanie słupka tylnego prawego oraz ściany bocznej, tylnej, kompletnej prawej, a także łączny koszt naprawy w wysokości 913,05 zł. Kwota ta została zapłacona powodowi.

Dowód: pismo z dn. 10.07.2012r. – k. 16, pismo z dn. 4.10.2012r. – k. 26, protokół oceny technicznej – k. 17, kosztorys Nr (...) – k. 19 – 20, decyzja z dn. 8.08.2012r. – k. 18.

W sporządzonej na zlecenie powoda kalkulacji kosztów naprawy, ich wysokość ustalono na kwotę 12.813,30 zł netto. W sporządzonej na zlecenie powoda opinii techniczno – ekonomicznej, ustalono zakres naprawy uszkodzonego pojazdu M. (...) numer rejestracyjny (...) obejmujący: wymianę poszycia ściany tylne prawej, wymianę lampy obrysowej bocznej, środkowej, prawej, wymianę lampy obrysowej bocznej tylnej prawej, wymianę poszycia naroża tylnego wraz z osprzętem, prace elektryczne, prace zabezpieczające oraz lakierowanie ściany i poszycia naroża a także ich wartość, z uwzględnieniem ubytku wartości części zamiennych (1.273,01 zł), w wysokości 8.867,11 zł netto.

Dowód: kalkulacja naprawy Nr 27.08.2012 – k. 21 – 23, opinia techniczna – k. 26A, zeznania świadka S. G. – k. 116 – 117, przesłuchanie stron (powoda) – k. 117.

Powód poniósł koszty sporządzenia kalkulacji naprawy w wysokości 77,- zł netto oraz opinii technicznej w wysokości 560,98 zł netto.

Dowód: faktura VAT Nr (...) – k. 24, faktura VAT Nr (...) – k. 29.

Pismem z dnia 4 września 2012r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 11.977,24 zł obejmujące koszty naprawy uszkodzonego pojazdu oraz sporządzenia kosztorysu.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dn. 4.09.2012r. – k. 25.

Uzasadnione koszty naprawy pojazdu marki M. (...) numer rejestracyjny (...), obejmującej: wymianę poszycia ściany tylne prawej, wymianę lampy obrysowej bocznej, środkowej, prawej, wymianę lampy obrysowej bocznej tylnej prawej, wymianę poszycia naroża tylnego wraz z osprzętem, prace elektryczne, prace zabezpieczające oraz lakierowanie ściany i poszycia naroża – przy zastosowaniu wyłącznie oryginalnych części producenta (części z grupy O) – wynosiły, z uwzględnieniem ubytku wartości części zamiennych (1.413,48 zł), kwotę 9.387,91 zł netto. Przy zastosowaniu oryginalnych części producenta oraz zamiennika (część z grupy Q) klosza lampy tylnej (jedynego dostępnego na rynku zamiennika odpowiedniej jakości spośród części podlegających wymianie), uzasadnione koszty naprawy wynosiły, z uwzględnieniem ubytku wartości części zamiennych (1.413,48 zł), kwotę 9.338,86 zł netto.

Dowód: opinia biegłego – k. 143 – 152, opinia uzupełniająca biegłego – k. 192 – 204, słownik jakości części – k. 85 – 86.

Powód złożył wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej, ponosząc w związku z tym koszty opłaty sądowej od wniosku w wysokości 40,- zł, opłaty skarbowej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł oraz koszty zastępstwa prawnego. Sprawa rozpoznawana była przed Sądem Rejonowym w Dzierżoniowie sygn. akt V GCo 368/12.

Dowód: potwierdzenie zapłaty – k. 27, wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – k. 33.

Sąd zważył.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zasadniczej części.

