Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Iwona Szybka

Sędziowie: SA Jolanta Wolska (spr.)

SA Anna Rodak

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Matusiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 maja 2021 r. w Ł.

sprawy B. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł.

o wysokość kapitału początkowego i emerytury

na skutek apelacji B. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 19 stycznia 2021 r. sygn. akt VIII U 1465/20

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 398/21

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 marca 2020 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. dokonał waloryzacji emerytury B. P.. Kwota emerytury z FUS ustalona na dzień 29 luty 2020 r., tj. 1 147,85 zł, podlegała podwyższeniu poprzez pomnożenie przez wskaźnik waloryzacji 103,56% i wyniosła 1 188,71 zł. Kwota okresowej emerytury ustalona na dzień 29 luty 2020 r., tj. 22,18 zł, podlegała podwyższeniu poprzez pomnożenie przez wskaźnik waloryzacji 103,56% i wyniosła 22,97 zł. Kwota podwyżki była niższa niż 70 zł, wobec czego wysokość zwaloryzowanej emerytury z FUS ustalono poprzez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 29 luty 2020 r., tj. 1 147,85 zł, kwoty 68,67 zł; wysokość zwaloryzowanej okresowej emerytury kapitałowej ustalono poprzez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 29 luty 2020 r., tj. 22,18 zł, kwoty waloryzacji, tj. 1,33 zł. Łączna kwota podwyżki dla tych świadczeń wyniosła 70 zł. Po waloryzacji emerytura od 1 marca 2020 r. wyniosła miesięcznie 1 216,52 zł, okresowa emerytura kapitałowa wyniosła 23,51 zł. Łączna kwota świadczenia po waloryzacji wyniosła 1 240,03 zł. Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaznaczył ,że świadczenie zmniejsza się z powodu nienależnie pobranych świadczeń, tj. o 354,38 zł. Od 1 marca 2020 r. miesięczna wysokość świadczenia do wypłaty wyniosła 703,05 zł.

Decyzjami o nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. dokonywał ustalenia wysokości należnego wnioskodawczyni kapitału początkowego.

Decyzjami o nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. dokonywał ustalenia wysokości należnej wnioskodawczyni emerytury kapitałowej.

W dniu 25 czerwca 2020 r. do organu rentowego wpłynęło odwołanie B. P., w którym odwołująca się wskazała, że zaskarża decyzję z dnia 1 marca 2020 r. dotyczącą waloryzacji świadczenia, a nadto wszystkie wydane od 2007 r. w stosunku do jej osoby decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, mocą których ustalono wysokość kapitału początkowego oraz wysokość emerytury kapitałowej. Skarżąca podała, że nie zgadza się z kwotą wyliczonej emerytury oraz nie rozumie, dlaczego organ rentowy pomniejszył kwotę należnego jej świadczenia o 354,38 zł.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od decyzji z dnia 1 marca 2020 r. oraz o odrzucenie odwołania od decyzji o nr (...) i o nr (...).

Postanowieniami z dnia 13 lipca 2020 r. Sąd połączył odwołania B. P. w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2021 r. Sąd Okręgowy w Łodzi, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie od decyzji z dnia 1 marca 2020 r., znak: ENP/25/021061376 ( pkt 1 ) oraz odrzucił odwołania w pozostałym zakresie ( pkt 2 ).

Powyższe rozstrzygnięcie poprzedziły następujące ustalenia faktyczne:

B. P. urodziła się (...), posiada prawo do emerytury oraz prawo do okresowej emerytury kapitałowej.

Prawomocną decyzją z dnia 1 grudnia 2017 r. odwołująca się została zobowiązana do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń po zgonie P. P. w wysokości 2.652 zł. Zakład Ubezpieczeń Społecznych dokonuje stosownych potrąceń z kwoty należnego wnioskodawczyni świadczenia.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 23 sierpnia 2018 r., zapadłym w sprawie o sygn. akt: VIII U 1075/2018, oddalono odwołania B. P. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. z dnia 7 marca 2018 r., znak: (...)-2077 i z dnia 8 marca 2018 r., znak: ENP/25/021061376 oraz (...).