Stan faktyczny niniejszej sprawy, Sąd ustalił na podstawie dowodów z przedstawionych przez powoda dokumentów w postaci: protokołu, pism stron, kalkulacji i kosztorysów oraz opinii technicznej, faktur VAT a także odpisów z Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego oraz wniosku o zawezwanie do próby ugodowej – prawdziwości i rzetelności których żadna ze stron nie przeczyła, co pozwalało uznać je za właściwe i wiarygodne źródło informacji o okolicznościach faktycznych. Dodatkowo przeprowadzono dowód z zeznań świadka S. G., które okazały się spójne zarówno wzajemnie jak i z pozostałym materiałem dowodowym. Świadek dysponował przy tym wiedzą specjalistyczną dotyczącą sposób, warunków i kosztów naprawy pojazdów, co pozwoliło uwzględnić jego zeznania także co do zakresu powstałej w pojeździe szkody i sposobu jej usunięcia. Nadto Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego, która została oparta na merytorycznych podstawach dzięki czemu jawi się jako rzetelna i spójna, w sposób logiczny udzielając odpowiedzi na przedstawione biegłemu zagadnienia. Nie była ona kwestionowana przez powoda, natomiast pozwany zarzucił, że biegły ustalając wysokość kosztów naprawy uwzględnił zastosowanie jedynie oryginalnych części producenta (części z grupy O). W opinii uzupełniającej, biegły przekonująco wyjaśnił, że jedynie zastosowanie części nieoryginalnych (z grupy Q) daje rękojmię wykonania naprawy w sposób należyty. Na rynku dostępny jest jednak tylko jeden tego typu zamiennik dla części stosowanych do naprawy, tj. klosz lampy tylnej, co pozwalałby na obniżenie kosztów naprawy o 48,09 zł. Natomiast występujące na rynku zamiennik innego typu (części z grupy P) mają zróżnicowaną, w zależności od ich producenta, jakość i nie zapewniają należytej i trwałej naprawy. Do opinii uzupełniającej żadna ze stron nie wniosła zarzutów w zakreślonym im, tygodniowym terminie (k. 205, 219). Pozwany co prawda wniósł o przedłużenie terminu do wniesienia zarzutów do opinii biegłego z uwagi na konieczność konsultacji z osobą posiadającą wiadomości specjalne, jednak wniosek ten nie został on uwzględniony. W ramach swojej działalności, pozwany zajmuje się m.in. ustalaniem sposobu naprawienia szkody, w tym doborem technologii naprawy i części zamiennych, a zatem nie powinien mieć problemu z dokonaniem analizy opinii biegłego i zgłoszeniem ewentualnych zarzutów w zakreślonym terminie, tym bardziej że zarzuty do pierwotnej opinii biegłego złożył we właściwym czasie (tu termin do ich wniesienia również wynosił tydzień – k. 156v., 160, 170 – 173, 174). Zawarte w piśmie procesowym z dnia 20 marca 2014r. zarzuty do opinii biegłego należało zatem uznać za spóźnione. Ich uwzględnienie spowodowałoby by przy tym nieuzasadnione przedłużenie postępowania, gdyż do uzupełniającej opinii biegłego strony mogłyby wnosić kolejne zastrzeżenia.

Sąd oddalił wnioski pozwanego o przeprowadzenie dowodu z kolejnej, uzupełniającej (ustnej) opinii biegłego oraz wezwanie go na rozprawę. Przede wszystkim wniosek ten podyktowany był zgłoszeniem zarzutów do opinii, które – jak wskazano wyżej – okazały się spóźnione. Po wtóre, zakres żądanej uzupełniającej opinii obejmował również okoliczności, których nie uwzględniono w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego (ustalenie wzrostu wartości pojazdu na skutek zastosowania części zamiennych z grupy O). Tymczasem opinia uzupełniająca może służyć jedynie wyjaśnieniu wątpliwości lub sprzeczności występującej w pierwotnej opinii, względnie uzupełnienie jej o okoliczności, które biegły wbrew zakresowi zlecenia pominął ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 28 czerwca 2013r., sygn. akt I ACa 204/13, LEX Nr 1372313). Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Brak było tym samym podstaw do wezwania biegłego na rozprawę, skoro w terminie nie zgłoszono zarzutów do opinii uzupełniającej. Wbrew zasadom ekonomiki procesu i optymalizacji jego kosztów postępowania byłoby bowiem obligowanie biegłego do stawiennictwa na rozprawie jedynie w celu oświadczenia o podtrzymaniu opinii. Natomiast biegły nie mógłby zostać zobowiązany do podjęcia innych czynności, z uwagi na bezskuteczny upływ zakreślonych stronom terminów do zgłoszenia zarzutów do opinii biegłego a także do podnoszenia twierdzeń i powoływania dowodów (k. 88, 99, 111).