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 12 września 2019 r., w sprawie o sygn. akt: VIII U 1812/19, odrzucono odwołanie wnioskodawczyni od decyzji z dnia 7 marca 2018 r., znak: (...)-2007 oraz z dnia 8 marca 2018 r., znak (...) i (...) oraz oddalono odwołanie wnioskodawczyni od decyzji z dnia 1 marca 2019 r., znak: ENP/25/021061376. W sprawie tej toczy się postępowanie apelacyjne.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych zarówno w aktach sprawy, jak i w aktach organu rentowego.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności uznał, że zaistniały warunki do rozpoznania przedmiotowej sprawy na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 148 ¹ k.p.c.

Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, między innymi w sytuacji, gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne; rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym jest niedopuszczalne, jeżeli strona w pierwszym piśmie procesowym złożyła wniosek o przeprowadzenie rozprawy.

W rozpoznawanej sprawie strony nie wnosiły w swych pierwszych pismach procesowych o rozpoznanie sprawy na rozprawie, a podniesione w dalszych pismach twierdzenia oraz brak wniosków dowodowych, po pouczeniu o możliwości ich zgłaszania, dawały podstawę do przyjęcia, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przypadku bowiem, gdy głosy stron miałyby się ograniczyć tylko do powtórzenia argumentacji zawartej w pismach procesowych, to wyznaczanie rozprawy tylko w tym celu nie wydaje się uzasadnione ( por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 26 czerwca 2018 r., III AUa 1815/17 ).

Przechodząc do meritum, Sąd pierwszej instancji uznał, że odwołanie od decyzji z dnia 1 marca 2020 r. jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Przedmiotem tego rozstrzygnięcia była ocena zgodności z prawem decyzji o waloryzacji świadczenia emerytalnego wydanej przez organ rentowy.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj.: Dz.U. z 2020 r., poz. 53), waloryzacja emerytur i rent dokonywana jest corocznie od dnia 1 marca i polega na pomnożeniu kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji. W wyniku przeprowadzonej waloryzacji kwota świadczenia nie może ulec obniżeniu.

W myśl ust. 3 cyt. artykułu, waloryzacji podlega kwota świadczenia i podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w którym przeprowadza się waloryzację. Waloryzacja obejmuje emerytury i renty przyznane przed terminem waloryzacji ( ust. 4 ).

Stosownie do art. 89 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, wskaźnik waloryzacji, to średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. W myśl ust. 2 tego artykułu, wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyjnych, o którym mowa w ust. 1, jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów. Wskaźnik waloryzacji ogłasza Minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego w drodze komunikatu, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" ( ust. 6 ).

Unormowanie zawarte w art. 88 - 89 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazuje, że ustawodawca przewidywał waloryzację świadczeń emerytalno – rentowych dokonywaną procentowo, tj. z wykorzystaniem określonego wskaźnika, mnożąc przez wskaźnik waloryzacji kwotę świadczenia i podstawę jego wymiaru.

Zgodnie z Komunikatem Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 12 lutego 2020 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2018 r. (M.P. z 2020 r., poz. 177), wydanym na podstawie art. 89 ust. 6 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskaźnik waloryzacji emerytur i rent w 2020 r. wyniósł 103,56 %.

Zgodnie zaś z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 9 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020 r. , poz. 252), w 2020 r. waloryzacja od dnia 1 marca polega na podwyższeniu kwoty świadczenia, w wysokości przysługującej w dniu 29 lutego 2020 r., wskaźnikiem waloryzacji ustalonym zgodnie z art. 89 ustawy zmienianej w art. 1, nie mniej niż o kwotę 70 zł.

Kwota świadczenia wnioskodawczyni wynoszącego na dzień 29 luty 2020 r., tj. 1 147,85 zł, podlegała podwyższeniu poprzez pomnożenie przez wskaźnik waloryzacji 103,56% i wyniosła 1 188,71 zł. Kwota okresowej emerytury ustalona na dzień 29 luty 2020 r., tj. 22,18 zł, podlegała podwyższeniu poprzez pomnożenie przez wskaźnik waloryzacji 103,56% i wyniosła 22,97 zł. Kwota podwyżki była niższa niż 70 zł, wobec czego wysokość zwaloryzowanej emerytury z FUS ustalono poprzez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 29 luty 2020 r., tj. 1 147,85 zł, kwoty 68,67 zł; wysokość zwaloryzowanej okresowej emerytury kapitałowej ustalono poprzez dodanie do kwoty świadczenia przysługującego na dzień 29 luty 2020 r., tj. 22,18 zł, kwoty waloryzacji, tj. 1,33 zł. Łączna kwota podwyżki dla tych świadczeń wyniosła 70 zł. Po waloryzacji emerytura od 1 marca 2020 r. wyniosła miesięcznie 1 216,52 zł, okresowa emerytura kapitałowa wyniosła 23,51 zł. Łączna kwota świadczenia po waloryzacji wyniosła 1 240,03 zł.

W odniesieniu zaś do kwestii potrącania kwoty ze świadczenia przysługującego wnioskodawczyni, Sąd orzekający wskazał, że stosownie do treści art.139 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ze świadczeń pieniężnych określonych w ustawie - po odliczeniu składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz zaliczki i innych należności z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych - podlegają potrąceniu, z uwzględnieniem art. 141 ustawy, m. in. kwoty nienależnie pobranych emerytur, rent i innych świadczeń z tytułu wskazanego w przepisie. Skoro zatem kwestia zwrotu przez skarżącą nienależnie pobranych świadczeń została przesądzona prawomocną decyzją, to organ rentowy zasadnie pomniejszył kwotę należnego wnioskodawczyni świadczenia. Nadto, uczynił to w granicach wyznaczonych przez wskazany art. 141 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, organ rentowy dokonał prawidłowej waloryzacji przysługującego ubezpieczonej świadczenia emerytalnego. Wysokość zwaloryzowanej emerytury została ustalona według obowiązujących przepisów prawa, na podstawie prawidłowego wskaźnika waloryzacji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie od decyzji z dnia 1 marca 2020 r.

W pozostałym zakresie odwołanie wnioskodawczyni podlegało odrzuceniu.

Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c., Sąd odrzuci pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.

W postępowaniu odrębnym w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych odrzucenie odwołania nie może nastąpić tylko w przypadku wymienionym w art. 464 k.p.c., tj. odrzucenie nie może nastąpić z powodu niedopuszczalności drogi sądowej, gdy do rozpoznania sprawy właściwy jest inny organ. W tym wypadku sąd przekaże mu sprawę.

Zgodnie z dyspozycją art. 366 k.p.c., wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Ustawodawca nie definiuje pojęcia powagi rzeczy osądzonej, określa jedynie jej zakres przedmiotowy oraz podmiotowy. Powaga rzeczy osądzonej ( res iudicata) zaliczana jest do tzw. negatywnych przesłanek procesowych i oznacza niedopuszczalność prowadzenia drugiego procesu co do tego samego roszczenia, o którym orzeczono prawomocnie, pod rygorem nieważności postępowania. Artykuł 366 k.p.c. wskazuje, że granice przedmiotowe powagi rzeczy osądzonej obejmują nie to, co stanowiło granice powództwa, ale to, co stanowiło przedmiot i podstawę faktyczną rozstrzygnięcia w chwili wyrokowania ( art. 316 k.p.c. ). Ustawodawca w sposób całkowicie zamierzony w ten sposób zredagował wymieniony przepis, ponieważ sąd (na mocy przepisów szczególnych ) może orzekać w kwestiach nieobjętych żądaniem pozwu, a nadto może orzec wadliwie poniżej lub ponad granicami pozwu.