W oparciu o przeprowadzone dowody, Sąd ustalił istotne okoliczności sprawy, obejmujące bezsporny w istocie fakt uszkodzenia pojazdu powoda wskutek wypadku komunikacyjnego, spowodowanego przez posiadacza pojazdu (M. (...) numer rejestracyjny (...)), któremu ochrony ubezpieczeniowej udzielał poprzednik prawny pozwanego. Za udowodniony należało uznać przebieg postępowania likwidacyjnego w wyniku którego powodowi wypłacono odszkodowanie w wysokości 913,05 zł. Ustalono także zakres uszkodzeń pojazdu powoda oraz niezbędnej jego naprawy w tym koniecznych do zastosowania części zamiennych i jej koszt. W tym zakresie Sąd oparł się na wnioskach opinii biegłego, posiłkowo uwzględniając również kosztorys i opinię techniczna sporządzone na zlecenia powoda oraz zeznania świadka S. G.. Uzasadniony zakres naprawy pojazdu powoda obejmował zatem wymianę poszycia ściany tylne prawej, wymianę lampy obrysowej bocznej, środkowej, prawej, wymianę lampy obrysowej bocznej tylnej prawej, wymianę poszycia naroża tylnego wraz z osprzętem, prace elektryczne, prace zabezpieczające oraz lakierowanie ściany i poszycia naroża wynosiły, a jej koszty przy zastosowaniu oryginalnych części producenta samochodu, z uwzględnieniem ubytku wartości części zamiennych (1.413,48 zł), 9.387,91 zł netto. Nadto za udowodniony uznano fakt poniesienia przez powoda kosztów sporządzenia kosztorysu i opinii technicznej jak i wystąpienie przezeń z wnioskiem o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej w celu polubownego rozwiązania sporu stanowiącego przedmiot niniejszej sprawy.

Legitymacja czynna powoda nie mogła budzić wątpliwości. Dla porządku jedynie należy wskazać, iż pomimo treści wpisu w dowodzie rejestracyjnym, wskazującego że własność uszkodzonego pojazdu marki M. (...) numer rejestracyjny (...) przysługuje osobie fizycznej – S. K., faktycznie prawo to przysługuje powodowej spółce, gdyż to ona nabyła je na podstawie umowy sprzedaży potwierdzonej fakturą VAT Nr (...). Legitymacja bierna pozwanego nie była w niniejszej sprawie kwestionowana (art. 822 § 4 k.c.), a pozwany przyjął ją na siebie co do zasady, nie kwestionując sprawstwa i odpowiedzialności kierującego samochodem marki M. (...) numer rejestracyjny (...) oraz wypłacając odszkodowanie w wysokości 913,05 zł. Jako ubezpieczyciel sprawcy szkody w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów, pozwany ponosił bowiem odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 10 lipca 2012r. Następstwo prawne pozwanego po ubezpieczycieli sprawy szkody zostało przez niego przyznane w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a przy tym wynika ze stanu Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

W myśl przepisu art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem tym jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 cyt. ustawy).

Sprawstwo i wina kierującego pojazdem marki M. (...) numer rejestracyjny (...), któremu ochrony ubezpieczeniowej udzielał poprzedniki prawny pozwanego nie było w niniejszej sprawie kwestionowane. Spór ograniczał się do wysokości kosztów naprawy pojazdu powoda oraz dodatkowo odszkodowania stanowiącego koszty sporządzenia kosztorysu i opinii technicznej w celu zweryfikowania stanowiska pozwanego zajętego w postępowaniu likwidacyjnym.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, że odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia powodującego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą wartości szkody. Przy takim rozumieniu szkody i obowiązku odszkodowawczego nie ma znaczenia, jakim kosztem poszkodowany faktycznie dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle to uczynił albo zamierza uczynić. Dlatego dla określenia wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania za szkodę wynikającą z uszkodzenia pojazdu nie ma znaczenia fakt, że poszkodowany nie wykonał jeszcze naprawy pojazdu ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1988r., sygn. akt I CR 151/88, LEX Nr 8894, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2011r., sygn. akt III CZP 68/01, OSNC z 2002r., Nr 6, poz. 74). Wysokość tej szkody należy obliczać na podstawie ustaleń co do zakresu uszkodzeń i technicznie uzasadnionych kosztów naprawy, przy przyjęciu przewidzianych kosztów materiału i robocizny według cen z daty ich ustalenia ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002r., sygn. akt V CKN 908/00, LEX Nr 54365). Niezależnie zatem od tego, czy poszkodowany naprawił, uszkodzony w wypadku pojazd, należy mu się odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom usunięcia różnicy w wartości majątku poszkodowanego, a ściślej – kosztom przywrócenia pojazdowi jego wartości sprzed wypadku.

Powód nie dokonał naprawy pojazdu a jedynie zabezpieczył go przed dalszą degradacją. Pozwany w wyniku postępowania likwidacyjnego ustalił zakres podlegających naprawie elementów pojazdu powoda oraz koszt tej naprawy w wysokości 913,05 zł a następnie wypłacił odszkodowanie w takiej wysokości. Materiał dowodowy, w tym przede wszystkim opinia biegłego, wskazuje jednak na wadliwość tego stanowiska. Po myśli art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, przy czym wypłacone przez ubezpieczyciela odszkodowanie zasadniczo nie może być wyższe od poniesionej szkody (art. 824 ^{( 1)} § 1 k.c.). W przypadku uszkodzenia pojazdu, odszkodowanie winno obejmować uzasadnione koszty przywrócenia go do stanu poprzedniego. Przez koszty uzasadnione należy rozumieć takie, które odpowiadają realiom rynkowym, a przy tym zapewniają dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu zgodnie z wymogami technologicznymi i w sposób zapewniający jego późniejszą eksploatację ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003r., sygn. akt III CZP 32/03, OSNC z 2004r., Nr 4, poz. 51). Po pierwsze pozwany błędnie uznał, że część uszkodzonych elementów pojazdu powoda (słupek tylny części tylnej lewej, błotnik tylny prawy, ściana boczna) winna podlegać naprawie, do wymiany kwalifikując jedynie klosz lampy tylnej. Tymczasem prawidłowa pod względem technologicznym naprawa pojazdu powoda wymagała dokonanie wymiany: poszycia ściany tylne prawej, lampy obrysowej bocznej, środkowej, prawej, lampy obrysowej bocznej tylnej prawej oraz poszycia naroża tylnego. Już z tego tytułu koszty naprawy przedmiotowego pojazdu musiały ulec zwiększeniu o koszty części zamiennych. W toku postępowania, pozwany prezentował stanowisko, że powód bezpodstawnie zamierzał naprawić pojazd przy użyciu oryginalnych części zamiennych producenta pojazdu, podczas gdy z uwagi na wiek uszkodzonego samochodu i jego stan, uzasadnionym było zastosowanie tzw. zamienników należących do grupy P. Stanowisko to nie zasługiwało na akceptację. Pojazd powoda zbudowany był z oryginalnych elementów, wyprodukowanych przez producenta pojazdu. W sytuacji gdy naprawienie szkody winno obejmować przywrócenie stanu sprzed zdarzenia ją powodującego, nie ma uzasadnienia dla zastępowania części oryginalnych (nawet zużytych) zamiennikami o niżej wartości użytkowej. Wskazać przy tym należy, że – jak wynika z opinii biegłego – do naprawy pojazdu należy użyć części zamiennych oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu i oznaczonych jego znakami firmowymi (części z grupy O) lub zamienników pochodzących od producenta pojazdu – bez oznaczeń (części z grupy Q). Jedynie zastosowanie takich części daje rękojmię należytego wykonania naprawy. Natomiast stosowanie innych zamienników (części z grupy P) z uwagi na ich zróżnicowaną, w zależności od producenta jakość, gwarancji takiej dać nie może. W realiach niniejszej sprawy zastosowanie oryginalnych części producenta pojazdu (O) uzasadnione było dodatkowo brakiem na rynku zamienników z grupy Q (poza kloszem lampy tylnej). W ocenie Sądu jednak, brak było podstaw do uwzględnienia kosztów usunięcia szkody w tym zakresie z uwzględnieniem rzeczonego zamiennika, skoro uszkodzeniu uległa część zamontowana fabrycznie, a zatem należąca do grupy O. Podkreślenia wymaga, że zobowiązany do naprawienia szkody, winien na żądanie poszkodowanego zapłacić, w ramach odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, odszkodowania obejmującego celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty nowych części i materiałów służących do naprawy uszkodzonego pojazdu. Nie ma przy tym żadnych ograniczeń co do rodzaju zastosowanych części, skutkiem czego poszkodowany może żądać zapłaty odszkodowania uwzględniającego cenę zakupu nowych, oryginalnych (pochodzących od producenta pojazdu) części zamiennych ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., sygn. akt III CZP 80/11, OSNC z 2012r., Nr 10, poz. 112; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 czerwca 2012r., sygn. akt III CZP 85/11, OSNC z 2013r., Nr 3, poz. 37).

Co za tym idzie, koszty naprawy pojazdu powoda winny wynosić 9.387,91 zł netto. Podkreślenia przy tym wymaga, że kwota ta uwzględnia ubytek wartości części zamiennych związany z ich zużyciem (o kwotę 1.413,48 zł). Bezspornym jest przy tym, że pozwany zapłacił na rzecz powoda – w ramach naprawienia szkody – kwotę 913,05 zł, skutkiem czego aktualne roszczenie powoda w zakresie kosztów naprawy pojazdu zamykało się kwotą 8.474,86 zł (9.387,91 zł – 913,05 zł).