Zgodnie z treścią art. 365 § 1 k.p.c., orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i Sąd, który je wydał, lecz również inne Sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby.

Skoro zatem wnioskodawczyni ponownie zaskarżyła decyzje wydane od 2007 roku, a dotyczące ustalenia wysokości kapitału początkowego, znak: (...)-2007 i wysokości emerytury kapitałowej, znak: EOK/25/21061376, a więc decyzje w stosunku do których zapadły prawomocne orzeczenia sądowe, bądź też sprawy są w toku, tym samym stosownie do dyspozycji art.199 § 1 pkt 2 k.p.c. zaistniała konieczność odrzucenia w tym zakresie odwołania B. P..

Od powyższego wyroku wniosła osobistą apelację B. P., która nie sprecyzowała w sposób formalny zarzutów i wniosków, podnosząc jedynie, iż w przypadku jej świadczeń „ nie dokonano ponownego naliczenia na obecny czas oraz przepisy prawne od 16 lutego 2018 r. ” ( k. 128 akt ). W piśmie procesowym z dnia 30 marca 2021 r. ( data prezentaty sądowej ) odwołująca się w dalszym ciągu twierdziła, że należna jej emerytura jest nieprawidłowo naliczana, przez co organ rentowy niesłusznie pozbawia uprawnioną praw nabytych, zaniżając bezpodstawnie wysokość świadczenia. W szczególności wywodziła, że ZUS nie zaliczył jej całości okresów składkowych i nieskładkowych, odmówił ponownego obliczenia kapitału początkowego z uwzględnieniem pominiętych okresów składkowych i nieskładkowych, w tym urlopu wychowawczego ( k 133 – 134 ). W kolejnych pismach procesowych, m.in. z dnia 8 kwietnia 2021 r. ( k. 135 ) oraz z dnia 15 kwietnia 2021 r. ( k. 143 ), apelująca wyjaśniła, że zaskarża wyrok w całości, podtrzymując zarzuty dotyczące niewłaściwego naliczenia i zaniżenia emerytury powszechnej i kapitału początkowego. Na rozprawie apelacyjnej w dniu 26 maja 2021 r. ubezpieczona, wezwana przez Sąd Apelacyjny do podania dokładnie, czego domaga się w przedmiotowej sprawie ( do sprecyzowania wniosków i zarzutów apelacji ), podała jeszcze raz, iż wnosi o: „ 1. przyznanie świadczenia z tytułu wypadku z miejsca do miejsca w szczególnych okolicznościach; 2. naliczenia rzetelnej emerytury od 2018 r.; 3. uchylenia wyroku III AUa 1468/17; 4. zwrotu przez ZUS całej kwoty pobranej w trybie egzekucji tytułem nienależnego świadczenia od października 2019 r., 5. obliczenia przez ZUS emerytury z uwzględnieniem 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Już po zamknięciu rozprawy B. P. złożyła w dniu 26 maja 2021 r. kolejne dwa pisma, które zostały potraktowane jako głos do protokołu ( k. 157 i 158 – 159 ).

Pełnomocnik organu rentowego wniosła o oddalenie apelacji w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej B. P. nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego, oraz dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24, poz. 776; z 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, Lex nr 585720).

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że B. P. zaskarżyła przede wszystkim decyzję waloryzacyjną z dnia 1 marca 2020 r., znak: ENP/25/021061376, którą dokonano waloryzacji przysługującej wnioskodawczyni emerytury z FUS i okresowej emerytury kapitałowej, na podstawie ustawy z dnia 9 stycznia 2020 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw ( Dz.U. z 2018 r., poz. 252 ), ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie emerytur kapitałowych ( Dz.U. z 2018 r., poz. 926 ) oraz ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U. z 2020 r., poz. 53 ze zm. ). Sposób przeprowadzenia samej waloryzacji został szczegółowo wyjaśniony w treści decyzji, w jej punkcie II. Tam też podano wysokość świadczenia ( emerytury z FUS oraz okresowej emerytury kapitałowej ) po waloryzacji od 1 marca 2021 r. – łącznie kwota świadczenia po waloryzacji wyniosła 1240,03 zł. Wyjaśniono też, że świadczenie ulega zmniejszeniu z powodu nienależnie pobranego świadczenia, tj. o kwotę 354,38 zł. Sąd Okręgowy dokonał sprawdzenia prawidłowości wydanej decyzji, przyjmując w sposób uzasadniony, że odpowiada ona w pełni obowiązującemu prawu. B. P. nie sformułowała żadnych konkretnych zarzutów, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonego wyroku oraz poprzedzającej go decyzji z dnia 1 marca 2021 r. Nie podważyła samej waloryzacji, tj. jej mechanizmu określonego konkretnymi przepisami prawa, ani też dokonanych obliczeń wysokości świadczenia po waloryzacji. Nie podważyła zasadności dokonywanych potrąceń z tytułu nienależnie pobranego świadczenia, które to potrącenia znajdują oparcie w prawomocnej decyzji wydanej w tej kwestii. Sąd Apelacyjny jeszcze raz podzielił w pełni ustalenia i wywody poczynione przez Sąd Okręgowy w sprawie prawidłowości decyzji waloryzacyjnej, przyjmując je za własne. Z tych powodów uznał apelację w tym zakresie za bezpodstawną.

Podobnie ma się rzecz z apelacją wywiedzioną w pozostałej części, a odnoszącą się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie drugim wyroku, w którym Sąd pierwszej instancji odrzucił odwołania od decyzji ustalających wysokość kapitału początkowego ( decyzje o nr (...) ) oraz emerytury kapitałowej ( decyzje o nr (...) ), wydanych od 2017 r. Słusznie wywiódł Sąd orzekający, że decyzje te były przedmiotem postępowań sądowych ( m.in. w sprawie VIII U 1075/18 oraz VIII U 1812/19 ), w których zapadły prawomocne orzeczenia lub toczy się postępowanie apelacyjne. Podstawą odrzucenia ponownych odwołań od tych decyzji, jak zasadnie uznał Sąd Okręgowy – był przepis art. 199 § 1 pkt 2 k.p.c. Sąd Apelacyjny w pełni podziela taką ocenę faktyczną i prawną, przyjmując ją za własną, bez potrzeby ponawiania całej argumentacji za odrzuceniem odwołań we wskazanym zakresie.

Ponieważ ubezpieczona w toku postępowania odwoławczego oraz apelacyjnego w przedmiotowej sprawie składała liczne pisma procesowe, w których w sposób nieprofesjonalny i bardzo chaotyczny formułowała swoje roszczenia i zarzuty pod adresem zaskarżonych decyzji, a następnie zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny wezwał ją na rozprawie w dniu 26 maja 2021 r. do ostatecznego sprecyzowania, czego domaga się w sprawie. Oświadczenie skarżącej zostało odnotowane w treści protokołu z rozprawy apelacyjnej, a wynika z niego, że wnioskodawczyni w dalszym ciągu nie zgadza się z wysokością naliczonych jej świadczeń od 2018 r., dokonywaniem potrąceń z tytułu nienależnie pobranych świadczeń od października 2019 r., z przyjętym do obliczenia emerytury stażem ubezpieczeniowym, który – w jej ocenie – winien wynosić 25 lat okresów składkowych i okresów nieskładkowych. Oświadczenie to nie było jednak wystarczające, aby uznać apelację za zasadną i dokonać zmiany, względnie uchylenia zaskarżonego wyroku.

Mając na względzie powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację w całości, orzekając, jak w sentencji swojego wyroku.