W celu weryfikacji prawidłowości stanowiska pozwanego prezentowanego w postępowaniu likwidacyjnym, powód zmuszony był posiłkować się pomocą osób posiadających wiadomości specjalne. W tym celu zlecił sporządzenie kosztorysu oraz opinii technicznej, ponosząc z tego tytułu koszty w wysokości – odpowiednio – 77,- zł netto i 560,98 zł netto. Wobec trafności powziętych przez powoda wątpliwości co do prawidłowości ustalenia wartości szkody, koszty powyższe stanowią składnik należnego powodowi odszkodowania. Jeśli bowiem w celu ustalenia prawidłowości stanowiska przyjętego przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym, powód musiał zasięgnąć wiadomości specjalnych i poniósł związane z tym koszty, to stanowią one normalne następstwo zdarzenia powodującego szkodę.

W tym stanie rzeczy, należało uznać, że powodowi w związku ze skutkami zdarzenia z dnia 10 lipca 2012r. przysługuje odszkodowanie w łącznej wysokości 9.112,84 zł, w tym koszty naprawy pojazdu marki M. (...) numer rejestracyjny (...) w wysokości 8.474,86 zł oraz koszty sporządzenia kosztorysu i opinii w łącznej wysokości 637,98 zł (77,- zł + 560,98 zł).

Od w/w kwot przysługują powodowi także odsetki ustawowe (art. 481 § 1 i 2 k.c.). Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, przy czym gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. Powód zgłosił pozwanemu szkodę w dniu 10 lipca 2012r. (wobec braku dokumentu stanowiącego zgłoszenie szkody decyduje tu data pisma poprzednika prawnego pozwanego stanowiącego reakcję na to zgłoszenie), a zatem termin do spełnienia świadczenia ubezpieczeniowego przypadał najdalej w dniu 9 sierpnia 2012r. Powód ponowił żądanie zapłaty odszkodowania w wezwaniu do zapłaty z dnia 4 września 2012r., domagając się w nim również (na zasadach określonych przepisem art. 455 k.c.) zwrotu kosztów sporządzenia kosztorysu w wysokości 77,- zł (poprzez odwołanie się do odpowiedniej faktury VAT). W pozwie, powód wniósł o zasądzenie odsetek od obu w/w kwot od dnia 9 października 2012r. W świetle powyższych okoliczności, żądanie to było uzasadnione, gdyż pozwany nie powołał się, a tym bardziej nie wykazał, zaistnienia przyczyn usprawiedliwiających opóźnienie w zakończeniu postępowania likwidacyjnego. Powód domagał się również odsetek od kwoty 560,98 zł (koszty sporządzenia opinii technicznej) od dnia 19 stycznia 2013r. Koszty te nie były znane w chwili zgłoszenia szkody. Nie były też objęte wezwaniem do zapłaty z dnia 4 września 2012r. Zważywszy, że podlegały one zaspokojeniu w trybie art. 455 k.c. (tj. na wezwanie wierzyciela) oraz wobec braku dowodu na wcześniejsze zgłoszenie żądania ich zapłaty, należało uznać, że pozwany został skuteczne wezwany do uiszczenia tej części odszkodowania dopiero z chwilą doręczenia mu odpisu pozwu, tj. z dniem 10 czerwca 2013r. Nieuprawnione pozostaje przy tym stanowisko pozwanego, że odsetki od w/w kwot należą się dopiero od dnia wyrokowania. Fakt, że dochodzone roszczenie pozostaje sporne nie oznacza jeszcze, że orzeczenie ustalające jego wysokość ma charakter konstytutywny. Przeciwnie, orzeczenie to potwierdza jedynie istnienie zobowiązania. W konsekwencji odsetki od należnych powodowi świadczeń przysługują mu od momentu ich wymagalności ustalonego w oparciu o powołane wyżej przepisy art. 14 ust. 1 i 2 cyt. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych oraz art. 455 k.c. W tym stanie rzeczy, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 9.112,84 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 8.551,86 zł od dnia 9 października 2012r. oraz od kwoty 560,98 zł od dnia 10 czerwca 2013r., o czym orzeczono w pkt I wyroku.

Powództwo podlegało oddaleniu w część żądania odsetkowego od kwoty 560,98 zł. Powód domagał się odsetek od tej kwoty od dnia 19 stycznia 2013r. Zważywszy jednak, że odszkodowanie w tym zakresie płatne było na wezwanie wierzyciela (art. 455 k.c.), a wezwania takiego powód pod adresem pozwanego nie sformułował (a przynajmniej nie wykazał tego faktu), wymagalność roszczenia powoda, a tym samym prawo do odsetek należało wiązać z faktem doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, co nastąpiło w dniu 10 czerwca 2013r. Dopiero zatem od tego dnia pozwany popadł w opóźnienie ze spełnieniem świadczenia, zaś powodowi służyło prawo do naliczania odsetek ustawowych (art. 481 § 1 i 2 k.c.). Powództwo co do odsetek od kwoty 560,98 zł za okres od dnia 19 stycznia 2013r. do dnia 9 czerwca 2013r. okazało się zatem pozbawione podstaw i jako takie podlegało oddaleniu. Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. i art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Powództwo zostało oddalone jedynie w niewielkiej części roszczenia odsetkowego, co uzasadniało uznanie powoda za wygrywającego spór w całości. Powód poniósł koszty procesu w łącznej wysokości 1.851,- zł, w tym: opłata sądową od pozwu w łącznej wysokości 547,- zł (w tym kwota 27 zł od rozszerzonego powództwa), koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1.200,- zł (§ 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz. U. 2013r., poz. 461.), oraz koszty opłaty skarbowej uiszczonej od złożonego dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,- zł. Omyłkowo, ustalając wysokość należnych kosztów procesu, Sąd pominął, pokryte z zaliczki powoda, ustalone postanowieniami Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 2 grudnia 2013r. i z dnia 18 marca 2014r. koszty opinii biegłego w łącznej wysokości 1.047,14 zł (726,16 zł + 320,98 zł). W razie wniesienia przez powoda zażalenia w powyższym zakresie, podlegać będzie ono będzie uwzględnieniu w trybie art. 395 § 2 k.p.c. Dodatkowo powód domagał się zasądzenia na jego rzecz kosztów zawezwania do próby ugodowej (w sprawie sygn. akt V GCo 368/12). Zgodnie z art. 186 § 2 k.p.c., jeżeli przeciwnik bez usprawiedliwienia nie stawi się na posiedzenie, sąd na żądanie wzywającego, który wniósł następnie w tej sprawie pozew, uwzględni koszty wywołane próbą ugodową w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie. W niniejszej sprawie powód domagał się zawezwania pozwanego do próby ugodowej, a wobec braku zawarcia ugody wytoczył powództwo. Pozwany zarzucił, że w sprawie sygn. akt V GCo 368/12 złożył pismo, w którym wskazał, że nie wyraża zgody na zawarcie ugody, co jego zdaniem, uniemożliwia przypisanie mu biernej postawy w tej sprawie. W ocenie Sądu, powołany przepis art. 486 § 2 k.p.c. wymaga od podmiotu wezwanego do zawarcia ugody, stawiennictwa na posiedzeniu Sądu, czego nie można zastąpić złożeniem pisma procesowego. Postępowanie pojednawcze ma na celu umożliwienie stornom polubownego załatwienia sporu, w tym zawarcie ugody w wyniku przeprowadzenia negocjacji lub rokowań. W tym właśnie celu pożądana jest obecność obu stron na posiedzeniu sądu. Literalne brzmienie przytoczonego przepisu wskazuje przy tym, że ustawodawca uzależnił prawo wzywającego do kosztów zawezwania do próby ugodowej nie od biernej postawy wezwanego, ale od jego niestawiennictwa na posiedzeniu. Co za tym idzie, należało uznać, że zgłoszone przez powoda żądanie zasądzenia przedmiotowych kosztów było usprawiedliwione co do zasady. Koszty te obejmowały opłatę sądową od wniosku w wysokości 40,- zł, koszty zastępstwa prawnego w wysokości 120,- zł – wynikającej z przepisu § 11 ust. 1 pkt 3 cyt. rozporządzenia ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2014r., sygn. akt III CZP 117/13, Rzeczpospolita PCD z 2014r., Nr 51, s. 2) oraz koszty opłaty skarbowej uiszczonej od pełnomocnictwa. W tym stanie rzeczy Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda tytułem kosztów procesu kwotę 1.851,- zł oraz tytułem kosztów zawezwania do próby ugodowej w sprawie sygn. akt VI GCo 368/12 kwotę 177,- zł, orzekając jak w pkt III wyroku.